Bye bye Sandy

Maandag...de dag van de storm. Het was al aan het regenen toen ik uit bed kwam. Na de goede voorbereidingen was het maandag wachten op orkaan Sandy. Mijn iPhone lag continue op te laden en zo ook de laptop. Ik had de TV aangezet om op de hoogte te blijven over de storm. Nonstop werd er verslag gedaan van Sandy. Natuurlijk met reoprters ter plaatse. Uitgerust in een 'storm proof' outfitje. Vechtend tegen de wind en de regen. Ik begrijp nooit waarom die reporters midden in een storm buiten moeten gaan staan. We begrijpen het zo ook wel hoor. We weten dat et hard waait en het water tekeer gaat. Bij één reporter kwam een ijzeren plaat voorbij gevlogen. Dat scheelde niet veel og de reporter was geraakt. Waarom risico's nemen. Voor de kijkcijfers? Het maakt mij niet uit waar dat de reporter zijn/haar verslag uitbrengt. Ik wil gewoon weten hoe het gesteld staat met de storm en niet van 'kijk eens hoe hard het nu buiten stormt'... Dat zie ik ook wel als ik uit het raam kijk.

Maar goed, de TV stond aan zodat ik alles op de voet kon volgen. Ik merkte wel dat naarmate de dag verstreek ik iets onrustiger werd. Ik wist immers niet wat ik kon verwachten. President Obama gaf ook nog een persconferentie. Wat we wel en niet moesten doen. De eerste beelden van verwoestingen aan de kust kwamen voorbij. Er werd heel wat gespeculeerd van wat ons te wachten stond. Al dat gepraat op TV deed ook niet veel goed voor mijn onrustige gevoel. Op een gegeven moment had ik daar wel even genoeg van. Ben wat programma's gaan kijken op uitzending gemist. Ik heb nog wat gelezen en wat gemaild met vrienden.

Het was een uur of 4 dat ik iets warms ben gaan eten. Een beetje vroeg, maar met het oog op stroomuitval vond ik het geen gek idee. Je kunt maar een warme maaltijd binnen hebben. Want dat we stroomuitval zouden gaan krijgen was volgens de experts zo goed als zeker. De vraag voor mij was alleen...wanneer. Bij het minste zuchtje wind hebben we hier al stroomuitval, dus laat staan met deze storm. Het werd al vroeg donker, maar ik had nog steeds licht. Het begon wel steeds harder de waaien. Dan was het even rustig en dan zette de rukwinden op. Ik zag de bomen op en neer gaan en deed stiekem in gedachten een schietgebedje dat ze deze keer op hun plek zouden blijven staan. De wind stond richting de achterkant en zijkant van het huis. Aan de zijkant van het huis staan grote bomen en ook aan die kant ligt onze slaapkamer. Ik vond het geen goed plan om daar vannacht te slapen, dus ik besloot maar zo lang mogelijk op de bank te gaan liggn gedurende de storm. Ik kon eventueel uitwijken naar de basement waar ook een bed stond. Ik wist van mezelf dat ik toch niet zou kunnen slapen met de storm, dus de bank was de beste optie. Buiten werd het al donker en ik kon moeilijk zien hoe het tekeer ging. Het geluid 'vertelde' het echter wel. Het was af en toe een bulderend geluid, alsof er een trein voorbij kwam. Dat geluid vond ik soms wel beangstigend. Ik besloot alvast maar om de laptop af te sluiten en op te ruimen.

