Sneeuw....?!?

De weermannen gaven het eerder deze week al aan. Zaterdag kans op sneeuw. Euh, maar het is pas oktober, was mijn gedachte gelijk. Twee weken geleden was het zwembad nog open en nu moesten we rekening houden met sneeuw! Ik moest het eerst nog maar eens zien... Zaterdagochtend werd ik natuurlijk gebroken wakker. Ik had het gevoel alsof ik 10 ronden met Mike Tyson had staan boksen. Alles aan mijn lichaam voelde beurs en broos. Het was natuurlijk te verwachten, als je als niet getrainde hiker één van de zwaarste trails gaat doen. Ik liet me uit bed 'rollen' en ging naar beneden. We zaten aan het ontbijt toen het al begon te sneeuwen. Nou ja zeg, moeder natuur is dit jaar erg van slag. Ik vond het eigenlijk nog iets te vroeg om de sneeuwvlokjes naar beneden te zien dwarrelen. Maar aan de andere kant ook wel weer leuk om te zien. Dat we zo vroeg al witte vlokjes zagen, had te maken met de sneeuwstorm die over het Noordoosten van Amerika trok. Bij ons viel het nog reuze mee, in vergelijking met Connecticut waar zo'n 34 cm sneeuw is gevallen. We hebben die dag dan ook niet veel gedaan.

's Avonds waren we uitgenodigd bij Nicole en Michel voor een etentje. Ik wilde een kleinigheidje meenemen en besloot iets voor Misty (de hond) mee te nemen. Eerder die week moest ik met de Ford naar de garage en daar aan de overkant zit de Petsmart. Dit is een grote dierenzaak, waar ze vanalles hebben. Een gangpad vol met speeltjes voor de hond. Tja en wat moet je dan nemen. Ik koos voor een rubberen speeltje, waar je snoepjes voor de hond in kunt doen. Ook daar hangen al kerstspullen, natuurlijk in de vorm van speeltjes voor kat en hond. Met de sneeuwvlokken van zaterdag lijkt de kerst niet eens meer zo ver weg. Sterker nog, over 54 dagen is het al kerstmis. Maar goed, ik wijk weer af. Om 5 uur werden we bij Nicole en Michel verwacht. We hebben eerst gezellig wat gedronken en gekletst. Ik heb Michel nog maar eens bedankt voor zijn steun en toeverlaat afgelopen vrijdag. Ik had Nicole het kadootje gegeven. Zij was er blij mee, want schijnbaar had ze dit al eens zien liggen. Nu moesten we nog zien of Misty er ook blij mee was. In eerste instantie had ze niet veel interesse in dit rare rubberen voorwerp. Maar toen ze eenmaal het snoepje rook, ging ze helemaal los. Gelukkig, een tevreden hond en een tevreden baasje. Daarna gingen we eten. Ik merkte dat ik erg vermoeid was. Natuurlijk van die uitputtingsslag van de dag ervoor en de weinig slaap die ik die nacht heb gehad. Ik heb het nog kunnen rekken, maar rond de mklok van elf uur, ging toch echt het lichtje uit bij mij. Het was een gezellige avond!

Grenzen verleggen....

Vrijdag hadden we een saamhorigheidsdag van John zijn werk. Het plan was om met zijn allen het Witte Huis te bezoeken. Helaas is dit niet gelukt, dus kwam plan B tevoorschijn. Een wandeltocht door Shenandoah. Ik keek naar de lijst met namen en zag bij de meeste een tweetje achter de naam staan. Ik dacht dat er best veel vrouwen meegingen. Aangezien ik fysiek niet helemaal ‘up to date’ ben, had ik in eerste instantie mijn twijfels of het wel verstandig was om mee te gaan. Maar als al die vrouwen meegaan, dan zou ik het ook wel vol kunnen houden…dacht ik. We moesten goede loopschoenen aan, veel water meenemen en een rugzak met lunch en andere benodigheden. We moesten er thuis even naar zoeken, want wij hiken nooit. Afin, na een zoektocht hadden we alles gevonden. We werden om half negen bij Arnoud en Yolanda verwacht voor een licht ontbijt. Eenmaal aangekomen, zag ik tot mijn verbazing bijna alleen maar mannen staan. Waar waren Petra, Tine en Nicole? Uhm, van de dames waren er Yolanda, Aagje en Myrthe. Allemaal sportievelingen die wel wat gewend zijn. Ik begon me al een beetje zorgen te maken. Het was tijd om te vertrekken en met 3 auto’s zijn we richting Shenandoah gereden. Het was een lange rit en naar mate we steeds dichter op de plaats van bestemming kwamen, werd me steeds duidelijker dat dit geen gewone wandeling zou worden. De trail die we zouden gaan lopen, was schijnbaar erg pittig. Ik begon me steeds meer zorgen te maken. Na meer dan een uur rijden, kwamen we op de parkeerplaats aan. De kaart werd gepakt en we waren klaar voor de grote tocht. Tenminste ‘zij’, ik kon dat nog niet van mezelf zeggen. Maar ik schraapte alle moed bij elkaar en ging het avontuur aan.

