Buitenhaardje

Afgelopen weekend was het heerlijk weer. Eindelijk weer eens temperaturen van boven nul. Met de zon erbij was het best goed te doen. Het was het weekend van klusjes in en rond het huis. John heeft in de logeerkamer luxaflex opgehangen, zodat de zon niet zo snel binnen schijnt. Dus mam en pap, een verbetering voor jullie kamer straks in mei. Op onze slaapkamer heeft John valgordijnen opgehangen en het ziet er erg knus uit. Ik ben buiten bezig geweest; ik heb een pad gemaakt naar de brievenbus. Hoewel de temperatuur beduidend hoger was dan eerder deze week, bleef de sneeuw nog goed liggen. Ik vond het heerlijk om buiten bezig te zijn, dus dan maar wat sneeuw scheppen. Met mijn rug en knie ging het toch al wat beter. De pijn is weg, alleen de blauwe plekken zijn nog het bewijs van het harde werken tijdens de sneeuw storm. Nou ja, blauwe plekken, inmiddels hebben ze al alle kleuren van de regenboog gehad... Ik zit nu op groen/geel, geloof ik.

Zondag hebben we eerst lekker uitgeslapen. Na een ontbijtje hebben we de huurauto geregeld voor onze trip naar Nederland in maart. Ik heb er al zin in. Als rasechte Brabanders gaan we carnaval vieren met onze vrienden. 's Middags heeft John onze buitenhaard in elkaar gezet. Deze haard hadden we gezien bij de andere Nederlanders. Yolanda en Arnoud waren de eerste die deze haard hebben aangeschaft. Daarna Nicole en Michel en in navolging van hen, zijn wij nu ook de trotse eigenaar van de buitenhaard. Ik vind 'm helemaal super. Door het 'schoorsteentje' gaat de rook omhoog en door het raster voor de opening springen er weinig vonken uit. Daarnaast geeft het ook lekker veel warmte af en staat het gewoon gezellig. We hebben onder het genot van een wijntje gisteren al bij de haard gezeten. Wie zegt dat je niet buiten kunt zitten in de winter... hahaha. De achterburen zullen wel weer gedacht hebben...'daar zitten ze weer buiten, die gekke Nederlanders'!

We hebben trouwens bij Lowe's (een soort bouwmarkt waar we de buitenhaard hebben gekocht) gebruik kunnen maken van een Military Discount. Het is toch 10% korting wat je krijgt en het enige wat je hoeft te doen is je militaire ID laten zien. We hebben ons eens verder verdiept in de militaire kortingen en er zijn zo veel andere winkels die er ook aan meedoen. Bijvoorbeeld de Homedepot (concurrent van Lowe's), GAP, Michaels (hobbyzaak), Old Navy, Aeropostale, Express, Longhorn Steakhouse restaurants, Nautica etc. Dan zit je al een jaar hier en nu gaan we er pas gebruik van maken. Stom hè. Ik vind het soms ook niet leuk om er om te vragen. Maar ja, wie niet vraagt, die niet wint. Op vakanties deden we het al wel met hotels. Soms levert het toch wat op. Ik heb het nog niet bij alle winkels uitgeprobeerd. De eerstvolgende keer zwaai ik gewoon met mijn pasje en zie ik vanzelf of ik korting krijg.

Sneeuwruimen....

Gisteren hadden we hem weer te pakken. Een Winter Storm Warning. Een waarschuwing voor hevige sneeuwval. De dag begon nog vrij rustig. Toen ik wakker werd en naar buiten keek, lag er een dun laagje sneeuw. Het sneeuwde gelukkig niet meer en omdat het maar een dun laagje was, was de oprit vrij snel ‘schoon’. Die ochtend zat ik te wachten op iemand van Pond Roofing. Het dakraam in de badkamer moet ook vervangen worden en het bedrijf die alle andere ramen vervangt hebben dat niet in hun assortiment. Om half 11 zou er dus iemand komen. Het duurde niet lang of ik kreeg een telefoontje van John. Door de weersomstandigheden konden ze niet komen. Ik keek nog eens naar buiten en zag het probleem niet. Ik kon echter ook gewoon naar de supermarkt rijden, wat ik dan ook daarna heb gedaan. Het zou ’s middags gaan sneeuwen, dus het leek me verstandig om maar even wat boodschappen te gaan halen. De wegen waren toen prima berijdbaar. Nadat ik mijn kar volgeladen had en bij de kassa had afgerekend, ben ik weer naar huis gereden. Eenmaal thuis ben ik de nieuwszenders afgegaan op meer informatie over wat we nu werkelijk konden verwachten. Soms wordt er een warning afgegeven en blijkt het achteraf mee te vallen. Ik heb echter zo’n vermoeden, dat het deze keer wel serieus is.

Op een gegeven moment hoorde ik getik en keek naar buiten. Het begon te regenen…ijsregen. Vervolgens ging het flink hagelen en er ontstond een flinke laag met ijs op het deck en oprit. Niet veel later ging het over op sneeuw. Eerst nog kleine vlokjes, maar binnen een mum van tijd werden de kleine vlokjes grote vlokken. Daar gaan we dan, dacht ik. Het kwam in een rap tempo naar beneden vallen en in plaats van een houten deck had ik nu een wit tapijtje. Het ziet er altijd weer mooi uit, maar ik begon me ook zorgen te maken. John zit namelijk in Fort Worth, Texas. Ja, daar waar de zon schijnt en het 15 graden is. Dat betekende dat ik aan de bak moest om de oprit sneeuwvrij te maken. Ik kon het niet laten om wat foto's te maken van de sneeuw. Op elk takje kwam een kwam een wit laagje en het was wederom prachtig om te zien. Er kwamen regelmatig auto's die de weg sneeuwvrij moesten maken. Na mijn 'fotosessie' moest ik toch echt aan de slag. Handschoenen...check, dikke das...check, muts...check, laarzen...check, sneeuwschep...check en de zaklamp, want je weet immers nooit of de stroom uit gaat vallen...check! Ik was er klaar voor!

Ik begon de sneeuw weg te schuiven, maar kwam niet echt ver. Onder de sneeuw lag een ijslaag (door de hagel en ijsregen) en dat maakte het erg zwaar. Er zat dus niets anders op, dan het weg te scheppen in plaat van weg te schuiven. Ik moest ergens naartoe met de sneeuw en gooi het telkens aan de zijkant. Maar ja, doordat er zoveel sneeuw lag, werd dat muurtje steeds hoger en hoger. Ik moest nu alle krachten bij zetten om de sneeuw over het door mij zelf gemaakte muurtje te gooien. Ik kan jullie verzekeren, de ‘kipfiletjes’ onder mijn armen zijn weer eens flink getraind… Hoewel ik normaal gesproken erg blij ben met mijn ruime oprit, heb ik hem gisteren echt vervloekt. Op een gegeven moment dacht ik al best veel sneeuw had weggeschept. Maar één blik opzij en de moed zonk me in de schoenen. Nee, had ik nog maar zo’n klein stukje gedaan? Oké, dacht…verstand op nul en gewoon doorgaan! Daar ging ik weer. Ik baalde dat ik me rug al begon te voelen. Zeker het gesjouw met sneeuw en het zijwaarts weggooien deed niet veel goeds. Ik was echter niet uit het veld te slaan en ging gewoon door. Halverwege heb ik mezelf even opgewarmd, maar ben toch weer snel verder gegaan. Ik wilde het af hebben. Terwijl ik bezig was, flikkerde het licht regelmatig en ik kon alleen maar hopen dat we geen stroomuitval zouden krijgen. Ook lichte de lucht soms helemaal op, vanwege de bliksem. Soms hoorde ik gekraak en dan kwam er weer een tak naar beneden vallen. De sneeuw werd zo zwaar, dat menig boom bij ons in de tuin, veranderde in een struik. De takken hingen tot op de grond.

