Amerika, the land of stars and stripes . The land of promise. The land of freedom. Voor ons…gewoon een geweldig vakantieland. Al vanaf 1993 komen we jaarlijks in Amerika. We hebben al vele rondreizen gemaakt en hebben ondertussen onze favoriete plekken waar we graag komen. Het ‘kriebelde’ al jaren….hoe zou het zijn om voor een paar jaar in Amerika te wonen? Nu, na zo veel jaar, is daar onze kans .

Daar waar wij al die jaren van hebben gedroomd is werkelijk geworden. Op 27 oktober 2009 zijn wij verhuisd naar Great Falls, Virginia. Een voorstad van Washington DC. We hebben daar bijna 4 jaar met veel plezier gewoond. Wat we echter niet hadden voorzien, is dat we naar Texas zouden verhuizen. Van een city life style naar een country life style... Our journey continues...

....en het gaat maar door! Vanaf half juli 2018 zullen wij wederom naar Amerika verhuizen voor een periode van 4 jaar. Back where we started...in the Washington DC area!

Deze site is bedoeld voor familie, vrienden, bekenden en andere geïnteresseerden. Op deze blog kunnen jullie vanaf nu alles lezen over ons leven aan de andere kant van de oceaan; oftewel 'Our life overseas'! Wij zouden het leuk vinden als je een berichtje of een reactie achterlaat.



dinsdag 28 september 2010

Our one year anniversary...

Donderdag was dus mijn schoonmoeder jarig. Ik heb de hele dag geprobeerd om te Skypen, maar helaas was ze iedere keer als ik keek niet online. John had gelukkig meer succes. Hij heeft vanuit Canada zijn moeder kunnen feliciteren en kunnen kletsen met de rest van de familie. Ik had voor mijn schoonmoeder een kaart gemaakt en die is netjes op tijd aangekomen. Donderdagavond ben ik naar Jos en Petra gegaan. Petra was ook jarig en ik mocht komen eten. Jos had contact gehad met haar ouders en die zijn overgevlogen om Petra en Jos te ondersteunen. Op haar verjaardag kwamen ze dus aan. Is dat geen mooi verjaardagscadeau? We hebben zoals altijd weer een gezellige avond gehad. We hadden al een goed contact met Jos en Petra, maar door de gebeurtenissen (operaties Petra) van de afgelopen weken is dat alleen maar versterkt. Dat zei Jos ook weer toen ik in de keuken stond te helpen. Het schept toch een band.

Vrijdag kwam John weer thuis uit Canada. Het was inmiddels al 5 uur geweest, toen de taxi kwam voorrijden. Het is weliswaar maar weer voor een weekend, maar ik was blij hem weer te zien. De koffers werden binnen gezet, de was er weer uitgehaald en de verhalen van afgelopen week werden over en weer verteld. Na het eten kregen we een SMS-je van Yolanda. Of we nog erg veel last van de stinkbugs hadden en we anders bij hun maar lekker een wijntje moesten komen drinken. Prima idee vonden wij. John is nog even snel onder de douche gesprongen en ik deed nog maar eens een poging op Livenation. Deze site verkoopt concertkaarten. Ik wilde graag naar Sugarland; die kwamen op zaterdag in Bristow. Ik zat op de site te kijken en zag geen hoede plaatsen, maar wat wil je...een dag vantevoren? Prompt zag ik linksboven op het scherm 'refreshing page' opkomen. Dat gebeurt meestal als er plaatsen verkocht zijn of als er plaatsen bijkomen. Dat laatste was dus het geval. In hetzelfde vak waar we bij Tim McGraw ook hebben gezeten, maar dan de derde rij, stoel 5 en 6. Oké dan, gelijk doen, want met zulke goede plaatsen moet je snel reageren. Ik vond het helemaal super natuurlijk. Vrijdag kaarten besteld en zaterdag er al heen.

Zaterdag was onze 'one year anniversary'.... Het is al weer een jaar geleden dat we getrouwd zijn. Wat gaat de tijd snel voorbij zeg. We vieren elk jaar de dag dat we een relatie kregen (inmiddels al 22 jaar) en nu komt daar dus onze trouwdag bij. Twee keer feest in het jaar, maar vandaag vieren we onze trouwdag dus bij een concert. Heel romantisch met z'n tweetjes....en nog zo'n 20.000 mensen... Ik wil iedereen bedanken voor de lieve woorden, felicitaties en gelukwensen.

In de ochtend zag ik iets in het zwembad drijven. Ik kon niet goed zien wat het was. We dachten eetst aan een muis. Toen we bij het zwembad stonden zagen we dat het om een chipmunk ging. Zo zielig. Het beestje was al dood. Het was een kleintje zo te zien. Later die dag zag ik de twee grotere chipmunks (die ik elke dag voorbij zie komen) met nog twee kleintjes. Volgens mij hebben ze kleintjes gekregen. Zo schattig. Maar wel triest van het andere kleine chipmunkje. Waarschijnlijk in het water gevallen en er niet meer uit kunnen komen.

