Amerika, the land of stars and stripes . The land of promise. The land of freedom. Voor ons…gewoon een geweldig vakantieland. Al vanaf 1993 komen we jaarlijks in Amerika. We hebben al vele rondreizen gemaakt en hebben ondertussen onze favoriete plekken waar we graag komen. Het ‘kriebelde’ al jaren….hoe zou het zijn om voor een paar jaar in Amerika te wonen? Nu, na zo veel jaar, is daar onze kans .

Daar waar wij al die jaren van hebben gedroomd is werkelijk geworden. Op 27 oktober 2009 zijn wij verhuisd naar Great Falls, Virginia. Een voorstad van Washington DC. We hebben daar bijna 4 jaar met veel plezier gewoond. Wat we echter niet hadden voorzien, is dat we naar Texas zouden verhuizen. Van een city life style naar een country life style... Our journey continues...

....en het gaat maar door! Vanaf half juli 2018 zullen wij wederom naar Amerika verhuizen voor een periode van 4 jaar. Back where we started...in the Washington DC area!

Deze site is bedoeld voor familie, vrienden, bekenden en andere geïnteresseerden. Op deze blog kunnen jullie vanaf nu alles lezen over ons leven aan de andere kant van de oceaan; oftewel 'Our life overseas'! Wij zouden het leuk vinden als je een berichtje of een reactie achterlaat.



maandag 28 juni 2010

Het is weer maandag

Het weekend is weer voorbij en een nieuwe week is aangebroken. Het was erg warm de afgelopen dagen en dat resulteerde vandaag in een flinke regen en onweersbui. Dat gebeurde toen we onderweg waren naar de luchthaven. John vertrekt vandaag voor een trip naar Texas. Daar zal het ook wel 'lekker' warm zijn! De lucht zag er onheilspellend uit; bijna zwart bij wijze van spreken. Toen het eenmaal begon te regenen, kwam het met bakken uit de lucht. We konden bijna de weg niet meer zien (zie foto, die ik vanuit de auto heb genomen). Eenmaal op de luchthaven, snel de koffer eruit, want je staat niet echt droog op Dulles. Ik heb afscheid van John genomen en ben weer naar huis gereden. De regenbui was nog niet voorbij en onderweg kreeg ik er wederom mee te maken. Het enige wat je dan kunt doen, is vaart minderen en rustig door blijven rijden. Toen ik thuis was begon het flink te donderen. Zo erg, dat de ramen trilden. Alles ging gepaard met bliksem. Nou ja, we hoeven vandaag de planten geen water meer te geven. Die hebben in een uur tijd wel genoeg gehad. Enne, zo'n elektrische garage deur is toch wel erg handig...

We hebben afgelopen weekend een ceiling fan gekocht. Eentje voor onder de gazebo. Dat is in de zomer onze tweede woonkamer. Ik hoop dat met een waaier de muggen ook een beetje wegblijven. Ik weet niet of het gaat helpen. Zo niet, dan hebben we in ieder geval een heerlijk briesje. Het kan toch best warm zijn onder de gazebo. De warmte blijft daar hangen en het koelt niet af, zeker niet als het 's avonds nog zo'n 29 graden is!

Vandaag is mijn schoonmoeder geopereerd aan galstenen. Ze hebben gelukkig een paar flinke galstenen kunnen verwijderen. Dan is zo'n afstand niet zo leuk. Je kunt niet met haar mee naar het ziekenhuis en ook niet even op bezoek gaan. Het is dan maar afwachten op de berichtgeving vanuit Nederland. Corien, zus van John, zou ons mailen en tegen 3 uur (onze tijd) kregen we een mailtje dat de operatie goed was verlopen. Ze was inmiddels weer bij kennis en volgens haar lag er een fitte Sientje in bed. Wij wensen haar vanuit Amerika heel veel beterschap en we hopen dat ze morgen weer naar huis mag, om daar verder te herstellen van de operatie.

Ik heb vanochtend kaarten kunnen bemachtigen voor een concert van Rascal Flatts. De meeste (niet woonachtig in Amerika) zullen deze groep waarschijnlijk niet kennen. Dat geldt hetzelfde voor Brooks & Dunn, waar we ook naar toe gaan. Die laatste zijn bezig met een afscheidstoernee, want ze stoppen als duo. Toch leuk om daar bij te zijn. Ik hoop alleen niet dat er veel gejankt gaat worden door de 'die hard fans'....hahaha. Net zoals bij het laatste concert van Doe Maar of Take That! We zullen zien! Nu alleen nog kaartjes zien te bemachtigen voor het concert van Tim McGraw, met Lady Antebellum in het voorprogramma. Eens kijken of we daar nog goede zitplaatsen kunnen krijgen. Soms komen er kaarten weer vrij. Meestal tegen de datum van het concert. Wie weet gaat het me nog lukken.