Na 2,5 uur was ik klaar…tenminste dat dacht ik. Ik stond bovenaan op de weg en keek naar mijn oprit. Er was weer zo veel gevallen, dat ik opnieuw kon beginnen. Dus, nog maar een keer. Het ging al iets makkelijker, maar ik moest de sneeuw ergens kwijt. De muurtjes van sneeuw rond de oprit was al best hoog. Het was erg zwaar om de sneeuw daar weer overheen te krijgen. Na mijn tweede ronde was ik er klaar mee. Mijn rug deed pijn en mijn knie ook. Om kracht te zetten, had ik mijn knie gebruikt om de sneeuwschep te ondersteunen. Ik heb me snel omgekleed en ben languit op de bank gaan liggen. Ik kon geen stap meer verzetten. Het was al laat, dus heb ik het 10 uur journaal zitten kijken. Wat ik toen allemaal voorbij heb zien komen. Eén en al chaos op de wegen. Zelfs Obama heeft vast gezeten met zijn stoet van auto’s. Een uur heeft hij vastgezeten. Daarmee had hij nog geluk, want er waren mensen die uren hebben vastgezeten. Zo was het op de weg bij Tysons Corner een grote puinhoop. Een automobilist zei op het nieuws, dat de weg was veranderd in een parkeerplaats. Zo zag het er uit. Auto’s stonden geparkeerd op de normaal zo’n drukke weg. Ze konden geen kant meer op en zo was de situatie op vele wegen. Ook waren de luchthavens gesloten en was er geen vliegverkeer mogelijk. Zo’n 250.000 mensen hebben zonder stroom gezeten, waaronder ook Arnoud en Yolanda. Ik mag dan wel van geluk spreken dat ik wel de hele avond stroom heb gehad.

Vanochtend werd ik gebroken wakker. Elke beweging die ik maakte deed pijn. Ik was zo stijf en voelde elke spier in mijn lichaam. Ik schrok van mijn knie, want die was letterlijk bont en blauw. Ik heb er ook nog eens veel last van. Hopelijk trekt de pijn snel weg. Ik was natuurlijk erg benieuwd of er nog veel sneeuw op de oprit was gevallen. Dat bleek gelukkig mee te vallen, ander was al het harde werken van gisteren voor niets geweest. Het was wel erg glad, maar de zon schijnt zo af en toe. De ijsplaat zal wel snel weg smelten. John komt vandaag weer naar huis. Gelukkig heeft hij een middagvlucht, want de vroege vlucht was vanochtend gecanceld. Nu maar hopen dat zijn vlucht wel doorgaat of weinig vertraging gaat opleveren. We wachten maar af. Ik ga zo nog even naar buiten om het padje naar de brievenbus vrij te maken. De postbode kan ik nu niet bij, vanwege de muur die de sneeuwschuifwagens hebben gecreëerd. Dankzij het ploeteren in de sneeuw gisteren, weet ik het zeker…ik ben een zomermens!

Hieronder foto's die ik van het internet geplukt hebt om een impressie te geven, hoe het gisteren was.

Over dagen gesproken...

Nu kennen we allemaal verschillende nationale feestdagen. Maar dat er ook nog zo veel andere speciale dagen zijn, wist ik niet. Neem nu de maand januari. Wat ik allemaal voorbij heb zien komen. Ik heb nooit geweten dat er op 21 januari een National Squirrel Appreciation Day was. Oftewel een dag dat er aandacht wordt gegeven aan de eekhoorns. Ik zag ze wel van boom tot boom springen, maar om daar nu de vlag voor uit te hangen…;-). Op dezelfde dag was het ook National Hug Day. Een nationale knuffel dag…jeetje, het moet niet gekker worden. Is het dan de bedoeling dat ik de eekhoorns vandaag ga knuffelen?

Twee dagen later was het National Compliment Day. De website complimentday.com stelt voor dat iedereen op deze dag probeert om 2 tot 5 complimenten uit te delen. Waarom niet een compliment geven, wanneer je denkt dat iemand dat verdiend? Ik moet zeggen dat ze hier in Amerika al heel snel een compliment geven. Als je eens iets leuks aan hebt, dan word je daar gewoon op aangesproken. Zo van; ‘Hé, leuke laarzen heb je aan’ of ‘Wat een mooie tas heb jij’. Ik moet er nog steeds aan wennen om zonder blozen een compliment in ontvangst te nemen, al gaat het me steeds gemakkelijker af. Wij Nederlanders zijn toch een stuk terughoudender met complimentjes. Ik denk dat ze me raar aan staan te kijken als ik op straat iemand benader en deze persoon een compliment op haar tas geef. Volgens mij krijg ik dan gelijk een hengst van de tas…hahaha. Nee, dat is iets waar wij Nederlanders nog wat van kunnen leren. Eerlijk is eerlijk, ik voel me wel gevleid door al die complimenten. Afin, terug naar de ‘speciale nationale dagen’. Op 29 januari is het National Puzzle Day; op deze dag eren we de puzzels in alle soorten en maten. Ja, op een gegeven moment kun je wel de gekste dagen gaan verzinnen. Natuurlijk zijn er ook dagen in het leven geroepen die aandacht schenken aan een belangrijk doel. Op 4 februari is het Wear Red Day. Op deze dag vraag je aandacht voor hartziektes bij vrouwen door rode kleding te dragen. Ik kijk al uit naar 5 februari, want dan is het World Nutella Day. Ja, precies, die van de broodsmeersels. Nou, daar wil ik best even bij stilstaan hoor. Ik eet die dag wel een boterham met Nutella, yummie!

Nu we het toch over speciale dagen hebben… Volgens mij was het vandaag Nationale Herten Dag…. Geintje natuurlijk, maar ik zeg dit omdat we vandaag 12 herten in de tuin hebben gehad. Ik zat achter mijn laptop, toen ik in mijn ooghoek iets zag bewegen. Ik keek op en zag 5 herten. Nee, nu zag ik er 8…Ik bleef tellen en het waren er ondertussen al 12 geworden. Nou, ik kan je zeggen dat het grasveldje aardig vol stond. Ik was in mijn enthousiasme opgestaan en dat hadden ze in de gaten. Gauw mijn fototoestel gepakt, want dit moest natuurlijk vastgelegd worden. Ze waren inmiddels al verplaatst naar het midden van het grasveld. Ik kon ze vanuit de keuken niet meer zien, dus ben naar de voorkant gelopen. Heel zachtjes de deur opengedaan en in sluiphouding (nog net niet over de grond) naar een betere plek gelopen om ze te fotograferen. Nadat we een tijdje naar elkaar gekeken hadden besloot één van de herten het op het lopen te zetten, dus de hele meute er weer achteraan. Ik snel terug naar de keuken, maar eenmaal daar waren ze in geen velden of wegen meer te bekennen. Wat een bijzonder moment en wat een prachtige beesten. Mijn dag kon niet meer stuk! Hieronder één van de foto's die ik gemaakt heb, de rest vind je hier.

Van maandag tot vrijdag...

De afgelopen dagen is er niet zo veel gebeurd. Maandag was het Martin Luther King Day en dat betekende een vrije dag voor John. We hebben lekker uitgeslapen en zijn 's middags even naar de mall geweest. In de nacht van maandag op dinsdag had het enorm geijzeld. Zo erg, dat de stoep en oprit één grote ijsplaat was. Spiegelglad dus! De scholen gingen daarom 2 uur later open. Ook John is later weggereden naar zijn werk. Heel verstandig, want een ongelukje zit in een klein hoekje. Met deze gladheid was het onverantwoord om de weg op te gaan. Later bleek dat John zonder problemen op zijn werk is gekomen en dat de wegen inmiddels goed begaanbaar waren.
Dat het maandagavond en dinsdagochtend problemen gaf, laat de foto (van het internet geplukt) wel zien.

De zon liet zich die dag niet zien, dus rond ons huis bleef het goed glad. Woensdag scheen de zon wel volop en dat wat er nog lag, was dan ook snel verdwenen. Het was trouwens heerlijk buiten. Met een temperatuur van 10 graden was het zeer aangenaam. De temperatuur is hier elke dag weer anders. Zo is het een paar graden boven nul en in het weekend wordt het bijvoorbeeld weer erg koud.

