Laatste dag en vertrek....

Vrijdag was een rustdag. De familie zou immers zaterdag vertrekken en wilden daarom nog één dag lekker relaxen. Ik ben met de moeders 's ochtends nog wel naar Michaels gegaan. Dit is een grote winkel waar van alles wordt verkocht. Een groot assortiment van knutsel/hobby materiaal en decoratie. We hebben er gesnuffeld en rond gekeken. Ze mochten van mij iets uitzoeken. Dit nog omdat het moederdag was geweest. Allebei hebben ze iets leuks gevonden. Eenmaal weer buiten merkten we dat het best warm begon te worden. Na een kort bezoekje aan de Petsmart konden we naar huis. Daar zaten mijn broer en vader heerlijk te relaxen en wij gingen hetzelfde doen.

De bedjes aan het zwembad werden goed gebruikt en iedereen was in de 'relax mode'. Het aftellen was begonnen. Nog een middag en een avond en dan zou het zo ver zijn...zaterdag zat de vakantie er al weer op. Voor het eten had John de Hollandse pot in gedachte. Dan konden ze alvast weer in de Nederlandse stemming komen. Gehaktballen (wel klaargemaakt volgens recept van het restaurant Librije), aardappelpurree en groente. Als toetje John zijn befaamde wiite chocolade-citroen-yoghurt mousse dessert. We hebben weer gesmuld! We zijn buiten gaan zitten en hebben daar de laatste avond doorgebracht met een wijntje, kaasje en wat andere lekkere dingen.

Zaterdag gingen we nog één keer met zijn allen ontbijten in de dining room. Goh, ik ga dit nog missen. De enige keer dat deze kamer wordt gebruikt is als we veel visite krijgen en niet buiten kunnen zitten om te eten. Normaal eten wij altijd aan onze gezellige keukentafel. Doordat we nu vaak in de dining room zaten hebben we wel een vos gezien. Tot twee keer toe zelfs. De eerste keer kwam hij gewoon tot onze voordeur en liep daarna weer verder naar de buren. Ook de haas heeft daar schijnbaar zijn vaste plek. Vos + haas....ben benieuwd hoe lang dit goed gaat. Ik heb het konijn trouwens ook al een tijdje niet meer gezien.... Toeval??

Aan alles komt een eind en zo ook aan de vakantie van onze familie. Ik zie ons nog staan op de luchthaven om ze op te halen en nu zijn de twee weken weer voorbij. Van ons hadden ze nog best een week mogen blijven, hoor! Wij hadden alvast de koffers in de auto's gezet en na een laatste check of ze alles wel bij zich hadden reden we naar de luchthaven. Afscheid nemen is nooit leuk en je kunt het blijven uitstellen, maar het vliegtuig wacht niet op ze. Natuurlijk met een traan hebben we afscheid van elkaar genomen. Nog één keer omkijken, nog één keer zwaaien.....dag pap, mam, Sientje en Pierre. Tot de volgende keer. We zijn erg dankbaar dat we deze twee weken met jullie hebben kunnen delen en mooie herinneringen hebben gemaakt. Veel gedaan, gezien, geleerd en natuurlijk heerlijk uitgerust. Daar was het immers ook vakantie voor. De moeders raken al ervaren, want ze rekenen al zelf af in de supermarkt. Zo makkelijk gaat het, zie je wel. We hebben genoten. Bedankt voor alles!

Voor alle foto's klik hier.

Fort McHenry & Baltimore

John had weer een dag vrij genomen en zo konden we er met zijn allen op uit. Na de dagelijkse 'wat gaan we doen' bespreking bij het ontbijt, was de keuze gevallen op Fort McHenry en Baltimore. Nadat we vorige week de vlag hadden gezien in het National Museum of American History, wilden we nu ook weten waar deze gewapperd heeft. Ik schreef toen al over Fort McHenry, nu was het moment daar om het fort te gaan bekijken. Na een uurtje rijden kwamen we aan op plaats van bestemming. Fort McHenry ligt aan de haven van Baltimore in de Amerikaanse staat Maryland. Ten tijde van de Oorlog van 1812 werd het fort beschoten door de Britse marine vanuit de Chesapeake Bay. Het door Francis Scott Key gadegeslagen bombardement van Fort McHenry inspireerde de dichter tot het schrijven van het Amerikaanse volkslied The Star-Spangled Banner. Op 13 september 1814 kwam het fort tijdens de Oorlog van 1812 onder vuur te liggen van Britse schepen. 25 uur lang werd de vesting gebombardeerd in een poging de haven van Baltimore, en de stad, in te nemen. Het Britse bombardement en het Amerikaanse weerwoord veroorzaakte echter slechts geringe schade en op 14 september staakten de Britten het vuren.

Francis Scott Key, die op een in de nabijheid gelegen schip de vrijlating van gevangenen trachtte te bewerkstelligen, was getuige van het bombardement van de Britten. Toen hij na het bombardement de Amerikaanse vlag nog immer kon zien wapperen boven het fort raakte hij geïnspireerd om de woorden van het huidige nationale volkslied van de VS te componeren. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog deed Fort McHenry dienst als gevangenis, terwijl er gedurende de Eerste Wereldoorlog een ziekenhuis in het fort werd ingericht. Net op het moment dat we de fort wilden gaan bekijken, begon het wat te regenen. Geen nood, want binnen was er van alles te zien en te lezen over het fort. Er was ook een film, die het verhaal vertelde van de gebeurtenis. Op het eind werd het Amerikaanse volkslied gedraaid met een heel verrassend effect. Ik zal het nog niet verklappen, anders is het niet leuk meer voor degene die het nog gaan bekijken.