Daarna ben ik me gaan settelen op de bank. Zaklamp binnen handbereik, de kaarsjes alvast aangestoken zodat ik gelijk licht zou hebben voor als de stroom uit zou vallen. Het licht begon al te flikkeren en ik dacht nee hè, nu nog niet.... Het ging even uit, maar al snel ging het licht weer aan. Ik zat op de bank en ik hoorde het tekeer gaan buiten. Ik schrok helemaal toen er iets tegen het huis/raam vloog. Mijn hart zat zo wat in mijn keel. (in mezelf zat ik me maar moed in te praten...rustig blijven Natas). Geen idee wat het was. Ben wel even naar het raam gelopen, want ik was eerst bang dat het een boom zou zijn, het was best een klap. Heb heel snel door het raam gekeken, maar ik kon niet zien door de regen en omdat het zo donker was. Ik heb het zo maar gelaten, want met zo'n storm moet je niet bij een raam gaan staan. Ik ben weer terug naar de woonkamer gegaan. John belde me regelmatig om te vragen hoe het ging. Ook hij was verbaasd dat ik nog steeds stroom had. Ik ben maar weer op de bank gaan zitten en heb het geluid van de TV wat harder gezet, zodat ik de wind wat minder hoorde gieren. Voor de tweede keer vloog er iets tegen het huis aan, dit keer bij de woonkamer... Pfff, kreeg het er wel een beetje warm van. Ik heb de gordijnen dichtgetrokken. Niet dat dat iets zou helpen als er iets door het raam zou vliegen, maar het gaf me wel meer een gevoel van geborgenheid. Esmée kwam lekker bij me liggen en zo heb ik wat TV gekeken. Af en toe Facebook checken en alkaar op de hoogte houden. Ik las op een gegeven moment dat bij Myrthe en Dennis die in McLean wonen de stroom was uitgevallen. Dan zou het bij mij ook niet lang meer duren, toch....? Gek genoeg bleef de stroom aan. Wel viel twee keer achter elkaar de even uit, voor 10 seconden misschien, maar het kwam steeds weer terug.

Rond 11 uur zou de piek van de storm merkbaar zijn. Met hoge windsnelheden. Het was al bijna 11 uur. Het onrustige gevoel is niet meer weggegaan die avond, maar de afleiding van de TV was wel fijn. Ik hoorde één van de verslaggevers zeggen dat er al ontzettend veel mensen zonder stroom zaten. En ik, ik had nog gewoon stroom. Zo bizar, wetende dat bij het minste geringste zuchtje wind de stroom hier al uitvalt. Ik was er natuurlijk alleen maar blij om. Want de gedachte om in het donker naarde storm te moeten luisteren trok mij niet echt aan. Het werd later en later. John belde weer en was ook wederom verbaasd dat ik nog steeds stroom had. Het was voor hem tijd om naar bed te gaan. Met zijn telefoon standby is hij gaan slapen. Ik wist dat het voor mij nog even ging duren voordat ik mijn ogen dicht zou doen. Het was nu duidelijk te merken dat de storm haar piek had bereikt. Tjonge tjonge, wat ging het tekeer buiten. Het geluid van de TV ging nog iets harder. Een soort van struisvogelpolitiek. Als ik het niet hoor dan is het er niet. Dat ging niet helemaal op natuurlijk. Ik heb de klok van 2 uur nog gezien en toen ben ik daarna in slaap gevallen, want ik werd om half 4 wakker op de bank met een stijve nek. Zo'n bank ligt toch niet zo comfortabel als mijn bedje. Ik zette het geluid even af en het was beduidend rustiger buiten. Ik heb het nog een kwartier aangekeken en ben toen naar bed gegaan. Gewoon boven in mijn eigen bed. Daar duurde het nog even voordat ik in slaap viel. Gelukkig had ik nog steeds stroom. Ik kan er nog steeds niet over uit. Om half 5 heb ik het licht uitgedaan en ben in slaap gevallen. Om 8 uur werd ik weer wakker. Als een speer sprong ik uit bed en ben gelijk naar buiten gaan kijken. Ik zag nog geen boom omver liggen. Gauw naar de andere kant van het huis gelopen en ook daar stonden de bomen nog gewoon op hun plek. Er is tijdens de storm maar grote tak afgebroken. Die is op het deck bij het zwembad gevallen. Ik sta er echt van te kijken dat er niet meer is afgebroken. Maar ja, er is met de Derecho al veel omver gegaan en ik denk ook dat het komt doordat er weinig bladeren aan de bomen zaten. Tevreden ben ik weer naar binnen gegaan en heb daar een heerlijk bakje koffie gezet. Ik was zo blij met mijn stroom. Terwijl ik  mijn koffie dronk zag ik de beelden van New York. Vreselijk, wat een ravage.

Hier wat feiten die bekend zijn gemaakt na de storm...
De storm had een diameter van ongeveer 1500 kilometer. De New York Stock Exchange op Wall Street was op 29 oktober voor het eerst sinds de aanslagen op 11 september 2001 gesloten. Ook op 30 oktober bleef de beurs gesloten, en dat was de eerste keer dat de beurs twee dagen achtereen als gevolg van weersomstandigheden dicht was sinds 1888.