Maar goed, zoals ik net al schreef, zijn we naar de mall geweest. De laatste tijd heb ik veel dingen gezien die ik op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag ga zetten. Ik weet het, dat is pas in maart, maar hé, je kunt maar wat te wensen hebben. Zo wil ik heel graag het parfum Magnolia van Acqua di Parma. Een heel lekker luchtje. Ik heb in New York kennis gemaakt met Magnolia. Het merk kon ik al wel, maar dit is de neiuwste geur van het merk. Goh, wat had ik nog meer....o ja, Hunter regenlaarzen. De Hunter Boots zijn helemaal trendy en net als bijna elke schoenentrend is ook het dragen van deze laarzen hip geworden. Zelfs Jimmy Choo heeft zich met het design bemoeid en er is nu een limited edition van. De Hunter laars bestaat al sinds 1819. Geen idee hoe het model er toen uitzag, maar in de loop der jaren is er heel wat veranderd. Nu loopt Kate Moss met Hunter Boots en voilá, een nieuwe trend is geboren. Ze zijn verkrijgbaar in felle kleuren maar evengoed in een meer sobere uitvoering zoals elegant zwart of blauw. Dus weg met die groene kaplaarzen van de Boerenbond en zeg hallo tegen een paar rubberen Hunter boots. Ik zeg....Let it rain! Nu alleen nog een keuze maken uit drie verschillende modellen. Dat wordt nog moeilijk, vrees ik. Dan heb ik nog op mijn lijstje sleep/lounge wear van mijn vriendin Victoria (Secret). Helemaal leuk en van lekker materiaal gemaakt. Een typisch 'hebben, hebben, hebben' geval. Normaal weet ik nooit iets te bedenken voor mijn verjaardag en nu heb ik een paar dingen op mijn wish-list. En anders wordt het even sparen....

Gisteren ben ik met Petra naar de outlet in Leesburg geweest. Het was al weer een tijdje geleden dat ik er geweest was. Om 9 uur was ze bij mij en nadat we een bakje koffie hadden gedaan zijn we naar Leesburg gereden. Het was er erg rustig. In het weekend is het er altijd druk, maar door de week is het er uitgestorven. Dat maakte voor ons niets uit, want we kwamen natuurlijk voor de koopjes. Nou ja, koopjes... In sommige winkels zijn de prijzen hoger dan in de normale mall. Zo had Petra wat dingen gezien, die in de outlet dus duurder waren. Die hebben we dus gewoon laten hangen. Verder was het niet veel. Elke keer heb ik hoge verwachtingen, maar achteraf blijkt het altijd weer tegen te vallen. Ik heb maar één ding gekocht. Een tanktop (hemdje), wel spotgoedkoop. $2,50...een rib uit mijn lijf, hahaha. Om half 2 hielden we het voor gezien en zijn we naar huis gereden.

Gisteren deed John nog een grappige ontdekking. Je hebt soms dat je iets ziet en denkt; hè, zie ik dat nu goed. Dat je even voor de tweede keer goed moet kijken. Nou dat bleek wel. Als je bij ons via de trap naar beneden richting de gazebo loopt hebben we een soort van afscheiding voor de ruimte onder het deck. Daar zag hij iets opmerkelijks. Een hondenbrok! Ja, het moet niet gekker worden. Nu weten we dat de eekhoorn onder ons deck zijn 'voorraadkast' heeft, maar dat die ook hondenbrokken lust...? Gisteren kreeg ik trouwens bericht van de contactpersoon bij Spiritus Journal. Zoals jullie konden lezen in het vorige bericht, was er interesse in mijn foto. Alles is nu naar de publisher gestuurd en gaan ze mijn foto gebruiken. Leuk hè! Ik krijg er ook nog een vergoeding voor, dus dit wordt mijn tweede foto die ik ooit verkocht heb. Vandaag is het al weer vrijdag en staat het weekend voor de deur. We hebben nog geen plannen voor de komende dagen, maar dat kan nog veranderen. Volgende week moet John voor 4 dagen naar Fort Worth, maar eerst gaan we nog genieten van het weekend.

Van alles wat...

Ik heb het gevoel dat het nog met net januari is geworden, maar we zitten al weer halverwege de maand. Afgelopen woensdag heb ik John naar de luchthaven gebracht. Hij moest voor zijn werk weer naar Fort Worth. Later die ochtend ben ik op de koffie geweest bij Petra. Dat was weer een tijdje geleden en we moesten natuurlijk even bijkletsen. Yolanda kwam ook nog en we hebben een gezellige ochtend gehad. ’s Middags had ik me voorgenomen om de kast op te ruimen. Niet mijn kledingkast, maar de kast in de kamer. Het is een mooie grote antieke Franse kast. Een plaatje om te zien en er kan ook nog eens heel veel in. Het mooie verdwijnt als snel als je de kast open doet. Wat je ziet is een lichte chaos. De afgelopen maanden is de inrichting (door ons eigen toedoen, weliswaar) lichtelijk veranderd. Zo had ik een ander leuk antiek kastje met kleine laatjes, waar de CD’s precies in konden. Die hebben daar ook lang ingezeten en ook nog eens gesorteerd op genre. Op de één of andere manier zijn ze ‘verhuisd’ naar de antieke kast. De stapel met CD’s werd steeds groter. Je weet wel, als je iets moet pakken dat dan de toren bijna naar beneden komt vallen. Het antieke kastje is echter bijna leeg. De CD’s heb ik daarom weer naar hun eigen verblijfplaats gebracht. Goh, de bovenste plank is al voor de helft leeg. Dat schiet lekker op. Op de twee onderste planken staan wat mappen die we uit Nederland hebben meegenomen. Daarnaast liggen allemaal lossen blaadjes. Zoals bijvoorbeeld recepten die ik uit de Allerhande heb gescheurd, printjes van John zijn werk en nog veel meer. De reden dat alles los in de kast ligt heeft ook te maken met het feit dat het A4 formaat niet het A4 formaat is die we in Nederland kennen. Het wijkt af en past dus niet in de plastic hoesjes en mappen. Zo is eigenlijk de stapel langzaam groter geworden. Ik heb nu dozen gepakt en ga daar alles in doen. De doos met het papierwerk van John heb ik al klaar. Nu nog zo’n handige Post-It erop met wat er in zit en dan is het helemaal af. Wat je allemaal niet tegenkomt tijdens het opruimen. Foto’s, briefjes, kassabonnen, tekeningen die we gekregen hebben, oude kerstkaarten. Ja, ik ben duidelijk niet de persoon die snel iets wegdoet.

Op de begane grond hebben we nog een extra kamer die af te sluiten is met een deur….thank god! De diningroom en andere kamer staan namelijk in open verbinding met de hal. Maar deze kamer heeft dus een deur en dat is maar goed ook. In het begin stonden daar alleen maar 3 kratten waar onze grote bloempotten in hebben gezeten voor de verhuizing. Inmiddels is het een opslagplaats geworden. Dozen met, ja…nog meer papierwerk, decoratiemateriaal die ik even niet gebruik zet ik daar neer en heel veel lege dozen. Die lege dozen zijn verpakkingsmateriaal waar lampen, de beertender, de kitchenaid blender in hebben gezeten. Op zich goed om dit te bewaren, want we moeten natuurlijk de oversteek terug nog eens maken. Dan zijn de spullen enigszins beschermd. Maar ja, in de loop der tijd hebben we het één en ander aangeschaft en staat het inmiddels lekker vol. John wilde er in het begin een kantoor van maken, maar met alleen een bureaustoel en geen tafel is de keukentafel zijn uiteindelijk zijn werkplek geworden. Ook veel gezelliger natuurlijk. Zodoende is deze kamer het hok geworden van ‘ach zet het daar maar in’. Deze moet ik dus ook nog gaan aanpakken. First things first, dus de kast is deze week mijn project. Soms word ik wel afgeleid tijdens het opruimen, want dan kom ik weer een leuk boekje tegen die ik dan weer ga doorbladeren en zo gaat er weer een kwartier voorbij… Maar het begint al ergens op te lijken en er is weer overzicht in de kast. Waarschijnlijk zal ik het opruimen over een half jaar moeten herhalen, want zo gaat dat nu eenmaal….

