Kerstmis....

De kerst vind ik altijd een gezellige tijd. De mensen zetten hun verlichte hertjes en opblaaskerstmannen weer buiten. Zelf zetten we de kerstboom weer op en maken het huis helemaal in kerstsfeer. Het is elk jaar weer een hels karwei, maar dan heb je ook wat. De kerstboom hadden we voor ons vertrek naar Nederland al opgezet. Daar ging de meeste tijd in zitten en als we er aan moesten beginnen wanneer we terugkwamen dan was het tegen de tijd dat de boom af was al kerstmis. Het was dus ook leuk thuiskomen. Net als elk jaar toeren we een beetje rond. Naar Reston waar de grote kerstboom staat en de schaatsbaan, naar DC om daar de kerstboom voor het Witte Huis te bewonderen etc. We kregen ook een tip van Tine. Hij zou een huis in Great Falls staan, die wel heel erg met lichtjes gedecoreerd was. Sterker nog, die had een complete licht show. Dat moesten we met eigen ogen maar eens gaan bekijken. Ze had niets teveel gezegd, mijn god... Je zal die maar als buren hebben. Daar ben je mooi klaar mee. Kijk zelf maar...



Vlak voor de kerst hebben wij nog een kerstborrel gegeven. Omdat we met een klein groepje zijn en de kerstboom in de woonkamer staat, besloten we het niet in de basement te houden. We hebben voor het gemak wel even de bank en stoelen in een andere kamer gezet. We hebben voor et eten gezorgd. Deze keer lekker makkelijk. Nasi, saté, stokbrood etc. Ik ben ook nog aan de slag gegaan om iets creatiefs te maken. Een rendier van marshmallows, gedoopt in chocolade met een gewei van pretzels en een M&M als neus. Het leek niet ingewikkeld, dus ik ben ermee aan de slag gegaan. Nou, het was dus een gefriemel om het voor elkaar te krijgen. Ik moest bijzoorbeeld de pretzels in door midden breken. Nou, ik weet niet of je dat weleens hebt gedaan, maar dat lukt dus niet zo maar. Afin, na een paar keer oefenen ging het steeds beter. Het resultaat vond ik nog niet zo slecht. Zie foto. Het was een gezellige avond die in de woonkamer begon, maar zoals altijd in de keuken eindigde.

Eerste kerstdag hebben we met Myrthe en Dennis gevierd. Myrthe had de tafel mooi gedekt. We hebben groots uitgepakt met een 5 gangen diner. We begonnen met een glaasje champagne en amuses die Myrthe had gemaakt. Daarna waren wij aan de beurt om het voorgerecht te maken. We hadden gekozen voor een champignonpasteitje. Daarna hebben wij de soep klaargemaakt, een mosterd zalm soep. Tussendoor spoom met een oliebol, die de (Amerikaanse) overbuurvrouw kwam brengen. Die was me toch lekker! We hebben het natuurlijk wel rustig aan gedaan, dus tussen de gangen door even het eten laten zakken. Myrthe was verantwoordelijk voor het hoofdgerecht. Ze had een varkenskroon gemaakt. Dat zag er spectaculair uit. Ook de bijgerechten waren heerlijk. John heeft het nagerecht gemaakt. Een lekkere mascarpone mousse met warme fruit. We zaten inmiddels al aardig vol, maar we zijn toch nog geeindigd met een kaasplankje. Het was een erg gezellige avond.

Op tweede kerstdag (wat hier niet gevierd wordt) hebben we lekker rustig aan gedaan. Wat wel heel erg leuk was, dat het begon te sneeuwen. Het bleef zelfs even liggen. Helaas verdween de sneeuw weer na een paar uur. Het voordeel is wel dat de wegen weer schoon waren en wij niet hoefden te gaan sneeuwruimen. Het was minimaal, maar genoeg om een witte kerst te hebben.

Ik hoop trouwens dat alle kerstkaarten zijn aangekomen. Zoals ik begreep zat er nogal wat vertraging in. Jammer, maar dat krijg je met zo'n afstand en de feestdagen. Ik had ze op tijd geschreven en bij mij in de brievenbus gedaan. Dat is toch zo makkelijk. Als een een brief of kaart wilt versturen dan doe je die gewoon in je eigen brievenbus, zet het 'vlaggetje' omhoog en dan weet de postbode dat er post in zit. Die neemt hij dan mee. Hoef je niet helemaal naar het postkantoor te rijden. Ideaal toch!

Voor alle foto's klik hier.

Bezoekje aan Nederland en een nieuwtje

Eindelijk was het zo ver... Onze trip naar Nederland. In verband met het werk van John moesten we het steeds uitstellen, maar op 28 november zijn we naar Nederland gevlogen. De vlucht was perfect. Het toestel was zo goed als leeg en dat betekende een rij voor mij alleen en ook voor John natuurlijk. Die zat achter mij. Beentjes omhoog, wijntje erbij en een film op. Het slapen was een makkie, want ik kon gewoon languit lang liggen. De vlucht ging dan ook lekker snel voorbij. Het is altijd weer even wennen om in Nederland te zijn. Vlak, grijs en koud... Maar voor het weer kwamen we niet. We zijn naar huis gereden en hebben 's middags nog even een dutje gedaan. Daarna zijn we eerst langs mijn ouders geweest en later langs mijn schoonmoeder die de frietpan al klaar had staan. Bitterballen!! Zo lekker altijd.

Zaterdag zijn we naar Nicole, Michel en de kids geweest. Zij hebben hier ook gewoond (in McLean) en zijn afgelopen zomer weer terug naar Nederland verhuisd. Zo grappig om ze nu in hun eigen huis in Nederland te zien. Het weerzien was dan ook erg leuk. We hebben er geluncht. We hadden zo veel te vertellen, dat we er 's avonds ook nog gegeten hebben. Chinees, wat heerlijk was! Na een hele gezellige dag hebben we weer afscheid genomen. Later op de avond zijn we naar onze buren gegaan. Die hadden we de vorige keer niet gezien, dus ook daar veel bij te kletsen. Het werd zoals gewoonlijk weer een latertje.

Ook heb ik tijdens mijn verblijf in Nederland weer een bezoekje gebracht aan de tandarts en kan ik er weer een jaar vooruit. Een goede knipbeurt hebben we uit laten voeren door onze vriendin (kapster). Ik had voor haar een volle tas bij van Abercrombie & Fitch. Toch makkelijk hè, vrienden die in Amerika wonen. Onder het knippen werden de laatste nieuwtjes doorgenomen. Natuurlijk ben ik regelmatig bij mijn ouders geweest. Het was leuk om weer wat tijd met ze door te brengen. John heeft tussendoor moeten werken, maar was op dinsdag op tijd thuis. In de avond zijn we naar Jos en Petra gegaan. Ook vrienden die hier hebben gewoond. Zij wonen tegenwoordig in Best. We hebben daar heerlijk gegeten en het was ontzettend leuk om ze weer te zien. Na een rondleiding door het huis hebben we nog gezellig herinneringen opgehaald.

Op woensdag was de oudste van de zus van John jarig en daar zijn we 's avonds naartoe gegaan. Zij woont al een tijdje samen met Mark, dus ook het appartement was voor ons nieuw. Kleine meisjes worden groot. Op de verjaardag gelijk de rest van de familie gezien. Natuurlijk onder het genot van een wijntje en een hapje. We konden het helaas niet te laat maken, want John moest de volgende dag weer vroeg op. Op vrijdag zijn we gaan eten met onze vrienden. Jaap, Desiree, Roland en Monique. Bij Den Haard in Bosschenhoofd hebben we genoten van elkaars gezelschap en van heerlijke gerechten.

