Inauguration Obama

Maandag was het zo ver. Inauguration day. De beëdiging van Obama. Een once in a lifetime moment. Voor ons dan. Want wanneer maak je nu zoiets mee. John had zijn vlucht naar Fort Worth bewust op dinsdag gepland, zodat we maandag naar DC konden gaan. We zijn op tijd die kant op gegaan. We hadden verschillende opties om de stad in te komen. Aangezien er meer dan 800.000 mensen werden verwacht, besloten we maar om de auto in de parkeergarage bij John zijn werk te zetten en vandaar uit naar de stad te wandelen. We hadden geen idee of het erg druk bij de metro zou zijn en het was op zich best lekker weer. De zon scheen, dus we begonnen aan onze wandeling. We hebben er 1 uur en een kwartier over gedaan, maar toen stonden we in het centrum. Het was al lekker druk. We beseften ons dat we misschien nog eerder onze bed uit hadden moeten komen. Maar ja, het was niet anders en we liepen naar de National Mall. Er zouden twee ingangen zijn. Bij de zevende straat en de twaalfde straat. We wilden eerst de zevende straat proberen, maar halverwege werd ons al verteld dat daar geen mensen meer werden toegelaten omdat het vol was. Dan maar het 'vak' daarachter. We liepen de mall op en aan beide kanten stonden er mensen opgesteld die aan het joelen waren en 'welcome to the inauguration whoohoo' naar ons riepen. Ik vond het wel grappig. Je kwam zo wel in  de stemming.

We konden redelijk doorlopen en we zochten een plekje uit die ons wel goed leek. We zoeken altijd kleine mensen op aangezien wij ook niet erg lang zijn. We hadden een groepje gevonden waar we achter zijn gaan staan. we hadden goed zicht op het Capitol. De vlaggen die er hingen waren voor ons nog zichtbaar, maar de mensen niet. Ach, het ging ons om de sfeer. Bij dit bijzondere moment aanwezig zijn was voor ons al voldoende. Er stonden overal grote schermen zodat er wel te zien was wat er zich daar afspeelde. We waren er twee uur van te voren, dus het wachten begon. Het zonnetje scheen nog steeds, dus het was goed vol te houden. Op een gegeven moment werden er vlaggetjes uitgedeeld. Wij vonden het een beetje geregiseerd allemaal, maar aan de andere kant zag het er ook mooi uit. We zagen op het scherm en hoorde door de luidsprekers dat de gasten arriveerden. De meest belangrijke gasten werden aangekondigd. Het publiek begon te joelen en met de vlaggen te zwaaien. Dat was elke keer wel leuk.
 


Nadat de gasten gearriveerd waren, werd Obama aangekondigd. Nou, je kunt je voorstellen hoe de mensen reageerden. Uit hun dak, de vlaggen in de lucht en er heerste blijdschap. Op het moment dat de inauration begon ging de zon weg. Het werd ineens een stuk frisser. Ik begon mijn rug al te voelen van het lange stilstaan, maar ik had het er wel voor over. Eerst was Joe Biden aan de beurt. Daarna Obama. De mensen begonnen te juichen nadat hij de laatste woorden van de beëding had uitgesproken. Wat een geweldig moment om Obama live te horen spreken. Het was fantastisch om hier bij te zijn. Obama ging nog een speech houden. het was voor ons soms moeilijk te verstaan vanwege de echo's. Ik heb er wel wat van meegekregen, maar ik heb niet alles kunnen horen. Dat vond ik wel jammer.
 


Ze lieten op een gegeven moment de National Mall van bovenaf zien. Jeetje, wat een mensen massa en daar stonden wij gewoon tussen. wederom een kippenvelmoment. Er waren ook artiesten aanwezig die een lied zongen. James Taylor, die ik overigens niet ken, Kelly Clarkson en niemand minder dan Beyoncé. Zij zong het volkslied. Achteraf blijkt dat zij niet live heeft gezonnen, wat weer erg jammer is. Zeker bij zo'n gelegenheid zou je wel wat meer verwachten. tussendoor was er ook een man die een gedicht voorlas. Ik moet zeggen dat ik dat wel wat aan de lange kant vond. Zeker omdat het zo koud was. Hij zat nog voor Beyoncé en die wilden we het volkslied horen zingen, dus we moesten wel wachten.