Om 5 uur vertrokken we richting Bristow. Het is ons vierde concert daar, dus de TomTom konden we thuislaten. Het is een half uurtje rijden en om half 6 reden we het parkeerterrein op. We hebben de auto op een goede plek weggezet. Ergens bij de uitgang. Nu even lopen, maar dan staan we vanavond niet vast in de file om het parkeerterrein weer af te komen. Het concert was georganiseerd door WMZQ, een locale radiozender voor de omgeving van Washington en omstreken. Naast wat minder bekende artiesten die buiten naast het paviljoen optraden, was de hoofdact Sugarland. In het voorprogramma stonden Randy Montana en Little Big Town. Die Randy was een beetje saai. Zijn muziek is een beetje doorsnee. Het blijft bij mij niet hangen. Daarna kwam Little Big Town. Zij hebben wel al bekende nummers waarmee ze de hitlijsten hebben bestormd. Daar waar ze het meeste succes mee hebben gehad, waren ook de enige twee uptempo nummers die ze zongen. Verder een half uurtje ballads. Toen zakte het wat in, zeg maar. Het laatste nummer (een van de hits) was erg goed. Het publiek ging weer uit zijn/haar dak. Vrolijke muziek, dat is wat we willen horen. Staan en dansen, meezingen...daar is iedereen voor gekomen.

Daarna was het tijd voor de hoofdact, Sugarland. Voor degene die ze niet kennen. Dit is een duo, een man en een vrouw. Ze maken vaak vrolijke muziek, met een typische sound. Als je hun muziek hoort, weet je gelijk dat het Sugarland is. Ook hebben ze mooie langzame nummers. Waaronder het nummer 'Stay'. Prachtig nummer, tenminste dat vinden wij. Bij Sugarland vind ik het niet erg om een ballad te horen. Die liedjes zijn zo mooi en krachtig. Ze heeft een bijzondere stem en zo'n nummer komt echt over. Ze hebben Stay gezongen, maar de rest van de avond uptempo nummers. Hun enthousiasme spettert van het podium af. Zij is nogal hyper en danst en loopt van de ene kant naar de andere kant van het podium. Wat een bruisende energie. Ze hebben er plezier in en dat weten ze over te brengen op het publiek. Iedereen zingt en danst mee. Weliswaar op dat ene vierkante metertje, maar toch. Ze traden zo'n 1 uur en 3 kwartier op, inclusief de toegift. Best lang hè? Je hoorde mij niet klagen. Ik heb een supergezellige, swingende dag gehad en dat op onze trouwdag! Gisteren hebben we het weekend afgesloten met een flesje champagne! Heerlijk die bubbels... Vandaag is John al druk bezig met zijn spullen te pakken. Vanmiddag moet ik hem weer naar de luchthaven brengen. Hij zit deze week in Fort Worth. Donderdagavond (laat) komt hij weer thuis.

Hieronder een filmpje van mijn favoriete ballad 'Stay' van Sugarland...

woensdag 22 september 2010

Fotosafari en happy birthday...

Vandaag ben ik op fotosafari gegaan met Petra Engle. Zij woont in Vienna en kent de omgeving door en door. Zij had voor vandaag Meadowlark Garden bedacht. Dat was een goede keuze. Nooit geweten dat dit park erg dichtbij ligt. Ineens viel mijn oog op het bord langs de weg, toen ik naar Petra reed. Gek hè, zo vaak voorbij gereden en het is me nooit opgevallen. Tegen twaalven was ik bij haar. We zijn eerst gaan lunchen. Ze nam mee naar Maple Ave restaurant in Vienna. Het is klein restaurant, maar met veel lekkers op het menu. We kozen allebei voor de Tuna Tartare. Prachtig gepresenteerd, maar wel een beetje weinig. Het was voor mij geen probleem, want il had goed ontbeten en zoveel honger had ik nu niet. Eigenlijk precies goed. Na de lunch zijn we naar Meadowlark Garden gereden. Dit park ligt eveneens in Vienna. Het heeft honderden verschillende bomen en planten. Van walking trails tot een vlindertuin en van vijvers tot prachtige bomen en planten. We zitten natuurlijk al in september en veel bloemen waren uitgebloeid, dat was wel jammer. Het moet vast erg mooi zijn wanneer alles in bloei staat. We hebben er heerlijk gewandeld en natuurlijk gefotografeerd. Op sommige momenten was het wel erg warm. Het was vandaag weer eens boven de 30 graden. De zweetdruppels liepen van ons gezicht, maar alles voor een mooie foto. Gelukkig zorgden de bomen voor verkoeling en zo was het best uit te houden. We hebben verschillende dieren en insecten gezien. De vogel op de foto bijvoorbeeld. We zijn er nog niet achter wat voor vogel het is, dus dat wordt Google maar weer eens raadplegen. Vlinders fotograferen blijft altijd weer een uitdaging. Ze fladderen van het ene blad naar het andere. Net als je denkt 'dit wordt 'm'....fladderen ze weer weg. Een soort kat en muis spel, maar dan met vlinders. Na de botanische tuin hebben we bij Petra nog wat gedronken en ben ik daarna naar huis gegaan. Het was een geslaagde gezellige middag. Petra, bedankt voor dit leuke uitje.

