Zo maar een update en o ja....een aardbeving

De dagen verstrijken en ik begin het een beetje beu te worden om hier alleen te zitten. Ik zit al vanaf 6 oktober alleen hier in Texas. John moest voor verschillende meetings naar Nederland. Hij was eerst een week naar DC, op zaterdag met zijn verjaardag gelukkig thuis en daarna dus bijna twee weken in Nederland. Hij komt a.s. zaterdag weer thuis. Gelukkig, want de dagen duren best lang en het is soms best raar om een dag helemaal niet te praten. Heb ik tenminste weer gezelligheid en iemand in huis tegen wie ik iets kan zeggen en ook iets terug zegt. Een paar dagen hebben we samen. Volgende week woensdag vertrek ik namelijk naar Nederland. We hebben hier geen oppas voor Esmée, dus moeten we apart. Ik kom dan zondag 3 november weer terug. Ik heb er ontzettend veel zin in. Even naar de beschaafde wereld en bijtanken. Ik ben toe aan het zien van familie en vrienden. Wel jammer dat we niet met z'n tweetjes konden gaan.  

De kat kijkt af en toe wel op als ik tegen haar praat, maar gaat vervolgens gewoon weer door met slapen. Dan kroel ik maar met haar, wat ze natuurlijk helemaal niet erg vind. De eerste week dat John weg was, was het nog steeds heerlijk warm weer. Ik heb dan ook wat uurtjes aan het zwembad gelegen. In de tweede week, deze week dus, zat het weer niet echt mee. We hadden hier te maken met een koudfrontje…nummer 2 al weer. Iedereen hier in Texas is ontzettend blij met de koele temperaturen, maar ik zit er niet op te wachten. Ik wil genieten van de zon en een milde temperatuur. Het was gisterenochtend zelfs maar 11 graden buiten en het werd niet warmer dan 15 graden… Ik mis trouwens de herfst in Virginia. De prachtige kleuren van de bomen die nu langzaam veranderen in geel, oranje en rood. Dat is toch altijd zo mooi. Hier is het nu nog redelijk groen en de blaadjes zien er een beetje droog uit.

O ja, en om het nog even te melden; ik heb zelf een vogelspin van het balkon geveegd. Ja, dat heb ik weer. John was net een paar uur weg en ineens zat ie daar… Op het balkon, een metertje bij mij vandaan. Mijn hart ging sneller kloppen en ik ben zo snel als ik kon naar beneden gegaan om een bezem te halen. Gelukkig met een lange steel, zodat ik de spin op veilige afstand een duwtje kon geven. Met trillende handjes, dat dan weer wel. Ik hoorde de spin ook op de grond terecht komen. Oh, ook dat gaf me weer de kriebels. Ik ben naar beneden gegaan en heb de spin naar het gras begeleid… Ik was best trots op mezelf, want als je weet hoe bang ik voor die vogelspinnen ben… Schouderklopje!

Over gisteren gesproken. Ik werd hier gisterochtend goed wakker geschud. Letterlijk! Ik had om 8 uur de wekker gezet. Ik werd wakker en meestal kijk ik dan op mijn iPhone, check mijn mail, lees de krant etc. Ik was daarmee bezig en toen… Ineens een gebulder, echt ik dacht aan een explosie ergens, daarna begon alles te trillen. Ik lag gewoon te schudden in bed. Ik stond gelijk op, heb me snel aangekleed en ben naar beneden gegaan. Alles hing en stond nog op zijn plek. Esmée was ook wat onrustig.

 

Ik had werkelijk geen idee wat er gebeurd was. Ik gelijk googlen, maar de berichten bleven uit. De overheid had toen nog steeds met de shutdown te maken en de website van de overheid lag plat. Pas na een paar uur werd duidelijk dat het om een aardbeving ging. Ik wist ook niet dat daar geluid bij voorkomt, maar soms blijkt dat dus het geval. In mijn beleving leek het net alsof er 4 trucks tegen het huis aanreden. Er waren schijnbaar toch wel veel telefoontjes bij 911 en de brandweerkazerne binnen gekomen van mensen die het geluid van een explosie hadden gehoord. Het centrum van de aardbeving was in Ovilla, 9 kilometer verderop. Ach, never a dull moment in Texas, haha.  

Counrty day on the Hill in cedar Hill

Vandaag ben ik naar het evenement van het jaar geweest in Cedar Hill. Helaas moest ik alleen gaan, want John zit nog in Nederland. Ik had geen idee wat ik er van moest verwachten. Om niet helemaal uit de toon te vallen had ik mijn cowboylaarzen aangetrokken, ach wat kon mij het schelen, een geruite blouse moest het geheel afmaken. Ik nam mijn fototoestel mee. Ik hoopte namelijk karakteristieke mensen te kunnen fotograferen. Ik vond al gauw een parkeerplaatsje en hoefde alleen maar over te steken en ik was in het bruisende ‘historic downtown’ van Cedar Hill. In de straat stonden aan beide kanten kraampjes. Sommige kraampjes waren gehuurd door plaatselijke winkeliers, maar ook instanties stonden hun doel te ‘verkopen’. Hetgeen wat aangeboden werd had niet echt mijn interesse. Beetje veel prullaria en kitsch. Maar ach, wel leuk om te zien.

Ik haalde mijn fototoestel tevoorschijn, want ik wilde nog wel wat leuke plaatjes schieten. Nou, zodra je met een camera om je nek loopt word je ineens aangekeken. Dat werd ik toch al een beetje, schijnbaar zie ik er anders uit dan de gemiddelde Texaan. Mensen gingen ineens recht lopen en glimlachen naar mij toen ik met mijn camera liep. Waarschijnlijk in de hoop vastgelegd te worden op de gevoelige plaat. Ik kreeg zo’n vermoeden dat men dacht dat ik van een krant was ofzo, haha. Hier en daar fotografeerde ik wat. Ik was vooral op zoek naar bijzondere mensen. Mooie ‘story telling faces’… Al gauw kwam ik er een paar tegen. Klik, klik klik…hebbes. Op naar de volgende. De grootte van de braderie viel me niet tegen. Er waren genoeg kramen en zeker zo veel eettentjes. Van worsten op een stok tot stukken beenham. Zo uit het vuistje hè…we zijn wel in Texas.

Er was veel vertier voor de kinderen. Ze konden hun gezicht laten schminken,  paardrijden, een rondje downtown in een treintje en spelletjes doen. Voor de volwassenen was er livemuziek en dat bracht wel wat sfeer. Ik liep verder en ik merkte wel dat er soms naar mij gekeken werd. Volgens mij werd er wat afgesmoesd…. In de trant van ‘wie is zij’…’die is niet van hier hoor’… Zoiets. Ik kwam uit bij een veld waar ze bezig waren met hoefijzer werpen. Sterker nog het bleek een kampioenschap te zijn. Nou, dat pikte ik toch even mee. Ik stond te kijken en maakte wat foto’s. Er kwam een mevrouw naar me toe en ik moest even meekomen. Ze wilde me namelijk voorstellen aan iemand. Nou prima, ik liep mee en ik zag een meneer op een koelbox zitten. Hij ging staan en de mevrouw zei dat hij de kampioen van vorig jaar was. Sta je dan….euh… Nice to meet you… De mevrouw zei dat ik maar een foto moest maken en ik kon hem wat vragen stellen zodat ik een goed verhaal had. Juist! Die dacht ook dat ik van de plaatselijke krant was. De man ging staan en begon te vertellen. Maar al snel kreeg ik de vragen. Ik had een accent. Dus waar kwam ik vandaan. Ik legde hem uit dat ik Nederlandse was en sinds twee maanden in Texas woonde.

