We zijn er nog...

Vrijdagavond hadden we dus een BBQ bij Yolanda en Arnoud. Iedereen kwam in het oranje, want het was tenslotte voor de partycrew van de QBP. We wilden het wel in stijl afsluiten. Iedereen vond het erg jammer dat we het voor een tweede keer moesten cancelen, maar ja, we hadden deze keer weinig keus. Het was een zalige dag en tot in de late uurtjes hebben we dan ook buiten gezeten. Om 01:30 gingen we naar huis. John had 's avonds nog de laatste spullen binnen gezet. Daarna naar bed en afwachten wat ons de volgende dag zou brengen.

We waren vroeg wakker. Ik denk dat het kwam omdat die dag orkaan Irene werd verwacht. Als orkaan zou ze ons niet treffen, maar de mogelijkheid op een tropische storm was wel aanwezig. Na ons ontbijt hadden we de TV aangezet. Alle nieuwszenders brachten verslag uit. Op zich was het gedurende de dag nog vrij rustig. De piek zou pas 's avonds zijn met veel regen en een stevige wind. Ik heb in de ochtend nogauw een cake gebakken. Nu kon het tenminste nog. In de middag begon het al wat meer te regenen. We konden niets anders doen dan wachten. Onze telefoons lieten we op de oplader liggen, alles was in huis, de kaarsen stonden al op hun plek, ik had de dag ervoor extra ijs in de vriezer gelegd... We hoopten dat we geen stroomuitval zouden krijgen. We gingen er natuurlijk wel van uit, want bij het minste geringste hebben wij geen stroom. Dat was pas zelfs nog het geval, tijdens een onweersbui. We besloten om op tijd te eten. Om 5 uur ging ik dan het diner klaarmaken. We hadden nog steeds stroom en zo hadden we tenminste een warme maaltijd binnen. Daarna gelijk maar aan de koffie. We konden zelfs twee bakjes nemen! 's Avonds hebben we een beetje TV gekeken en de orkaan gevolgd. Het ging steeds harder waaien en regenen. Ik moet zeggen dat ik het nog wel vond meevallen. Ik heb hier wel eens erger noodweer gezien.

Wij hebben een aantal jaar geleden okaan Erin meegemaakt. Nou ja, we zaten toen in Orlando en was toen afgezwakt naar een tropische storm. Dat vonden wij al heftig, dus we zaten nu ook te wachten op de storm. Na 8 uur zou het erger gaan worden, maar voor ons gevoel was het nog steeds vrij rustig. De uren verstreken en het was inmiddels al na middernacht. Rond half 1 's nachts hoorde ik iets buiten. Alsof er iets viel. John lag een dutje te doen en ik maakte hem wakker. Met een zaklamp hebben we vanuit de deuropeningen gekeken of we iets zagen. Mijn grootste angst was dat er een boom om zou vallen. In de twee jaar dat wij hier wonen heb ik al menig boom om zien gaan. Gelukkig nooit bij ons, maar je weet maar nooit. We zagen niets en zijn weer naar binnen gegaan. Rond half 2 begon het licht te flikkeren. Dan weer aan en dan weer uit. Zo maar een paar seconde. We besloten maar naar bed te gaan, want we dachten dat de stroom elk moment kon uitvallen. Dan kun je maar beter al in bed liggen. Gek genoeg bleef het licht gewoon nog aan. We zijn uiteindelijk maar gaan slapen.

De volgende dag werden we wederom weer vroeg wakker. Het eerste wat we deden is uit het raam kijken om te zien of er bomen omgewaaid waren. Op het eerste gezicht zag het er allemaal normaal uit. Het zwembad lag vol met takken en blaadjes, maar dat was het dan ook wel. We liepen naar buiten en gingen naar beneden. Toen zag ik dat er een boom was omgewaaid in de tuin van de buurman. De boom is naar achteren gevallen. Gelukkig voor ons, want was die de andere kant opgegaan, dan was die waarschijnlijk op onze schutting of deck bij het zwembad gevallen. Bij de achterbuurman was weer een deel van een boom gevallen. Die boom heeft al heel wat te verduren gehad. Onlangs is die namelijk gehalveerd door een rukwind. Toen is er bij ons ook een top uit een boom geknakt. Die hangt nog steeds op een andere boom. Afin, wij hebben gelukkig geen bomen die omgevallen zijn en schade aan/rond het huis. Al met al is het ons enorm meegevallen. We keken dan ook met verbazing naar foto's op het internet. Hier en daar toch wel flinke schade in de omgeving. Wij hebben geluk gehad denk ik. Zelfs de stroom is niet uitgevallen. Hoe is het mogelijk! Zeker als je later hoort dat er honderd duizenden zonder stroom zitten...