Het was inmiddels droog en we maakten een wandeling rond het fort. Het ligt aan de haven en er waren dan ook aan de overkant grote containerschepen te zien. Daar kwam toen onze container ook aan. Na het rondje wilden we het ook eens aan de binnenkant zien. Door een grote poort kwamen we op de binnenplaats. Je kon de gebouwen inlopen en daar waren kamer ingericht zoals het vroeger was. In één van de kamers zaten mannen in uniform kleding te naaien. In andere kamers kon je lezen wat voor functie het destijds had. Nadat iedereen rustig het rondje had gemaakt zijn we weer verder gegaan. We moesten tenslotte ook nog naar Baltimore.

Baltimore is een stad in de Amerikaanse staat Maryland met ruim 650.000 inwoners. De stad is gelegen aan de rivier de Patapsco aan Chesapeake Bay. Baltimore is een van de belangrijkste havensteden van de Verenigde Staten en mede daardoor ook een belangrijke industriestad. We hadden onze auto's geparkeerd (tja, we pasten niet allemaal in één auto) en liepen naar het water. De lucht zag er zo maar dreigend uit. We wandelden er op ons gemak rond. Het is zo'n andere stad als wat wij gewend zijn bij ons in de omgeving. Daarna zijn we even op een bankje gaan zitten. Even de omgeving in ons op laten nemen en mensen kijken natuurlijk. In een stad zie je altijd 'bijzondere' mensen voorbij komen. Daarna zijn we het visitor center ingelopen. Hier kun je allerlei informatie krijgen over de stad en de omgeving. Ook zaten er twee mannen die bezig waren om een replica van een boot in het klein te maken. Miniscuul werkje, waar je ook nog eens veel geduld voor moet hebben. Aan mij niet besteed. Het was wel interessant om te zien. Daarna zijn we verder gelopen en kwamen we uit wij een gebouw waarbij je (tegen betaling) naar de hoogste verdieping kon gaan. Vanaf hier had je een uitzicht over Baltimore en de haven. Mijn ouders en broer zijn naar boven gegaan en ik bleef samen met John en mijn schoonmoeder beneden. Ze kwamen na een tijdje enthousiast terug en het uitzicht bleek erg mooi te zijn. We hebben nog een uurtje gewandeld en toen was het tijd om te gaan eten. We zijn naar de Cheesecake Factory gegaan. Zij hebben een uitgebreide menukaart en zo kon iedereen wat naar zijn gading vinden. De één koos voor pasta, de ander voor een sandwich en ook een stuk vlees met mashed potatoes werd besteld. We hebben er heerlijk gegeten en we zaten ook nog eens droog. De regen kwam ineens met bakken uit de lucht vallen. Een dessert ging er ook nog wel in. Mijn moeder had tiramisu met slagroom besteld, maar je kon het beter slagroom met tiramisu noemen. Het waren geen toefjes slagroom, maar hele bergen die de tiramisu zo wat bedekte. Je kunt ook overdrijven, hoor! Iets te veel van het goede, maar het was toch wel lekker volgens mijn moeder. Na het etentje zijn we naar huis gereden. Het was weer mooi geweest voor deze dag.

Voor alle foto's, klik op de albums Fort McHenry en Baltimore in de linkerkolom van de blog.

Pentagon Memorial & Arlington Cemetery

John moest naar zijn werk, dus ben ik alleen met de familie naar het Pentagon Memorial geweest en Arlington Cemetery geweest. Ik was zelf ook nog nooit naar het Pentagon Memorial geweest. Het was voor iedereen een nieuwe ervaring. Het weer was wat twijfelachtig en onderweg krijgen we al wat spatjes regen. Die spatjes werden grotere druppels naar mate we bij Arlington Cemetery kwamen. Ik besloot daarop door te rijden naar het Pentagon winkelcentrum. We hadden de auto geparkeerd en we hebben er een rondje gelopen. Volgens de radar zou het niet lang meer regenen. Na een tijdje zagen we dat de regen was gestopt en zijn naar het Memorial gewandeld. Het was heel erg makkelijk te bereiken en na een korte wandeling kwamen we bij het Pentagon. Zodra je het terrein op loopt, is fotograferen niet toegestaan. Alleen bij het monument is het weer mogelijk. We kwamen er aan en het is toch wel bijzonder om zo dicht bij het Pentagon te staan. Aan het gebouw kun je goed zien, waar het vliegtuig het gebouw heeft geramd. Er was duidelijk een kleurverschil in de stenen te zien.

Het Pentagon Memorial, ter herdenking aan de 184 mensen die hun leven lieten op de site van het Pentagon tijdens de aanslag van 9/11. 184 mannen, vrouwen en kinderen. Onwetend, onschuldig. Het bestaat uit een plein waarop 184 banken staan, met de namen van de slachtoffers. Onder elke bank stroomt water, wat zich weerspiegeld in de bankje. Het symboliseert de herinnering aan hen die stierven; die herinnering zal altijd schitteren, ze zullen nooit worden vergeten. Op elk bankje staat een naam gegraveerd van één van de slachtoffers. Niet alleen ik, maar ook de familie was erg onder de indruk van het monument. We werden er allemaal stil van. Aan de stand van de bankjes kun je zien of het slachtoffer in het vliegtuig zat of in het Pentagon het leven liet. Die met de 'opening naar het Pentagon zijn de slachtoffers die in het vliegtuig zaten en die met de opening van het Pentagon af de slachtoffers die in het gebouw zaten.

