Stormachtig dagje...

De dag begon lekker rustig gisteren. Hoewel het buiten een beetje drukkend en vochtig was, heb ik toch op het balkon mijn ontbijt genuttigd. Daarna heb ik gelopen op de loopband. Oefeningen gedaan. Gewoon mijn ochtend ritueel afgewerkt. Er werd wel onweer voorspelt, maar dat zou pas in de namiddag komen. Het is nog steeds lekker weer hier, daarom heb ik nog even aan het zwembad gelegen. Toen het bewolkt werd, ben ik op het balkon gaan zitten. Even mails checken, Facebook etc. Het duurde niet lang of het werd steeds donkerder. Op Facebook zag ik berichten voorbij komen over het verloop van het weer. Foto's van hagelsteen als golfballen zo groot. Dat was dus nog niet bij mij gaande. Maar de wolken veranderden snel. Een dreigende lucht was zich aan het ontwikkelen. Ik ben toen maar snel naar beneden gegaan, om buiten spullen in veiligheid te brengen. Stoelen van de tuintafel tegen de muur onder het balkon gezet. 2 ligbedden die daar in de buurt stonden kon ik er zo onder schuiven. De (zware) potten met de palmboompjes verschoven. Daarna het tafeltje met het glazen blad die bij het zwembad tussen twee ligbedden stond. Toen ik naar de lucht keek schrok ik. Mijn god, dat zag er angstaanjagend uit.

Het begon op dat moment ook te onweren en bliksemen. Gauw naar binnen dacht ik. Die twee ligbedden heb ik laten staan. Ik had pijn in mijn rug van het gesjouw van de andere spullen en ik wilde geen risico lopen. Na al heel wat ervaringen met het weer in Amerika neem ik het erg serieus. Ik ben terug naar het balkon gegaan. Inmiddels was het pikkedonker. Het waaide ontzettend hard. Ik nog gauw wat losse spullen die op het balkon stonden naar binnen gebracht. Het werd steeds enger met die wind. Ik hoorde geknap van bomen. Ik zag takken voorbij komen.

Op een gegeven moment zag ik het vogelvoeder die aan de boom hangt horizontaal hangen... zo hard waaide het! Dit alles deed me gelijk weer aan de Derecho denken die we in Virginia een paar jaar geleden hebben meegemaakt. Op de slaapkamer hoorde ik bomen tegen het huis aan klappen. Het ging als een gek tekeer! Ik bedacht me geen moment en ik ben naar beneden gegaan. Ik had trillende benen en het zweet liep over mijn lijf. Ja, ik kan wel zeggen dat ik best een beetje bang was. Het was zelfs zo erg dat ik ruimte heb gemaakt in de voorraadkast om eventueel te kunnen schuilen. Ik ben weer naar ben weer naar boven gegaan. Heb snel een een spijkerbroek en een vest gepakt. Mijn handtas met belangrijke spullen erin. Gewoon voor als er bliksem in zou slaan en er zou brand uitbreken (wat onlangs bij ons n de buurt nu 2 huizen is gebeurd), dan zou ik in ieder geval bankpassen, paspoort etc. bij me hebben.

Ik zag toen ik weer op de bank zat een grote tak van een boom afbreken. Ik miste ook ineens een ligbed. Die lag 3 meter verderop! Die wind, het was ongelooflijk, zo erg hard! Ik kon niets anders doen dan zitten, trillen, zweten en afwachten. Ik kan je vertellen, dat het op zo'n moment niet fijn is om alleen thuis te zijn, haha. John zit namelijk in Nederland. Na een tijdje nam de wind wat af. Het werd iets luchten maar het regende hard gepaard met stevig onweer. Hoe lang het precies heeft geduurd weet ik niet meer, maar het begon wat rustiger te worden buiten. Totdat het eindelijk ophield met regenen.

Op dat moment belde John mij. Ik was daar best blij om, want ik kon gelijk mijn hart luchten. Ik heb natuurlijk gelijk mijn verhaal gedaan. Met hem aan de lijn ben ik naar buiten naar de zijkant van het huis gelopen. Daar zag ik veel takken liggen en een boom de half afgeknakt was. Flinke stam, maar de wind was blijkbaar te sterk. Ik keek toen naar de muur van het huis en zag tot mijn verbazing er takken instaken. In de muur!! Nu stellen die muren van de huizen hier niet veel voor, maar toch. Het moet met enige kracht gaan wil zo'n tak een muur doorboren. Wow! Zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik heb het huis helemaal gecheckt. Ook binnen, maar zag verder niets raars. Ik keek daarna naar buiten en zag weer blauwe lucht en zelfs de zon begon te schijnen...alsof er niets gebeurd was.