Ruim 16.000 vluchten zijn geannuleerd. Meer dan twee miljoen mensen zaten zonder stroom. Sandy eiste in de hele VS zeker 61 levens, waarvan 26 in New York. Naar schatting loopt alleen al de materiële schade aan gebouwen en infrastructuur op tot 20 miljard dollar (15,4 miljard euro). Tja, als je dit allemaal leest, dan mag ik van geluk spreken dat het bij ons enorm is meegevallen.

Wachten op de storm...

Het kan jullie niet ontgaan zijn, storm Sandy. Niet zo maar een storm, nee een mega grote storm. Over een breedte van zo'n 165 kilometer heeft Sandy orkaankracht, maar over een front van meer dan 1100 kilometer is nog sprake van een tropische storm. Om maar even de grootte van deze storm aan te geven. Deze orkaan van categorie 1, in theorie de minst zware categorie, valt echter samen met twee andere winterstormen. Door die samenloop van omstandigheden weet niemand wat exact te verwachten, waardoor het leven in de Amerikaanse steden zoals New York en Washington DC volledig stilvalt. Scholen zijn gesloten, openbaar vervoer ligt stil, musea gaan dicht, zo ook overheidsgebouwen, vluchten zijn geannuleerd. In New York zijn mensen geëvacueerd in laaggelegen gebieden ivm met overstromingen. Ja, je kunt wel zeggen de gehele oostkust in de ban is van orkaan Sandy. Niet zo gek, volgens meteorologen kan Sandy uitgroeien tot de 'storm van de eeuw'.

Afgelopen weekend hebben we dan ook voorzorgsmaatregelen getroffen. Alles wat buiten stond hebben we naar binnen gehaald. Zelfs de barbeque, buitenhaard, potten, vogelhuisje etc. Er is niets wat door de wind opgelicht kan worden en tegen het huis aan kan vliegen. Ik heb extra flessen water in de vriezer gelegd die straks weer als een koeling moet gaan werken. We hebben het vlees er al uitgehaald en hebben het opgebakken. Zoals bijvoorbeeld het gehakt. Daar kan ik vandaag mee door. Zaterdag ben ik nog even naar de supermarkt geweest. Daar was het weer een gekkenhuis, want iedereen was aan het hamsteren. Mega lange rijen voor de kassa's en lege schappen, waar het water stond. Door de gigantische omvang van deze superstorm kunnen tientallen miljoenen Amerikanen getroffen worden. Mogelijk komen in de loop van de dag tot tien miljoen mensen zonder stroom te zitten. Daarom staan de zaklampen weer klaar, extra batterijen binnen handbereik en de kaarsen staan op op hun plek. De stroomuitval kan dagen gaan duren, zeggen de experts.

 

John zit deze week in Fort Worth voor een meeting. Ik ben dus alleen thuis. Ik heb al een bed opgemaakt in de basement zodat ik daar eventueel kan gaan liggen voor als ik het niet helemaal vertrouw. Er staan tenslotte bomen naast het huis bij de slaapkamer.Niet dat deze door het dak heen komen, maar je weet maar nooit. Op het moment dat ik dit schrijf is het aan het regenen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat het straks heftig tekeer zal gaan. Ik heb ook de TV aan staan. Alle zenders brengen reportages uit over de storm. Ik hoop op Facebook af en toe iets van me te laten horen. Tenminste als ik telefoonbereik blijf houden. Laatst met de Derecho lag ook AT&T eruit en had dus zero bereik. Hopelijk kan ik hier weer snel verslag uitbrengen over hoe het gegaan is. Gaan jullie allemaal duimen voor ons?

Indian Summer... en supermuis...

Het zwembad is inmiddels gesloten en de herfst laat zich zichtbaar zien. De bladeren van de bomen veranderen weer in mooie warme kleuren. Geel, oranje, rood...echt prachtig om te zien. Ook al is dit de derde keer voor ons, ik kan er geen genoeg van krijgen. De blauwe lucht geeft zo mooi contrast met het rode en oranje kleuren van de bomen. Gelukkig zien we vaak de blauwe lucht. Deze omgeving staat bekend om de mooie nazomers. Ook wel Indian Summer genoemd.

