Slang....waar ben je?

Na een weekje waarin niets bijzonders is gebeurd, is het al weer weekend. Een lekker lang weekend, want John heeft vandaag vrij genomen. Wel fijn, want binnenkort is hij erg vaak weg. Bijna een maand achter elkaar. Gelukkig is hij wel in het weekend thuis, alhoewel dat soms maar één dag is. Dus nu maar even genieten, het is tenslotte nog zalig weer. Vandaag weer 36 graden. De nachten worden wel koeler. Dan loopt de temperatuur terug naar onder de 20 graden. Dat merken we ook aan het water van het zwembad. Het is een stuk koeler, dus even doorbijten om er in te gaan. Als je er eenmaal door bent, dan is het erg lekker.

Afgelopen vrijdag deed John nog een bijzondere ontdekking. Bij het zwembad vond hij het oude vel van een slang. Die lag er 's middags nog niet. Het is ook geen kleintje, want na een opmeting blijkt dit beestje 1.42 meter te zijn! Oké, hij heeft zich hier in onze tuin van zijn oude vel ontdaan, maar waar is hij nu? Zwerft de slang nog rond in onze tuin? Ik moet er niet aan denken om hem tegen te komen. Ik heb al op internet gekeken, maar ik ben er nog niet naar uit wat voor slang het is. Ik weet dat er 3 giftige slangen voorkomen in North Virginia en daarnaast nog tal van slangen die niet giftig zijn. Ik ga er maar van uit dat 'onze' slang in de laatste categorie valt. Het vel is nog helemaal intact. Net als een hagedis kruipt de slang op zijn buik, waardoor de schubben afslijten. Omdat de schubben zijn verhoornd en niet kunnen groeien, moet een slang ze steeds vernieuwen. Als een slang vervelt, wordt de huid in één keer afgeworpen. Toch wel bijzonder om het oude vel nog intact te kunnen bewonderen. Stiekem hoop ik een beetje, dat de slang op doorreis was en inmiddels al vertrokken is naar een ander fijn stekkie.

Zaterdagmiddag kwamen Jos, Petra en de kids op bezoek. Lekker zwemweer, dus de meiden zaten al gauw in het water. We hebben koffie gedronken, gekletst, geluncht en geborreld. Super relaxt allemaal. 's Avonds waren we uitgenodigd bij onze Amerikaanse achterburen. Ze gaven een feestje en of wij ook wilden komen. Nou ja, daar zeggen wij geen nee tegen. Er zou een band komen, dus het beloofde heel wat. 's Middags hoorden we de band al oefenen. Ze speelden een nummer van U2 en dat klonk best goed. Het zou om half 5 beginnen en wij hadden ons al voorgenomen om iets later te gaan, want echt druk was het nog niet. We zagen wel paardjes in de tuin....voor de kinderen om een ritje te maken. Nou zeg, die achterburen van ons pakten groots uit. Tegen 7 uur zijn we naar de buren gegaan. Het was een feest voor haar relaties, ze is namelijk makelaar van beroep. Het was inmiddels wat drukker en het buffet was ook al geopend. De sfeer was matig. Ook toen de band ging spelen, bleef iedereen vrij rustig. Nou moet ik zeggen dat wat ik 's middags gehoord had beter klonk als wat ze op die avond hebben gespeeld. Tja, misschien zijn wij onze Nederlandse feestjes gewend, want dit feestje vonden wij allebei maar saai. Ik wist toen al dat het niet laat zou worden. Rond half 10 zijn we dan ook terug gegaan en hebben nog een afzakkertje onder de gazebo genomen.

Fladderende vlinders

Flutter by,
Butterfly,
Floating flower
in the sky.

Wij hebben in de voortuin planten staan, nou ja, planten...het is eigenlijk onkruid. Maar wel onkruid met bloemetjes! Zondagochtend ontdekte John dat de bloemen van dit onkruid veel vlinders aantrekt. Dus het fototoestel werd opgezocht en John is naar buiten gegaan om foto’s te maken. Daarna was het mijn beurt. Het valt nog niet mee, om deze vlinders, die continue van het ene naar het andere blad fladderen, te fotograferen. Maar met het nodige geduld en de acceptatie flink gestoken te worden tussen al het groen, kom je toch een heel eind. Naast heel veel kleine vlindertjes, die natuurlijk niet interessant genoeg waren, kwamen er steeds twee vlinders op het onkruid zitten. Een oranje vlinder die de naam Danaus plexippus, oftewel de Monarch Butterfly, heeft en een gele vlinder die de naam Tiger Swallowtail Butterfly draagt.

