Amerika, the land of stars and stripes . The land of promise. The land of freedom. Voor ons…gewoon een geweldig vakantieland. Al vanaf 1993 komen we jaarlijks in Amerika. We hebben al vele rondreizen gemaakt en hebben ondertussen onze favoriete plekken waar we graag komen. Het ‘kriebelde’ al jaren….hoe zou het zijn om voor een paar jaar in Amerika te wonen? Nu, na zo veel jaar, is daar onze kans .

Daar waar wij al die jaren van hebben gedroomd is werkelijk geworden. Op 27 oktober 2009 zijn wij verhuisd naar Great Falls, Virginia. Een voorstad van Washington DC. We hebben daar bijna 4 jaar met veel plezier gewoond. Wat we echter niet hadden voorzien, is dat we naar Texas zouden verhuizen. Van een city life style naar een country life style... Our journey continues...

....en het gaat maar door! Vanaf half juli 2018 zullen wij wederom naar Amerika verhuizen voor een periode van 4 jaar. Back where we started...in the Washington DC area!

Deze site is bedoeld voor familie, vrienden, bekenden en andere geïnteresseerden. Op deze blog kunnen jullie vanaf nu alles lezen over ons leven aan de andere kant van de oceaan; oftewel 'Our life overseas'! Wij zouden het leuk vinden als je een berichtje of een reactie achterlaat.



zondag 27 november 2011

The day after....

Vrijdag onder het eten hadden we het over wat we het weekend zouden gaan doen. Wij hadden al besloten om de Billy Goat Trail (Great Falls National Park) te gaan doen. Die had ik namelijk nog nooit gelopen. Na mijn laatste avontuur in Shenandoah, zou dit een 'eitje' moeten zijn. Toen we dit vertelden tegen de rest, bleek er nog meer animo te zijn. Arnoud en Yolanda zagen het ook wel zitten om mee te gaan en ook Michel en Nicole waren enthousiast. Om 11 uur hadden we afgesproken bij het visitor center in het park. We kwamen tegelijkertijd aan met Michel en Nicole. Hun dochter Kim en de hond Misty waren er ook bij. Een paar minuten later kwam de familie Stallmann ook aangereden. Met de kap open, want het was echt een heerlijke dag. Over de 20 graden. Toch ongelooflijk hoe warm het nog was voor de tijd van het jaar. De jassen konden we thuis laten en mijn sjaal ging ook al snel af. We begonnen met onze wandeling. Heerlijk om in de buitenlucht te zijn. Zeker na het zware tafelen van de dag ervoor. Hier en daar was er nog wel een kater voelbaar, haha. Maar dat mocht de pret niet drukken. We wandelden richting de ingang van de Billy Goat Trail. Ik was het helemaal klaar voor en had er zin in. Toen we bij de ingang kwamen, zagen we een lint gespannen. We konden niet verder. Schijnbaar waren de paden overstroomd en kon de trail niet gelopen worden. Dat was even een teleurstelling. Nou ja, we zijn verder gaan lopen op het normale pad. De kids klommen af en toe op de rotsen en ook misty ontpopte zich tot een soort van berggeit. Die was niet bij te houden en stond in een mum van tijd dan ook op een rots. Af en toe zijn we gestopt en hebben we even gezeten. We kwamen tijdens de wandeling nog een paar reigers tegen. Wat is het toch een schitterende omgeving en zo dichtbij voor ons. Een luxe hoor! Nadat we een tijdje hadden gelopen zijn we weer omgedraaid en hetzelfde pad teruggelopen. We zijn nog wel even naar het uitkijkpunt op de watervallen gegaan. Op de boardwalk zagen we al dat het water erg hoog stond. Het water had zich een weg gebaand op plaatsen waar het normaal niet zou moeten staan. De kracht van water zeg maar. Het was ontzettend druk. Niet gek na Thanksgiving en met het prachtige warme weer. We hebben even genoten van het uitzicht, waar we daarna naar huis zijn gegaan.