Ook hebben we met zijn tweetjes gewinkeld in Breda en een terrasje gepakt. Wel onder de terrasverwarmer, want het was best frisjes. Ik vind het altijd erg leuk om weer in Breda te zijn. Slenteren door de straatjes, de leuke winkels en de gezelligheid van deze stad. Een portie bitterballen mocht niet ontbreken. Ja, de kilootjes komen er zo wel aan. Maar ja, we konden het niet nalaten om te genieten van al het lekkers. Zoals van een tompouce van de Hema, haha. Heerlijk!!



 

We hebben ook nog het één en ander meegenomen naar huis. Nou ja, het was best veel eigenlijk. Het waren geen hamsterweken bij de AH, maar als je zag wat er op de band lag, zou je haast denken van wel. Voorlopig kunnen we weer vooruit! Ik heb het ook nog erg gezellig gehad met Maja. Vaste prik als ik in Nederland ben en dat houden we er in. Ja, zo'n trip naar Nederland bestaat vooral uit bijkletsen, herinneringen ophalen, heel veel lekkers eten en drinken.

Het was fijn om iedereen weer te zien. We moesten alleen wel het nieuws brengen dat we waarschijnlijk langer in Amerika blijven. Eigenlijk zouden we in augustus naar Nederland terugkeren, maar we gaan verhuizen naar Texas. Ja, jullie lezen het goed. Yeehaw, hillbilly country, haha. John heeft een nieuwe functie gekregen die per 1 augustus ingaat. En daarvoor moeten we naar Texas. Fort Worth of een plaats in de buurt. Dus de komende maanden zal ik druk bezig zijn met de huizenjacht. Het valt nog niet mee, maar we houden goede hoop. Het was even een schok voor mijn ouders. Die hadden het natuurlijk niet verwacht. Ik vond het daarom fijn dat ik het ze persoonlijk kon vertellen ipv op de Skype. Wij zijn ons ervan bewust dat het moeilijk is voor de ouders, maar het is John zijn werk. Met de bezuinigingen binnen defensie mag je blij zijn een baan te hebben, ook al is die in Texas.

We hebben in ieder geval genoten van ons verblijf in Nederland en kijken er met veel plezier op terug. Ik kan niet wachten tot het volgende bezoek. Wanneer dat is weet ik nog niet, maar het is altijd leuk om naar uit te kijken.
Voor alle foto's klik hier.

Thanksgiving Dinner

Het is inmiddels een traditie geworden... Thanksgiving dinner met de club Nederlanders hier. Hoewel het clubje aardig uitgedund is waren toch we met een mooi gezelschap. Samen met Myrthe en Dennis, Lia en Wouter en Han en Tine hebben we Thanksgiving dinner gevierd. Ook dit jaar nam iedereen een gang (inclusief wijn) voor zijn/haar rekening. In het verleden hebben wij al een keer soep gemaakt en het voorgerecht verzorgd. Dit jaar hadden wij gekozen voor het nagerecht. Tine had de tafel helemaal in Thanksgiving style gedecoreerd en het zag er mooi uit. We begonnen met het voorgerecht van Lia en Wouter aan het diner. Een gevulde champignon, die erg smaakvol was. Tine had niet alleen de kalkoen voor haar rekening genomen maar ook de soep. Een lekker licht soepje. Dat was niet verkeerd, want er kwam daarna nog genoeg op tafel. We lieten het ons erg smaken.

Tussen de gangen door was er tijd om gezellig te kletsen en om even van tafel te gaan. Even koekeloeren in de keuken. Tine en Myrthe waren inmiddels aan het hoofdgerecht begonnen. De kalkoen kwam uit de oven en het was de taak aan Han om de kalkoen aan te snijden.  Eerst even een schort om, wel een stoere mannen natuurlijk. Zo'n kalkoen aansnijden is zo makkelijk nog niet. Han was ermee aan het stoeien. Gelukkig kreeg hij aanwijzingen van Dennis die ongeveer nog wel wist hoe het moest. Die had namelijk vorig jaar bij Arnoud over de schouders heen gekeken. Alleen de volgorde wist hij niet helemaal meer. Uiteindelijk is het Han gelukt om de kalkoen in delen op een schaal te krijgen. Zo konden we dan toch aan het hoofdgerecht beginnen. Myrthe had de zorg gedragen voor de bijgerechten die ook erg lekker waren. Het kon allemaal maar net op de tafel staan.

We lieten na het nuttigen van de kalkoen even het eten zakken. Zo konden John en ik mooi aan de slag met het nagerecht. Ik had mijn schort meegenomen en die was in stijl van de avond. Feestelijk en met een kek strikje, haha. We hadden gekozen voor een grand dessert. In de week voorafgaand hadden we al borden en kleine glaasjes gekocht. Het moest er natuurlijk wel een beetje professioneel uitzien. Het meeste hadden we thuis al klaargemaakt. Nu was het een kwestie van alles serveren en de shake en het taartje maken. We hadden een yoghurt, witte chocolade citroenmousse gemaakt, een taartje met aardbeien die gemarineerd waren in Amaretto, Tiramisu en een shake van frambozen en prosecco.

Het zag er leuk uit op het bord en iedereen vond het ook erg lekker. We zaten inmiddels al aardig vol, maar hier en daar was er nog wel ruimte voor het dessert. Het diner hebben we afgesloten met een bakje koffie. Een chocolaatje mocht niet ontbreken. Daarna hebben we nog lang geklets en vooral veel gelachen. Het was een geslaagde avond!

Voor alle foto's klik hier.

Four more years...

Na ruim een jaar, vijf miljard aan televisiespotjes en eindeloze mailtjes naar mij gestuurd te hebben, was het dinsdag dan zo ver. Election Day. Eindelijk, want in het begin was het nog grappig om mailtjes te ontvangen. Maar na een tijdje dagelijks gevraagd te worden of je wilt doneren, dat je moet gaan stemmen, je vrienden moet aansporen om te stemmen etc. werd ik het wel een beetje beu. Ik denk dat ze via Facebook bij mij terecht zijn gekomen, want op een gegeven werd er aan mij gevraagd of ik aan Petra, Joost, Yolanda en anderen wilde vragen om te gaan stemmen. Terwijl wij geen van allen mogen stemmen hier in Amerika. We zijn tenslotte geen Amerikaanse staatsburgers. 

Dinsdag was iedereen in de ban van de verkiezing. Op televisie non-stop verslaggeving, discussies en polls. Wie zou het gaan worden, Barack Obama voor de Democraten of Mitt Romney voor de Republikeinen. Het zou een spannende race gaan worden, volgens de polls in de voorafgaande weken. Ik hield het nieuws die dag een beetje bij en was verbaasd over de organisatie van het stemmen. Ongelooflijk, maar er waren plaatsen bij waar mensen in de rij stonden en de wachttijd 7 uur was. Onbegrijpelijk. In sommige grote plaatsen werkten de stemmachines niet optimaal en verhoudingsgewijs te weinig stemmachines voor de hoeveelheid mensen. Daar mogen ze in de toekomst nog wel iets aan doen.