De monarchvlinder dankt zijn naam aan zijn majestueuze omvang. Volwassen exemplaren kunnen zo’n vijf centimeter groot worden en hebben een spanwijdte tot wel tien centimeter. De vlinders zien er met hun roestbruine vleugels met daarop donkergekleurde nerven fraai uit. De zwarte vleugelranden zijn bedekt met witte vlekken. Prachtig gewoon!

Monarchvlinders komen voor op een groot deel van het Amerikaanse continent, van Peru tot aan het zuiden van Canada. Hier in Noord-Amerika vind je ze alleen ’s zomers; in de herfst vliegen miljoenen vlinders naar Mexico om zich daar voort te planten. Ze arriveren eind oktober en vliegen begin maart weer terug. De migratie van monarchvlinders vind ik fascinerend. Er is namelijk door wetenschappers ontdekt dat de vlinders, zoals wel meer dieren, de positie van de zon gebruiken om te bepalen in welke richting ze moeten vliegen. Een systeem in de hersenen zou hier volgens experts verantwoordelijk voor moeten zijn. Tja, daar waar wij de TomTom veelvuldig gebruiken hebben de vlinders hun eigen navigatiesysteem. Een monarchvlinder heeft om te navigeren dus zijn hersenen en zijn antennes nodig. De hersenen bevatten het centrale navigatiesysteem van de vlinder, maar de antennes zijn minstens zo belangrijk. Met behulp van de antennes kan het insect zijn vliegrichting aanpassen aan de positie van de zon, die gedurende de dag steeds verandert.

Het is wonderlijk, dat zo'n klein vlindertje met de brein van een speldenkop zich kan oriënteren op de zon gedurende een vlucht van duizenden kilometers. Wat een onvoorstelbaar vermogen. Afin, na wat insectenbeten rijker hebben we toch mooie plaatjes kunnen schieten van deze prachtige vlinders.

Klik hier voor de rest van de foto's.

Happy Birthday, Roland

Vandaag is het zaterdag en vandaag is onze vriend Roland jarig. Vanuit Amerika...Happy Birthday. Momenteel is hij vakantie aan het vieren in Italië. Ik weet zeker dat Roland, Monique en de kinderen samen met Désirée, Jaap en de kinderen onder het genot van een Italiaanse wijn jouw verjaardag aan het vieren zijn. Proost, Roland op jouw verjaardag!

We hadden zaterdag niet veel gepland; alleen 's avonds, want we waren uitgenodigd door Bert en Cynthia om te komen eten. Heel gezellig natuurlijk en daar zeggen wij geen nee tegen. Voordat het zover was, hebben we een relax dagje aan ons zwembad gehad. Een beetje lezen, een beetje zwemmen. Elke keer als we bij het zwembad zitten, beseffen we ons dat het leven hier best goed is. Die luxe van een zwembad krijgen we nooit meer. Veel te duur in Nederland en de temperatuur werkt daar ook niet echt mee. Na deze zalige middag, was het tijd om naar McLean te rijden. Eenmaal bij Bert en Cynthia, kregen we een rondleiding door het huis. John had het nog niet gezien, dus ik deed gewoon weer mee met de 'grand tour'. Het was een heerlijke avond en qua temperatuur erg lekker om buiten te zitten. Heel af en toe, vielen er een paar druppels. Die druppels zorgden er echter niet voor dat wij naar binnen zijn gevlucht. We hebben dan ook buiten gegeten en Cynthia had heerlijk gekookt. Na het eten hebben we nog nageborreld en de avond vloog voorbij. Het was weer een latertje (bij ons geloof ik standaard) en het was al met al een heerlijke dag.

Rustig weekje

Zo begin je aan de maandag en zo is het weer vrijdag. De weken gaan zo snel voorbij. Niet dat ik het druk heb gehad. In tegendeel, het was een rustig weekje. Een week waarin we één dag koeler weer hebben gehad. Dat was toch wel even lekker voor de afwisseling. Het heeft die dag ook flink geregend. Een mooie dag dus om alles eens tegen elkaar open te zetten. Geen airco, maar lekker de ramen open. Even het huis goed luchten. Heerlijk, die frisse wind door het huis. Bij ons is het wel meegevallen met de regen maar richting McLean en Washington DC schijnt het met bakken uit de hemel te zijn gekomen. Zo erg zelfs, dat er weer een 'flood warning' afgegeven was. Ik hoefde nergens naar toe en ook John heeft er geen hinder van ondervonden. Bij ons regende het dus zoals gezegd flink door, maar niet dat er straten overspoeld waren met water. Het zwembad is wel weer lekker bijgevuld.