Iedereen nam de tijd om door de 'tuin' te lopen. Af en toe stonden we stil bij een bankje en hadden we het over de verschrikkelijke gebeurtenis op 9/11. Het is bijna niet te bevatten, dat daar zo'n groot toestel het gebouw in vloog. Het was er zo sereen, zo rustig. Ik vind het een waardig monument en zeker aan te bevelen voor degene die nog eens in Washington komen. We hebben er onze tijd genomen en toen we alles op ons hadden laten inwerken, zijn we weer terug gegaan naar het winkelcentrum waar de auto stond geparkeerd. Arlington Cemetery was de volgende stop.

Het was maar een kort stukje van het Pentagon naar Arlington Cemetery. Het was ook niet druk op de parkeerplaats en had al snel een plekje. We zijn naar de ingang gelopen. Ik zag dat de lucht steeds dreigender werd. Donkere wolken en ik hoopte maar dat het droog zou blijven. Ondanks dat de familie hier vorig jaar ook al naar toe was geweest, stond het toch weer op hun lijstje. Het blijft indrukwekkend. We liepen langs de graven en waar of hoever je ook kijkt; je ziet overal witte kruizen. Ongelooflijk. Hoewel ik zelf al vaak op Arlington ben geweest; het blijft keer op keer boeien. We liepen richting het graf van John F. Kennedy. De familie liep er rond en ik besloot maar even Accuweather te raadplegen. Er was een Severe Thunderstorm Warning afgegeven. Ik moest een keuze maken of we terug naar huis zouden gaan of verder lopen. Je kunt niet echt schuilen als het keihard gaat regenen en met onweer onder een boom staan is al helemaal niet verstandig. Ik gaf aan wat mijn bevindingen waren over het weer en iedereen was het met elkaar eens. Terug naar huis, voordat het los zou barsten. Eenmaal thuis klaarde het weer op en heeft men nog genoten van een zonnige middag.

Voor alle foto's van deze dag, klik hier.

Udvar-Hazy Museum

Een museum bezoeken is altijd leuk, dus we besloten naar het Udvar-Hazy Museum te gaan. Dit museum is ontstaan doordat in het Air and Space museum in Washington op de Mall niet genoeg plaats had om alle vliegtuigen tentoon te stellen. Daarom werd een enorme hangar gebouwd naast Washington Dulles Airport. Het museum omvat een collectie lucht- en ruimtevaart objecten. Het museum is in zijn soort het grootste ter wereld. In het midden van de hangar stond de Lockheed SR-71 Blackbird. Dit vliegtuig is in staat om van Los Angeles naar Washington te vliegen in 1 uur en 4 minuten en 20 seconden. Heel erg bijzonder om te zien. Zeker als je er zo dicht bij kunt komen. We liepen verder in de hangar en zagen vele interessante vliegtuigen. Op een gegeven moment kwamen we bij de Lockheed Martin X-35 Joint Strike Fighter aan, ofwel het prototype F-35 Lightning II. Dit vliegtuig is de reden dat wij in Amerika wonen. Het was voor de visite ontzettend leuk om te zien, om het vliegtuig nu in het echt te zien. Inmiddels is er al veel aan het vliegtuig veranderd, maar ze konden wel een goed beeld krijgen. Natuurlijk kennen ze het allemaal wel van het nieuws en foto's, maar om er zo voor te staan is toch wel een ander verhaal. Het kon niet uitblijven dat menig plaatje werd geschoten. John was op dat moment even gids en vertelde vanalles over het vliegtuig. De familie luisterden aandachtig....

Daarna wandelden we langs de verschillende vliegtuigen. We verbaasden ons over de grootte van de hangar. De vliegtuigen staan er niet alleen op de grond, er hangen er ook in de lucht. We bleven om ons heen kijken en onze blikken gingen van boven naar beneden. Gelukkig waren er ook loopbruggen op diverse niveau's, zodat je weer een andere kijk op de vliegtuigen had. Heel bijzonder vond ik het om de Spaceshuttle Enterprise te zien. Die stond namelijk in het volgende deel waar we aankwamen. De Space Shuttle Enterprise maakte in de jaren '70 één van de eerste testvluchten. De Space Shuttle werd toen gelanceerd vanaf een Boeing 747. De Enterprise werd gebruikt tot 1985. Deze space shuttle heeft zijn naam te danken aan enthousiaste fans van de serie Star Trek. De space shuttle zou namelijk in eerste instantie ‘Constitution’ genoemd worden. De kijkers van de serie Star Trek besloten daarop campagne te houden en probeerden het Witte Huis ervan te overtuigen om de shuttle de naam Enterprise te geven en dat is gelukt. De Enterprise lijkt klein, totdat je eronder gaat staan, dan merk je pas hoe groot deze space shuttle is. Het was erg interessant om door dit gedeelte van het museum te lopen. Niet alleen de space shuttle, maar ook de andere objecten en wetenswaardigheden die om de Enterprise tentoongesteld staan.

