Gillend gek....

Vandaag hebben we een nieuwe boiler gehad. Ze zouden om 11 uur komen. Mooi, want ik moest om 10 uur bij Yolanda's huis staan om de deur te openen voor de hulp. Zij komen morgen pas thuis. Prima, geen probleem...dacht ik. Totdat ik een telefoontje van John kreeg dat het bedrijf al om kwart voor 10 bij ons zouden zijn. Oeps, ik moest snel iets regelen, want het was al bijna 9 uur. Ik heb gelijk Petra gebeld en gevraagd of zij mijn taak wilde overnemen. Dat vond ze geen moeite, maar had geen sleutel van het huis. Ik ben gauw in de auto gestapt en naar haar toe gereden. Ik heb de sleutel afgegeven en ben gelijk weer teruggereden. Ik was gelukkig op tijd weer thuis. Niet veel later stonden de mannen voor de deur. Na zo'n anderhalf uur hadden ze de klus geklaard. Hè hè, eindelijk weer warm water.

Ik moest vandaag ook nog even in de basement zijn. We hebben daar een rommelhok met dozen staan. Toen ik binnenkwam hoorde ik gedruppel. Inmiddels komt dit geluid mij maar al te bekend voor (helaas). Eerst moest in ontdekken waar het vandaag kwam. Toen ik het had gevonden zag ik ook een scheur in het houten plafond. Gelukkig had ik snel een emmer, want ja, die staan dankzij de andere lekkages her en der door het huis. Ik ben weer naar boven gegaan, want het water moest toch ergens vandaan komen. In de badkamer, waar het toilet vorige week had gelekt, hoorde John vanochtend al gedruppel. Maar dat ging toen maar langzaam. Afin, het gedruppel was een waterstraal geworden. Resultaat; vloer nat, kastje helemaal nat en de straaltjes water gingen alle kanten op. Nog maar een emmer erbij gepakt en handdoeken. Er zitten ook twee kraantjes onder de wastafel, maar die zitten muurvast. Ik krijg er met geen mogelijkheid beweging in. Ik heb vervolgens mijn hulplijn (John) maar weer gebeld. Die is nu op weg naar huis.

Je kunt wel stellen dat wij er zo langzamerhand gillend gek van worden. Het is toch ook niet normaal, dat dit alles binnen 1 week tijd gebeurd. Nog even en alle leidingen springen... Drie maal is scheepsrecht en ik hoop nu echt dat dit spreekwoord voor ons gaat gelden. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met de lekkages! We zeiden pas nog tegen elkaar dat dit zo'n fijn huis was. Niet alles is onze smaak, maar het woont wel prettig. Ik ben bang dat we daar op terug moeten komen. Vanavond hebben we een koninginnedagviering, nou ja beter gezegd avond op de Nederlandse Ambassade. Daar zijn we van plan om naar toe te gaan, mits we de lekkage onder controle kunnen krijgen!

Storm over Amerika

Om het thuisfront gerust te stellen, vandaag een blog over de tornado’s die Amerika teisteren. Onlangs schreef ik nog over de tornado’s in North Carolina, maar gisteren kreeg de staat Alabama, die het zwaarst werd getroffen, het flink te verduren. De tornado’s hebben daar een ravage aangericht en er zijn al 130 doden te betreuren. In de staat Mississippi waren 32 doden, Georgia trof elf doden aan, Tennessee zes. Het dodental stijgt waarschijnlijk nog verder, omdat de tornado's nog tot vrijdag door de VS razen. Ik las net trouwens dat er in Virginia 8 mensen zijn omgekomen. De National Weather Service (NWS) had tot dusver al voorlopige berichten over bijna driehonderd tornado's. In Bristow is heeft een tornado ook de grond geraakt. In Bristow gaan wij altijd naar concerten, dus zo ver is dat niet bij ons vandaan. Ook op Andrews Airforce Base heeft een tornado de grond geraakt. Deze vliegbasis ligt op zo’n 3 kwartier rijden van ons uit. Wij hadden gisteren ook een Tornado Watch. Uit voorzorg hadden we alle ramen maar dicht gedaan, hoe lekker de frisse wind door het huis ook was. Je weet immers maar nooit. De ‘alarmbellen’ op televisie waren ook continue aanwezig. Nieuwszenders gaven extra berichtgevingen. Zo werden we goed op de hoogte gehouden van de baan van mogelijke tornado’s. Op een gegeven moment was het droog en het was nog erg lekker buiten. We hebben nog even buiten gezeten. Achteraf is het bij ons gelukkig meegevallen, hoewel de tornado watch tot de volgende ochtend zou duren.

Vandaag zijn er weer verschillende waarschuwingen afgegeven. Zelfs net nog voor onze omgeving. 10:00 a.m. update: Een ‘severe thunderstorm’ bij Dulles met een hoge windsnelheid die aannemelijke schade kan aanrichten. Daarbij stond ‘Great Falls, Potomac, Rockville, Olney in path’, met andere woorden…wij zitten in de baan van de storm. Ik blijf maar lekker binnen zitten. Lijkt me wel verstandig. Gelukkig worden we op alle manieren op de hoogte gehouden. Via TV, via Apps op de Iphone en op de radio. De tornado watch is verlengd tot 3 uur vanmiddag. De mannen die het beton bij het zwembad zouden komen repareren/vervangen hebben al laten weten dat ze volgende week komen i.v.m. het slechte weer van vandaag. Heel begrijpelijk, natuurlijk.