Het begon al gelijk ‘bergopwaarts’, maar het was nog een normaal pad waar we op liepen. De kleuren van de bladeren waren prachtig. Van oranje tot rood, van groen tot geel. Je kon wel zien dat de piek van mooie kleuren al voorbij was. Veel bladeren waren er al afgevallen, door orkaan Irene. John vroeg of ik het vol ging houden. Hij gaf me nog de optie om terug te gaan. We hadden namelijk ook een wijngaard in de buurt gezien en daar zouden we dan naartoe kunnen gaan. Hoewel dat aanbod heel aanlokkelijk klonk, besloot ik om met de groep mee te gaan. We wandelden en wandelden en wandelden… steeds verder omhoog. Na een tijdje lopen hadden we onze eerste stop. Thank god… Ik dronk wat water, nam wat krachtvoer in de vorm van een Sultana. Iedereen ging even zitten en nam wat te eten en te drinken. Ik had daar nog wel een tijdje kunnen zitten, maar er werd besloten om verder te lopen. De break had me goed gedaan en ik had weer energie om verder te lopen. Het pad werd steeds moeilijker begaanbaar. Er lagen veel kleine stenen op het pad, die bedekt waren met een laag bladeren. Het was lastig lopen, maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik vroeg me wel af hoe lang we nog omhoog moesten lopen. We liepen nog steeds in het bos. Het werd steeds zwaarder en ik had geen oog meer voor de mooie blaadjes aan de bomen. Ik begon mijn benen al te voelen en sprak mezelf moed in. Kom op Natas, je kunt het…

Het pad waar we op liepen veranderde steeds meer in een rotspartij. Ik keek naar de trail en zag op een gegeven moment helemaal geen pad meer. Euh… moet ik hier overeen klimmen? Ja dus… Het zweet brak me uit. Ik merkte dat ik weinig profiel meer had onder de schoenen die ik ooit 10 jaar geleden had gekocht. Ik gleed continue weg en daar raakte ik mijn vertrouwen kwijt. Het zweet brak me uit. Stilletjes begon ik te verlangen naar zitten, een warm bakje koffie en met de beentjes omhoog. Helaas was de realiteit anders en kwamen we bij een kloof. Ik keek er naar en kon me niet voorstellen dat ik daar doorheen moest klauteren. Een gevoel van onmacht kwam over me heen. Ik kreeg het nog meer benauwd en merkte dat mijn lijf niet echt mee wilde werken. Ik zei tegen de rest dat me dat niet ging lukken. Ah, Natasja…we helpen je er wel doorheen. Nou, het saamhorigheidsgevoel werd nu duidelijk zichtbaar. Met 3 man sterk hebben ze me geholpen. Ik was op het punt gekomen dat ik het niet meer zag zitten. Gleed continue weg over de gladde rotsen. Ik merkte dat John alles op de gevoelige plaat aan het vastleggen was…. Als mijn blik kon doden, viel hij daar terplekke neer. Het resultaat was dan ook dat ik uit frustratie mijn twee middelvingers opstak… Ik besefte me ook dat dit geklauter nog maar het begin was. Op dit punt ben ik mezelf tegengekomen. Ik had een angstig gevoel, die ik nog nooit eerder heb gehad. Het was een gevecht tegen mezelf. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten, maar ja, ik was nu al te ver….ik moest door! Mijn rug ging tegenwerken, ik had schaafplekken op mijn handen van het geklauter…. Nee, hiken is niet mijn ding! Daar ik dacht dat ik het ergste had gehad, kwamen er nog meer pittige uitdagingen. Ik moest keer op keer mijn angst overwinnen. Ik voelde ondertussen elke spier in mijn lichaam. We kwamen steeds hoger en hoger. Af en toe hadden we uitzicht op de vallei. Dat was dan wel weer een prachtig moment. Even uitrusten en van het uitzicht genieten. Telkens als we weer verder moesten zonk de moed me in de schoenen. Maar ja, gewoon doorgaan hè. Ik merkte ook dat ik blaren op mijn voeten had. Elke stap werd steeds pijnlijker en begon me serieus af te vragen waarom ik dat aanbod om naar de wijngaard te gaan, had afgeslagen. Ik moet wel zeggen dat we tussendoor ook veel gelachen hebben. Het was best gezellig, zolang ik maar niet hoefde te klauteren en klimmen. Michel was mijn steun en toeverlaat. Hij heeft me door alle kloven, rotspartijen heen geloosd en daar ben ik hem erg dankbaar voor. Ik heb me tijdens de tocht erg kwetsbaar gevoeld. Was soms ook kwaad op mezelf. Sprak mezelf dan toe… Natasja, stel je niet aan. Maar ja, mijn gevoel kon ik niet zo maar uitschakelen. Het was mijn inziens een helse tocht, hahaha.