Het verkiezingssysteem is hier anders dan in Nederland. Hier draait het maar om één ding. Kiesmannen, ofwel the winner takes it all. Ik zal het even uitleggen. Degene die meer dan 50% van de staat achter zich heeft wint de hele staat en haar kiesmannen. De kleine staten van het land (bijvoorbeeld Wyoming) hebben 3 kiesmannen, de grotere staten hebben er meer, Californië heeft de meeste met 55 kiesmannen. Het kan dus zijn dat een kandidaat meer staten gewonnen heeft en toch geen president wordt omdat zijn tegenstander meer kiesmannen heeft. Er werd dinsdag trouwens niet alleen beslist wie de nieuwe president zou worden, in alle staten werd ook gestemd voor het Huis van Afgevaardigden en in een aantal staten voor de Senaat. Er werden ook referenda gehouden over tal van andere zaken. Opvallend is dat voorstellen voor homorechten en het legaliseren van softdrugs. Je kunt dus wel zeggen dat het voor heel veel mensen een belangrijke dag was.

Het werd pas spannend toen het avond was. Stembussen werden gesloten en de telling ging van start. De eerste die 270 kiesmannen had, zou de nieuwe president worden. Ik had geen idee hoe lang dit allemaal ging duren. Want de stembussen sloten in Virginia al eerder dan in bijvoorbeeld aan de westkust van Amerika. Door het tijdsverschil. Ik had me wel voorgenomen om op te blijven, want ik wilde het live meemaken wie de nieuwe president zou worden. De resultaten in drie cruciale staten - Florida, Ohio en Virginia - gingen op en neer. Het ene halfuur leek Romney te winnen, het andere Obama.De tijd vorderde en om 11 uur 's avonds kwam het verlossende bericht. Obama was herkozen tot president. Yes!! Als ik had mogen stemmen dan was ik ook voor Obama gegaan. Het wachten was nu op Mitt Romney die zijn speech ging houden. Het bleef een hele tijd stil vanuit het kamp van Romney. Er kwamen berichten dat hij weigerde om de uitslag te erkennen en dat hij niet klaar was om zijn concessietoespraak te geven. Hij had enkel een overwinningsspeech voorbereid. Ik weet niet of ik dat moet geloven. Om 1 uur 's nachts gaf hij dan eindelijk publiekelijk toe dat hij verloren had. Romney feliciteerde president Obama, de first lady en hun dochters. Hij zei o.a. ‘ik bid dat de president succesrijk wordt in het leiden van onze natie.’

Hoewel ik ondertussen wel wat slaap had gekregen, bleef ik toch zitten om de speech van Obama te zien. Dat heeft ook nog een uur geduurd. Het was het wachten waard, want rond half twee kwam Obama met zijn victory speech. Dat vond ik het mooiste moment van de avond. Ik vond het echt een kippenvel moment! Obama sprak over plannen voor de komende jaren, hij uitte zijn dank naar zijn vrouw en kinderen, de campagnemedewerkers en de stemmers. en maakte hier en daar een grapje. De speech van Obama werd afgesloten met het lied van Bruce Springsteen, “we take care of our own”. En zo kwam er ook een eind aan mijn avond. Met een tevreden gevoel ben ik naar bed gegaan. Het was inmiddels al half 3... 

De volgende dag kwamen er op internet allerlei grappige foto's voorbij. Zoals deze hiernaast die ik wel erg grappig vond. Obama zal over twee maanden op maandag 21 januari worden geïnaugureerd. Misschien gaan we wel naar de National Mall om dit moment live mee te maken. Het lijkt me toch best bijzonder...

Bye bye Sandy

Maandag...de dag van de storm. Het was al aan het regenen toen ik uit bed kwam. Na de goede voorbereidingen was het maandag wachten op orkaan Sandy. Mijn iPhone lag continue op te laden en zo ook de laptop. Ik had de TV aangezet om op de hoogte te blijven over de storm. Nonstop werd er verslag gedaan van Sandy. Natuurlijk met reoprters ter plaatse. Uitgerust in een 'storm proof' outfitje. Vechtend tegen de wind en de regen. Ik begrijp nooit waarom die reporters midden in een storm buiten moeten gaan staan. We begrijpen het zo ook wel hoor. We weten dat et hard waait en het water tekeer gaat. Bij één reporter kwam een ijzeren plaat voorbij gevlogen. Dat scheelde niet veel og de reporter was geraakt. Waarom risico's nemen. Voor de kijkcijfers? Het maakt mij niet uit waar dat de reporter zijn/haar verslag uitbrengt. Ik wil gewoon weten hoe het gesteld staat met de storm en niet van 'kijk eens hoe hard het nu buiten stormt'... Dat zie ik ook wel als ik uit het raam kijk.

Maar goed, de TV stond aan zodat ik alles op de voet kon volgen. Ik merkte wel dat naarmate de dag verstreek ik iets onrustiger werd. Ik wist immers niet wat ik kon verwachten. President Obama gaf ook nog een persconferentie. Wat we wel en niet moesten doen. De eerste beelden van verwoestingen aan de kust kwamen voorbij. Er werd heel wat gespeculeerd van wat ons te wachten stond. Al dat gepraat op TV deed ook niet veel goed voor mijn onrustige gevoel. Op een gegeven moment had ik daar wel even genoeg van. Ben wat programma's gaan kijken op uitzending gemist. Ik heb nog wat gelezen en wat gemaild met vrienden.

Het was een uur of 4 dat ik iets warms ben gaan eten. Een beetje vroeg, maar met het oog op stroomuitval vond ik het geen gek idee. Je kunt maar een warme maaltijd binnen hebben. Want dat we stroomuitval zouden gaan krijgen was volgens de experts zo goed als zeker. De vraag voor mij was alleen...wanneer. Bij het minste zuchtje wind hebben we hier al stroomuitval, dus laat staan met deze storm. Het werd al vroeg donker, maar ik had nog steeds licht. Het begon wel steeds harder de waaien. Dan was het even rustig en dan zette de rukwinden op. Ik zag de bomen op en neer gaan en deed stiekem in gedachten een schietgebedje dat ze deze keer op hun plek zouden blijven staan. De wind stond richting de achterkant en zijkant van het huis. Aan de zijkant van het huis staan grote bomen en ook aan die kant ligt onze slaapkamer. Ik vond het geen goed plan om daar vannacht te slapen, dus ik besloot maar zo lang mogelijk op de bank te gaan liggn gedurende de storm. Ik kon eventueel uitwijken naar de basement waar ook een bed stond. Ik wist van mezelf dat ik toch niet zou kunnen slapen met de storm, dus de bank was de beste optie. Buiten werd het al donker en ik kon moeilijk zien hoe het tekeer ging. Het geluid 'vertelde' het echter wel. Het was af en toe een bulderend geluid, alsof er een trein voorbij kwam. Dat geluid vond ik soms wel beangstigend. Ik besloot alvast maar om de laptop af te sluiten en op te ruimen.