Deze week is ook iemand van een bedrijf komen kijken die mogelijk de ramen gaan vervangen. De ramen in ons huis laten hier en daar te wensen over. Eigenlijk zou alles vervangen moeten worden, aangezien de verhuurders het jaren op zijn beloop hebben laten gaan. Bij de meeste ramen zit vocht tussen het glas en ook het hout en raammechanische, dat er voor zorgt dat het raam omhoog en omlaag kan, is mij alle ramen erg versleten. Op verzoek van de 'landlord' hebben we een bedrijf opgezocht en een vriendelijke meneer is deze week de zaak op komen meten. Nadat hij ons het één en ander had laten zien en we de kleuren hebben uitgezocht, ging hij naar de zaak. Een offerte zou naar onze huisbaas gestuurd worden. Ai, ai...dat zal hem pijn hebben gedaan, want de kosten...$39.575! Ja, dat krijg je als je jarenlang niets doet aan het onderhoud van je huis. Wij willen echter wel dat er ramen vervangen gaan worden. In de winter komt daar zo veel kou doorheen, dat wij meer moeten stoken om het huis warm te krijgen en het ons dus extra geld kost. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Ik wil niet meer betalen dan nodig is, dat lijkt me logisch. Ook krijg ik sommige ramen niet eens open. Dan moet John komen helpen om een raam open te doen. Nadat het geschilderd is, is het nog erger geworden. Bij sommige ramen moet zelfs John grof geweld gebruiken of naar buiten gaan om het van die kant te proberen. Je moet ons soms bezig zien. Het valt nog mee dat we de politie nog niet op ons dak hebben gehad. John met gereedschap die buiten aan de ramen bezig is. Dat ziet er toch best 'verdacht' uit. Op de ramen zit een levenslange garantie en het is van kunststof, dus schilderen is in de toekomst niet meer nodig. Het zal even moeilijk voor ze zijn, maar het is een investering voor in de toekomst. Wordt vervolgd....

Na één dag regen en koelere temperaturen is het nu zalig weer! Vandaag is het 35 graden en dit weekend wordt het 32 graden. Dat wordt een dagje genieten aan het zwembad. Het zwembad is nog maar een maandje open dus we moeten het er nog maar van nemen. Morgenavond gaan we eten bij Bert en Cynthia. Zij hebben ons uitgenodigd, dus dat wordt een gezellig avondje. We willen ook een dag ergens naartoe gaan. Wat we gaan doen weet ik nog niet, maar dat gaan we vast vanavond bespreken onder het genot van een wijntje of biertje. Maar voordat het zo ver is gaan we eerst smullen van mijn zelfgebakken appeltaart. Die staat nu in de oven en de keuken ruikt heerlijk. Niet voor niets adviseren ze mensen die hun huis willen verkopen om een appeltaart te bakken. De geur van appeltaart doet wonderen....

Goodbye weekend, hello monday!

Nadat John vrijdagmiddag weer was teruggekeerd van een weekje Fort Worth, kon het weekend beginnen! Zaterdag hebben we eerst lekker uitgeslapen. We hadden al besloten om het lekker rustig aan te doen. Alleen 's avonds hadden we iets op de planning staan, namelijk ons derde concert dit jaar....Rascal Flatts. Om half 6 zijn we weer richting Bristow gereden, want alle drie de concerten werden daar gehouden. Ook ditmaal hadden we weer goede plaatsen. In het voorprogramma stonden Chris Young (een opkomende zanger, met wel een paar bekende nummers) en Kelly Pickler. Van die laatste ben ik geen grote fan, maar ja, wat doe je eraan? Het ergste was, dat ze veel tijd kreeg en dat als voorprogramma. Jeetje, van mij mocht het concert wel beginnen. Gelukkig werd mijn gebed verhoord en was het tijd voor Rascal Flatts en hoe...wow, met vuurwerk een concert beginnen....dat voorspelde veel goeds. Het concert begon dus super, maar helaas zakte het op een gegeven moment een beetje in. Begrijp me niet verkeerd hoor, het concert was super...velen malen leuker dan Brooks & Dunn, maar er werd (te) veel gepraat... Een beetje interactie met het publiek vind ik prima, maar het moet ook niet te lang gaan duren. Er werd in ieder geval verteld dat ze zouden proberen zo veel mogelijk nummers te zingen, om iedereen als een tevreden persoon naar huis te laten gaan. Wij dachten dat ze nog wel even door zouden gaan. Bij Tim McGraw duurde het concert zo'n 1 uur en 3 kwartier. Rascal Flatts was nog maar 50 minuten bezig en wij keken elkaar blij aan, want wij hadden het gevoel nog maar op de helft te zijn. Maar helaas, na een uur riepen ze...Thank you, guys...have a great night en de gitaren werden weggelegd en weg waren ze. Hé...dit was het dan? Een uurtje en dan is het klaar? Natuurlijk weet iedereen dat er nog een toegift komt, maar toch. Dat duurde trouwens ook best lang voordat ze terugkwamen. Sterker nog, er werd een soort tekenfilm gedraaid... Euhh, dit was toch wel een beetje een domper op de avond. Ze zongen goed, mooi podium, schitterende lichteffecten, confetti in het publiek etc... Maar wel erg kort. Tja, wat doen we; naar de auto om de grote menigte weer voor te zijn of de toegift afwachten. We zijn in ieder geval naar de zijkant gelopen, waar we nog steeds goed zicht op het podium hadden. Ik wilde zo graag nog het nummer Summernights horen en dat werd tevens hun laatste nummer van de toegift, die trouwens uit 2 nummers bestond! Een toegift van 2 liedjes...kom op zeg, dat kan toch beter... Al met al, een leuk concert, maar erg kort!