Aan de kust is het allemaal wat heftiger geweest. Zij zaten er dan ook midden in. Dat blijkt wel aan het dodental, inmiddels 38. Triest hoor. Wij zijn alleen maar geschampt door de orkaan. Gelukkig is New York ook heel wat bespaard gebleven. Het weer heb je niet in de hand en je kunt alleen maar hopen en duimen dat het goed afloopt. Het was een raar weekend. Nou ja, eigenlijk een rare week. Een aardbeving, een orkaan...wat is het volgende...? Laten we daar maar niet te veel over nadenken. Het komt zoals het komt.

Foto's BBQ, klik hier.

Geen feestje....

Vandaag hebben we de beslissing genomen om ons feest wat we morgen gepland hadden te cancellen. Orkaan Irene brengt te veel onzekerheden met zich mee. Ook wordt er regen verwacht. Daarnaast zijn er toch wel wat gasten die familie aan het helpen zijn die aan de kust wonen of hun eigen woning voorbereiden voor de orkaan. Het leek ons tevens niet gepast om uitbundig feest te vieren, terwijl een groot deel van de oost kust in onzekerheid is voor wat er allemaal komen gaat. Dit jaar dus geen QBP. Hopelijk gaat het ons volgend beter af met het weer en halen we het dubbel en dwars in. Vandaag hebben we wel een WAB bij Yolanda en Arnoud. Een afsluit-BBQ voor de partycrew. Dan gaan we vandaag maar een klein feestje bouwen...wel in het oranje uiteraard!

Dan nog even over orkaan Irene... Wij zijn voorbereid op eventueel slecht weer. Je weet immers niet wat je kunt verwachten. Een Tropical Storm Warning is nu van kracht. Zoals het er naar uitziet krijgen we veel regen, stevige wind, flooding oftewel overstromingen (wegen etc.) en moeten we rekening houden met stroomuitval. Daar hebben we al genoeg ervaring mee. Ik heb lege flesse gevuld met water en die in de vriezer gelegd. Dat wordt ijs om zo het eten koel te houden. De zaklampen liggen weer standby, de kaarsen staan al op hun plek en ik heb blikken soep en bonen gekocht. We hebben een volle gasfles voor de BBQ. We koken hier electrisch, dus dat wordt buiten bakken. Tenminste...als we niet wegwaaien. Alle losse spullen die buiten stonden/hingen heb ik naar binnen gehaald. Morgenochtend nog even de telefoons opladen en we zijn er klaar voor. Hopelijk gaat het allemaal meevallen!

Wat een dag...

Het leek een vrij rustige dag te worden. Ik had ’s middags om 3 uur met Petra afgesproken. Zij zou mijn haar weer verven en John zou na het werk ook daar naar toe komen. We waren namelijk uitgenodigd om te blijven eten. ’s Ochtends was ik al naar de winkel gereden voor haarverf. Ondertussen wat wasjes gedraaid en besloot nog een bakje koffie te drinken voordat ik naar Petra zou gaan. Ik zat onder de gazebo heerlijk te genieten van mijn bakje koffie en de allernieuwste Linda. Zo af en toe een Nederlands magazine is ook wel eens leuk voor de afwisseling. Ik had net mijn koffie op, toen ik een raar gevoel kreeg. Het leek net of er een zware truck voorbij reed en dat het gedreun in mijn lijf te voelen was. Ik keek nog om, wetende dat ik geen truck zou zien, want ik hoorde immers geen geluid van een vrachtwagen of auto. De trillingen werden ineens heftiger. Alles begon te rammelen. Het glas van mijn windlichten rinkelden, ik zat op de stoel te trillen, alles bewoog! Ik stond van schrik op, want ik wist niet wat er gebeurde. Ik keek naar het water van het zwembad en dat was ook aan het trillen. Jeetje, wat is dit, dacht ik. In eerste instantie dacht ik aan de septic tank die naast de gazebo onder de grond ligt. Ik had het er niet op en liep de trap op richting het terras bij de keuken. Zelfs de trap was aan het shaken. Niet alleen de trap, maar ook mijn benen inmiddels. Ik liep snel naar boven en toen was het weer rustig. Ik kon dat niet over mezelf zeggen, want mijn benen leken wel elastiek. Ik besefte niet echt wat er zojuist gebeurd was....