Ik zit nog wel op een nieuwe boiler te wachten. Een tweede ochtend opstaan met een koude douche. Ik hoop wel dat ze vandaag komen, want het is behelpen hoor, als je geen warm water hebt. Mijn probleem is niet te vergelijken met de mensen die geen huis meer hebben door de tornado’s, daar ben ik me van bewust. Het neemt niet weg dat het toch erg vervelend is. Terwijl ik dit schrijf begint het langzaam weer op te klaren. Nog wel bewolkt, maar het is droog en de harde wind is gaan liggen. Ik hoop dat ik snel weer wat zonnige foto's kan plaatsen en over andere leuke dingen kan schrijven. Laten we hopen dat de storm nu verder getrokken is en niet nog meer schade aanricht.

Lekkage nr. 2

Vrijdag kwam John weer thuis uit Nederland. We hebben samen nog gezocht naar de eventuele oorzaak van de lekkage. We konden niets vinden. John had het kraantje opengezet van het toilet, omdat we dachten dat het daar niet aan lag. Na een tijdje hoorden we het weer druppen, dus het kwam toch daar vandaan. Op de één of andere manier is het reservoir overgelopen (wat eigenlijk niet zou mogen gebeuren) en het water is op de vloer terecht gekomen. Vervolgens is het water onder de pot gekomen en is zo tussen het plafond gekomen. De toiletpot is niet zoals wij dat in Nederland doen, netjes afgekit, dus het water kon daar makkelijk langs. Afin, vandaag zitten we nog steeds te wachten op een klusjesman die alles moet komen repareren. Onze huurbaas had gezegd dat er maandag iemand kon bellen die dan langs zou komen, maar het is stil gebleven. Is het zo moeilijk om dit te regelen voor ons. Oké, hij zit zelf in Californië, maar dat wil niet zeggen dat hij niets kan regelen. Zo vermoeiend als je afhankelijk bent van anderen.

De afgelopen dagen is het heerlijk warm geweest. Zondag was het zelfs over de 30 graden. In de zon achter op het deck leek het nog warmer. Ik wilde wel eens weten hoe warm het bij ons achter was en had een temperatuurmeter buiten gezet. Het duurde niet lang of het gaf al 41 graden aan. We hebben dan ook lekker onder de gazebo gezeten met de fan (waaier) aan. Heerlijk! Maandag en dinsdag was het nog steeds genieten. Het enige nadeel zijn de vervelende stinkbugs. Ik weet het, ik heb er al vaker over geschreven, maar die beestjes maken me helemaal gek. Er zitten er zo veel in huis, dat wil je niet weten. Ik heb er een dagtaak aan om ze te verwijderen. Als je denkt dat je ze allemaal hebt gehad, dan is er weer een nieuwe ‘ploeg’ tevoorschijn gekomen. De Amerikaanse Nationale Plagen Management Associatie waarschuwt Amerikanen voor een flinke plaag, want de populatie is fors groter dan vorig jaar. Ik weet niet wat we dit jaar moeten verwachten, want vorig jaar was het al verschrikkelijk. Ik heb nog liever te maken met muggen, want daar kan ik me tegen insprayen. Tegen de stinkbugs kun je zo weinig doen. Probleem is dat ze geen natuurlijke vijanden hebben en er geen specifieke pesticiden zijn voor de beesten. John en ik zijn gisteren dan wederom weer op jacht geweest om de stinkbugs te vangen. We liepen nog even naar de basement en ook daar zaten ze ook tegen de ramen aan. We vroegen ons af waar ze toch langs naar binnen komen. John nam een kijkje in het hok waar o.a. de boiler staat, want misschien kwamen ze daar langs binnen. In het hok geen stinkbug te zien, maar wel heel veel water….NEE! Niet weer een lekkage, hè! Maar jawel hoor. De vloer stond blank en het was inmiddels ook de kamer ingelopen, tenminste onder de vloerbedekking. Zo op het blote oog zagen we niets aan de vloerbedekking, maar bij nader inspectie bleek het door en door nat te zijn. Een tweede lekkage in één week tijd. Gaat lekker zo! John heeft een soort van barricade gemaakt om het water tegen te houden. We willen niet dat er nog meer in de kamer stroomt. Daarnaast heeft hij de boiler afgesloten. Het lekt nog wel, maar al iets minder als daarvoor. Maar ja, geen boiler betekent ook geen warm water. Dat heb ik vanochtend wel gemerkt met douchen! IJskoud natuurlijk!! Ik ben hier helemaal niet blij mee, dat begrijpen jullie wel!

Inmiddels is er een monteur geweest, maar de boiler kan niet gemaakt worden. Dat wordt dus een nieuwe. We zitten nu te wachten op een reactie van onze huurbaas. Die is niet zo snel! Onze geduld raakt op en we worden moe van de gebreken die het huis nu gaat vertonen. Nou ja, als het zwembad maar niet leeg loopt. Die gaat volgende week open! Over het zwembad gesproken…morgen komen ze de betonnen platen repareren/vervangen. Die zijn helemaal verzakt. Nou ja, wederom een dagje thuis!

Ramen, regen, zonnenschijn en nog meer water...

