Kerst in New York

Donderdag 22 december zijn we naar New York vertrokken. De vlucht had geen vertraging dus we stonden al vrij snel op LaGuardia. Daar een taxi gepakt, die ons netjes voor het hotel heeft afgezet. Ook het inchecken ging vrij vlot. We hadden een mooie kamer welke voor New Yorkse begrippen nog niet eens zo heel klein was. We hadden allebei wel zin in een bakje koffie en zijn naar de concierge level gelopen, waar we toegang tot hadden omdat John sinds kort de Diamond status heeft. Altijd handig dus. Na de koffie zijn we de stad ingelopen. We moesten nog eten en een bezoekje aan de Brooklyn Diner kon dan ook niet uitblijven. Na het eten hebben we nog wat gewandeld en zijn uiteindelijk terug naar de kamer gegaan.

De volgende dag zijn we naar het 9/11 memorial gegaan. Daarvoor moest je vooraf tickets reserveren. Ik had tickets reserveerd voor zowel overdag als's avonds. We waren erg benieuwd naar het memorial. Het monument bestaat uit twee waterbakken met op de randen de namen van de slachtoffers van 9/11. Langs de binnenkant stroomt water naar beneden. In de waterbak is nog een gat waar het water naar beneden klettert, net zoals de torens die naar beneden zijn gestort. De bakken zijn niet helemaal het formaat van de torens die er ooit hebben gestaan. Ze zijn aan alle kanten een paar meter kleiner. De bomen naast het monument markeren de exacte plek van de torens. Voordat we bij het monument waren moesten we natuurlijk eerst nog langs een checkpoint. Laarzen, jassen en tassen moesten door de scan heen en daarna konden we weer verder. Niet veel later kwamen we bij het monument aan. Het is toch best vreemd om daar te lopen. Straks als alles klaar is, zal het nog mooier zijn. Nu is het memorial nog omringd door hekken en bouwactiviteiten. Door de jaren heen hebben we het proces van de wederopbouw met eigen ogen kunnen zien. De waterbakken zijn enorm en het water dat naar beneden stort en vervolgens in het grote donkere gat in het midden is indrukwekkend om te zien. Zoals ik al zei, zijn we later tijdens ons verblijf nog een keer gaan kijken. Ik wilde het graag zien als het donker was. Wij vonden allebei dat het 's avonds, wanneer het monument verlicht is, nog mooier is. Het gat in het midden wordt nog beter zichtbaar. Daar word je wel stil van....

Daarna zijn we verder gaan wandelen. We hadden een wandeling door downtown Manhattan van het internet geplukt en die zijn we gaan volgen. Nieuwe wetenswaardigheden en de bekende plaatsen hebben we bezocht. De dagen erna werden gevuld door bezoekjes aan Greenwich Village, SoHO, Chinatown en Meatpacking District. Op de één na laatste dag nog naar Central Park gegaan. Het weer was ons ook gunstig gezind. We hebben ontzettend mooi weer gehad. Geen sneeuw deze keer. We zijn de afgelopen jaren verwend door sneeuw te hebben met de kerst in New York. We vonden het allebei niet zo erg. We hebben weer veel gefotografeerd en al heel snel kwam er een eind aan ons verblijf in New York. We hebben er weer van genoten. Bye bye New York, till next time!

Voor alle foto's klikhier.

Overnachting in DC

Afgelopen zaterdag zijn we naar Washington geweest. Niet zo maar een dagje...nee, met een overnachting erbij. Dit zouden we niet zo gauw doen, ware het niet dat John nog één overnachting bij een Hilton hotel nodig had. Met deze overnachting krijgt hij namelijk de Diamond Status. Daarmee gaan veel voordelen gepaard, zoals een upgrade naar een luxere kamer, gratis ontbijt en altijd een kamer die beschikbaar is voor je (ook al geeft internet aan dat het hotel vol zit). We hadden 's middags de auto in de parkeergarage van John zijn werk gezet. vandaaruit hebben we de metro naar het centrum gepakt. Het hotel lag op twee blokken verwijderd van het metrostation. We waren dus ook zo bij het hotel en hebben onszelf direct ingecheckt. Nadat we de spullen op de hotelkamer hadden gezet, zijn we de stad ingelopen. Het was druk ten opzichte van andere jaren. Er liepen veel mensen verkleed. Zo grappig om te zien. Bij het Witte Huis stonden zoals gewoonlijk weer demonstranten. Met een hoop kabaal voerden ze protest. Ik had medelijden met de agenten die het allemaal moesten aanhoren...een paar uur achter elkaar... We zijn doorgelopen naar de andere kant van het Witte Huis. We wilden natuurlijk nog wel de kerstboom zien. We kwamen aangelopen en ik zag de boom in eerste instantie niet. Nadat we nog ietsje dichterbij kwamen zagen we de boom pas staan. Deze was echt heel klein. De vorige boom is begin 2011 gesneuveld tijdens een storm. Met de jaren zal de nieuwe boom wel groter worden, maar nu zag het er een beetje zielig uit. Zoals elk jaar was er ook weer een kampvuur, de kerstboompjes die door de verschillende staten zijn versierd, een koor dat kerstliederen zong. Het was inmiddels al donker geworden en onze agen begonnen te knorren. We hebben een restaurant opgezocht waar we hebben gedineerd. Na het eten waren we wel toe aan een wandeling. Hoewel het erg koud was, zijn we naar het Capitool gelopen. Ook daar stond een kerstboom voor. We zijn langs de Mall (niet te verwarren met een winkelcentrum) teruggelopen richting de schaatsbaan. Daar was het een drukte van jewelste. Schaatsen is hier erg populair. De rij was nog erg lang en deze mensen moesten nog minstens een uur wachten voordat ze konden gaan schaatsen. Wij zijn er even op een bankje gaan zitten. Zo leuk om naar de mensen te kijken die niet kunnen schaatsen. Een erg grappig gezicht en gelukkig konden ze er zelf ook mee lachen! Daarna was het wel weer mooi geweest. We zijn terug naar het hotel gelopen, waar het binnen lekker warm was.