Toen ik thuis kwam wilde ik even met een bakje koffie onder de gazebo zitten. Ik liep via de trap naar beneden en wat ik toen zag.... Overal stinkbugs, zeker over de honderd. Het leek wel een griezelfilm. Ze vlogen tegen me aan en dan niet een, nee met vieren tegelijk. Waar ik ook keek, overal zaten die vervelende stinkbugs. Ik kon er niet gaan zitten, zo erg. Ik kan het niet uitleggen; je had het met eigen ogen moeten zien. Ze bleven maar komen, zaten er dan al niet genoeg??? Het is momenteel een ware plaag. In onze keuken vlogen ze ook rond. Ik heb ze geteld en het waren er 28...die van de woonkamer nog niet meegerekend. Jakkes, ik haat die beestjes! Ze dood meppen wil je niet, want dan komt er een penetrante geur vrij! Goed bedacht van moeder natuur! Gelukkig kwam er een flinke regenbui, die er voor zorgde dat buiten het aantal stinkbugs halveerde. Nog altijd te veel naar mijn mening! Vandaag is het de officiële einde van de zomer en morgen begint de herfst. Ik vind het een rare gewaarwoording dat de bladeren van bomen beginnen te vallen en de kleur gestaag verandert, terwijl ik nog steeds op mijn flipflops en in een t-shirt rondloop. Vrijdag wordt het 34 graden, ongelooflijk hè? Het schijnt zodra het kouder wordt de stinkbugs snel verdwijnen. Ik wil nog even genieten van de nazomer, maar wat de stinkbugs betreft zou het van mij morgen mogen vriezen.

Morgen, maar als zij het leest zal het al donderdag zijn, is mijn schoonmoeder jarig. Sientje, van harte gefeliciteerd met je 70e verjaardag! John en ik vinden het jammer dat we er niet bij kunnen zijn. Wij wensen je een hele fijne dag en geniet ervan! Ook feliciteren wij Petra van de Moosdijk vandaag...meid, happy birthday!

Foto's van vandaag vind je hier.

maandag 20 september 2010

Even een update...

De eerste week van John zijn 'business trip marathon' zit er op. Het zijn drukke tijden voor John. In het weekend thuis en doordeweek naar meetings in o.a. Fort Worth en Canada. Ik heb me bezig gehouden met het helpen bij Jos en Petra. Petra is voor de derde keer geopereerd aan haar rug. Dinsdagavond heb ik daarom weer op de kinderen gepast. Ik ga er nog goed in worden. Ik heb Britt geholpen met haar huiswerk en gekaart met Femke. Om half 11 kwam Jos weer thuis. Na een glas rose ben ik naar huis gegaan. Woensdagavond was ik bij Yolanda en Arnoud uitgenodigd om te komen eten. Dat was gezellig. We hebben 's avonds heerlijk buiten gezeten. Met het vuur van buitenhaard, het knetteren van het hout, de fakkels aan en een goed glas rosé hebben we gezellig gekletst over van alles en nog wat. Ha, de Nederlandse delegatie hier zijn volgens mij wel grootafnemers bij de Total Wine (locale wijnhandel). Die doet goede zaken met ons in de buurt. Het was inmiddels tijd om naar huis te gaan. De volgende dag had ik het plan om met Yolanda naar Arlington te rijden om op bezoek te gaan bij Petra in het ziekenhuis. Ik belde Jos om te vragen hoe het ging en hij vertelde me dat Petra rond de middag al naar huis mocht. Dat werd dus een bezoekje aan huis. Ik ben in de namiddag langs Petra gegaan. Nu maar hopen op een spoedig herstel. Van Petra was het op naar Michel en Nicole. Wat een luxe vorige week. Ik werd door iedereen uitgenodigd om te komen eten. Ze wisten natuurlijk dat John in Fort Worth zat en dachten alleen is ook maar alleen. Heel attent van iedereen en dat waardeer ik enorm. We zouden gaan BBQ-en, maar regen gooide roet in het eten...nou ja beter gezegd druppels in het eten! Dus dan maar binnen eten. Ook bij hun heb ik heerlijk gegeten en was het erg gezellig. Het wijntje mocht ook hier niet ontbreken... Zo ging de week snel voorbij en voordat ik er erg in had was het al weer vrijdag. Om half 5 kwam John weer thuis en kon het weekend beginnen. We hebben lekker rustig aan gedaan en genoten van het weekend, ondanks dat deze wat aan de korte kant was. We hebben aan het zwembad gelegen, want het weer is nog steeds heerlijk. De nachttemperatuur daalt wel flink. Het water van het zwembad is aan de koude kant. Voor John is dit echter geen probleem. Die duikt er zo in (zie de actiefoto hiernaast). Ik ben wat meer gevoelig voor koud water. Het water is wel zo opgewarmd, dus als ik weet dat ik ga zwemmen, dan zwengel ik de verwarming aan en na een uurtje is het water lekker. John had nog gehoopt een glimp van de slang op te vangen, maar helaas heeft hij zich niet laten zien. Waar zou hij zich schuil houden.... Zondagochtend moest hij weer zijn koffer inpakken. 's Middags heb ik hem naar de luchthaven gebracht. Deze keer is hij naar Montreal, Canada. Ik kwam thuis en niet veel later belde Petra. Of ik zin had om te komen eten. Een varkenshaasje en groene gemarineerde asperges van de BBQ en gebakken aardappeltjes stonden op het menu. Nou, daar zeg ik geen nee tegen. Wederom was het een gezellige avond en wat we gedronken hebben kunnen jullie inmiddels wel raden. Wel met mate hoor, want ik moest nog rijden. John belde me op om te zeggen dat hij goed aangekomen was en we hebben nog even gekletst. Uiteindelijk ben ik net na tienen huiswaarts gegaan.

Vandaag is het maandag. Een nieuw begin van de week. Een week waarin ik met Petra (uit Vienna) op fotosafari ga. Dat herinnert me er trouwens aan om haar een mail te sturen om alles goed af te spreken. Een week waarin mijn schoonmoeder 70 jaar wordt en op dezelfde dag Petra (van de Moosdijk) jarig is. Een week waarin John en ik 1 jaar getrouwd zijn. Een week waarin officiëel de herfst begint, maar gelukkig niet met de temperatuur die we in Nederland gewend zijn. Verder zie ik wel wat de week me gaat brengen. Hij zal net als al die andere voorbij vliegen. Ach, des te eerder is het weekend en zie ik John weer.