We hadden het hoogste punt bereikt en ook daar genoten we van het uitzicht. We namen allemaal nog wat te drinken en de nootjes, snickers en kaas werden aan elkaar uitgewisseld. Vanaf dat punt ging het weer bergafwaarts. Niet dat het makkelijker werd, want nog steeds was er geen normaal pad zichtbaar. Na nog wat klim en klauterwerk kwam dan eindelijk een normaal pad in zicht. Hè hè… Het ergste had ik gehad. Niet dat dit pad zo makkelijk liep, want het liep aardig af. Daardoor kwam er druk te staan op mijn voeten. De blaren waren duidelijk voelbaar. Aiaiai… Inmiddels waren we al ruim 5 uur aan het lopen. Ik vroeg aan Han hoe ver het nog was naar de auto. Nou, zei hij, nog zo’n anderhalf uur lopen en dan zijn we er. Slik…. Tanden op elkaar en doorlopen maar. Na 6,5 uur kwam het einde in zicht. Ik herkende de omgeving, want dat was het punt waar we de tocht begonnen waren. Een gevoel van opluchting kwam over me heen. Jullie begrijpen wel dat ik niet in woorden uit kan drukken hoe blij ik was…

Op de terugweg zijn we bij de Outback (restaurant) gestopt waar we allemaal genoten hebben van een welverdiende maaltijd. Na het eten zijn we naar Arnoud en Yolanda gegaan, waar we nog een afzakkertje hebben genomen. Nou ja, een paar dan. Om 2 uur waren we thuis,
moe….doodmoe….!

Een brief....

Afgelopen vrijdag kwam John weer terug uit Fort Worth. Het was weer lang geleden dat hij elders een meeting had. Toen hij thuis kwam liet hij me een brief zien... Ik zal eerst vertellen hoe hij daar aan kwam. Hij was klaar met vergaderen en liep naar zijn auto (huurauto). Hij deed de portier van de auto open en zijn ogen werden naar de grond getrokken. Er lag iets en naar wat later bleek, was het op de grond gevallen. Schijnbaar had dit tussen zijn portier gezeten. Hij raapte het op en las wat er in stond. Schijnbaar heeft iemand eerder die week per ongeluk schade aangebracht aan de auto. Maar deze man is toen gewoon weggereden. Dat dit wel vaker gebeurd weten we inmiddels uit ervaring. In de brief schrijft deze beste meneer dat het niet in hem opgekomen was om een briefje achter te laten. Vervolgens schrijft hij; "The Lord has really used this to discipline me, I'm so ashamed that I really like to stay anonymous..." Oftewel de Heer was het er niet helemaal mee eens en heeft op zijn geweten ingespeeld. Hij schaamde zich er voor. Hij schrijft verder dat zijn geschreven excuus niet voldoende zal zijn en heeft er alvast $40 dollar bij gedaan. Hij is bereid om de consequenties te aanvaarden en heeft zijn telefoonnummer in de brief geschreven om te horen wat de schade is en om dit dan vervolgens te vergoeden. Nou, dan sta je toch even raar te kijken. Normaal knallen ze tegen je auto aan, rijden zonder schaamte weg en laten jou achter met de schade. Tja, daar stond John met de brief en het geld in zijn handen.