Daarna ben ik me gaan settelen op de bank. Zaklamp binnen handbereik, de kaarsjes alvast aangestoken zodat ik gelijk licht zou hebben voor als de stroom uit zou vallen. Het licht begon al te flikkeren en ik dacht nee hè, nu nog niet.... Het ging even uit, maar al snel ging het licht weer aan. Ik zat op de bank en ik hoorde het tekeer gaan buiten. Ik schrok helemaal toen er iets tegen het huis/raam vloog. Mijn hart zat zo wat in mijn keel. (in mezelf zat ik me maar moed in te praten...rustig blijven Natas). Geen idee wat het was. Ben wel even naar het raam gelopen, want ik was eerst bang dat het een boom zou zijn, het was best een klap. Heb heel snel door het raam gekeken, maar ik kon niet zien door de regen en omdat het zo donker was. Ik heb het zo maar gelaten, want met zo'n storm moet je niet bij een raam gaan staan. Ik ben weer terug naar de woonkamer gegaan. John belde me regelmatig om te vragen hoe het ging. Ook hij was verbaasd dat ik nog steeds stroom had. Ik ben maar weer op de bank gaan zitten en heb het geluid van de TV wat harder gezet, zodat ik de wind wat minder hoorde gieren. Voor de tweede keer vloog er iets tegen het huis aan, dit keer bij de woonkamer... Pfff, kreeg het er wel een beetje warm van. Ik heb de gordijnen dichtgetrokken. Niet dat dat iets zou helpen als er iets door het raam zou vliegen, maar het gaf me wel meer een gevoel van geborgenheid. Esmée kwam lekker bij me liggen en zo heb ik wat TV gekeken. Af en toe Facebook checken en alkaar op de hoogte houden. Ik las op een gegeven moment dat bij Myrthe en Dennis die in McLean wonen de stroom was uitgevallen. Dan zou het bij mij ook niet lang meer duren, toch....? Gek genoeg bleef de stroom aan. Wel viel twee keer achter elkaar de even uit, voor 10 seconden misschien, maar het kwam steeds weer terug.

Rond 11 uur zou de piek van de storm merkbaar zijn. Met hoge windsnelheden. Het was al bijna 11 uur. Het onrustige gevoel is niet meer weggegaan die avond, maar de afleiding van de TV was wel fijn. Ik hoorde één van de verslaggevers zeggen dat er al ontzettend veel mensen zonder stroom zaten. En ik, ik had nog gewoon stroom. Zo bizar, wetende dat bij het minste geringste zuchtje wind de stroom hier al uitvalt. Ik was er natuurlijk alleen maar blij om. Want de gedachte om in het donker naarde storm te moeten luisteren trok mij niet echt aan. Het werd later en later. John belde weer en was ook wederom verbaasd dat ik nog steeds stroom had. Het was voor hem tijd om naar bed te gaan. Met zijn telefoon standby is hij gaan slapen. Ik wist dat het voor mij nog even ging duren voordat ik mijn ogen dicht zou doen. Het was nu duidelijk te merken dat de storm haar piek had bereikt. Tjonge tjonge, wat ging het tekeer buiten. Het geluid van de TV ging nog iets harder. Een soort van struisvogelpolitiek. Als ik het niet hoor dan is het er niet. Dat ging niet helemaal op natuurlijk. Ik heb de klok van 2 uur nog gezien en toen ben ik daarna in slaap gevallen, want ik werd om half 4 wakker op de bank met een stijve nek. Zo'n bank ligt toch niet zo comfortabel als mijn bedje. Ik zette het geluid even af en het was beduidend rustiger buiten. Ik heb het nog een kwartier aangekeken en ben toen naar bed gegaan. Gewoon boven in mijn eigen bed. Daar duurde het nog even voordat ik in slaap viel. Gelukkig had ik nog steeds stroom. Ik kan er nog steeds niet over uit. Om half 5 heb ik het licht uitgedaan en ben in slaap gevallen. Om 8 uur werd ik weer wakker. Als een speer sprong ik uit bed en ben gelijk naar buiten gaan kijken. Ik zag nog geen boom omver liggen. Gauw naar de andere kant van het huis gelopen en ook daar stonden de bomen nog gewoon op hun plek. Er is tijdens de storm maar grote tak afgebroken. Die is op het deck bij het zwembad gevallen. Ik sta er echt van te kijken dat er niet meer is afgebroken. Maar ja, er is met de Derecho al veel omver gegaan en ik denk ook dat het komt doordat er weinig bladeren aan de bomen zaten. Tevreden ben ik weer naar binnen gegaan en heb daar een heerlijk bakje koffie gezet. Ik was zo blij met mijn stroom. Terwijl ik  mijn koffie dronk zag ik de beelden van New York. Vreselijk, wat een ravage.

Hier wat feiten die bekend zijn gemaakt na de storm...
De storm had een diameter van ongeveer 1500 kilometer. De New York Stock Exchange op Wall Street was op 29 oktober voor het eerst sinds de aanslagen op 11 september 2001 gesloten. Ook op 30 oktober bleef de beurs gesloten, en dat was de eerste keer dat de beurs twee dagen achtereen als gevolg van weersomstandigheden dicht was sinds 1888.

Ruim 16.000 vluchten zijn geannuleerd. Meer dan twee miljoen mensen zaten zonder stroom. Sandy eiste in de hele VS zeker 61 levens, waarvan 26 in New York. Naar schatting loopt alleen al de materiële schade aan gebouwen en infrastructuur op tot 20 miljard dollar (15,4 miljard euro). Tja, als je dit allemaal leest, dan mag ik van geluk spreken dat het bij ons enorm is meegevallen.

Wachten op de storm...

Het kan jullie niet ontgaan zijn, storm Sandy. Niet zo maar een storm, nee een mega grote storm. Over een breedte van zo'n 165 kilometer heeft Sandy orkaankracht, maar over een front van meer dan 1100 kilometer is nog sprake van een tropische storm. Om maar even de grootte van deze storm aan te geven. Deze orkaan van categorie 1, in theorie de minst zware categorie, valt echter samen met twee andere winterstormen. Door die samenloop van omstandigheden weet niemand wat exact te verwachten, waardoor het leven in de Amerikaanse steden zoals New York en Washington DC volledig stilvalt. Scholen zijn gesloten, openbaar vervoer ligt stil, musea gaan dicht, zo ook overheidsgebouwen, vluchten zijn geannuleerd. In New York zijn mensen geëvacueerd in laaggelegen gebieden ivm met overstromingen. Ja, je kunt wel zeggen de gehele oostkust in de ban is van orkaan Sandy. Niet zo gek, volgens meteorologen kan Sandy uitgroeien tot de 'storm van de eeuw'.

Afgelopen weekend hebben we dan ook voorzorgsmaatregelen getroffen. Alles wat buiten stond hebben we naar binnen gehaald. Zelfs de barbeque, buitenhaard, potten, vogelhuisje etc. Er is niets wat door de wind opgelicht kan worden en tegen het huis aan kan vliegen. Ik heb extra flessen water in de vriezer gelegd die straks weer als een koeling moet gaan werken. We hebben het vlees er al uitgehaald en hebben het opgebakken. Zoals bijvoorbeeld het gehakt. Daar kan ik vandaag mee door. Zaterdag ben ik nog even naar de supermarkt geweest. Daar was het weer een gekkenhuis, want iedereen was aan het hamsteren. Mega lange rijen voor de kassa's en lege schappen, waar het water stond. Door de gigantische omvang van deze superstorm kunnen tientallen miljoenen Amerikanen getroffen worden. Mogelijk komen in de loop van de dag tot tien miljoen mensen zonder stroom te zitten. Daarom staan de zaklampen weer klaar, extra batterijen binnen handbereik en de kaarsen staan op op hun plek. De stroomuitval kan dagen gaan duren, zeggen de experts.