Later die avond zag ik op televisie wat een ravage deze storm in de omgeving heeft aangericht. Bomen op huizen, muren instort, daken van gebouwen afgeblazen en overal takken. Ik heb geluk gehad met het stroom. Na de storm zaten er zo'n 230.000 huishoudens zonder stroom. Ook las ik dat bij de zendmasten hier in Cedar Hill een windsnelheid van 100m/h is gemeten, dat is dus 160km/u!! Ongelooflijk gewoon! De schrik zat er goed in, maar achteraf opgelucht dat dit de enige schade was en dat ik uiteindelijk niet in de kast heb moeten kruipen. John heeft alles aan de huurbaas doorgegeven en die komt een keer met een inspecteur het huis bekijken. In verband met de vele aanmeldingen kon dat wel een paar dagen duren.

Voor alle foto's klik hier .

Hoe heftig het was? Klik hieronder:
Filmpje van een nieuwsploeg tijdens de storm

Mijn haat/liefde verhouding met de Walmart...

De Walmart is een supermarkt waar ze food en nonfood artikelen verkopen. Zoals alles zo'n beetje in Amerika zijn deze supermarkten erg groot. Ik noem het eigenlijk liever ongezellig. Ja, ongezellig... De Walmart is voor mij de dichtstbijzijnde supermarkt. In een klein kwartiertje ben ik er. Dus jullie begrijpen het, ik kom hier elke week wel een keer (of 2). Een plekje op de parkeerplaats zoeken is niet nodig. Zo groot de supermarkt is, is ook het parkeerterrein eromheen. Bij binnenkomst word je begroet door de 'peoplegreeter' van de Walmart. Een vriendelijke manier om te laten zien dat zij of hij je wel gezien heeft, mocht je met andere bedoelingen de winkel in gaan. 

Het is altijd weer de vraag wat je die dag gaat zien. Er is een site, 'people of the Walmart'. Daar moet je eens op kijken. Je weet niet wat je ziet. Zo extreem heb ik het (gelukkig) nog niet gezien. Maar dat er genoeg mensen zonder schaamte rondlopen heb ik wel ondervonden. Bijvoorbeeld de dames met de krulspelden nog in. Tja, misschien hebben ze het ontzettend druk, maar dat betwijfel ik als ik zie in wat voor tempo zij hun boodschappen doen. Daar komt gelijk ergernis nr 2 om te hoek kijken, maar daarover later meer. Hoewel ik dacht dat de te strakke legging uit het straatbeeld verdwenen was, kom ik ze in de Walmart nog vaak tegen. Wel gecombineerd met een veel te kort truitje, want dat kan nog best...ahum.

De haardracht van menig vrouw in de Walmart is ook bijzonder te noemen. Van dood gekruld haar tot grote strikken ala jaren 80. Te erg en ik kan het niet eens retro chique noemen. Pluspunt is wel dat ik ongeneerd met een iets te grote uitgroei door de Walmart kan lopen. Het valt toch niet op tussen de rest van het winkelend publiek. Ik verbaas me ook hoeveel moeders van 'iets' te dikke kinderen nog steeds hun winkelwagen vullen met vette snacks en ongezond eten. Zoals de moeder van dit prinsesje op de foto hieronder. Kan ik gewoon niet begrijpen! 
Er lopen trouwens ook veel Remy's (alleen op de wereld) rond. Werkelijk. We zetten onze kar gewoon in het midden van de gang zodat er links of rechts niemand meer langs kan. Een geïrriteerde blik word mij toegeworpen als ik 'excuse me' zeg... Met een houding van liever niet dan wel wordt de kar een een klein stukje verzet, zodat ik er net langs kan. Ik zwiep die kar dan nog een eind eerder weg, zodat ook het 'tegenliggend verkeer' er langs kan. Kom op mensen, hou een beetje rekening met elkaar. Ik kan voor de basis boodschappen redelijk goed slagen bij de Walmart. Maar voor specifieke producten moet ik toch echt elders mijn boodschappen doen. Ook het fruit ziet er niet altijd goed uit. Dat vind ik wel jammer. Voor gesneden brood moet ik in de ochtend naar de Walmart. Kom ik later dan ligt er alleen ongesneden brood en geen mens te vinden die het kan snijden voor mij. Zo irritant! Om er even een pluspunt in te gooien, de Walmart is wel goedkoop. Veel goedkoper dan Tom Thumb, wat dezelfde keten als Safeway is, alleen in Texas heet de supermarkt dus anders. Mijn safeway pasje kan ik er gewoon gebruiken. Het publiek van beide supermarkten is ook erg verschillend. Van upscale bij de safeway tot...tja, vul het zelf maar in :-)!