Toen we thuis kwamen, hebben we nog lekker onder de gazebo gezeten. Op een gegeven moment hoorden we allebei iets...het leek wel gesnurk en nog even goed luisteren en jawel hoor; Sammie of Guus lag te snurken! Hahaha, zo grappig! We genoten van de heerlijke avond en gingen pas om half 2 naar bed. We lagen er zaterdag laat in, dus we hadden geen wekker gezet en we zouden wel zien hoe laat we zondag wakker zouden worden. Heerlijk is dat soms; dat je nergens naar hoeft te kijken. Eenmaal uit bed, begonnen we onze brunch (qua tijdstip was het ontbijt niet meer van toepassing) klaar te maken. Ineens zag ik in mijn ooghoek iets bewegen, ik keek naar buiten en daar stonden ze...2 herten, heerlijk te grazen op ons grasveld. Een beetje knabbelen aan de bladeren die aan de bomen hingen, ze waren superrelaxt...in tegenstelling tot ons. Ik riep; 'John...een hert!'. Die speerde zich snel naar het raam. Wow, waar is de camera, we moeten een foto maken. Wij waren helemaal druk, tewijl die beesten gewoon rustig aan hun brunch bezig waren. Heel voorzichtig, ik ondertussen de luxaflex openhouden, heeft John foto's gemaakt. Kijk de eekhoorntjes, Guus en Sammie, de chipmunks...daar ben ik inmiddels aan gewend, maar als er herten in onze tuin staan, dan vind ik dat zo bijzonder...echt geweldig. We hebben ze lekker laten eten en ineens waren ze verdwenen. Toen zijn we aan onze eigen brunch begonnen.


Het was zondag een beetje een regenachtige dag, dus hebben eerst wat TV gekeken. Wij moesten nog steeds de laatste afleveringen van Lost zien. Ja, dankzij het mooie weer, is er dat niet van gekomen. We hebben het altijd gevolgd en hebben de laatste afleveringen opgenomen, dus ik wilde nu ook wel weten hoe het af zou lopen. Met een bakje koffie en een sneetje (zelfgebakken) appelcake hebben we een inhaalslag gemaakt. Tot en met de laatste aflevering. Ik vond het einde een beetje tegenvallen, maar hé..., we hebben nu wel vanaf het begin tot het eind gezien. Op naar een nieuwe serie. Wij verwachten veel van 'The Event'. In september gaat deze serie op televisie in première. We hebben al wat promofilmpjes gezien en het lijkt veelbelovend te gaan worden. Ik ben benieuwd! Hieronder een preview van The Event...

Vanochtend werd ik wakker en wat ik 's ochtends altijd doe, is even door het raam van de badkamer naar buiten kijken. Meestal zie je de squirrels al achter elkaar aan lopen, de chipmunks die over het deck wandelen of onze groundhog die ergens lekker ligt te slapen. Deze keer lag dikke Guus lekker op het muurtje bij het zwembad te relaxen. Ik kon duidelijk zien dat het Guus was, want dit is de grotere groundhog en zijn vetrolletjes hingen bijna naast het muurtje. Ik had de twee groundhogs nog nooit samen gezien. Maar daar kwam deze ochtend verandering in. Terwijl ik Guus aan het observeren was, kwam Sammie er ook aan gelopen. Schijnbaar had Guus een ochtendhumeur, want die stond op en rende achter Sammie aan. Oké, don't mess with Guus. Nadat Sammie in geen velden of wegen meer te bekennen was, ging Guus weer terug naar zijn plekje. Alhoewel ik Guus (en Sammie) al genoeg heb gefotografeerd, pakte ik toch mijn camera. Ik bedacht me dat ik vanaf de logeerkamer beter zicht zou hebben, dus ik naar het raam. De luxaflex was naar beneden, dus ik trek aan het koordje en voordat ik het wist, kwam dat hele ding naar beneden. Er was een stukje plastic afgebroken en in plaats van de luxaflex omhoog ging, lag deze nu op de grond. Het resultaat bleef hetzelfde; ik had nu vrij zicht. Gauw maar een foto gemaakt, zodat de 'schade' toch niet voor niets is geweest.