 

John zit deze week in Fort Worth voor een meeting. Ik ben dus alleen thuis. Ik heb al een bed opgemaakt in de basement zodat ik daar eventueel kan gaan liggen voor als ik het niet helemaal vertrouw. Er staan tenslotte bomen naast het huis bij de slaapkamer.Niet dat deze door het dak heen komen, maar je weet maar nooit. Op het moment dat ik dit schrijf is het aan het regenen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat het straks heftig tekeer zal gaan. Ik heb ook de TV aan staan. Alle zenders brengen reportages uit over de storm. Ik hoop op Facebook af en toe iets van me te laten horen. Tenminste als ik telefoonbereik blijf houden. Laatst met de Derecho lag ook AT&T eruit en had dus zero bereik. Hopelijk kan ik hier weer snel verslag uitbrengen over hoe het gegaan is. Gaan jullie allemaal duimen voor ons?

Indian Summer... en supermuis...

Het zwembad is inmiddels gesloten en de herfst laat zich zichtbaar zien. De bladeren van de bomen veranderen weer in mooie warme kleuren. Geel, oranje, rood...echt prachtig om te zien. Ook al is dit de derde keer voor ons, ik kan er geen genoeg van krijgen. De blauwe lucht geeft zo mooi contrast met het rode en oranje kleuren van de bomen. Gelukkig zien we vaak de blauwe lucht. Deze omgeving staat bekend om de mooie nazomers. Ook wel Indian Summer genoemd.

Zo hebben we vorige week woensdag nog heerlijk buiten gezeten tot 11 uur 's avonds. Wel met de buitenhaard aan, maar gewoon in mijn truitje. Het was heerlijk. We hadden Marty (collega van John) over voor een borrel. Met een rood wijntje en 'kaasplankje' was het genieten. Kaasplankje tussen aanhalingstekens, want het is namelijk een deksel van een wijnvat. Onze nieuwste aanwinst. Het is inmiddels onze vierde kaasplank al. Voor elke gelegenheid hebben we er één. What can I say...wij houden nu eenmaal van een hapje en een drankje... De buitenhaard geeft zoveel sfeer en de lampjes van de kerst ook, haha. Die hebben we maar laten hangen vorig jaar.

We hebben gezellig gekletst en genoten van deze mooie avond. Wat een luxe om in oktober nog lang buiten te zitten. Natuurlijk worden de nachten wel kouder en 's ochtends moet de temperatuur nog even op gang komen. Maar zoals het er deze week uit gaat zien is fantastisch. Morgen 25 graden en woensdag zelfs 27 graden. Genieten dus en dat gaan we dan ook doen. John heeft twee dagen vrij genomen. Ons plan is om morgen of overmorgen naar Shenandoah National Park te rijden. Volgens mij is de piek van de mooie kleuren afgelopen weekend geweest, maar nog altijd schitterend om te zien. Dit is de mooiste tijd van het jaar om naar dit park te gaan. Ik kijk er al naar uit.

Muizen, ja we hebben muizen. Lieve kleine schattige muizen... Maar toch heb ik ze liever niet in mijn huis. Vorige week zat ik TV te kijken, totdat ik in mijn ooghoek iets zag bewegen. Heel snel... Ik dacht gelijk aan een grote spin of een muis. Nu bekijk ik alles graag van een afstandje, dus ik had John de opdracht gegeven om eens onder de poef te kijken. Mijn vermoeden bleek juist, een muisje... grijs, klein en met lieve oortjes en glinsterende oogjes keek het ons aan.... John heeft de poef met de muis in het hoekje opgepakt en is naar buiten gegaan. Daar hebben we ze losgelaten en zo snel als ze kwam, zo snel was ze weer verdwenen.

Op avond 2 zaten we wederom TV te kijken, totdat Esmée onze poes ineens alert werd. Vanaf de poef kwam ze in sluipstand naar mijn stoel gekropen. Wij wisten het al gelijk...weer een muis! Esmée liep snel om mijn stoel naar de achterkant en gaf de muis een flinke tik... Knock out... Nou ja, voor even. De muis kwam weer bij haar positieven en dook snel een hoek in. Ik gaf John een handdoek en hij gooide die over de muis. Ze kon geen kant meer op. John de grote dierenvriend pakte het beestje op en bracht het weer netjes naar buiten. En gisteren...ja jullie voelen het al aankomen was het weer bal. Esmée stond in de gang te miauwen. Nu doet ze dat wel vaker, maar dan is het om snoepjes of aandacht te krijgen. Ik riep ze, maar ze kwam niet, terwijl ze dit normaal wel doet. De alarmbellen begonnen gelijk te rinkelen bij ons....een muis! Niet weer hè! Ik liep naar de gang en daar zat Esmée, de wacht te houden bij het kastje. John ging er met de zaklamp onderkijken en naast wat stof en spinnenwebben (wat mij eraan herinnert toch eens vaker dat kastje van de muur te schuiven en ook daaronder moet stofzuigen) zat het muisje verschrikt in de hoek. Esmée vond dat haar plicht er wel op zat en is weer vrolijk op de bank gaan zitten.

John verschoof het kastje en daar ging de muis. Die zette het op het lopen. Het diertje flitste van dekking naar dekking. Van de ene kamer naar de andere. Ze kwam weer in de gang gelopen en schoot een hoek in. Ahaaa, daar hebben we je, dachten we allebei. Met een handdoek in de aanslag, want deze techniek had de vorige keer ook gewerkt, kroop John dichterbij de muis. Die liet zich helaas niet zo snel vangen. Het kleine schattige, maar nu toch wel irritante beestje liep zo snel als het maar kon naar de dining room om daar vervolgens weer onder een kast te kruipen. Wij als twee zotten er weer achteraan. Ik schatte de looproute van de muis in en ging daar staan met de handdoek in de aanslag om de weg van de muis te versperren. John deed weer een poging, maar pfff, dit muisje was zo snel. Ik had het goed ingeschat en ze kwam mijn kant op. Daar heb ik je dacht ik. Twee oogjes glinsterden. Ik bleef kijken. Een muis verstart bij de aanblik van een kat. Verstarde de muis nu ook bij mijn aanblik? Niet dus, de muis was binnen mijn bereik en als je het in slow motion had gezien dan rende de muis en gooide ik met een juiste timing de handdoek over de muis heen, de handdoek al vliegend door de lucht om op de muis te vallen...

Niets slow motion, de muis was sneller dan het licht... de handdoek belandde op de grond en de muis schoot er nog net tussendoor, zo langs mijn laarzen heen richting de keuken. We herpakten ons van deze falende aktie en renden weer achter de muis aan. John zag het nog net achter de koelkast verdwijnen. Dit inmiddels niet meer zo schattige kleine muisje met de lieve oortjes was ons te snel af. Je zou denken dat door alle commotie in huis Esmée zich er wel mee zou bemoeien, maar niets is minder waar. Die zat nog lekker op de bank. Heb je een kat in huis, kun je nog zelf muizen gaan vangen. De koelkast werd door John van de muur verschoven, maar de muis was nergens te bekennen. We hebben nog in de keuken gezocht, maar geen spoor van 'supermuis'. Gelijk maar even achter de koelkast schoongemaakt. Is dat ook weer een keer gebeurd. We zullen zien of we vanavond weer Tom and Jerry gaan spelen. Terwijl ik dit schrijf dwalen mijn gedachten af. Zouden de 'muizen' die we buiten hebben gezet, één en dezelfde muis zijn?? Die heeft misschien wel ergens een opening om naar binnen te kruipen en zal deze gebeurtenis wel vaker gaan voorkomen ben ik bang. Muis gevangen, muis buiten gezet, muis weer terug naar binnen... Uhm, wat denken jullie? In ieder geval wordt het verhaal van de muis vervolgd...