 

Nou dan ben je een succes hoor. Er werden meer mensen bij gehaald en oh, wat vonden ze mijn accent fantastisch! Zo verfrissend zei er één. Ik werd zo langzamerhand een attractie. Mensen wilden op de foto met me. Echt, ik wist ook niet wat me overkwam. Toen de rust weer wat terugkwam vroeg hij me nog wel voor welke krant ik werkte. Ik legde hem uit dat ik gewoon voor mezelf foto’s aan het nemen was. Ik zag toch wel een kleine teleurstelling in zijn ogen. Hij maakte een grapje, waarop ik zei…sorry, there goes your one minute of fame… Gelukkig kon hij mijn opmerking wel waarderen en moest er hartelijk om lachen. Ik wenste hem en zijn gevolg van een man of 15 nog een prettige dag en ging verder.

De variatie aan het soort mensen liep erg uiteen. Veel boots, weinig hakken, veel jeans, weinig jurkjes. Mijn oog viel op een meisje en ik moest twee keer kijken. Oké, ik heb van mijn moeder geleerd om mensen niet op hun uiterlijk te beoordelen, maar deze kan ik jullie echt niet onthouden. Misschien zit ik er helemaal naast, maar in mijn ogen was dit een typisch gevalletje van een redneck. Een redneck is een niet zo aardige Amerikaanse benaming voor niet-rijke, blanke (meestal) boeren uit wat minder ontwikkeld gebied. In het nederlands zouden we vermoedelijk - al even onaardig- boerenkinkel zeggen. Of gewoon boer. Rednecks hebben een aparte levensstijl zeg maar. Qua uiterlijk zou ze er best één kunnen zijn. Ze had een mega uitgroei en om het helemaal compleet te maken had ze aan één kant haar haar flink getoupeerd. Nou a, kijk naar de foto en oordeel zelf. Ik had even het gevoel of ik terug in de jaren tachtig was.

Met het zien van deze bijzondere verschijning vond ik het wel welletjes. Met een graad of dertig had ik het ondertussen erg warm gekregen. En dorst… ik maakte nog een klein rondje en besloot maar weer huiswaarts te gaan. Thuis nam ik een heerlijk een koud biertje, dat had ik wel verdiend vond ik zelf.

 

Voor alle foto's van deze dag klik hier.

Over Texas, Texanen, de omgeving en waar wij wonen…

Texas is een wereld op zichzelf. Op Alaska na is het de grootste staat in de VS, maar in Texas wonen dertig maal zoveel mensen. Texas heeft een hoge dunk van zichzelf en als je hier bent zal je ook ontdekken dat Texas een aparte wereld is. Texas is de belangrijkste mijnbouwstaat van de Verenigde Staten (aardolie, aardgas, voorts cement, zout, helium, gips), maar tevens een van de belangrijkste agrarische staten. De belangrijkste gewassen zijn katoen, granen, pecannoten en fruit.

Als je 4 jaar lang bomen, groen en veel natuur om je heen gewend bent, dan is het wel even omschakelen hier. Ik kan wel zeggen dat het een kleine cultuurshock was voor mij. Het is dat wij in Cedar Hill wonen, waar het nog enigszins heuvelachtig en groen is, maar de rest van de omgeving is vlak, droog en best wel saai eigenlijk. Elk plaatsje ziet er een beetje hetzelfde uit. Weinig karakter, veel gated communities. Gated communities zijn woonwijken met een hoge muur of hek om de wijk. Je komt alleen maar in de wijk met een code van de poort. Wij wonen gewoon in een open wijk. Geen poort, geen hek en dat vind ik eigenlijk wel prima. Cedar Hill ligt ongeveer 26 kilometer van Downtown Dallas. Wij vallen dan ook onder Dallas County. Dallas is de op twee na grootste stad van Texas en de negende grootste stad in de VS. van 2010 had de stad een bevolking van 1.197.816 inwoners. Hoe de stand nu is weet ik niet, maar dat er heel veel mensen wonen is wel duidelijk. Dallas is leuk en je merkt gelijk aan de mensen en hoe ze gekleed zijn dat je in een stad bent. De meer beschaafde wereld wat wij gewend zijn.

We wonen vlakbij een meer. Genaamd Joe Pool Lake. Dit meer werd in 1989 geopend. Joe Pool Lake is een favoriete bestemming van de inwoners van de Dallas – Fort Worth Metroplex. Je kunt er camperen, vissen, wandelen, zwemmen. Er is een kleine jachthaven en een restaurant met bar. Schijnbaar the place to be op vrijdagavond, maar dat moeten we nog ontdekken. Om water in je omgeving te hebben is wel leuk. De zonsondergang ziet er mooier uit en je krijgt er een soort van vakantiegevoel van. Voor 10 minuten, want dan ben je er voorbij gereden.

Verder heb je veel plaatsen hier die wat vervallen zijn en waar je liever niet wilt wonen. Achterstallig onderhoud aan huizen, leegstand en een vreemde atmosfeer. Gelukkig hoef ik niet door dit soort plaatsen heen om ergens naar toe te gaan. Het kan wel leuke plaatjes opleveren. Maar dan wel vanuit de auto, al rijdende, haha.

Texanen…wat zal ik daar eens over zeggen. Er werd mij verteld dat Texanen supervriendelijk, open en hartelijk zijn. Ik heb eerder ondervonden dat de Texanen een gereserveerde vriendelijkheid hebben. Ik kan er eigenlijk nog weinig over zeggen, want we wonen hier nog maar 2 maanden en zo veel mensen hebben we nog niet ontmoet. Dat de kerk een zeer centrale plaats inneemt in het leven van een Texaan, daar zijn we ook al achter gekomen. Bij de kerk ontmoeten ze hun vrienden, gaan ze sporten, avondjes uit, gaan de kleine kinderen naar de kleuterschool en de grote kinderen naar de scouting. Je krijgt bijna het gevoel in een jarenvijftig film te zijn beland. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik respecteer ieders geloof. Maar ik word er zo onderhand niet goed van. Reclames op TV, reclamefolders…allemaal met betrekking op het geloof. Ook al messengers van God aan de deur gehad. Ik zit daar helemaal niet op de wachten. Even iets tussendoor…wij hebben ons al voorgesteld aan de buurman. Zijn toekomstige vrouw (inmiddels al getrouwd) woonde toen nog niet bij hem. Ja, zij zijn ook erg gelovig en trouwden op de meest traditionele manier. Hij zei toen nog eens langs te komen met zijn vrouw om haar aan ons voor te stellen. Maar nadat we de messengers van God vriendelijk hebben verteld dat we geen interesse hebben in het geloof, hebben we de buurman nooit meer gezien met zijn vrouw. Zou onze afwijzing ermee te maken hebben, wie zal het zeggen? God in ieder geval niet… Waar ze wel heel vriendelijk zijn is in de winkels, waar de verkoopsters hun enthousiaste 'Hi how are you? How can I help you?' naar je schreeuwen, in de hoop hun commissie binnen te slepen. Al dan niet gemeend, ik vind het wel prettig dat iedereen in ieder geval doet alsof hij/zij blij is dat je als klant binnenkomt. Dat is in Nederland wel eens anders.

Nog een groot verschil met Virginia is de manier waarop de vrouw hier gekleed gaat. De gemiddelde vrouw draagt yoga pants (ja, ook vrouwen met maat xxl en een veel te kort truitje), sportschoenen en een T-shirt als ze boodschappen gaat doen, bijvoorbeeld bij de Walmart. Dat is een grote winkel waar ze food en non-food produkten verkopen. Met groot bedoel ik echt groot. Je weet wel, daar waar ze omroepen of er iemand zo snel mogelijk kan helpen in gangpad tweeenveertig. Een gedeelte elektronica veel groter dan een grote mediamarkt, kleding, rijen en rijen make-up, chipszakken drie keer zo groot als de onze en drie liter flessen cola. Je begrijpt zo wel een beetje wat ik bedoel hè? Afin, terug naar de geklede vrouw… Dames in jurkjes en hoge hakken zie je hier bijna niet. Als Europeaan voel je je hier vlug overdressed. Maar het heeft ook zijn voordelen. Je wordt er zo uitgepikt als ‘buitenlander’ en voordat je het weet sta je een paar minuten (aan de kassa) vragen te beantwoorden over Nederland. En dat ik de volgende keer toch echt foto’s van Nederland moet meebrengen. Aan de andere kant neem ik het de vrouwen ook niet kwalijk hoor. Want als je met hoge hakken je vervolgens in een pick-up truck moet hijsen, naast je cowboy inclusief hoed en vaak nog met een hond ertussen moet plaatsnemen, dan is een yogapant wel de meest makkelijke outfit. Of een jeans, geruite overhemd en stoere boots, dan is het plaatje helemaal compleet.