Nog een bijzonder vliegtuig die er stond was de Enola Gay, het vliegtuig dat in 1945 de atoombom op Hiroshima gooide. Ik vond het een prachtig vliegtuig om te zien, maar de reden waarvoor de Enola Gay werd ingezet geeft het een zwarte rand aan de schoonheid van dit vliegtuig. De atoombom, met de naam Little Boy, werd boven Hiroshima afgeworpen. Hierdoor kwamen 78.000 mensen direct om. Door de na-effecten als gevolg van de radioactieve straling liep het dodental uiteindelijk op tot ongeveer 140.000 eind 1945. Enola Gay werd het middelpunt van een controverse op het Smithsonian Institution, toen het museum de romp van het vliegtuig werd tentoongesteld voor het publiek op 28 juni 1995. Dit als onderdeel van een tentoonstelling over de 50ste verjaardag/herdenking van de atomaire bombardementen op Hiroshima. Critici van de tentoonstelling, met name die van de American Legion en de Air Force Association, waren bang dat de tentoonstelling te veel aandacht zou vestigen op de Japanse slachtoffers die waren gevallen door toedoen van deze nucleaire bom. Eerder dan op de motivaties voor het bombardement of de discussie over de rol van de nucleaire bom in het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog conflict met Japan. De tentoonstelling werd geannuleerd op 30 januari 1995, hoewel de romp wel tentoongesteld werd. Op 2 juli, werden drie mensen gearresteerd voor het gooien van as en menselijk bloed over de romp van het vliegtuig. Eerder was er al een incident waarbij een demonstrant rode verf over de vloer van de hal had gegooid. Als gevolg van de eerdere controverse staat er in de beschrijving bij het vliegtuig alleen dezelfde beknopte technische gegevens zoals bij de andere vliegtuigen in het museum. De reden hiervoor was om geen verdere discussie te krijgen over de omstreden kwestie. Het vliegtuig wordt extra beveiligd met camera’s en sensoren die afgaan als er een bezoeker of object te dichtbij komt.

Ook stonden er commerciële vliegtuigen in de hangar zoals de Air France Concorde en een Boeing 707. Nadat we de vliegtuigen in de hangar hadden gezien, zijn we naar de uitkijktoren gegaan. Het was gelukkig niet druk bij de lift en we konden na een paar minuten al mee naar boven. In de toren hadden we uitzicht op o.a. Dulles National Airport. Het was grappig om de luchthaven eens van een andere kant te bekijken. Toen wij er waren kwamen er veel internationale vluchten binnen. Zo ook het vliegtuig waar Petrick (collega van John) in zat zagen we landen. Nadat we een rondje hadden gelopen in de toren gingen we met de lift weer naar beneden en zo kwam er een einde aan het museumbezoek. We hebben er aardig wat tijd doorgebracht en iedereen was er aan toe om even te relaxen.

's Avonds zijn we naar PF Chang's geweest. Sinds vorig jaar favoriet bij onze visite. We kwamen aan bij het restaurant en hadden vrijwel meteen een tafel. Grappig, want het was dezelfde tafel als de vorige keer. We bestelden van alles wat en iedereen genoot er van. Heerlijk als al die lekkernijen op tafel staan en je overal een hapje van kunt proberen. Een nagerecht kon niet uitblijven en nadat we die met moeite op kregen, gingen we met een voldaan gevoel naar huis.

Voor alle foto's klik hier!

'Fancy Fair' in Great Falls

Zondag beloofde het een mooie dag te worden. Er zou ook een Fancy Fair zijn in Great Falls. De locatie was lekker dichtbij, want we konden er zo naar toe lopen. Normaal zijn wij in mei op vakantie en moeten we dit evenement missen. Ik had er geen idee van wat ik me er van moest voorstellen. In Nederland kennen we natuurlijk de braderie, die vaak groots opgezet is. Na ons gebruikelijke ontbijt, ben ik samen met John, mijn ouders en schoonmoeder richting de kraampjes gelopen. Ik had verwacht dat ze ergens een weg hadden afesloten, maar dit was dus niet het geval. Op de parkeerplaatsen stonden wat kraampjes. De eerste kraampjes stelden al niet veel voor. Er stond een vrouw met wat snuisterijen, de vrijwilligersbrandweer stond er om zieltjes te winnen. John heeft het al zo druk, dus helaas, dit moet hij aan zich voorbij laten gaan. Geloof niet dat hij daar echt mee zit. We liepen verder en kwamen bij het schooltje. Nou ja, dat was het vroeger. We komen hier zo wat dagelijks voorbij gereden en waren wel benieuwd hoe het er van binnen uit zag. Tegenwoordig doet dit gebouw dienst als danszaal. Op zaterdagavond komen de locals bij elkaar om met de beentjes van de vloer te gaan. Toen we binnen kwamen, stapten we even terug in de tijd. Sommige dingen worden soms in een goede oude staat gehouden en soms is het gewoon oud! Dat laatste gold ook voor het schooltje. De muffe lucht hing nog in het gebouw. Op het moment dat wij er waren, zaten er een paar mensen met een gemiddelde leeftijd van 70 jaar anekdotes te vertellen over het gebouw en de straat. Op zich best interessant denk ik, als je er opgegroeid bent en zo'n beetje dezelfde leeftijd hebt als de mensen achter het tafeltje. Het ging vrij traag en soms kon ik ze niet eens verstaan. Er hingen wel oude foto's en plattegronden van hoe de situatie vroeger was.

We liepen verder en kwamen op de volgende parkeerplaats aan. Daar stond een oude auto geparkeerd en de shuttlebus, waarmee je naar Colvin Run Mill kon gaan. Eerst zijn we nog een gallerie binnen gestapt. dat is dan weer wel leuk. Op zo'n dag is het allemaal wat toegankelijker. Er hing kunst van lokale mensen en studenten. Op zich wel grappig om te zien. Ook worden er naar blijkt cursussen gegeven. O.a. schilderen en servies schilderen. Toen we daar stonden kwamen we nog een Nederlands stel tegen. Zij wonen sinds vorig jaar in Great Falls. Zo grappig om juist op de Fancy Fair, in de gallerie en in Great Falls (of all places) weer Nederlanders te ontmoeten. We hebben emailadressen uitgewisseld, zodat we later iets met elkaar kunnen afspreken. We kwamen buiten en de shuttlebus was net weer terug van zijn rondje, dus we konden gelijk instappen. Drie minuten later waren we op plaats van bestemming...ja, zo gaat dat hier, hahaha.