Het was tijd om naar Petra te gaan. In de auto hoorde ik van de aardbeving. Aha, dus geen septictank die op ontploffen stond. Wie verwacht nu ook zoiets hier. In Californië is het zo wat de normaalste zaak van de wereld. Hier aan de oost kust is het eerder zeldzaam. Ik hoorde dat de aardbeving een kracht van 5.9 op de schaal van Richter had. Voordat ik naar Petra reed, maakte ik ook nog een stop bij de bank. Ik moest van dingen afhandelen. Daar ging het alleen maar over de aardbeving. De eerste mail van het thuisfront kwam al binnen. De zus van John had het op teletekst gelezen en wilde weten of alles oké was. Ik probeerde ondertussen John te bellen, maar het telefoonverkeer lag helemaal plat. Hij werkt in Washington en was natuurlijk benieuwd hoe het met hem ging. Nou ja, het was nog even afwachten voor mij. Ik vervolgden mijn weg naar Petra. Daar aangekomen zag ik Jos zitten. Hij vertelde mij dat het gebouw ontruimd was en dat iedereen naar huis gestuurd was. John zou ook al onderweg zijn. Het gebouw zou tot nader bericht gesloten blijven. Eerst moest er een inspectie plaatsvinden. Daarna kon het gebouw pas vrijgegeven worden. Niet veel later kwam ook John aangereden. Iedereen moest natuurlijk even zijn/haar verhaal vertellen. Op Facebook, internet, TV….het ging alleen nog maar over de earthquake. Logisch, want dat komt hier aan de oostkust niet vaak voor. Tenminste niet zo sterke als gisteren. Dit is de ergste sinds 1897. Nou, deze kunnen we ook weer afvinken van het lijstje.

Het gebouw van het Amerikaanse ministerie van Defensie, het Pentagon en het Capitool zijn allemaal ontruimd. Net als vele kantoorgebouwen. Met als gevolg dat het enorm druk op straat was. Ook diverse nationale monumenten en gedenkplekken zijn ontruimd. De Nationale Kathedraal heeft ook schade opgelopen. Er zijn torenspitsen afgebroken. Twee kernreactoren in de buurt van het epicentrum van de beving werden door de trillingen automatisch uitgeschakeld. Op luchthavens in New York en Washington werden vluchten uitgesteld. De verkeerstoren moest ook ontruimd worden. Daarom was er geen vliegverkeer mogelijk. In het Washington Monument zijn scheuren ontdenkt. Het monument blijft voor onbepaalde tijd gesloten en ingenieurs onderzoeken momenteel de schade aan het monument. Wij hebben gelukkig geen schade. Het was wel een vreemde gewaarwording zo’n aardbeving, maar we zijn weer een ervaring rijker…

Hieronder een impressie van de aardbeving:

Dan denk je dat je alles gehad hebt, maar nee hoor. Nu moeten we ons weer gaan focussen op orkaan Irene. Wat wij dit weekend kunnen verwachten blijft onzeker. Volgens de weermannen kan het halfbewolkt zijn met een briesje of hevige regenval met een stevige wind (die schade aan kan richten). Daar worden we niet veel wijzer van, maar het is natuurlijk lastig om een orkaan te voorspellen. Orkaan Irene wint volgens verwachtingen nog aan kracht, voordat ze in het weekeinde de kust van de Amerikaanse staat North Carolina bereikt. Het mag duidelijk zijn dat deze orkaan een grote bedreiging is voor de oostkust, met name New England en North Carolina. Wat te doen met ons feest…? Het wordt een ‘close call’ en de beslissing zal denk ik pas vrijdag worden genomen. Het zit ons niet mee dit jaar! Ik ga in ieder geval deze week rekening houden met een stroomuitval dit weekend. We hebben al een volle gasfles voor de BBQ, batterijen voor de zaklampen en genoeg kaarsjes. Nu nog wat muesli repen, fruit en blikken soep inslaan. Je weet het maar nooit en je kunt beter goed voorbereid zijn.