Wat is er nog meer gebeurd deze week… O ja, ik kreeg een mail van Thijs van de Berg. Geen idee wie het was. Op de één of andere manier heeft hij mij (en zoals ik later begrepen heb nog meer bloggende Nederlanders in Amerika) gevonden op het internet en benaderd in opdracht van ‘Met het oog op morgen’ van Radio 1. Ze wilden een item maken over het schietincident in Tucson, Arizona. Ze wilden weten of de Amerikaanse samenleving steeds meer segmenteert. Of ik dit kon bevestigen en het om mij heen zag gebeuren. Ik kon daar niet echt een oordeel over geven, dus ben er verder niet op in gegaan. Medeblogster Petra was er wel op in gegaan en zei heeft telefonisch contact gehad met Radio 1. Uiteindelijk hebben ze toch niets met het item gedaan. Wel grappig dat ze je weten te vinden.

Ook ben ik een week geleden benaderd door iemand die een foto had gezien op mijn fotosite (Flickr.com). Het was een foto van de baseliek in Oudenbosch (Nederland). Er schijnt licht door het raam op een kerkbankje. Deze foto wilden ze graag gebruiken voor een boek, Spiritus Journal. De managing editor van Loyola Marymount University in Los Angeles had dus contact met mij opgenomen. Ze hadden geen groot budget, maar wilden er $50 voor betalen. Ik zou tevens een exemplaar krijgen van het boek. Voor mij was dit prima. Ik moest vervolgens een korte biografie, factuur en een ondergetekende ‘permission form’ naar ze opsturen. Ik hoop dat de foto kwalitatief goed genoeg is om te publiceren, want de foto is destijds met de Canon G3 gemaakt. We zullen zien wat hier uit komt. Het feit dat je wordt benaderd om een foto, vind ik al een hele eer.

De week kunnen we ook afsluiten met twee meevallers. De eerste meevaller is dat we van de reisverzekering onze extra dag in New York vergoed krijgen. Ze betalen de extra overnachting en de bijkomende kosten die we hebben moeten maken (bijv. eten en taxi). Goed hè! De tweede meevaller is dat we toch nieuwe ramen met blinds (luxaflex) tussen het glas krijgen van de schuifdeuren. Hier had ik jullie een tijdje geleden over verteld en het probleem wordt nu opgelost. We hadden het bedrijf ook nog laten weten dat we niet tevreden waren over de ramen. Er zat veel stof en vingerafdrukken (geen idee hoe het er komt) tussen het dubbele glas. Ook zat de strip tussen het dubbele glas er niet netjes in. Op sommige plaatsen zit het er strak in, maar elders weer met een golvende beweging. Better Windows gaf de volgende uitleg; ‘It’s designed to wobble. Euh…excuse me…, hoor ik dit nu goed. Sorry, maar dat is natuurlijk onzin. Zo kregen we nog meer wazige verklaringen over de punten die in onze ogen niet goed waren. Nu is het bedrijf samen met de leverancier van de ramen deze week komen kijken en zij zagen ook dat het niet helemaal in orde was. We krijgen dus nieuwe ramen. De leverancier heeft ook nog boven op de slaapkamer naar onze ramen gekeken en zag al gelijk dat deze ook niet goed waren. Zelfs punten die wij niet eens hadden gezien. Heel erg eerlijk van de leverancier. Dus ook daar nieuwe ramen. Blij dat we deze bevestiging hebben gekregen, want ik kreeg het idee dat Better Windows ons maar een zeur vonden. De afwerking met betrekking tot de kitranden zal ik nooit aan wennen denk. Ik zou dit in Nederland nooit geaccepteerd hebben, zeker niet als het mijn eigen huis was geweest. Om te janken zo erg ziet het er uit. De uitleg van Better Windows is dat je juist dikke hopen met kit tegen de naden wilt hebben, zodat het goed geïsoleerd is. Sorry, maar wat is er mis met afgestreken kitranden. In Nederland werkt dit prima hoor. De foto links is de afwerking binnen en de twee andere foto's zijn van de afwerking buiten. Zo ziet elk raam er uit... Erg hè!

Terug naar huis...

Dinsdag was de dag van ons vertrek naar huis. We gingen naar beneden, voor onze laatste ontbijt in het hotel. Eenmaal terug op de kamer, zagen we een gemiste oproep op de telefoon. United Airlines had gebeld. Onze vlucht was geannuleerd. Hè, daar zaten we nu niet op te wachten. Eeven later kregen we weer bericht, dat ze ons op een andere vlucht hadden gezet. In plaats van de avondvlucht, zouden we nu 's middags vertrekken. Prima, we konden in ieder geval naar huis. Niet, voordat ik nog even langs de Ralph Lauren winkel was gegaan. Buiten merkten we dat de sneeuw aan het smelten was. Er lag nog steeds veel, maar op veel plaatsen was het meer drab dan sneeuw. Zo was het niet leuk meer en we vonden het dan ook niet erg om weer naar huis te gaan. Het was mooi geweest. Via een korte wandeling door Central Park kwamen we bij de winkel op Madison Avenue. Gelukkig was de winkel gewoon open en met onze modderige natte laarzen/schoenen, kwamen we de winkel binnen. We voelden ons al snel underdressed. De verkoopsters hadden allemaal een mooi zwart jurkje aan met 'high heels' (Manolo's...?) en zagen er allemaal goed uit. Daar sta je dan met je muts op en met onelegante Uggs aan. Ik was volgens mij al een paar minuten bezig om mijn voeten te vegen, voordat ik de glanzende vloer betrad. Afin, ik was hier voor de poncho en gelukkig hing deze er nog. De poncho was al twee keer afgeprijsd en kreeg je ook nog eens 20% extra korting. Ik helemaal blij en de poncho werd door de medewerker netjes ingepakt. We zijn daarna gelijk weer naar het hotel gelopen. We wilden geen enkel risico nemen en op tijd naar de luchthaven gaan. We wisten immers niet hoe het onderweg er aan toe was en of we makkelijk een taxi konden krijgen. Dat laatste was geen enkel probleem, want de taxi's stonden klaar bij de ingang van het hotel.

Eenmaal de stad uit en de wegen werden beter begaanbaar. Het verliep allemaal voorspoedig. We genoten van de rit en waren blij dat we naar huis konden. We waren inmiddels voorbij LaGuardia gereden en bijna bij de luchthaven (JFK). Op dat moment kreeg ik weer een telefoontje. De vlucht was wederom geannuleerd. Nééé! Balen! Op de luchthaven was het uitgestorven. Niet zo gek, want er werd bijna niet gevlogen. John heeft gelijk weer met United gebeld en er werd hem verteld dat er wel vluchten vanaf LaGuardia vertrokken. Handig, daar waren we net aan voorbij gereden. Dus met de koffers naar buiten en maar in de rij voor een taxi gaan staan. Alleen waren er bijna geen taxi's. Normaal staan er lange rijen met yellow cabs, maar deze keer dus niet. Wachten duurt dan best lang, zeker als je buiten staat met een temperatuur van onder nul. Geduldig hebben we gewacht en uiteindelijk hadden we een taxi te pakken. Op naar LaGuardia dan maar. Toen we in de buurt waren van deze luchthaven, zagen we in de lucht vliegtuigen. Gelukkig, dat gaf ons weer wat hoop dat we toch nog naar huis zouden vliegen.