Er is deze week weer veel gebeurd, dus tijd om een blog te schrijven. Allereerst wil ik mijn vader feliciteren met zijn verjaardag. Hij is vandaag 73 geworden! Ook felicitaties voor onze vriendin Jacqie! Wij wensen jullie allebei een fijne dag vol gezelligheid! Afgelopen maandag stonden de werkmannen weer voor de deur. Deze week zouden de rest van de ramen vervangen worden. Ze begonnen op de boven en na een dag werk is het beoven helemaal klaar. Dinsdag om 8 uur waren ze weer aanwezig en zijn op de begane grond verder gegaan. Ze hadden er een aantal ramen uit liggen toen het begon te regenen. Niet echt fijn als alles zo wat open ligt. De temperatuur werkte ook niet echt mee, want het was best frisjes.Ik was de ochtend optimistisch begonnen door mijn teenslippers aan te doen. Na een paar uur en een stel blauwe tenen heb ik mijn Uggs maar weer aan gedaan. Het weer zag er in eerste instantie best redelijk uit, maar het tegendeel bleek het geval. Gelukkig werd het op een gegeven moment weer droog, maar het bleef koud. Wat wil je met de ramen eruit. Ik voelde de wind door het huis trekken. Het tempo zat er lekker in bij de mannen en zo was aan het einde van de dag ook de begane grond ook voorzien van nieuwe ramen. Het is erg fijn om weer ramen te hebben die op een normale manier open gaan. Dus niet dat ik er eerst tegen aan moet rammen en alle krachten moet gebruiken om een raam open te zetten. Ik kan de nieuwe ramen nu met één vinger openen (nou ja, bij wijze van dan), wat een verademing! Dat kon ik niet zeggen van de lucht die in ons huis hing. Er hing een soort van chemische lucht en ik kreeg er hoofdpijn van. De ramen tegen elkaar open zetten was geen optie, want het was al avond en best koud. Een rare indringende lucht, je zou er bijna high van worden…

Op woensdag ging inmiddels om de gebruikelijke tijd (8 uur) de deurbel en daar stonden de mannen weer. De basement was deze dag aan de beurt. Het weer werkte ook mee, want het was erg lekker. Het zou zelfs 28 graden worden. De Uggs waren niet nodig en in een zomers tenue heb ik lekker buiten gezeten. Dankzij het heerlijke weer kon ik ontsnappen aan de chemische lucht en heb ik alles tegen elkaar open kunnen zetten. Dat had geholpen, want de lucht werd al minder in huis. Ze zaten goed op schema, want binnen no time zaten de nieuwe ramen er in! Alleen de schuifpui in de bar moet er nog in en dan is het werk gedaan. Voor de schuifpui zijn ze donderdag teruggekomen. Die ochtend had ik Petra op de koffie. Gezellig, want al die dagen aan huis gekluisterd zijn en niemand hebben tegen wie je aan kunt praten, kan soms erg saai zijn. We hebben gezellig koffie gedronken. Wel binnen, want de temperatuur moest nog een beetje stijgen. Dat gebeurde in de middag. Nadat de mannen weg waren ben ik de ramen gaan zemen. Na een paar uur arbeid, vond ik dat ik wel een wijntje had verdiend. Er zat nog een beetje in de fles, dus gepaard met een boek en een glaasje ben ik buiten gaan zitten. De wind was wat gaan liggen en het was erg aangenaam. Ik zat helemaal in het verhaal tot ik een harde klap hoorde. Ik schrok en dacht dat Esmée ergens op zat en dat er iets gevallen was. Kon het me niet voorstellen, want Esmée zit nooit op tafels of kasten. Ik liep naar binnen en hoorde water naar beneden kletteren…Aahhh! Er zat een gat in het plafond en de keuken stond blank! Een stuk gipsplaat was naar beneden gekomen. Ik heb uit de garage twee grote teilen gepakt en eronder gezet. Vervolgens ben ik gelijk naar boven gerend naar één van de badkamers die ter hoogte van het gat zit. Het is de gastenbadkamer die wij zelf niet gebruiken. Ik heb maandag wel één van de mannen horen doortrekken, nadat hij van de toilet gebruik had gemaakt. Het is een gehorig huis en als je beneden zit kun je daar niet omheen. Dus mijn gedachte was het kraantje van het toilet dicht te draaien. Het was wel wat nat rond het toilet. Ik rende vervolgens naar de kast met handdoeken en heb zo’n beetje alle badlakens mee naar beneden genomen. Het water druppelde nog steeds naar beneden. Ik heb alle handdoeken op de grond gelegd en de vloer gelijk droog gemaakt. Tenminste zo goed als het kon. Dat heb ik dan weer, net nu John nog in Nederland zit. Ik dacht ‘wat nu’? Ik vertrouwde het allemaal niet, dus ik belde naar Jos. Arme kerel, net een paar uur thuis van zijn vlucht uit Nederland, kon hij weer naar mij komen. Natuurlijk vond hij het geen moeite en kwam er gelijk aan. Samen hebben we gekeken naar het toilet boven, het kraantje en hebben we wat testen gedaan. Zoals het opnieuw doorspoelen van het toilet. Ik kwam ook tot de ontdekking dat ik zaterdag daar gedoucht heb, omdat ik er toen om 5 uur uit moest om de Stallmannetjes weg te brengen naar de luchthaven. Ik wilde John niet wakker maken en heb dus van deze douche gebruik gemaakt. Misschien dat het daar mee te maken heeft, we weten het nog niet. Ik heb in ieder geval niets gemerkt in de badkamer boven, ik heb geen water horen lopen, rare geluiden opgemerkt of iets vreemds aan het plafond gezien. En dan ineens komt er een stuk plafond naar beneden. Afin, na het bezoekje van Jos was ik wat meer gerust en ik kan er nu toch weinig aan veranderen. Vanmiddag moeten we maar concact opnemen met onze huurbaas, want het zal wel een verzekeringskwestie worden. Ik ben er helemaal niet blij mee! Ik heb vier dagen in de rotzooi gezeten en heb werklui over de vloer gehad. Ik was al blij dat zij klaar waren met de ramen en dan krijg je dit weer…! Niet fijn, te weten dat we over twee weken vier gasten krijgen! Wordt vervolgd dus….

