Voor dag en dauw...

Ik schrok me rot toen de wekker ging. Normaal gesproken vind ik het fijn als ik de krekeltjes op mijn Iphone hoor (dat is het geluid van mijn wekker), maar deze keer werd ik er niet blij van. Ik zat namelijk nog in een diepe slaap. Het was immers nog maar half 5! Tja, het was moeilijk om uit mijn bed te komen, maar er was werk aan de winkel. Samen met John naar de zonsopgang in Washington. John was er inmiddels al uit en toen hij klaar was kon ik gaan douchen. Daar werd ik lekker wakker van. We hadden alle spullen opgezocht en konden vertrekken. Het ritje naar DC liep voorspoedig. Wat wil je ook zo vroeg...er was nog geen kip op de weg. Behalve die paar dode beesten langs de kant van de weg, maar dat terzijde. We hadden de auto geparkeerd en zagen al veel fotografen lopen. Inclusief rugzakken en statieven. Op ons gemak zijn we richting Tidal Basin gelopen. Het was gisteren behoorlijk koud, dus de keuze om mijn winterjas aan te doen was geen overbodige luxe. De temperatuur gaf -1 aan, maar de gevoelswaarde was -6. Het fototoestel werd tevoorschijn gehaald en toen was het wachten op de zon. Het was een heldere lucht, dus in tegenstelling tot vorig jaar zouden we een mooie zonsopgang krijgen. Over vorig jaar gesproken, ik zag dezelfde gids die ons vorig jaar mee op sleeptouw heeft genomen. Ook nu had hij weer een groepje bij zich en was druk met tips te geven aan zijn volgers. Ook was het nu drukker met fotografen dan vorig jaar. Niet gek als je weet dat dinsdag de mooiste dag van de week zou worden. Je zag ze overal staan. De statieven werden op de juiste plaats gezet en er werd al veel gefotografeerd. Het Jefferson Memorial is altijd mooi uitgelicht, dus er werden al plaatjes geschoten. Om de tijd te doden deed ik ook nog maar eens een poging. Kansloos natuurlijk, want zonder statief is het erg lastig om scherpe foto's te krijgen. We moeten er toch echt één gaan aanschaffen.

De zon kwam langzaam op en er ontstond een warme gloed over Tidal Basin. Wat zag het er toch anders uit in vergelijking met zaterdag. Toen was het zo ontzettend druk en nu is het lekker rustig. Nadat ik een paar foto's had gemaakt van het Jefferson Memorial met de warme gloed van de zon, liepen we verder. De cherry blossoms kleurden mooi op. Hoewel ik al zo veel foto's heb van deze mooie bloesems, vind ik dat ik er nog wel een paar kan toevoegen aan de collectie. Met af en toe een stop, wandelen we op deze rustige dinsdagochtend langs het Tidal Basin. Het valt ons op dat er alleen maar fotografen op pad zijn. Voor de toeristen is het waarschijnlijk iets te vroeg. Die komen later pas. Ik heb soms moeite gehad met fotograferen, want mijn handen waren bevroren. Ik had er niet meer aan gedacht om mijn handschoenen mee te nemen. Stom, want dan had ik mijn handen even op kunnen warmen. We kwamen op een stuk waar het minder hard waaide. Gelukkig, want zie maar eens een goede foto te maken met bewegende takken in beeld. Een scherpe foto maken wordt dan een hele uitdaging, kan ik je zeggen. We zijn zelfs op een bankje gaan zitten. Met de zon in ons gezicht was het even een verademing. Het enige wat ontbrak was een lekker bakje koffie. Volgende keer maar de thermoskan mee... Na deze korte pauze gingen we weer verder met fotograferen. Waar je ook kijkt, je zou van alles wel een foto willen maken.De warme gloed was inmiddels al verdwenen en de zon werd wat feller. Ook kwam er bewolking binnendrijven. Op sommige plaatsen zaten de cherry blossoms nog in knop en op andere plaatsen had ik het idee dat ze op hun piek waren. Waarschijn de locatie waar ze staan. Op sommige punten staan ze langer in de zon. We zijn verder gelopen en we hebben genoten van deze mooie, maar erg vroege ochtend in Washington.

Het rondje langs Tidal Basin was gemaakt en mijn kaart was ondertussen ook al vol geraakt. Ik had natuurlijk nog een geheugenkaart bij, dus het was geen probleem. We besloten hierop maar terug naar huis te gaan. Tenminste ik dan, want John moest naar zijn werk. Ik heb hem daar afgezet en ben richting Great Falls gereden. Eerst moest ik nog even langs de supermarkt. Ik ging namelijk lasagna maken, want Petrick en Farid kwamen die avond eten. Vooraf heerlijk vers brood met olie en kruiden van Oil & Vinegar. Die hadden we laatst uit Nederland meegenomen en kwam nu goed van pas. Als dessert zou John aardbeien in Mascarpone maken. Het duurde even voordat de mannen arriveerden. John belde me op, dat ze nog even bij de cherry blossoms gingen kijken. Petrick en Farid hadden dit in Washington nog nooit gezien, dus een bezoekje mocht niet uitblijven. Voor John was het een tweede rondje langs Tidal Basin. Hij had zijn work-out voor die dag wel gehad. In 3 kwartier waren ze rond. Het was meer een rondje van...been there, done that...vink! Om half 7 kwamen ze dan toch thuis en hebben we eerst een drankje gedaan en gesmikkeld van het brood met de verschillende sausjes. De lasagna stond in de oven en niet veel later konden we daar aan beginnen. Met John's dessert was het een smakelijke afsluiter van het etentje. Om half 10 zijn Petrick en Farid weer weggegaan. Het vroege opstaan begon zijn tol te eisen, want ik hield niet meer op met geeuwen. Om 10 uur vond ik het dan ook welletjes en ben mijn bed ingedoken.