Ditjes en datjes....

We zijn weer een paar dagen verder dat ik van de trap ben gevallen. Ik heb er die avond (maandag) niet zo veel last van gehad. Dinsdag merkte ik wel dat alles stijf was. Mijn rug speelde op en mijn arm deed pijn. Ik heb me namelijk nog vast willen pakken aan de leuning en daarbij mijn arm verdraaid. Woensdag was het zwaar knudde. Mijn rug deed zo'n pijn, zitten was moeilijk en ik had het gevoel dat het er elk moment in kon schieten. Aiai, ik heb wel een beetje afgezien die dag. Ik heb wat pijnstillers genomen en later op de dag spierverslappers. Ik was bang dat dit wel eens lang kon gaan duren. Ik heb mijn rug de nodige rust gegeven en gisteren ging het al ietsje beter. Vandaag gaat het eigenlijk ook best redelijk. Ik kan weer zitten en normaal lopen. Pff, wat een opluchting. Over 2 weken gaan we weer naar Nederland. Ik zag mijn tripje al in het water vallen! Ik doe de komende dagen nog rustig aan, want ik wil niets forceren! Op zich gaat het nu best redelijk en dat wil ik graag zo houden.

We genieten nog steeds van het mooie weer. Alhoewel we gisteravond een flinke onweers/regenbui over ons heen hebben gehad! Grote hagelstenen kwamen naar beneden en rond het huis hadden we kleine stromende riviertjes! Het water ging alle kanten op. Veel onweer en bliksem. Om 6 uur ging de stroom uit! Daar zaten we niet op te wachten. Ach, het zou toch niet zo lang gaan duren...., dachten we! Het was immers nog licht en op zich hadden we er geen last van. Maar helaas heeft tot 10 uur s' avonds geduurd! Daar ging ik weer met de kaarsjes. Het zag er best gezellig uit, maar genoeg is genoeg. Ik wilde stroom! Ik maakte me zorgen om de inhoud van de koelkast en diepvries. In tegenstelling tot die keer in de winter hadden we nu geen sneeuw waar we het eten in konden laten vallen. Ik had al een paar keer gebeld naar Dominion (waarbij wij aangesloten zitten) om te kijken of ze er al mee bezig waren. Net toen ik het bandje had beluisterd, sprong het licht weer aan.

Vandaag hebben we onze camera teruggekregen. We hadden de camera opgestuurd naar een service center van Canon. De reparatie heeft zo'n $200 gekost. Dat is nog altijd goedkoper dan een nieuwe body kopen. Het bleek dat het aan de shutters lag. Deze zijn vervangen en de camera is gelijk ge-update. We zijn weer blij dat hij het weer doet. Net op tijd voor ons QBP (Queen's Birthday Party) feest. Nou ja, het heet geen QBP meer, want koninginnendag ligt al ver achter ons. Het feest heeft nu de naam Queen's Appreciation Day. Zaterdag 27 augustus moet het dus stralend weer worden, want om het nu weer te cancelen. Het is al zo lastig om alles te plannen, wanneer de boodschappen te halen, het drank in te slaan etc. Allemaal duimen dus dat de weergoden ons goed gezind zijn!