Nu ik naar buiten kijk, schijnt de zon weer. Afgezien van de druppels en een nat deck, zou je niet zeggen, dat we een flinke onweersbui over ons heen hebben gehad. Het was even afgekoeld naar 28 graden, maar de temperatuur sijgt weer naar de 30. Ach, rond 7 uur vanavond wordt er weer onweer en regen verwacht. Hopelijk koelt het dan een beetje af. Zoals het er nu naar uitziet wordt het de komende dagen rond de 27 graden. Nog steeds erg lekker!

dinsdag 22 juni 2010

Even bijkletsen...

Wat dachten jullie...wat is het rustig op de blog van Natasja. Dat komt omdat het hier stralend weer is. Ik zit bijna niet meer binnen. Als ik binnen ben, dan is het om de was te doen, te strijken en te poetsen. Wij leven op het moment buiten. Maar ja, wat wil je met temperaturen van 32 graden en hoger. De avonden blijven lang warm en zwoel. Heerlijk om buiten met een glaasje wijn te zitten. Afin, ik vond wel dat ik weer eens iets moest schrijven, dus ik ben er maar eens voor gaan zitten.

Zoals gezegd, genieten wij hier van de mooie zomer. Dag in, dag uit stralend weer. Als er hier een regenbui overkomt, dan is het vaak maar voor een uurtje en daarna klaart het weer op. Het doet overigens niets met de warmte. Die blijft op een constante temperatuur. Doordat er zo veel mooie dagen zijn, vind ik het ook niet erg als het een keer regent. Dat was in Nederland wel anders. Ons zwembad geeft ons de nodige verkoeling en we zwemmen er dan ook regelmatig in. Nu de temperatuur lekker hoog is, is ook de vochtigheid gestegen. Soms zijn er dagen bij dat het wel heel erg benauwd is, maar je hoort mij niet klagen hoor. Het enige nadeel zijn de muggen. Ja, ze zijn gearriveerd en zijn voorlopig niet van plan om weg te gaan. Meestal komen ze tegen de avond. Even 'gewoon' buiten zitten is er niet meer bij. Insprayen en citroenkaarsen, dat helpt nog een beetje. Van deze kleine beestjes is het een klein sprongetje naar de grote beesten in de tuin. Ik had jullie al eerder verteld over Guus, onze bergmarmot. Nu heeft hij een maatje of het is familie, dat kan natuurlijk ook. Een kleinere versie, maar ook een erg grappig beestje. Nu Guus een naam heeft gekregen, hebben we de nieuweling ook een roepnaam gegeven; Sammie. Niet dat hij komt als ik hem roep...alhoewel, je kunt wel dicht bij hem komen. Heel voorzichtig ben ik vorige week naar hem toegelopen en hij bleef gewoon zitten. Ik moest ook niet overdrijven, want met nog een stap in zijn richting, vond hij het welletjes en dook snel onder de gazebo. Het duurde echter niet lang voordat hij weer tevoorschijn kwam. Ik heb wel een goede foto kunnen nemen en hij staat op de film. Met mijn Iphone heb ik net zo lang gewacht tot hij weer 'thuis' kwam en ben gaan filmen. Nietsvermoedend liep hij rond, een beetje snuffelen om vervolgens languit op het hout te gaan liggen. Ook Sammie heeft het naar zijn zin in Great Falls!





Vorige week waren er ook de Mexicaantjes weer. Oftewel de schilders. Ze moesten de buitenboel verder afmaken en de ramen moesten daarvoor open. Je zou denken dat ze de ramen zouden afplakken...ben je gek, gewoon uit de losse hand. Dat is te zien ook! En eerst even schuren...? Nee joh, gewoon weer een laag erover en klaar. Knap staaltje vakwerk hoor! In Nederland zouden ze er niet mee wegkomen! Naast de Mexicanen hebben we ook Marco (Italiaanse collega van John)op visite gehad. Zijn vrouw zit nu in IJsland en alleen is ook maar alleen. Daarom hadden we gevraagd of hij een hapje kwam eten. Ik zit de laatste tijd helemaal in de tapas! Boekjes met recepten, internet met filmpjes om ze stap voor stap klaar te maken... Erg leuk om te doen. Mits je voorbereiding maar goed is. Eerder hadden we een tapasavond met Janet en Lisa (Janet is een Engelse collega van John) en toen was het een drama. Verkeerde planning en de keuken leek wel een 'war zone'. Met een betere voorbereiding en een heerlijke sangria erbij was de tapasavond met Marco een succes!

