Amerika, the land of stars and stripes . The land of promise. The land of freedom. Voor ons…gewoon een geweldig vakantieland. Al vanaf 1993 komen we jaarlijks in Amerika. We hebben al vele rondreizen gemaakt en hebben ondertussen onze favoriete plekken waar we graag komen. Het ‘kriebelde’ al jaren….hoe zou het zijn om voor een paar jaar in Amerika te wonen? Nu, na zo veel jaar, is daar onze kans .

Daar waar wij al die jaren van hebben gedroomd is werkelijk geworden. Op 27 oktober 2009 zijn wij verhuisd naar Great Falls, Virginia. Een voorstad van Washington DC. We hebben daar bijna 4 jaar met veel plezier gewoond. Wat we echter niet hadden voorzien, is dat we naar Texas zouden verhuizen. Van een city life style naar een country life style... Our journey continues...

....en het gaat maar door! Vanaf half juli 2018 zullen wij wederom naar Amerika verhuizen voor een periode van 4 jaar. Back where we started...in the Washington DC area!

Deze site is bedoeld voor familie, vrienden, bekenden en andere geïnteresseerden. Op deze blog kunnen jullie vanaf nu alles lezen over ons leven aan de andere kant van de oceaan; oftewel 'Our life overseas'! Wij zouden het leuk vinden als je een berichtje of een reactie achterlaat.



zaterdag 27 november 2010

Thanksgiving Dinner

Vrijdagavond hadden we een Thanksgiving Dinner bij Arnoud en Yolanda. Om 5 uur werden we verwacht en iedereen moest een gerecht maken. We hadden eerder al moeten aangeven welk gerecht je ging maken. Zo waren alle gangen verdeeld over de gasten. Op het menu stond een licht voorgerecht, soep, kalkoen met verschillende bijgerechten, het dessert en koffie met wat lekkers. Wij hadden gekozen om de soep te maken. Een romige uiensoep. Deze soep hadden we bij Roland en Monique gegeten toen we in Nederland waren. We vonden het zo lekker, dat het ons een goed idee leek om deze voor Thanksgiving te maken. Nog bedankt voor het recept, Monique! Voor 17 volwassenen is het even uitrekenen hoeveel je nodig hebt. Met een blender, formaat Kitchen Aid, moest het in etappes klaargemaakt worden. We zijn er even mee bezig geweest, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. De keuken daarintegen... Met de pan soep zijn we naar Arnoud en Yolanda gereden. Leuk hoor, al die heuvels hier, maar met een volle pan achter je stoel is het maar hopen dat het er ook nog in zit bij aankomst. Daarom hadden we de deksel vastgemaakt met tape. Het viel alles mee.

Yolanda had er echt werk van gemaakt. De tafel was prachtig gedecoreerd met herfsttinten, een bloemstuk, kandelaars, bijpassende servetten en hier en daar een thanksgiving item op tafel. We werden ontvangen met een glas champagne, nou ja, meer een cocktail van champagne. Joost had het aperitief voor zijn rekening genomen. Het was erg lekker. Iedereen kwam rond het afgesproken tijdstip binnenvallen en het was al gauw gezellig. In de woonkamer, in de keuken...ja, met 17 volwassenen en 9 kinderen was het lekker druk. Yolanda ging nog even rond met wat kaasjes. Nicole was toen aan de beurt om pannenkoeken te gaan bakken voor de kinderen. Die zouden eerst gaan eten en daarna gaan spelen in de basement, zodat wij rustig konden eten. De kinderen lieten het zich goed smaken. Het was zo op en Nicole was lekker bezig. De pannenkoeken vlogen door de lucht en daarna gelukkig weer in de pan. Ik zie een tweede carrière...een typisch Hollands pannenkoekenhuis in McLean...??

Jos en Petra hadden het voorgerecht. Ze hadden dit ondertussen al op de tafel gezet en het zag er professioneel uit, moet ik zeggen. Voordat we aan het voorgerecht konden beginnen, gaf Arnoud eerst nog een welkomspeech. Bon Apetit! Het voorgerecht was mozzarella met tomaat, kruiden in een 'jasje' van komkommer. Met een bijpassende wijn, was het een heerlijke combinatie. Ik was de BOB die avond, maar heb wel van elke wijn een beetje gedronken. Na deze gang waren wij aan de beurt. Het enige wat we nog moesten doen, was de soep opwarmen en de kaas raspen. De kaas trok wel aandacht, want Old Amsterdam is hier best prijzig. Er werd dan ook 'stiekem' van de kaas gesnoept. De croutons met verse peterselie had ik thuis al klaargemaakt. Nadat de soep warm was, konden we het uitserveren. Ik was zo benieuwd hoe iedereen ons gerecht zou vinden. Gelukkig kregen we leuke reacties en het is een soep die ik nog wel eens vaker zal gaan klaarmaken. Tussen de gangen stond iedereen zo'n beetje in de keuken. Dit centrale punt trekt toch altijd de mensen aan. Typisch Hollands, denk ik. Iedereen was druk in de weer. De één met koken, de ander met drinken. Ik moet ook zeggen dat alles gesmeerd liep. Geen aangebrand eten, geen sneetjes in de vingers...nee, als ware professionals deed iedereen zijn ding. Koken en daarna gezellig aan tafel om het op te eten. Thanksgiving is een typisch familiefeest. Aangezien wij hier onze familie niet in de buurt hebben, doen we het met de 'andere familie'...de Dutchies. Iedereen genoot van de avond en het eten, dat was wel duidelijk.