Beestenboel

Van het verhaal van het hert naar andere beestjes is maar een klein sprongetje. Ja, dat deed dat hert ook maar met een vervelende afloop. Afin... Dat alles groter is in Amerika hebben we laatst wel gezien. John zat te werken en ik zat buiten toen er iets tegen het raam aanvloog. Het kwam nogal hard aan, wat John deed beslissen in maar eens te kijken wat het nou was. Bleek het een kever te zijn. Niet zo maar een kever, maar een mega grote kever. John riep mij om naar boven te komen, want dit moest ik echt even zien.

Ik kwam boven op het deck bij de keuken en kreeg spontaan kippenvel bij het zien van de kever. Niet omdat ik ontroerd was, maar meer omdat ik er de kriebels van kreeg. Het 'beestje' zat nog tegen de schuifdeur aan. Ja, die moest daar natuurlijk weg. John pakte de kever op en zette het op het hek. Toen kon ik de kever nader bestuderen, wel van een veilige afstand. Ik had nog nooit zo'n grote kever gezien. Het had ook een uitsteeksels. Brrr, dat die beestjes gewoon bij ons in de tuin lopen. Daar moet ik maar niet te veel over nadenken.

Dan hebben we ook nog het verhaal van het konijntje. Niet het grote konijn, nee... Een heel lief klein wollig konijntje. Die zat altijd op het gras in het zonnetje. Zo zat ik onlangs onder de gazebo toen ik wat gekrijs hoorde. Nu hoor je dat hier wel vaker. Er lopen tenslotte vossen rond en soms hebben de eekhoorns ruzie met elkaar. Op de één of andere manier zat het me niet lekker en ben toch maar eens gaan kijken. Ik liep voorbij het zwembad naar achter in de tuin. Ineens zag ik een grote roofvogel wegvliegen. In eerste instantie dacht ik dat hij een vogel te pakken had. Totdat ik het konijntje zag liggen. Ze (even voor het gemak maak ik er een vrouwelijk geslacht van) lag op haar zij. Oh nee... Ik vond het verschrikkelijk om te zien. Ze rilde... Ik zag ook dat er plukken uit haar vachtje waren. Die roofvogel had natuurlijk zitten pikken. Wat moest ik doen. John zegt altijd dat als een beestje lijdt je dan de nek om moet draaien. Maar dat kan ik dus niet hè. Dit is de natuur zei ik tegen mezelf. Ik ben toen maar weggelopen... Na twee minuten ben ik toch maar weer gaan kijken. De toestand van het konijntje zat toch aan mij te knagen, om maar in de termen van knaagdieren te blijven. Ze lag nog steeds op haar zij, maar toen ik dichterbij kwam sprong ze ineens op en huppelde snel weg. Ik kon niet goed zien waar ze was, maar aangezien ze weer kon lopen dacht ik dat het wel goed zat. Ik ben weer teruggegaan naar de gazebo waar ik mijn koffie verder op dronk.

Het konijntje bleef in mijn hoofd zitten. Misschien had ze wel wat verzorging nodig. Dus daar ging ik weer. Toen ik weer op de plek der onheil kwam vloog de roofvogel, die blijkbaar terug was gekomen, weer weg. Wel potverdorie. En weer zag ik het konijntje wegspringen. De vogel had ze dus niet voor de tweede keer te pakken. Gelukkig. Maar de vogel zou vast terugkomen. Ik ben de wacht gaan houden. Ik zie mezelf niet als een vogelverschrikker, maar een leuke variant daarvan dan, haha. Na een tijdje de wacht te hebben gehouden besefte ik me dat ik daar natuurlijk niet eeuwig kon blijven staan. Op hoop van zegen ben ik maar weer teruggelopen.

De volgende dag ben ik gelijk naar buiten gegaan om te kijken of het konijntje op haar oude stekkie zat. Jawel hoor, daar zat ze... Weliswaar wat gehavend, maar levend. Ik was helemaal blij. Nu we weer een tijdje verder zijn moet ik jullie wel mededelen dat ik het konijntje al een tijd niet heb gezien. De roofvogel zie ik nog regelmatig vliegen. Blijkbaar is deze omgeving het territorium van de vogel. Of het konijntje aan haar verwondingen is overleden of alsnog opgepeuzeld is door de roofvogel blijft een vraag. Hoe dan ook. De natuur kun je niet tegenhouden.

Stinkbugs! Ja, daar moet ik het ook nog even over hebben. Bijna de gehele zomer hebben we er geen last van gehad, tot vorige week. Ineens kwamen ze weer tevoorschijn. Niet zo maar een paar, nee tientallen....als het er al niet meer waren. Ik heb niet snel haatgevoelens, maar als het over stinkbugs gaat, nou.... Het was zelfs zo erg dat ik niet meer normaal onder de gazebo kon zitten. Ze kwamen van alle kanten aangevlogen en moesten zonodig op mij landen. Tegen mijn wang, in mijn haar, op mijn been... ja overal eigenlijk. Nu hebben ze zo veel mogelijkheden om ergens te landen, maar waarom nu juist op mij. Ik heb het dan ook niet lang volgehouden. Ondanks dat het een heerlijke temperatuur was om buiten te zitten ben ik toch maar naar binnen gegaan.

Vanwegen deze invasie, zijn we afgelopen weekend naar de homedepot gereden. Er moest toch wel iets bestaan tegen deze beestjes. Eenmaal aangekomen bij de bouwmarkt vroeg ik een medewerker naar de 'stinkbug trap (val)'. Ze hadden ook nog één of ander giftig goedje, maar dat zagen we niet zo zitten. Dus we hebben de val voor de stinkbugs meegenomen. John heeft de val in elkaar gezet. Zie foto... Het ziet eruit als een raket. Heb nu al mijn twijfels of daar een stinkbug in gaat kruipen. Tot nu toe nog geen één. Maar ik moet ook zeggen dat doordat het de afgelopen dagen wat koeler is geweest, ze niet echt tevoorschijn zijn gekomen. Morgen wordt het een warme dag, dus dan zullen ze er weer zijn. Wordt vervolgd.... Gelukkig komen er ook nog mooie beesten voor in onze tuin. Zoals de rode kardinaals, de hummingbird en schitterende vlinders...

 

Wat een week...

Het weekend is weer voorbij... Vrijdagavond hadden we na lange tijd weer eens een WAB (Week Afsluit Borrel). Myrthe en Dennis hadden het deze keer georganiseerd. De reden was ook dat er wat nieuwe Nederlanders zijn gearriveerd, ter kennismaking. Met de buitenhaard aan was het best lekker. Het koelde later op de avond wel af, maar rond het vuur prima uit te houden. Het was een gezellige avond met lekker eten, drankjes en gezelligheid. Zo gezellig dat wij weer eens als laatste vertrokken, half 3..mooie tijd toch?