Voor alle foto's van de wandeling klik hier.

zaterdag 26 november 2011

Thanksgiving Dinner

Vrijdag hadden we het Thanksgiving diner bij Arnoud en Yolanda. We hadden ons voorgerecht al eerder uitgeprobeerd, dus het was eigenlijk lekker relaxt. We hebben 's ochtends alles klaargemaakt, zodat we 's middags nog lekker buiten konden zitten. Het was nog zalig weer. Over de 20 graden in de zon. Echt super! We werden om 5 uur verwacht bij Arnoud en Yolanda. we waren netjes op tijd, want we waren de eerste gasten. Niet lang na ons kwam de rest. Yo had de tafel weer schitterend gedekt. Helemaal in stijl. We begonnen in de keuken met champagne en aardbeien die in chocolade waren gedoopt. Op de één of andere reden, staan we op zo'n avond vaak in de keuken. Maar wat maakt het uit, het was gezellig zo. We waren met 10 volwassenen en 6 kinderen. Myrthe en Dennis hadden het eten van de kinderen voor hun rekening genomen. Die konden gelijk aan de slag, want ze hadden al honger. Ze had lasagna gemaakt. Ook kregen ze nog een toetje na. Ondertussen waren wij al begonnen met het voorgerecht. We hadden een zalmbonbon gemaakt, gevuld met een zalmmousse. Naast de zalmmousse lag er op het bord ook nog wat uitjes die ik de dag ervoor in witte wijn azijn en suiker had gelegd. Dit gaat erg goed met zalm. Alles was goed voorbereid en we moesten alleen nog de borden opmaken. Het resultaat mocht er zijn. Het zag er mooi uit. De wijn die we erbij hadden gekocht werd geopend en we konden aan tafel. Gelukkig viel ons voorgerecht goed in de smaak. Iedereen vond het erg lekker. Gelukkig maar.

Het was inmiddels ook tijd om de kalkoen uit de oven te halen en deze te bedekken met folie. Zo kon de kalkoen nog een beetje nagaren. Na het voorgerecht begon Nicole aan haar soep. Ze had een heldere bouillon met cantharellen gemaakt. Ook zij had haar huiswerk gedaan en ze hoefde het alleen nog maar op de warmen. Het was een heerlijk licht soepje die ik zeker nog eens ga klaarmaken. Ondertussen zaten we gezellig te kletsen met elkaar. De sfeer zat er goed in. Nadat iedereen zijn/haar soep op had gingen Arnoud en Yolanda de keuken in. Samen met Dennis en John volgden wij ze naar de keuken. Het moment was daar. Arnoud ging de kalkoen snijden. Dennis en John keken over zijn schouder mee. Volgend jaar zal één van de twee de kalkoen moeten gaan aansnijden, want Arnoud en Yolanda vertrekken volgend jaar zomer weer terug naar Nederland. Arnoud gaf ondertussen ook nog tips en zo werd de kalkoen langzaam ontleed.