Concert Tim McGraw

Afgelopen zaterdag zijn we dus naar het concert geweest van Tim McGraw. We besloten om een beetje op tijd weg te rijden. Dat we daar dan wat vroeger zouden zijn, was niet erg. We zouden deze keer meedoen met tailgating. Gepaard met twee tuinstoelen en een koeltas met een paar biertjes zijn we richting Bristow gereden. Toen we daar aankwamen was het erg rustig, zeker in vergelijking met de concerten van vorig jaar. We werden naar een parkeerplaats geleid en we parkeerden er onze auto. Kofferbak open, stoelen eruit en tailgating kon wat ons betreft beginnen. We zaten net lekker (alleen leek het wel) toen een vrouw ons aansprak. Nou ja, ze schreeuwde min of meer vanuit haar auto. Of er al iemand naar ons toe was gekomen om te vertellen dat tailgating niet meer is toegestaan. Zij hadden namelijk wel iemand 'op bezoek' gekregen en ze mochten niet eens bij de auto blijven staan. Of eruit en naar de venue lopen of in de auto blijven zitten. Daar zaten we dan, toch wel een beetje ongemakkelijk. Er is niemand naar ons toegekomen, maar de lol was er zo wel snel af. Als je daar als enige bezoekers op het parkeerterrein zit... Later las ik op internet dat het dus sinds mei dit jaar verboden is. Dit naar aanleiding van twee dodelijke ongelukken na een concert. Een jongen had te veel gedronken en heeft een aanrijding veroorzaakt waarbij een vrouw en een kind om het leven zijn gekomen. Triest natuurlijk, maar zodra je het terrein op bent, kun je wel gewoon bier en cocktails kopen. Naar later blijkt heeft die jongen die het ongeluk veroorzaakt heeft, al zijn drank binnen het terrein gekocht. Ze kunnen dan wel tailgating verbieden, maar dan moeten ze ook hun drankverkoop policy aanpakken. Er is daar nu veel discussie over. Veel mensen zijn nu Jiffy Lube Live (de locatie) aan het boycotten. Daarom was het dus vrij rustig. We hebben alles maar in de auto gezet en zijn naar onze plaatsen gelopen.

We hadden nog even de tijd en wilden nog even wat drinken voordat het concert begon. Uhm, $13 dollar voor een biertje....no thank you. Sorry, maar dat zijn toch absurde prijzen. Ik weet dat bij dit soort evenementen de prijzen hoger liggen dan in een normale bar (Verzion vroeg $8 voor eeb vers getapt biertje). Dit slaat natuurlijk nergens op. Voor veel mensen maakte de hoge prijs niet uit, want er werd genoeg gedronken. Het liep tegen 7 uur en het was tijd om naar onze plaatsen te gaan. We hadden redelijk goed zicht op het podium en ik was er best tevreden mee.

Als eerste kwam The Band Perry. We kennen maar een paar nummers van ze, dus het was leuk dat ze deze ook ten gehore brachten. Het mooiste nummer van hun vind ik 'if I die young'. Prachtig was het om dit nummer live te horen. We hadden genoten van het eerste optreden van de avond. Daarna kwam Luke Bryan. Ook hier kennen we wel een aantal nummers van. Het hoogtepunt van zijn optreden was toch wel 'Country Girl....shake it for me'. Het concert van Tim McGraw was de laatste van zijn reeks en dat hebben we geweten. Bij Luke Bryan kwamern er tijdens dit nummer crew members op in roze t-shirts met daarop Wanna shake it? Luke Bryan moest daarop zo lachen dat doorzingen bijna niet meer haalbaar was. Gelukkig kon hij nog wat woorden uitbrengen. Hij bracht er in ieder geval goed de stemming in. Ik vond hem dan ook verrassend goed! De foto links is van later op de avond. Toen kwam Luke Bryan nog één keer op het podium om een lied te zingen met Tim McGraw.

Na een korte break, kwam dan eindelijk Tim McGraw. De lichten gingen uit en de muziek werd gestart. Vorig jaar kwam hij op een sectaculaire manier op, dus de verwachtingen waren hoog. Er kwam maar niemand en toen de muziek stopte, gingen de schijnwerpers aan. Niet richting het podium, maar in het midden van de ruimte. Daar stond hij dan en de eerste twee nummers hebben we tegen zijn rug aangekeken. Daarna moest hij weer richting het hoofdpodium en dat duurde best lang. Ondertussen was hij wel aan het zingen, maar dat was niet makkelijk met al die fans die aan hem trokken. Het duurde best lang voordat we in het concert zaten. Misschien omdat het vorig jaar zo ontzettend gaaf was, waren onze verwachtingen iets te hoog. Ik vond het concert van Keith Urban veel beter. De concert tour van Tim Mcgraw eindigde in Bristow en dat kon je wel merken. Hij was niet goed bij stem en ook bij Tim haalden de crewmember grapjes uit. Typische 'je had er bij moeten zijn' momenten. Uiteindelijk heeft hij een uur en drie kwartier gezongen. Het beste nummer van de avond was toch wel weer 'real good man'. Toen begon het eigenlijk pas echt te swingen en hadden we de 'vibe' te pakken. Dit keer hebben we het concert helemaal uitgezeten en zijn niet eerder weggegaan. Dat doen we normaal wel, omdat je anders helemaal vast staat op het parkeerterrein. We hebben nog even gezeten en werden daarna verzocht om te gaan. Dan maar naar de auto en hopen dat de drukte al wat minder was. Niet dus! Het was een chaos en soms moet je een beetje brutaal zijn, want voorrang krijgen op zo'n avond is lastig. Iedereen wil gewoon zo snel mogelijk weg. Het is ons gelukt om de auto er schadevrij tussen te krijgen en toen ging het vrij soepel. Ondanks dat we het concert van Tim McGraw vorig jaar beter vonden, zullen we toch weer gaan zodra hij weer in de buurt een concert geeft.