Zo hebben we vorige week woensdag nog heerlijk buiten gezeten tot 11 uur 's avonds. Wel met de buitenhaard aan, maar gewoon in mijn truitje. Het was heerlijk. We hadden Marty (collega van John) over voor een borrel. Met een rood wijntje en 'kaasplankje' was het genieten. Kaasplankje tussen aanhalingstekens, want het is namelijk een deksel van een wijnvat. Onze nieuwste aanwinst. Het is inmiddels onze vierde kaasplank al. Voor elke gelegenheid hebben we er één. What can I say...wij houden nu eenmaal van een hapje en een drankje... De buitenhaard geeft zoveel sfeer en de lampjes van de kerst ook, haha. Die hebben we maar laten hangen vorig jaar.

We hebben gezellig gekletst en genoten van deze mooie avond. Wat een luxe om in oktober nog lang buiten te zitten. Natuurlijk worden de nachten wel kouder en 's ochtends moet de temperatuur nog even op gang komen. Maar zoals het er deze week uit gaat zien is fantastisch. Morgen 25 graden en woensdag zelfs 27 graden. Genieten dus en dat gaan we dan ook doen. John heeft twee dagen vrij genomen. Ons plan is om morgen of overmorgen naar Shenandoah National Park te rijden. Volgens mij is de piek van de mooie kleuren afgelopen weekend geweest, maar nog altijd schitterend om te zien. Dit is de mooiste tijd van het jaar om naar dit park te gaan. Ik kijk er al naar uit.

Muizen, ja we hebben muizen. Lieve kleine schattige muizen... Maar toch heb ik ze liever niet in mijn huis. Vorige week zat ik TV te kijken, totdat ik in mijn ooghoek iets zag bewegen. Heel snel... Ik dacht gelijk aan een grote spin of een muis. Nu bekijk ik alles graag van een afstandje, dus ik had John de opdracht gegeven om eens onder de poef te kijken. Mijn vermoeden bleek juist, een muisje... grijs, klein en met lieve oortjes en glinsterende oogjes keek het ons aan.... John heeft de poef met de muis in het hoekje opgepakt en is naar buiten gegaan. Daar hebben we ze losgelaten en zo snel als ze kwam, zo snel was ze weer verdwenen.

Op avond 2 zaten we wederom TV te kijken, totdat Esmée onze poes ineens alert werd. Vanaf de poef kwam ze in sluipstand naar mijn stoel gekropen. Wij wisten het al gelijk...weer een muis! Esmée liep snel om mijn stoel naar de achterkant en gaf de muis een flinke tik... Knock out... Nou ja, voor even. De muis kwam weer bij haar positieven en dook snel een hoek in. Ik gaf John een handdoek en hij gooide die over de muis. Ze kon geen kant meer op. John de grote dierenvriend pakte het beestje op en bracht het weer netjes naar buiten. En gisteren...ja jullie voelen het al aankomen was het weer bal. Esmée stond in de gang te miauwen. Nu doet ze dat wel vaker, maar dan is het om snoepjes of aandacht te krijgen. Ik riep ze, maar ze kwam niet, terwijl ze dit normaal wel doet. De alarmbellen begonnen gelijk te rinkelen bij ons....een muis! Niet weer hè! Ik liep naar de gang en daar zat Esmée, de wacht te houden bij het kastje. John ging er met de zaklamp onderkijken en naast wat stof en spinnenwebben (wat mij eraan herinnert toch eens vaker dat kastje van de muur te schuiven en ook daaronder moet stofzuigen) zat het muisje verschrikt in de hoek. Esmée vond dat haar plicht er wel op zat en is weer vrolijk op de bank gaan zitten.

John verschoof het kastje en daar ging de muis. Die zette het op het lopen. Het diertje flitste van dekking naar dekking. Van de ene kamer naar de andere. Ze kwam weer in de gang gelopen en schoot een hoek in. Ahaaa, daar hebben we je, dachten we allebei. Met een handdoek in de aanslag, want deze techniek had de vorige keer ook gewerkt, kroop John dichterbij de muis. Die liet zich helaas niet zo snel vangen. Het kleine schattige, maar nu toch wel irritante beestje liep zo snel als het maar kon naar de dining room om daar vervolgens weer onder een kast te kruipen. Wij als twee zotten er weer achteraan. Ik schatte de looproute van de muis in en ging daar staan met de handdoek in de aanslag om de weg van de muis te versperren. John deed weer een poging, maar pfff, dit muisje was zo snel. Ik had het goed ingeschat en ze kwam mijn kant op. Daar heb ik je dacht ik. Twee oogjes glinsterden. Ik bleef kijken. Een muis verstart bij de aanblik van een kat. Verstarde de muis nu ook bij mijn aanblik? Niet dus, de muis was binnen mijn bereik en als je het in slow motion had gezien dan rende de muis en gooide ik met een juiste timing de handdoek over de muis heen, de handdoek al vliegend door de lucht om op de muis te vallen...