Klik hier voor alle foto's.

Bezoekje aan de Cherry Blossoms in DC

Na een rustige week is John vrijdag weer thuis gekomen. Het vliegtuig was weer lekker op tijd, dus rond een uur of 4 stond hij bij de voordeur. Het was even omschakelen voor John, want hij was afgelopen een temperatuur van 28 graden gewend. Dat lijkt hier nog heel ver weg. De lente heeft zich even laten zien, maar het is op het moment best koud! Dat heeft ons echter niet tegen gehouden om naar de cherry blossoms te gaan kijken. Op zaterdag zijn we naar het metrostation in Falls Church gereden. In het weekend kun je daar gratis parkeren. Ideaal dus! Met de oranje lijn zijn we richting Smithsonian gereden. Een perfecte halte om uit te stappen, want het ligt vrij centraal t.o.v. de bezienswaardigheden. Het zonnetje scheen lekker, maar eenmaal op de Mall was het toch best frisjes. Niet gek, want het is een open ruimte en weinig bebouwing. Op ons gemak zijn we naar Tidal Basin gelopen. De cherry blossoms staan rond dit basin. We zagen dat veel knoppen nog uit moeten komen. De piek is dan ook nog niet bereikt, maar het zal niet lang meer duren, denk ik. Tenminste als het koude weer en regen geen roet in het eten gooit. Ondanks dat was het weer prachtig om te zien. Het was natuurlijk ontzettend druk. Kan ook niet anders, want het was tenslotte zaterdag en de bloesems trekken veel mensen aan. We hadden ons fototoestel meegenomen. Vorig jaar hebben we al heel veel foto’s gemaakt, dus de drang om alles vast te leggen was er dit jaar niet. Maar ja, als je daar rondloopt dan gaat het toch weer kriebelen en hupsakee, camera toch maar uit de tas gehaald. Niet alleen de bloesems zijn erg mooi om te fotograferen, maar ook alles wat daarmee samenhangt. De mensen op het gras, schilders aan het werk…. Ondanks dat het koud was, hadden we het geluk van een strak blauwe lucht. Dat steekt mooi af tegen de bloesems.

De diversiteit aan mensen is op zo’n dag geweldig. Van klein tot groot, van jong tot oud…iedereen geniet van de bloesems. Er werd dan ook vaak geposeerd voor, onder of achter een kersenbloesemboom. We zijn langs Tidal Basin richting het Jefferson Monument gelopen. Onderweg kwamen we een groepje nonnen tegen. Wat hadden die een lol samen. Ik kon het niet laten om er een paar foto’s van te nemen. Ik heb altijd een gevoel van gêne om mensen te fotograferen. Niet iedereen stelt het namelijk op prijs als je een foto van ze maakt. Dus ik probeerde het zo onopgemerkt mogelijk te doen. Nadat ze zelf foto’s van de bloesems hadden genomen, liepen ze door. Ik ook, want ik was nog niet helemaal tevreden en wilde nog een paar foto’s van ze maken. Je begrijpt het al; ik in de achtervolging! Ik leek wel een stalker, hahaha. We waren inmiddels bij het grasveld achter Jefferson Memorial aangekomen toen ze zelf weer foto’s gingen nemen. Ik ook, maar dan van de nonnen. Op een gegeven moment zag ik John naar de nonnen toelopen en hij vroeg of hij een foto van ze moest maken, zodat ze er allemaal op stonden. Geniaal natuurlijk, want niet alleen was het erg galant, maar ook meedenkend. Zo kon ik ze namelijk ook goed fotograferen. Toch fijn zo’n man met goede ideëen! Ze gingen voor hem staan met de rug naar hem toe. Eén en al gegiechel en John wist niet goed wat hij moest verwachten. Er werd afgeteld, 3,2,1….en toen draaiden ze hun hoofd richting John. Gelukkig, want je weet maar nooit waar nonnen nog meer toe in staat zijn. Toen ik dit tafereel zag moest ik gelijk aan de film Sisters Act denken. John werd bedankt en ik kreeg een paar lachende blikken naar mij toegeworpen, want ze hadden wel door dat ik ook foto’s aan het maken was. We gingen verder met onze wandeling rond de Tidal Basin.

Niet alleen de bloesems zijn mooi om te zien, maar ook de mensen. Zo ook een jongen met een klein hondje in zijn stylish verantwoorde handtas. De hond scheen het allemaal wel prima te vinden. Het hele plaatje klopte wel, want alles was op elkaar afgestemd. Het hondje zat er dan ook trendy bij. Ook was er een bruiloft gaande, wat natuurlijk veel bekijks trok. Niet veel verder zaten er mensen op een bankje, kinderen waren aan het spelen en iedereen genoot van deze mooie dag.