De nieuwste gadget...

Afgelopen woensdag ben ik bij Cynthia op de koffie geweest. Zij zijn nu klaar met dozen uitpakken en de ruimtes zijn allemaal ingericht. Ik heb van Cynthia een rondleiding door het huis gekregen. Ook hier weer genoeg kamers en badkamers, een basement en een hele mooie grote tuin. We hebben dan ook heerlijk op het deck gezeten, in de schaduw, want in de zon was het veel te warm. We hebben het over van alles en nog wat gehad. Zo kwamen we ook op de Petsmart; dit is een hele grote dierenspeciaalzaak. Bert en Cynthia hebben ook een kat en de Petsmart kwam ter sprake, omdat Cynthia daar laatst een hele aparte gadget had gezien. Ik had er nog nooit van gehoord, maar omdat ik donderdag toch nog bij de Petsmart moest zijn, besloot ik deze gadget op te zoeken. Ik was inmiddels best nieuwsgierig geworden en het duurde niet lang voordat ik het gevonden had. De 'Kitty Caps', oftewel nagelhoesjes voor de kat. Echt, wie verzint het... De Kitty Caps zijn er in verschillende kleuren. Zo heb je leuke witte met een roze topje (een French manicure, maar dan anders), paarse hoesjes of nog hipper...de roze glitter hoesjes. Het moet toch niet gekker worden, werkelijk...wie koopt nu zoiets? Volgens mij werkt het voor geen meter en zie die dingen maar eens om de nagels van je kat te krijgen. Ik zie Esmée al lopen...een mooie witte/grijze vacht en dan met roze nageltjes. Maar goed, er zal wel een markt voor zijn, want dit product had een aardige plaats ingenomen op het schap bij de Petsmart.

Ook voor je hond kun je bij de Petsmart terecht. Je moet er wel snel bij zijn, want de nieuwe collectie hangt al weer in de winkel. Wat dacht je van een mooi metallic jasje mét een imitatiebontkraagje of een mooi paarse cape. Wil je geen jas voor je hond, maar geeft je de voorkeur aan een truitje...dat kan ook. Een trui met een dropruit of een iets groffer gebreide trui. Alles kan gecombineerd worden met de bijpassende slofjes.... Echt mensen, wanneer zijn we begonnen om onze huisdieren 'op te pimpen'. Het zijn dieren en laat ze lekker dier blijven, in plaats van er een hele poppenkast van te gaan maken. Esmée en Jamie mogen van geluk spreken, dat ik hun baasje ben en gewoon 'down to earth' blijf. Geen poespas (haha, leuke woordspeling, al zeg ik het zelf) voor onze katten!

Nadat ik bij de Petsmart was geweest, besloot ik nog 'even' naar Michaels te gaan. Maar dat even, werd al gauw langer dan een uur. Je kunt daar blijven rondlopen. Michaels (the Arts & Crafts Store) is een winkel dat verschillende materialen verkoopt voor een tal van hobby's, bijvoorbeeld voor scrapbooks, kaarten, schilderen, cupcakes maken, taarten bakken, sieraden maken, etc. Maar ook voor homedecoration kun je er terecht. Een walhalla voor de hobbyisten onder ons. Echt, een heerlijke winkel, waar ik graag kom, mits ik er tijd voor heb. Naast alle materialen, verkopen ze ook seizoensgerichte spullen. Je ziet nu spullen voor Halloween in de winkel liggen en veel decoratiemateriaal in warme bruine en oranjetinten, wat je gelijk aan de herfst doet denken. Maar tot mijn verbazing liggen er ook al kerstspullen. Terwijl ik op mijn flipflops langs de schappen loop, moet ik toch nog niet aan de kerst denken. Het is nog volop zomer. Ik begrijp best dat als je kerstkaarten wilt maken, dat je dan op tijd moet beginnen, maar om nu al decospulletjes te gaan kopen.... Ik wacht daar maar nog even mee en besluit materiaal te kopen om kaarten te maken. Ik zat even te twijfelen tussen kaarten maken of cupcakes maken. Dat laatste lijkt me ook erg leuk om te doen. Zeker nu ik op televisie van die programma's voorbij zie komen waar ze de mooiste taarten bakken en cupcakes maken zoals bijvoorbeeld het programma DC Cupcakes. Maar het lijkt me verstandiger om me daar wat meer in te verdiepen, voordat ik ga investeren in het materiaal. Met mijn mandje vol loop ik naar de kassa en ga vervolgens naar huis. Lekker friebelen en freubelen.