Nu thuis weten we ook niet goed wat we er mee moeten doen. Het was tenslotte een huurauto, dus wij draaien niet op voor de kosten van de schade. Het geld is niet van ons en we willen het niet houden. De beste oplossing is om die $40 aan een goed doel te schenken. Nu nog even kijken welk goed doel het gaat worden. Ik heb al wat goede doelen in gedachte, zoals ASPCA (een organisatie die mishandeling van dieren tegengaat en het opvangen van getroffen dieren), Lucky Dog Animal Rescue in Washington, St. Jude Children's Research Hospital, Susan G. Komen Charity (tegen borstkanker) of KWF Kankerbestrijding. Genoeg goede doelen, dus ik ga er eens rustig over nadenken. Zo wordt dit geld tenminste goed besteed en kan deze meneer ook weer rustig slapen, zonder dat de Lord hem lastig valt met een gewetensvraag....

Verder genieten we van de Indian Summer. Het was zondag erg lekker buiten. Ik was nog wat voorzichtig, want met mijn spijkerbroek, trui en laarzen aan ging ik buiten zitten. Het duurde niet lang of de trui werd vervangen voor een t-shirt en de laarzen werden omgeruild voor flipflops. Heerlijk om nog even te mogen genieten van dit mooie warme weer... Deze week ben ik rustig begonnen. Ik heb wat gebeld, gemaild en nu dus mijn blog aan het schrijven. Vrijdag is er een saamhorigheidsdag van John zijn werk. In eerste instantie was het plan om een bezoek te brengen aan het Witte Huis. Helaas hebben ze dat nog niet voor elkaar gekregen. Er is nog een laatste poging gedaan en het is nu afwachten. Ik wil dolgraag een keer naar het Witte Huis. Het zal toch wel een keer lukken, voordat we weer naar Nederland gaan...?

Vorige week...

Na onze pool party hebben we zondag en maandag nog kunnen genieten van twee prachtige dagen. John was namelijk maandag ook vrij in verband met Columbus Day. Met de verwarming van het zwembad op de hoogste stand en de warme buitentemperatuur hebben we voor de laatste keer gezwommen, gezond en gebubbeld in de whirpool. Oktober en dan nog twee prachtige dagen hebben, wat een luxe! Na het weekend daalde de temperatuur flink en zwemmen zat er niet meer in. De blaadjes vallen van de bomen en komen in het zwembad terecht. Ik heb er zowat een dagtaak aan om ze eruit te vissen. Ik heb wel een paar pogingen gedaan, maar toen ik voor de derde keer op rij met mijn schepnet aan de gang ging, hield ik het maar voor gezien. Onbegonnen werk...

Op woensdag kregen we twee collega's van John te eten. Overdag had ik mijn boodschappen al gehaald en zodoende kon ik 's middags beginen met de voorbereidingen. Ik hoefde niet veel te doen. We zouden een pasta klaarmaken met champignons, ham en Boursin. Ik had geen voorgerecht. Ze zouden wat later bij ons zijn en waarschijnlijk snel willen eten. Eenmaal bij ons hadden ze een kleinigheidje meegenomen. Twee doosjes chocolade van Godiva. Altijd lekker!! Ik had inmiddels wat stokbrood met eigengemaakte kruidenboter op tafel gezet. Die viel goed in de smaak. Alles natuurlijk onder het genot van een wijntje. Ondertussen werd het eten klaargemaakt en niet veel later zaten we gezellig te tafelen. Ook het dessert was simpel deze keer... Twee (Amerikaans formaat) bekers ijs op tafel. Ook dit vonden ze erg lekker, dus het hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn, haha. Na een paar uur gingen ze weer terug naar het hotel.