Volgens mij is het wel duidelijk hè, we moeten allebei nog erg wennen aan de Texanen en de omgeving. Maar ik ga me inleven in de Texas way of living… Wie weet helpt het!

Voor alle foto hier.

Nieuwe omgeving, nieuwe beesten

Genoeg over de verhuizing. Laten we het eens over de beestjes van deze omgeving hebben. We beginnen met de ‘house lizzard’ oftewel de kleine huis hagedis. Deze kleine hagedisjes kom je dus overal tegen in huis. In je slaapkamer, in de voorraadkast, op de trap, in de woonkamer…nou ja, eigenlijk overal dus. In het begin schrok ik er enorm van. Ik zag er één in de voorraadkast. Ik schrok zo, dat ik de deur gelijk weer dicht smeet. Niet dat dat iets uit zou hebben gemaakt, want de spleet onder de deur is zo groot dat de kleine hagedis er zo onderdoor had kunnen lopen. Ik riep John en verzocht hem het beestje uit de voorraadkast te halen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want ze zijn snel, heel snel. Maar na een paar pogingen had hij het beestje te pakken. Dierenvrienden als wij zijn, werd het hagedisje buiten weer vrijgelaten. Dat die beestjes ook overal inkruipen ondervond ik bij de Homedepot, de bouwmarkt hier. We stonden bij de kassa en we moesten afrekenen. Ik moest mijn militaire pasje (voor de militaire discount ofcourse) uit mijn portemonnee pakken. Het is zo’n grote portemonnee die je uit kan klappen. Toen ik dat deed zag ik toch een kleine hagedis in mijn portemonnee. Whaaahhh! Ik heb niet gegild in de winkel, maar in mijn interne ik gilde ik het uit. Ik stootte John aan en wees naar het kleine beestje, die niet van mij onder de indruk was. Hij sloeg hem uit mijn portemonnee. Voordat jullie dat zielig gaan vinden, ze springen ook van de trap af zo naar beneden dus ze kunnen wel tegen een stootje. Het moet niet gekker worden. Dat hagedisje had dus al die tijd in mijn tas en portemonnee gezeten.

Tegen de avond komen ze ook op het balkon. Tegen de muur weliswaar, dus ik heb daar niet zo veel problemen mee. Ze zitten buiten, dar waar ze horen. In het begin waren ze nog met vier, maar bij de telling van de laatste keer hadden we er 18. Blijkbaar vinden ze het wel gezellig bij ons. Ze zitten soms bij elkaar of gaan hun eigen weg. Overdag zie je ze niet op het balkon. Het zijn grappige beestjes, zo lang ze maar buiten blijven.

We hebben in de tuin ook een grotere variant van de hagedisjes. Laatst zat er één onder het raam. Ik keek naar buiten en keek het beestje recht in de ogen aan. Best een flinkerd hoor. Vervolgens liep hij naar de rand van het zwembad en bleef daar even zitten. Ik heb van binnenuit een foto genomen. Niet helemaal scherp, maar jullie krijgen een idee. Voor de hagedissen ben ik niet bang. Ze lopen weg als je in de buurt komt en doen niks. Alleen van die kleintjes schrik ik af en toe, omdat ze dan net voor je voeten weglopen.

 

Kennen jullie trouwens die serie van de roadrunner nog? Miep miep….zoefffff! Nou, die hebben we hier ook. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik deze roadrunner zag. Wat een grappig beest is dat zeg. Best groot en zoals in de serie loopt hij ook heel snel. Vliegen kan ie natuurlijk ook, maar hij is meer bekend van zijn snelheid over de grond. De roadrunner fotograferen is lastig, want ze hebben je snel in de gaten en zijn daarna vliegensvlug er van tussen gepiept. Van dit soort beesten kan ik echt genieten. Gewoon omdat ze zo grappig zijn.

 

 Op een avond liep ik nietsvermoedend naar de keuken totdat ik iets op de grond zag zitten. Het was een beetje donker in de keuken dus ik deed wat meer licht aan en…. Mijn adem stokte even… Een schorpioen! Een kleintje, maar het blijft een schorpioen! In mijn huis! Ik zette het glas neer, rende naar boven naar het balkon waar John zat, riep heel snel dat hij moest komen want er zat een schorpioen in de keuken. Hij volgde me meteen en daar stonden we dan. Oog in oog met een schorpioen. Wat te doen? Onze Nederlandse vliegenmepper is geschikt voor vliegjes van normaal formaat, maar een schorpioen ermee dood meppen…dat zou niet gaan lukken. John pakt zijn slipper en tjakkaa! Oh, nog een keer… Tjakkaa! Dood? Ja…. Pfff, ik kon weer ademhalen. Ik weet dat dit wat tegenstrijdig is, omdat ik eerder schreef dat wij dierenvrienden zijn, maar een schorpioen in huis en dat voor het eerst… Tja dit was dus de meest logische eerste reactie van ons. Ik hoop niet dat ik nog eens een schorpioen tegenkom. In ieder geval niet als ik alleen thuis ben. Krijg er de kriebels van!

En dan zit je op een avond op het balkon. Ik was wat op mijn iPhone bezig en John had zijn ogen even gesloten. We hebben sfeerverlichting op het balkon, maar mijn ogen werden naar rechts getrokken. En omhoog… Ik zag wat bewegen. Mijn ogen moesten even focussen, maar wat ik toen zag… Ik kon alleen maar: Oh my god, oh my god, oh my god uitbrengen. Ik tikte John aan en zei ‘daar, tegen de muur… Doe iets. Hij zag nog niet wat ik zag en ik wees, op een veilige afstand, naar het beest tegen de muur. Een mega grote spin! Ik wist het gelijk. Dit was een tarantula (vogelspin). Met haren op de poten en een heel dik lijf! Ik ben bang van spinnen. Kleintjes kan ik nog wel handelen, maar deze grote jongens gaat mijn boekje te buiten. Ik riep tegen John, vang hem, vang hem…nog net niet hysterisch. Maar ja, hoe? Ik glipte naar binnen, zo snel al ik maar kon. John ging op zoek naar iets waarmee hij de spin kon vangen. Een schoenendoos moest volstaan. Ook de trap werd erbij gepakt, want de spin zat te hoog. De eerste poging om de spin in de doos te krijgen mislukte, maar John herpakte zich snel en probeerde het nog een keer. Ja! Hebbes! Deksel dicht, hoppa! Dat beest moest natuurlijk wel even nader bekeken worden. In de garage vonden we een transparante box. Met een geïmproviseerde deksel probeerde John de spin erin te krijgen. Laat ie er nou net naast vallen, waarop ik weer een gil liet horen en een meter terugsprong. Hij had de spin weer snel in de doos en kon hem daarna in de transparante box doen. Ook al zit dat beest ergens in, ik bleef het eng vinden om ook maar in de buurt van de spin te komen. Met mijn armen helemaal gestrekt vooruit en mijn lichaam voorovergebogen heb ik zo goed en kwaad als het kan wat foto’s gemaakt van de vogelspin. Jemig, wat was deze groot. Die poten zo harig…iew! Daarna heeft John de spin naast het huis bij de bosrand weer vrijgelaten.