Vandaag heb ik een beetje uitgeslapen. Ik was moe en in plaats van 7 uur ben ik er om 9 uur uitgekomen. Eerst alles lekker opgeruimd, een wasje gedraaid en boodschappen gedaan. Nadat ik vandaag voor de zoveelste keer bladeren uit het zwembad had gevist, was het tijd om met een bakje koffie even onder de gazebo te gaan zitten. Wat een mooie avond was het. De vogels gaven een fluitconcert met de krekels als achtergrondkoor. De zon die onder ging en daardoor een mooie oranje gloed tevoorschijn toverde.... Zien jullie het al voor je? Echt genieten... Totdat ik voor mijn neus zag hoe een brute roofvogel met een vaart een klein vogeltje uit de boom plukte. Alle andere beesten in de boom waren in paniek met een hoop gekrijs als gevolg. Daar ging mijn idylische momentje. Het ging zo snel en ik zag hem naar het grasveld naast ons huis vliegen. Ik ben gaan kijken en hij zat op de grond met het vogeltje onder zijn klauwen. Hij zag mij en vloog met zijn zojuist gevangen prooi naar een rustigere plek. Arm vogeltje. De foto hiernaast heb ik van het internet geplukt, maar wel een vergelijkbaar beeld met wat ik gezien heb. Zo gaat dat in de natuur. Dat zei mijn moeder vroeger ook altijd tegen mij als ik weer eens een 'gruwelijke' natuurfilm had gekeken. De 'circle of life'..., maar ik hoef het niet altijd van dichtbij te zien. Dit soort praktijken heb ik liever niet in onze 'ZOO'. Dan liever de fladderende vlinders, de bergmarmotten die aan het hamsteren zijn en de schattige nieuwsgierige chipmunks. Realistisch? Nee, maar wel leuk!

dinsdag 14 september 2010

Rommelmarkt en de Great Falls Zoo

Zaterdag was het 11 september. Een dag om de slachtoffers van 9/11 te herdenken. Het was ook de dag van de garage sale, zoals ze dat hier noemen. Om 9 uur zou het beginnen en om half 9 waren we er al om onze kraam op te zetten. Samen met Nicole en Petra had ik 2 plaatsen gereserveerd. Een plaats kostte $40 en voor dat geld moest je zelf een tafel meebrengen. Nadat we alles hadden uitgestald, kon de verkoop beginnen. Nicole was de eerste die iets verkocht. Daarna Petra en bij mij liep het nog niet storm. Even later kreeg ik mijn eerste klant die direct ook iets kocht. Daarna liep het helemaal gesmeerd. Er kwam op een gegeven moment een mevrouw die wel 10 kledingstukken tegelijk kocht. Dat tikte natuurlijk lekker door. Spullen, waarvan ik dacht dat ik die wel kwijt zou raken bleven staan en de 'rommel' was ik zo kwijt. Het was gelukkig maar een ochtend -van 9 tot 1-. We hebben wel veel lol gehad en allemaal winst gemaakt. De staanplaatsen hadden we er allemaal uit. Ik heb voor 98 dollar verkocht, minus de 27 dollar kwam ik uit op een winst van 71 dollar. Niet verkeerd, toch. Om 1 uur kwam John mij weer ophalen. De rest van de dag hebben we thuis doorgebracht.

Maandag is John weer vertrokken naar Fort Worth. Om 6 uur zaten we dus al in de auto, richting de luchthaven. Gelukkig is hij vrijdag weer thuis, maar niet voor lang. Zondag vertrekt hij weer naar Canada. In de ochtend kreeg ik ook een telefoontje van Yolanda. Het ging weer niet goed met Petra. Tijdens het niezen is het er weer ingeschoten en heeft weer erg veel pijn aan haar rug en been. 's Middags heeft ze een MRI scan gehad en ja hoor, het is weer terug! Ongelooflijk, maar waar. Ze wordt nu voor de derde keer geopereerd aan haar rug en dat in nog geen 2 weken tijd! Vanmiddag ga ik dan ook naar hun huis om de kinderen op te vangen die uit school komen. Ik hoop echt dat het spreekwoord drie maal is scheepsrecht voor haar gaat gelden.

De dag begon vandaag rustig. Nou ja rustig... Ik had net de bladeren uit het zwembad gevist en zat te genieten van een bakje koffie onder de gazebo. Ineens zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Ik dacht, het zal de chipmunk wel zijn. Nee dus, een lang glibberig sissend beest kwam uit een bosje vandaag. Wháááh...de slang! Het beest zwerft dus nog altijd door onze tuin. Het is een zwarte en na enig speurwerk op het internet gaat het hier om de zwarte rattenslang. De kleur van een volwassen slang is -zoals de naam al zegt- zwart en ze hebben een witte onderkin. Jonge slangen kunnen wat vlekkerig zijn. We hebben hier dus te maken met een oudere slang. Ze eten graag muizen, ratten en andere kleine knaagdieren. Ik krijg er weer de kriebels van. Van het bosje kroop hij langzaam naar een andere bos. Dat is tevens ook één van de kenmerken van deze slangensoort. Ze houden van bomen en klimmen er graag in. Ik had alleen de Iphone bij me, dus snel naar boven gelopen om mijn camera te pakken. Toen ik terugkwam was kon ik de slang niet meer vinden. Mmm, niet zo'n fijne gedachte hoor. De wetenschap dat hij nog ergens rondkruipt in de tuin. Ik ben toch maar eens richting het deck bij het zwembad gelopen. Ineens had ik hem in mijn vizier. Tegen de rand, maar wel op het deck. Wow, wat een lange grote slang. De foto's die je hier op mijn blog ziet, heb ik zelf gemaakt. Met een megalens, dat dan weer wel! Van het deck klom hij wederom een boom in. Het lijkt hier onderhand wel een dierentuin. Ik noem onze tuin voortaan maar de Great Falls Zoo!
Hieronder een filmpje dat ik met mijn Iphone gemaakt heb. Excuses voor het trillende beeld, maar de adrenaline gierde door mijn lijf.