Tussen de gerechten door werd de kalkoen af en toe al omgedraaid in de oven, maar nu was het dan echt zover. Het was tijd voor de kalkoen. Arnoud en Yolanda wilden twee kleine kalkoenen, maar er was maar 1 formaat...'huge'!! Groot dus, och, dan maar twee grote kalkoenen. Nadat deze uit de oven waren gehaald, werd de temperatuur opgemeten. Het moest natuurlijk wel goed gaar zijn. Met de goedkeuring van Cynthia werd de kalkoen goedgekeurd. Als trotse 'ouders' van de kalkoenen, poseerden Arnoud en Yolanda nog even voor de camera. Het zag er super uit. Ondertussen was Tine met haar salade bezig, terwijl haar vegetarisch bij gerecht in de stoofpot stond te pruttelen. Patty had haar gerecht in de oven staan. Zij had een champignonragout in filodeeg gemaakt.

Arnoud was inmiddels begonnen met het aansnijden van de kalkoen. Het ging moeiteloos en volgens mij heeft hij dat wel vaker gedaan. Natuurlijk stond de hele keuken vol, met z'n allen op een paar vierkante meter en keken we toe hoe Arnoud de kalkoen aan het ontleden was. Alle gerechten waren klaar en we zijn weer terug aan tafel gegaan om dit lekkers op te eten. Natuurlijk ook weer met een bijpassende rode wijn. De sfeer was erg goed en er werd veel gelachen. Het was mooi om te zien; allemaal aan één lange tafel. De kinderen vermaakten zich ook prima, op één incidentje na. Nienke had haar voet opengehaald aan speelgoed. Precies op het moment dat Arnoud van zijn kalkoen wilde genieten. Ach, met Cynthia (niet alleen vriendin, maar tevens huisarts) in de buurt, was het zo verholpen en kon ook Arnoud gaan eten.

De tafel werd afgeruimd en er werd plaatsgemaakt voor het dessert. De eer om het dessert te maken was voor Bert en Cynthia. Ook hun gerecht zag er prachtig uit. Een chocoladecake gevuld met kersen en slagroom en een echte (zelfgemaakte) Amerikaanse cheesecake. In de keuken werd de taart aangesneden en de chocoladecake verdeeld over de bordjes. We waren al zo goed met de flessen wijn....dus een fles (of 2) dessertwijn werd opengetrokken. Ook weer één om te onthouden. Heerlijke wijn! Wat hebben we lekker gegeten die avond. Iedereen had enorm zijn/haar best gedaan. Elke gang was lekker en niets op aan te merken. We hebben het etentje afgesloten met koffie en wat lekkere chocolaatjes en natuurlijk een likeur. We kijken met heel veel plezier terug op deze heerlijke en gezellige avond!

Voor alle foto's van Thanksgiving Dinner, klik hier.

woensdag 24 november 2010

Bijna een lang weekend...

Gisteren ben ik naar Yolanda geweest. Vanwege alle drukte was het al weer een tijdje geleden. Ik was uitgenodigd om te komen lunchen. Bij aankomst was de tafel al gedekt en stond de sushi klaar. Het zag er goed uit. Het motto een vis moet zwemmen was daarom een goede reden om er een glaasje witte wijn bij te drinken. De sushi was heerlijk en we hebben weer eens lekker kunnen kletsen. Na deze gezellige ochtend ben ik weer naar huis gegaan.

Vanochtend had ik weer een 'coffee date'. Ditmaal bij Cynthia. Ze zou eigenlijk naar mij toe komen, maar hun auto stond nog in de garage, dus ben ik naar haar toe gereden. Ook met haar heb ik gezellig gekletst. Ik heb haar tevens gevraagd of zij -als het nodig mocht zijn- op Esmée wil passen. Wij hebben namelijk een tripje gepland staan. We gaan van 22 tot 27 december naar New York. Yolanda had ik al gevraagd en die vond het geen probleem. Helemaal super, toch! John en ik hadden allebei weer zo'n zin om naar deze stad te gaan. Kerstmis vieren we dit jaar in New York. We zijn al vaker in deze periode geweest en dat is goed bevallen. We hebben miles kunnen gebruiken voor onze tickets en ook hadden we genoeg punten voor het Hilton New York hotel. We kijken er al ontzettend naar uit. Lekker wandelen door de straten van Greenwich Village, Little Italy, Chinatown en Central Park. De twinkelende lichtjes, de geur van geroosterde kastanjes, kerstdecoraties en de prachtige etalages... Een museum bezoeken, lekker eten...gewoon genieten dus!