Afgelopen zaterdag zijn Petra, Jos, Femke en Britt komen zwemmen. Het was natuurlijk weer een prachtige warme dag en we hadden ze uitgenodigend om bij ons de verkoeling op te zoeken. Het was supergezellig, met natuurlijk ook weer tapas en sangria. Ik kan nu even geen tapas meer zien, hahaha! Zij hadden trouwens lekker gebak meegenomen van een Duitse bakker in Arlington. Een goed adresje kan ik je vertellen, want zijn gebak was zalig! De Heidelberg Pastry Shoppe. Goede tip Jos en Petra, echt een aanrader! We beseften met zijn allen hoe goed we het hier hebben. Het warme zomerse weer doet al veel! Het is ook fijn, dat je leuke gezellige mensen om je heen hebt, met wie je dit allemaal kunt delen! Zondag zijn we op zoek gegaan naar een 'ceiling fan', voor degene die niet weet wat ik bedoel; een waaier aan het plafond. Niet voor binnen, maar voor buiten onder de gazebo! Dat 'hutje' is onze tweede woonkamer geworden! Gezellig met de kaarsjes aan, de windlichten en een muziekje op de achtergrond; ik kom de zomer wel door! Mijn nieuwe motto: Life is one long weekend!

woensdag 9 juni 2010

Terug van weggeweest...

De titel spreekt voor zich; na een korte afwezigheid ben ik weer terug in blogland. De reden van mijn afwezigheid was natuurlijk onze vakantie. Eerst Key West (waar jullie al het één en ander over hebben kunnen lezen) en aansluitend ons tripje naar Nederland. We zijn op zaterdagavond (22 mei) weer thuis gekomen van een geweldig weekje Key West. Zondag was het een dag van koffers uit- en weer inpakken. Nog snel een wasje draaien en we waren weer klaar voor de volgende trip. Op maandag vertrokken we naar Nederland. Ik keek er al naar uit. Hoe zou het zijn in Nederland, hoe is het om weer in ons huis te stappen, etc. Met het landen kreeg ik al gauw het Hollandse gevoel en dan niet het meest positieve…namelijk het grauwe grijze weer. Bah, we zijn weer terug hoor! Maar goed, we zijn ook niet voor het mooie weer naar Nederland gegaan, maar om het weerzien van onze familie en vrienden.

Na een lange reis was het best vreemd om weer ‘thuis’ te zijn. Sterker nog, toen ik in ons huis stond, voelde het niet als thuis. Dan kom je tot het besef dat daar waar je spullen staan en je partner is, je thuis is. Dat kan dus overal zijn. De binding met het huis in Nederland is een stuk minder dan voordat ik naar Amerika vertrok.

Het was natuurlijk wel super om mijn ouders en schoonmoeder weer eens te zien. Het was nog niet zo lang geleden dat ze bij ons zijn geweest, maar toch. De zelfgebakken frietjes met een bamihapje en bitterballen gingen er goed in. Dat zijn van die lekkernijen die ik mis in Amerika. Ik heb er dan ook van gesmuld! Een bezoekje aan mijn buurvrouw (Angelique) mocht ook niet ontbreken. Wij hebben gezellig gekletst en het leek alsof ik nooit was weggeweest. Ook had ik op mijn werk beloofd dat ik nog eens langs zou komen, en blofte maakt schuld. Het was een leuk weerzien met mijn ex-collega's. Ik mis ze wel hoor, want ik heb in die 12 jaar heel wat afgelachen. Het voelde ook weer heel vertrouwd. Maja (ook een collega) kwam mij daar ophalen en wij zijn naar Breda gegaan. Een onderdeel van haar afscheidscadeau was een etentje, zodra ik weer eens in Nederland was. Wij hebben, zoals vanouds, weer ontzettend veel gelachen en herinneringen opgehaald. Maja, het was helemaal top! Bedankt voor de gezellige avond!