Colvin Run Mill Park is niet groot, maar je kunt er een korte wandeling waken, picknicken etc. Wij waren er zelf ook nog nooit geweest, dus we waren ook erg benieuwd. De molen is gerenoveerd in 1972 en staat op dezelfde locatie waar vroeger (in 1811) ook al een molen stond. In de molen werd ons verteld hoe het allemaal werkte en konden we overal een kijkje nemen. Daarna zijn we naar buiten gelopen om een rondje rond te molen te maken. Op het terrein is ook een huisje te vinden, die tegenwoordig dienst doet als winkel waar locale produkten en snuisterijen worden verkocht. Ook zijn we nog een schuur ingelopen, waar men volksliederen aan het zingen waren. Het kunnen ook gewone liedjes zijn geweest, maar het klonk als 'ver voor mijn tijd', zeg maar. Nadat we alles gezien hadden, moesten we even wachten op onze shuttlebus, die ons weer terug zou brengen.

Na het korte ritje stapten we uit en zagen tafeltjes en stoelen op het parkeerterrein van de Serbian Crown staan....en een live band. Nou, dat wilden we weleens meemaken; een terrasje pakken in ons eigen Great Falls. Het live muziek bleek country te zijn. Nu vind ik country muzien helemaal top, mits het van deze tijd is. Ach, we zaten deze dag toch al in de 'golden oldies', wat maakte het uit... We bestelden een biertje, maar dat konden we alleen binnen krijgen. Op het geimproviseerde 'terras' mocht geen alcohol geschonken worden. Daarom was er zo veel plaats... Iedereen zat binnen! Het kon de pret niet drukken, dus we bestelden allemaal een Cola. Zo op het asfalt, in de zon en zonder schaduw was het erg heet aan het worden. Na een paar nummers aangehoord te hebben en we allemaal ons glas leeg hadden, zijn we terug naar huis gegaan. Het was erg lekker weer, dus iedereen is nog even gaan relaxen aan het zwembad. Als avondeten hadden we Domino's pizza besteld. Lekker makkelijk en iedereen vond het erg lekker. Volgende keer iets meer bestellen, maar met ijs als toetje had iedereen genoeg gegeten.

Klik hier voor alle foto's!

Vrijdag de 13e en zaterdag

Afgelopen vrijdag was het vrijdag de 13e. Voor sommige mensen een hele vervelende dag, maar niet voor mij. Ik ben niet zo bijgelovig. Oké, ik zal niet onder een trap doorlopen, maar dat is meer dat ik bang ben iets op mijn hoofd te krijgen, dan dat het me ongeluk brengt. Zie ik een zwarte kat, dan ga ik daar echt niet om heen lopen, omdat anders ons pad kruist. Gelukkig heeft de familie ook geen problemen met vrijdag de 13e en konden we gewoon op pad. Het programma van die dag was een bezoek aan de outlet en een middag relaxen. We zijn naar de Leesburg Outlet gereden en het was lekker rustig. Iedereen had wel iets gescoord en kregen zelfs bij de kassa nog extra korting. Hoezo brengt vrijdag ongeluk met zich mee...?

Zaterdag was het een bewolkte dag waarop ook wat regen werd verwacht. Een mooie dag om dus naar een museum te gaan. We zijn 's ochtends naar het metrostation in Falls Church gereden, waar we de auto's gratis konden parkeren. Met de metro zijn we verder gegaan richting DC. Het is weer eens een ander vervoersmiddel, dan de auto. Tevens was het een leuke belevenis voor onze familie. Ik vind het plafond binnen in de stations erg mooi. We zijn er bij de Smithsonian halte uitgestapt. Ik denk vanwege het weer, want het was best druk. We hoefden alleen nog maar de mall over te steken om bij het museum te komen. Heel begrijpelijk werden de fototoestellen uit de tas gehaald en menig plaatje geschoten. We hadden voor vandaag het National Museum of American History uitgekozen. In het museum vind je alles over de geschiedenis van de Verenigde Staten met verschillende tentoonstellingen. Het topstuk van het museum is de originele vlag die tijdens de Oorlog van 1812 boven Fort McHenry wapperde en die Francis Scott Key inspireerde tot het componeren van het nationale volkslied The Star-Spangled Banner.

Bij het museum moesten we onze tassen laten controleren en door het poortje lopen. Het topstuk van het museum is de originele vlag die tijdens de Oorlog van 1812 boven Fort McHenry wapperde. Francis Scott Key was aan boord van een Brits oorlogsschip om een vriend te bevrijden die was beschuldigd van het beschermen van Britse deserteurs. De Britse commandanten kwamen overeen beide mannen vrij te laten, maar om veiligheidsredenen werden ze nog een nacht vastgehouden terwijl de Britse vloot het fort bestormde. Na de overwinning van de Amerikanen werd er een vlag gehesen boven het fort. Het zicht wat Francis Scott Key op deze “broad stripes and bright stars” had, heeft hem geinsprireerd om een gedicht (toen nog genaamd The Defense of Fort McHenry) te schrijven wat later het nationale volkslied werd. De muziek waarop het werd gezet was van een populair lied uit die tijd (to Anacreon in Heaven), geschreven rond 1800 door John Stafford Smith. Later veranderde de naam van het volkslied in The Star-Spangled Banner. We waren allemaal benieuwd naar de vlag en daar zijn we dan ook als eerste naar toe gelopen. Hier mag je niet fotograferen, dus ik heb helaas geen foto's van de vlag kunnen maken. Daarom maar ééntje van het internet geplukt. Het was heel bijzonder om de vlag te zien en om er over te lezen en te leren. Wie de vlag gemaakt heeft, hoe het restaureren in zijn werk ging etc.