Donderdag kwamen de poolboys voor een laatste bezoek. Het zwembad zou die dag dicht gaan. Het is altijd weer jammer als het zeil erover gaat. Het ziet er dan zo maar triest uit. Maar het is ook prima zo. We gaan toch niet meer zwemmen en nu kunnen we ons gaan focussen op andere dingen. Binnenkort maar weer eens de bomen met de mooi gekleurde blaadjes fotograferen. Bye bye summer....hello fall! Dat het herfst is, dat werd ons 's avonds wel duidelijk. Het regende al flink. We hadden net gegeten, toen ik op Accuweather allerlei warnings zag. Oké, toch maar even checken. En jawel hoor, een tornado watch, een flood warning. Misschien toch maar eens de TV aanzetten. De waarschuwingen galmden met een hoog geluidsniveau door de boxen.... Wederom mijn iPhone gepakt en verschillende sites bezocht. Met hoofdletters: TORNADO WARNING.... Reston (daar zitten wij dus tegenaan), Vienna, Tysons in line...Take cover now! Oeps, toch best serieus. Het waaide inmiddels stevig en er verschenen weer riviertjes rond ons huis. We kregen even een piek van een hele sterke wind, maar daarna keerde de rust terug. Het was even droog en we gingen maar eens buiten kijken. We hoorden het water stromen. Overal stroomde water, echt niet normaal. Bij de achterburen was het helemaal erg. Die hadden spontaan een stromend riviertje van zo'n 1,5 meter breed in hun tuin gekregen. De stroom liep naar het bos achter ons, waar het met een kleine waterval naar beneden ging. Zo erg heb ik het hier nog niet gezien. Gelukkig is het allemaal weer meegevallen en kunnen we opgelucht ademhalen. Hieronder een filmpje van het stromende water in onze tuin... Zo liep het dus op meerdere plaatsen langs ons huis.

Zo heb je weinig eters en zo twee keer in de week. Op vrijdag kwam er wederom een collega van John. Zijn vrouw was meegegaan en dus kwamen ze gezellig dineren. Rond de klok van zeven uur zouden ze komen, dus alle tijd om me op het eten te richten. Als voorgerecht tomaat, mozzarella met bruschetta kruiden. Dit is het lekkerst als het een paar uur in de koelkast heeft gestaan. Zo kunnen de kruiden goed mengen met de tomaat en mozzarella. Als hoofdgerecht hadden we beef bulgogi, sticky rice en broccoli (met daarover een dressing van olie, oestersaus en knoflook). Voor de zekerheid had ik er ook maar een (Aziatische) salade klaargemaakt, voor het geval dat ze geen fan van broccoli waren. Ook Jasper en Nienke hadden wat lekkers meegenomen. We werden deze week verwend, want ze had cupcakes meegenomen. En niet zo maar cupcakes.... Nee, deze kwamen van de Georgetown Cupcakes. Deze winkel is enorm populair geworden, omdat de twee eigenaressen een real live programma op TV hebben. Mensen staan daar zeker een uur in de rij om maar een cupcake te mogen kopen. Nou, mij niet gezien! Zonde van mijn tijd. Daarom des te leuker om ze te krijgen, want ik was wel heel erg benieuwd hoe ze zouden smaken. Afin, het werd nog een gezellige avond en nadat ze weg waren was ik kapot. We waren allebei moe, dus zijn lekker naar bed gegaan.

Pool party!