Ik ging er van uit dat deze spin gewoon een keer verdwaald was en per ongeluk bij ons op het balkon terecht was gekomen. Helaas… de volgende dag zat er één overdag op de houten vloer van het balkon. Ik gooide de deur dicht, riep John en hij kwam weer met de schoenendoos naar boven. Hij had de spin deze keer zo te pakken. Ik hoefde de spin niet nog een keer te zien. Ik krijg daar zo de kriebels van, nog meer als van de schorpioen. Afin, als je nu denkt dat het wel klaar is met de spinnen, dan heb je het mis. Voor een derde keer zat er een spin op het balkon. John wist inmiddels hoe laat dat het was en stond binnen een mum van tijd met een trap en schoenendoos op het balkon. De dagen erna heb ik telkens alles gecheckt op het balkon voordat ik rustig kon gaan zitten.

De laatste keer dat ik een Texas Brown Tarantula zag was buiten. John kwam mij halen en ik had al zo’n voorgevoel waarvoor. Ja hoor, daar zat de spin. Op de grond naast het zwembad. Ik heb er foto’s van durven te nemen. Wel met mijn hart in mijn keel en de angst dat de spin ineens mijn kant op zou komen, maar hij staat er op. Weet je, ik hou van wollige harige beestjes. Hondjes, konijntjes, katten… maar geen harige beestjes zoals deze spinnen. Het gegeven dat ik nog wel eens oog in oog kom te staan met de vogelspin en dat John dan niet thuis is om deze te vangen heb ik nog maar even uit mijn gedachte geblokt. Niet aan denken! En heel erg hopen dat het ook niet gaat gebeuren! Ineens vind ik al die hagedisjes helemaal niet meer erg, gek hè… Jullie begrijpen nu wel dat het voor mij even omschakelen is van de beestjes die ik in Virginia om me heen had en de beestjes waar ik nu mee te maken heb. Ja, ik mis mijn eekhoorntjes, chipmunks en hertjes...

 

Voor alle foto's klik hier.

....en weer tussen de dozen

Op zondag zijn we weer naar het huis gereden. Ons lieve Esmeetje zat daar natuurlijk en ik was erg benieuwd hoe het met haar ging. Ook wilden we nog even de belangrijkste kamers schoonmaken en de vloer beneden dweilen. Stofzuigen konden we nog niet, want die zat in de vrachtwagen met al onze andere spullen. Op maandag zou deze gelukkig arriveren. We maakten ook een plan van waar alles moest komen te staan. Met het huis in daglicht zagen we ook meteen de gebreken van het huis. Hier en daar was er een scheur in de muur bijgekomen. Het huis is namelijk wat verzakt en heeft een funderingsprobleem. Daardoor ontstaan er scheuren in huis, is het terras verzakt en krijgen we sommige ramen niet meer open. Binnenkort komen ze daarvoor lans en gaan ze het huis stabiliseren. Toen we huis het aan het bezichtigen waren, een paar weken terug, zagen we wat stukjes verf van de muur. De makelaar vertelde dat er een ‘touch up’ zou plaatsvinden. Dus met andere woorden; men zou de plekjes bijwerken. Dat ze dat hadden gedaan was ook wel te zien. Helaas met een tint lichter dan de originele verf. Met als gevolg dat we nu met grote lichte plekken op de muur zitten. Werkelijk geen gezicht! Maar ja, het is een huurhuis, laat het gaan. Alhoewel het voor ons toch een irritatiepuntje is, proberen we er maar doorheen te kijken.

We wisten al dat de keuken overgeschilderd was. Dat was al het geval met de bezichtigingsreis. Toen zag het er op zich best redelijk uit. Maar het bezichtigen van een huis gaat eigenlijk best snel. Bij nader inzien was dit ook met de Franse slag gedaan. Hier en daar druipers, de zijkant van de gloednieuwe magnetron was voor het gemak ook maar mee geschilderd en bij het opendoen van menig laatje en deurtje bleef er verf aan mijn handen plakken. Een geval van niet schuren en ontvetten voordat je gaat verven. Zo slecht! John heeft het opgelost door er tape overheen te plakken, maar het is eigenlijk van de zotte! Met het schoonmaken van kastjes kwamen we ook verrassende dingen tegen. De vorige bewoners of die daarvoor waren vergeten iets mee te nemen, namelijk….kogels! Haha, ja echt. Sta je wel even raar te kijken hoor. Welcome to Texas! Afin, de dag ging snel voorbij en we namen weer afscheid van Esmée.

Op maandag kwamen de verhuizers met onze spullen. De kermis ging weer beginnen. John stond in de woonkamer met een geïmproviseerde bureau. Elke verhuisdoos had een nummer en John had een lijst met al die nummers. Zo kon hij bij binnenkomst de nummers van de dozen afvinken. Wel zo belangrijk, want je moet wel zeker weten dat alles is meegegaan. Wat gaat het dan snel. De ene doos na de andere. Afvinken en gelijk aangeven naar welke kamer ze het moeten brengen. Zo ging het de hele dag door. Helaas moesten we ook constateren dat de verhuizers in Great Falls niet helemaal zorgvuldig te werk zijn gegaan. We kwamen veel beschadigingen tegen. De lederen stoelen van de eetkamer waren beschadigd (krassen etc), op het glas van de buffetkast zat ineens een kras. De poot van de antieke kast zat los, de ligbedden voor bij het zwembad waren zonder enige bescherming op elkaar gestapeld en nu zitten er flinke krassen op. De beschermlaas is eraf dus dit gaat roesten. Zo zonde, want je bent zelf altijd heel erg zuinig geweest op je spullen. De lamp die in Great Falls boven de keukentafel hing hadden ze gewoon in een zak gedaan. Die kwam er dus bijna zo plat als een dubbeltje uit. Kunnen we dus weggooien. Deuk in de wasmachine, stuk van een dienblad af, scheur in een ladekast etc etc. Dit is nog maar een klein gedeelte van de lijst met beschadigingen. Natuurlijk was alles verzekerd, maar je krijgt er altijd minder voor terug. Plus de tijd die je daar weer in moet stoppen. We hebben overal foto’s van gemaakt.

Ik kon niet veel doen, dus ik ben in de keuken maar begonnen met uitpakken. Kruidenpotjes in de voorraadkast. Bestek in de lades. Zo was ik lekker bezig. Ik pakte op een gegeven moment weer iets uit de doos en wist niet wat er in zat. Ik pakte het uit. Na 6 lagen vloeipapier zag ik eindelijk wat er in zat…. Lege waxinelichtjes!! Werkelijk! Mijn verbazing was groot, dat kan ik je wel vertellen. Wie pakt er nu gebruikte (en helemaal opgebrande) waxinelichtjes in? Het stomme is dat deze in 6 lagen vloeipapier verpakt waren, terwijl de lamp waar ik het eerder over had gewoon in een zak is gegooid!! Hier kan ik woest om worden. Behandel toch eens andermans spullen met een beetje respect.

We hebben de verhuizers het bed in elkaar laten zetten, zodat we weer in ons eigen bedje konden slapen. Daarmee kwam aan de verhuizing een eind. Het was al in de avond dat ze klaar waren. Deze mannen hebben echt hard gewerkt. Het papierwerk kon ik orde gemaakt worden. Na enig gepuzzel omdat er toch wat dingen niet klopte op de lijst, hebben we de verhuizers bedankt en uitgezwaaid. Daar stonden we dan weer. Tussen al onze spullen, her en der verspreid. Het uitpakken kon weer beginnen. Maar dat was iets voor de volgende dag.

 

Hier nog een paar foto's van deze dag. Klik hier.