Klik
hier voor alle foto's van de slang.

woensdag 8 september 2010

Oppassen, supermarkten en stinkbugs...

Dinsdag ben ik bij Petra op bezoek geweest in het ziekenhuis. Ze lag in het Virginia Hospital in Arlington. Samen met mijn beste vriend Tom(Tom) ben ik die kant op gereden. Toen ik op de kamer kwam, zag ik gelukkig een hele andere Petra. Ze had wat meer kleur en een glimlach op haar gezicht. Ze had geen uitstraling meer naar haar been en voelde zich beduidend beter, dan na de eerste operatie. Dat is een goed teken. Nicole was er ook en we hebben gezellig gekletst over onder andere het ziekenhuis. Het bezoekuur is helemaal super; van 11 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. De kamer zag er netjes uit. Geen zaal, waar je met nog 3 andere patiënten ligt. Nee, ze had een privé kamer. De wanden niet steriel wit, maar een kleurtje. Dat doet toch al wat huiselijker aan. Het gordijn om het bed had een print en de bank bij het raam was een fijne plek voor ons om te zitten. Wat een luxe. Over luxe gesproken…het eten wat je daar krijgt is onvoorstelbaar. Het begint al bij de ‘menukaart’. Die ziet er, in tegenstelling van het papiertje wat ik in Nederland in moest vullen, net zo uit zoals je die in een restaurant krijgt. Je kunt kiezen uit tal van mogelijkheden. Ik heb er eens even in gekeken en begon spontaan te watertanden. Als ontbijt een ‘fruit and cheese plate’ of wat dacht je van een omelet met bacon. Chickenwraps, vers fruit (en dan geen klein schaaltje) en soep als lunch, om vervolgens ’s avonds iets van de grill te kiezen. Een broodje hamburger, frietjes, chickentenders en ga zo maar door. Toen ik voor mijn rug in Nederland in het ziekenhuis lag, moest ik het doen met een zeer beperkte keuze aan maaltijden. Alles zeer zoutloos. Ik heb één keer een kabeljauw besteld. Een groot bord met een deksel werd er voor me gezet. De verwachting was groot, maar toen het deksel eraf ging, was mijn eetlust spontaan verdwenen. Wat lag daar nu op mijn bord? Het leek wel een gebruikt wit keukendoekje…jakkes. Dat nodigde niet uit om te gaan eten, maar ik moest wel. Het smaakte zoals het er uit zag. Naar niets, dus. Nog een voorbeeld; ik kon een keer kiezen voor een worstenbroodje. Ik dacht, hé dat is lekker. Ik doe een boterham minder en dan neem ik een worstenbroodje. Na dagen van slecht eten, keek ik daar erg naar uit. Wederom kwam daar het bord met deksel en elke keer weer een verassing wat eronder zat. Met een worstenbroodje kon niet veel fout gaan, toch? Tádááá, daar lag het, mijn worstenbroodje, ware het niet dat het maar 1/4 van een heel broodje was. Het was ook te mooi om waar te zijn. Ik vind het ook wel raar, hoor. Dat je hier in een ziekenhuis cheeseburgers, hamburgers en chickentenders kunt bestellen, inclusief mayo, ketchup en BBQ saus. Een ziekenhuis hoort toch een gezond instituut te zijn of zie ik dat nu verkeerd?

Afin, het was goed om Petra te zien en na een tijdje ben ik weer weggegaan. Onderweg kwam ik door Falls Church. Daar zit zowel de Whole Food Market (ook wel de Whole Paycheck genoemd) en Trader’s Joe. Beiden zijn supermarktketens. Het was al weer een tijdje geleden dat ik er geweest was, dus ik besloot eerst naar de Whole Food Market te gaan. Dit is echt een fijne winkel. De spullen die ze er hebben zien er altijd goed uit en veel produkten vind je niet in andere supermarkten. Ik vind het al leuk om er rond te lopen en te neuzen wat ze er allemaal hebben. De winkel is erg geordend. Neem bijvoorbeeld de groente en fruitafdeling. Het ligt zo mooi in het schap, dat je er bijna niets uit durft te pakken. Als een waar kunstwerk ligt alles opgestapeld. Zo zie je dat niet bij de Safeway. Daar ligt het in bakken en je moet goed kijken wat je pakt, omdat het er niet altijd evengoed uitziet. Kijk eens naar de foto. Ligt dat er niet mooi bij? Ik had een klein boodschappenkarretje gepakt en heb wat produkten meegenomen. Jammer van die buitenlandtoelage, anders zou ik hier veel vaker komen. Daarna heb ik nog wat boodschappen bij de Trader’s Joe gehaald.

