Een zaterdag met een lach en een traan...

Het is zaterdagavond en we zitten bij mijn schoonmoeder. We hebben net gegeten en ook bij haar konden we niet het geschikte moment vinden om het grote nieuws te vertellen. John begint te vertellen dat hij een nieuwe functie krijgt en dichter bij zijn werk komt te wonen. Dit was het punt, dat mijn ouders het al door hadden, maar mijn schoonmoeder heeft nog niks in de gaten. Ze vraagt of John weer in Breda komt te werken (daar wonen we namelijk vlakbij), maar John moet haar teleurstellen en laat haar weten dat 'dichtbij' in ons geval Amerika is. De feiten kloppen wel; wij gaan dichter bij John's zijn werk wonen. Ik kijk naar de reactie; ik zie een gezicht verstrakken en ze schrikt. Op dat moment weten we, dat ze het schijnbaar helemaal niet verwacht. Het nieuws slaat in als een bom. Hoewel we het er zo vaak over hebben gehad, heeft ze het nooit serieus genomen.

Ik zie een traan, trillende handen en constant krijgen we na een stilte een vraag. "Hoe moet het dan met de poezen..., wat doen jullie met je huis..., voor hoe lang gaan jullie weg...etc". We proberen overal een zo goed mogelijk antwoord op te geven en proberen haar ook de positieve dingen te laten inzien. Dat valt niet mee. Hoewel ze beseft dat dit een mooie kans is voor ons en qua werk zeker voor John, laat ze zich hier niet veel over uit. Het is ook niet leuk dat je kind naar Amerika verhuisd, dat begrijp ik helemaal, maar het is maar voor 3 jaar. Het is niet zo dat we gaan emigreren. John is 41 en ik ben 37; wij hebben een eigen leven. Misschien kost het even wat tijd, maar ik hoop echt dat ze aan het idee kan wennen. Dat ze het er zo moeilijk mee heeft, doet ons natuurlijk ook wel wat!

's Avonds moeten we ook nog naar een tuinfeest. Mijn voornemens om nog niets te zeggen ben ik al snel vergeten. Onze vrienden wisten wel waar wij mee bezig waren en dus komt heel logisch de vraag of we al iets meer weten. Tja, sorry, maar ik kan het niet langer voor me houden en vertel ze het goede nieuws. De reacties zijn ontzettend leuk. Iedereen gunt het ons en zijn allemaal superblij voor ons dat het uiteindelijk toch doorgaat. De één geeft al bijna de bestelling op wat ik moet gaan opsturen vanuit Amerika en de ander belooft langs te komen. Wij zijn blij dat we zulke fijne, goede vrienden hebben. Vrienden met wie wij dit alles kunnen delen en dat de vriendschap die we met elkaar hebben nooit zal verwateren wat de afstand tussen ons ook is.

's Avonds hebben we nog de grootste lol gehad en het werd weer een (Brabants) feestje als vanouds! Een Prosecco, bitterballen, wijntje, pilsje, hapjes, dansen....na een tal van wijntjes en pilsjes uiteindelijk nog de polonaise.... en toen vond ik het wel weer tijd om naar huis te gaan. Het was inmiddels al 04:00 uur! In bed denk ik nog na over de avond en weet dat ik dit soort feestjes nog ga missen.

Opruimen of een terrasje pakken?

Afgelopen woensdag was ik vrij. Ik kon twee dingen doen; of alvast beginnen met opruimen/inpakken of naar Breda, shoppen en een terrasje pakken. Tja, het was warm die dag en je wil niet weten hoe warm het dan is op zolder. Hoewel ik me ervan bewust ben, dat er nog heel veel gedaan moeten worden , was de keuze was zo gemaakt! Het werd Breda! Ook hier is alles 'on sale' dus ik heb nog wat zomerse dingen ingeslagen. Daarna lekker met een rosé genieten op een terrasje. Het was lekker druk en dan is het zo gezellig in Breda. Ik bedacht me ook gelijk dat ik deze stad erg ga missen. Wij wonen niet in Breda, maar het is een kwartiertje rijden en we staan in de stad.

Ik was alleen op pad, want John zit momenteel in Washington. Morgen komt hij weer thuis. Ik had hem weer een lijstje met huurhuizen meegegeven die hij moest gaan bekijken. Op internet ziet het er allemaal mooi uit, maar als je daar voor een huis staat, krijg je wel een realistisch beeld van het huis en de omgeving. Zo was er een huis, die best dicht tegen een snelweg lag. Natuurlijk gebruiken we Google Maps, maar soms hoop je dat het geluidsoverlast niet te overheersend is. Nou, we hebben er weer een paar van het lijstje af kunnen halen.