De rit naar Cedar Hill, Texas

Als bedankje voor het mogen blijven slapen bij Myrthe en Dennis, hebben wij ze op donderdag mee uit eten genomen. We besloten om in Reston bij een Italiaan te gaan eten. Het was een heerlijke avond en natuurlijk vroegen we om een tafel buiten. We hebben er lekker gegeten en veel herinneringen opgehaald. Onze laatste avond in Virginia hadden we niet beter kunnen afsluiten dan met Myrthe en Dennis. Bij hun thuis hebben we nog een afzakkertje genomen en zijn daarna naar bed gegaan. Op vrijdag zijn we de dag begonnen met een heerlijk ontbijt. Croissantjes, verse jus, gekookt eitje… zo ontzettend lief van Myrthe. Dennis bleef voor de gelegenheid thuis totdat wij vertrokken.

We moesten de auto nog inladen en dat was nog een hele uitdaging. We hadden stiekem toch best veel bij ons. John had donderdag al even gekeken hoe alles er ongeveer in moest. De bench in het midden, tussen onze stoelen. De rest van de spullen er omheen, erop en eronder. Ik zag best tegen de reis op. Vooral hoe Esmee het zou ervaren. Normaal gesproken is het ritje naar de dierenarts van 10 minuten een drama. Een luid gemiauw en een kat die enorm gestresst is. We zouden 2180 kilometer gaan afleggen over twee dagen. Met een miauwende achterin zouden dat twee hele lange dagen kunnen gaan worden. Maar goed, de rest van de spullen werden door John in de auto geladen, zoals de koffers, tassen, dozen wijn (ook heel belangrijk haha), poets spullen etc. Uiteindelijk is bijna alles in de auto gegaan. We waren klaar voor het vertrek.

We hebben afscheid genomen van Myrthe en Dennis en zijn vertrokken richting Texas. We zouden een tussenstop maken vlakbij Nashville. Het hotel hadden we voor de zekerheid maar van te voren geboekt. We wilden niet het risico lopen om ’s avonds eindeloos op zoek te moeten gaan naar een hotel waarbij een huisdier op de kamer mocht. We waren de bocht nog niet om en Esmée liet zich horen. Ojee…daar gaan we dan. Ik kan daar zo slecht tegen, want ik heb dan zo’n medelijden met het beestje. Want is ze bang of is ze misselijk? De muziek maar wat harder zetten hielp er ook niet echt aan. Op zo’n moment zou je wel willen dat er een tijdmachine bestond. Waarbij je met één klik op de knop in Texas zou staan. Het gemiauw ging nog even door tot we op de snelweg kwamen. Het werd stil in de bench. Ik moest wel even achterom kijken of alles goed ging. Esmée is tenslotte al 14 jaar, je weet het nooit hè… Nog niet helemaal in de relax mode maar wel half liggend zat ze vooruit te kijken. Ik denk dat ze zelf ook het vermoeden had dat de rit nog best een tijdje kon gaan duren. Ik moet zeggen dat je dan zelf ook wat rustiger in de auto zit. We hadden alles bij de hand. Water, Redbull, chips, M&M’s en dropjes. Alles om de autorit maar zo comfortabel mogelijk te maken.

 

De autorit verliep prima. Ik wisselde John af met rijden, aten een hamburger in de auto. Want ja, we zaten natuurlijk met Esmée. Die konden we niet zo maar in een bloedhete auto achterlaten. Dus met een beetje camping gevoel hebben we geluncht in de auto. Wederom kwam ik tot de conclusie dat kamperen niet echt mijn ding is. Daarna ging John weer rijden. Esmée was voorbeeldig tijdens het rijden. Ze ging zelfs al languit liggen. Ik was ontzettend trots op haar. Good job, Esmée! Rond 7 uur kwamen we bij het hotel aan. Daar begon de volksverhuizing weer opnieuw. Met onze spullen op het karretje en een poes die zich logisch weer even liet horen gingen we naar de kamer. Die werd door Esmée even grondig geïnspecteerd. Nadat ik alles voor Esmée op de kamer had gezet, zijn we gaan eten.  We hadden best honger gekregen en lieten het ons dan ook goed smaken. Nadat we gegeten hadden zijn we weer terug naar het hotel gegaan en hebben nog wat televisie gekeken. Na de eerste lange autorit hadden we geen moeite om in slaap te komen.

De zaterdag brak aan en we gingen naar de lounge om wat te eten. Terug op de kamer ging John, bij gebrek aan karretjes, een paar keer op en neer naar de auto met de spullen. Uiteindelijk heeft hij iemand van het hotel kunnen overhalen om iets te gaan halen waarop wij met onze spullen naar de auto konden. Daar begon het inladen weer. Maar John werd er al handig in en we waren al snel ready to go. Het kwam Esmée allemaal bekend voor, die ging maar weer gelijk in de relax mode. Daar gingen we weer. Vanavond zouden we in Cedar Hill aankomen met aansluitend de sleuteloverdracht met de huurbaas. Het was best nog een afstand die we moesten rijden en we hadden geen idee hoe laat we aan zouden komen.

De rit verliep ook deze dag prima. Af en toe even stoppen om te benen te strekken, ik een tijdje achter het stuur zodat John uit kon rusten en zo kachelden we lekker door. Om 1 uur reden we voorbij Memphis, staken de Mississippi River over en reden de staat Arkansas binnen. Het heeft zo’n 4 uur geduurd voordat we een andere staat bereikte… Namelijk de staat waar we gaan wonen, Texas! Het was inmiddels 5 uur geweest. Pfff, we moesten nog 186 miles. Na twee dagen in een auto zitten, keek ik uit naar de eindebestemming.

Maar om half 8 zagen we de skyline van Dallas, het zou nu niet lang meer duren. John mailde naar de huurbaas dat we er bijna waren zodat ook zij richting Cedar Hill konden gaan. We hadden inmiddels honger gekregen, maar we moesten eerst nog even de sleutel in ontvangst nemen. Garreth, onze huurbaas mailde terug dat ze in de buurt een hapje aan het eten waren en dat de voordeur van het slot was. We konden bij aankomst gelijk naar binnen. Voor de tweede keer kwam ik de straat ingereden. Nog allemaal onwerkelijk parkeerde we de auto voor het huis. Het is toch altijd weer spannend als je voor de tweede keer het huis binnen stapt. Is die klik er nog steeds? Hoe ziet het eruit nu het leeg staat? John had me naar aanleiding van zijn tweede bezoek aan het huis, al wat voorbereid dat er toch wel wat achterstallig onderhoud was aan het huis. Hier en daar scheuren door verzakking/funderingsprobleem van het huis. Ik zag het nu ook, maar ja. We hadden immers al getekend en nog steeds had ik een redelijk goed gevoel bij het huis. De huurbaas en zijn vriendin kwamen rond een uur half 9. Het was leuk ze te ontmoeten. Nog vrij jonge mensen. De sleuteloverdracht duurde wel wat langer dan wij gepland hadden. We moesten nog steeds gaan eten. Onze magen begonnen te knorren.

Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij zijn ze rond 10 uur weggegaan. Daarna hebben we alles voor Esmée weggezet. Die zou in het huis blijven slapen en wij in een hotel. Nadat alles klaar stond voor de poes zijn we naar het hotel gereden en hebben ons ingecheckt. Er lag een restaurant naast het hotel en daar zijn we maar naar toe gegaan. John had inmiddels erg dorst gekregen en wel zin in een biertje. Hij bestelde een ‘tall one’. Het is altijd afwachten wat ze onder een klein of een groot glas bier verstaan. De big, bigger, biggest regel kwam hier duidelijk weer naar voren. Jemig, wat een glas, vaas, kelk, pint…hoe je het ook wilt noemen. Naast het bier en een Cosmootje hebben we ook wat gegeten en daarna terug naar het hotel gegaan. Het was wel weer mooi geweest voor die dag. Moe, maar blij dat we de lange reis achter ons hadden.

Voor alle foto's klik hier.

Verhuizers en schoonmaken...