Yo was ook druk in de weer. Stoofpeertjes, spruiten uit de oven, aardappeltjes met rozemarijn en knoflook.... Het rook erg lekker in de keuken. We dronken bij het hoofdgerecht een heerlijke rode wijn. Nou ja, ik maar een beetje, want ik was de bob voor die avond. Voordat we aan het hoofdgerecht begonnen, gaf Yo nog een speech. Bij Thanksgiving moet je tenslotte stilstaan bij de dingen waar je dankbaar voor bent. Ze droeg het diner op aan de onlangs overleden moeder van Arnoud en we hebben op die mooie woorden een toast uitgebracht. Daarna begonnen we aan het hoofdgerecht. De kalkoen was weer perfect klaargemaakt en smaakte voortreffelijk. Iedereen genoot van het lekkere eten, de wijn en elkaars gezelschap. Tussen elke gang zat een kleine pauze. Dat was maar goed ook, want we waren nog niet klaar. Het was nu de beurt aan Han en Tine. Tine had een vruchtentaart gemaakt. De bodem was schuimgebak, daarop kwam slagroom en daar bovenop weer verse vruchten. Een dessertwijn kon niet uitblijven. Heerlijk zeg. Na het dessert had Nicole nog voor een kaasplankje gezorgd. Ik zat ondertussen al aardig vol. Ik heb bewust overal maar een beetje van genomen. Na het kaasplankje was het tijd voor koffie. Het was al wat later op de avond, dus Nicole en Michel gingen met de kids naar huis en ook Han en Tine gingen niet veel later weg. We bleven over met Myrthe en Dennis en Arnoud en Yolanda. Bij de koffie werd nog een likeurtje geschonken, die ik heel wijselijk maar heb overgeslagen. Ik moest tenslotte nog naar huis rijden. Maar Dennis, Yo en John konden er geen genoeg van krijgen. Port, Amaretto...ik heb volgens mij de glazen niet één moment leeg gezien. Het was nog erg gezellig en hoewel de vermoeidheid toenam, hebben we het nog tot half 3 volgehouden. We kunnen weer terugkijken op een zeer geslaagde Thanksgiving Dinner.


Voor alle foto's van Thanksgiving Dinner klik hier.

woensdag 23 november 2011

Thanksgiving weekend....

Het is vandaag de dag voor Thanksgiving Day. Die wordt elk jaar op de vierde donderdag in november gevierd. Ik heb er vorig jaar al over geschreven, maar in het kort zijn we dankbaar voor alle goede dingen in ons leven. We gaan dat natuurlijk vieren met de Nederlanders hier. Niet morgen, maar vrijdag. Dan geven Arnoud en Yolanda hun jaarlijkse Thanksgiving Potluck Dinner. Potluck, oftewel "geluk van de pot", omdat het stond voor "eten voorzien voor een onverwachte of onuitgenodigde gast". We konden ons ook dit jaar weer inschrijven op een voorgerecht, soep, bijgerecht, nagerecht etc. Wij hebben vorig jaar de soep voor onze rekening genomen en dus jaar hebben we gekozen voor het voorgerecht met een bijpassende wijn. Ook bij ons zal er een turkey aan moeten geloven, want die gaan de gastheer en gastvrouw klaarmaken. We willen niets aan het toeval overlaten en we hebben daarom vorig weekend het voorgerecht al uitgeprobeerd. Nou die was geslaagd hoor....cum laude! Mmm, heerlijk als zeg ik het zelf. Wat het is ga ik nog niet verklappen, want dat moet voor de overige gasten een verrassing blijven. Op één ding na, hebben we alle ingrediënten in huis. Vandaag ben ik namelijk naar de supermarkt gegaan. Elk jaar bega ik dezelfde fout. De dag voor Thanksgiving ga ik mij in de 'hol van de leeuw' begeven. Bijna geen winkelwagen meer te krijgen...ja de laatste, omdat ik een stapje sneller ging dan de andere mevrouw die haar oog op hetzelfde karretje had laten vallen. Net iets te laat, jammer voor haar en wel zo fijn voor mij. In de supermarkt was het ontzettend druk. Volle karren boodschappen waarbij de kalkoen natuurlijk niet mocht ontbreken. De gangen bij de Safeway zijn niet echt breed en om het ons nog makkelijker te maken hebben ze losse bakken in de gangen geplaatst. Het is continue een met een slalom door de gangen lopen. Om nog maar niet over het tegemoetkomende 'verkeer' te spreken, want dan is het soms nog een uitdaging. Daarnaast heb je ook zoals elk jaar de Remy's (alleen op de wereld)onder ons, die vervolgens hun kar gewoon in de gang laten staan en zelf nergens te bekennen zijn. Een lichtelijke irritatie wordt dan ook bij mij opgewekt. Maar ja, met de gedachte van Thanksgiving zucht ik maar weer eens, haal diep adem, probeer de kar zo neer te zetten dat ik er ook langs kan.