De volgende dag hebben we lekker rustig aan gedaan. Voordat we weer naar huis zijn gegaan hebben we een ontbijtje gepakt in het hotel. Daarna op ons gemak de spullen gepakt en uiteindelijk met de metro naar de auto gegaan. Waarna we huiswaarts zijn gereden. Het was erg leuk om een keer te overnachten in DC. Normaal doe je dat niet zo maar, omdat we er niet zo ver vandaan wonen. Het was een leuk voorproefje op onze vakantie naar New York. Aanstaande donderdag is het zover.... Ik heb er al zin in!

Voor alle foto's klik hier.

De huismus....

De huismus is weer helemaal terug. Nou ja, in mij dan… Ik zie jullie al vragend kijken. Het komt zo… We hebben hier ontzettend veel vogels in de buurt. Nu de winter er aan komt, wilden wij de vogels een leuk onderdak bieden, waar ze lekker kunnen smullen van vogelvoer. Nu heb je hier vogelhuisjes in allerlei soorten en maten. Maar we hebben ons oog laten vallen op een soort
van replica van onze gazebo. Mooi van cederhout. Ik geloof niet dat het de vogels iets uitmaakt, die zijn al blij dat ze een droog plekje met voer hebben gevonden. In eerste instantie wilden wij het vogelhuisje ophangen. Het nadeel was dat het huisje uit ons zicht zou hangen. Ik wilde het huisje kunnen zien vanuit de keuken. Niet alleen ik ben een ‘creabea’, ook John is handig met klussen. Hij vond nog ergens een paal en heeft daar het huisje op gemonteerd. Nu kan ik elke dag kijken naar de vogels die komen en gaan. Van mooie Northern Virginia Bluebirds tot de felrode kardinaal. Zelfs de specht stopt even met het tikken tegen de boom en komt regelmatig wat lekkers halen. Als ik al die vogels zie, dan gaat het kriebelen om er foto’s van te maken. Dus ja hoor, daar zat ik dit weekend. Stil in een hoekje met mijn camera in de aanslag. Wachten op de vogeltjes. Ja lieve mensen, de huismus is in mij ontwaakt. Ik heb nog net geen boekje waar ik de vogelsoorten in kan afvinken, haha. De kleine vogeltjes zijn lastig te fotograferen. Die zijn zo snel. De één na de ander kwam en buiten het gefluit van de vogels hoorde je alleen maar geklik. Het geklik van mijn fototoestel. Ons vogelhuisje is erg populair en volgens mij lekte het nieuws al snel uit, want soms staan ze in een rij te wachten. Zo grappig om te zien. Niet alleen bij de vogels is ons stekje populair, De squirrel heeft het nu ook ontdekt. Die kruipt er zowat met zijn (of haar) hele lijfje in… Dat is iets minder, want daardoor komen er geen vogels. Ik jaag hem dan ook continue weg, maar ben bang dat het een verloren race is. Een kat en muisspel, maar dan tussen de eekhoorn en de ‘huismus’, ik dus… Ach, weet je… Soms moet je er bewust over nadenken dat je ergens van wilt genieten, anders mis je zoveel in het leven!

Voor nog meer foto's van het dierenrijk, klik hier.

Christmas spirit...

De Christmas spirit zit er bij ons al in... Sterker nog, de boom staat er nu al 2 weken. Hier begint iedereen na Thanksgiving al. Wij konden natuurlijk niet uitblijven en zijn in dat weekend ook van start gegaan. John heeft de boom opgezet en de 1400 lampjes erin gehangen. Ik kon daarna aan de slag met de kerstballen...ook een paar honderd... Na een dagje werk was de boom af en ben ik verder gegaan met de decoraties in huis. Overal liggen kerstballen, guirlanders. De trap is ook weer mooi versierd. Ik moest nog wel mijn krans aan de voordeur een make-over geven. Daarvoor moest ik naar Michaels. Daar verkopen ze allerlei spulletjes om je krans te versieren. Wat helemaal mooi was, ze hadden al uitverkoop. Dat vind ik altijd zo gek, want in Nederland gaan de kerstdecoraties altijd pas na de kerst in de uitverkoop. Nadat ik genoeg spullen had gevonden, kon ik thuis aan de slag. Het resultaat is op de foto te zien. Ben er zelf best tevreden mee.

John kwam vrijdag thuis met het kerstpakket. Het blijft altijd weer een verrassing. We maakte de doos open en zagen al wat Nederlandse produkten. Dat is helemaal super om te krijgen. Daaronder zat nog een mandje, ook gevuld met allerlei lekkernijen zoals dropjes, borrelnootjes, Verkade koekjes, cup a soup, peperkoek en nog veel meer. We zijn weer helemaal blij...

De mall is ook al in kerstsfeer. We moesten zondag even naar La Galleria (de luxe mall om het zo maar te zeggen). Daar hingen de kerstdecoraties ook al. Om de paar minuten gaat het zelfs een beetje sneeuwen. Je moet wel goed kijken want de 'sneeuwvlokjes' zijn beduidend kleiner als die normaal uit de lucht komen vallen. Maar het is toch een leuk detail. Ook de kerstman zit weer klaar in de mall om op de foto te gaan met de kinderen. Allemaal zijn ze op hun paasbest, nou ja beter gezegd 'kerstbest' gekleed. Om in de Christmas spirit te blijven; we gaan met de kerst weer naar New York. Van 22 tot 27 december. We hebben het hotel al geboekt. Zoals altijd liggen we weer in het Hilton New York. Een fijn hotel, wat erg centraal ligt. De vliegtickets hebben we ook al, nu nog hopen dat we sneeuw krijgen op kerstdag. Dat zou helemaal mooi zijn. We zullen zien.... Ik heb al wel alvast tickets geregeld voor het 9/11 memorial. Op de 23e gaan we 's ochtends dit meorial bekijken. Door de jaren heen hebben we het ground zero bezocht en de vooruitgang kunnen meemaken.