Ik was net goed en wel thuis, toen Jos mij belde. Of ik alsjeblieft nog een keertje wilde komen oppassen. Natuurlijk geen probleem en zo zaten we om half 7 bij de van Moosdijkjes. Britt had haar collectie spelletjes tevoorschijn gehaald. Na lang twijfelen, denken en bij mijn '1-2-3 en dan kiezen methode' kon ze een keus maken. Het werd het Suske en Wiske spel. Met haar eigen spelregels werd het een bijzonder spel en natuurlijk verloor ik weer. Hoe zou dat nou komen? Ik snapte ook niets van de ‘spelregels’, hahaha. De routine begon er aardig in te komen. Na natuurlijk even een poging tot tijdrekken, ging ze mee naar boven om haar tandjes te poetsen en een verhaaltje voor te lezen. Ik wilde het boek al pakken, maar ze had het idee om een verhaaltje aan mij voor te lezen. Ze pakte een Engelstalig boekje en begon te lezen. Dat is zo grappig gezicht. Zo’n kleintje die Engels leest en het voor haar leeftijd redelijk goed kan uitspreken. Nadat het boek uit was ging ze heel braaf slapen. Weliswaar niet voordat John de stinkbug uit haar kamer had verwijderd. ‘Die John kan toch ook alles hè’, zei ze, en gelijk daar achteraan…’maar papa ook hoor’. Ik hoorde beneden al wat stemmen, dus gauw naar beneden want het goede nieuws was dat Petra ontslagen was uit het ziekenhuis. Nog een beetje strompelend, maar wel op eigen benen kwam ze aangelopen. Ik hoop dat het nu echt goed komt en ze snel weer de oude is. Natuurlijk trok Jos weer een fles rosé open en het werd weer een latertje. Om één uur lagen we in bed.

Ik vertelde net over een stinkbug die Britt op haar kamer had. Ze zijn weer terug van weggeweest. Deze diertjes doen hun naam eer aan, want zodra dat ze zich bedreigd voelen of je ze dood mept, dan komt er een hele vieze geur vrij. In het voorjaar en zomer duiken ze op. Het is wel een tijdje stil eweest rond de stinkbug, maar het lijkt wel of ze zich verdubbeld hebben. Het is nog net geen invasie. Terwijl ik dit schrijf, zie ik er in de keuken al weer 3 rondvliegen. Waar komen ze vandaan, dat vraag ik me af. We hebben overal screens voor de ramen en toch presteren ze het om binnen te dringen. Schijnbaar hebben ze maar een klein kiertje nodig. Dood meppen is door de stank dus geen optie. Opstofzuigen kan, maar dan moet je gelijk de stofzuigerzak verwijderen, omdat je anders middels de stofzuiger een doordringende geur door je huis verspreid. Zo hebben deze kleine beestjes immuniteit van de vliegenmepper. We pakken ze met een keukentissue of zetten ze buiten weg. Het is dweilen met de kraan open, want zo heb je er één buiten gezet en zo weet een soortgenoot ons huis binnen te dringen. Ze doen niets (nou ja, behalve erg stinken), maar ik vind ze zo vies en irritant. Als ze vliegen maken ze een zoemend geluid en als ze landen dan hoor je 'pok'. Ze zitten ook niet echt stil, dus het is een hele dag pok, pok, pok, pok.... Af en toe hebben ze een zachte geluidloze landing, maar dat komt omdat ze dan op mij landen. Op mijn t-shirt of op mijn hoofd...om kippenvel van te krijgen.

maandag 6 september 2010

Labor Day Weekend

Nadat Earl geen problemen had veroorzaakt in onze omgeving brak vrijdag het weekend aan. Zaterdag was het stralend weer en zo lang het nog kan hebben we lekker aan ons zwembad gelegen. Je merkt wel dat het water koeler wordt en dat heeft te maken met de nachttemperatuur en de stand van de zon. Voorheen lag ons zwembad het grootste gedeelte van de dag in de zon en daardoor bleef de temperatuur goed op peil. Tja en dat de nachten koeler worden werkt ook niet mee aan het warm houden van het zwembad. We zitten natuurlijk ook al in september. We hadden ’s avonds afgesproken met Petra en Rick uit Vienna. Ik ken Petra van het bloggen en wij hadden ze in het voorjaar uitgenodigd op de QBP. We hadden toen ons voorgenomen om eens keer samen te gaan eten. Zaterdag was het dan zover. We hadden afgesproken bij Clyde’s in Reston Town Center. Het was nog steeds lekker warm en Petra en Rick hadden zich al opgegeven voor een tafeltje buiten op het terras. Clyde’s heeft een groot terras en het ligt naast wat in de winter een schaatsbaan is. Normaal gingen wij altijd makkelijk naar Clyde’s in Tysons Corner, maar deze in Reston blijkt veel leuker te zijn. Het stuk waar het restaurant zit is autovrij, dus niet alleen is het lekker om op het terras te zitten, het is er ook rustig. Super dus!Voortaan gaan we daar heen als we er willen eten. We moesten even wachten, want het was best druk. Geen probleem, want we hebben een drankje in de bar genomen en gezellig gekletst. Niet veel laten kregen we een seintje dat er een tafel vrij was. Het eten was er goed en mede dankzij het gezelschap waar wij in waren, werd het een geslaagde avond. We zijn na het eten naar huis gereden, waar we met zijn allen nog een afzakkertje hebben genomen. Nou ja, afzakkertje…Petra en ik hebben nog een fles rosé achterover getikt. Bij het afscheid nemen, hebben we (Petra en ik) ons voorgenomen om binnenkort samen op fotosafari te gaan. Ik heb er al zin in!