Vandaag komt John thuis! Ik had hem al een mailtje gestuurd over de lekkage. Dan weet hij in ieder geval wat hem te wachten staat. Leuk thuiskomen is anders, nou ja, ik sta hem natuurlijk met een stralende lach op te wachten. Daar moet hij het ook mee doen, want het is het enige wat straalt vandaag. De zon laat zich niet zien, sterker nog, het is zó koud! Slechts 11 graden! De groundhog is weer in zijn hol gekropen en ik zit binnen met een dikke trui aan. Gelukkig wordt het na vandaag wel beter, want we hebben een paar dagen van 27 graden in het vooruitzicht. Morgen nog 20 graden en dan schiet de temperatuur omhoog! Heerlijk, kan niet wachten!

Zo is het weer maandag...

Afgelopen zaterdag was ik de airport-shuttle. Om tien over 5 ging mijn wekker af en het kostte me wat moeite om mijn bed uit te komen. Ik was namelijk om 01:00 uur nog steeds wakker, dus met zo’n 4,5 uur slaap was dat niet zo gek. Maar goed, duty calls en zo ging ik om half 6 richting Yolanda. Zij waren ook lekker op tijd, want de koffers stonden al klaar. Na alles in de auto te hebben gezet zijn we naar de luchthaven gereden. Eenmaal weer thuis besloot ik maar even op de bank te gaan liggen. John lag nog op bed en ik wilde hem niet wakker maken. Ik heb nog even kunnen slapen en werd wakker doordat John naar beneden kwam. We hebben samen een ontbijtje gepakt en daarna ging hij zijn koffer pakken. Om half 3 was het tijd om wederom naar Dulles Airport te rijden en John daar af te zetten. Het regende ondertussen al en het weer voorspelde niet veel goeds. Ik geloof niet dat het die dag even droog is geweest. Ik kreeg van John een mail dat hij vertraging had, vanwege het onweer. De lucht zag er ook maar raar uit. Later in de middag kregen we een tornado warning. De inmiddels bekende balk op TV met de waarschuwing was op alle kanalen te zien. Sommige programma’s werden zelfs onderbroken door extra nieuwsuitzendingen. Op internet kwamen al allerlei berichten over de tornado’s in North Carolina. Daar was het echt heftig en zijn er door de vele tornado’s helaas doden gevallen. Ik moest gelijk aan Petra uit North Carolina denken. Ik ben op Facebook gaan kijken en zag daar haar berichtgeving. Ze zijn ternauwernood aan een tornado ontsnapt. Het was echt heel dichtbij. Ik heb de foto's op haar blog gezien en ze mogen echt van geluk spreken. Dan viel het bij ons nog mee, alhoewel met al die hoge onstabiele bomen om ons huis vond ik het soms best spannend. Op een gegeven moment was het echt flink aan het donderen buiten. De ramen trilden er gewoon van. Zo erg had ik het hier nog niet meegemaakt. Bliksem, hagel, regen…een goed moment om de zaklamp maar weer eens te pakken. Het zal niet de eerste keer zijn dat de stroom uitvalt. Achteraf heb ik de zaklamp niet nodig gehad. Gelukkig maar. John is uiteindelijk met een vertraging van 3 uur vertrokken.

Zondag zag het er allemaal heel anders uit. Een blauwe lucht en de zon kwam ook al tevoorschijn. De ochtend had ik benut om wat op te ruimen in huis. Daarna ben ik buiten gaan zitten met een bakje koffie en mijn Iphone. Ik liep mijn mailtjes na en ik zag een mijn van mijn schoonzus. Ik begon het te lezen en ik schrok van het bericht. Chantal en Nicole hadden een auto ongeluk gehad. Na snel doorlezen las ik gelukkig dat ze er goed van af waren gekomen. Ze waren door een andere auto geramd en daardoor is hun auto op zijn kop in de berm beland. Jeetje, ik wist niet wat ik las. Ik ben gelijk op de site gaan kijken van de plaatselijke krant. Ik las het bericht over hun ongeluk en zag een foto met hun auto die op zijn kop lag. Dan besef je dat ze veel geluk hebben gehad en zo wijs zijn geweest hun gordel te dragen. Nicole kon er zelf uitkomen, maar Chantal zat vast. Ze zijn met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en konden na controle weer naar huis. Ze hebben pijn in hun nek en rug en zijn natuurlijk helemaal stijf, maar ja, dat kan ook niet anders na zo’n klap. Ook de schrik zit er nog goed in. Gelukkig bestaan er engeltjes die over Chantal en Nicole hebben gewaakt. Dank, dank, dank! John was zondag in Nederland aangekomen en is natuurlijk nog bij ze langsgegaan. Jullie weten het al, maar we leven met jullie mee en wij hopen dat jullie het een plekje kunnen geven. Sterkte meiden en een dikke knuffel! De tornado's en het auto ongeluk van familieleden...deze week moeten we maar snel vergeten.

Vandaag is het maandag en tevens de dag dat ze de rest van de ramen komen vervangen. Om 9 uur stonden ze voor de deur en zijn gelijk begonnen. De komende 4 dagen ben ik aan huis gekluisterd. Eerst zouden ze maar 3 dagen nodig hebben, maar zojuist kwam Beth nog even langs en vertelde mij dat ze waarschijnlijk donderdag nog nodig zullen hebben om alles af te werken. Op deze dag komt dan ook het bedrijf die de ramen met luxaflex hebben gemaakt voor de tuindeuren. Deze worden ook vervangen. Gelukkig is het deze week lekker weer en kan ik af en toe buiten gaan zitten.

Over van alles en nog wat....