Morgen is het Thanksgiving Day. Dit is een nationale feestdag in Amerika. Een dag waarop dank wordt gezegd (traditioneel aan God) voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen. Thanksgiving wordt gevierd met de hele familie en men legt grote afstanden af om bij elkaar te kunnen zijn. Helaas moeten wij het zonder onze familie doen. Omdat het in de VS op een donderdag valt is het meestal zo dat werknemers ook vrijdags vrij krijgen, waardoor er een familiereünie van vier dagen wordt gevierd. John is daarom ook donderdag en vrijdag vrij. Het eten speelt een grote rol: het is traditie om op Thanksgiving Day kalkoen te eten en er wordt dan ook aan deze dag gerefereerd als Turkey Day ("kalkoendag"). Wij gaan met de Nederlanders ook Thanksgiving vieren. Wij doen dat niet morgen, maar vrijdag. We zijn met 17 volwassenen en 9 kinderen. We gaan naar Arnoud en Yolanda in McLean. Iedereen maakt iets klaar. Wij hebben voor de soep gekozen. We krijgen een licht voorgerecht, een soepje, natuurlijk gevulde kalkoen, wat bijgerechten, een dessert en we sluiten af met koffie met wat lekkers. Dat wordt een hele avond gezellig tafelen. Hapjes klaarmaken is aan mij wel besteed, maar soep... Dat is niet mijn sterkste punt. Daarom vonden we het verstandig om de soep deze week uit te proberen. We hebben het gemaakt en ik moet zeggen...niet verkeerd, hoor. Het zal een soepje worden die ik nog wel eens vaker klaar zal maken. Ik ben benieuwd wat we nog meer voorgeschoteld gaan krijgen. Ik ben al naar de supermarkt geweest om alle ingrediënten te halen. Het was er natuurlijk ontzettend druk. Bij de meeste lag er wel een kalkoen in het karretje, produkten om de kalkoen te vullen en nog veel meer. Bij de kassa was het ook volle bak, dus de supermarkten draaien op dit moment op volle toeren. Vrijdag zal het overal ook wel druk zijn, want dan is het hier Black Friday. Deze dag wordt beschouwd als het begin van het seizoen voor kerstinkopen. Om de mensen naar de winkels te trekken, adverteren veel winkels met speciale aanbiedingen. Sommige winkels gaan 's morgens al om vijf of zes uur open. Er zijn zelfs winkels bij die om 12 uur 's nachts al open gaan. Het moet toch niet gekker worden! Maar ja, sommige aanbiedingen zijn wel heel scherp en vaak in een beperkte oplage. De mensen staan zelfs voor de winkels de wachten, totdat deze open gaan. Je moet er wat voor over hebben, maar mij niet gezien.

Oorspronkelijk komt de naam Black Friday uit de Amerikaanse stad Philadelphia en werd rond 1965 voor het eerst gebruikt om te verwijzen naar de enorme verkeersdrukte in en rond die stad op de dag na Thanksgiving. Rond 1981 wordt voor het eerst melding gemaakt van een alternatieve theorie dat op die dag de winkeliers voor het eerst "in het zwart" komen te staan, dat wil zeggen winst beginnen te maken voor het jaar. In Amerika is het bij de boekhouding de gewoonte om verliezen in rode inkt in de boeken te schrijven. Uiteraard is dit technisch onjuist omdat de detailhandel wel degelijk winst maakt gedurende andere tijden van het jaar, maar het illustreert hoe belangrijk de kerstperiode is voor het jaarlijks eindresultaat.

Tot slot zeg ik tegen iedereen hier in Amerika; Happy Thanksgiving!!

dinsdag 23 november 2010

Dagje kunst...

Zaterdag begon lekker rustig. Nadat we uitgeslapen hadden en met Esmée geknuffeld hadden zijn we opgestaan. Esmée is de laatste tijd wat onrustig. Ze miauwt heel veel...vooral 's nachts. Alsof ze niet graag meer alleen is. Dat is niet zo gek, want ze is haar hele leventje al gewend om Jamie om zich heen te hebben. Ik hoop dat ze er toch aan gaat wennen, zodat ze 's nachts doorslaapt en wij ook aan onze nachtrust komen. De tijd zal het leren... Het weer was wederom prachtig. We hebben daarom zaterdag onze dag in en rond het huis doorgebracht. Het was zo warm dat we 's middags lekker op het deck hebben gezeten. Met zo'n 25 graden in de zon was het prima uit te houden. In Nederland wordt deze week al sneeuw verwacht en wij zitten hier nog met een wijntje buiten. Het kan toch niet lang meer duren of wij krijgen ook onze eerste sneeubui. Het ziet er echter nog niet naar uit. Het is duidelijk dat de temperatuur te hoog is voor de tijd van het jaar. Wij vinden het helemaal niet erg en genieten er van zo lang het nog kan.

Zondag zijn we naar DC geweest. Wij vonden het tijd om eens een museum te bezoeken. Ik ben er in het verleden al eens geweest, maar dat is al weer zo lang geleden. Wij hadden deze keer het National Gallery of Art uitgekozen. Dit is een nationaal museum voor beeldende kunst. In tegenstelling tot de meeste musea aan The Mall in Washington is dit museum is geen onderdeel van het Smithsonian Institution, maar er wel mee geaffilieerd. Het mooie is dat de meeste musea in Washington gratis is. Het museum werd in 1937 opgezet door het Amerikaanse Congres en op 17 maart 1941 geopend door President Roosevelt. Het museum heeft een brede collectie van klassieke en moderne kunst van de middeleeuwen tot de 19e eeuw. Er hangt werk van onder anderen Johannes Vermeer, Rembrandt, Claude monet en Vincent van Gogh. Ook hangt hier het enige schilderij van Leonardo da Vinci in Amerika. Dat is best bijzonder. Hoewel er mooie schilderijen hangen, ben ik meer een liefhebber van de moderne kunst. Het MoMA in New York bijvoorbeeld. Het Sculpture Garden (beeldentuin) hoort ook bij het National Gallery of Art museum. Deze beeldentuin is pas in 1999 geopend en het hele jaar door toegankelijk voor publiek.