Zondag hebben we uitgeslapen en wederom was het een mooie dag! ’s Middags kreeg ik een sms-je van Petra, niet de Petra uit Vienna, maar de vrouw van een collega van John en inmiddels een goede vriendin. Zij is vorige week geopereerd aan haar rug (hernia). Maar in tegenstelling tot wat wij allemaal hoopten, ging het helemaal niet goed. Ze had erg veel pijn. Nog meer zelfs als voor de operatie. Ik had het erg met haar te doen. De dag ging snel voorbij en voordat we het wisten was het weer tijd om naar bed te gaan. Op zondagavond laat zag ik een gemiste oproep op mijn telefoon (het geluid stond uit…lekker handig van mij). Het was Jos, de man van Petra. Ik belde hem terug, want dat hij ons om half 12 nog belde, betekende niet veel goeds. De pijn was zo erg, dat Petra het niet meer uithield. 911 werd gebeld en ze is met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Jos belde in eerste instantie of ik kon komen om op de kids te passen. Maar inmiddels was Nicole al bij hun gearriveerd.
De volgende dag heeft ze een MRI scan gehad en de hernia was terug en nog in een veel ergere mate als daarvoor. Waarschijnlijk hebben ze het bij de eerste operatie niet alles goed weggehaald. Maandag is ze dan ook wederom weer geopereerd. Maandag was de hotline tussen Jos, Nicole en mij geopend. Iedereen stond ‘stand-by’. Nicole had de kinderen overdag en wij zijn er om 5 uur naartoe gereden.

Ik heb spelletjes gedaan met Britt (de jongste). Ach, met een beetje vals spelen van haar kant en het in één keer bedenken van nieuwe spelregels (heel toevallig op het moment dat ik ging winnen) hebben we best lol gehad. Daar komt dan het volgende probleem, want ze vond het allemaal veel te leuk, dus had helemaal geen zin om naar bed te aan. Tijdrekken, daar zijn kinderen heel goed in. Ik weet nog dat ik dat vroeger ook deed. Stilletjes ergens gaan zitten in de hoop dat je ouders je vergeten naar bed te brengen….wat natuurlijk niet werkte. Of zeggen dat nog zo’n dorst had en even beneden een glaasje water wilde drinken. Van drinken was er dan geen sprake. Ik dacht; zo lang het glas nog vol zit, hoef ik niet naar bed….not! Mijn moeder had dat natuurlijk ook snel door en trapte daar niet in. Ik kan nog tal van excuses bedenken, maar ook voor Britt was het gewoon bedtijd. Nadat ik ze een verhaaltje uit Pinkeltje (nog zo’n jeugdsentiment) had voorgelezen ging ze slapen. Voor 10 minuten...toen stond ze weer beneden. Ze moest huilen omdat ze papa en mama wilde, heel begrijpelijk natuurlijk. Ik ben met haar weer naar de kamer gegaan, getroost en weer op bed gelegd. Daarna wilde Femke een kaartspel doen, dus daar ging ik weer. Femke is wat ouder, met haar heb ik gewoon zonder vals spelen kunnen kaarten. Ben daar niet heel erg goed in, want ik verloor! Even later kwam Jos weer thuis en na een glaasje wijn zijn wij weer naar huis gegaan. We zitten hier met een kleine groep Nederlanders en op dit soort momenten moet je er voor elkaar zijn. We hebben geen familie om op terug te vallen. Wij zijn zo’n beetje elkaars familie hier en helpen elkaar daar waar het maar kan. Dat is wel een fijne gedachte!

Maandag was het ook Labor Day. Labor Day is een feestdag in de Verenigde Staten (en Canada), ter ere van arbeiders. Op deze dag wordt gevierd wat de Amerikaanse werknemers door de jaren heen hebben bereikt op sociaal en economisch vlak. Elk jaar wordt op Labor Day stil gestaan bij wat "de werkende klasse heeft bijgedragen aan kracht, succes en welzijn van de Verenigde Staten". Deze dag wordt op de eerste maandag van september gevierd en doordat het op een maandag valt hebben de Amerikanen een lang weekend, ofwel Labor Day Weekend. Dit weekend wordt ook wel beschouwd als het onofficiële einde van het zomerseizoen. Aangezien het nog lekker warm blijft, schuiven wij het ‘einde van de zomer’ nog even voor ons uit.


donderdag 2 september 2010

Orkaan Earl...