De lente laat zich hier nog niet helemaal zien. Telkens worden we lekker gemaakt met een mooie dag, om daarna vervolgens weer in de kou te zitten. Ik heb ergens gelezen dat het de slechtste lente is sinds 50 jaar. Aangezien we al veel koude dagen met regen hebben gehad, geloof ik dit best. Maar soms hoor je ons niet klagen hoor. Zoals afgelopen maandag, toen het 28 graden was. John had een vrije dag genomen. Hij is zaterdag teruggekomen uit Fort Worth. Zaterdag was trouwens ook de dag dat wij 23 jaar geleden een relatie kregen. Tijd gaat snel… Afin, terug naar het weerpraatje. Het was zelfs zo warm dat we op een gegeven moment onder de gazebo zijn gaan zitten. Even de schaduw opgezocht. Na het eten zijn we weer buiten gaan zitten. Het was om 19:00 uur nog steeds 28 graden. Om 22:00 uur zijn we naar binnen gegaan, want toen vielen de eerste regendruppels. Er werd ook onweer verwacht, maar daar heb ik niet veel van gemerkt. We hebben er in ieder geval met zijn tweetjes van kunnen genieten.

Wel fijn dat John weer thuis is, al is het niet voor lang. Zaterdag staat er een trip naar Nederland gepland. Ik ga die dag voor chauffeur spelen. Eerst ga ik Yolanda, Arnoud en de kids naar de luchthaven brengen. Ze hebben een vroege vlucht, dus dat betekent dat ik om 5:50 uur bij hun moet zijn. Oef, dat wordt weer een vroegertje. Later op de dag zal ik nog een keer die kant oprijden, want dan moet ik John afzetten. Hij zal tot vrijdag 22 april in Nederland zijn.

Volgende week komen ze hier de ramen weer vervangen. We hebben al fase 1 gehad en nu staat fase 2 en 3 op de planning. Ze zeggen er 3 dagen voor nodig te hebben. Als ik het tempo me nog herinner van de vorige keer, moet ik dat nog maar eens zien. Laat ik van het goede uitgaan. Wel fijn dat ze nu alles komen afwerken. Het is zo fijn om ramen te hebben die makkelijk open en dicht gaan. Echt een verbetering ten opzichte van wat we nu hebben. En het afwerkingsniveau (zie één van mijn vorige blogs)…ach, dat zie ik het al niet eens meer. Straks is alles netjes en mooi op tijd af voordat de visite komt. De Valentine Inn heeft weer gasten op 7 mei. Dan komen mijn ouders, schoonmoeder en broer weer onze kant op. Deze keer voor 2 weken. Het zwembad gaat in diezelfde week open, dus nu nog alleen de badkamers en slaapkamers schoonmaken en in orde brengen. Dan is onze B&B er helemaal klaar voor. Ik zal zo langzamerhand eens gaan kijken wat we allemaal kunnen gaan doen. Ik wil ze natuurlijk wel nieuwe dingen laten zien. We zullen er niet elke dag op uit gaan, want een dagje rond het zwembad hangen is ook best fijn. Boekje erbij, wijntje erbij…’s avonds bbq-en… Dat is toch ook leuk!

Voordat het zo ver is, hebben we natuurlijk eerst nog Pasen en koninginnendag. In the mall kun je nu ook al met de paashaas op de foto. Ik zag deze laatst zitten. Echt druk had de paashaas het niet. Jeetje, je zal maar een hele dag ik zo’n pak moeten zitten. Wachten op de kinderen die er bijna niet waren. In het weekend zal dat waarschijnlijk wel een ander verhaal zijn, want ik kan me nog rijen herinneren met de kerst, toen men met de kerstman op de foto moest. Koninginnendag vieren we dit jaar twee keer. Op vrijdag 29 april gaan we naar de Nederlandse Ambassade in Washington. Je moest jezelf opgeven en zo gezegd zo gedaan. Ter beveiliging moest iedereen zich afzonderlijk aanmelden. Ik had eerst John aangemeld en daarna mezelf. John had echter al een uitnodiging via de mail gekregen, maar ik nog niets. Na een belletje en mail, kreeg ik bericht terug dat we allebei op de uitnodiging naar binnen kunnen. We staan allebei geregistreerd. Je komt er niet zo maar in, dat begrijp je wel. Op 14 mei hebben we ons eigen koninginnendag feest. De QBP, waar we nog steeds druk mee bezig zijn. Morgenochtend moet ik om 10:00 startklaar zitten achter de laptop. Dan gaan de kaarten voor Tim McGraw in de verkoop. Dat wordt weer stressen! Ik hoop dat het deze keer beter gaat, want ik heb nog steeds geen kaarten voor Keith Urban. Ik hoop ze nog wel te scoren, misschien vlak voor de concertdatum. Vaak zijn er altijd wel annuleringen. Zo heb ik vorig jaar ook een aantal kaarten kunnen bemachtigen. We zullen zien!

Drama's....