Daarna was het afgelopen. Je zag al mensen vertrekken. Sommige naar huis en sommige richting de route van de parade. Wij besloten om weer weg te gaan. we hadden tenslotte nog een flinke wandeling voor de boeg. Mijn rug ging ook al opspelen en mijn voeten deden zeer. Achteraf bleek dat ik een paar blaren had opgelopen. De wandeling terug was dus best pijnlijk. Ik was zo blij dat we weer bij het kantoor van John zijn werk was. Daarna zijn we nog een hapje gaan eten. Het was een bijzondere dag die ik nooit zal vergeten.

Voor alle foto's klik hier. Hieronder een fragment van Beyoncé die het volkslied zingt.

Playoffs American Football

American Football is erg populair in Amerika. Deze sport volgen wij nu ook de laatste jaren. Wij hebben dit seizoen alle wedstrijden al gezien. Laatst zijn we met Myrthe en Dennis naar een sportbar gegaan. De Washington Redskins moesten toen tegen de Seattle Seahawks. We zijn naar de Chrystal City Sports Club gegaan om de wedstrijd te gaan kijken. Deze sports bar is enorm groot. 3 verdiepingen met zo'n 100 TV's. Het maakte dus niet uit waar we gingen staan, want je kon het overal zien. De sfeer zat er goed in. Veel Redskins fans natuurlijk en allemaal herkenbaar aan de shirtjes die ze droegen. Dennis had er ook één aan.

De wedstrijd begon en onder het genot van een biertje keken we de wedstrijd. In het begin deden de Redskins het nog goed. Elke keer als er gescoord werd, gingen de mensen uit zijn/haar dak. High five hier, high five daar... het kon niet op. Maar ja, op een gegeven moment kantelde de wedstrijd en begonnen de Seahawks goed te spelen. Het werd ineens een stuk stiller in de bar. Af en toe werden ze wel aangemoedigd, maar de spirit van het winnen was verdwenen. Nou ja, dan ondertussen maar wat snacks bestellen. Wel zo lekker met een biertje.

Nu kan er bij American Football van alles gebeuren, maar de tegenpartij ging zo goed dat we de bui al zagen hangen. Dit zouden de Redskins niet meer redden. Met af en toe nog een uitschieter liep de wedstrijd ten einde. Helaas verloren, maar het was er niet minder gezellig om. Daarna zijn we naar Reston gereden waar we bij Clyde's nog aan de chicken wings zijn gegaan. We hadden tenslotte nog niet gegeten. Myrthe en ik namen nog eens een Cosmo en we lieten het ons allemaal smaken. Het was wederom een gezellige middag en avond. Op zondag 3 februari is de finale, de superbowl! Vorig jaar zijn we naar ook naar een sportbar gegaan om de finale te kijken en dat wilden we dit jaar weer gaan doen. We zijn die zondag echter uitgenodigd op een feestje. Maar er is ons verzekerd dat er een grote televisie staat zodat de wedstrijd alsnog te bekijken is. Hoeven we het toch niet te missen.

Voor alle foto's klik hier.

Dagjes DC, shoppen etc...

We zijn pas geleden weer een paar keer naar DC geweest. Om te wandelen met het mooie weer, musea bezoeken etc. Er waren hier en daar wat exposities die we graag wilden zien. Zoals wat werk van Roy Lichtenstein (pop-art kunstenaar) in het National Gallery of Art. Dit zijn tijdelijke exposities. Roy Lichtensteins werken zijn vooral bekend vanwege de cartooneske afbeeldingen met felle, primaire kleuren omlijnd door vette zwarte lijnen. Zijn meeste werk bleef geïnspireerd op advertenties en op striptekeningen, die hij zelf beschreef als "zo kunstmatig mogelijk". De striptekeningen vergrootte hij zeer sterk uit, zodat zelfs de in een strip gedrukte egale kleuren als stippen op het schilderij verschenen.

Ook zijn we naar het Corcoran Gallery of Art geweest. De Corcoran Gallery of Art is de belangrijkste private kunstcollectie in Washington. Het museum werd in 1874 gesticht door bankier William Wilson Corcoran. De Corcoran Gallery ligt in een beaux arts- gebouw en huisvest een mooie collectie schilder- en beeldhouwkunst uit Amerika en Europa. zo vind je er onder andere werk van Monet, Renoir, Picasso, Warhol en Rembrandt. Er zijn regelmatig wisselende exposities. Ik vind niet alles mooi, maar er waren wel wat mooie schilderijen en kunstwerken. Ook was er een fototentoonstelling.