Morgenavond hebben we een tuinfeest bij vrienden. We moeten het nog steeds vertellen, maar het komt er niet van. John is afgelopen zondag vertrokken naar Washington en komt morgen pas weer thuis. Lastig hoor, een datum prikken om iets af te spreken met je vrienden. De ene keer kunnen wij weer wel, maar dan zijn onze vrienden weer verhinderd. De vakantie komt er ook weer aan. Straks zijn ze allemaal weg en hebben we het nog niet verteld. Op korte termijn zal er iets moeten gaan gebeuren, maar niet op het feestje morgenavond. Ik wil niet de aandacht op ons vestigen. Dat vind ik niet leuk voor de gastheer en gastvrouw. Wat hebben we het allemaal druk hè!

Het hoge woord is eruit....

Gisteren zijn we naar mijn ouders geweest. Op visite, zomaar….nou ja zomaar… Nu er zekerheid is over ons vertrek, kunnen we het eindelijk tegen iedereen gaan vertellen. We hebben er bewust voor gekozen, zolang er geen zekerheid was, om het nog even stil te houden. We wilden niet dat zij ook maanden in spanning zouden zitten. Dus gisteren was het de dag die we uitgekozen hadden om het te vertellen. Waarom woensdag? Nou, ik vond het ook zo sneu om het op vaderdag te vertellen. Niet echt een leuk cadeau… John vertrekt zondag ook weer naar Washington, dus zondag was geen optie.

Daar zit je dan, gezellig aan de koffie. Wij, met de wetenschap dat je zo iets ‘groots’ gaat vertellen en zij, zich van geen kwaad bewust. Ik ben zenuwachtig en constant op zoek naar een ‘goed’ moment, alhoewel ik denk dat er nooit een goed moment is. Na wat gekletst te hebben, besluit ik om met een omweg het gesprek naar onze mededeling te sturen. Dus ik begin heel onschuldig te vertellen dat John een nieuwe functie krijgt en ik zie dat mijn moeder wat meer rechtop gaat zitten en me aankijkt alsof ze al weet wat ik wil gaan zeggen. Maar ja, voordat ik verder kan gaan roept ze al gelijk; “toch niet in Amerika hè?”…..waarop wij alleen nog maar ja kunnen knikken. Op dat moment kijken mijn vader en moeder elkaar aan met een blik van zie je wel, we wisten het wel dat het er nog eens van ging komen. Wat blijkt nu; ze hebben het er onlangs met vrienden over gehad, dat ze het gevoel hadden dat wij ooit nog eens die kant op zouden gaan. Maar dat het al zo snel zou zijn, hadden ze ook niet verwacht. Natuurlijk is het voor hun niet zo leuk, maar mijn vader en moeder gunnen het ons wel. Ze hebben altijd geroepen, dat als er iets op je pad komt wat je graag wilt doen, je die kans moet pakken.

We hadden de kaart van Washington DC meegenomen en zo konden we ze laten zien waar we ongeveer terecht gaan komen. Ik heb ze ook mijn blog laten zien en alvast maar bij de favorieten gezet. Gelukkig hebben we genoeg middelen om te communiceren, zoals mailen, internet, mijn blog, skypen/bellen, een webcam zodat we elkaar ook nog kunnen zien. Gelukkig kunnen mijn ouders met een computer overweg, want dat maakt het communiceren wel makkelijker. Ze komen natuurlijk ook op bezoek als wij daar wonen. Het zal hun eerste bezoek aan de USA zijn. Wat is er dan mooier om dat met zijn allen te delen. Mijn moeder moet zich alleen nog even over het vliegen heen zetten; Ze durft wel, maar als het niet hoeft, dan liever niet. (ze heeft overigens nog nooit gevlogen hoor) De avond stond verder helemaal in het teken van ons komende vertrek in oktober. Het besef zal misschien nog moeten komen, maar ik denk dat we er allemaal sterker door worden. We gaan met zijn allen de uitdaging aan! Pap en mam, bedankt voor jullie steun. Het doet ons goed, dat jullie het zo hebben opgepakt!

Zaterdag gaan we het aan de moeder van John vertellen. Die komt vrijdag terug van vakantie. We wilden het niet voor haar vakantie vertellen, want dan zou ze alleen maar piekeren tijdens de vakantie. Dat wilden we haar niet aandoen. Verder gaan we het snel aan onze vrienden en buren vertellen.