We waren lekker op tijd en hebben ons gesetteld bij de gate. Nog steeds geen annulering en na een paar uur begon het boarden. We waren nu al blij, maar helemaal opgelucht waren we als we zouden opstijgen. Dat gebeurde dan ook. Op naar huis! Het is een korte vlucht van New York naar Washington. We kregen wat te drinken en je moest snel zijn om je glas leeg te hebben. Ik had mijn colaatje dan ook nog niet op, toen ze alles weer kwamen ophalen. De steward vroeg naar mijn (nog halfvolle) bekertje cola en ik zei dat ik nog niet klaar was. Maar zonder pardon moest ik het toch in de vuilniszak gooien, want de landing was al ingezet. Niet veel later voelden we weer grond aan onze voeten en zijn we naar de bagageband gelopen om onze koffers op te halen. Dat duurde erg lang, maar na een piepend signaal kwamen daar dan toch de eerste koffers van de band. Mijn koffer zag ik al en was happy. Het is altijd maar de vraag of je koffer ook is meegevlogen. Die van John bleef achterwege. Het was trouwens toch best een chaos daar, want er was een vak gecreëerd met koffers van andere vluchten die nog opgehaald moesten worden. Geen idee waar de eigenaren waren... Ook was er een televisieploeg aanwezig. Zij liepen rond en stelden vragen aan de reizigers. Er werden wat opnamens gemaakt. John ging ondertussen naar de informatiebalie om te vragen of dat zijn koffer nog zou komen. Hij was net weg, toen de reporter naar mij toe kwam. Ze waren van Fox News en hij wilden wat vragen stellen. Of ik er een probleem mee had dat het opgenomen zou worden. Euhhh, nee, geen probleem. Dus hoppa...spotlight aan (beetje fel)en actie! Een poedertje en even een check-up voor de spiegel was niet verkeerd geweest. Maar ach, mij gaan ze toch niet gebruiken. Ik moest mijn naam spellen en toen begon hij met vragen te stellen. Hij wilden weten hoe ik het allemaal ervaren had en of we veel vertraging had opgelopen. Ook vroeg hij naar de koffer die nog niet was aangekomen. John was er nog steeds niet en ik baalde een beetje, want het was toch wel een grappig momentje om op de foto te zetten. Het interview liep ten einde en daar kwam John weer aangelopen. De band ging weer rollen en ook zijn koffer was gearriveerd. We hebben een taxi gepakt en zijn naar huis gereden. Esmée was ook weer blij om ons te zien en stond al voor de deur te wachten.

Moe, maar blij dat we thuis waren hebben we 's avonds televisie gekeken. Hoewel ik niet het idee had, dat ze mij zouden gebruiken in het nieuws item, namen we het 10 uur journaal van Fox News toch maar op. Het was al tegen half 12 en we wilden naar bed gaan. John keek toch nog even naar het journaal wat we opgenomen hadden. Ik was al boven, toen John mij riep. Ik was op TV. Ze hadden toch een kort stukje van mijn interview gebruikt. Met een kort stukje bedoel ik ook echt kort! Een paar seconden weliswaar, maar daar was ik dan hoor. Met wat gestamel vertelde ik dat we nog één koffer miste, maar dat we blij waren dat we weer thuis waren. Ook zie je John nog in beeld. Als je goed kijkt dan zie je bij het fragment waar de koffers gefilmd wordt John voorbij lopen. Hij heeft een donkere jas aan en een petje op. Terug naar de studio, vertelde de nieuwslezer mijn verhaal. Zo grappig om hem mijn naam te horen noemen. Het verhaal wat hij vertelde klopte niet helemaal. Het was correct dat onze vluchten geannuleerd waren en dat we van JFK naar LaGuardia moesten. De nieuwslezer vertelde dat wij 12 uur vertraging hadden gehad en dat was niet zo. Sterker nog, we waren ondanks de annuleringen nu zelfs eerder thuis dan oorspronkelijk de bedoeling was. Maar ja, dan is mijn verhaal voor het nieuws niet zo interessant meer. Dus het werd wat aangedikt... Het maakt mij niet uit. Het was gewoon een hele grappige afsluiting van een superfijne vakantie in New York.

Hieronder het filmpje van de nieuwsuitzending. Ik kom na 2.19 minuten in beeld en daarna noemt de nieuwslezer nog mijn naam.

Voor de overige foto's van onze vakantie, klik hier.

Dag na de sneeuw storm...

Zoals we ons hadden voorgenomen zijn we op tijd opgestaan. Ik keek naar buiten er er lag een dik pak sneeuw. We zijn even wat gaan eten en daarna gelijk op pad gegaan. Greenwich Village was onze eerste stop. We zouden met de metro die kant op gaan. Onderweg hebben we eerst nog wat foto's gemaakt rond Times Square. Je kon duidelijk zien dat de sneeuwstorm een enorme impact op het dagelijkse leven van de New Yorker had. Toen we uit het metrostation kwamen zagen we al gelijk dat ze hier nog niet waren begonnen met sneeuwruimen. Nou ja, er was denk ik één keer met een sneeuwschuiver door de straten gereden, maar nog steeds lag er veel sneeuw. Op het voetpad was er geen doorkomen aan, dus iedereen liep op straat. De auto's die er geparkeerd stonden waren bedolven onder sneeuw. Voor deze mensen een 'thuiswerk dagje'. Hoe graag ze ook naar het werk hadden willen gaan, het was onmogelijk om je auto hier uit te krijgen. Wat een chaos... Voor ons, toeristen, was het dikke pret. Met het gekraak van de verse sneeuw onder onze voeten en al wandelend door de straten was het echt genieten. De lucht was strakblauw en de zon kwam ook nog tevoorschijn. Het fototoestel bleef niet lang in de tas zitten. Hier waren we voor gekomen, dus John was al druk met fotograferen. Op sommige plaatsen moesten we echt door de sneeuw 'baggeren'. Met zo'n halve meter was het soms best lastig om vooruit te komen.

De sneeuw gaf soms ook een ander stadsbeeld, want we hebben menig langlaufer voorbij zien komen. Het is dat de omgeving toch typisch New York was, anders waanden we onszelf in Tirol. De ene na de andere hebben we voorbij zien komen. Ik geef ze geen ongelijk, want met zo veel sneeuw kun je er maar beter het beste van maken en er van genieten. Het leverde in ieder geval komische plaatjes op. We zagen dat heel veel winkels gesloten waren en waarschijnlijk zouden die de hele dag dicht blijven. Er waren echter ook winkels die wel open gingen. Zoals in Bleecker Street. Daar waren de meisjes van Ralph Lauren helemaal in stijl de stoep aan het schoonvegen. Eevenals de buurman van de Brunello Cucinelli winkel. Allemaal op en top gekleed, inclusief trendy zonnenbril. Tja, de zon weerkaatste op de sneeuw en dan kan je maar beter je überchique bril op hebben. Het was erg grappig om deze mensen te zien werken in hun allerbeste outfit. Maar, ze gingen wel gewoon open en daar was toch wel wat voor te zeggen.

Van Greenwich Village zijn we doorgelopen naar Meatpacking District. Daar waren de wegen en voetpaden wederom slecht begaanbaar. Ook hier zag het er allemaal verlaten uit. Op een enkele winkel na, was eigenlijk alles gesloten. Weinig bedrijvigheid in het normaal zo trendy Meatpacking District. Dit gebied is overgenomen door luxe winkels, galleries en restaurants. De eerste keer dat wij hier kwamen waren er nog slagerijen. De mannen stonden dan buiten de wachten op een nieuwe lading en zag je het vlees aan de haken hangen. Een stukje verderop zaten dan mensen op een terras te eten. Dat contrast zie je nu helaas niet meer. Alle panden zijn opgekocht en de bedrijven hebben zich elders gevestigd. Jammer, want zo gaat er een stukje authentieke Meatpacking verloren.