Ik dacht dat we gisteren hier een drama hadden met de mogelijke 'government shutdown', maar wat er vandaag in Nederland heeft afgespeeld…dat is pas heftig. Op het moment dat ik dit schrijf zijn er 7 doden en 15 gewonden. Eén dwaze gek die onschuldige mensen in koelen bloede vermoord. Dat is ongelooflijk, onbegrijpelijk en onvergeeflijk. Daar word ik stil van, wat een vreselijke toestand! Tja en dan ons ‘drama’ hier. De government shutdown… Daarmee wordt bedoeld dat de overheid geen 'niet-essentiële' diensten kan verlenen, simpelweg omdat er geen geld voor is. Alleen de brandweer, politie, de wegendiensten en nog zo wat instanties blijven werken, de rest sluit. Overigens hoeft een shutdown niet te betekenen dat de rekeningen letterlijk leeg zijn, het heeft er mee te maken dat wetgevende instanties in de Verenigde Staten geen akkoord bereiken over hoe bepaalde onderdelen van de overheid worden gefinancieerd. De Republikeinse meerderheid in het Congres van de Verenigde Staten werden het maar niet eens met president Obama over hoe men de overheid kan blijven financieren. Kern van de zaak is dat er flink bezuinigd moest worden op de overheidsuitgaven, maar er was nog altijd geen overeenstemming bereikt over de hoogte van het te bezuinigen bedrag, en waar dan bezuinigd moest worden. De Republikeinen wilden meer bezuinigen dan Obama. En omdat de onenigheid maar voortduurde, had het Witte Huis haar instanties afgelopen nacht voorbereid op een (tijdelijke) shutdown. Om een paar voorbeelden te noemen; als er een shutdown had plaatsgevonden, dan zouden de nationale parken en musea sluiten, militairen zouden niet betaald krijgen en er zouden mensen tijdelijk naar huis gestuurd worden met als gevolg…geen inkomsten. Het was gisteren dus erg spannend. Om 12 uur moest er een akkoord zijn, anders was dit hele gebeuren onvermijdelijk. Ruim een uur voor de deadline werd het nieuws over het akkoord naar buiten gebracht. Geen government shutdown! Nu wordt het akkoord verder uitgewerkt.

Eergisteren ben ik met Yolanda naar Georgetown geweest. Ze was op zoek naar een jurk voor de trouwerij van haar zus en wilde graag mijn hulp/advies. Ik heb heel wat boetiekjes gezien. Wellicht was ik bij een paar winkels nooit naar binnen gestapt, maar dankzij de zoektocht van Yolanda nu dus wel. Na een ochtend winkelen, begonnen onze magen te knorren. Tijd om te gaan eten. Het was een prachtige lentedag en we hebben heerlijk buiten gezeten. Op een binnenpleintje had een restaurant (Leopold’s) een terras. Het was erg druk en we moesten even wachten, maar het was de moeite waard. We hadden allebei een sandwich met eisalade en truffeldressing en frietjes. Het was een heerlijk lunchgerecht en na een volle maag hebben we nog een paar winkels bezocht. Het resultaat van deze dag was dat ze nog geen jurk heeft gevonden. Nou ja, ze heeft er wel één aan gehad, maar was daar nog niet 100% zeker van. Het scheelt dat ze nog 2 maanden de tijd heeft. Waarschijnlijk ga ik de volgende keer weer mee. Na het winkelen moesten we de kinderen van school halen. De WIS, oftewel Washington International School. Grappig om te zien hoe het hier aan toe gaat. Je kunt niet zo maar een kind van school halen. Auto’s staan netjes in rijen te wachten met een speciale pas achter de ruit. Je kunt er ook voor kiezen om je kind te voet van school te halen. Yolanda heeft daarvoor gekozen en dan moet je buiten wachten. Als de school open gaat dan ga je naar de gang waar de klaslokalen zich bevinden. Het is net Disney, want je loopt achter elkaar in een rij langs de lokalen. Als je bij het lokaal bent waar je kind zit, dan komt deze naar buiten. Vervolgens loop je weer door en gaat er lang de andere kant weer uit. Maar niet zo maar, eerst moet je langs een lerares, die de namen op een lijst controleert en afvinkt. Naar mijn mening een goed systeem en voor de ouders een fijne gedachte dat de school niet zo maar te betreden is voor mensen met nare bedoelingen. Daarna zijn we naar Yolanda gereden, waar ik nog een wijntje heb gedronken. Om 5 uur was ik weer thuis en heb nog even buiten gezeten. Het was zo lekker!

Vandaag is het net als gisteren het een kille dag. Niet te vergelijken met donderdag. Het weer gaat hier met ups and downs. Morgen gaan we weer ‘up’, want dan wordt het 22 graden en maandag…. Ik wil jullie niet lekker maken, maar dan wordt het 30 graden!! Als ik de weersvoorspellingen mag geloven, gaan we in de week van 20 april een paar dagen met 27 graden krijgen. Hopelijk blijft deze voorspelling staan, want ik weet inmiddels ook dat het hier van de één op de andere dag kan veranderen.

Bloggen...

’s Morgens vroeg als ik opsta (en gedoucht heb) is het eerste wat ik doe de laptop aanzetten. Het ontbijt breng ik door met Jan de Hoop (RTL nieuws) met zijn zorgvuldig uitgekozen trui en bijpassende mok! Natuurlijk ben ik ook geïnteresseerd in het nieuws. Na dat half uurtje ben ik weer helemaal op de hoogte. Dankzij 'uitzending gemist' kunnen we deze programma's gewoon blijven volgen. Daarna surf ik door naar de Telegraaf. Eigenlijk vind ik het een te eenzijdige, halfslachtige, op sensatiebelust en commerciële krant. Maar er staat ook belangrijk nieuws op de site, die ik dan ook lees. Elke dag is het weer een verrassing wat ze te melden hebben. Vandaag vond de Telegraaf het belangrijk om mij te laten weten dat...'Barbie van Oh Oh Cherso' (ik verzin het niet) opgemaakt is door Leco van Zadelhof... Dat Matsoe Matsoe aan de vrouw is en dat Gerard Joling baalt van zijn ooglidcorrectie... Ja mensen, dit vinden ze bij de Telegraaf voorpaginanieuws! Maar ach, soms vind ik de 'Story- Privé- en Weekend getinte verhalen ook niet erg. We moeten toch ook wat te lachen hebben, nietwaar? Zolang het met mate is, prima!