Maandag was het een rustige dag. John naar zijn werk en ik gewoon thuis. 's Ochtends belde John mij met de vraag of ik zijn koffer kon pakken. Hij moest plots naar Fort Worth en zou die avond nog vertrekken. Die dag kreeg dus een onverwachte wending. Ik heb hem dan ook 's middags naar de luchthaven gebracht. Die avond ben ik nog van de trap gevallen. Vraag me niet hoe ik het weer voor elkaar kreeg, maar in een 'split second' lag ik beneden. Ik heb hier en daar blauwe plekken en een flinke bloeduitstorting op mijn bil. Het lijkt meer op een 'giant failed tattoo', hahaha. Gisteren had ik er ook last van, maar vandaag lijkt het nog meer pijn te doen. Ik heb mijn arm verdraaid, omdat ik me nog vast wilde pakken aan de leuning. Het ergste is dat mijn rug een dreun heeft gehad en dat merk ik goed. Bij het minste of geringste schiet het er weer in. Ik hoop dat het maar tijdelijk is, want op zich ging het best redelijk (met af en toe een slechte dag) de laatste tijd. Ik hou me maar rustig en de tijd zal het leren.

Zo is het weer vrijdag...

Het is weer vrijdag en tijd voor een update. Deze week is rustig verlopen en hebben we heerlijk kunnen genieten van het aanhoudende zomerweer. Morgen gaan we naar een concert van Tim McGraw. Yeehaw! In het voorprogramma staat Luke Bryan en The Band Perry. We zijn vorig jaar ook al naar een concert van Tim McGraw geweest en dat was ontzettend gaaf. Toen we hoorden dat hij dit jaar weer kwam, hebben we gelijk kaarten besteld. Morgen is het dan zo ver en gaan we weer naar Bristow. We hebben niet de allerbeste plaatsen, maar zijn wel blij dat we het weer kunnen meemaken. Ach, misschien valt het allemaal wel mee. Jiffy Lube Live (de locatie van het concert) heeft als nadeel dat het parkeren, nou ja, beter gezegd het wegkomen na een concert dramatisch is. We zullen dan ook op tijd die kant op gaan en onze auto tactisch gaan parkeren. Misschien kunnen we vooraf aan het concert 'tailgaten'. Huh, hoor ik jullie denken. Wat is tailgaten...? Tailgating wordt hier in Amerika veel gedaan. Tailgaten is een gezellig samenzijn, gehouden op parkeerplaatsen voor een gebeurtenis. Het evenement zou een concert, voetbalwedstrijd, honkbalwedstrijd of een andere attractie kunnen zijn. Amerikanen komen met hun pick-up trucks (en normale auto's) aanrijden, vervolgens gaat de achterklep open en komen de stoelen, bbq, drank en eten tevoorschijn. Er worden ook vaak spelletjes gespeeld. Er zijn zelfs speciale bbq accessoires voor pick-up trucks. Zie foto links.... Geniaal toch, hahaha. Zo brengt men hier de tijd door alvorens het concert begint. Dus wie weet gooien wij ook de stoelen in de kofferbak, nemen we ons koeltasje mee en doen we mee aan het tailgate fenomeen. Het is hier de normaalste zaak van de wereld om te tailgaten. Ze maken er echt een dagje uit van.