Uitreiking jeneverkruis...

John is al weer 24 jaar in dienst bij defensie en als officier 20 jaar. Vijf jaar geleden kreeg hij zijn eerste jeneverkruis, vanwege het feit dat hij 15 jaar officier is. Nu vijf jaar later kreeg hij de jeneverkruis omdat hij 20 jaar officier is. Omdat hij de medaille vijf jaar geleden al heeft gekregen, kreeg hij nu een 'cijfer' dat kan worden vervangen op de oorspronkelijke medaille. Normaal gesproken vind dat altijd plaats op 6 december. Om de één of andere reden was er die dag geen mogelijkheid om deze gebeurtenis op de ambassade te houden. Vandaar dat we afgelopen donderdag (1 december) naar de ambassade zijn gegaan. John was niet de enige die de jeneverkruis kreeg. Ook een paar collega's kwamen in aanmerking voor deze onderscheiding. Om 4 uur werden we verwacht. We zijn op tijd weggereden, want we wilden niet te laat komen. Netjes op tijd kwamen we bij ambassade. Er stonden al wat bekende gezichten buiten op ons te wachten en gezamelijk zijn we naar binnen gegaan. Bij deze ceremonie waren collega's van John en andere gasten. Ook was de ambassadeur aanwezig, Renée Jones- Bos.

We werden door de ceremoniemeester geïnstrueerd wat we wanneer moesten doen. Alle militairen werden in de houding gezet en er werd een speech gehouden door de Defensie Attaché, commodore de Bok. Daarna reikte hij de onderscheiding uit, tesamen met een fles jenever. Daarna werden ze gefeliciteerd door de ambassadeur en konden wij ook in de rij aansluiten... Na de felicitaties was er aansluitend een receptie/borrel. Met een wijntje in de hand hebben we geproost en gezellig gekletst. Daarna werd het buffet geopend. Zoals altijd de Indische rijsttafel. we lieten het ons goed smaken. Rond een uur of zeven kwam er een einde aan de receptie en natuurlijk waren wij weer één van de laatste gasten die naar huis gingen.

The day after....

Vrijdag onder het eten hadden we het over wat we het weekend zouden gaan doen. Wij hadden al besloten om de Billy Goat Trail (Great Falls National Park) te gaan doen. Die had ik namelijk nog nooit gelopen. Na mijn laatste avontuur in Shenandoah, zou dit een 'eitje' moeten zijn. Toen we dit vertelden tegen de rest, bleek er nog meer animo te zijn. Arnoud en Yolanda zagen het ook wel zitten om mee te gaan en ook Michel en Nicole waren enthousiast. Om 11 uur hadden we afgesproken bij het visitor center in het park. We kwamen tegelijkertijd aan met Michel en Nicole. Hun dochter Kim en de hond Misty waren er ook bij. Een paar minuten later kwam de familie Stallmann ook aangereden. Met de kap open, want het was echt een heerlijke dag. Over de 20 graden. Toch ongelooflijk hoe warm het nog was voor de tijd van het jaar. De jassen konden we thuis laten en mijn sjaal ging ook al snel af. We begonnen met onze wandeling. Heerlijk om in de buitenlucht te zijn. Zeker na het zware tafelen van de dag ervoor. Hier en daar was er nog wel een kater voelbaar, haha. Maar dat mocht de pret niet drukken. We wandelden richting de ingang van de Billy Goat Trail. Ik was het helemaal klaar voor en had er zin in. Toen we bij de ingang kwamen, zagen we een lint gespannen. We konden niet verder. Schijnbaar waren de paden overstroomd en kon de trail niet gelopen worden. Dat was even een teleurstelling. Nou ja, we zijn verder gaan lopen op het normale pad. De kids klommen af en toe op de rotsen en ook misty ontpopte zich tot een soort van berggeit. Die was niet bij te houden en stond in een mum van tijd dan ook op een rots. Af en toe zijn we gestopt en hebben we even gezeten. We kwamen tijdens de wandeling nog een paar reigers tegen. Wat is het toch een schitterende omgeving en zo dichtbij voor ons. Een luxe hoor! Nadat we een tijdje hadden gelopen zijn we weer omgedraaid en hetzelfde pad teruggelopen. We zijn nog wel even naar het uitkijkpunt op de watervallen gegaan. Op de boardwalk zagen we al dat het water erg hoog stond. Het water had zich een weg gebaand op plaatsen waar het normaal niet zou moeten staan. De kracht van water zeg maar. Het was ontzettend druk. Niet gek na Thanksgiving en met het prachtige warme weer. We hebben even genoten van het uitzicht, waar we daarna naar huis zijn gegaan.

Voor alle foto's van de wandeling klik hier.

Thanksgiving Dinner

Vrijdag hadden we het Thanksgiving diner bij Arnoud en Yolanda. We hadden ons voorgerecht al eerder uitgeprobeerd, dus het was eigenlijk lekker relaxt. We hebben 's ochtends alles klaargemaakt, zodat we 's middags nog lekker buiten konden zitten. Het was nog zalig weer. Over de 20 graden in de zon. Echt super! We werden om 5 uur verwacht bij Arnoud en Yolanda. we waren netjes op tijd, want we waren de eerste gasten. Niet lang na ons kwam de rest. Yo had de tafel weer schitterend gedekt. Helemaal in stijl. We begonnen in de keuken met champagne en aardbeien die in chocolade waren gedoopt. Op de één of andere reden, staan we op zo'n avond vaak in de keuken. Maar wat maakt het uit, het was gezellig zo. We waren met 10 volwassenen en 6 kinderen. Myrthe en Dennis hadden het eten van de kinderen voor hun rekening genomen. Die konden gelijk aan de slag, want ze hadden al honger. Ze had lasagna gemaakt. Ook kregen ze nog een toetje na. Ondertussen waren wij al begonnen met het voorgerecht. We hadden een zalmbonbon gemaakt, gevuld met een zalmmousse. Naast de zalmmousse lag er op het bord ook nog wat uitjes die ik de dag ervoor in witte wijn azijn en suiker had gelegd. Dit gaat erg goed met zalm. Alles was goed voorbereid en we moesten alleen nog de borden opmaken. Het resultaat mocht er zijn. Het zag er mooi uit. De wijn die we erbij hadden gekocht werd geopend en we konden aan tafel. Gelukkig viel ons voorgerecht goed in de smaak. Iedereen vond het erg lekker. Gelukkig maar.