Op zondag, de dag na het afscheidsfeest, kwam de familie van den Berg langs. We moesten met hun het huis doorlopen en alles checken op eventuele gebreken die wij zouden kunnen hebben aangebracht. Niet dat dit het geval was, want wij hebben al die jaren het huis in goede staat gehouden. Sterker nog, John heeft hier en daar wat verbeteringen aangebracht en klusjes uitgevoerd voor de huurbaas. Erik, collega van John en tevens de nieuwe bewoner van het huis, moet namelijk aan de huurbaas doorgeven dat alles in orde is, zodat wij de borg (2 maanden huur) weer terugkrijgen. Om het dus officieel te maken, kwamen zij die dag langs. Er waren heel wat kamers te checken en na een tijdje waren John en Erik klaar. Ze hadden ook nog wat vragen over het huis. Hoewel we er eigenlijk helemaal geen tijd voor hadden, hebben we ze toch het één en ander kunnen vertellen over het huis. John moest zijn koffer ook nog pakken en zou ’s middags weer naar Fort Worth vertrekken. Ja, de week voor de verhuizing. Ik zei al dat het een hectische periode zou worden, haha.

 

De familie van de Berg vertrokken weer, John heeft gauw zijn koffer gepakt en voordat ik het wist zat ik weer in de auto richting Dulles. De laatste keer dat ik hem zou wegbrengen. Nadat ik John had afgezet ben ik weer naar huis gereden. Ik was moe en heb die avond niets meer gedaan. Even relaxen was ook wel even lekker. Op maandag ben ik maar weer verder gegaan met de voorbereidingen voor de verhuizing. Ik merkte dat de vermoeidheid een beetje in mijn lijf bleef hangen. Mijn rug speelde weer op en ik zag dat ik weinig meer kon doen. Ik moest mijn rust proberen te pakken en de dagen erna heb ik het rustig aan gedaan. John zou in eerste instantie op woensdag weer terugkomen. Maar de acceptatie werd elke keer uitgesteld. In overleg met mij is hij nog één dag langer gebleven in Fort Worth. Op donderdag kwam hij weer thuis. Hij is daarop gelijk weer aan de slag gegaan. Mannenklusjes, die ik dus niet kon doen. ’s Avonds hebben we lekker in de jaccuzi gezeten. Even de spieren ontspannen. Met natuurlijk een prosecco. Genieten van de avond, voordat de verhuizers op vrijdag zouden komen.

Vrijdag ging om 9 uur de deurbel. Daar waren ze, de verhuizers. 3 mannen en een meisje. Nadat we met hun een rondje door het huis waren gelopen, zijn ze van start gegaan. Het meisje begon in de keuken. Ze vertelde me dat ze dit werk als vakantiebaantje deed. Niet om onaardig te doen, maar dat ze dit nog niet zo vaak had gedaan bleek wel met de snelheid waarmee ze te werk ging. Zo traag. Alle kastjes bekijken. Dan pakte ze hier wat uit, dan weer iets uit een ander kastje. Er zat geen logica in! Twee mannen waren in de basement alles aan het inpakken en de derde man was in de dining room bezig. Er kwamen overal steeds meer dozen te staan. Ik liep wat onwennig rond, je moet alles uit handen geven en je hoopt dan maar dat ze voorzichtig te werk gaan. Ik ben even buiten gaan zitten. John was wat aan het werken. Na een tijdje was ik heel benieuwd hoever het meisje met de keuken was. Toen ik binnenkwam zag ik weinig verschil. Mijn plan om de keuken schoon te maken na de eerste inpakdag zag ik langzaam verdwijnen. Er was nog geen één kastje helemaal leeg.

 

Na de lunch hoopte ik dat ze wat meer power had gekregen, maar helaas. Daarop heb ikzelf maar de handen uit mouwen gestoken. Ik ben naar de leidinggevende van het stel gegaan en aangegeven dat ik wilde helpen door mee in te pakken. In ieder geval de niet breekbare spullen. Want als ik zelf iets inpak is het namelijk niet verzekerd. Ik begon met de voorraadkast. Met zakjes kruiden en met de nasipakketten kon niets fout gaan. Binnen een mum van tijd had ik een doos vol. Volgende! Ik was zo lekker bezig. Ook heb ik tijdschriften  en boeken ingepakt. De dag naderde zijn einde en het was voor de verhuizers tijd om te gaan. Ik keek zo eens rond en er moest nog heel veel gedaan worden. Wat een verschil met de verhuizers in Nederland zeg. Die waren snel en logisch bezig. Op maandag zouden ze terugkomen. We vroegen de leidinggevende of het op maandag allemaal wel zou lukken. Want op die dag zouden de laatste dozen ingepakt worden en ook de vrachtwagen geladen worden. Hij gaf al aan dat er waarschijnlijk wat extra mensen zouden komen helpen. We hadden ook gevraagd of ze het bed pas maandag wilde afbreken en inpakken. Zo konden we in ieder geval het weekend in ons huis slapen.

Het weekend hebben we gebruikt om toch alvast wat te gaan schoonmaken. Ik heb maar wat keukenkasten leeggehaald zodat ik daar tenminste aan de slag kon gaan. John heeft de ramen buiten gezeemd. Hoewel dit bij ons niet in het contract (bij andere Nederlanders was dit wel het geval) stond dat we deze moesten schoonmaken vonden we het wel zo netjes om ze schoon achter te laten. Kadootje voor de van den Bergjes zullen we maar zeggen.

Op maandag stonden ze wederom met 4 man sterk voor de deur. Ik vroeg of er nog meer mannen kwamen, maar de leidinggevende zei dat dit het was. Oke…, ik vroeg daarop of ze het wel zouden redden met zijn vieren. Er was immers nog een hoop te doen. Het was geen probleem en het zou gaan lukken. We keken naar buiten en zagen daar een containervrachtwagen staan. Van 20ft… We vroegen de leidinggevende of dat dit de vrachtwagen was waar alles in zou moeten of dat ze elders een 40ft container hadden taan waar ze alles naar toe zouden brengen. Nee, zei hij, hier gaat alles in. Pardon?? Al onze spullen moeten in dat vrachtwagentje? No way, dat gaat never nooit niet lukken zeiden we tegen hem. Maar degene die een paar weken terug bij ons was geweest en de inventarisatie had gemaakt, zat al 30 jaar in het vak en had gezegd dat deze vrachtwagen groot genoeg was. We zeiden nogmaals tegen hem dat het er niet in zou gaan passen. We hadden namelijk bij vertrek vanuit Nederland een 40ft container die net over de helft vol was. Tijdens ons verblijf in Great Falls hebben we het één en ander aangeschaft. Zoals 2 stoelen op de slaapkamer, 4 zonnebedden met 2 tafels, tuintafel, parasol. Een televisie, bbq, wasmachine en droger, lampen etc. Als we toen al over de 20ft kwamen, zonder deze spullen, dan zou het er toch nooit inpassen. Maar de leidinggevende geloofd er heilig in en zei dat het goed zou komen. Een verdere discussie was kansloos, dus we besloten er maar over op te houden en het moment af te wachten waarop ze er achter zouden komen dat ze ruimte tekort zouden hebben.

Op maandag werd ook de Ford Escape opgehaald voor transport. 1 auto voor transport zou namelijk door defensie betaald worden. Nu was dit natuurlijk ook niet zonder enig discussie verlopen. Bij een buitenlandplaatsing heb je recht op het vervoer van 1 auto. Een collega van John had ook transport gekregen voor zijn auto vanwege de verhuizing van Utah naar Virginia. In ons geval zouden wij niet in aanmerking komen voor het vervoer van 1 auto. Ze zagen onze verhuizing namelijk als een lokale verhuizing. Euh?!? Zo’n 2200 kilometer verder gaan wonen noem ik niet echt een lokale verhuizing. Lokaal is als je in dezelfde staat blijft, zoiets….toch? Afin, Uiteindelijk, na heel veel discussies over en weer hebben we de transport van 1 auto vergoed gekregen. Er kwam ’s middags een meneer die de auto kwam ophalen. Alles werd gecheckt en daar ging de Ford. Hij werd op de vrachtwagen gehesen, papieren werden ondertekend en niet veel later zagen we de vrachtwagen met onze auto wegrijden. Toch best raar om dit soort dingen uit handen te geven. Je moet er maar op vertrouwen dat het allemaal goed komt.