Eenmaal thuis, word ik verwelkomd door Jamie. Ze is weer helemaal opgeknapt. Tenminste zo ver het kan voor een oude poes. Maar dat ze in het hoofdje nog helemaal pienter is, bleek diezelfde middag. Het is voor haar te moeilijk om van de keukentafel op de aanrecht te springen. Dit kon ze voorheen wel, maar ze haalt de afstand niet meer. Dat moet anders kunnen, zal ze gedacht hebben. Tegenwoordig maakt ze de middelste la open, van de ladekast die onder het aanrechtblok zit. Dan springt ze eerst hierop en dan van de la, als een soort trap op de aanrecht. Dus om de haverklap staat deze la open; het zou mooi zijn als ze deze ook weer dicht kan doen...maar dat is iets teveel gevraagd, denk ik, hahaha. Even later ga ik aan de slag met mijn zojuist gekochte materiaal. Jamie ligt op de grond bij mijn voeten, Esmée ligt lekker te slapen in de stoel... En John? John zit in Fort Worth, maar is vrijdag weer thuis!

Ze heeft het gehaald...

Vandaag is onze poes, Jamie, 15 jaar geworden. Hoera, ze heeft het gehaald. Dat zag er vorige week nog niet naar uit. Toen was ze zwak en wilde niet veel. Ze lag zo maar zielig op de grond en ik vreesde dat ze niet lang meer zou hebben. Maar de laatste dagen is ze weer wat opgeknapt. Ze laat zich weer horen en staat te miauwen bij de koelkast. Ze weet inmiddels dat daar hele lekkere dingen uit tevoorschijn komen. Toen ze niet zo goed in haar vel zat, hebben we ze wat extra lekkere dingen gegeven, want ja, hoe lang had ze nog, dachten wij toen. Misschien heeft het wel geholpen, want dit oude dametje is weer opgeknapt. Natuurlijk blijft het een oude poes en met haar hartkwaal en schildklierprobleem is het al heel wat dat ze 15 jaar is geworden. Dat zag er twee jaar geleden heel anders uit. Toen viel ze telkens om, als ze de trap had gelopen en het ging helemaal niet goed. Sinds die tijd, een paar dierenartsbezoeken en honderden euro's armer gaat het veel beter met haar. We moeten haar wel elke dag 2 tabletten geven en wat pasta. Maar dat heb ik er graag voor over. Hoewel er een moment van afscheid nemen komt, wil ik dat toch nog even uitstellen. Zo lang ze blijft knorren en blijft eten en geen pijn heeft, mag ze nog wel even bij ons blijven. Lieve poes, ook al heb je er zelf geen weet van...Happy Birthday!!

Gisteren heb ik John naar de luchthaven gebracht, want hij zit deze week weer in Fort Worth. Het was een vroegertje deze keer en met vroeg bedoel ik héél vroeg! Dit betekende, dat ik er om 4 uur uit moest en John dus nog wat eerder! Om kwart over 4 zaten we in de auto, met mijn ogen nog half dicht, op weg naar de luchthaven. Toen ik terug was, ben ik toch nog maar even mijn bedje ingekropen. Ik heb toch nog 3 uurtjes kunnen slapen. Ik heb wel gedurende dag gemerkt dat ik een gebroken nacht heb gehad. we lagen er ook pas om half 12 in en als dan om 4 uur de wekker weer gaat... Ik ben de dag verder goed doorgekomen. Voor John is het vervelender, want hij heeft een aantal meetings en dan moet je wel wakker kunnen blijven.

Vandaag ben ik naar Petra geweest. Even een bakje koffie drinken. Gelukkig gaat het ietsje beter met haar. Nog lang niet goed, maar die kleine vooruitgang geeft haar weer hoop. Rugproblemen hebben is niet fijn. Je bent zo afhankelijk van anderen en altijd die pijn... Ik weet er alles van, maar gelukkig is het voor mij weer even geleden. Nu moet ik het even afkloppen... Morgen ga ik op bezoek bij Cynthia. Zij zijn inmiddels al een beetje gesetteld. Eén en al gezelligheid dus. Nu de warmte nog even trotseren, want vandaag halen we de 37 graden (gevoelswaarde over de 40!) en morgen nog zo'n dag! Wat een zomer....heerlijk!