Op zaterdag zijn we gaan eten met Jaap, Désirée, Roland en Monique. Désirée had het restaurant uitgekozen en we zijn naar Den Dieje in Roosendaal geweest. Dit restaurant is van Jeremy Vermolen, ook wel bekend van TV en zijn zus Ellemieke Vermolen. We hebben daar een fantastische avond gehad. Een heerlijke 4 gangen surprise diner met een wijnarrangement. Ik heb genoten van het smaakvolle eten, maar nog meer van de gezelschap om me heen. Zo fijn om je vrienden weer eens om je heen te hebben. Wederom hebben we weer ontzettend veel gelachen. Zo veel zelfs dat mijn kaken op een gegeven moment gewoon pijn gingen doen. Na het eten gingen de mannen aan de sigaar en nam iedereen nog koffie (en thee) na. Natuurlijk nog even op de foto met Jeremy Vermolen en na deze korte fotosessie en geslaagde avond zijn we weer naar Jaap en Désirée gereden om daar nog een afzakkertje te nemen. Om half 3 waren we thuis. We kijken terug op een fantastische avond. Hier kunnen we weer even op teren. M,aar als we de volgende keer weer in Nederland zijn, dan doen we het zeker nog eens over.

Ondanks dat het weer niet echt super was…koud en rond de 15 graden, was er toch af en toe een dag met wat zon. We hebben het er ook van genomen en hebben een terrasje gepakt in Etten-Leur. Op donderdag zijn we nog even (spontaan) bij Joop en Conny langs geweest. Nou ja, eigenlijk alleen bij Joop en de kids, want Conny was badmintonnen. Jammer dat ze er niet was. Onze week was zo snel vol gepland, dat dit de enige avond was die we nog vrij hadden. We zijn nog wel even bij Conny langsgegaan om ze gedag te zeggen. Zondag hadden we afgesproken met John, Jacqie en Mel. Ze kwamen helemaal uit Limburg om ons te zien. We hebben de dag in Etten-Leur doorgebracht; geshopt en als afsluiter, ja, alweer…met een etentje. Ditmaal in restaurant ’t Lelijke Eendje.

Op maandag waren we uitgenodigd bij Roland en Monique. Zij hebben lekker voor ons gekookt en we hebben daarna gezellig nageborreld. Dinsdag was onze laatste dag al weer in Nederland. Overdag zijn we naar Breda gegaan. Een gezellige stad en de zon liet zich ook nog even zien, dus prima om een terrasje te zitten. Daarna naar John's favoriete winkel 'Paul en Pim' gereden om zijn spijkerbroek op te halen. We waren er vrijdag al geweest en nu was het een kwestie van afrekenen en weer afscheid nemen van Annemieke en Rob. ’s Avonds nog even één keer eten bij mijn schoonmoeder, om vervolgens naar Désirée te gaan. Zij heeft onze haren weer geknipt zodat we er voorlopig weer even tegenaan kunnen. De avond werd afgesloten bij Jaap en Désirée en natuurlijk mocht een goede fles wijn daarbij niet ontbreken. Jullie begrijpen wel dat deze dame een paar kilootjes is aangekomen. Maar wat wil je, met al dat lekkere eten en drinken.

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de gezellige tijd die we met jullie hebben doorgebracht. Het doet ons goed om te weten dat de deur nog altijd voor ons open staat en dat de vriendschap altijd blijft bestaan, ook al wonen we nu in Amerika. You’re the best!

Ook wil ik Yolanda en Petra bedanken! Zij waren de ‘poezensitters’ tijdens onze afwezigheid. Dankzij hen, konden wij onbezorgd op vakantie gaan.

Na een leuke week zijn we op woensdag 2 juni teruggevlogen naar Washington. Toen we op Schiphol stonden te wachten hoorden we dat John zijn naam werd omgeroepen. Dat kon maar één ding betekenen....een upgrade naar Business Class. En jawel...alleen onze tickets waren niet gekoppeld aan elkaar. Normaal is dit altijd het geval, behalve deze keer. Net nu je... Afin, John vroeg of ik misschien ook upgrade kon krijgen. Als dat niet het geval was, begrepen wij dat ook en had John zijn upgrade voorbij laten gaan. Hij vond het gezelliger om bij mij te zitten. Tot mijn grote vreugde kreeg ik ook een upgrade! Zo zijn we super relaxt richting Washington gevlogen.

Nu zijn we weer terug in Great Falls en het voelde echt als thuiskomen. Je eigen spulletjes en de poezen weer om je heen. Heerlijk. Het was even een omschakeling, van 15 graden naar 32 graden, maar hé, dat went snel hoor. We genieten dan ook weer van de warme dagen en zwoele avonden. Vandaag even een regenachtige dag, maar morgen ligt Natas weer lekker aan het zwembad, want dan wordt het weer 30 graden!

Foto's van het avondje met onze vrienden en snapshots die we genomen hebben tijdens ons verblijf in Nederland vind je hier en hier.