Van het Meatpacking District was het een kleine wandeling naar het Flatiron Building. De stand van de zon maakte het fotograferen van dit gebouw moeilijk, omdat we tegen de zon in stonden te kijken. Nog steeds had het verkeer grote moeite om door de straten de rijden. Zo kwam er een vrachtwagen aangereden die een bocht moest maken. In plaats van wat gas bij te geven, liet hij het gas los. Met als gevolg dat hij vast kwam te zitten. Gelukkig waren er omstanders die mee hebben geholpen om de sneeuw rond de banden weg te scheppen. Een stukje verderop kwam er een auto vast te staan. Ook hier waren omstanders erg begaan met de automobilist. Met een paar man (en één vrouw) was het even duwen en vervolgens kon hij weer doorrijden. Hoe behulpzaam deze New Yorkers waren, hoe asociaal anderen waren. De auto die hierachter stond, was alleen maar aan het toeteren dat ze op moesten schieten. Zo lekker typerend voor de ongeduldige New Yorker. Geen hand uitsteken, maar wel vanuit je auto de mensen opjagen met handgebaren en de claxon. In sommige wijken is het trouwens verboden om te toeteren. Daar staat een boete op van $100 voor het overbodig gebruik van je claxon. Na dit schouwspel ben ik John weer gaan opzoeken, want die was inmiddels een stukje verder gelopen en was druk aan het fotograferen.

Onze laatste stop was Central Park. Om dat stuk te lopen, vonden we iets te veel van het goede. De vermoeidheid zat al aardig in onze benen, want een hele dag door de sneeuw lopen eisten zijn tol. Het werd een ritje met de metro en we waren er zo. Ideaal, het openbaar vervoer in New York. Je bent zo van A naar B en gelijk opgewarmd en uitgerust. Het was erg druk in Central Park. De sneeuw had een grote aantrekkingskracht op ouders met kinderen. Sleetje rijden, wandelen, sneeuwballen gooien en sneeuwpoppen maken...het was er een ideale dag voor. Wij hadden nog één ding op ons lijstje staan. Het vinden van de Gothic Bridge in Central Park. Deze brug is gebouwd in 1864 ontworpen door Calvert Vaux (die tevens samen met Frederic Law Olmsted Central Park heeft ontworpen) en gerealiseerd door Cornell Ironworks. De brug is gemaakt van gietijzer en staal. De mooie vorm sprint er echt uit. Jammer dat het al weer schemerig werd. Hier moeten we dus nog een keer terug naartoe. De zon ging langzaam onder en het werd steeds kouder. We besloten om terug te gaan naar het hotel. Dat ging nog niet zo makkelijk, want de paden waren in het park onzichtbaar geworden. De sneeuw die ik in het begin van de dag nog zo leuk vond, ging me nu een beetje tegenstaan. Ik kan je zeggen, dat na een hele dag door de sneeuw lopen, die halve meter nu eruitzag als een meter sneeuw. Het vergde wat doorzettingskracht, maar uiteindelijk zijn we langs het water naar een uitgang gelopen. Voordat we terug naar het hotel zouden gaan, gingen we nog eerst even langs de Ralph Lauren Store. Ik was erg benieuwd of 'mijn poncho' er nog hing en nog belangrijker of er nog extra korting af ging. Het was een hele wandeling en ik moest er wat voor over hebben. Ah, de winkel was in zicht en dat maakte het lopen er iets makkelijker op. Bij de oversteekplaatsen was de sneeuw inmiddels drab geworden en er ontstonden grote plassen. Met het tactisch plaatsen van onze voeten en af en toe een sprongetje kwamen we bij de winkel. Wat denk je....gesloten!! Nee hè!! Het was nog maar 4 uur... Er hing een briefje op de deur, dat ze eerder gesloten waren i.v.m. de sneeuw. Teleurgesteld (ik dan) en met vermoeide benen zijn we naar het hotel gelopen. Ik was toe aan een bakje koffie en even rust.

Na deze aangename break, zijn we een hapje gaan eten. Onze laatste avond in New York. De berichtgevingen op televisie vertelden ons dat de luchthavens gesloten waren en dat alle vluchten gecanceld waren. Als we niet die extra dag in New York hadden genomen, dan hadden we nu op de luchthaven gezeten. Nu konden we tenminste nog genieten van nog één avond in New York. We deden alle 'stops' nog even aan. Zoals Grand Central, Bryant Park, Fifth Avenue, Rockefeller Center en natuurlijk Times Square. We hebben ontzettend genoten van ons verblijf in New York. We hebben gezien dat de kerstdecoraties elk jaar hetzelfde zijn en er eigenlijk niets aan veranderd. Nou ja, de etalages...die veranderen elk jaar, maar dat is het dan ook wel. Na een paar jaar de kerstdagen in New York te hebben doorgebracht, gaan we de volgende keer weer eens in de zomer. Dan is de stad weer groen en zitten de mensen in het park te picknicken in plaats van sneeuwpoppen te maken.

New York, mijn favoriete stad! Alles in New York is veel. Het geluid van toeterende taxi’s en gillende sirenes, de stank van uitlaatgassen en te veel mensen op een paar vierkante meter. De mooie vrouwen met veel te dure tassen, de street vendors die geroosterde kastanjes en hotdogs verkopen, de dogwalkers in Central Park. De verdwaalde toeristen, de opdringerige verkopers in Chinatown, kunst en cultuur en vooral de contrasten in de stad….it’s all here!

Sneeuw storm in NY...

Zondag was de dag dat de sneeuw storm New York zou bereiken. We vonden het daarom een goed idee om de dag in een museum te beginnen. Onze keus was gevallen op het Guggenheim Museum. Nadat we ons buikje vol hadden gegeten met het ontbijt in het hotel zijn we naar het Guggenheim gelopen. Gelukkig stond er geen wachtrij buiten en konden we zo aansluiten in de rij voor de kassa. Het Guggenheim gebouw is al een waar kunstwerk op zich. Een prachtig gebouw ontworpen door Frank Lloyd Wright. Dit ontwerp heeft bijzondere vormgeving. De tentoonstellingsruimte bestaat uit een spiraalvorm. Niet zo gek dat dit museum veelvuldig wordt gefotografeerd. Je mag alleen foto's maken vanaf de begaande grond. Zodra je in het expositie gedeelte komt, is dit niet meer toegestaan. We hebben er wat uurtjes rondgebracht en zagen terwijl we in het museum liepen, dat het buiten was begonnen met sneeuwen. Ook zagen we dat het hard waaide, want de sneeuw kwam horizontaal voorbij in plaats van recht naar beneden.

Eenmaal buiten merkten we pas hoe koud het was. Ondanks dat was het erg leuk om te zien. Mensen met paraplu's die het natuurlijk niet hielden met de sterke wind. Hondjes met 'jasjes' aan, mensen met snow boots... Ook wij waren dik aangekleed en klaar voor een wandeling door Central Park. We hebben al vaker sneeuw gehad in New York en het is altijd weer even mooi om Central Park onder een laag sneeuw te zien. Zeker als het nog onaangetast is. De sneeuw maakte het wel moeilijk om te fotograferen. John had uit voorzorg een handdoek meegenomen, die hij telkens over het fototoestel hield, zodat deze niet nat werd. De kleine sneeuwvlokjes werden naarmate het later werd steeds groter. We zagen al kinderen met sleetjes lopen. Die gingen allemaal naar Central Park, want daar was het nu te doen. Volop sneeuwplezier. Wij hebben er mooie foto's kunnen nemen. Na een tijdje zijn we teruggegaan naar het hotel. Even opfrissen, een droge broek aandoen en natuurlijk opwarmen.