Zaterdag zijn we gaan winkelen. Vorige week ook al. Op dinsdag waren we 3 jaar getrouwd en zijn naar de outlet Potomac Mills gegaan. Altijd leuk. Heb daar mooie laarzen gescoord. Zwarte met een hoge hak. Ben ik helemaal blij mee. Ik kwam ook nog een zwart jurkje tegen en ja die stonden weer mooi bij mijn laarzen. Mooi prijsje ook, dus die ging ook mee. Ook bij Ralph Lauren ben ik geslaagd. Een leuk grijs truitje en John een vest. Het grijze truitje wilde ik nog in een andere kleur, maar mijn maat hadden ze helaas niet meer. Niet getreurd, er zijn nog genoeg winkels waar ik misschien wel geluk zou hebben. Dus mijn plan was al om het aankomende weekend naar de andere outlet te gaan. Na de outlet kon een bezoek aan de Ikea ook niet uitblijven. Dit zit naast de outlet, dus het ging allemaal in één moeite door. Daar hebben we nog wat diepe borden gekocht. Die hadden we echt nodig.

's avonds zijn we uit eten gegaan. In Shirlington. Daar waren we nog nooit geweest. Voor een dinsdag was het er erg druk. Veel terrassen en die zaten dan ook nog eens behoorlijk vol. We kwamen bij de Carlyle aan en zagen buiten nog een tafeltje vrij. Dus snel naar binnen en we hadden geluk. Niet veel later zaten we op het terras, lekker onder de terrasverwarmers. We hebben er heerlijk gegeten. Een mooie afsluiting van de dag.

Maar goed, weer even terug naar zaterdag. Toen zijn we naar de outlet in Leesburg gegaan. Met een paar tassen vol zijn we daar ook goed geslaagd. Daarna even wat gegeten bij TGIF... Simpel, maar wel lekker. We zijn daarna naar Dulles Town Center gereden, want we moesten nog een nieuwe filter kopen bij Sears. Het was inmiddels al donker en toen we ook daar geslaagd waren zijn we weer in de auto gestapt om naar de Total Wine te rijden. We reden het parkeerterrein af. Het was een donkere weg...

Ineens staken er herten over... Het ging zo snel... Het was een lichte streep voor ons... Ze kwamen van de linkerkant. We schrokken ervan en keken naar rechts, maar er kwam nog een hert... Bam!!! Tegen de auto... Het was een knal en het ging allemaal zo snel... We hadden dus een hert aangereden. John had een goede reactie door niet uit te wijken of zijn stuur om te gooien. We roken een brandlucht dus een stuk verderop hebben we de auto aan de kant gezet om te kijken naar de schade etc. De brandlucht kwam van het plastic wat tegen de hete rooster was aangekomen. Toen zagen we ook het hert op de weg liggen... Meters verder dus dan waar we het beest aangereden hadden. John heeft het hert van de weg gehaald. Het arme beestje was dood. Ik stond helemaal te shaken. Trillende handen... Het is weer de tijd van het jaar dat ze vaak worden aangereden. Je ziet ze ook vaak dood langs de kant van de weg liggen. We zijn altijd al heel voorzichtig en kijken goed om ons heen als we aan het rijden zijn. Deze keer gebeurde het echter op een plek waar je het totaal niet verwacht. Bij een winkelcentrum... In die 3 jaar dat wij hier wonen is het ons nog nooit overkomen, tot zaterdag dan. Het gaf ons beiden een naar gevoel, maar we konden er gewoon niets aan doen.

John heeft zaterdagavond en zondag nog gekeken naar de auto. Ik ben benieuwd hoeveel schade we hebben... Waarschijnlijk een nieuwe bumper, een rooster, airbag moet gereset worden, gordel bestuurderskant loopt niet meer soepel... Gelukkig alleen materiële schade. Voor hetzelfde geld knalt het hert op je motorkap en tegen de ruit aan. Het is en blijft zielig, maar weer een wijze les dat je hier zo ontzettend goed moet uitkijken voor de herten. En dan nog moet je een portie geluk hebben.

Avondje uit...

Zaterdag zijn we gaan eten met Myrthe en Dennis. We hebben ons namelijk 1 januari voorgenomen regelmatig te gaan eten met elkaar. Het was al weer een tijdje geleden dus we spraken zaterdag met elkaar af. Dennis kwam ons ophalen en we zijn naar Alexandria gegaan. Daar zit een restaurant die hoog op het lijstje van Myrthe stond. Het restaurant heet de Evening Star. Het is een kleinschalig restaurant dus reserveren was noodzakelijk. We hadden alleen nog maar de keus tussen kwart over zes of kwart voor negen.

 

Hoewel we het wat aan de vroege kant vonden hebben we toch voor het eerste tijdstip gekozen. We kwamen aan bij het restaurant en werden naar onze tafel gebracht. we bestelden wat te drinken en ik koos natuurlijk voor een Cosmopolitan. Mijn favoriete cocktail. De kaart was niet erg uitgebreid maar we vonden allemaal wel iets wat we lekker vonden. We hebben heerlijk getafeld. Een dessert mocht ook niet uitblijven. Ik heb heerlijk gegeten.

Daarna zijn we naar Alexandria gereden. Daar wilden we bij een bar wat gaan drinken. Deze bar had Myrthe uitgekozen. Van de buitenkant kun je niet zien dat het een bar is.Je moet het echt weten dat deze daar zit, anders loop je er zo voorbij. Als het lampje brand kun je aanbellen. We hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat het op zaterdag wel eens heel erg druk kon zijn. Je kwam er alleen in als je een reservering had. Pech, maar genoeg bars in Alexandria. Dus we zijn naar de pub gelopen. Daar hebben we de rest van de avond gezeten. De drank vloeide rijkelijk en we hebben gezellig gekletst en vooral veel gelachen. Het was weer een leuke avond en deze traditie houden we er zeker in.

Afscheid nemen van vrienden....

Ik weet het, het is wat stil geweest de laatste tijd. Mijn goede voornemen is om dan ook om wat vaker te gaan schrijven... Inmiddels zijn er dus drie gezinnen weer terug naar Nederland gegaan. Het afscheid viel zwaar. We zijn in de afgelopen jaren toch wel naar elkaar toe gegroeid. De feestdagen, de verjaardagen hebben we met ze gevierd. 

Michel, Nicole en de kids waren de eerste die naar Nederland vertrokken. De traditie om ze uit te zwaaien zouden we voortzetten. Op de dag van vertrek zijn we dan ook naar het hotel gegaan waar ze de laatste weken verbleven. Het was een verrassing voor ze dat we er waren en het deed ze duidelijk goed. We stonden in de lobby nog wat te kletsen, toen de taxi er aan kwam. Het was tijd om te gaan. Ik ben nooit goed in afscheid nemen dus ook deze keer kon ik het niet droog houden. Samen met Petra, Jos, Arnoud en Yolanda hebben we ze uitgezwaaid. Toch raar dat er nu mensen weer terug gaan naar Nederland en jij daar gewoon blijft...