Daarna hebben we alle galerijen bezocht. De gallerijen hadden als thema onder andere het belang van transport in de ontwikkeling van het land, de Presidenten van de Verenigde Staten, de baljurken van de Presidentsvrouwen en diverse elementen uit de Amerikaanse cultuur, met name uit de film en televisie industrie. iedereen vond het een leuk en interessant museum en we hebben er dan ook een paar uur doorgebracht.

Toen we buiten kwamen was het nog steeds bewolkt en het waaide ook. We zijn naar het Washington Monument gelopen. Dit hadden we vorig jaar ook al bezocht, maar iedereen wilde er toch nog even heen. Als je bij dit monument staat heb je uitzicht op het Capitol en het Lincoln Memorial. Sientje, John en Pierre gingen even op een bankje zitten en pap en mam maakten overal foto's van. Daar we dachten dat er op de Mall al flinke wind stond, waaiden we boven zo wat 'uit ons hemd'. Het was gewoon koud, dus na de nodige kiekjes gemaakt te hebben, zijn we weer naar de metro gelopen. Zo kwam er een eind aan een dagje museum en DC.

Voor alle foto's van deze dag klik hier!

National Cathedral & het park

Vandaag zouden we er een actief dagje van maken. Na het gebruikelijke ontbijt in de dining room, zijn we naar DC vertrokken. Het National Cathedral was als eerste aan de beurt. De national Cathedral is de op vijf na grootste kathedraal ter wereld. De kerk, die officiëel Cathedral of St. Peter and Paul genoemd wordt, is 158 meter lang. De centrale toren is een indrukwekkende 94,8 meter hoog. Het is een redelijk nieuwe kerk; dat zie je ook wel aan de oude en moderne elementen. Een modern element is het ruimtevenster. Dit venster gedenkt de vlucht van Apollo 11, het ruimteveer dat de eerste maanlanding maakte in 1969. Het venster bevat zelfs een stukje maansteen dat uit de ruimte is meegebracht. In de kathedraal werd de rouwdienst gehouden voor een aantal Amerikaanse presidenten zoals Dwight Eisenhower en Ronald Reagan. Het was ook de plaats van de laatste zondagse mis die opgedragen werd door Martin Luther King, Jr. voor hij in 1968 vermoord werd.

Nadat we de voorkant van de kathedraal hadden aanschouwd, zijn we naar binnen gelopen. We konden nog niet gelijk naar binnen in verband met een rouwdienst die op dat moment gaande was. We konden wel naar boven om door de gangen van de kathedraal te lopen. Tevens hadden we hier een mooi uitzicht. We hadden het rondje gemaakt en mochten toen de kathedraal gaan bekijken. De kathedraal is schitterend en als amateurfotograaf gaat je hart sneller kloppen. Zo veel fotospots! Ik ging helemaal los en de rest is door de kerk gaan lopen. In deze tijd van het jaar zijn er veel 'field trips' (soort schoolreis) en zo ook hier. Dat was wel jammer, maar gelukkig kon ik toch nog foto's maken, zonder mensen op de foto. Inmiddels liep ik al achter op de rest, want de familie was al uit mijn zicht. Ik besloot verder te gaan met fotograferen. Na een tijdje was ik dan ook achterin de kerk aangekomen. Het is een schitterende kerk om foto's te maken. Op zo'n moment prijs je je gelukkig dat je een goede camera hebt. Mijn oude camera, die ik nog altijd als back-up bij me draag, haakte weer eens af. Weer hetzelfde probleem. Normaal is de fout na een reset verdwenen. Deze keer was het wat hardnekkiger. Camera uitgezet en weer aangezet, maar de error bleef komen. Mijn camera hield er mee op. Althans zo leek het. Na een wat langere
reset kwam er weer leven in. Hopelijk gaat het oude beestje nog lang mee. Met z'n uitklapbare schermpje kun je er nog steeds verrassende foto's mee maken. Nadat ik ook John had gevonden zijn we naar buiten gelopen. Daarna nog even met zijn allen door een tuin naast de kathedraal gelopen en toen was het weer tijd om verder te gaan. Op naar Great Falls National Park.

Bij de ingang van het park heeft John de America the Beautiful Pass gekocht. Dit is een jaarkaart voor alle Nationale parken in Amerika. Deze kost 80 dollar, maar dat geld gaan we er zeker uithalen. We hebben toch nog heel wat parken te gaan. Het was niet druk en we konden de auto makkelijk parkeren. Vorig jaar zijn we ook al in dit park geweest, maar het stond ook voor dit jaar op het verlanglijstje van de visite. We hebben er op ons gemak rondgewandeld en een tijdje genoten van de watervallen op één van de uitzichtpunten van het park. Het blijft toch elke keer weer erg mooi om te zien. Wat een kracht kan water hebben. Vervolgens zijn we een stuk het park ingelopen en na een mooie wandeling zijn we weer naar huis gereden. Het was een geslaagde dag!

Klik hier voor de foto's!