De verhuizers waren al een tijdje bezig, totdat er toch versterking kwam. De leidinggevende had toch ingezien dat het niet ging lukken met 4 man. Ook kreeg hij zo langzaam in de gaten dat het toch niet helemaal ging passen in de 20ft vrachtwagen… Nee! Echt niet?!? De uitspraak ‘de tijd zal het leren’ was hier duidelijk aan de orde. Er zou een extra vrachtwagen komen. Ondertussen werd de vrachtwagen geladen en raakten de kamers leeg. Het begon weer hol te klinken in huis. Ze waren bijna klaar en ik checkte de keuken alvast. In twee laatjes lag gewoon nog bestek! Werkelijk, hoe moeilijk kan het zijn om laatje voor laatje in te pakken. Ook op het toilet stonden nog spullen. Buiten hadden ze de tuintafel even over het ‘hoofd’ gezien. En op de vraag of het buitenkacheltje en de bbq ook mee moesten, tja ik kon alleen maar knikken. Van verbazing kon ik even niets uitbrengen.

En toen was het zover… alles werd nog éénmaal gecheckt, de stapel papierwerk werd ondertekend. Dat duurde wel even, want het was zo veel. We hebben de mannen nog een biertje gegeven en daarna gekeken hoe de vrachtwagen met onze spullen wegreed. Daar sta je dan in een leeg huis. Geen bed meer om op te slapen. Gelukkig waren Myrthe en Dennis zo lief dat we een paar nachten bij hun konden slapen. Ze heeft die avond ook heerlijk voor ons gekookt. Wat een luxe na deze vermoeiende dagen. Maar we waren er nog niet, de dagen erna zouden in het teken staan van poetsen, schrobben en schoonmaken. We hadden twee dagen om alles picobello in orde te maken voor de sleuteloverdracht. We konden gelukkig ook een stofzuiger lenen van Wouter en Lia. We zijn dinsdag gelijk aan de slag gegaan. Elk plintje, elk hoekje… we hebben alles in huis schoongemaakt. Gestofzuigd, gedweild, de ramen binnen verder afgezeemd. Na deze eerste dag waren we ontzettend moe. Onze gastvrouw Myrthe was een engel! Ze had wederom heerlijk gekookt en de avonden werden gevuld met gezellig borrelen. Op woensdag weer terug naar het huis gereden om alles verder af te maken. Wat een werk gaat er in zitten. We hadden van Erik, de nieuwe bewoner, al begrepen dat zij niet gingen schoonmaken. Nou, dan hadden ze geluk met ons. Opleveringsklaar en schoon kun je op verschillende manieren opvatten. De meningen over hoe schoon het bij de oplevering moet zijn, lopen nogal uiteen. Maar wij zijn wij en willen het spik en span achterlaten. Met als gevolg dat we ’s avonds om 9 uur pas klaar waren. Zo schoon was het niet toen wij de sleutel kregen. We konden trots zijn op het werk wat wij de afgelopen dagen hadden verricht.

Op donderdagochtend hadden we de overdracht met de familie van den Berg. Om 9 uur (ze wilden eerst 8 uur) zouden ze aan de deur staan. Helaas wilden ze niet een uurtje later afspreken, dus met kleine oogjes en vermoeiende lichamen waren we op tijd in het huis. Ik zette de fles champagne klaar, want een attentie voor de nieuwe bewoners vond ik wel leuk. Ook had ik een briefje geschreven met een persoonlijke noot en gelukwensen. Ze waren stipt op tijd en de overdracht kon beginnen. Nog één keer alle kamers nagelopen. De sleutels werden overhandigd. Ik voelde al een brok in mijn keel, maar ik hield me sterk. Nou ja, tot de we in de auto zaten dan… De tranen biggelden over mijn wangen. Ik ben zo slecht in afscheid nemen, en ja…ook van een huis waar ik met heel veel plezier heb gewoond.

Na 4 jaar, 14 feestjes, vele borrels en etentjes, gezelligheid en mooie herinneringen zeggen we; dag huis, dag Great Falls. De ziel is uit het huis en het is aan de nieuwe bewoners om er weer leven in te blazen. Wij beginnen aan een nieuw avontuur… Texas, here we come!

 



 

Voor alle foto's klik hier.

Afscheidsfeest...

Met het uitzwaaien van de Moosdijkjes, kwam er gelijk een einde aan relaxen en genieten. De komende weken zouden in het teken staan van de verhuizing. Er moest nog veel gebeuren. Het huis was ook best groot, lees woonkamer, dining room, keuken met een eetgedeelte, 5 badkamers, 6 slaapkamers, een bar in de basement, nog een kamer die als rommelhok diende en nog een opslagruimte in de basement. Heel fijn, maar als je alles in één keer moet gaan schoonmaken met zijn tweetjes dan is het toch best veel, haha. Een collega zou het huis na ons gaan huren en je wilt het toch wel netjes achterlaten. Daarom hebben we zo veel mogelijk in de week voordat de inpakkers zouden aangepakt. Maar ja, toen kwam de acceptatie van het eerste vliegtuig in the picture en dat betekende dat John naar Fort Worth moest gaan. Ik stond er alleen voor. Ik heb zo veel mogelijk schoongemaakt. De gastenbadkamers boven en de gastenkamers heb ik zelf leeg gehaald, zodat ik deze kon schoonmaken. Een hoop gesjouw, maar later zou ik er profijt van hebben. Jammer genoeg vond de acceptatie toch nog niet plaats in de week dat John in Fort Worth zat. Hij kwam op zaterdag 20 juli weer terug…om vervolgens op zondag weer naar Fort Worth te vertrekken. Ik kreeg zo’n vermoeden dat het een hectische week zou worden…gek hè…

Op zaterdag 20 juli kwam John weer thuis. Even bijkomen was er niet bij, want we moesten gelijk weer door. In de zomer vinden meestal de wisselingen plaats. Zo gaan Joost en Karen en Tuur en Aagje weer terug naar Nederland. Wij gaan niet naar Nederland, maar naar Texas. Vanwege het vertrek van 3 stellen, waaronder wij dus, hebben we een gezamenlijk afscheidsfeest gekregen. Op deze zaterdag zijn we eerst gaan kleiduiven schieten. Ik had dat nog nooit gedaan. Nadat iedereen was gearriveerd kregen we eerst een uitleg. Er werd benadrukt dat veiligheid het belangrijkste is. Daarom kregen we oordopjes en een veiligheidsbril. Er werd uitgelegd hoe kleiduiven schieten precies in zijn werk gaat. De kleiduiven worden afgeschoten door een apparaat dat wordt geactiveerd met een afstandbediening. Als een kleiduif wordt afgeschoten dan moet je deze met je geweer ‘volgen’ en op het juiste moment je schot aflossen.
 