Afin, we liepen verder en we kwamen bij een ranger uitgelopen die niet veel later wat ging vertellen over de Cherry Blossoms. Zo leerden we dat bij het planten van de eerste boom slechts 5 mensen aanwezig waren. Op 6 januari 1910 arriveerden 2000 cherry blossoms in Washington DC. Helaas werd er een paar dagen later geconcludeerd dat de bomen geïnfecteerd waren. Om de rest van de fauna in stand te houden moesten deze bomen vernietigd worden. Maar ja, het was een gift van Japan. Het zou erg onvriendelijk overkomen om hun gift te vernietigen. Na wat brieven over weer tussen de Secretary of State en de Japanse Ambassadeur werd er een beslissing genomen. De bomen werden verbrand en er zouden nieuwe bomen verscheept worden. Deze keer werden het ook meer, maar liefst 3020 cherry blossoms. Op 26 maart 1912 kwamen de bomen aan in Washington DC. Een andere anekdote ging over de bouw van het Jefferson Memorial in 1938 waarvoor de nodige cherry blossoms bomen moesten wijken. Een groepje vrouwen was het daar niet mee eens en ketenden zich vast aan de bomen. Het was een politiek standpunt tegen President Franklin D. Roosevelt. Er waren o.a. vrouwen bij van de ambassade. Deze dames laten arresteren was geen optie, dus de werkmannen gaven ze koffie, eten en nog meer koffie. Maar na het drinken van zo veel koffie, moesten de vrouwen op een gegeven moment naar het toilet en tja, ze zaten nog steeds vast aan de boom. De vrouwen vroegen of de werkmannen hun konden bevrijden en daarmee kwam ook gelijk een einde aan hun actie. Er werd beloofd om de bomen langs de Tidal Basin te herplanten. Zo werden de bomen een natuurlijke omlijsting van het Jefferson Memorial.

Na dit stukje geschiedenis zijn we verder gelopen. De zon werd minder sterk en het werd kouder. We hebben onze wandeling wel afgemaakt. Het rondje zat erop en zijn toen naar het Washington Monument gelopen. Daar was een band aan het spelen op het podium. Gedurende het festival zullen hier optredens plaatsvinden van dansers, zangers, muzikanten. Uiteindelijk hebben we nog wat gegeten in de stad en zijn daarna met de metro weer terug naar Falls Church gegaan. We hebben de auto opgepikt en zijn naar huis gereden. Hiermee kwam een einde aan een mooie dag in DC!

Zondagochtend bij het opstaan was ik erg benieuwd hoe het er buiten uitzag. Er was namelijk sneeuw verwacht. Tot mijn verbazing lag er helemaal niets. Gelukkig! Hoewel de sneeuwval minimaal zou zijn, ik zit er niet meer op te wachten. Zondag hebben we lekker thuis doorgebracht. John in de tuin en ik achter de laptop. Mijn foto’s moesten natuurlijk bewerkt worden. Deze week hebben we ons voorgenomen om een keer heel vroeg naar DC te rijden en te gaan fotograferen met zonsopgang. Vorig jaar had ik een fotosafari cadeau gekregen, maar het was toen erg bewolkt. Nu gaan we het voor de tweede keer proberen. Niet met een professionele gids, maar gewoon met zijn tweetjes. Zoals het er nu naar uitziet, wordt dinsdag de beste dag om dit te gaan doen. Weinig bewolking, dus ik ben benieuwd. Het wordt in ieder geval vroeg opstaan, want de zon komt rond zeven uur op. Aiai, dat wordt even doorbijten als de wekker gaat….

Voor alle foto's, klik hier.

Waar is de lente gebleven...

We hebben het afgelopen weekend kunnen genieten van mooi warm weer. Lekker buiten op het deck, wijntje erbij…genieten dus. Dinsdag was het vroeg opstaan, want ik moest John naar de luchthaven brengen. Hij zit deze week in Fort Worth. Daar is het momenteel zo’n 28 graden en erg zonnig! Die ochtend kreeg ik ook Petra en Britt op visite. Britt is deze week vrij van school en ze mocht kiezen tussen de film of bij mij op bezoek komen. Ze koos voor het laatste. Leuk toch! Het was een gezellige ochtend, waarbij we wederom konden genieten van een mooie dag. Buiten in de zon was het warm. Zo warm zelfs, dat ik mijn trui verruilde voor een t-shirt. Echt lenteweer zou je denken, maar sinds gisteren is het koud en grijs. Een mooie dag om te gaan shoppen. Ik had van de Worldmarket een cadeaubon gekregen voor mijn verjaardag van $10. Ik had daar laatst kleine amuseschaaltjes gezien, dus mijn cadeaubon had een goede bestemming. Daarna naar de Lowe’s, want de buitenhaard was in de aanbieding. Wel $30 goedkoper. Wij hebben deze in januari gekocht. Aangezien dat je hier alles binnen 90 dagen kunt terugbrengen/ruilen, leek het mij een goed idee om even langs te gaan met mijn bon om het verschil terug te krijgen. Dat is me gelukt, dus weer $30 in the pocket! Ik ben ook nog even naar de Mall gereden. Dat was al weer een tijdje geleden. Op mijn gemak heb ik rondgelopen en hier en daar wat gekocht. Ook ben ik al een tijdje op zoek naar een vrolijke oranje leren tas. Alle kleuren van de regenboog, behalve oranje. Op internet had ik wel een paar mooie tassen gezien, maar in de winkels nergens te bekennen. Waarschijnlijk was het vorig jaar helemaal hip en loop ik weer eens achter de feiten aan. Ik geef nog niet op en speur rustig verder. Het is ook niet dat ik verlegen zit om een tas. Ja ja, ik ben een tassenfreak.

Het weer was niet veranderd, want toen ik uit de mall kwam was het nog steeds koud en grijs. We werden zelfs ’s avonds getrakteerd op een flinke onweersbui. De National Weather Service gaf een severe thunderstorm watch af. Ik zat TV te kijken en zelfs de serie waar ik naar keek werd onderbroken. Het geluid ging af en er kwam een ingesproken bericht voorbij. Severe thunderstorm…blijf binnen, ga niet naar buiten was het advies. Dat was nog niet gezegd of ik zag de eerste bliksemschicht al. Wow, niet één, maar meerdere tegelijkertijd. De lucht was ineens verlicht. Echt spectaculair om te zien! Dit ging zo door tot een uurtje of 11. Ik heb nog geprobeerd om er een foto van te maken, maar dat is niet gelukt. Je moet hier veel geduld voor hebben. De hele tijd met die camera voor mijn neus, want ik heb geen statief. Mijn arm werd er lamlendig van, dus op het moment dat ik de camera even liet zakken, was daar het bliksem. Tja, te laat! Ik had er op een gegeven moment ook geen geduld meer voor en ben lekker op de bank gaan liggen. Esmée, de poes, lekker tegen me aan.