Nadat ik alle boodschappen had gevonden, was het tijd om naar de kassa te gaan. Op naar het volgende drama. De kassa's staan niet echt op een tactische plek en de rijen liepen tot in de gangen. Die dus zo smal zijn, dat er andere mensen bijna niet meer doorheen konden gaan. Als je de blikken van de mensen moest verwoorden, dan werd er heel wat gevloekt volgens mij. Maar ach, dat hoort nu eenmaal bij het Thanksgiving weekend... Ik had afgerekend en liep met de kar naar de auto. Onderweg besefte ik mij dat ik de rode uien was vergeten.... Verdorie, moest ik nog een keer terug. Mijn eigen schuld natuurlijk, dus wederom een diepe zucht en ben die nog gauw gaan halen. Nou ja, gauw...ik moest gewoon weer achter in de rij aansluiten. Afin, ik heb nu alles. De chaos in de supermarkt zal vrijdag ook weer te zien zijn in de 'normale' winkels, want vrijdag is het Black Friday. Op deze dag begint de officiële uitverkoop. Ik heb het idee dat het hier altijd uitverkoop is, maar goed, je kunt er maar een naam aan geven. Veel mensen zijn vrij op deze dag en er wordt er massaal op uitgetrokken om de beste koopjes te scoren. De echte 'Die Hards' gaan al om middernacht naar de winkel. Ja, jullie lezen het goed. De winkels gaan morgenavond om middernacht al open. Maar ja, je kunt dan wel mooie spullen kopen voor weinig geld. Neem de aanbieding van BestBuy, daar gaat een TV de uitverkoop in. Geen 499 dollar, maar 199 dollar.... Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. De parkeerplaatsen zijn overvol en er staan meterslange rijen voor de winkels. Gekkenhuis!

Wat we verder gaan doen dit weekend weten we nog niet. John is donderdag en vrijdag vrij, dus we hebben echt een lang weekend. We zien wel. Waarschijnlijk zullen we zaterdag gaan relaxen, want het zal niet vroeg zijn wanneer we vrijdag in ons bed liggen. Zondag is dan een betere dag om iets te gaan doen. Ik wens iedereen die Thanksgiving viert hele fijne dagen!

vrijdag 18 november 2011

De tijd vliegt voorbij...

De tijd vliegt voorbij. John is inmiddels weer terug van 1 week Nederland en een paar dagen Fort Worth. Vorige week vrijdag kwam hij weer met een volle tas terug. Volgepakt met Nederlandse produkten. De voorraadkast moest daarom grondig aangepakt worden. Een reorganisatie was het gevolg. Ik heb alles eruit gehaald en weer opnieuw in de kast gezet. Wat spullen verplaatst en zo kon alles er toch weer in. Ik zat er naar te kijken en moest eigenlijk wel lachen om de hoeveelheid Hollandse produkten. Mijn eigen 'Dutch Store'... Voorlopig hebben we genoeg! Het weer veranderd hier met de dag. Zo zat ik vorige week nog met een kort rokje, shirtje en mijn flipflops aan. Het was zo warm buiten, zo'n 29 graden in de zon.. De afgelopen dagen heb ik mijn Uggs weer aan en een lekker dik vest. De zon schijnt gelukkig wel en de lucht strakblauw. De tuin ligt vol met bladeren, dus John zal binnenkort weer aan de bak moeten. Geen dankbaar werk, want voordat je het weet ligt de tuin weer vol en kun je opnieuw beginnen.