Zoals jullie konden lezen heb ik gisteren weer met het thuisfront geskypt. Tijdens het gesprek vroeg mijn moeder of wij last zouden gaan krijgen van Orkaan Earl. De visite op mijn moeders verjaardag vroegen zich dat ook af. Iedereen was zo benieuwd dat ik daarom maar even de laatste update geef. Vooralsnog wordt orkaan Earl niet in Virginia verwacht, maar 'state emergency officials’ langs de kust willen wel dat iedereen is voorbereid in het geval de orkaan van koers gaat wijzigen. Een kleine verandering in het pad van Earl en Virginia kan een grote orkaan verwachten. Aan de kust, die zo'n 260 kilometer bij ons vandaan ligt, worden wel maatregelen genomen. Zo zijn de schildpaddennesten voorzichtig naar een andere locatie gebracht. Bewoners van appartementen aan zee hebben hun ramen dichtgetimmerd met hout. Het oog van de orkaan zal ongeveer op een afstand van 48 tot 120 kilometer van de kust zijn. Dat wil niet zeggen dat ze er daar niets van zullen merken. Men waarschuwt voor extreem hoge golfslag en wind. De orkaan is van de vierde categorie en kan windsnelheden bereiken tot wel 230 km/h. Ter vergelijking, een storm met windkracht 10 heeft windsnelheden van 89-102km/h. Het ziet er echter wel naar uit dat de orkaan nog wat in kracht zal nemen. Of Earl echt aan land komt of alleen langs de kust scheert is een kwestie van afwachten. Mogelijk komt de storm zelfs tot aan New England, het uiterste noordoosten van de VS. Verwacht wordt dat de orkaan morgen en vooral zaterdag de noordoostelijke kust (dus thuisfront, niet het binnenland van Virginia, waar wij zitten) van de VS voor grote problemen gaat zorgen. Earl kan een groot gevaar worden voor de oostkust, afhankelijk van de laatste koers, de kracht en het moment van 'landfall'. Een 'direct-hit' van een categorie 1 storm in Manhattan wordt door sommigen beschreven als een Katrina in New Orleans. Vooralsnog wordt er geen 'direct hit' voorspeld. Mocht Earl de oostkust schampen dan kan hij echter wel sterker worden/blijven dan een categorie 1.

De nieuwszenders kunnen er natuurlijk geen genoeg van krijgen. Ze hebben weer volop verslaggevers ter plaatse om ons op de hoogte te houden. Als de storm de kust bereikt dan staan ze weer met hun zuidwestertjes aan op het strand om verslag te doen. Soms worden ze bijna omver geblazen door de wind, maar bikkels als het zijn houden ze gewoon vol. Alles voor de kijkcijfers. Dat vind ik altijd zo stom. Ga toch lekker binnen staan en film vanachter het raam. We zien en snappen het dan ook wel hoor. De Amerikaanse nieuwszenders houden wel van sensatie en hoe harder het waait en regent, des te beter moeten ze haast denken. Maar goed, we houden de berichtgevingen nauwlettend in de gaten. Ik hoop alleen maar dat we door de wind geen stroomuitval krijgen en dat de bomen gewoon overeind blijven staan.

woensdag 1 september 2010

Happy birthday, mom!

Vandaag is mijn moeder jarig. En ja, kon ik maar even op de koffie gaan, maar dat gaat helaas niet. Gelukkig zijn er andere middelen om met elkaar in contact te komen. Vanochtend 9 uur (mijn tijd) zat ik al op Skype, maar ja, dan is het in Nederland 3 uur. Zoals elk jaar komt de visite 's middags en 's avonds. Die zat natuurlijk aan een lekker stukje gebak. Om half 1 probeerde ik het nogmaals en dit keer had ik wel geluk. Ze was online en zo heb ik haar persoonlijk nog kunnen feliciteren. Ik had een kaart gemaakt en die een paar dagen geleden opgestuurd. Gelukkig had ze deze op tijd ontvangen. Ook nog maar voor de zekerheid een e-card verzonden, dus op alle mogelijke manieren is ze door ons gefeliciteerd. Mam, fijne verjaardag en geniet er vandaag van! In gedachten zijn we er 'gewoon' bij, hoor!

Vanochtend had ik Yolanda op visite. Ik had ze al een tijdje niet meer gezien, dus het werd tijd om even bij te kletsen. We hebben het over van alles en nog wat gehad. Zoals fantaseren over wat we hier allemaal kunnen doen. Qua werk en andere bezigheden. We kwamen er op uit om misschien eens een workshop te gaan doen met de Nederlandse vrouwen. Iets creatiefs, denk bijvoorbeeld aan schilderen (iets abstracts, want als ik realistisch iets op papier moet tekenen dan komt het niet goed). Eens kijken of er dan misschien ware kunstenaars zich onder ons bevinden. You never know... Of toch iets met fotograferen? Yolanda heeft misschien wel professionele mogelijkheden hier in Amerika, dus dat zou mooi zijn. Ik hoop voor haar dat het iets gaat worden. Fotograferen blijft voor mij een hobby. Ik moet nog zo veel leren. Terwijl we het erover hebben, besluiten we binnenkort maar weer eens op fotosafari te gaan. Nu alleen nog een leuke locatie vinden, waar we wel een paar uurtjes zoet zijn. We hebben het ook nog over mijn blog. Ze leest mijn blog regelmatig en vindt dat ik leuk schrijf. Ik vind het zelf wel meevallen, maar ik heb weleens gedagdroomd, dat het toch fantastisch zou zijn als ik goed kon schrijven. Een boek schrijven, dat lijkt me wel wat. Of een wekelijkse column. Maar, helaas mis ik een belangrijke kwaliteit en dat is goed, geanimeerd schrijven. Misschien moet ik daar een workshop voor gaan volgen? Ach en zo hebben we het over allerlei toekomstplannen en komt er waarschijnlijk niets van. Maar om er over te fantaseren is al een leuke bezigheid...

Verder hebben we het over onze laatste veroveringen op winkelgebied en over ditjes en datjes. Voordat we het in de gaten hebben, is het al weer half 1 en gaat ze naar huis. Ik geniet verder van de dag en pak de Linda en ga eens op mijn gemak dit Nederlandse tijdschrift lezen. Ik lees daarin artikelen die wél goed geschreven zijn. Hier kan ik wat van leren... Een soort van vakliteratuur, maar dan anders!