In de wintermaanden is er in de beeldentuin een schaatsbaan. Wij zijn er even een kijkje gaan nemen. Het is altijd leuk om mensen te zien schaatsen. Nog leuker wordt het als ze het niet kunnen. Er waren hier en daar dan ook grappige valpartijen te zien. Ik heb vroeger altijd veel geschaatst. Elke zaterdag en zondag naar de overdekte schaatsbaan. Op zaterdagavond was het discoschaatsen. Dat was helemaal leuk natuurlijk. Het is lang geleden dat ik op schaatsen heb gestaan. Ik ben benieuwd hoe ik het er van af zou brengen. John zegt dat je zoiets niet verleerd. Het zal in het begin misschien een beetje onwennig zijn, maar wie weet, schaatsen we zo iedereen voorbij.... We merkten dat de zon langzaam onderging en het was tijd om terug te gaan naar huis. Zo kwam er een einde aan een mooie culturele dag.

donderdag 18 november 2010

Shoppen en concert Edwin McCain

Gisteren woensdag en ik wilde graag met John nog even naar de outlet. Ik had daar namelijk een tijd terug een donkerblauwe jas (een caban) van DKNY gezien. Gelukkig hingen er nog een paar en ook nog eens mijn maat. Na een tijdje te hebben getwijfeld tussen twee maten, kon ik dan toch een keuze maken. De jas was al afgeprijsd, maar daar bovenop ging er nog eens 30% extra korting af. Nou, een koopje dus! Helemaal happy met mijn jas zijn we richting huis gereden. Wel met twee stops onderweg. John had een schroefje nodig, dus de Homedepot was de eerste stop. Eenmaal binnen konden we het niet laten om te kijken of er al sneeuwschuivers waren. Vorig jaar hadden we de eerste sneeuwval tenslotte ook al vroeg in december. Ja hoor, een hele gang met allerlei modellen. Onze huidige sneeuwschuiver hebben we meegenomen vanuit Nederland en dit 'kleine' modelletje was niet helemaal geschikt voor het formaat van onze oprit (ongeveer 400 vierkante meter) en de hoeveelheid sneeuw die wij de laatste winter hebben gekregen (bijna 2 meter). Dit vraagt om grof geschut. Om nu gelijk een snowblower te kopen vonden wij iets te veel van het goede, dus dan toch maar een handmodel. In de hoek zagen we een flinke sneeuwschuiver staan. Aha, die moesten we hebben. Je kunt dit ding op verschillende manieren gebruiken en het zag er heel erg degelijk uit. Schijnbaar is dit model erg populair, want er hingen er nog maar drie. Alle andere modellen waren nog volop aanwezig. Met de sneeuwschuiver, een groot pak batterijen (voor de zaklamp als de stroom weer eens uitvalt) en een schroefje (want daar kwamen we voor) gingen we richting de kassa. Laat de sneeuw maar komen....wij zijn er klaar voor!

De tweede stop was bij Wegmans. Dit is een supermarkt, waar ze heel veel lekkere dingen verkopen en daar ook de prijs voor berekenen. Maar ja, hier hebben ze Hollandse leverworst en die vinden we erg lekker. Laten ze die nu net niet hebben...jammer! We hebben nog een beetje door de winkel gestruind en ons verlekkerd aan al die zalige produkten. Zo stond er weer het vruchtentaartje (met de nadruk op 'je') voor slecht $28 dollar. Wat te denken van een 'halfje' Beemster kaas voor 'slecht' $149,99....! Afin, zonder leverworst, maar wel met twee flessen Gluwein (als we toch bezig zijn met onze wintervoorraad) konden we naar de kassa om af te rekenen. Het werd tijd om naar huis te gaan, want we moesten 's avonds nog naar het concert van Edwin McCain in Wolf Trap.

Het concert zou in 'The Barns' at Wolf Trap worden gehouden. Barn betekent schuur en zo zag het er ook uit. Van binnen dan, want de buitenkant zag er niet echt als een schuur uit. Toen we binnen stonden kregen we allebei spontaan het gevoel van een bonte avond. Het zag er een beetje kneuterig uit, een soort sportkantine. De prijzen van de drankjes waren niet kneuterig te noemen........$8 voor een biertje (flesje notabene). Hier moeten ze waarschijnlijk hun winst uit halen, want de zaal is vrij klein (383 zitplaatsen). Ach, dan de prijzen maar verdubbelen en zo komen ze ook aan hun omzet. Het kon de pret niet drukken en na een biertje en voor mij een wijntje was het tijd om naar de zaal te gaan. De zaal stond vol met stoelen en normaal ga ik niet graag naar een 'zitconcert'. Wij hebben Edwin McCain al eens eerder gezien in de BB King Blues Club in New York. Daar was het wel gewoon staan. Maar goed, ik wilde hem graag zien, dus dan maar zitten en hopen dat iedereen toch een keer zou gaan staan. Hoewel het concert uitverkocht was, had ik een paar weken geleden toch nog kaarten kunnen scoren. Hele goede kaarten zelfs, want we zaten op de tweede rij aan het gangpad. Vrij zicht op het podium...helemaal super. In het voorprogramma stond Matt White. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar zijn muziek schijnt gebruikt te zijn voor de film 'Shrek the Third en voor 'What happens in Vegas'. Ik moet eerlijk bekennen dat zijn muziek me niet erg aanspreekt. Het was soms zo saai, dat het idee om in de kneuterige bar te staan met een veel te dure wijn steeds aantrekkelijker werd. Iedereen bleef zitten en dan valt het zo op als je opstaat en helemaal naar achter naar de uitgang moet lopen. Dat is ook niet erg beleefd t.o.v. de artiest, dus we bleven maar zitten. Een half uurtje kan soms lang duren...