Gisteren had ik een drukke dag. Ik ben met Nicole, Myrthe, Yolanda en Petra naar de film geweest. Na een stemronde via de mail, was de keus gevallen op J. Edgar. Deze film is gebaseerd op het leven en werk van J. Edgar Hoover, oprichter van de FBI. Tot op heden is het niet zeker of J. Edgar Hoover homoseksueel was. Toch laat de film zien dat hij een geheime relatie had met zijn plaatsvervanger Clyde Tolson. De film begon om tien voor half 11 en het was best zware kost, zo op de vroege ochtend. Het duurde even voordat ik in de film zat. Het einde vond ik erg mooi, ontroerend. Meer zal ik er niet over vertellen. Dat is niet leuk voor de mensen die de film nog willen gaan zien. Wat ik wel fijn vind aan een ochtendfilm, is dat je bijna alleen in de bios zit. In totaal zaten we met 9 mensen in de zaal. Heerlijk rustig! De film duurde iets langer dan ik had verwacht. We zouden na de film gaan lunchen, maar ik zou in tijdgebrek komen. Helaas moest ik de lunch deze keer overslaan. Ik kreeg gisteren namelijk weer eters. Daarvoor moest ik alle boodschappen nog halen en 's middags het eten voorbereiden. Ook wilde ze een rondleiding door het huis, dus moest toch nog even alle kamers nalopen. Ze kwamen iets na zessen. Na de grand tour, hebben we eerst even geborreld, daarna aan het voorgerecht begonnen, gevolgd door het hoofdgerecht. Het was een gezellige avond, maar was 's avonds wel blij dat deze dag erop zat. Ik was moe en we zijn lekker op tijd naar bed gegaan.

zondag 6 november 2011

Een jaar geleden...

Het is vandaag precies een jaar geleden dat Jamie, onze poes, is overleden. Een jaar later, maar het voelt als de dag van gisteren. Ik vergeet nooit meer het moment dat we hoorden dat Jamie overleden was. Wij zaten toen in Nederland en waren bij Roland en Monique voor een etentje. Vreselijk vond ik het dat ik niet bij haar was, toen ze dood ging. Dat zit me tot op de dag van vandaag nog altijd dwars. Maar ja, de dingen gaan zoals ze gaan en je hebt het niet altijd voor het zeggen. We hebben haar een mooi plekje gegeven in de tuin. Ik ga er regelmatig heen. Gewoon even kijken, de steen vrijmaken van de blaadjes en de roos weer op zijn plek leggen als deze is weggewaaid. Misschien vinden mensen dit stom, maar voor ons had ze een speciaal plekje in ons hart. Ik mis haar nog elke dag. Geen Jamie meer die op tafel kom liggen als ik achter de laptop zit, geen Jamie meer die mij gezelschap houd als ik naar het toilet ga, geen Jamie meer die ik op kan pakken om even lekker te kroelen... Nooit gedacht dat haar overlijden zo'n impact op mij zou hebben. Ook Esmée, onze andere poes, is veranderd sinds Jamie er niet meer is. Die kan soms ineens keihard gaan miauwen. Alsof ze iedereen kwijt is. Als ik haar dan roep is het weer oké. Jamie is 15 jaar geworden en dat is mooi. Ze heeft een goed leven gehad en ben blij dat ik juist haar uit het nestje jonge poesjes heb gekozen. Een kat met karakter! Ze heeft ons 15 jaar liefde en plezier gegeven. Op het moment dat ik dit schrijf rolt er weer een traantje over mijn wangen. Ja Jamie, we zijn je niet vergeten....