Na mijn rondje nieuws is het tijd voor de verhalen van mijn blog vriendinnen. Ik zet nog eens een bakje koffie en ga er helemaal voor zitten. We hebben allemaal één ding gemeen en dat is dat we allemaal Nederlanders zijn die in Amerika wonen (sommige tijdelijk, sommige permanent) of hebben gewoond of er graag op vakantie gaan. Ik geniet van de interessante, grappige en mooie verhalen, die vaak gepaard gaan met foto's. Ze vertellen net als ik wat ze hebben meegemaakt; de leuke en minder leuke dingen. Ook al ken je elkaar niet (uitzonderingen daargelaten), het schept op de één of andere manier toch een band. Dat merk ik bijvoorbeeld als ik een tijdje niets geschreven heb, een mailtje van een medeblogger krijg met de vraag of het goed gaat met mij. Is dat niet lief en attent? Er ontstaat zo een 'community' die soms alleen bestaat uit wederzijdse reacties, maar soms ook leidt tot echte ontmoetingen, zoals met Petra uit Vienna. Het is leuk om vaste lezers te hebben die terugkomen om je nieuwe bericht te lezen. Niet alleen bloggers, maar ook vrienden en familie. Mijn ouders lezen niet alleen mijn blog, maar ook die van mijn medebloggers. Leuk toch! Ik ben mijn blog begonnen, sinds ik ik weet dat ik naar Amerika zou verhuizen. Voor de achterban, maar ook voor mezelf. Een soort van herinnering aan de periode waar we nu in zitten. Ik vind het bloggen zo leuk, dat ik er in Nederland ook nog wel mee door zal gaan.

71.580 hits, 177 berichten, 1058 reacties, 14 volgers die zich geabonneerd hebben op mijn blog. Dat is op dit moment de tussenstand van mijn blog en ik ben er best trots op. Wat ik eigenlijk met dit alles wil zeggen is: bedankt bloggers dat mijn uurtje koffie drinken niet zo saai is, dankzij jullie mooie verhalen! Dat mag toch ook weleens gezegd worden!

Zomergevoel...

Ons weekend is lekker rustig verlopen. We hebben niets gepland, dus we slapen eerst heerlijk uit. John is duidelijk moe, want terwijl ik zachtjes uit bed kom zie ik hem nog in een diepe slaap. Ik besluit alvast naar beneden te gaan en het ontbijt klaar te maken. Ik kook wat eieren, zet het koffiezetapparaat aan en dek de tafel. Blijkbaar is John toch wakker geworden van mij en komt ook naar beneden. De eitjes zijn klaar en ik maak er een eisalade van. Het brood springt uit de broodrooster en we kunnen gaan eten. We ‘vergaderen’ over wat we vandaag gaan doen. Ik ben nu twee keer naar de cherry blossoms geweest en ik hoef niet zo nodig nog een keer te gaan. Een museumbezoek is een andere optie. We hebben het over het weer, ons buitenhaardje en zo komen we op het hout die we een tijdje geleden ergens gratis hebben opgehaald. Het zijn echter megagrote blokken. Je zou er krukjes van kunnen maken, zo groot. Die moeten dus nog klein gehakt worden. John heeft daar een hele mooie bijl voor….maar die ligt in Nederland. Echt, ik snap niet dat we sommige spullen niet hebben meegenomen. Afin, dat wordt dus op zoek naar een nieuwe bijl. Hoera voor het internet, want na een kleine speurtocht door John komen we op een stevige bijl die ook nog eens goede reviews krijgt. De Lowe’s verkoopt dit merk, dus onze zaterdag heeft meteen een bestemming…de bouwmarkt! Niet mijn ideale winkel om te shoppen, maar John gaat zo vaak met mij mee naar de mall, dat het nu mijn beurt is om met hem naar Lowe’s te gaan. De bouwmarkten hier zijn zo ontzettend groot, maar met borden staat er aangegeven wat er in de gangen te vinden is. We komen al snel bij de bijlen, maar het merk waar John naar op zoek is staat er niet bij. Wel hebben ze van dit merk andere producten, maar helaas niet wat hij zoekt. We vragen het aan een medewerker, maar blijkbaar is de bijl alleen via internet te verkrijgen. In de winkel krijgen we 10% militaire discount en de vraag is of we dat ook krijgen als we de bijl op de online store van Lowe’s kopen. Daarbij komen nog de verzendkosten, dus dat voordeeltje is dan ook weg. Het is een nieuw merk voor Lowe’s. Misschien komt het nog wel in de winkel.

Onderweg maken we nog een stop bij Grand Mart International Foods. Hier verkopen ze kroepoek zonder rare smaakjes eraan toegevoegd. Ze hebben 4 verschillende soorten, dus ik hoop dat ze de originele kroepoek hebben. Blijkbaar is de originele kroepoek populair, want ik grijp vaak mis. Maar deze keer heb ik geluk en ik sla gelijk goed in. Met zo’n 7 zakken in mijn mandje ga ik daarna op zoek naar sticky rice. (witte plakkerige rijst) Die krijg je bijvoorbeeld bij PF Chang’s en ik vind het lekkere rijst. Om tijd te besparen vraag ik waar ik de rijst kan vinden en niet veel later sta ik voor het schap. Ongelooflijk om te zien hoeveel keus ik heb. Tja, de merken zeggen mij niets en ik pak een zak, waarvan ik hoop dat het goed is. We lopen verder in de winkel en komen op de vleesafdeling. Wat je hier allemaal ziet…varkensoren, koeientong… dat laat ik allemaal aan me voorbij gaan. Ik zie wel pork belly liggen. Dat is wat wij noemen speklappen. Die neem ik ook mee. Vanuit Nederland heb ik kruiden meegenomen om te marineren, dus binnenkort wordt het een ouderwets speklapje op het bord. We rekenen af en gaan weer terug naar huis. Het is inmiddels al laat geworden dus ik begin aan het eten. De Mangnolia Beef heeft de hele nacht in de marinade gestaan en het ruikt heerlijk. Ik heb alles volgens het recept gemaakt. John had dit op internet gevonden en bij de reviews werd er aangegeven dat een eetlepel red pepper kruiden wel heel erg veel was. Daardoor zou het gerecht te pittig worden. Iedereen adviseert een theelepel. Met het klaarmaken van de marinade had ik daar niet meer bij stil gestaan en heb dus een eetlepel met rode peperkruiden in de marinade gedaan. We zijn dus erg benieuwd hoe het zal smaken. Ik bak een bosuitje aan en doe daarna het vlees erbij. Het zijn dunnen reepjes en het is zo gaar. Het is inderdaad wel erg pittig en het komt niet ten goede van de rest van de ingrediënten. De smaak valt ook een beetje tegen. Mijn medebloggers vroegen in hun reacties op de laatste blog al het recept, maar helaas het is niet echt de moeite waard en het heeft nog wat verbeteringen nodig. Wanneer we het recept goed genoeg vinden zal ik die zeker op mijn blog plaatsen.