De komende dagen wordt er niet echt mooi weer voorspeld. Vandaag laat de zon zich weer niet zien en is het slecht 6 graden. Zondag is er zelfs kans op regen en een sneeuwvlok! Het was toch lente… Ik hoop dat de regen geen schade aanbrengt aan de cherryblossoms. Dit is zo’n mooie periode om in Washington te zijn. Jullie herinneren zich vast de foto’s nog van vorig jaar. Prachtig was het, maar ook toen heeft de regen/sneeuw niet veel goeds gedaan. Elk jaar voorspellen ze een piek van de bloesems. Dit jaar is de bloesem tussen 29 maart en 3 april op haar hoogtepunt en dus het mooist. Ik wil dan zeker weer een bezoekje gaan brengen aan DC. Op 9 april is er de National Cherryblossom Parade. Dan komen de marching bands (drumband) voorbij, grote helium ballonnen in de vorm van de bloesems etc. Zondag is er ook weer het Kite Festival. Daar ben ik vorig jaar alleen naar toe geweest, want toen was John weg voor zijn werk. Ik kan me nog herinneren dat het toen erg warm was. Dit jaar zal het tegenovergestelde zijn met de verwachting van regen en sneeuw. Wel jammer, want ik had er graag weer naartoe gegaan met John. Als het het weer zo blijft, sla ik het maar over. Het is een buitenactiviteit en dan moet het wel lekker zijn. Ach, we zullen wel zien. Het weer kan hier ineens omslaan.

Gezellige ochtend en een bijzondere 'gast'

Gisteren had ik 8 dames op bezoek voor koffie met gebak en lunch. De avond ervoor was ik al met de voorbereiding begonnen. Ik wilde een Key Lime Pie maken. Ik had op internet een recept gevonden en nadat ik de ingrediënten had gekocht kon ik aan de slag. Stap voor stap begon mijn taart ergens op te lijken. Ik was reuze benieuwd hoe het zou smaken, maar daarvoor moest ik wachten tot de volgende dag. De taart moest eerst een tijdje in de koelkast staan. Mooi moment om met het volgende gerecht te beginnen. Ik had gekozen voor een quiche met champignons en bosui. Simpel, maar het hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn. Met de IPhone op de aanrecht, volgde ik het recept. Eerst zelf deeg maken en daarna de vulling. Alles in de oven en na de aangegeven baktijd moest de quiche afkoelen voordat ik deze ik de koelkast kon zetten. Hoewel die al aardig gevuld was, kon ik nog een plekje vrijmaken. Toen nog even mozzarella, tomaat met bruchetta kruiden gemaakt en de zalmwraps. Zo, de voorbereiding was klaar. De klok is hier afgelopen weekend al vooruit gezet, dus het blijft nu 's avonds langer licht. Toen ik achter mijn computer zat, zag ik op het deck iets voorbij lopen. Geen formaat squirrel, maar duidelijk iets groters. Het was een wasbeer! Onze ogen kruisten elkaar en ik kon het niet laten om mijn camera te pakken. Onze 'Zoo' is weer uitgebreid! Even een resumé: 2 groundhogs, 2 squirrels, een konijn, chipmunks, kikkers, een slang, een variatie aan vogels en nu dan ook een wasbeer. Het beestje liep via de trap weer naar beneden. Daar bleef hij mij nog even aankijken, maar liep toch maar weer verder naar het grasveld beneden bij de gazebo. Ik kon wat foto's maken, want hij keek gewillig in de camera. Daarna vond hij het wel welletjes geloof ik, want hij wandelde rustig verder.

De volgende dag begon ik met alles klaar te zetten op het deck. Het zou 19 graden worden, maar zo voelde het nog niet. Maar ja, ik was ervan overtuigd dat iedereen wel buiten wilden zitten. Wij Nederlanders pakken elke mogelijkheid aan, dus zo ook deze ochtend. Ik had inmiddels een stukje geproefd van mijn taartje en ik was er best tevreden over! Mooi, nu hoefde ik alleen nog maar een appeltaart te halen en verse ciabattabroodjes. Met mijn boodschappen gauw weer naar huis gereden, want om 10 uur moest alles gereed zijn. De eerste gast was Nicole met daaropvolgend Yolanda. Natuurlijk wilden zij buiten zitten! Ik had het dus goed ingeschat. Niet veel later kwamen de rest van de dames. Nog wel met een jasje aan was het best te doen om buiten te zitten. Ik was ondertussen drukdoende met het serveren van de koffie en gebak. Nicole wilden wel een stukje Key Lime Pie. Ik was heel erg blij, toen ik van haar een compliment kreeg dat het heerlijk was. Nu weet ik dat ik dit nog weleens vaker kan klaarmaken. Ook Myrthe vond het erg lekker! Mag weer trots op mezelf zijn. Afin, na het eerste rondje koffie kon ik ook genieten van mijn zelfgebakken taart. Niet voor lang, want de lege koffiekopjes moesten weer gevuld worden. Dus hup, daar ging Natas weer. In de keuken luisterde ik naar het gezellige gekakel op het terras. Zet 8 dames bij elkaar en het is nooit een stille bedoening.