John was vorige week jarig en omdat te vieren hebben we afgelopen zaterdag een pool party gegeven. Net als vorig jaar. Het weer was in het begin van de week twijfelachtig. Het was dus nog even spannend. Gelukkig werd de voorspelling naar mate de week vorderde steeds beter en konden we het gewoon door laten gaan. Vrijdag waren we al begonnen om het zwembad op te stoken naar een lekkere warme temperatuur. Het zou rond de 26 graden worden. Vrijdag hebben we alle boodschappen gehaald. Ik ben ’s middags al begonnen met de voorbereidingen voor het eten. Zaterdag heeft John buiten alles klaargezet en was het zoals altijd weer een race tegen de klok. Maar we hebben het weer gered en waren op tijd klaar. Helene met haar kids kwamen als eerste, al snel gevolgd door de rest. De ogen van de kinderen gingen glunderen. Zij wilden maar één ding….zwemmen! Het zwembad was al snel gevuld en de kinderen hadden volop plezier. De volwassenen stonden gezellig met elkaar te praten en de kinderen in de gaten te houden. Ik ging ondertussen mijn eerste hapje halen. Niet zo origineel meer, maar altijd een succes…de gemarineerde mozzarella blokjes met een zongedroogd tomaatje. Later volgden de mimi loempia’s en sushi. Ondertussen had John op verzoek van de kinderen de bubbels aangezet. Hup, met zijn allen in de whirpool. Ze gilden van plezier… Het was ook erg leuk om te zien dat ze zo veel lol hadden. Ja, de laatste pool party al weer voor dit jaar. Wat is de zomer snel voorbij gegaan. Donderdag gaat het zwembad dicht en komt het donkere zeil er weer over. Dat is altijd een somber gezicht, maar ja… Het wordt nu echt tijd voor de herfst.

Ik wijk af van mijn verhaal, dus weer terug naar het feestje. Nicole had haar trouwe viervoeter Misty ook meegenomen. Zo'n brave hond. Het water lonkte en normaal ben ik niet zo van honden in een zwembad, maar ach...het zwembad zou toch over een paar dagen dichtgaan. Eens kijken of Misty al kan zwemmen... Kinderen natuurlijk weer door het dolle heen, want nu lag er ineens een hond in het water. Het was toch iets te druk voor Misty en zwom snel naar de kant. Geen succes zal ze gedacht hebben. Ik hoorde wat geluiden dat de kinderen honger kregen. Aan de moeders vroeg ik advies, want ik had het me deze keer makkelijk gemaakt. Pizza, gewoon laten bezorgen, maar ja hoeveel ik moest bestellen, daar had ik geen idee van. Een large pizza was meer als genoeg zeiden ze. Even bellen naar Domino’s in Great Falls en 20 minuten later stond ze al voor de deur. Met de warme pizza ging ik naar beneden. Moest moeite doen om er boven uit te komen, maar met een opgeheven stem riep ik PIZZA! Nou, dat hoefde ik geen tweede keer te zeggen. Als een speer kwamen ze uit het water en binnen no time was de pizza op…. Euhhh, ik had toch aan één pizza genoeg, dames? Nou ja, we hadden het eten klaargemaakt voor de volwassenen, dus als ze nog honger zouden hebben, dan was er meer dan genoeg. Een salade, een vleesgerecht en een pasta gerecht. De eigengemaakte kruidenboter en stokbrood mocht niet ontbreken aan het geheel. We kregen veel complimenten op het eten… Nou ja, dat viel toch best mee. Het waren simpele gerechten, maar goed…het viel bij iedereen in de smaak. Na het eten was er natuurlijk nog een dessert. Twee desserts…en omdat ze nooit kunnen kiezen hadden we genoeg voor iedereen. Wederom in herhaling John zijn yoghurt/citroen/chocolademousse en een stukje appeltaart met vanilleijs en slagroom.

Dat het geen hoogzomer meer was, merkten we aan de temperatuur. Die daalde flink naar beneden. Vestjes en lange broeken werden aangeschoten. Alhoewel ik heel de middag het warm heb gehad, kreeg ik nu ook kippenvel. Ik heb me snel omgekleed en ben weer terug naar de gasten gegaan. We hebben nog wat staan praten, maar de kou en vermoeiheid bij de kinderen hakte er toch wel in. De eerste gasten gingen naar huis. Uiteindelijk bleven we over met Joost, Cynthia en Bert. Joost had de buitenhaard aangestoken en zo konden we toch nog buiten blijven zitten. Om half 10 ging de laatste gast weg. We kunnen weer terugkijken op een geslaagd feest met ontzettend leuke mensen. Iedereen bedankt voor jullie komst en de mooie cadeau’s die John gekregen heeft.

Voor alle foto's klik hier.