Het was inmiddels ook tijd om de kalkoen uit de oven te halen en deze te bedekken met folie. Zo kon de kalkoen nog een beetje nagaren. Na het voorgerecht begon Nicole aan haar soep. Ze had een heldere bouillon met cantharellen gemaakt. Ook zij had haar huiswerk gedaan en ze hoefde het alleen nog maar op de warmen. Het was een heerlijk licht soepje die ik zeker nog eens ga klaarmaken. Ondertussen zaten we gezellig te kletsen met elkaar. De sfeer zat er goed in. Nadat iedereen zijn/haar soep op had gingen Arnoud en Yolanda de keuken in. Samen met Dennis en John volgden wij ze naar de keuken. Het moment was daar. Arnoud ging de kalkoen snijden. Dennis en John keken over zijn schouder mee. Volgend jaar zal één van de twee de kalkoen moeten gaan aansnijden, want Arnoud en Yolanda vertrekken volgend jaar zomer weer terug naar Nederland. Arnoud gaf ondertussen ook nog tips en zo werd de kalkoen langzaam ontleed.

Yo was ook druk in de weer. Stoofpeertjes, spruiten uit de oven, aardappeltjes met rozemarijn en knoflook.... Het rook erg lekker in de keuken. We dronken bij het hoofdgerecht een heerlijke rode wijn. Nou ja, ik maar een beetje, want ik was de bob voor die avond. Voordat we aan het hoofdgerecht begonnen, gaf Yo nog een speech. Bij Thanksgiving moet je tenslotte stilstaan bij de dingen waar je dankbaar voor bent. Ze droeg het diner op aan de onlangs overleden moeder van Arnoud en we hebben op die mooie woorden een toast uitgebracht. Daarna begonnen we aan het hoofdgerecht. De kalkoen was weer perfect klaargemaakt en smaakte voortreffelijk. Iedereen genoot van het lekkere eten, de wijn en elkaars gezelschap. Tussen elke gang zat een kleine pauze. Dat was maar goed ook, want we waren nog niet klaar. Het was nu de beurt aan Han en Tine. Tine had een vruchtentaart gemaakt. De bodem was schuimgebak, daarop kwam slagroom en daar bovenop weer verse vruchten. Een dessertwijn kon niet uitblijven. Heerlijk zeg. Na het dessert had Nicole nog voor een kaasplankje gezorgd. Ik zat ondertussen al aardig vol. Ik heb bewust overal maar een beetje van genomen. Na het kaasplankje was het tijd voor koffie. Het was al wat later op de avond, dus Nicole en Michel gingen met de kids naar huis en ook Han en Tine gingen niet veel later weg. We bleven over met Myrthe en Dennis en Arnoud en Yolanda. Bij de koffie werd nog een likeurtje geschonken, die ik heel wijselijk maar heb overgeslagen. Ik moest tenslotte nog naar huis rijden. Maar Dennis, Yo en John konden er geen genoeg van krijgen. Port, Amaretto...ik heb volgens mij de glazen niet één moment leeg gezien. Het was nog erg gezellig en hoewel de vermoeidheid toenam, hebben we het nog tot half 3 volgehouden. We kunnen weer terugkijken op een zeer geslaagde Thanksgiving Dinner.

Voor alle foto's van Thanksgiving Dinner klik hier.

Thanksgiving weekend....

Het is vandaag de dag voor Thanksgiving Day. Die wordt elk jaar op de vierde donderdag in november gevierd. Ik heb er vorig jaar al over geschreven, maar in het kort zijn we dankbaar voor alle goede dingen in ons leven. We gaan dat natuurlijk vieren met de Nederlanders hier. Niet morgen, maar vrijdag. Dan geven Arnoud en Yolanda hun jaarlijkse Thanksgiving Potluck Dinner. Potluck, oftewel "geluk van de pot", omdat het stond voor "eten voorzien voor een onverwachte of onuitgenodigde gast". We konden ons ook dit jaar weer inschrijven op een voorgerecht, soep, bijgerecht, nagerecht etc. Wij hebben vorig jaar de soep voor onze rekening genomen en dus jaar hebben we gekozen voor het voorgerecht met een bijpassende wijn. Ook bij ons zal er een turkey aan moeten geloven, want die gaan de gastheer en gastvrouw klaarmaken. We willen niets aan het toeval overlaten en we hebben daarom vorig weekend het voorgerecht al uitgeprobeerd. Nou die was geslaagd hoor....cum laude! Mmm, heerlijk als zeg ik het zelf. Wat het is ga ik nog niet verklappen, want dat moet voor de overige gasten een verrassing blijven. Op één ding na, hebben we alle ingrediënten in huis. Vandaag ben ik namelijk naar de supermarkt gegaan. Elk jaar bega ik dezelfde fout. De dag voor Thanksgiving ga ik mij in de 'hol van de leeuw' begeven. Bijna geen winkelwagen meer te krijgen...ja de laatste, omdat ik een stapje sneller ging dan de andere mevrouw die haar oog op hetzelfde karretje had laten vallen. Net iets te laat, jammer voor haar en wel zo fijn voor mij. In de supermarkt was het ontzettend druk. Volle karren boodschappen waarbij de kalkoen natuurlijk niet mocht ontbreken. De gangen bij de Safeway zijn niet echt breed en om het ons nog makkelijker te maken hebben ze losse bakken in de gangen geplaatst. Het is continue een met een slalom door de gangen lopen. Om nog maar niet over het tegemoetkomende 'verkeer' te spreken, want dan is het soms nog een uitdaging. Daarnaast heb je ook zoals elk jaar de Remy's (alleen op de wereld)onder ons, die vervolgens hun kar gewoon in de gang laten staan en zelf nergens te bekennen zijn. Een lichtelijke irritatie wordt dan ook bij mij opgewekt. Maar ja, met de gedachte van Thanksgiving zucht ik maar weer eens, haal diep adem, probeer de kar zo neer te zetten dat ik er ook langs kan.