De zon werd steeds sterker en de temperatuur warmer. Hier en daar werd het jasje al uitgetrokken. Goh, ik trof het maar mooi met dit zalige weer. De ochtend ging langzaam voorbij en het was ondertussen tijd geworden om de lunch klaar te zetten. Helaas kon niet iedereen blijven. Helene moest Mees naar school brengen en ook Aagje had andere verplichtingen. De rest van de dames bleven wel eten. Op de tafel had ik verschillende lekkernijen (o.a. quiche, ciabatta met gerookte zalm etc.) weggezet en dat viel goed in de smaak. De fles prosecco werd geopend, hé...it's 5 o'clock somewhere! Myrthe dronk met mij mee. De rest moest nog rijden. Iedereen genoot van de lunch, dus ik was helemaal tevreden! Het inmiddels lekker warm en de zonnebrand moest er aan te pas komen. Hier en daar zag ik al rode blosjes op de wangen. Je moet je hier al op tijd insmeren, want je verbrand binnen no time! Nicole stond op en moest helaas weer gaan en na een half uur ging ook Petra weer naar huis. Samen met Yolanda en Myrthe (de fles moest op) heb ik gezellig nagetafeld. Om 2 uur was het ook voor hun tijd en we namen afscheid. Ik heb van iedereen leuke kadootjes gekregen. Van Nicole, Petra en Yolanda een bon voor de Total Wine. Een fles rosé en chocolade van Cynthia. Van Aagje een CD, een aparte fles olijfolie van Helene en van Myrthe een kookboek. Uhm, alles drank en eten gerelateerd. Wat zegt dit over mij....?

Gelukkig heb ik een vaatwasser, dus alles kon er zo in en na een uur was het weer lekker schoon. Ik had buiten ook al opgeruimd en alles was weer 'back to normal'. Ik heb nog genoten van het zonnige weer. Vandaag is het wederom een mooie dag. Het wordt zo'n 25 graden! Om 11 uur was het al 19 graden en de temperatuur loopt alleen maar op! Genieten voor zo lang het duurt. Morgen moeten we het tenslotte met 10 graden minder doen! Vanavond komt John weer terug uit Texas. Ik zal hem pas later zien, want ik ben weg voordat hij thuiskomt. Ik heb namelijk een vergadering voor onze jaarlijkse Queens Birthday Party! Die wordt 14 mei (raindate 21 mei) gehouden. Een hele organisatie, maar wel leuk om te doen!

Poepboer....

Gisteren heb ik John weggebracht naar de luchthaven. Hij zit deze week in Fort Worth. Het zijn weer drukke tijden, want volgende week is hij al weer weg. Ik vermaak mezelf wel, hoor. Zo heb ik morgen een gezellige ochtend georganiseerd. Ik heb de Nederlandse dames uitgenodigd voor een bakje koffie met gebak en aansluitend een lunch. In eerste instantie wilde ik een feest geven ter ere van mijn verjaardag, maar het is iets te snel na ons vorige feestje. Daarom dit keer wat kleinschaliger, maar daardoor niet minder gezellig. Zoals het er nu naar uitziet, wordt het een mooie dag. 19 graden en volop zon. Uit ervaring kan ik wel zeggen dat het op het deck altijd een paar graden warmer is. Dat wordt genieten. Het weer gaat hier trouwens met ups and downs. Zo is het ‘slechts’ 14 graden en wordt het vrijdag weer 25 graden. Ja mensen, de lente is hier in volle gang.

Laatst kreeg ik weer een verzoek om een foto te verkopen. Ditmaal een ontwerpbureau. Ze hadden interesse in een foto die John in New York heeft gemaakt. Ik heb even google geraadpleegd en het bedrijf ziet er professioneel uit. Mooie site en ze hebben al in veel benoemingswaardige bladen gestaan. Ik heb mijn prijs genoemd en zij gaan dit voorleggen aan hun klant in Milaan. Ik wacht rustig af… Dankzij Flickr.com (de fotosite) krijg ik de laatste tijd toch wel vaak verzoekjes voor het gebruik van mijn foto’s. Soms omdat ze het op hun blog willen plaatsen en soms voor professioneel gebruik. Toch wel een leuk medium, want het is niet alleen handig als je persoonlijke fotoalbum, maar ook voor de verkoop van je foto’s.

Jullie zullen denken, wat heeft bovenstaande met de titel te maken….nou niets. Maar vandaag hadden we een afspraak met de poepboer, zoals wij hem tegenwoordig noemen. Het legen van de septic tank. De septic tank is een waterdichte bak waarop de binnenriolering van een huis is aangesloten.Wij zijn hier namelijk niet aangesloten op een riool. Een septic tank is een waterdichte, ondergrondse bak waarin het toiletspoelwater van een huis wordt afgevoerd. Hierin verblijft het spoelwater tijdelijk zodat vaste delen kunnen verteren. In de septische put worden de bezinkbare delen van de vloeistof gescheiden door de zwaartekracht Na deze verblijftijd wordt het spoelwater geloosd op het oppervlaktewater. In North Amerika heeft 25% van de bevolking een septic tank, vaak buitengebieden of kleine plaatsen. Bij Great Falls denk je misschien groots, maar in vergelijking met andere plaatsen in de buurt is het maar een ‘dorp’.