Niets slow motion, de muis was sneller dan het licht... de handdoek belandde op de grond en de muis schoot er nog net tussendoor, zo langs mijn laarzen heen richting de keuken. We herpakten ons van deze falende aktie en renden weer achter de muis aan. John zag het nog net achter de koelkast verdwijnen. Dit inmiddels niet meer zo schattige kleine muisje met de lieve oortjes was ons te snel af. Je zou denken dat door alle commotie in huis Esmée zich er wel mee zou bemoeien, maar niets is minder waar. Die zat nog lekker op de bank. Heb je een kat in huis, kun je nog zelf muizen gaan vangen. De koelkast werd door John van de muur verschoven, maar de muis was nergens te bekennen. We hebben nog in de keuken gezocht, maar geen spoor van 'supermuis'. Gelijk maar even achter de koelkast schoongemaakt. Is dat ook weer een keer gebeurd. We zullen zien of we vanavond weer Tom and Jerry gaan spelen. Terwijl ik dit schrijf dwalen mijn gedachten af. Zouden de 'muizen' die we buiten hebben gezet, één en dezelfde muis zijn?? Die heeft misschien wel ergens een opening om naar binnen te kruipen en zal deze gebeurtenis wel vaker gaan voorkomen ben ik bang. Muis gevangen, muis buiten gezet, muis weer terug naar binnen... Uhm, wat denken jullie? In ieder geval wordt het verhaal van de muis vervolgd...

Beestenboel

Van het verhaal van het hert naar andere beestjes is maar een klein sprongetje. Ja, dat deed dat hert ook maar met een vervelende afloop. Afin... Dat alles groter is in Amerika hebben we laatst wel gezien. John zat te werken en ik zat buiten toen er iets tegen het raam aanvloog. Het kwam nogal hard aan, wat John deed beslissen in maar eens te kijken wat het nou was. Bleek het een kever te zijn. Niet zo maar een kever, maar een mega grote kever. John riep mij om naar boven te komen, want dit moest ik echt even zien.

Ik kwam boven op het deck bij de keuken en kreeg spontaan kippenvel bij het zien van de kever. Niet omdat ik ontroerd was, maar meer omdat ik er de kriebels van kreeg. Het 'beestje' zat nog tegen de schuifdeur aan. Ja, die moest daar natuurlijk weg. John pakte de kever op en zette het op het hek. Toen kon ik de kever nader bestuderen, wel van een veilige afstand. Ik had nog nooit zo'n grote kever gezien. Het had ook een uitsteeksels. Brrr, dat die beestjes gewoon bij ons in de tuin lopen. Daar moet ik maar niet te veel over nadenken.

Dan hebben we ook nog het verhaal van het konijntje. Niet het grote konijn, nee... Een heel lief klein wollig konijntje. Die zat altijd op het gras in het zonnetje. Zo zat ik onlangs onder de gazebo toen ik wat gekrijs hoorde. Nu hoor je dat hier wel vaker. Er lopen tenslotte vossen rond en soms hebben de eekhoorns ruzie met elkaar. Op de één of andere manier zat het me niet lekker en ben toch maar eens gaan kijken. Ik liep voorbij het zwembad naar achter in de tuin. Ineens zag ik een grote roofvogel wegvliegen. In eerste instantie dacht ik dat hij een vogel te pakken had. Totdat ik het konijntje zag liggen. Ze (even voor het gemak maak ik er een vrouwelijk geslacht van) lag op haar zij. Oh nee... Ik vond het verschrikkelijk om te zien. Ze rilde... Ik zag ook dat er plukken uit haar vachtje waren. Die roofvogel had natuurlijk zitten pikken. Wat moest ik doen. John zegt altijd dat als een beestje lijdt je dan de nek om moet draaien. Maar dat kan ik dus niet hè. Dit is de natuur zei ik tegen mezelf. Ik ben toen maar weggelopen... Na twee minuten ben ik toch maar weer gaan kijken. De toestand van het konijntje zat toch aan mij te knagen, om maar in de termen van knaagdieren te blijven. Ze lag nog steeds op haar zij, maar toen ik dichterbij kwam sprong ze ineens op en huppelde snel weg. Ik kon niet goed zien waar ze was, maar aangezien ze weer kon lopen dacht ik dat het wel goed zat. Ik ben weer teruggegaan naar de gazebo waar ik mijn koffie verder op dronk.