Ondertussen bleef het maar sneeuwen en er lag al flink wat sneeuw. De voorspellingen waren dat het de hele nacht door zou gaan en dat er op maandag een halve meter zou liggen. Het werd ook steeds kouder en dat was duidelijk voelbaar toen we buiten kwamen. Door windsnelheden van zo'n 80 km/u was de gevoelstemperatuur inmiddels -21 graden. John had een petje op, waardoor de sneeuw niet direct in zijn gezicht kwam. Ik had een muts op en mijn gezicht werd helemaal nat. Dat leverde door de wind schrale wangen op. Nog steeds waren we niet uit het veld te slaan. We zijn richting Times Square gelopen en daar was het bijzonder rustig. Natuurlijk liepen er mensen mensen rond, maar lang niet zo veel als op een 'normale' dag. Dat was een rare gewaarwoording. De mensen die er liepen, waren net als ons extra dik gekleed. Er waren zelfs mensen met skipakken en skibrillen op. Een beetje overdreven.... Maar ja, aan de andere kant zullen zij het iets warmer hebben gehad als wij, denk ik. Dat het heel erg koud was kon je wel zien aan de auto's. Daar hingen de ijspegels aan. John was echt een 'die hard', want hij bleef maar foto's maken. Als ik het even probeerde, dan voelde ik binnen een mum van tijd mijn handen niet meer. Ik ben onder een afdak gaan staan en heb genoten van wat ik allemaal zag. Mensen met koffers, die aan het ploeteren waren om vooruit te komen in de sneeuw. Reporters van het nieuws die verslag uitbrachten van de sneeuwstorm...het was allemaal erg leuk om te zien. Ondertussen waren mensen van de gemeente bezig om de voetpaden sneeuwvrij te maken. Dat hielp natuurlijk niet, want hier kon je niet tegenaan vegen. Het bleef maar vallen. Gelukkig stond ik droog en had ik mijn Ugg's aan, zodat ik in ieder geval geen koude voeten had. Zo af en toe kwam ik onder mijn schuilplaats vandaan en hebben we rondjes over Times Square gelopen. Ik was wel blij dat we een dag langer in New York zouden blijven. We hadden maandag nooit terug kunnen vliegen. Nu konden we tenminste genieten van de sneeuwstorm en de dag erna. Ik had dit niet willen missen. Ik heb Times Square nog nooit op deze manier gezien. Soms leek het wel een filmset.

We hebben het lang volgehouden op Times Square en we merkten dat we weer wat beweging nodig hadden. De kou trok in ons lijf en dan kun je maar beter lopen, zodat je bloedsomloop je weer wat warmte geeft. Op naar Rockefeller en 5th Avenue. Daar was het niet anders dan op Times Square. Rockefeller Center was verlaten. Een dag terug kon je hier over de koppen lopen, zeg maar. En nu? Nu was het stil... Op een enkeling na waren wij er alleen. Dat is toch wel heel erg gek, hoor. Via 5th Avenue zijn we uiteindelijk naar het hotel gelopen, want het werd echt te koud. We besloten om maandag lekker vroeg uit bed te komen, zodat we de wijken met sneeuw konden gaan bekijken. Wordt vervolgd dus...

Hieronder een slideshow van de foto's die we gemaakt hebben.

Dag 3 en 4 in New York

Vandaag is het kerst. Het wordt dus niet het gebruikelijke 'veel eten- en uitbuiken dag', maar een actieve dag. Nadat we heerlijk geslapen hadden en een smakelijk ontbijt hadden genuttigd, was het weer tijd om te genieten van de stad New York. Op dag 3 stond Chinatown en Greenwich op de planning. We hadden de metro genomen naar Canal Street. Deze straat loopt door Chinatown en grenst tevens aan Little Italy. Eenmaal uitgestapt vervolgde we onze weg naar de winkelstraatjes van Chinatown. Onderweg werd het één en ander in mijn oor gefluisterd door de Chinezen. Gucci Gucci, Prada Prada, Rolex watches...en nog veel meer. Allemaal echt....Yeah right! Afin, het fototoestel werd tevoorschijn gehaald, want we waren al in de chaos van Chinatown. Een bezoekje aan deze wijk is als een uitstapje naar China. Als je hier rondloopt kun je (bijna) niets meer lezen of verstaan (behalve dan Gucci, Prada etc...hahaha). Je laat je neus de weg wijzen en volgt gewoon de geuren van verse vis en groenten. Veel kruidenwinkels, de restaurant met de befaamde Peking Duck, stomerige keukens en veel rommelwinkeltjes waar ze souvenirs en andere snuisterijen verkopen. De viswinkels moet je echt een keer bezoeken. Het is lastig om die te fotograferen, omdat de verkopers niet staan te springen om op de foto te komen. Plus staan we natuurlijk gigantisch in de weg voor de klanten die wél iets komen kopen. Als ze even afgeleid waren, dan schoten we gauw een paar plaatjes. Naast fotograferen hebben we natuurlijk onze ogen uitgekeken in deze viswinkels. Zoveel soorten vis en nog maar niet gesproken over de grootte ervan.

Al lopend door de straten kwamen we bij Columbus Park. Ooit was dit een beruchte en zeer criminele krottenwijk in het centrum van Manhattan, genaamd Five Points. Five Points, omdat dit het kruispunt is van vijf straten die bij elkaar komen aan het zuidelijke einde van wat nu bekend is als Columbus Park. Het is tevens het enige park in Chinatown. Vandaag de dag komen hier veel Chinezen bij elkaar om te gokken, om andere locals te ontmoeten en om Tai Chi uit te oefenen. Er werd al volop gegokt. Ook hier was men niet echt bereid om op de foto te gaan. Niet dat ze dit zeiden, maar sommige gezichten spraken boekdelen en die sloegen we dan maar over. Een enkeling zat zo in het spel, dat die niet eens in de gaten hadden dat ze door John werden gefotografeerd. Na een half uurtje vonden we het weer welletjes. Ik vind Chinatown superleuk om te bezoeken, maar het constante geroggel van de Chinezen vind ik iets minder.

De volgende wijk die we hebben bezocht was SoHo. SoHo staat voor 'South of Houston (Ten zuiden van Houston Street). In de 19de eeuw was het vooral een achterbuurt die bekend stond om haar bordelen. Later werd het een industrieële wijk en dat kan je goed zien aan de architectuur van de gebouwen. Dit industrie gebied werd ook wel “Cast Iron” (Gietijzer) genoemd. Veel gebouwen waren vroegen als fabriek of opslagplaats in gebruik. Nu is het een trendy wijk en je mag je gelukkig prijzen als je hier een appartementje kunt betalen. Het is zo'n contrast om van Chinatown naar SoHo te gaan. Dat vind ik zo leuk aan New York. De verschillende wijken met allemaal hun eigen karakter. We hebben erg genoten van onze wandeling door SoHo.

Van SoHo naar Greenwich. Greenwich is waarschijnlijk de meest authentieke en romantische wijk van New York. Hier loopt alles schots en scheef, er zijn steegjes en verborgen hofjes. De rustige straatjes, de prachtige oude bomen die de straten karakter geven en natuurlijk de prachtige huizen. Het is fijn om hier rond te lopen, even weg van de drukte van Times Square. Helaas was het al 3 uur en het begon al te schemeren. We hebben er nog wel wat foto's gemaakt, maar uiteindelijk werd het toch te donker en besloten we om op een andere dag verder te gaan met onze wandeling door de wijken van New York. Wel zijn we voordat we de metro zouden pakken nog even langs de Tiles of America gegaan op de hoek van 7th Avenue en 11th Street. Tiles for America zijn gedenktegels voor de slachtoffers van de aanslagen van 11 september. Duizenden tegeltjes werden hier aan het hek gehangen de dagen na 9/11. De kunstenaars zijn familieleden, schoolkinderen en anderen die betrokken waren bij de aanslagen op het World Trade Center. Elk tegeltje verteld een verhaal en het is nog steeds indrukwekkend om het te zien. Voordat we onze gebruikelijke avondwandeling zouden gaan maken, zijn we eerst wat gaan eten en naar het hotel gegaan.

We zaten op de kamer naar het nieuws te kijken, toen we hoorden dat de sneeuw die werd verwacht wel eens een snow blizzard kon gaan worden. Oftewel een sneeuwstorm. Het zou zondag beginnen met sneeuwen en het zou doorgaan tot maandagochtend. Maandag was de dag waarop we weer terug zouden vliegen naar Washington. We bleven de berichtgevingen nauwlettend in de gaten houden, maar het voorspelde niet veel goeds. Nou ja, de sneeuw is natuurlijk wel leuk, maar niet het cancelen van je vlucht. Die kans was toch wel groot geworden. We wilden het risico niet nemen om vast te zitten op de luchthaven en we besloten dan ook om een dag langer te blijven. Even een belletje naar United Airlines en de vlucht was geregeld. We zouden een dag later naar huis vliegen. Ook in het hotel waar we verbleven was het geen probleem om een nacht extra bij te boeken. Wel tegen een beetje een overpriced tarief, dat dan weer wel.... Het belangrijkste was dat we geen zorgen zouden hebben of we maandag wel of geen vlucht hadden. Natuurlijk vond ik een extra dagje in New York ook helemááál niet verkeerd! Nog blijer hebben we 's avonds onze avondwandeling gemaakt.