Daarna was het pauze en zijn we toch maar iets te drinken gaan halen. We waren net op tijd, want ondanks de hoge prijzen stond er al gauw een lange rij voor de bar. Na een kwartier kwam dan eindelijk Edwin Mccain. Niet met de full band deze keer maar las acoustic trio. Hoewel McCain soms zware teksten heeft in zijn liedjes, is hij op het podium erg komisch. We hebben tussen de nummers dan ook veel gelachen. Helaas was het publiek niet van de stoel af te krijgen. Er zat geen milimeter beweging in. Nou ja, jammer voor degene die om mij heen zaten, maar Natas kon niet stil blijven zitten. Zittend dansen.......is best te doen, hoor! Niet dat alle nummers geschikt waren om mee te dansen, want hij zong ook een paar prachtige ballads. Hij heeft onder andere I'll be en Could not ask for more gezongen. Twee favoriete nummers van mij. Wat een dijk van een stem heeft hij toch! Ik heb stiekem een filmpje gemaakt, want ook dit was niet toegestaan. Jammer dat er in de zaal totaal geen sfeer zat. Dat moet voor een artiest toch ook niet leuk zijn. Al met al heb ik van Edwin McCain genoten. Hieronder het filmpje wat ik gemaakt heb. O ja, als je een valse toon hoort...die komt van mij. Ik was aan het meezingen....niet echt handig als je aan het opnemen bent.

Van zaterdag tot dinsdag...

Zaterdagmiddag zijn we naar de verjaardag van Britt geweest. Het was zo lekker dat we nog buiten konden zitten. Wel in het zonnetje, anders was het ietwat frisjes. Ongelooflijk om in november met zijn allen buiten te zitten. Het was erg gezellig, bijna iedereen was er. Na een paar uurtjes was de zon weg, dus zijn we om de buitenhaard gaan zitten. Met het vuurtje was het nog steeds goed uit te houden. Het was inmiddels etenstijd en Jos en Petra hadden voor soep en pizza gezorgd. Heerlijk! Nog steeds waren we niet naar binnen te krijgen. Hier en daar werd een vestje aangetrokken en we schoven steeds verder naar het vuur. 13 november en dan nog buiten zitten...just love it! Over 2 weken is het al december...het kan niet altijd feest zijn...qua weer dan. Alhoewel, met een dikke trui aan, uit de wind en in de zon...

Maandag had ik mijn dag niet. John was werken en Esmee, de poes, lag al een hele ochtend in de stoel. Dat heeft ze altijd al gedaan. Jamie was altijd aanwezig, ik kan wel zeggen dat ze altijd in een straal van 2 meter in de buurt was. Goh, ik voelde me zowaar alleen. Er kwam niets uit mijn handen en ik baalde helemaal toen ik iets oppakte en het in mijn rug schoot. Ai, lang geleden dat ik last van mijn rug had. Ik hoop niet dat ik er lang last van blijf houden. We zullen zien. Ik moest ook nog even boodschappen doen, dus op naar de Safeway. Ik liep op mijn gemak door de winkel, toen ik een man achter mij hoorde praten. Ik hoorde hem zeggen: 'did you go horseriding today'...hij bleef dit maar vragen. Nu praten veel mensen in de supermarkt, vaak met een 'oortje' in en dan blijkt dat ze aan het bellen zijn. Ik ging bij die man er ook van uit dat hij aan het bellen was...totdat hij naast me kwam lopen. Bleek dat hij het tegen mij had... Ik had laarzen over mijn broek aan en daarom ging hij ervan uit dat ik nog naar of terugkwam van het paardrijden... Echt, hebben ze hier in Great Falls nog nooit de Ralph Lauren look gezien? Het was een oud mannetje, dus ach, hij kan ook niet weten wat de laatste mode is, hahaha. Volgende keer mijn zweepje maar meenemen...en Black Beauty.

Dinsdag zat ik beter in mijn vel. Nadat ik de was had gestreken ben ik naar de mall gereden. Ik ben in Nederland niet geslaagd voor laarzen, dus daarom hier nog maar eens een rondje langs de schoenenzaken. Ik heb veel mooie laarzen gezien, maar $469...nee, dat gaat Natas er niet aan uitgeven. Dan maar even verder kijken. Uiteindelijk heb ik bruine laarzen gevonden. Ik wilde deze keer een stoere laars om lekker op te wandelen. Ook moest de laars van leer zijn. Ik heb ze gepast en ze zaten lekker. Ik heb ze nog niet gelijk meegenomen, maar ze maken een goede kans. Ik liep terug richting Macy's en zag bij een juwelierszaak een menigte staan. Wat was daar te zien? Nieuwsgierig als ik ben, nam ik er ook een kijkje. Het was Andre Agassi die de menigte aantrok. Een publiciteitstunt van de winkel. Met mijn Iphone even een fotootje gemaakt en ben vervolgens weer doorgelopen. Op naar huis.

maandag 15 november 2010

Weekje Nederland

Los van het feit dat we slecht nieuws over Jamie te horen hebben gekregen, vonden we het natuurlijk erg fijn om onze familie en vrienden weer te zien. Daarom een verslag van onze tijd in Nederland. We vertrokken op maandag 1 november naar Nederland. In het vliegtuig keek ik naar buiten naar de mooie zonsondergang. Het heerlijke weer van Washington zouden we achterlaten voor een grijze regenachtige Nederland. De vlucht verliep voorspoedig en dankzij een extra zuchtje wind mee, landen we daarom een uur te vroeg op Schiphol. Het was nog donker toen we aankwamen. Nadat we de auto op hadden gehaald reden we naar huis…ons tweede huis. Onderweg zijn we gestopt bij de Albert Heijn om wat boodschappen te halen. Een lekker bruin brood met als beleg filet american, kipkerriesalade, kaas, leverworst, rosbief…oh, wat heb ik dat allemaal gemist. Wat een verscheidenheid aan beleg heb je toch in Nederland. Daar kom je pas achter als je er niet meer woont. Met een tas vol, dan eindelijk op weg naar huis. Het is altijd weer even wennen om in je huis te staan. Eigenlijk is het geen thuis meer, want de ziel is er uit. Het is wel fijn om het als slaapplaats te gebruiken, alhoewel we er eigenlijk weinig hebben. Geen TV, geen internet, maar we zouden toch vaak weg zijn, dus zo erg was dat niet.