Ik schreef eerder al dat ze ook nonfood producten verkopen. Denk aan televisies, fietsen, tuinspullen, kleding, schoenen, telefoons, geweren etc. Ik moet bekennen dat ik we menig leuk korte jeans heb gekocht...voor 12 dollar! Dat is de full price hè! Later nog een paar gekocht in de uitverkoop...9 dollar! En mijn laatste score in the final sale was een korte jeans voor 5 dollar, omgerekend is dat €3,90... Lachwekkend toch. Het feit dat er waarschijnlijk heel veel kleine kindjes in een arm land er aan hebben gewerkt wuif ik maar even weg. Niet goed, maar hoe kunnen ze het anders voor 5 dollar verkopen.

Als je dan alles in je kar geladen hebt is het tijd om naar de kassa te gaan. Waarom heeft de Walmart zo'n 30 kassa's aangeschaft en doen ze er maar 4 open? Dat begrijp ik nooit. Maar we schuiven aan, achter de rest in de rij. Het afrekenen gaat bij sommige zo tergend langzaam. Er moet vaak nog beslist worden of ze dat ene truitje wel of niet nemen. Ja, Remy's, ook bij de kassa. Of beslissen nadat het gescand is, dat ze toch maar 3 jumbo zakken chips willen ipv 5. Over het betalen zal ik maar niet beginnen. 2 verschillende creditcards, cheques die ingevuld moeten worden. Kortingsbonnen die ze vergeten waren te geven nog snel uit hun tas vissen. Tik tak tik tak... En wij maar wachten, geeft niet hoor. Alle tijd van de wereld, maar stoomt wel lichtelijk bij mij van binnen. Eindelijk bij de kassa aangekomen, gaat het bij mij natuurlijk van een leien dakje. De boodschappen lagen al op de band zodra ik de mogelijkheid had. Ook de betaalkaart is al door het apparaat gehaald, pincode ingevoerd en nu is het wachten op de caissière.

De liefde heb ik voor de caissières, die mijn boodschappen gelijk in het plastic tasje doen. Die tasjes hangen aan een carrousel. Er wordt af en toe een draai aan gegeven zodat de volle tasje voor jou makkelijk te pakken is. Ik controleer altijd goed of ik alle tassen heb, want met zo'n systeem vergeten mensen nog wel eens een tas. De caissières kijken me vaak opgelucht aan dat er eindelijk iemand aan de kassa staat die gewoon op tijd de betaalhandeling heeft uitgevoerd. Ook de lieflijke woorden als thanks sweety en god bless neem ik tot mij toe. Op naar de uitgang, waar de peoplegreeter haar mooiste glimlach laat zien. Sommige mensen moeten hun kassabon tonen en de inhoud van de kar. Ze houden af en toe een steekproef. Ik heb nog nooit een bon hoeven laten zien. Wat mij opvalt is dat ze wel vaak Afro-Americans aanhouden. Toch wel een vorm van discriminatie. Of wellicht is het nodig, armoede is in sommige wijken duidelijk zichtbaar... Met een volle kar steek ik het zebrabad voor de winkel over. Een zebrapad van wel 20 meter breed en waar automobilisten wel voor je stoppen! Ja, autorijders in Nederland, daar mogen jullie wel eens een voorbeeld aan nemen!

O ja, en nog wat laatste positieve punten: geen muntje nodig voor je winkelwagen en er zijn toiletten aanwezig in de winkel. Oh, de Starbucks verzorgt je koffie als je wilt en de McDonalds je avondeten, als je een hamburger wilt eten tenminste. Allemaal in één winkel. Super toch!

Tripje naar DC

Een tijdje terug zijn we naar Washington DC geweest. Nou ja, We logeerden in het Hilton bij Tysons Corner. Maar dat zegt jullie waarschijnlijk niet zo veel. John moest daar voor zijn werk zijn en ik ben meegegaan. Noodgedwongen, maar dat vond ik niet zo erg. De reden dat ik mee ben gegaan was het feit dat mijn paspoort in september zou verlopen. Toen ik een paar maanden terug nin Nederland was, wilde ik naar de gemeente om het te laten vernieuwen. Wij zijn uitgeschreven in de gemeente Etten-Leur en ondanks dat ons huis daar nog wel staat kan je dus niet in je eigen gemeente terecht voor een nieuw paspoort. Ik heb contact opgenomen met de gemeente en zij schreven mij dat er een paar randgemeentes zijn waar je als expat terecht kan. De dichtsbijzijnde gemeente was voor mij Bergen op Zoom. Prima te doen dus. Ik had voor de zekerheid gebeld en bij navraag bleek dat er een wachttijd was van 6 weken! Ja, 6 weken. Belachelijk. Een andere optie om aan een paspoort te komen was naar de consulaat gaan in Houston. Alleen die afdeling is opgehevn. Tja, dan blijft er maar 1 optie over. Naar de Ambassade in Washington.