Nadat ik alle boodschappen had gevonden, was het tijd om naar de kassa te gaan. Op naar het volgende drama. De kassa's staan niet echt op een tactische plek en de rijen liepen tot in de gangen. Die dus zo smal zijn, dat er andere mensen bijna niet meer doorheen konden gaan. Als je de blikken van de mensen moest verwoorden, dan werd er heel wat gevloekt volgens mij. Maar ach, dat hoort nu eenmaal bij het Thanksgiving weekend... Ik had afgerekend en liep met de kar naar de auto. Onderweg besefte ik mij dat ik de rode uien was vergeten.... Verdorie, moest ik nog een keer terug. Mijn eigen schuld natuurlijk, dus wederom een diepe zucht en ben die nog gauw gaan halen. Nou ja, gauw...ik moest gewoon weer achter in de rij aansluiten. Afin, ik heb nu alles. De chaos in de supermarkt zal vrijdag ook weer te zien zijn in de 'normale' winkels, want vrijdag is het Black Friday. Op deze dag begint de officiële uitverkoop. Ik heb het idee dat het hier altijd uitverkoop is, maar goed, je kunt er maar een naam aan geven. Veel mensen zijn vrij op deze dag en er wordt er massaal op uitgetrokken om de beste koopjes te scoren. De echte 'Die Hards' gaan al om middernacht naar de winkel. Ja, jullie lezen het goed. De winkels gaan morgenavond om middernacht al open. Maar ja, je kunt dan wel mooie spullen kopen voor weinig geld. Neem de aanbieding van BestBuy, daar gaat een TV de uitverkoop in. Geen 499 dollar, maar 199 dollar.... Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. De parkeerplaatsen zijn overvol en er staan meterslange rijen voor de winkels. Gekkenhuis!

Wat we verder gaan doen dit weekend weten we nog niet. John is donderdag en vrijdag vrij, dus we hebben echt een lang weekend. We zien wel. Waarschijnlijk zullen we zaterdag gaan relaxen, want het zal niet vroeg zijn wanneer we vrijdag in ons bed liggen. Zondag is dan een betere dag om iets te gaan doen. Ik wens iedereen die Thanksgiving viert hele fijne dagen!

De tijd vliegt voorbij...

De tijd vliegt voorbij. John is inmiddels weer terug van 1 week Nederland en een paar dagen Fort Worth. Vorige week vrijdag kwam hij weer met een volle tas terug. Volgepakt met Nederlandse produkten. De voorraadkast moest daarom grondig aangepakt worden. Een reorganisatie was het gevolg. Ik heb alles eruit gehaald en weer opnieuw in de kast gezet. Wat spullen verplaatst en zo kon alles er toch weer in. Ik zat er naar te kijken en moest eigenlijk wel lachen om de hoeveelheid Hollandse produkten. Mijn eigen 'Dutch Store'... Voorlopig hebben we genoeg! Het weer veranderd hier met de dag. Zo zat ik vorige week nog met een kort rokje, shirtje en mijn flipflops aan. Het was zo warm buiten, zo'n 29 graden in de zon.. De afgelopen dagen heb ik mijn Uggs weer aan en een lekker dik vest. De zon schijnt gelukkig wel en de lucht strakblauw. De tuin ligt vol met bladeren, dus John zal binnenkort weer aan de bak moeten. Geen dankbaar werk, want voordat je het weet ligt de tuin weer vol en kun je opnieuw beginnen.

Gisteren had ik een drukke dag. Ik ben met Nicole, Myrthe, Yolanda en Petra naar de film geweest. Na een stemronde via de mail, was de keus gevallen op J. Edgar. Deze film is gebaseerd op het leven en werk van J. Edgar Hoover, oprichter van de FBI. Tot op heden is het niet zeker of J. Edgar Hoover homoseksueel was. Toch laat de film zien dat hij een geheime relatie had met zijn plaatsvervanger Clyde Tolson. De film begon om tien voor half 11 en het was best zware kost, zo op de vroege ochtend. Het duurde even voordat ik in de film zat. Het einde vond ik erg mooi, ontroerend. Meer zal ik er niet over vertellen. Dat is niet leuk voor de mensen die de film nog willen gaan zien. Wat ik wel fijn vind aan een ochtendfilm, is dat je bijna alleen in de bios zit. In totaal zaten we met 9 mensen in de zaal. Heerlijk rustig! De film duurde iets langer dan ik had verwacht. We zouden na de film gaan lunchen, maar ik zou in tijdgebrek komen. Helaas moest ik de lunch deze keer overslaan. Ik kreeg gisteren namelijk weer eters. Daarvoor moest ik alle boodschappen nog halen en 's middags het eten voorbereiden. Ook wilde ze een rondleiding door het huis, dus moest toch nog even alle kamers nalopen. Ze kwamen iets na zessen. Na de grand tour, hebben we eerst even geborreld, daarna aan het voorgerecht begonnen, gevolgd door het hoofdgerecht. Het was een gezellige avond, maar was 's avonds wel blij dat deze dag erop zat. Ik was moe en we zijn lekker op tijd naar bed gegaan.