Het konijntje bleef in mijn hoofd zitten. Misschien had ze wel wat verzorging nodig. Dus daar ging ik weer. Toen ik weer op de plek der onheil kwam vloog de roofvogel, die blijkbaar terug was gekomen, weer weg. Wel potverdorie. En weer zag ik het konijntje wegspringen. De vogel had ze dus niet voor de tweede keer te pakken. Gelukkig. Maar de vogel zou vast terugkomen. Ik ben de wacht gaan houden. Ik zie mezelf niet als een vogelverschrikker, maar een leuke variant daarvan dan, haha. Na een tijdje de wacht te hebben gehouden besefte ik me dat ik daar natuurlijk niet eeuwig kon blijven staan. Op hoop van zegen ben ik maar weer teruggelopen.

De volgende dag ben ik gelijk naar buiten gegaan om te kijken of het konijntje op haar oude stekkie zat. Jawel hoor, daar zat ze... Weliswaar wat gehavend, maar levend. Ik was helemaal blij. Nu we weer een tijdje verder zijn moet ik jullie wel mededelen dat ik het konijntje al een tijd niet heb gezien. De roofvogel zie ik nog regelmatig vliegen. Blijkbaar is deze omgeving het territorium van de vogel. Of het konijntje aan haar verwondingen is overleden of alsnog opgepeuzeld is door de roofvogel blijft een vraag. Hoe dan ook. De natuur kun je niet tegenhouden.

Stinkbugs! Ja, daar moet ik het ook nog even over hebben. Bijna de gehele zomer hebben we er geen last van gehad, tot vorige week. Ineens kwamen ze weer tevoorschijn. Niet zo maar een paar, nee tientallen....als het er al niet meer waren. Ik heb niet snel haatgevoelens, maar als het over stinkbugs gaat, nou.... Het was zelfs zo erg dat ik niet meer normaal onder de gazebo kon zitten. Ze kwamen van alle kanten aangevlogen en moesten zonodig op mij landen. Tegen mijn wang, in mijn haar, op mijn been... ja overal eigenlijk. Nu hebben ze zo veel mogelijkheden om ergens te landen, maar waarom nu juist op mij. Ik heb het dan ook niet lang volgehouden. Ondanks dat het een heerlijke temperatuur was om buiten te zitten ben ik toch maar naar binnen gegaan.

Vanwegen deze invasie, zijn we afgelopen weekend naar de homedepot gereden. Er moest toch wel iets bestaan tegen deze beestjes. Eenmaal aangekomen bij de bouwmarkt vroeg ik een medewerker naar de 'stinkbug trap (val)'. Ze hadden ook nog één of ander giftig goedje, maar dat zagen we niet zo zitten. Dus we hebben de val voor de stinkbugs meegenomen. John heeft de val in elkaar gezet. Zie foto... Het ziet eruit als een raket. Heb nu al mijn twijfels of daar een stinkbug in gaat kruipen. Tot nu toe nog geen één. Maar ik moet ook zeggen dat doordat het de afgelopen dagen wat koeler is geweest, ze niet echt tevoorschijn zijn gekomen. Morgen wordt het een warme dag, dus dan zullen ze er weer zijn. Wordt vervolgd.... Gelukkig komen er ook nog mooie beesten voor in onze tuin. Zoals de rode kardinaals, de hummingbird en schitterende vlinders...

 

Wat een week...

Het weekend is weer voorbij... Vrijdagavond hadden we na lange tijd weer eens een WAB (Week Afsluit Borrel). Myrthe en Dennis hadden het deze keer georganiseerd. De reden was ook dat er wat nieuwe Nederlanders zijn gearriveerd, ter kennismaking. Met de buitenhaard aan was het best lekker. Het koelde later op de avond wel af, maar rond het vuur prima uit te houden. Het was een gezellige avond met lekker eten, drankjes en gezelligheid. Zo gezellig dat wij weer eens als laatste vertrokken, half 3..mooie tijd toch?