Nadat we een dutje hadden gedaan (ik kon weer eens niet slapen in het vliegtuig) zijn we naar mijn ouders gereden. De glimlach op hun gezichten toen ze ons weer zagen deed ons goed. Het was toch weer 5 maanden geleden dat we ze gezien hadden. Na een dikke omhelzing hebben we koffie gedronken en bijgekletst. We zouden die dag meerdere mensen bezoeken, dus op naar het volgende adres. Ditmaal naar onze vrienden Roland en Monique. Even snel, want ik moest voor haar Uggs meebrengen en die hebben we dan ook netjes afgeleverd. Tevens hebben we kennis gemaakt met Tara, de nieuwe pup. We hadden nog iets meegenomen voor Tara, maar dat zouden we zaterdag pas geven, wanneer Monique er ook bij zou zijn. Daarna door naar Sientje (moeder van John). Zij zat al te wachten met de frietpan. Héérlijk….friet met een kroket en bamihapje…mmm, dat was smullen! Het was fijn om haar te zien. Daarna stond als laatste een bezoek aan Jaap en Désirée op de planning. Zij zou onze haren weer knippen. De kids waren ook weer blij ons te zien. Alles werd getoond; de hamster, het nieuwe bed etc. Daarna was het tijd om ons haar weer in een goed model te brengen. Nadat ze ons haar weer gefatsoeneerd had, hebben we de avond afgesloten met een wijntje en heerlijke hapjes. Het was een gezellig begin van ons verblijf in Nederland.

John moest gewoon werken, dus ik had woensdagochtend afgesproken om te gaan winkelen met Monique. Eerst natuurlijk even een bakje koffie drinken en daarna shoppen. Het was gezellig en eigenlijk als vanouds. We sloten af met wederom een lekker Hollands bakje koffie. ’s Middags ben ik naar Angelique, mijn buurvrouw, geweest. Ook bij haar was het net alsof ik niet weg ben geweest. We hadden heel wat bij te praten en voordat ik het wist, kwam John weer thuis. Woensdagavond had ik afgesproken om met een oud-collega te gaan eten in Breda. Vorige keer had ik dat ook gedaan en we proberen deze ‘traditie’ er in te houden. Maja en ik zijn bij Humphrey’s gaan eten en daarna hebben nog nageborreld bij café De Bommel. Daar was live muziek en er hing een gezellige sfeer. Dat is ook één van de dingen die ik in Amerika mis; de gezellige cafeetjes! Het was weer lachen met Maja en ik kijk terug op een gezellige avond!

Donderdagochtend moest ik naar de tandarts. Mijn tandarts is voor zichzelf begonnen en zo moest ik dus naar de nieuwe praktijk. Mijn vader reed mee, want ik had geen vervoer. Ik was verrast toen ik binnen kwam..het zag er zowaar gezellig uit. Ik kreeg niet het gevoel dat ik bij een tandarts binnen stond. Na de controle (geen gaatjes) zijn we naar mijn ouders huis gereden. Met hun ben ik gaan winkelen. Even hier kijken, even daar kijken. Het winkelen is hier toch heel anders dan in Amerika. Geen supergrote mall, maar een wat kleiner overdekt centrum, met daaromheen straten met winkels. Een middag winkelen kan natuurlijk niet zonder een bakje koffie. Op naar ’t Ogenblikse, waar we koffie met een gebakje namen. Daarna nog lekker aan de wijn. Supergezellig om tijd door te brengen met mijn ouders. ’s Avonds zijn we naar Corien (zus van John), René en de kids geweest. Die had ik al een tijd niet meer gezien, dus het was erg leuk om daar een avondje door te brengen. Door Hyves ben ik aardig op de hoogte wat de kinderen allemaal meemaken, maar toch, om het van hun zelf te horen is toch leuker.

Vrijdag ben ik naar mijn oude werkplek gegaan. De meeste collega’s waren er en het was erg leuk om iedereen weer te zien. Ik heb het rondje door het bedrijf gemaakt en met iedereen gekletst. Toen was het inmiddels 5 uur en dat betekende….’kanteltijd’. Met andere woorden…borrelen! Dat deden wij en doen zij nog elke vrijdag. Gezellig de week afsluiten met een biertje/wijntje. Zelfs Jac, die er niet was, kwam speciaal terug voor mij. Dat is toch super!
Iedereen bij Borchwerf…thanks voor dit warme onthaal! Het was inmiddels tijd om te aan eten, dus de moeder van John zat weer klaar. Frietjes, kroketje en een bamihapje…ondanks dat ik deze al eerder in de week gegeten had, was ik het nog niet beu. Voorlopig maar niet op de weegschaal staan… Vrijdagavond zijn we naar Joop en Conny gegaan. De vorige keer lukte het niet met de planning om ze een bezoekje te brengen, maar ditmaal had ik er rekening mee gehouden. Ze hadden voor ons een mooi pakketje gemaakt, met allemaal lekkernijen zoals pepernoten, schuimpjes etc. Ontzettend lief natuurlijk! Na deze gezellige avond zijn we weer huiswaarts gekeerd.