Een jaar geleden...

Het is vandaag precies een jaar geleden dat Jamie, onze poes, is overleden. Een jaar later, maar het voelt als de dag van gisteren. Ik vergeet nooit meer het moment dat we hoorden dat Jamie overleden was. Wij zaten toen in Nederland en waren bij Roland en Monique voor een etentje. Vreselijk vond ik het dat ik niet bij haar was, toen ze dood ging. Dat zit me tot op de dag van vandaag nog altijd dwars. Maar ja, de dingen gaan zoals ze gaan en je hebt het niet altijd voor het zeggen. We hebben haar een mooi plekje gegeven in de tuin. Ik ga er regelmatig heen. Gewoon even kijken, de steen vrijmaken van de blaadjes en de roos weer op zijn plek leggen als deze is weggewaaid. Misschien vinden mensen dit stom, maar voor ons had ze een speciaal plekje in ons hart. Ik mis haar nog elke dag. Geen Jamie meer die op tafel kom liggen als ik achter de laptop zit, geen Jamie meer die mij gezelschap houd als ik naar het toilet ga, geen Jamie meer die ik op kan pakken om even lekker te kroelen... Nooit gedacht dat haar overlijden zo'n impact op mij zou hebben. Ook Esmée, onze andere poes, is veranderd sinds Jamie er niet meer is. Die kan soms ineens keihard gaan miauwen. Alsof ze iedereen kwijt is. Als ik haar dan roep is het weer oké. Jamie is 15 jaar geworden en dat is mooi. Ze heeft een goed leven gehad en ben blij dat ik juist haar uit het nestje jonge poesjes heb gekozen. Een kat met karakter! Ze heeft ons 15 jaar liefde en plezier gegeven. Op het moment dat ik dit schrijf rolt er weer een traantje over mijn wangen. Ja Jamie, we zijn je niet vergeten....

Fototrip Shenandoah

Gisteren had John een vrije dag genomen. Dat was al weer een tijd geleden, want het is erg druk op zijn werk. Maar soms moet je gewoon even een dag plannen, want voordat je het weet is er weer een jaar voorbij en heb je weinig van de omgeving gezien. Toen we vorige week vrijdag naar Shenadoah reden, zag ik onderweg heel veel fotospots. We zaten toen met de tijd en konden nergens stoppen. Daarom zijn we gisteren terug gegaan en hebben dezelfde route gereden. John moest 's ochtends toch nog even wat mailtjes verwerken, maar daarna konden we dan toch op pad. De eerste stop was gewoon langs de kant van de weg. Ik had er hooibalen zien liggen en wilde die graag fotograferen. Het was alleen jammer dat ze niet zo mooi lagen. Maar goed, ik was er nu toch. Ik liep het veld in en ineens sprong er vanalles omhoog en tegen me aan. Het krioelde hier van de sprinkhanen. Ik werd er helemaal kriegelig van... Het liefst was ik teruggelopen, maar je moet er wat voor over hebben om een leuke foto te maken. Verstand op nul dan maar en al zwaaiend met mijn handen om de sprinkhanen van me af te slaan, kwam ik bij de hooibalen. Ik heb wat foto's gemaakt, maar die sprinkhanen lieten me niet met rust, dus ik hield het al snel voor gezien. Even later kwamen we voorbij een open veld met wat huizen en een typische Amerikaanse 'barn', oftewel schuur. De auto werd in de berm geparkeerd en ik kon weer volop plaatjes schieten. Wat is het hier toch prachtig. Zo'n andere omgeving als DC en op iets meer dan een uur rijden bij ons vandaan.

We reden weer verder en zag weer wat hooibalen liggen. Dit plekje was beter. Er stond een oude schuur bij, dus dat maakte het plaatje compleet. Op de één of andere manier had ik de neiging om op de hooibalen te klimmen. Dat heb ik dan ook gedaan, waarna er een kleine fotosessie volgde. Het weer was zalig en ik begon het warm te krijgen met mijn trui aan. In de auto werd zelfs de airco even aangezet. Weer in de auto zat ik te genieten van de omgeving. Typische huizen met rode daken, mooie uitzichten, strakblauwe lucht... We kwamen voorbij Guns Trading Post. Hier kun je wapens kopen, inruilen en schietlessen volgen. Dat vlak daarnaast een kinderopvang zit, begrijp ik dan weer niet. Van het ene uiterste naar het andere... Nadat we ook nog even getankt hadden kwamen we bij een klein doprje, genaamd Sperryville. Sperryville ligt in Rappahannock County. Onderaan de berg, vlakbij de ingang van de Skyline Drive. Natuurlijk mocht ook hier een stop niet ontbreken.

We reden verder en waar we al snel rechtsaf moesten, bleven we nu doorrijden. Uhm, het kwam ineens niet meer zo bekend voor, dus na een kwartiertje zijn we omgekeerd en teruggereden. Net voordat we Sperryville weer in ons vizier kregen zagen we de afslag die we hadden moeten nemen. Nou ja, we hadden de tijd, dus geen probleem en we vervolgden onze tocht. We kwamen aan bij een oude schuur midden in een veld. Nu zie je die wel meer in deze omgeving, maar onze aandacht werd getrokken door een Amerikaanse vlag die in een opening hing. Auto weer in de berm en fotograferen maar. Na dit punt zijn we weer teruggereden naar Sperryville. Van hieruit was het niet lang meer rijden naar de Skyline Drive. Helaas zijn de kleuren al over de top en zijn de bladeren gevallen. Maar dat maakt het uitzicht er niet minder om. Hier en daar zijn we gestopt om te genieten en foto's te maken. We kwamen tijdens de rit over de Skyline Drive 6 herten tegen. Blijf het bijzonder om deze beesten in hun eigen habitat te zien. Er stonden er twee kort langs de kant van de weg en die heb ik nog redelijk kunnen fotograferen. Ze zaten me, al kauwend, vreemd aan te kijken. Die rare toeristen ook....!