Dag 1 en 2 in New York

We zitten inmiddels al in 2011 dus hoog tijd om mijn blog bij te werken. Zoals jullie hebben kunnen lezen zijn we naar New York geweest. Op woensdag 22 december zijn we naar New York gevlogen. Alles ging vlotjes, we hadden zo een de taxi in New York en binnen een mum van tijd stonden we voor ons hotel; het Hilton New York. Het is een groot hotel en ligt erg centraal. John is Gold member en daardoor kregen we een upgrade naar een betere kamer. De kamer zag er weer goed uit, met warme kleuren. New York heeft erg veel last van bedbugs, dus voor alle zekerheid hadden we een checklist meegenomen om te zien of er bedbugs op onze kamer waren. Na een grondige inspectie van John (kan zo bij CSI gaan werken…) werd de kamer goedgekeurd en konden we ’s avonds met een gerust hart het bed instappen. Even snel onze koffers leeggemaakt en daarna natuurlijk de stad in. Deze dag zouden we rustig aan doen. We hebben rondgelopen door Central Park en de omgeving van ons hotel. ’s Avonds zijn we naar 5th Avenue, de kerstboom bij Rockefeller, de schaatsbaan bij Bryant Park en vervolgens naar Times Square gegaan. Daar is het altijd een drukte van belang. De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan het MoMA. Voor dit museum hoefden we alleen maar de straat over te steken bij ons hotel. Lekker dichtbij dus. Dit museum is bij ons favoriet. Wij houden van moderne kunst en het MoMA heeft altijd leuke exposities. Nadat we er een paar uurtjes vertoefd hadden, zijn we verder op pad gegaan. Het nadeel in de winter is dat het al vroeg schemerig wordt. Daardoor was er geen tijd meer om naar een wijk te gaan. We hebben rondgelopen door de straten van New York en Central Park. We zijn nog even naar Madison Avenue gelopen, waar de flagship store van Ralph Lauren zit. Daar zag ik de poncho hangen die ik bij ons in Tysons Corner ook al heb zien hangen. Ik was er nog steeds helemaal weg van. De poncho was al twee keer afgeprijsd, maar ik besloot toch te wachten tot na de kerst. De winkels komen dan met nog meer afprijzingen en het is de moeite om dan terug te komen. Onze magen begonnen te rammelen van de honger en we hoefden niet na te denken waar we zouden gaan eten. De Brooklyn Diner bij Carnegie Hall is al jaren onze favoriet. Dit restaurantje is zeer geliefd bij de locals en toeristen. Het is er meestal erg druk en het eten is altijd goed. Hun befaamde Cheeseburger Deluxe ging er dan ook weer moeiteloos in. Nog nooit heeft een ander restaurant hun hamburger overtroffen. Als dessert kozen we de Strawberry cheesecake. Zo lekker!

De volgende dag zijn we met de metro naar Brooklyn gegaan. Vandaaruit zouden we later over de Brooklyn Bridge teruglopen richting downtown. Het weer zat ons erg mee, want het was een strakblauwe lucht. Dat is altijd leuk, zeker als je foto’s maakt van de skyline van New York. De laatste keer dat we in New York waren was al weer 2 jaar geleden en inmiddels is er veel veranderd. Zo is er een nieuw park aangelegd, namelijk het Brooklyn Bridge Park. Sinds maart 2010 is Pier 1, een gedeelte van dit park, geopend voor publiek. Ze zijn nog niet klaar, want er komt nog veel meer bij. De verwachting is dat in 2013 fase 1 helemaal af is. Het is een leuk park geworden. Je kunt hier heerlijk wandelen en in de zomer kun je er picknicken op één van de grasvelden. Overal staan bankjes zodat je op zijn tijd even kunt gaan zitten en het uitzicht op je in kunt laten werken. Het was wel jammer dat de Brooklyn Bridge deels was ingepakt. Dit heeft te maken met renovatie werkzaamheden die tot 2014 gaan duren! Dat is een heel lange tijd! Gelukkig hebben we er heel veel foto’s van, dus een must om de brug te fotograferen hadden we niet. We hadden ondertussen genoeg plaatjes geschoten van de skyline en het was tijd om naar de overkant te lopen. Eenmaal op de brug bleek dat je ook niet echt over de rand kon kijken, omdat er schotten van hout waren geplaatst. Pas op het laatste stuk hadden we uitzicht vanaf de brug. Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden zijn we naar Pier 17, South Street Seaport gelopen. South Street Seaport is gelegen op de plaats waar zich ooit de drukste haven van de Verenigde Staten bevondt. Fulton Street, in het centrum van de wijk was vroeger een van de drukste straten van de stad, zeker nadat er in 1821 een vismarkt opende. Hier vertrok ook de veerdienst naar Brooklyn.

Verder hebben we die dag door de straten van downtown NY gelopen. We wilden graag de Nederlandse huisjes zien. Tot nu toe hadden we die nog niet gevonden, maar na wat speurwerk van John vonden we het deze keer vrij snel. Zo grappig om de Nederlandse bouwstijl tussen de hoge gebouwen te zien. Natuurlijk konden we het niet laten om ook nog even naar Wall Street te lopen. Hier is het altijd druk met toeristen en er werd volop gefotograafeerd. Alle andere jaren was het wat mooier versierd. Zo waren de pilaren van de Stock Exchange altijd versierd met lichtjes. Zodra het donker werd, zag je de Amerikaanse Vlag op de het gebouw verschijnen. Dit jaar was het nogal sober. Ook hier bezuinigingen? Het werd al snel schemerig en nu we toch in de buurt waren, zijn we doorgelopen naar Battery Park. Vanaf dit park heb je uitzicht op het vrijheidsbeeld. De zon ging onder en we waren nog net op tijd voor de zonsondergang. Het was inmiddels erg koud, wat het fotograferen iets moelijker maakte. Toch hebben we nog foto's kunnen nemen van het vrijheidsbeeld met de zonsondergang. Het was mooi geweest en we besloten om weer terug te gaan naar het hotel.

Dan is het toch best fijn om een hotel midden in het centrum te hebben. Je kunt er zo weer even terug naartoe gaan om te relaxen en jezelf op te frissen. Na een kleine break zijn we, gewapend met fototoestel, naar Times Square gegaan. Wat een drukte is het hier altijd. Zo leuk om te zien. Soms wel irritant als de 'Remie's' (je weet wel van 'alleen op de wereld') onder ons ineens stil gaan staan, terwijl de rest achter hen aan het lopen is. Maar ach, dat kon de pret niet drukken en we hebben hier mooie plaatjes kunnen schieten. Het is best lastig om dit zonder statief te doen. We hebben dan ook besloten om ons hier in te gaan verdiepen en een statief met de tijd aan te schaffen. We zagen ook dat het één en ander is veranderd op Times Square. Fietsen is nog altijd sterk in opkomst in New York. Het was al weer twee jaar geleden dat wij op Times Square hebben gelopen en we zagen nu dat er fietspaden zijn aangelegd en er nog maar aan één kant auto’s langskomen. Het autogekke New York is nog altijd niet gewend aan de fietser, dus soms hield ik mijn hart vast. De gemeente heeft al honderden kilometers fietspaden in de afgelopen vier jaar aangelegd. Er zijn tevens ‘terrassen’ aangelegd, waar de toerist op een Frans Bistro stoeltje van de omgeving kan genieten. Het zal even wennen worden voor de New Yorker, maar Times Square wordt overgenomen door de fietser en voetgangers….