Afin, Om 1 uur zouden ze hier zijn. Not! Veel eerder dan de afgesproken tijd zag ik ze de vrachtwagen op de oprit parkeren. Gelukkig had ik besloten om deze ochtend thuis te blijven, want om kwart over 12 ging de deurbel. Ik heb de vriendelijke meneer de weg gewezen naar het deksel van de tank. Het was trouwens nog een heel gedoe om de deksel te vinden, aangezien onze landlord het niet wist! Kun je nagaan! Van je huurbaas moet je het maar hebben! Na wat mailverkeer met de vorige bewoner, kwamen we erachter dat het deksel vlakbij de gazebo te vinden was. Afin, de beste man had het gat ook gevonden en binnen no time lag de put open. Voor degene die nu lekker aan het eten zijn, adviseer ik dit stuk maar over te slaan, hahaha. Mijn god, wat een meurende lucht kwam daar vandaan! Echt, niet normaal. Maar ja, wat wil je? Er zat voor zo’n 4 jaar drollen in die tank! Die van ons en van onze voorgangers…!!! Juk! Over een dirty job gesproken. Die man moet toch immuun zijn voor de stank, anders kan je dit werk toch niet doen? Met het toezien van een vreemde blik van de poepboer (wie wil hier nu een foto van maken, moet hij gedacht hebben) gauw een fotootje gemaakt. Daarna nog één van de septic tank wagen. Die man heeft nog even gewacht voordat hij alles in gang ging zetten, omdat met het aanzetten van de pomp, het erg zou gaan stinken. Na mijn interessante fotoshoot ben ik wat hogerop gaan staan. Op het deck bij de keuken. Ik was niet blij met mijn verkoudheid, maar nu even wel. Op het deck rook ik bijna niets meer van de stanklucht. Met een hoop lawaai, werd de septic tank geleegd. Volgens de poepboer was het echt wel nodig. Af en toe zag ik de slang flink bewegen. Euh, zou dat van die keer zijn, dat ik zo 'n last mijn maag had....hahaha. Met soms een slurpend geluid verliep alles goed. Daarna moest ik alle toiletten gaan doorspoelen, om te kijken of er geen verstopping in de leiding zat. Gelukkig, alle leidingen werkten goed. In een kwartiertje zat die 5 jaar stinkende zooi in de tank van de vrachtwagen. Daarna kreeg ik het certificaat als bewijs dat de septic tank geleegd is. Die moeten wij vervolgens weer opsturen naar de Fairfax County Health Department.

Van dit verhaal waar een vies luchtje aan hangt, naar de dagelijkse beslommeringen. Ik ga vandaag maar eens een taartje bakken. Een Key Lime Pie. Voor de zekerheid haal ik morgen ook nog een taartje uit de winkel….voor het geval dat mijn bakkunst op niets uitloopt. Het recept ziet er niet te moeilijk uit, dus hopelijk komt het helemaal goed. Ook ga ik nog even wat foto's bewerken. Ik vind het leuk om foto's van objecten te maken. Gewoon puur en simpel. Hieronder 2 foto's die ik onlangs gemaakt heb.

Over ouder worden...

Ik ben jarig... 39 jaar! Ik mag me vanaf vandaag nog 1 jaar een dertiger noemen.... Ik heb daar niet zo’n moeite mee, met die 39 en dat uitzicht op 40. Het is immers maar een getal. Waar ik wel moeite mee heb is dat er steeds vaker u tegen me gezegd wordt. Dat ik steeds vaker ‘mevrouw’ genoemd wordt. Of zoals ze hier zeggen m'am (afgeleid van madam). Dan hoor ik nog liever 'sweety', ook een veelgebruikte benaming. Ik voel me nog helemaal geen mevrouw! Ook al voel ik me nog jong (nou ja, ook niet altijd) en heb ik het idee dat mijn discotijd nog niet zo lang geleden is, vrees ik dat ik in de ogen van sommigen wel oud ben. Toen ik 15 was, vond ik 40 jaar ook al een behoorlijke leeftijd! Ik zag ze dan staan, die veertigers, met carnaval. Vertelden dat ze zich nog helemaal niet zo oud voelden als dat ze waren. Die dan heel erg jong gingen doen, bijvoorbeeld zich uitsloven, zogenaamd er nog bij horend. Je kent het wel... Dat ik inmiddels 'op leeftijd ben' bleek wel toen ik met een vriendin in een café stond en alle nummer uit de jaren 80 kon meezingen. Vreemde blikken werden ons toegeworpen, maar ook herkenning van 'lotgenoten', die dan tegen je zeiden; 'o ja, dat is lang geleden dat ik dit nummer gehoord heb'... Nee, om je leeftijd te verbloemen kun je maar beter geen gouwe ouwe's meezingen. Maar ach, eigenlijk kan het me niet schelen wat de jeugd ervan denkt. Hun tijd komt nog wel!

Als ik in de spiegel kijk, kan het er nog best mee door, al zeg ik het zelf. Natuurlijk zie ik kraaienpootjes bij mij ogen, maar daar heb je tegenwoordig weer goede creme's voor. Je weet wel, die voor de 'rijpere' vrouw. Alsof je een stuk fruit bent... Als je sommige bladen mag geloven mogen vrouwen niet eens meer ouder worden. Voor ieder rimpeltje een prikje. Voor iedere hangbil, dij of arm (ook wel kipfiletje genoemd) een apparaat op de sportschool. Voor elke grijze haar een likje verf. Nou ja, dat laatste doe ik overigens ook, maar meer omdat ik het mooi vind dan om mijn leeftijd te verbergen. Het belangrijkste aan ouder worden is je gezondheid! Zo lang die goed is kan die ene rimpel meer of minder me niet schelen!

Iedereen bedankt voor de felicitaties op Hyves en Facebook kaarten en de vele e-cards! Nu ga ik lekker genieten van glaasje rosé! Het is heerlijk buiten, het zonnetje schijnt volop. Dat was mijn kadootje van moeder natuur.