Het begon al wat kouder te worden en de dag kwam aan zijn eind. Met een geheugenkaart vol met foto's konden we best tevreden zijn. We zijn bij Reston gestopt om de dag af te sluiten met een dineetje bij Clyde's. Het was een heerlijke dag!


Voor alle foto's klik hier.

Sneeuw....?!?

De weermannen gaven het eerder deze week al aan. Zaterdag kans op sneeuw. Euh, maar het is pas oktober, was mijn gedachte gelijk. Twee weken geleden was het zwembad nog open en nu moesten we rekening houden met sneeuw! Ik moest het eerst nog maar eens zien... Zaterdagochtend werd ik natuurlijk gebroken wakker. Ik had het gevoel alsof ik 10 ronden met Mike Tyson had staan boksen. Alles aan mijn lichaam voelde beurs en broos. Het was natuurlijk te verwachten, als je als niet getrainde hiker één van de zwaarste trails gaat doen. Ik liet me uit bed 'rollen' en ging naar beneden. We zaten aan het ontbijt toen het al begon te sneeuwen. Nou ja zeg, moeder natuur is dit jaar erg van slag. Ik vond het eigenlijk nog iets te vroeg om de sneeuwvlokjes naar beneden te zien dwarrelen. Maar aan de andere kant ook wel weer leuk om te zien. Dat we zo vroeg al witte vlokjes zagen, had te maken met de sneeuwstorm die over het Noordoosten van Amerika trok. Bij ons viel het nog reuze mee, in vergelijking met Connecticut waar zo'n 34 cm sneeuw is gevallen. We hebben die dag dan ook niet veel gedaan.

's Avonds waren we uitgenodigd bij Nicole en Michel voor een etentje. Ik wilde een kleinigheidje meenemen en besloot iets voor Misty (de hond) mee te nemen. Eerder die week moest ik met de Ford naar de garage en daar aan de overkant zit de Petsmart. Dit is een grote dierenzaak, waar ze vanalles hebben. Een gangpad vol met speeltjes voor de hond. Tja en wat moet je dan nemen. Ik koos voor een rubberen speeltje, waar je snoepjes voor de hond in kunt doen. Ook daar hangen al kerstspullen, natuurlijk in de vorm van speeltjes voor kat en hond. Met de sneeuwvlokken van zaterdag lijkt de kerst niet eens meer zo ver weg. Sterker nog, over 54 dagen is het al kerstmis. Maar goed, ik wijk weer af. Om 5 uur werden we bij Nicole en Michel verwacht. We hebben eerst gezellig wat gedronken en gekletst. Ik heb Michel nog maar eens bedankt voor zijn steun en toeverlaat afgelopen vrijdag. Ik had Nicole het kadootje gegeven. Zij was er blij mee, want schijnbaar had ze dit al eens zien liggen. Nu moesten we nog zien of Misty er ook blij mee was. In eerste instantie had ze niet veel interesse in dit rare rubberen voorwerp. Maar toen ze eenmaal het snoepje rook, ging ze helemaal los. Gelukkig, een tevreden hond en een tevreden baasje. Daarna gingen we eten. Ik merkte dat ik erg vermoeid was. Natuurlijk van die uitputtingsslag van de dag ervoor en de weinig slaap die ik die nacht heb gehad. Ik heb het nog kunnen rekken, maar rond de mklok van elf uur, ging toch echt het lichtje uit bij mij. Het was een gezellige avond!

Grenzen verleggen....

Vrijdag hadden we een saamhorigheidsdag van John zijn werk. Het plan was om met zijn allen het Witte Huis te bezoeken. Helaas is dit niet gelukt, dus kwam plan B tevoorschijn. Een wandeltocht door Shenandoah. Ik keek naar de lijst met namen en zag bij de meeste een tweetje achter de naam staan. Ik dacht dat er best veel vrouwen meegingen. Aangezien ik fysiek niet helemaal ‘up to date’ ben, had ik in eerste instantie mijn twijfels of het wel verstandig was om mee te gaan. Maar als al die vrouwen meegaan, dan zou ik het ook wel vol kunnen houden…dacht ik. We moesten goede loopschoenen aan, veel water meenemen en een rugzak met lunch en andere benodigheden. We moesten er thuis even naar zoeken, want wij hiken nooit. Afin, na een zoektocht hadden we alles gevonden. We werden om half negen bij Arnoud en Yolanda verwacht voor een licht ontbijt. Eenmaal aangekomen, zag ik tot mijn verbazing bijna alleen maar mannen staan. Waar waren Petra, Tine en Nicole? Uhm, van de dames waren er Yolanda, Aagje en Myrthe. Allemaal sportievelingen die wel wat gewend zijn. Ik begon me al een beetje zorgen te maken. Het was tijd om te vertrekken en met 3 auto’s zijn we richting Shenandoah gereden. Het was een lange rit en naar mate we steeds dichter op de plaats van bestemming kwamen, werd me steeds duidelijker dat dit geen gewone wandeling zou worden. De trail die we zouden gaan lopen, was schijnbaar erg pittig. Ik begon me steeds meer zorgen te maken. Na meer dan een uur rijden, kwamen we op de parkeerplaats aan. De kaart werd gepakt en we waren klaar voor de grote tocht. Tenminste ‘zij’, ik kon dat nog niet van mezelf zeggen. Maar ik schraapte alle moed bij elkaar en ging het avontuur aan.