Holland vs Amerika

Normaal loop ik er zo aan voorbij.....dan heb ik het over die typische "Hollandse prullaria'. Maar nu ik weet dat ik de komende jaren in Amerika ga wonen, vind ik het juist grappig. Lekker kitsch....je moet het dan ook met een knipoog zien. Dus wat kwam ik laatst tegen....? 'Delftsblauwe' klompjes. Ik kon ze niet laten liggen. Die krijgen een mooi plaatsje in ons nieuwe huis in Amerika. Een keukenschort in Delftsblauw lijkt me ook wel leuk. Die heb ik al eens gezien op internet. Eens kijken of ik daar nog aan kan komen. Gek eigenlijk hè. Alles wat voor ons zo gewoon was, ga je nu extra missen. De tuin waar we altijd op klagen. We hebben een tuin met veel snoeiwerk. Veel strakke lijnen, buxushagen etc. Gisteren waren we nog in onze tuin bezig en hoewel we het snoeiwerk niet zullen missen, ga ik nog vaak aan mijn gezellige tuin denken. De meeste tuinen (van de huurhuizen) die ik heb gezien, zien er zo maar sober uit. Gras en een deck en dat is het dan. Ik kan me voorstellen dat je als verhuurder niet wilt investeren in een tuin, maar voor de huurders zoals wij is het wel een gemis. Interesse in nog meer kitsch en nostalgie?...http://www.heimweenaarholland.nl/


Misschien sla ik nu helemaal door, maar ik heb ook al een portret van Koningin Beatrix voor ons prikbord uitgeprint. Die krijgt een mooi plaatsje naast Barack Obama! Wij gaan ons natuurlijk helemaal aanpassen aan het land waar we wonen, maar je moet nooit vergeten waar je vandaan komt. Voor ons het land waar je op je gemak naar een café kunt fietsen/wandelen voor een lekker biertje of een goed glas wijn, een kroketje uit de muur kunt trekken, nog even om een snelle boodschap bij de plaatselijke super kunt gaan, de typische Hollandse kneuterigheid, stamppot en grijze luchten, veel regen. Ach, in Amerika zal ik de auto moeten pakken om ergens een biertje te gaan drinken, het recept voor de kroketten niet vergeten mee te nemen, in één keer mijn boodschappen voor de gehele week halen, hamburgers ipv stamppot en de grijze luchten maken plaats voor de Indian Summer. Van voetbal naar football, van GTST naar ATWT, van euro naar dollar.....Het gaat gewoon helemaal goedkomen en mocht ik toch nog heimwee krijgen, dan zet ik toch de CD van Guus Meeus op met het liedje 'Brabant' en kijk ik even naar onze 'Bea' en mijn Hollandse nostalgische spulletjes. Ik hou erg van de grote wereld, waar Nederland een prachtig klein deeltje van is. Dat is het na een paar jaar nog steeds, daarom willen wij het leven in de USA nu ervaren!

Huizenjacht

Nu we weten dat we naar Amerika gaan, ben ik natuurlijk druk bezig om een geschikt huis te vinden. Waar gaan we wonen? Mclean, Alexandria, Falls Church of een andere leuke plaats in die omgeving. Het valt niet mee. Als je in Nederland op zoek bent naar een huis en je ziet iets wat geschikt is, dan kun je er eens langs rijden. Kijken hoe de omgeving is, hoe het huis er werkelijk uitziet, hoe de ligging is. Tja, dat wordt een beetje lastig als je toekomstige huis ergens in Amerika staat. Je moet afgaan van de foto's op die je op de sites van de makelaars ziet staan. Ik heb al veel sites bekeken en al heel veel mooie huizen gezien. Soms valt het ook tegen. Dan ziet het er van de buitenkant mooi uit, maar als je dan de foto's van binnen ziet is het soms schrikken. Dan lijkt het wel of de tijd heeft stil gestaan. Hieronder een aantal huizen die ik ben tegengekomen...

Ik weet dat het maar tijdelijk is, maar voor die 3 jaar wil ik wel een huis wat me aanspreekt. Wij wonen hier ook erg prettig, met alle luxe, ruimte en comfort. Ik wil best een stap terug doen in Amerika, als het maar niet te ver 'terug in de tijd'is. De komende tijd zal ik wel druk in de weer zijn met mijn huizenjacht. Ik zal jullie op de hoogte houden van alle ontwikkelingen. Tot later!