...en het is weer vrijdag

Afgelopen zondag zijn we naar het concert geweest van Brooks and Dunn. Het is hun laatste toernee voordat ze uit elkaar gaan. We hadden ze al wel eens gezien bij een concert van Kenny Chesney, dus het leek ons wel leuk om daar naar toe te gaan. Ik kon nog kaarten krijgen en het waren geen verkeerde plaatsen, alhoewel we vorige keer bij Tim McGraw betere plaatsen hadden. In het voorprogramma stond Gary Allan. Ook hem hadden we bij het concert van Kenny Chesney gezien. We waren er dit keer wat later en dat viel niet verkeerd uit. We stonden nu beter geparkeerd en tevens konden gelijk het terrein op, want de poorten waren inmiddels al open. We hebben eerst nog wat gedronken en zijn daarna naar onze plaatsen gelopen.

Eerst kwam er een duo, Thompson Square...nooit van gehoord en ook hun muziek sprak me niet aan. Dan maar wachten op Gary Allan. Het duurde niet lang of hij begon te zingen. Hij zong precies de goede nummers en kreeg het publiek goed mee. Een leuke opwarmer voor de hoofdact. De 'Last Rodeo', zo hadden ze hun concert genoemd. Ik had hoge verwachtingen, maar die zijn helaas niet waargemaakt. Op een paar nummers na waren het voornamelijk langzame nummers. Zo af en toe een langzaam nummer vind ik niet erg, maar als 80% van het concert uit langzame nummers bestaat wordt het voor mij al snel saai. Tja, de tijd uitzitten dan maar. Bij het nummer 'Only in America' gingen de mensen uit hun dak. Dit nummer doet het altijd goed. Op de grote schermen achter het podium werd natuurlijk de Amerikaanse vlag vertoond en ook de vertegenwoordigers van alle krijgsmachtdelen (Air Force, Army, Navy en Marine Corps) kwamen het podium opgelopen. Ik dacht dat er gedurende het concert al aardig werd gegild door het publiek, maar nu ging het gegil met nog een paar decibellen omhoog. Er is hier meer respect voor militairen dan in Nederland. Dat heeft John ook al een paar keer ervaren. Er is al menig keer 'thank you for your service' tegen hem gezegd. Nou, dat zul je nooit uit de mond van een Nederlander horen. Vaak is er juist weerstand tegen defensie, i.p.v. het respect wat je hier in Amerika krijgt.
Na dit nummer ging het weer bergafwaarts met het concert. We zijn dan ook weer voor de toegift naar de auto gelopen. Ik had geen zin om in de file te staan om het terrein af te komen. We hebben toch ruim anderhalf uur van het concert meegekregen.

Woensdag ben ik naar Petra gegaan, tenminste naar de kinderen van Petra. Zij heeft namelijk heel erg veel pijn aan haar rug en zou die dan een injectie (pijnbestrijding) krijgen. De kinderen zouden dan alleen thuis zijn en ik had aangeboden om bij ze langs te gaan. Het leek mij wel leuk om ze mee te nemen naar de film. Dat vonden ze natuurlijk een goed plan. Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later zaten we op onze plaatsen te wachten totdat Toy Story zou beginnen. Het was een leuke film, maar echt wel voor kinderen. Geen verborgen volwassen grapjes, zoals Disney weleens in een film heeft. Maar, de kinderen hebben genoten en daar ging het mij om. Daarna zijn we weer teruggereden. Petra was ook inmiddels thuis. Het had erg veel pijn gedaan. Ik kon me dat van mijn injectie niet meer herinneren. Ik had wel een paar uur na de injectie en de dag erna veel last. Ik hoop dat het gaat werken voor haar, want zo door blijven lopen is geen optie.

Gisteren was John een dagje vrij. We zijn naar Woodbridge gereden waar een grote outlet en de Ikea zit. Twee vliegen in één klap dus. Eerst naar de outlet. De Victoria Secret winkel....check, Abercrombie and Fitch...check, Esprit...check, Ralph Lauren....check! Ik ben goed geslaagd en ook John heeft een blouse gekocht en een petje. Leuk shoppen hoor, want bij A&F ging er voor de dames nog eens extra 50% van de al lage prijs af en ook bij Esprit een extra korting van 30%. Kijk, dat is nog eens leuk shoppen. Daarna naar de Ikea gereden. Deze zit naast de outlet maar is net te ver om te lopen. We moesten nog wat schalen, diepvriesbakjes etc. hebben. Ook daar zijn we goed geslaagd. Het was inmiddels 19:30 uur en we waren moe van het slenteren. Op naar huis waar we heerlijk vlees uit de crockpot en aardappeltjes met rozemarijn uit de oven hebben gegeten.