Zaterdag zijn we gaan winkelen. Vorige week ook al. Op dinsdag waren we 3 jaar getrouwd en zijn naar de outlet Potomac Mills gegaan. Altijd leuk. Heb daar mooie laarzen gescoord. Zwarte met een hoge hak. Ben ik helemaal blij mee. Ik kwam ook nog een zwart jurkje tegen en ja die stonden weer mooi bij mijn laarzen. Mooi prijsje ook, dus die ging ook mee. Ook bij Ralph Lauren ben ik geslaagd. Een leuk grijs truitje en John een vest. Het grijze truitje wilde ik nog in een andere kleur, maar mijn maat hadden ze helaas niet meer. Niet getreurd, er zijn nog genoeg winkels waar ik misschien wel geluk zou hebben. Dus mijn plan was al om het aankomende weekend naar de andere outlet te gaan. Na de outlet kon een bezoek aan de Ikea ook niet uitblijven. Dit zit naast de outlet, dus het ging allemaal in één moeite door. Daar hebben we nog wat diepe borden gekocht. Die hadden we echt nodig.

's avonds zijn we uit eten gegaan. In Shirlington. Daar waren we nog nooit geweest. Voor een dinsdag was het er erg druk. Veel terrassen en die zaten dan ook nog eens behoorlijk vol. We kwamen bij de Carlyle aan en zagen buiten nog een tafeltje vrij. Dus snel naar binnen en we hadden geluk. Niet veel later zaten we op het terras, lekker onder de terrasverwarmers. We hebben er heerlijk gegeten. Een mooie afsluiting van de dag.

Maar goed, weer even terug naar zaterdag. Toen zijn we naar de outlet in Leesburg gegaan. Met een paar tassen vol zijn we daar ook goed geslaagd. Daarna even wat gegeten bij TGIF... Simpel, maar wel lekker. We zijn daarna naar Dulles Town Center gereden, want we moesten nog een nieuwe filter kopen bij Sears. Het was inmiddels al donker en toen we ook daar geslaagd waren zijn we weer in de auto gestapt om naar de Total Wine te rijden. We reden het parkeerterrein af. Het was een donkere weg...

Ineens staken er herten over... Het ging zo snel... Het was een lichte streep voor ons... Ze kwamen van de linkerkant. We schrokken ervan en keken naar rechts, maar er kwam nog een hert... Bam!!! Tegen de auto... Het was een knal en het ging allemaal zo snel... We hadden dus een hert aangereden. John had een goede reactie door niet uit te wijken of zijn stuur om te gooien. We roken een brandlucht dus een stuk verderop hebben we de auto aan de kant gezet om te kijken naar de schade etc. De brandlucht kwam van het plastic wat tegen de hete rooster was aangekomen. Toen zagen we ook het hert op de weg liggen... Meters verder dus dan waar we het beest aangereden hadden. John heeft het hert van de weg gehaald. Het arme beestje was dood. Ik stond helemaal te shaken. Trillende handen... Het is weer de tijd van het jaar dat ze vaak worden aangereden. Je ziet ze ook vaak dood langs de kant van de weg liggen. We zijn altijd al heel voorzichtig en kijken goed om ons heen als we aan het rijden zijn. Deze keer gebeurde het echter op een plek waar je het totaal niet verwacht. Bij een winkelcentrum... In die 3 jaar dat wij hier wonen is het ons nog nooit overkomen, tot zaterdag dan. Het gaf ons beiden een naar gevoel, maar we konden er gewoon niets aan doen.

John heeft zaterdagavond en zondag nog gekeken naar de auto. Ik ben benieuwd hoeveel schade we hebben... Waarschijnlijk een nieuwe bumper, een rooster, airbag moet gereset worden, gordel bestuurderskant loopt niet meer soepel... Gelukkig alleen materiële schade. Voor hetzelfde geld knalt het hert op je motorkap en tegen de ruit aan. Het is en blijft zielig, maar weer een wijze les dat je hier zo ontzettend goed moet uitkijken voor de herten. En dan nog moet je een portie geluk hebben.