Dinsdag en woensdag

Goh, er is al een week voorbij, dus hoog tijd om mijn blog bij te werken. Ik kom er gewoon niet aan toe. Ik loop daarom ook al een week achter... Afin, we hebben namelijk nog wat uitstapjes gemaakt. Ook op zijn tijd een relaxdagje, want het is tenslotte vakantie. Nou ja, voor de familie dan. John moet gewoon naar zijn werk, dus zo ook dinsdag. Het weer was best redelijk die dag en met de zon op de bol heeft iedereen al een aardig kleurtje gekregen.Ze hadden zich prima vermaakt. Lekker liggen aan het zwembad. Een boek lezen. Gezellig kletsen. Gewoon vakantie vieren zoals het hoort. Voor het avondeten had ik kip en aardappeltjes uit de oven op het menu staan. Met wat groente erbij was de maaltijd compleet. We hebben wederom weer buiten kunnen eten. Heerlijk! Hoewel Esmée het in het begin maar druk vond, heeft ze nu haar plekje gevonden. Zodra er iemand in de bank gaat zitten, ligt ze erbij. Zo grappig om te zien.

Woensdag stond een bezoekje naar de mall op de planning. Winkelen is altijd leuk; we zijn naar Tysons Corner gereden. We hebben hier een ruim aanbod aan winkels, dus we hebben wel een paar uur in het winkelcentrum doorgebracht. Mijn broer heeft zijn geld goed uit kunnen geven. De Abercrombie & Fitch zijn dan ook weer blij! Nog even een bakkie gedaan bij de Starbucks, want dat hoort er ook bij op zo'n dag. Daarna zijn we weer naar huis gereden. De korte broeken werden aangeschoten, want het was nog erg lekker buiten. John zou toch wat later thuis zijn en zodoende konden we nog even van het mooie weer genieten. De avond was gereserveerd voor een diner buitenshuis. We waren van plan om naar PF Chang's te gaan. Eenmaal aangekomen, zagen we al veel mensen buiten staan. Het was er zo druk dat we over zijn gegaan op plan B. Een steak restaurant is het uiteindelijk geworden. We zaten allemaal erg vol toen we weer naar huis reden. Een leuke afsluiter van wederom een mooie dag! Morgen staat het National Cathedral en Great Falls National Park op het programma.

Een dagje Mount Vernon

Zondagochtend waren de gasten al op tijd wakker. Hun interne klok staat nog een beetje op de Nederlandse tijd en dat is te merken. Wij kwamen er dan ook als laatste uit. Nog wel op tijd hoor….voor onze doen…! Ik ben gauw de tafel gaan dekken en binnen een mum van tijd stond alles op tafel. Broodjes, beleg, een glaasje jus ‘d orange, een bakje koffie, kortom, genoeg om een lege maag te vullen. We hebben gezellig met zijn allen ontbeten. Zo wordt de ‘dining room’ tenminste ook eens gebruikt. Wij eten namelijk altijd in de keuken. Met 6 mensen wordt dat te krap, dus de extra lange tafel komt nu weer goed van pas. Ne een kort beraad werd er besloten om er een relaxdag van te maken. Na de lange reis van zaterdag waren ze daar wel aan toe. Ze hadden tijdschriften meegenomen en al gauw had iedereen een plek gevonden. De één op het deck bij de keuken, de ander op het ligbed bij het zwembad. Ik moest nog wel even naar de Safeway om brood en natuurlijk wilden mijn ouders en schoonmoeder mee naar de supermarkt. Ze hebben er even rondgelopen en ondertussen haalden ik de boodschappen. Daarna zijn we weer naar huis gereden. Na de tapas van zaterdagavond, moest ik ook gaan bedenken wat we gingen eten. Het is uiteindelijk Sweet & Sour chicken geworden met rijst. Onder het eten hebben we besproken wat we maandag zouden gaan doen. Na een rustdag was het wel leuk om iets actiefs te gaan doen. We hadden een paar opties waaruit ze konden kiezen en het was Mount Vernon geworden. Het was een heerlijke dag. Lekker chillen met zijn allen, een wijntje erbij, een gin tonic; we hebben nog de hele avond buiten gezeten. De vaatwasser draait op het moment op volle toeren. Deze gaat zo’n 2 keer per dag aan en ook de wasmachine zal deze week vaker gebruikt gaan worden. Het is best even wennen om zoveel mensen in huis te hebben. Vooral het eten klaarmaken vind ik soms best moeilijk. Wat moeten we toch elke keer eten. Zondag had John alvast de Beef Bulgogi voorbereid. Dit vlees moest de hele nacht en dag in de marinade staan, want zo konden de kruiden goed in het vlees trekken. Maandagavond zouden we dus Beef Bulgogi eten, brocolli met knoflook en oestersaus en rijst. Maar goed, dat was pas voor ’s avonds.

De dag moest nog beginnen en dat doen we tegenwoordig met een gezamenlijk ontbijt. Nadat we allemaal genoeg gegeten hadden en de nodige koffie tot ons hadden genomen, was het tijd om te gaan. We moesten met twee auto’s rijden, want er passen geen zes personen in de auto. Dat is wel een beetje jammer. Als we met zijn allen op pad gaan zijn we altijd gebonden aan twee auto’s. Maar ja, het is niet anders. We hebben er toch ruim een uur over gedaan, maar uiteindelijk reden we de parkeerplaats op van Mount Vernon. Mount Vernon is het huis waar George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten, voor een belangrijk deel van zijn leven woonde. We hadden al gauw twee plekken gevonden en het was niet ver lopen naar de ingang. Bij de kassa was er een korte rij met mensen, maar het ging vrij vlotjes. We besloten eerst het huis te gaan bezoeken en als laatste het museum. Bij het huis stond er geen rij en we konden zo naar binnen lopen. Ik had op internet gelezen dat het er erg druk kon zijn en je rekening moest houden met een uur wachttijd. Gelukkig was dat bij ons niet het geval. Misschien omdat het een doordeweekse dag was? Het huis is onder Georgiaanse architectuur gebouwd en staat op een landgoed dat aan de Potomac River ligt. Dit landgoed kwam in 1674 in handen van John Washington, de overgrootvader van de latere president. George Washington erfde het landgoed in 1754. Een grappig detail over het huis is dat de stenen geen stenen zijn, maar hout is. Dit zie je pas goed als je dichtbij het huis staat. Altijd gedacht dat het een stenen huis was, niet dus. George Washington heeft twee maal bijgebouwd aan wat een zeer bescheiden huis was toen hij het erfde. Hij bouwde ook aparte verblijven voor een paar honderd slaven en arbeiders die op zijn landgoed werkten; een plantage-gemeenschap die zijn eigen voedsel, wol en kleding produceerde en extra inkomsten haalde uit tabak, vis en andere produkten.