Zondag merken we dat het al wat beter weer is, al blijft het nog wel wat aan de frisse kant. John moet vandaag zijn koffer pakken en dat betekent dat ik nog het één en ander moet strijken. Dat komt goed uit, want John moet nog aan een presentatie werken. Na de strijk ga ik toch proberen om buiten te zitten. Met mijn stoel uit de wind, gaat het op zich wel. We hebben het wel eens warmer gehad, maar je moet het doen met wat je krijgt. John pakt zijn koffer in en werkt nog wat in de tuin. Ook zie ik vandaag de groundhog! Hij is weer uit zijn hol gekropen. Ik weet niet of het Sammy of Guus was, maar één van de twee loopt weer lekker te grazen op het gras. ’s Avonds gaat de wind wat liggen en is het wat aangenamer. Terwijl John een sigaar opsteekt en ik de rosé buiten zet, begint het te druppelen. Nee hè! Gelukkig hebben we een gazebo en daar gaan dan maar zitten. Die avond maken we het niet laat, want we moeten vroeg weer op.

Het is maandag en ik moet John naar de luchthaven brengen. In eerste instantie dacht hij pas dinsdag te vertrekken, maar kwam er gelukkig op tijd achter dat zijn vlucht toch op maandag stond. Bij het buiten komen merk ik dat het al veel zachter is, dan de voorgaande dagen. Er wordt dan ook stralend weer voorspelt. Wel zo’n 28 graden. Ik besluit dan ook om bij thuiskomst niet meer terug mijn bedje in te duiken. Ik doe alvast wat huishoudelijke taken, zodat ik daarna van het mooie weer kan genieten. Binnen een mum van tijd is het al lekker warm. Ik ga op zoek naar mijn flip-flops (teenslippers), want die kan ik wel gebruiken vandaag. Wat een verschil met de afgelopen dagen, waar ik nog op mijn Uggs rondliep. Met een rokje en shirtje met korte mouwen geniet ik van de zon. Zo raar om het ineens zo warm te hebben. We gaan ook van het ene uiterste naar het andere uiterste. Oef, wat is het warm in de zon. Ik smeer mezelf maar in, want je bent hier zo verband! Ik ben weer aan een nieuw boek begonnen. Al lezende gaan de uren voorbij. Het is heerlijk en van mij mogen de dagen zo wel vaker zijn. Ik vier dit zomergevoel met een glaasje rosé. Al gauw is het etenstijd en ik maak iets simpels voor mezelf klaar. Het bakje koffie drink ik buiten op, want om kwart voor 7 is het nog steeds 29 graden. We hebben dan ook weer een record te pakken. Er is 85 graden fahrenheit (29.4 celsius) gemeten en stoot daarmee de temperatuur van deze dag in 1956 van de troon.

Het is jammer dat John er niet is, want het is een heerlijke avond om buiten te zitten. Met zijn tweetjes is het natuurlijk veel gezelliger. De temperatuur zakt maar langzaam, want om half 11 is het nog steeds 26 graden. Het waait wel flink. Alsof er iemand met een föhn in mijn gezicht staat te blazen. Zo voelt de warme wind aan. Uiteindelijk ga ik toch maar naar binnen en 10 minuten later gaan de lampen flikkeren. Ik weet dan wat me te doen staat. Telefoon op de oplader, computer alvast uit zetten, zaklamp pakken en hopen dat de stroom niet uitvalt. Dikke pech, want op het moment dat ik de zaklamp pak, gaat alles uit. Daar sta ik dan in een donkere keuken! Gelukkig duurt het niet lang en na 5 minuten springt alles weer aan. Ook zie ik bliksem. Er wordt onweer verwacht en dat vind ik niet zo gek, na zo'n warme dag. De foto hiernaast is gisteren gemaakt (door Maxwell Kruger). Spectaculair hè? Het is al laat en het vroege opstaan breekt nu op. Tijd om naar bed te gaan! Als ik vanochtend wakker word dan staat het weer in schril contrast met gisteren. Koud en grijs! Bah! Het warme weer brengt ook een nadeel met zich mee. De stinkbugs!! Nu zaten ze al binnen, maar het lijkt wel of het aantal verdubbeld is. Ook buiten tegen de ramen zie je ze zitten. Gistermiddag vloog er weer één tegen me aan! Later voelde ik iets kriebelen en zat er één in mijn haar. Ik wilde de koelkast opendoen, zat er één op het handvat. Maar het toppunt ’s avonds toen ik een slok van mijn cola wilde nemen en ik iets tegen mijn lippen voelde…juist weer een stinkbug! Jakkes, wat een vieze beesten en wat zijn ze irritant. Ik hou mijn hart vast voor de zomer, wanneer ze weer in groten getale aanwezig zijn!