Zaterdag zouden we gaan winkelen. Eerst naar Paul en Pim, John zijn winkel en daarna naar Breda. Dat laatste is er niet meer van gekomen, want we hebben de nodige uurtjes bij P&P doorgebracht. Het is altijd weer gezellig om er naar toe te gaan. We hebben ook daar weer koffie gedronken en later zijn we overgegaan op een glas champagne. John heeft schoenen en twee sjaals gekocht. Helemaal leuk! Het was inmiddels tijd om naar Roland en Monique te gaan. We waren uitgenodigd om bij hun te komen eten. Dat slaan wij natuurlijk niet af. Monique had erg haar best gedaan en het was dan ook heerlijk. Een uiensoepje vooraf, Boeuf Bourgignon als hoofdgerecht en warme appels in Calvados met slagroom. Nou Monique…dit was voor herhaling vatbaar! Daarna hebben we nageborreld met een wijntje.

Zondagmiddag was er aan mijn kant van de familie een familiedag. Dat wij juist nu in Nederland waren, kwam heel erg goed uit. Vandaag zou ik ook mijn broer weer zien. Helemaal super! Het was ontzettend leuk om mijn ooms en tantes en neven weer te zien. Ik heb met iedereen een praatje gemaakt en de tijd vloog voorbij. Tijd om naar huis te gaan, want de avond zouden we bij onze buren gaan doorbrengen. Daar zou ook Teun en Annelies (onze schuinoverburen) komen. Zij waren er al toen wij kwamen. Koffie, wijn, lekkere hapjes en een goed gezelschap zorgden ervoor dat we pas om 01:00 weggingen. We hadden vooraf al tegen elkaar gezegd dat we het niet laat gingen maken. Mario had een presentatie op maandag en ook John moest weer vroeg zijn bed uit. Maar ja, het was zo gezellig…

Maandag had ik een dip. Het overlijden van Jamie had best een imact op mij. Ik besloot dan ook om lekker lang uit te slapen. De rest van de dag heb ik lekker in huis wat gerommeld. Wat zat er ook al weer n die doos en ook mijn kleding heb ik nog eens nagelopen. Ik vond rokjes, waar ik nu weer in pas (dankzij 15 kilo afvallen). Ook kwam ik foto’s van Jamie tegen; die nemen we natuurlijk mee naar Amerika. Zo’n middagje voor mezelf had ik gewoon even nodig. De avond hebben we gebruikt om boodschappen te doen bij de Albert Heijn. We hadden een extra tas meegenomen, dus op naar AH. Dan begint het weer…zoeken naar een muntstuk van 50 eurocent. Daar waar je in Amerika zo een kar kan pakken, moet je er hier geld in stoppen. Toen kon het laden beginnen; van koekjes tot dropjes, van kruiden tot peperkoek. Ondertussen hadden we al een volle kar, dus op naar de kassa. Gauw nog even de bonuskaart opzoeken en snel inpakken…hier moet je dat zelf doen. Dat waren we niet meer gewend, hihi. Het was wel weer leuk om door de AH te lopen. Wat zijn sommige produkten hier goedkoop, zoals Boursin Culinair voor 1,29 euro. Ik betaal voor een pakje Boursin in Amerika 8 dollar! Wat een verschil hè. Kruiden zijn in Nederland ook veel goedkoper. Ondanks dat waren we best veel geld kwijt, maar wel voor een volle kar aan boodschappen. Voor dat bedrag zou ik bij de Safeway (onze Amerikaanse supermarkt) misschien eenderde van de kar hebben gehad. Die avond hadden we zien om een frietje te bestellen in de cafetaria. Lekker met mayonaise en satésaus en een frikandel speciaal. Ik zag daar trouwens een XXL frikandel, dus niet alles is in Amerika bigger and better.

Dinsdag was John vrij, dus we besloten om naar Breda te gaan. Even gezellig met zijn weetjes winkelen. Breda is altijd leuk en gezellig, alleen jammer van het sombere weer. Ik wilde graag laarzen, maar ben helaas niet geslaagd. Ik zag wel mooie, maar niet meer in mijn maat. We hebben nog wat boeken gekocht, ik nog een sjaal, handschoenen, muts en een riem. Een koopje, want eenmaal thuis kwam ik erachter dat de verkoopster de sjaal en handschoenen was vergeten aan te slaan. Ik ga toch echt niet meer terug… ’s Avonds zijn we erwtensoep en pannenkoeken gaan een bij de moeder van John, nog even gedag gezegd bij Roland en Monique en daarna door naar Gilze-Rijen voor een bezoekje aan Geert-Jan en Sandra. Ook daar werden we verwend met koffie en appelgebak, wijn en lekkere hapjes en kaas! Volgens mij ben ik wel wat aangekomen, maar het lijnen is voor thuis. Het was een gezellige avond en nadat we afscheid hadden genomen zijn we naar huis gegaan.

Woensdag hebben we de laatste boodschappen gedaan in Etten-Leur. Nog even langs de DA, Hema etc. Het was de dag voor ons vertrek, dus dit betekende afscheid nemen van iedereen. Eerst langs mijn ouders. Nog even wat drinken, maar uiteindelijk moet je weer gedag zeggen, helaas. Daarna voor de laatste keer voorlopig een frikandel en bamihapje eten bij de moeder van John. Nadat we ook van haar afscheid hadden genomen zijn we nog even naar Jaap en Désirée gereden om ook daar gedag te zeggen. De avond werd afgesloten met een lekkere wijn en het was al met al heel gezellig.