Ik vertelde jullie een tijd geleden over de goede service die je hier in de winkels krijgt met betrekking tot iets terugbrengen of ruilen. Laatst heb ik dit weer een keer ervaren. Wij hadden een dienblad gekocht bij Sur la Table. Dit is een kookwinkel waar je echt de mooiste spullen kunt halen. Het dienblad kostte toen $29,95. Ik kijk regelmatig op hun website en zag tot mijn verbazing dat het dienblad in de uitverkoop was. Nu nog maar $11,95! Jeetje, dat scheelt wel veel. Wij moesten nog wat halen bij Sur la Table en ik vroeg wat hun 'return policy' was. De vriendelijke mevrouw achter de balie vertelde me dat ze heel erg coulant zijn met afprijzingen of spullen terugbrengen. Nou, dat liet ik me geen tweede keer vertellen. Prompt haalde ik mijn bon tevoorschijn van het dienblad en vroeg of ik het verschil kon terugkrijgen. Dat kon, maar ik moest wel het product kunnen laten zien. Ach, geen probleem. Een paar dagen later ging ik gepaard met mijn dienblad terug naar de winkel. Wat denk je....? De prijs was nog verder gezakt en nu kostte het nog maar $8,95. Ik heb netjes het verschil teruggekregen. $21 dollar maar liefst. Het maakte niet uit hoe lang het geleden was dat ik mijn aankoop heb gedaan, ze deden er niet moeilijk over. Nou, dat is nog eens leuk shoppen hier!

Luau Pool Party

Na het gave concert van Keith Urban op donderdag, was het vrijdag weer business as usual. Vrijdag was de dag van boodschappen doen, eten voorbereiden en verdere werkzaamheden voor onze Luau Party op zaterdag. We hadden een drukke planning en we begonnen dan ook met de boodschappen. Eerst naar de militaire basis op Fort Myer. Toen we daar na ruim 2 uur (!) klaar waren zijn we naar huis gereden en ben ik daarna naar de Safeway gegaan. Eenmaal weer thuis kon ik aan de slag met het voorbereiden van het eten. Ik had een aardappelsalade, pastasalade en kruidenboter gemaakt. Daarna was het vlees aan de beurt. Die moest in de marinade (ook zelf gemaakt) gezet worden. De dag vloog voorbij. Na het eten zijn we nog naar de Total Wine gereden voor wat bier en naar de World Market voor limoenen en kokosnoten. Na deze drukke dag waren we allebei helemaal uitgeput en besloten om op tijd naar bed te gaan. Zaterdag zouden we namelijk vroeg opstaan, want er moest nog best veel gedaan worden voordat het feest om 2 uur zou beginnen.

We waren allebei vroeg wakker en de wekker kreeg niet eens kans om af te gaan. Mooi, lekker op tijd en hopelijk niet te veel stress... Makkelijker gezegd dan gedaan, want we hadden een lange 'to-do-list'. Na het ontbijt ging John zijn ding doen en ik ging verder in de keuken. Nadat ik daarmee klaar was, ben ik naar de gazebo gegaan om er daar een tikibar van te maken. John had alles al goed voorbereid en alles stond al op zijn plaats. Ik kon gelijk beginnen met decoreren. De kokosnoten, limoentjes, ananas, onze coconutglazen en andere tikispullen heb ik zo leuk mogelijk weggezet. De palen van onze gazebo werden met tikihoofden versierd en de bordjes werden opgehangen. De opblaasflamingo, palmboom en strandballen had John al opgeblazen en dreven al in het zwembad. Het zag er allemaal vrolijk uit. Terwijl ik buiten bezig was, heeft John zijn dessert gemaakt. De rest kon pas 's middags gemaakt worden. Gauw even mezelf omkleden, in tikistyle natuurlijk en toen was het wachten op de eerste gasten. Aan Myrthe en Dennis de eer, want kwamen als eerste. Myrthe had een fleurige jurk met Hawaiiaanse print en Dennis natuurlijk een kleurrijke blouse met een bloemenkrans om zijn nek. Eén voor één kwamen de gasten binnen. De dresscode was tiki style; dress to impress en (bijna) iedereen had daar gehoor aan gegeven. Wat zagen ze er allemaal leuk uit! De muziek stond aan, iedereen had een drankje en de sfeer zat er al snel in. De kids natuurlijk in het zwembad, maar de volwassenen gingen al snel achter hen aan. Het weer was namelijk geweldig en best warm. Een verkoelende duik konden de meesten niet weerstaan. Ik ging zo nu en dan met mijn hapjes rond en genoot op zijn tijd van een drankje en de gesprekken met onze gasten.