Daarna zijn we gaan wandelen. Langs de Reflection Pool. Het is altijd mooi om de weerspiegeling van de monumenten in het water te zien. Het was een heerlijke dag. Een zachte temperatuur, blauwe lucht en de zon scheen. Met dit mooie weer is het ook gelijk een stuk drukker. Maar dat maakt zo'n stad juist levendig. Na de wandeling zijn we richting Verizon Center gelopen. Daar zijn veel restaurants te vinden. We hadden namelijk besloten om in DC een hapje te gaan eten.

We wilden eens een nieuw restaurant proberen. We hadden al vaak voor een tapas restaurant gestaan. La Tasca. Nu moest het er maar eens van komen. Binnen ziet het er gezellig uit. Al blijf ik de TV's boven de bar toch jammer vonden. Bij een sportsbar is het normaal, maar in een gewoon restaurant had het van mij niet gehoeven. Maar ja, er zal behoefte aan zijn denk ik. Getrouw begon ik aan een Cosmo en we bekeken de kaart. Op de achtergrond was Spaanse muziek te horen, helemaal passend bij het restaurant. Ze hebben een uitgebreide kaart met tapas. Ook verschillende paella's word er aangeboden. We maakten onze eerste keus. Zo maar een paar gerechtjes. Daarna zouden we de kaart weer opnieuw bekijken. Onze gerechten werden op tafel gezet en het zag er goed uit. Helaas waren de Patatas Bravas (aardappeltjes) al afgekoeld. We gaven dit aan en het werd teruggebracht naar de keuken. Niet veel later kregen we wel warme patatas bravas. deze waren wel lekker warm, zoals het natuurlijk hoort te zijn. Het was erg lekker allemaal. Op ons gemak peuzelden we van alle gerechtjes. Daarna besloten we nog voor een tweede ronde te gaan. We maakten onze keus en ook dat was allemaal erg lekker. We zaten goed vol, dus het nagerecht hebben we maar overgeslagen.

Na het eten zijn we nog naar het Pentagon Memorial gegaan. John had dit nog nooit bezocht. Het was inmiddels al donker. Maar voor mij een mooie gelegheid om het 's avonds te zien. Ik ben er namelijk al wel eens geweest, dat was toen onze familie op bezoek was. Je kunt daar een tour via je telefoon doen en dat deden we dan ook. Allebei gewapend met een telefoon zijn we het monument gaan bezichtigingen. Ik vind het een bijzondere plaats om te zijn. Een erg mooi memorial. Je kungt je er haast geen voorstelling van maken dat daar een vliegtuig in het Pentagon is gevlogen. Maar het is toch echt gebeurd, helaas.... Het was erg koud die avond en mijn handen begonnen pijn te koud van de ijzige kou. Ik wisselde maar af en gelukkig duurde de tour met de telefoon niet zo heel erg lang. Ik had geen fototoestel bij, maar ik heb geprobeerd om met mijn iPhone foto's te maken. Niet van erg goede kwaliteit, maar je krijgt er een beeld bij. Zo kwam er een einde aan een leuke dag in DC.

Tussendaar zijn we ook nog gaan winkelen. Niet op dezelfde dag maar we hebben twee oulets bezocht. Potomoc Mills en die in Leesburg. Ik ben goed geslaagd. Drie truitjes bij Tommy Hilfiger, echt weer een koopje. Ook heb ik nog een zonnenbril van Coach gescoord en Uggs. Jawel, Die heerlijke warme lekker zittende Uggs. Gebreide en die zijn me toch weer lekker warm. Geen koude voetjes dus. In Fort Worth zal ik ze misschien niet vaak aanhebben, hoewel John er nu zit en mij vertelde dat het daar gesneeuwd had. Over het algemeen is het daar veel warmer. Dat is nog zacht uitgedrukt geloof ik, haha.

Oud en Nieuw hebben we thuis gevierd. Normaal vieren we het met de nederlanders hier. Maar de meesten hadden familie over of waren weg. We hebben een lekkere fles champagne gehaald die we om 12 uur meester hebben gemaakt. I love bubbels! De volgende dag zijn we lekker aan het kokkerellen geweest. Ik het hoofdgerecht en John het toetje.

Nou ja toetje, Slagroomsoezen! Voor bij de koffie. Ik had een pasta klaargemaakt met garnalen, knoflook, slagroom en verschillende kruiden. Dat viel goed in de smaak en is dus voor herhaling vatbaar. De slagroomsoesjes waren echt superlekker en je raad het al. Die worden op korte termijn nog eens gemaakt door John.

En zo beginnen we weer aan een nieuw jaar, 2013. Ben benieuwd wat dit jaar ons weer gaat brengen. we wensen iedereen heel veel geluk, gezondheid en mooie momenten in het nieuwe jaar. Voor alle foto's klik hier.