Weekje Nederland

We zijn weer terug in The States. Jawel, met ietwat vertraging waren we gisteren om half 6 thuis. De week in Nederland is voorbij gevlogen. Vorige week dinsdag was de dag van vertrek. John voelde zich niet helemaal lekker. Hij had de griep. Balen natuurlijk als je voor de carnaval naar Nederland gaat. We hadden een soort van paardenmiddel gehaald en dat werkte op zich wel goed. Telkens maar voor een paar uurtjes, maar ja je moet wat hè. De vlucht is goed verlopen en we kwamen lekker op tijd aan op Schiphol. We moesten even wachten voordat we de huurauto op konden halen, maar met een bakje koffie en een warm saucijzenbroodje was dat geen straf. Nadat we de auto opgehaald hadden zijn we naar huis gereden. Dat is altijd best een rit, in tegenstelling tot de rit naar Dulles Airport. Dat is een maar een kwartiertje rijden. Eenmaal thuis in Nederland hebben we de koffers weggezet en zijn nog wel een paar uurtjes gaan slapen. Nadat we ons opgefrist hadden zijn we naar mijn ouders gereden. Natuurlijk werden we verwelkomt met blijde gezichten en een lach van oor tot oor. We hebben gezellig gekletst en koffie gedronken. Toen was het tijd om naar de moeder van John te gaan. Ook daar een blij gezicht en ze had de frietpan al klaarstaan. Heerlijk frietjes met een bamihapje en een frikandel, mmm! It’s good to be back! We hebben het best lang volgehouden, maar op een gegeven moment hakt de jetlag er stevig in en was het tijd om thuis ons bed op te zoeken. Donderdag stond een bezoekje aan mijn oude werkplek op het programma. John had me daar afgezet en hij is weer terug naar huis gereden, want hij moest nog werken. Hoewel ik daar nu 1,5 jaar al weg ben, vinden ze het nog altijd leuk om mij te zien. Ik werd dan ook hartelijk begroet. Ik had een bestelling bij voor Leida en heb metr haar gezellig koffie gedronken en bijgepraat. Ik mis onze gesprekken wel, hoor. Het is dan ook alsof je nooit bent weggeweest. Ook met de mannen van het magazijn was het weer lachen. Maja was er ook, maar zij zat bij Audi. Leida heeft me daar afgezet, zodat ik ook met haar heb kunnen kletsen. Normaal gaan we altijd een avondje weg, maar door onze drukke planning zat dat er deze keer niet in. Toch leuk dat ik ze nog even heb gezien. Mijn vader kwam me daar weer ophalen, zodat ik met mijn ouders kon gaan winkelen. Ik heb een paar vaste winkels waar ik meestal wel kan slagen en zo ook deze keer. Het voordeel is dat ik belastingvrij kan kopen. Het enige wat ik ervoor moet doen is met het bonnetje naar de tax refund balie op Schiphol gaan en een stempel halen. Het bonnetje moet ik dan weer opsturen naar de winkel en zij storten het BTW bedrag dan terug. Zo wordt shoppen wel heel aantrekkelijk gemaakt. Na het shoppen zijn we koffie gaan drinken met een gebakje en niet lang daarna namen we nog een wijntje. Heerlijk zo’n moment met je ouders. Daarna heeft mijn vader me weer thuis afgezet. Als avondeten had mijn schoonmoeder erwtensoep klaargemaakt (ik pas altijd, want ik lus het gewoon niet) en pannenkoeken. ’s Avonds werden we bij Désirée en Jaap verwacht. Jonathan was de 1e jarig en we waren uitgenodigd om een bakje koffie te komen drinken. Daarna heeft ze onze haren weer in model geknipt. Als afsluiter hebben we nog een wijntje gedronken. Nou ja, ik kan beter in meervoud spreken, want het is niet bij één wijntje gebleven. Om half 1 zijn we naar huis gegaan. Moe, maar terugkijkend op wederom een leuke dag zijn we gaan slapen.