donderdag 3 november 2011

Fototrip Shenandoah

Gisteren had John een vrije dag genomen. Dat was al weer een tijd geleden, want het is erg druk op zijn werk. Maar soms moet je gewoon even een dag plannen, want voordat je het weet is er weer een jaar voorbij en heb je weinig van de omgeving gezien. Toen we vorige week vrijdag naar Shenadoah reden, zag ik onderweg heel veel fotospots. We zaten toen met de tijd en konden nergens stoppen. Daarom zijn we gisteren terug gegaan en hebben dezelfde route gereden. John moest 's ochtends toch nog even wat mailtjes verwerken, maar daarna konden we dan toch op pad. De eerste stop was gewoon langs de kant van de weg. Ik had er hooibalen zien liggen en wilde die graag fotograferen. Het was alleen jammer dat ze niet zo mooi lagen. Maar goed, ik was er nu toch. Ik liep het veld in en ineens sprong er vanalles omhoog en tegen me aan. Het krioelde hier van de sprinkhanen. Ik werd er helemaal kriegelig van... Het liefst was ik teruggelopen, maar je moet er wat voor over hebben om een leuke foto te maken. Verstand op nul dan maar en al zwaaiend met mijn handen om de sprinkhanen van me af te slaan, kwam ik bij de hooibalen. Ik heb wat foto's gemaakt, maar die sprinkhanen lieten me niet met rust, dus ik hield het al snel voor gezien. Even later kwamen we voorbij een open veld met wat huizen en een typische Amerikaanse 'barn', oftewel schuur. De auto werd in de berm geparkeerd en ik kon weer volop plaatjes schieten. Wat is het hier toch prachtig. Zo'n andere omgeving als DC en op iets meer dan een uur rijden bij ons vandaan.

We reden weer verder en zag weer wat hooibalen liggen. Dit plekje was beter. Er stond een oude schuur bij, dus dat maakte het plaatje compleet. Op de één of andere manier had ik de neiging om op de hooibalen te klimmen. Dat heb ik dan ook gedaan, waarna er een kleine fotosessie volgde. Het weer was zalig en ik begon het warm te krijgen met mijn trui aan. In de auto werd zelfs de airco even aangezet. Weer in de auto zat ik te genieten van de omgeving. Typische huizen met rode daken, mooie uitzichten, strakblauwe lucht... We kwamen voorbij Guns Trading Post. Hier kun je wapens kopen, inruilen en schietlessen volgen. Dat vlak daarnaast een kinderopvang zit, begrijp ik dan weer niet. Van het ene uiterste naar het andere... Nadat we ook nog even getankt hadden kwamen we bij een klein doprje, genaamd Sperryville. Sperryville ligt in Rappahannock County. Onderaan de berg, vlakbij de ingang van de Skyline Drive. Natuurlijk mocht ook hier een stop niet ontbreken.

We reden verder en waar we al snel rechtsaf moesten, bleven we nu doorrijden. Uhm, het kwam ineens niet meer zo bekend voor, dus na een kwartiertje zijn we omgekeerd en teruggereden. Net voordat we Sperryville weer in ons vizier kregen zagen we de afslag die we hadden moeten nemen. Nou ja, we hadden de tijd, dus geen probleem en we vervolgden onze tocht. We kwamen aan bij een oude schuur midden in een veld. Nu zie je die wel meer in deze omgeving, maar onze aandacht werd getrokken door een Amerikaanse vlag die in een opening hing. Auto weer in de berm en fotograferen maar. Na dit punt zijn we weer teruggereden naar Sperryville. Van hieruit was het niet lang meer rijden naar de Skyline Drive. Helaas zijn de kleuren al over de top en zijn de bladeren gevallen. Maar dat maakt het uitzicht er niet minder om. Hier en daar zijn we gestopt om te genieten en foto's te maken. We kwamen tijdens de rit over de Skyline Drive 6 herten tegen. Blijf het bijzonder om deze beesten in hun eigen habitat te zien. Er stonden er twee kort langs de kant van de weg en die heb ik nog redelijk kunnen fotograferen. Ze zaten me, al kauwend, vreemd aan te kijken. Die rare toeristen ook....!

Het begon al wat kouder te worden en de dag kwam aan zijn eind. Met een geheugenkaart vol met foto's konden we best tevreden zijn. We zijn bij Reston gestopt om de dag af te sluiten met een dineetje bij Clyde's. Het was een heerlijke dag!


Voor alle foto's klik hier.