De datum van terugkeer naderde ook voor de Stallmannetjes. Maar eerst nog even een feestje. De reden: de drankvoorraad moest op. Aangezien we allemaal wel van een drankje houden moest dat geen probleem zijn. Het was een gezellige avond. Tja, we hebben inmiddels ook een traditie... Een mooi vuur maken. Het bankje van Arnoud en Yo is tijdens de afterparty van de QBP al in rook opgegaan. Ja... Er was nog een piano die bij Han op het kantoor gezet moest worden. Ook zo'n gedoe zullen Dennig en John hebben gedacht.  We stonden op het deck toen we ze ineens zagen sjouwen...met de piano... Die loodzwaar was. Ik moet het ze nageven dat dat een staaltje van wilskracht was. Een paar dagen ervoor hebben ze met drie man de piano in de auto geschoven. Die stond nog bij ons. Na een korte speech was het de eer aan Erik om de piano in brand te steken... Het vlamde best redelijk. Moet wel zeggen dat het bankje iets spectaculairder was qua hoogte van de vlammen, haha. Dennis was weer goed op dreef. De ene tak na de andere werd op het vuur gegooid. Ik geef hem dan ook de titel: Master of the flames... We hebben er omheen gestaan, want inmiddels was het al erg laat en de temperatuur gedaald. Het hield ons goed warm, of kwam dat door de alcohol...? Anyway, het was weer een geslaagde en super gezellige avond.

De dag van vertrek brak aan voor Arnoud, Yolanda, Fleur en Nienke. Ook deze keer zijn we naar het hotel gegaan waar zij verbleven. Jos en Petra kwamen ook. Toch raar om wederom afscheid van een gezin te moeten nemen. Ik moest er nog even aan wennen. We kletsten nog even wat, er werden foto's genomen en na de nodige knuffels en omhelzingen hebben we ze uitgezwaaid. Gelukkig had ik zakdoekjes bij, haha.

Tussen het afscheid nemen van de families hebben we ook nog Myrthe's verjaardag gevierd. Tine, Petra, the birthday girl herself Myrthe en ik hadden in Washington DC afgesproken. Eerst koffie met gebak bij Pauls. Daarna lunch bij P.O.V. Vanaf het dakterras heb je een schitterend uitzicht op het Witte Huis en de Washington Monument. We hebben een heerlijke lunch gehad en zeker voor herhaling vatbaar. 's Avonds hadden we nog een avondje op de Ambassade. De avond is uiteindelijk geëindigd in het hotel bij Yo en Arnoud waar we nog een afzakkertje hebben genomen.

Tja...en dan sta je de volgende dag op de luchthaven om het laatste gezin uit te zwaaien. Jos, Petra, Femke en Britt gingen na heel veel jaren in bet buitenland te hebben gewoond weer naar Nederland. We hebben ze opgewacht op de luchthaven. Nadat ze ingecheckt waren zijn we nog even wat gaan drinken. Petra was emotioneel, had het er moeilijk mee. Eerlijk gezegd ik ook. Met als resultaat twee jankende vrouwen aan tafel.


Nog even herinneringen ophalen, nog even knuffelen... Maar toen kwam het moment van afscheid nemen. Het werd een typisch 'hello goodbye moment', maar dan zonder camera's. We hebben naar ze gezwaaid tot we ze niet meer zagen. Pfff... Ik moet zeggen dat het best heftig is om in zo'n korte tijd afscheid te moeten nemen van lieve vrienden. We gaan ze zeker missen!

Alle foto's van het afscheid nemen, kampvuur, lunch etc. staan hier

Saamhorigheidsdag

Het heeft weer even geduurd, maar ik zal even wat blogjes schrijven over de afgelopen periode. We gaan terug naar vrijdag 20 juli. Op die dag hadden we een saamhorigheidsdag van het werk van John. Deze dag werd afgesloten met een poolparty en het was tevens een afscheidsfeest voor de vertrekkende families. Ja, want Michel en Nicole, Petra en Jos en Yolanda en Arnoud zouden weer naar Nederland vertrekken. De dag begon voor de mannen op Arlington Cemetery. Daar hebben ze een rondleiding gekregen en hebben ze een kijkje kunnen nemen achter de schermen. Zo zijn ze naar de stallen gegaan. Daar staan de paarden en een caisson (een rijtuig waar de kist op wordt gezet en door de paarden voortgetrokken wordt) die worden ingezet bij militaire begrafenissen. Ook zijn ze naar diverse speciale ruimtes gegaan, waar je normaal gesproken niet mag komen. Best bijzonder dus.

Na deze toch wel ontzettend warme ochtend (kan ook niet anders in vol tenue) zijn de mannen huiswaarts gereden om de vrouwen op te halen. John kwam ook naar huis en had ondertussen Nicole, Misty en de kids opgehaald. Het volgende deel van de dag zou in, op en bij Riverbend Park plaatsvinden. Hier zouden ze gaan peddelen over de Potomac River en/of geocaching. Ik kon helaas niet mee, omdat ik te veel last van mijn rug had. Ik moest ook nog alles in gereedheid brengen voor de poolparty, dus het was beter dat ik thuis bleef.


Zoals ik van iedereen begrepen heb, was het peddelen ontzettend leuk geweest. Natuurlijk hier en daar met grote hilariteit. Het begon al met een boot die ze toegewezen hadden gekregen waar een grote slang in verbleef. Vervolgens kwamen Jos en Petra tijdens de peddeltocht vast te zitten op het water, maar werden 'gered' door Joost. Ach, het was lachen en genieten op het water. Ook het geocaching was een succes, want dankzij wat speurwerk en het volgen van de coördinaten hebben ze ook nog een schat gevonden. De dag kon niet meer stuk, haha. Na de groepsfoto kwam iedereen naar ons huis. Het feestje kon beginnen! Ik had voor wat hapjes gezorgd en de drank vloeide rijkelijk. Zoals altijd....

Omdat het tevens het afscheidsfeest was voor de vertrekkende families ging Han zijn speech houden. Er volgden wat anekdotes en Michel kreeg een modelvliegtuig. Ook kregen ze allemaal een boek overhandigd. Als laatste hebben we de fotocollage gegeven. Dit alles vonden ze natuurlijk erg leuk. John en ik hadden ook nog een persoonlijk cadeau voor alle families. We hebben immers leuke tijden met ze beleefd en er is in de loop der jaren toch een band tussen ons ontstaan. Daarom heb ik in de week voorafgaande aan het feest een fotoboek gemaakt. Dat was best een werk, want er heb zo ontzettend veel foto's. Dus om daar doorheen te spitten was een heel karwei, maar ook erg leuk om te doen. Het was voor mij een 'trip back to memory lane'... Het fotoboek is (al zeg ik het zelf) erg mooi geworden. Het plezier wat we met elkaar hebben gehad straalden er vanaf. 

Nadat wij de cadeau's hadden gegeven, zat er nog maar één ding op. We moesten allemaal naar de oprit rond de garage gaan staan. Daar zouden Jos en Arnoud een bijzonder cadeau aan Han overhandigen. John en ik wisten al wat het was, want het cadeau heeft zo'n 3 maanden bij ons in de garage gestaan. Het is in ieder geval een traditie binnen de luchtmacht, met name van de vliegers. De spanning steeg, iedereen was benieuwd en met één druk op de knop (techniek staat voor niets) werd de garagedeur geopend en daar stond het pronkstuk. De piano voor Han voor op zijn kantoor. Op de klep van de piano zat een plaatje waarom stond:

"1st Gen or 5th Gen....
Traditions remain the same..."

Ditch & Moos
2009-2012

Na dit alles werden de knorrende magen gevuld met pizza. Inmiddels had iedereen wel honger gekregen. Natuurlijk ging ook dit feest tot in de late uurtjes door. Good times with good friends!!

Voor alle foto's van deze dag klik hier.