De rondleiding werd gegeven door verschillende vrijwilligers van de Mount Vernon Ladies Association. Zij hebben het huis in 1858 van de ondergang gered. In elke ruimte van het huis stond een gids die ons over de kamer vertelde. Binnen mocht er niet gefotografeerd worden. Ik heb toch stiekem met mijn iPhone geprobeerd om de inrichting van de kamers vast te leggen. Ik vond het interessant om de verhalen van de gidsen aan te horen. Zo kregen we een goed beeld hoe George Washington er geleefd heeft. Ook de slaapkamer en het bed waarin hij gestorven is (in 1799) hebben we mogen zien. Nog een leuke kamer was zijn studeerkamer. Daar stond niet alleen een bureau, een grote boekenkast, een telescoop etc., maar ook een ingenieuze leesstoel met een pedaal om een houten propeller aan te jagen om de klamme zomerlucht in beweging te zetten en de vliegen te verjagen. De rondleiding ging overigens wel in een rap tempo en we hadden het gevoel dat we soms uit de kamers werden gejaagd. Dat vond ik wel jammer. Eenmaal weer buiten merkten we dat de temperatuur al aardig opgelopen was. Ik zag al menig rode kopjes in onze groep. Op zijn tijd hebben we even op een bankje gezeten en de omgeving op ons in laten werken. Vanuit het huis zijn we naar de bijgebouwen gelopen. Ook wel de dienstgebouwen genoemd. In elk gebouw was er wel iets ze zien. Bijvoorbeeld het washuis, het rookhuis, koetshuis, spinhuis, keuken, de stallen, etc. Al wandelend over het landgoed kwamen bij de aanlegsteiger aan. Hier heb je een mooi uitzicht op de Potomac River. We zijn nog een stukje doorgelopen en kwamen toen bij de fruit/landbouwtuin aan. Vandaar uit zijn we naar de graftombe van de slaven gelopen. De graven liggen her en der verspreid op dat stukje landgoed. Er staat een monument ter ere van de slaven die er hebben gewerkt en gewoond. Over de jaren heen zijn de graven van de slaven verdwenen, maar de schatting is dat er ongeveer 75 slaven begraven liggen. Over de identiteit is weinig bekend. Na een korte klim kwamen we op een heuvel waar het graf van Martha en George Washington gesitueerd is. Het is een eenvoudig bakstenen ‘huisje’ met twee marmeren grafstenen. George Washington had in zijn testament immers laten vastleggen dat hij op het landgoed begraven wilde worden. Ook had hij laten vastleggen dat na zijn dood de slaven hun vrijheid terug zouden krijgen en niet meer als slaaf hoefden te werken. We zijn verder gewandeld en kwamen toen weer aan de voorkant van het huis aan. We waren vergeten om naar de achterkant van het huis te gaan, dus dat hebben we toen ook nog even gedaan. Het uitzicht aan de achterkant van het huis is adembenemend mooi. Er staan een soort van ‘schommelstoelen’ op een rij onder de veranda. Ik zei een soort van, want er is geen beweging in te krijgen, maar het geeft wel een goed beeld hoe het er toen uit moet hebben gezien. Ik kan me goed voorstellen dat hij daar zo lang gewoond heeft. We hebben een tijdje in de schommelstoelen gezeten en genoten allemaal van de omgeving. Menig fotootje werd gemaakt en na deze zeer welkome pauze zijn we naar het museum gelopen.

In waren verscheidene attributen te vinden die onder speciale omstandigheden (klimaat) bewaard moesten blijven. Hier kregen we een goed beeld van het leven van George Washington. Ook stonden er een paar wassen beelden (à la madam Tussaud) tentoongesteld. Het museum is erg overzichtelijk en je kunt er best lang vertoeven. De laatste stop van de dag was de souvenierswinkel. Je kunt hier niet omheen, want ze leiden je er gewoon naar toe. Veel kitch, weinig pracht en praal. We hebben wel even gekeken, maar besloten al snel om naar huis te gaan. Het was inmiddels al laat en waarschijnlijk zouden we in de file komen. Ik ben achter John aangereden en hij heeft de drukke wegen ontweken en zo kwamen we slechts met een lichte vertraging weer thuis. Moe, maar voldaan. Ik ben even snel gaan zitten en heb wat te drinken genomen. De familie werd even zoet gehouden met een toastje en kruidenboter (zij hadden al honger). Samen met John ben ik niet lang daarna maar begonnen met koken, want de magen knorden. Het was een heerlijke maaltijd, al zeggen we het zelf. Nou ja, de gasten zeiden ook dat ze het lekker vonden. We hebben nog even buiten gezeten en nagenoten van een mooie

Een deel van de foto's zijn hier te bewonderen. De rest voeg ik morgen toe aan het album.