Het begon al gelijk ‘bergopwaarts’, maar het was nog een normaal pad waar we op liepen. De kleuren van de bladeren waren prachtig. Van oranje tot rood, van groen tot geel. Je kon wel zien dat de piek van mooie kleuren al voorbij was. Veel bladeren waren er al afgevallen, door orkaan Irene. John vroeg of ik het vol ging houden. Hij gaf me nog de optie om terug te gaan. We hadden namelijk ook een wijngaard in de buurt gezien en daar zouden we dan naartoe kunnen gaan. Hoewel dat aanbod heel aanlokkelijk klonk, besloot ik om met de groep mee te gaan. We wandelden en wandelden en wandelden… steeds verder omhoog. Na een tijdje lopen hadden we onze eerste stop. Thank god… Ik dronk wat water, nam wat krachtvoer in de vorm van een Sultana. Iedereen ging even zitten en nam wat te eten en te drinken. Ik had daar nog wel een tijdje kunnen zitten, maar er werd besloten om verder te lopen. De break had me goed gedaan en ik had weer energie om verder te lopen. Het pad werd steeds moeilijker begaanbaar. Er lagen veel kleine stenen op het pad, die bedekt waren met een laag bladeren. Het was lastig lopen, maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik vroeg me wel af hoe lang we nog omhoog moesten lopen. We liepen nog steeds in het bos. Het werd steeds zwaarder en ik had geen oog meer voor de mooie blaadjes aan de bomen. Ik begon mijn benen al te voelen en sprak mezelf moed in. Kom op Natas, je kunt het…

Het pad waar we op liepen veranderde steeds meer in een rotspartij. Ik keek naar de trail en zag op een gegeven moment helemaal geen pad meer. Euh… moet ik hier overeen klimmen? Ja dus… Het zweet brak me uit. Ik merkte dat ik weinig profiel meer had onder de schoenen die ik ooit 10 jaar geleden had gekocht. Ik gleed continue weg en daar raakte ik mijn vertrouwen kwijt. Het zweet brak me uit. Stilletjes begon ik te verlangen naar zitten, een warm bakje koffie en met de beentjes omhoog. Helaas was de realiteit anders en kwamen we bij een kloof. Ik keek er naar en kon me niet voorstellen dat ik daar doorheen moest klauteren. Een gevoel van onmacht kwam over me heen. Ik kreeg het nog meer benauwd en merkte dat mijn lijf niet echt mee wilde werken. Ik zei tegen de rest dat me dat niet ging lukken. Ah, Natasja…we helpen je er wel doorheen. Nou, het saamhorigheidsgevoel werd nu duidelijk zichtbaar. Met 3 man sterk hebben ze me geholpen. Ik was op het punt gekomen dat ik het niet meer zag zitten. Gleed continue weg over de gladde rotsen. Ik merkte dat John alles op de gevoelige plaat aan het vastleggen was…. Als mijn blik kon doden, viel hij daar terplekke neer. Het resultaat was dan ook dat ik uit frustratie mijn twee middelvingers opstak… Ik besefte me ook dat dit geklauter nog maar het begin was. Op dit punt ben ik mezelf tegengekomen. Ik had een angstig gevoel, die ik nog nooit eerder heb gehad. Het was een gevecht tegen mezelf. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten, maar ja, ik was nu al te ver….ik moest door! Mijn rug ging tegenwerken, ik had schaafplekken op mijn handen van het geklauter…. Nee, hiken is niet mijn ding! Daar ik dacht dat ik het ergste had gehad, kwamen er nog meer pittige uitdagingen. Ik moest keer op keer mijn angst overwinnen. Ik voelde ondertussen elke spier in mijn lichaam. We kwamen steeds hoger en hoger. Af en toe hadden we uitzicht op de vallei. Dat was dan wel weer een prachtig moment. Even uitrusten en van het uitzicht genieten. Telkens als we weer verder moesten zonk de moed me in de schoenen. Maar ja, gewoon doorgaan hè. Ik merkte ook dat ik blaren op mijn voeten had. Elke stap werd steeds pijnlijker en begon me serieus af te vragen waarom ik dat aanbod om naar de wijngaard te gaan, had afgeslagen. Ik moet wel zeggen dat we tussendoor ook veel gelachen hebben. Het was best gezellig, zolang ik maar niet hoefde te klauteren en klimmen. Michel was mijn steun en toeverlaat. Hij heeft me door alle kloven, rotspartijen heen geloosd en daar ben ik hem erg dankbaar voor. Ik heb me tijdens de tocht erg kwetsbaar gevoeld. Was soms ook kwaad op mezelf. Sprak mezelf dan toe… Natasja, stel je niet aan. Maar ja, mijn gevoel kon ik niet zo maar uitschakelen. Het was mijn inziens een helse tocht, hahaha.

We hadden het hoogste punt bereikt en ook daar genoten we van het uitzicht. We namen allemaal nog wat te drinken en de nootjes, snickers en kaas werden aan elkaar uitgewisseld. Vanaf dat punt ging het weer bergafwaarts. Niet dat het makkelijker werd, want nog steeds was er geen normaal pad zichtbaar. Na nog wat klim en klauterwerk kwam dan eindelijk een normaal pad in zicht. Hè hè… Het ergste had ik gehad. Niet dat dit pad zo makkelijk liep, want het liep aardig af. Daardoor kwam er druk te staan op mijn voeten. De blaren waren duidelijk voelbaar. Aiaiai… Inmiddels waren we al ruim 5 uur aan het lopen. Ik vroeg aan Han hoe ver het nog was naar de auto. Nou, zei hij, nog zo’n anderhalf uur lopen en dan zijn we er. Slik…. Tanden op elkaar en doorlopen maar. Na 6,5 uur kwam het einde in zicht. Ik herkende de omgeving, want dat was het punt waar we de tocht begonnen waren. Een gevoel van opluchting kwam over me heen. Jullie begrijpen wel dat ik niet in woorden uit kan drukken hoe blij ik was…

Op de terugweg zijn we bij de Outback (restaurant) gestopt waar we allemaal genoten hebben van een welverdiende maaltijd. Na het eten zijn we naar Arnoud en Yolanda gegaan, waar we nog een afzakkertje hebben genomen. Nou ja, een paar dan. Om 2 uur waren we thuis,
moe….doodmoe….!