Donderdag zijn we vroeg opgestaan om naar de luchthaven te rijden. We zijn met een dubbel gevoel weggegaan. Aan de ene kant wil je gewoon weer naar huis, waar al je spullen staan en alles zo lekker vertrouwd is, maar aan de andere kant weet je dat Jamie er niet meer is. Het zicht vanuit het vliegtuig was ook erg triest. regen, regen en nog eens regen! Het was wel weer fijn om de zon te zien schijnen tegen een strakblauwe lucht. Dat blauw in de lucht heb ik tijdens ons verblijf in Nederland niet gezien. Net zoals op de heenreis, kwamen we op de terugreis ook een uur te vroeg aan. De taxi zette ons voor de deur af…we waren weer thuis!

vrijdag 12 november 2010

Dag lieve poes, dag Jamie...

Ons verblijf in Nederland is totaal anders verlopen dan dat we gehoopt hadden. Vrijdagavond kregen wij een telefoontje welke we eigenlijk niet verwacht hadden. Het ging niet goed met Jamie. Ze kon niet meer op haar pootjes staan en was heel rillerig. Petra heeft haar daarom mee naar huis genomen. Ook at en dronk ze niet meer. Daar schrokken we van. Maandag was er nog niets aan de hand. Oké, het is een oude poes en de laatste maanden was ze veel afgevallen. Maar de spirit zat er nog wel in. Woensdag kreeg ik nog van Yolanda door dat alles goed ging met de poezen. Het kon toch niet zo zijn dat Jamie er 'tussenuit' zou knijpen op het moment dat wij in Nederland zaten. Zo had ik het me niet voorgesteld!

Petra zei dat ze Jamie lekker ging vertroetelen en er goed voor zou zorgen. Die gedachte was een enorme troost. Maar toch...het liefst was ik gelijk naar huis gevlogen. Ook voor Esmee, want die was onrustig en merkte natuurlijk ook dat er iets gaande was. Zaterdagmiddag kregen we weer een telefoontje. Ditmaal van Jos. Jamie ging snel achteruit. Wat we wilden doen...naar de dierenarts of wachten tot ze zou inslapen. Hij vroeg wat wij gedaan zouden hebben. Wij zouden tot het einde bij haar zijn gebleven en haar hebben geknuffeld. Dat was dan ook wat zij gingen doen. Zichtbaar leed ze geen pijn en knorde ze soms nog even als ze werd geaaid. Ze stuurde ons wat foto's door en het deed ons veel pijn om haar zo te zien terwijl wij niet die laatste knuffel konden geven en bij haar konden zijn in haar laatste uren/dagen.

's Avonds zijn we naar Roland en Monique geweest. Daar zouden we gaan eten. Hoewel je het even probeert om er niet aan te denken, blijft het door je hoofd spoken. Toen belde Jos weer en we wisten op dat moment al genoeg....Jamie was rustig ingeslapen. Het verdriet wat je dan kan hebben... Er zullen genoeg mensen zijn die zeggen...ach, het is maar een kat. Maar voor ons was ze meer dan dat. Het was ons maatje voor 15 jaar, een kat met een eigen karakter. Geen buitenkat, maar altijd gezellig binnen bij ons. Zat ik achter de computer aan de keukentafel dan kwam ze er bij liggen. Toen John voor een half jaar was uitgezonde, was het Jamie en ik. Kwam ze bij me liggen als ik even een dip had. Ik vergeet nooit meer toen we ze net hadden opgehaald bij de fokker. Zo'n lief klein wollig poesje. De eerste tijd sliep ze bij ons op de slaapkamer, nou ja, eigenlijk op mijn kussen en ik met mijn hoofd ernaast. Natuurlijk had ze soms ook haar nukken. Zeker toen we Esmee in huis haalden. Na 4 jaar de enige kat in huis te zijn geweest, werd Esmee niet gelijk geaccepteerd. Gelukkig veranderde dat wel...na een jaar! Daar waar wij waren, daar was ook Jamie. Liepen we naar boven, dan liep ze achter ons aan. Ging ik naar het toilet dan zat Jamie naast me op het kleine kamertje.

Jamie kreeg 3 jaar geleden wat klachten, maar met medicijnen kon ze nog makkelijk een paar jaar mee. Vanaf dat moment kreeg ze trouw van mij elke dag haar twee tabletjes en pasta (een extra toevoeging op haar dagelijkse eten). Het ging weer prima met haar. Daarom is ze ook vorig jaar mee verhuisd naar Amerika. Toen we de poezen ophaalden op de luchthaven was het even schrikken, want de vlucht had op Jamie een behoorlijke impact gehad. Toch krabbelde ze snel weer op. Ja, het was een kranige tante. Het ging weer goed. Het laatste jaar van haar leventje heeft ze helemaal kunnen genieten. Daar waar ik in Nederland naar mijn werk moest was ik hier elke dag thuis. Ze kreeg yoghurt, mocht de kuipjes van de toetjes uitlikken, ze kreeg kaas en ze was zelfs een liefhebster van kruidenboter. Ze kwam niets tekort bij ons. Wat een heerlijk leventje had ze. Tot 6 november.... Dat ze een mooie leeftijd heeft bereikt beseffen we maar al te goed. Ook de realiteit dat er een keer een moment zou komen dat we afscheid van haar moesten gaan nemen. Het knaagt wel aan ons dat wij er zelf niet bij waren. Onze lieve vrienden hebben haar zo goed verzorgd en daar zijn we ze enorm dankbaar voor. Maar wij hadden degene moeten zijn die de laatste aai over haar bolletje zouden geven, haar onder een warm dekentje hadden moeten leggen en wij hadden het moeten zijn bij wie ze haar laatste adem uit zou blazen. Helaas is dat niet zo en dat doet pijn!

Op de dag van onze aankomst in Great Falls hebben we haar begraven. Zo blijft ze toch een beetje bij ons. Dag lieve poes, dag Jamie! We missen je nu al.....