Vrijdag had ik een tandartsbezoek gepland. Na een succesvolle controle (geen gaatjes!) zijn we naar Breda gegaan. Breda staat altijd op onze planning als we in Nederland zijn. Leuke winkels en de binnenstad is altijd gezellig om doorheen te lopen. De café’s waren al druk met de voorbereidingen voor de carnaval. We hebben nog wel buiten gezeten (Café SamSam) met terras verwarming, dat dan weer wel. Onder het genot van een biertje hebben we er een uurtje gezeten. Zaterdagochtend hebben we eerst uitgeslapen. Het zou immers een lange dag worden, want ’s avonds hadden we onze eerste carnavalsavond. Voordat het zo ver was zijn we naar Paul & Pim gereden. Dit is de winkel waar John zijn kleding koopt. Zoals vanouds was het ook daar weer een warm welkom. John was druk met passen, dit alles onder het genot van een glas champagne. Mijn schoonmoeder zat wederom met de frietpan klaar. Een goede ‘bodem’ is met de carnaval zeker niet verkeerd. We hebben dan ook weer heerlijk gesmuld. Toen was het tijd om ons te verkleden, want om acht uur moesten we bij Roland en Monique zijn. Daar was het verzamelen. Het was weer een leuk weerzien met iedereen! Met een bakje koffie in de hand hebben we gekletst met de mensen die we al lang niet meer gezien hadden. Nu kon het nog, want in het café is het een beetje lastig om een goed gesprek te voeren. Monique vond het tijd om te gaan, dus met zo’n 17 man zijn we richting het café gelopen. Zodra de deur opengaat van het café, komt de bierlucht en de muziek je al tegemoet. Ik moet zeggen dat ik altijd wel even moet inkomen. Maar met het eerste pilsje in je hand, gaat dat gevoel zo weg. Verstand op nul en genieten maar! Het was supergezellig! Er waren ook twee optredens. De eerste is het vermelden niet waard, maar de Dikdakkers waren heel erg leuk. De Nederlanders hier kennen ze nog van het liedje Cowboys en Indianen. Dat was het liedje die iedereen vorig jaar moest oefenen met ons carnavalsfeest. Ik was het ook nog niet vergeten en op het podium (jawel hoor) naast de Dikdakkers heb ik mijn kunsten dan ook vertoond. Gelukkig is er geen filmpje van….;-)! Na een gezellige avond vonden we het om half 3 weer welletjes en zijn we nog een frietje gaan eten in de plaatselijke cafetaria. Tegen vieren lagen we op bed. We zijn op de avonden dat we carnaval hebben gevierd bij Sientje geslapen. Zondagochtend toen we waren opgestaan, kwam de geur van een vers croissantje en worstenbroodje ons al tegemoet. Ons ontbijtje….heerlijk! ’s Middags zijn we naar Corien (zus van John) gegaan, want zij was jarig. Ook daar zagen we weer bekenden en iedereen was erg benieuwd hoe we het hadden in Amerika. We hebben weer gelachen en de middag was zo om. ’s Avonds hebben we weer in ons eigen bedje geslapen. Maandag moest John weer even een paar uurtjes werken en ik besloot om naar het winkelcentrum in Etten-Leur te gaan. John had me daar afgezet en zou mij weer na 2 uurtjes ophalen. Eenmaal bij de winkels aangekomen, was het overal vrij donker. Nee hè….de winkels waren dicht ivm met carnaval! Alleen de AH en de Hema waren open. Ik heb dan ook uitgebreid door de Hema gelopen. Daarna langs de Appie en wachten to John me weer kwam ophalen. Ik had geen telefoon, dus kon hem ook niet bellen om mij eerder op te halen. Eenmaal thuis konden de voorbereidingen voor de carnaval weer beginnen. Het was maandagavond bij Jaap en Désirée verzamelen. Ook hier weer eerst een bakje koffie met wat lekkers erbij. Hoe gezellig dat ook was, het was tijd om ons weer in het feestgedruis te mengen. Ook maandagavond was een topavond. De gezelligste avond moet ik zeggen! Als afsluiter zijn we weer naar Jaap en Désirée gegaan. De mannen zijn nog even een vette snackvoor ons gaan halen en niet veel later zat ik met mijn zoveelste bord friet op schoot te smullen. Kilootje nummer 2 zeg maar! Om half 5 zag ik mijn bedje weer. Ik heb heerlijk geslapen….

Dinsdag konden we niet lang uitslapen, want het was de dag van de optocht. Wederom naar Jaap en Désirée, want die wonen aan de route van de optocht. Erg handig moet ik zeggen! We hadden echt stralend weer en konden zonder jas buiten staan, zo lekker was het. De laatste twee bezoeken aan Nederland waren grijs en nat, maar deze keer hebben we prachtig weer gehad. De optocht weer erg mooi, moet ik zeggen. Het thema in Hoeven, oftewel Peejenland, was 'We hebbe un stripke vur'. Er waren dan ook wagens met als thema The Strip (Las Vegas) en Stars & Stripes. Grappig om al die Amerikaanse elementen op de wagens te zien. Met een bakje koffie, die daarna snel werd ingeruild voor een flesje bier, was het goed te doen buiten. Daarna zijn we natuurlijk weer het café ingedoken voor een waardig afscheid van carnaval 2011! De dag is geeindigd met hoe kan het ook anders….een bord friet! Voorlopig ben ik weer genezen van de vette snacks, hahaha. Nadat we afscheid hadden genomen van Jaap en Désirée zijn we weer naar ons tweede logeeradres gegaan; bij mijn schoonmoeder. Woensdag was het de dag dat we de boodschappen moesten gaan doen. We hadden daarvoor een lege tas bij en die kon dus helemaal gevuld worden met lekker dingen zoals blokken kaas, koekjes en nog veel meer! Daarna zijn we naar mijn ouders gegaan om afscheid te nemen. Het is een troost voor ze, want ze komen over twee maanden voor een vakantie van twee weken naar ons. Daarna naar Sientje die voorlopig voor de laatste keer frietjes heeft gebakken. Nog één keer een bamihapje en frikandel… Na het afscheid zijn we naar huis gegaan, want we moesten onze koffer nog pakken. We waren redelijk op tijd klaar en om half 11 lag ik al in bed. Om 4 uur zou de wekker weer gaan, dus onze slaap hadden we wel nodig. Met John ging het gelukkig al beter, maar de verkoudheid en het grieperige gevoel had mij nu ook te pakken. Hoe kan het ook anders…. De vlucht duurde erg lang deze keer. Maar liefst 9 uur hebben we er over gedaan. Het zag er in Washington zo maar grijs en grauw uit. Gelukkig wordt het van het weekend weer lekker weer. We kunnen terugkijken op een fantastische week, vol gezelligheid en gastvrijheid. Iedereen bedankt voor alles; het was top!

Vandaag is het weer ‘back to normal’. Wasje draaien, bezoekje aan de supermarkt en alle boodschappen die we uit Nederland hebben meegenomen een plaatsje geven in de voorraadkast. Het kan er allemaal maar amper in, maar voorlopig kunnen we genieten van de Nederlandse lekkernijen! Verder doe ik het maar rustig aan en hoop dat mijn verkoudheid snel over is. Ik wil natuurlijk niet ziek zijn op mijn verjaardag.

Klik hier voor alle foto's!