Na de uitleg zijn we naar het veld gewandeld. Gelukkig was het een bosrijk gebied en we kwamen uiteindelijk op een plek aan waar tussen de bomen een open ruimte was gecreëerd. Ook was er een overkapping zodat we niet in de zon hoefden te staan. Met het warme weer van die dag was dat wel fijn. Er werd uitgelegd hoe je het geweer precies moest vasthouden. Als je dit goed doet dan heb je geen last van de terugslag. Je kon kiezen tussen verschillende geweren. Een geweer voor ‘meisjes’ of een geweer voor de echte stoere man. De één is wat zwaarder dan de andere of geeft meer terugslag. Nadat we allemaal aandachtig naar de instructies hadden geluisterd, kon het oefenen beginnen. Iedereen kreeg een paar beurten om zo’n kleiduif neer te schieten. De eerste kleiduif was het makkelijkst, vertelde de man, want deze ging bijna recht omhoog. Makkie zou je denken, maar na mijn eerste schot bleek toch wel dat het best moeilijk is. De vriendelijke meneer zei dat hij bijna raak was. Volgens mij was dat meer om mij een bemoedigend woord toe te spreken. Poging nummer twee dan maar….en raak! Meer geluk dan wijsheid, maar met mijn tweede schot had ik mijn eerste kleiduif weten neer te schieten. Whoohoo!

Zo kwam iedereen aan de beurt en bij de tweede ronde werd het al wat moeilijker. Toen werden ze van verschillende richtingen afgeschoten. Links, rechts…de kleiduiven vlogen om je oren. Mijn geweer ging alle kanten op en hoeveel ik er precies raak had weet ik nog steeds niet maar ik had het idee dat ik er meer feeling voor begon te krijgen. De laatste, de zogenaamde ‘haas’ was een lastige. Hierbij wordt de kleiduif over de rollend over de grond afgeschoten. Die was moeilijk hoor. Volgens mij was ik nog steeds naar rechts aan het richten met mijn geweer, terwijl de 'haas' allang aan de overkant was. Dat zal een lachwekkend gezicht zijn geweest, ach...iemand moet voor de entertaintment zorgen, haha.

 

Iedereen had inmiddels flink geoefend en toen begonnen we aan een toernooi. De strijd was losgebarsten tussen de mannen en de vrouwen…ach, die deden een beetje voor spek en bonen mee, haha. Inmiddels begon ik mijn schouder toch wel te voelen van de terugslag van het geweer. Kleiduiven schieten klinkt misschien als een sport voor mietjes, maar het is nog best even bikkelen. En laten we eerlijk zijn, staat toch best stoer hè, met zo'n geweer in mijn handen. Wie weet is het alvast een goede oefening voor Texas, haha.

Het tweede deel van de dag en tevens de afsluiting van ons afscheidsfeest werd gehouden bij Erik Rab. Hij had zijn huis beschikbaar gesteld voor een gezellige avond met bbq. Het was zo warm die dag dat iedereen even wat te drinken nam. Ook kwamen op deze avond de vrouwen die niet mee waren gegaan met het kleiduiven schieten. Het was een leuke club en er werd gezellig gekletst en gelachen natuurlijk. Voor het eten heeft Han een speech gehouden voor de mensen die afscheid namen, waaronder wij dus. Hij haalde leuke anekdotes aan en vertelde hoe men ons heeft meegemaakt de afgelopen jaren. We kregen een schaalvliegtuig cadeau (de F-35 met een plaatje met inscriptie), een mooi fotoboek over Washington, een persoonlijk fotoboek, gemaakt door de vrouwen. Dat was ontzettend attent, want toen ik er even snel in keek zag ik toch weer leuke herinneringen voorbij komen. Voor ons hadden ze nog een extra cadeau. Omdat wij niet naar Nederland gaan, maar naar Texas hadden ze een soort van schilderij gemaakt. Zo lief van ze.

De magen begonnen zo langzamerhand te knorren bij iedereen en het was tijd om de bbq aan te zwengelen. Tuur kon nog één keer zijn bbq kunsten aan iedereen vertonen en ging gelijk aan de slag. Niet veel later waren we saté aan het eten, broodjes hamburger, de lekkere salades van Tine… Het was allemaal heerlijk. De avond naderde zijn einde en we namen afscheid van iedereen. Nou ja, we bleven nog wel met de ‘vaste kern’ een afzakkertje nemen, die bij ons gemiddeld iets langer duurt dan wat men normaal onder een afzakkertje verstaat. Diep in de nacht kwam er dan toch een eind aan het afscheidsfeest. Iedereen ontzettend bedankt voor deze mooie dag, de cadeaus en jullie aanwezigheid. Voor alle foto's van deze dag, klik hier.

Bezoek!

Na de vermoeiende bezichtigingsreis kwamen Jos, Petra, Femke en Britt van de Moosdijk een weekje bij ons op bezoek. Zij hebben ook in Amerika gewoond (in McLean) en het was een ontzettend leuk weerzien met de van de Moosdijkjes. John had ze opgehaald op de luchthaven en ik was thuis toen de deurbel ging. Ja hoor, daar stonden ze. Zo raar dat ze weer in Great Falls waren. Het voelde weer even als vanouds, alsof ze niet weg waren geweest. Nadat we de koffers op de kamers hadden gezet en ze hadden laten zien waar iedereen de komende tijd zou slapen hebben we gezellig geborreld. Het weer was heerlijk. De kids natuurlijk in het water. Na het eten zijn we vrolijk doorgegaan met borrelen. Wat een heerlijke afleiding was dat, na alle sores rondom ons vertrek naar Texas.

De dagen erna hebben we gevuld met shoppen, vooral veel shoppen. Het scheelt natuurlijk dat zij ook 3 jaar in deze omgeving hebben gewoond. Ze hoefden niet meer zo nodig naar DC en andere bezienswaardigheden. Dus onder het motto ‘shop till you drop’ hebben we de bekende malls aangedaan, outlet centers etc. En dat was na een hele dag winkel in, winkel uit best vermoeiend, haha. Nog een voordeel dat je mensen in huis hebt is dat ze voor je gaan koken. Wat een luxe. Zo hebben zij een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt. Zo fijn om weer wat bedrijvigheid in huis te hebben. Met zijn allen in de keuken staan…koken, kletsen…onder het genot van een glaasje wijn natuurlijk.

Het leek ons ook leuk om tijdens hun verblijf een pool party te geven. Er zaten hier nog steeds mensen die zij ook kenden. Een leuk weerzien van beide partijen in dit geval. Het weer zat ook erg mee. Het was weer bloedje heet. We hadden gyros klaargemaakt en natuurlijk John’s befaamde toetjes. Ook hadden we de nieuwe mensen uitgenodigd. De familie van de Berg, die het huis na ons gaan huren, konden zo kennismaken met de rest van de Nederlanders. Het was weer helemaal in stijl, Tiki kleding en vrolijke kleuren. Ik besefte me ook dat dit onze laaste pool party zou zijn die wij in Great Falls hadden. Het werd nog gezellig tot in de late uurtjes.
 

Ook zijn we door de van de Moosdijkjes nog mee uit eten genomen. We zijn bij Clyde’s gaan eten in Reston. Lekker buiten op het terras. We hebben natuurlijk veel herinneringen opgehaald en zoals altijd veel gelachen. Als je dan zo weer bij elkaar bent, merk je wel dat je de oude club hebt gemist. Dat wist ik natuurlijk wel, maar toch. We hebben toch 3 jaar lief en leed met elkaar gedeeld. Dat schept een band. Na het eten zijn we weer naar huis gereden, waar we nog een afzakkertje hebben genomen.

Het zijn echt schatten, want ze hadden voor ons een afscheidscadeau gekocht. Omdat wij langer bleven hebben wij natuurlijk iedereen uitgezwaaid. Ook hadden wij een fotoboek gemaakt voor de drie gezinnen. Ze vonden het daarom op zijn plaats dat ze ons ook iets gaven. Zo lief… en ja, de waterlanders kwamen ook weer tevoorschijn. Ik was ontroert door hun gebaar en ik kan dat nu eenmaal niet verbergen. Dank jullie wel! Voor de gezelligheid en natuurlijk het cadeau. Dat krijgt een mooi plaatsje in ons nieuwe huis.

De dag erna moesten we weer afscheid nemen van ze. Zij zouden hun vakantie voortzetten in Florida. We kunnen terugkijken op een leuke tijd. We zien jullie wel weer in Nederland!

 

Voor alle foto's klik hier.