We zijn van maandag tot vrijdag gegaan. We zijn geland op Dulles Airport en vanaf het moment dat we daar wegreden voelde het weer als thuiskomen. Zo heerlijk om daar rond te rijden. En wat rijden ze daar braaf in tegenstelling tot Texas. (maar daarover schrijf ik een andere keer). We zijn binnendoor naar ons hotel gereden. De weg die ik altijd reed als ik John naar de luchthaven moest brengen. Natuurlijk zijn we even langs 'ons' huis gereden. Het zag er toch wel anders uit. Met name de tuin. Wat was het gegroeid, inclusief onkruid, haha... John was natuurlijk vaak in de tuin aan het werk om het allemaal netjes te houden. zo gek om weer even in mijn oude straat te zijn. Logisch, want ik heb er tenslotte 4 jaar gewoond. We reden verder richting het hotel, terwijl ik genoot van al het herkenbare om mij heen.

Het hotel was prima. Het zag er netjes uit. Dankzij een scherpe aanbieding konden wij hier verblijven. Normaal is het veel te duur voor de vergoeding die John voor een hotel krijgt. Mooie entree, nette kamers en een leuk restaurant waar 's ochtends ook het ontbijt werd geserveerd. 's avonds zijn we nog lekker ergens gaan eten. De volgende dag stond in het teken van een bezoekje aan de fotograaf (voor een pasfoto voor het visum) en aan de Ambassade. Altijd leuk om weer even terug te zijn op plaatsen waar je vaak bent geweest. Menig leuk feestje gehad op de Ambassade, maar nu moest gewoon mijn paspoort geregeld worden.
Daarna hebben we nog even rondgereden door Washington. Wat blijft het een mooie stad. Ook de weg terug naar huis, al het groen, de hoge bomen. Ik mis dat wel in Texas, waar het dor, droog en vlak is.

Ik ben ook nog met Myrthe en kleine Alex gaan lunchen. Het Ritz Carlton in Tysons Corner had een nieuw restaurant geopend. America Eats. Een superleuk restaurant. Heel mooi aangekleed. Een leuke gezellige sfeer.

We namen allebei een soort van Filet American. Het was niet helemaal zoals wij dat in Nederland eten, maar best wel lekker. Een wijntje mocht natuurlijk niet ontbreken. Daarna zijn we naar Myrthe gereden waar we de gezelligheid hebben voortgezet. John kwam me daar ophalen en later zijn we weer richting het hotel gegaan. Ik ben natuurlijk ook nog gaan winkelen in Tysons Corner. John moest toch werken, dus ik heb me door de shuttle van het hotel bij de mall af laten zetten. Ik heb een middagje heerlijk genoten en geshopt. Later kwam John mij weer ophalen.

In die week hebben we ook nog 's avonds bij Myrthe en Dennis gegeten. Het was weer als vanouds. Ik besefte me des te meer dat ik de gezelligheid van Nederlanders erg mis in Texas. Ik ben blij dat er zo'n leuke vriendschap is gebleven en we hebben die avond veel herinneringen opgehaald, gepraat over het heden en natuurlijk veel gelachen. Dat doet een mens goed!

Zo kwam er aan die week al snel een eind en zijn we op vrijdag weer terug naar Texas gevlogen. Gelukkig heb ik een military spouse (echtegenoot) pas, zodat ik daarmee mocht vliegen. Ik heb mijn paspoort natuurlijk achter moeten laten. Thuis was Esmée ook weer blij dat we er waren. Wat mij betreft mogen dit soort tripjes vaker plaatsvinden. Ik heb genoten.

Voor meer foto's klik hier.

Lange afwezigheid

Hallo allemaal,

Dat is even schrikken hè. Na een zeer lange afwezigheid weer een bericht op mijn blog. Waarom ik zo lang niets geschreven heb? Ik was het gewoon even beu. Kon me er niet toe zetten om iets te schrijven. Op Facebook heb ik wel af en toe een bericht geplaatst. Dat gaat ook allemaal veel sneller. Hier moet je weer een verhaal verzinnen. Ik kreeg steeds meer vragen of ik nog iets zou gaan doen met mijn blog. Dus vandaar deze comeback. Ik zal proberen om mijn blog weer up to date te houden. Schrijven over mijn leven hier, soms met terugwerkende kracht. Kan soms best saai zijn, maar ik heb  begrepen dat zelfs dat al leuk is om te lezen. Soms zou ik willen dat de mensen thuis in Nederland ook een blog zouden bijhouden. Dat is voor ons tenslotte ook best leuk om te lezen. Afin, ik ga maar eens bedenken wat ik hierna ga schrijven...