Na een paar uurtjes was het tijd om te gaan bbq-en. Eerst voor de kinderen wat hamburgers. Die had ik 's ochtends nog even gemaakt met hamburgerkruiden. Ik had Jos gevraagd of hij ze wilden bakken en dat was natuurlijk geen probleem. Hij had al eerder aangegeven of hij iets kon doen en dit was het moment dat ik zijn hulp kon gebruiken. Ik ben verder gegaan met mijn chicken-mushroom skewers. Die moesten nog aan een stokje geregen worden. De kids zaten lekker te smullen van de hamburgers en ik ben daarna de spiesjes gaan bbq-en. We hadden ook nog saté, spiezen van varkensvlees in een rub (mengsel van droge kruiden) en bbq-saus. Scampi's was het laatste wat we hebben gebakken. Ook Arthur heeft ons geholpen met het bakken van het vlees. Zo fijn! Iedereen zat al aardig vol en we kregen genoeg complimenten dat het erg lekker was en dat we er weer een werk van hadden gemaakt. Dat is toch altijd leuk om te horen. Na een korte pauze om het eten even te laten zakken was het tijd voor het dessert. We hadden 3 kleine desserts. Ons inmiddels befaamde mousse van yogurt, witte chocolade en citroen. Een bolletje vanilleijs met daarover aardbeien in balsamico, honing en pistachenootjes. Dit laatste moest John in een pan warm maken, dus qua timing kwam het er precies op aan. We wilden alles tegelijk serveren. Het 3e dessert was een variatie op een sgroppino. Een soort shake van prosecco, wodka, limoenijs, vanilleijs en frambozen. Eeven in de blender en je hebt een heerlijke shake. Alles is goed verlopen, dus we konden alle drie de gerechten aan de gasten presenteren. Iedereen heeft ervan gesmuld en complimenten aan John! Hij is echt mijn dessertspecialist! Vind ik alleen maar leuk, want vaak moet ik voorproeven en dat vind ik natuurlijk helemaal niet erg!

Na het eten hadden we allebei wat meer rust. Nu konden wij ook volop gaan genieten. Dat deden we natuurlijk al wel, maar je bent stiekem toch druk in de weer met de hapjes en het eten. De kids hebben heel de dag en avond in het zwembad gezeten en iedereen heeft genoten. Later op de avond gingen de eerste gasten weer weg en uiteindelijk hebben we met Yolanda, Arnoud (en kids), Myrthe en Dennis nog een afzakkertje genomen. Nou ja, meerdere afzakkertjes geloof ik. Om 00:30 gingen ze weg en hebben John en ik nog een laatste drankje gedaan. We waren helemaal stuk aan het einde van de dag. Maar ja, wat wil je als je feest zo'n 11 duurt en al vanaf 7 uur op bent. Wat in de koeling of naar binnen moest hebben we opgeruimd en de rest hebben we lekker laten staan. Dat was dan weer voor zondag! Opruimdag!

We kunnen terugkijken op een geslaagd feest met veel gelach, gezelligheid, goede tijden en prachtig weer. Geen spatje regen gehad en alleen maar hoge temperaturen! Ik wil iedereen bedanken voor de hulp tijdens het feest en voor de leuke kado's die we hebben gehad. Elke keer zeggen we dat jullie dat niet hoeven te doen, maar we waarderen het natuurlijk wel. Thanks y'all!!

Zondagochtend was het wat moeilijker uit bed komen dan de dag ervoor. Toch nog een beetje gebroken en met een duf gevoel zijn we opgestaan. Het opruimen kon beginnen. 's Ochtends ziet het er altijd heel anders uit, dan dat je het de avond ervoor achterlaat, hahaha. Ach, met een vuilniszak en goede spirit zag de tuin er na een paar uur weer prima uit. De vaatwasser stond ook al aan en met de hand de breekbare spullen afgewassen. Langzaam aan kwam er weer orde in huize Valentijn. De middag hebben we benut om bij te komen en te relaxen. En zo is er weer een weekend voorbij en staat er een nieuwe week op ons te wachten.

Hieronder een impressie of klik hier voor alle foto's.