Vandaag is John weer werken, maar dit is maar één dag en dan is het weer weekend. Volgende week vertrekt hij naar Fort Worth. Ik moet hem maandag al heel vroeg wegbrengen, want hij heeft de eerste vlucht. Het kon niet anders, dus dan maar vroeg eruit. En met vroeg bedoel ik zo rond 4 uur...aahhh! Ik hoop ook dat Jamie het nog een weekje goed blijft doen. Deze week is ze best hard achteruit gegaan. Ze is momenteel heel zwakjes en ze ligt de hele dag maar wat. Ze springt niet meer op tafel of op de aanrecht. Iets wat ze voorheen wel deed. Gelukkig drinkt ze nog wel melk en water en eet ze haar hapje en kattensnoepjes ook nog op. Ook vindt ze het nog steeds leuk om aangehaald te worden. Tja, ze wordt volgende week ook al weer 15 jaar! Ik hoop dat ze het nog haalt.......

Alohááá!

Ja hoor, daar is ze weer. Eindelijk, zullen jullie vast zeggen. Tja, ik heb het nogal druk gehad vorige week. Druk met de voorbereidingen van onze Luau Pool Party. Zaterdag was het dan zover...Tiki Time! John had vrijdag vrijgenomen en we zijn de hele dag op pad geweest. Spullen, zoals koelboxen, bij iedereen opgehaald, boodschappen gedaan, naar de Party City gereden (kan die winkel voorlopig niet meer zien...) etc. Tot half 12 's avonds zijn we bezig geweest. Zaterdagochtend nog wat stokbroden en zakken ijs gehaald. Daarna ben ik begonnen met de hapjes en het eten voor te bereiden. John had inmiddels zijn dessert klaargemaakt en die kon de koelkast in. Qua planning liep het weer lekker....niet dus. Stressen om alles op tijd af te krijgen. Om 4 uur begon ons feestje en om half 4 ben ik maar even snel gaan douchen en heb mezelf omgekleed in 'tiki style'. Het duurde daarna niet lang meer of de eerste gasten stonden voor de deur.

We hadden opblaasvissen, een palmboom, een flamingo en nog wat speeltjes in het water gedaan. De staantafels hadden we omgebouwd tot ware tikitafels. Onze gazebo werd omgetoverd tot een tikibar met lampionnen en de tafels had ik tropisch gedecoreerd. Kokosnoten dienden als cocktailglazen en een umbrella aan een vers stukje ananas om het af te maken. Een bord met pool rules voor de kinderen en een mand met 'guest towels'. Natuurlijk mochten de cocktails ook niet ontbreken. We hadden de 'Aloharita' (een margarita, maar dat mag duidelijk zijn) en een Hawaiian Paradise (een cocktail met pasoa, bacardi en jus). Het zag er allemaal leuk uit. Iedereen had zich netjes aan de dress code gehouden en was in tiki style gekomen. De kids wisten niet hoe snel ze in het water moesten komen, dus één en al waterpret!

Daarna ben ik met de hapjes langsgegaan. Eerst mijn Feta Cheese Truffels, daarna Meat Turnovers en als laatste een mini quiche. Alle hapjes waren weer goedgekeurd door de gasten. Voor de kids had ik chips en snoepjes, maar ze hadden maar amper tijd. Het zwembad lonkte echter.... Toen is John aan het eten begonnen. Voor de kids (en een enkele volwassenen) een broodje hamburger. Daarna een lekkere saté, Chili Crusted Scampi's en Teryaki Tuna met sesamzaadjes. Natuurlijk stokbrood en twee verschillende salades. Eén met tomaat en mozzarella en de andere was een Asian salade. Het viel gelukkig goed in de smaak bij iedereen. Jos heeft ons goed geholpen in de keuken, want hij heeft de saté staan grillen. Bedankt nog hè!

Daarna was het tijd voor de Tiki Delight, oftewel John's dessert. Een witte chocolade citroen mousse met frambozen en een mintblaadje om het af te maken. Ook dit werd door iedereen zeer gewaardeerd. Dat doet je dan toch goed! Het begon inmiddels al wat donker te worden, dus tijd om de fakkels aan te steken en de verlichting van het zwembad aan te doen. Het resulteerde tot een ware opleving bij de kinderen, want dit was natuurlijk weer helemaal leuk. En hup, daar gingen ze allemaal weer het water in. Iedereen heeft het erg naar hun zin gehad en we kunnen terugkijken op een geslaagde Luau Party! We hadden ontzettend mazzel met het weer, want rond middernacht ging het regenen. Gauw alles waar maar een stekker aan zat in veiligheid gebracht. Nog wat dingen opgeruimd, maar we waren aan de einde van de avond zo moe....de rest kon wel wachten tot zondag. Alles kan nu weer in een doos, maar volgend jaar doen we het zeker nog een keer over! Alohááá!!

Voor alle foto's, klik hier !