The Proposal.....

Ik heb het hier niet over de film The Proposal, maar over mijn eigen huwelijksaanzoek. Ja, jullie lezen het goed; ik ben ten huwelijk gevraagd op de vakantie. Het was zo mooi en totaal onverwacht. Je moet weten, wij zijn al 21 jaar bij elkaar. Nu vertrekken we naar Amerika en is het eigenlijk een 'moetje' om te trouwen. Dat gaan we dan ook doen. Gewoon naar het gemeentehuis, aan het loket een krabbel zetten en klaar...kunnen we gelijk ons paspoort laten verlengen...hihihi. Nou ja, misschien gaan we de krabbel zetten in een daarvoor reserveerde ruimte waar de getuigen ook fatsoenlijk kunnen zitten. De 'echte' trouwceremonie houden we pas als we terug zijn uit Amerika. Dan hebben we echt de tijd om alles goed te plannen en te regelen om er een mooie dag van te maken. Nu is er de tijd er gewoon niet voor, dus gaan we alleen voor het papiertje.


John vond wel dat ik traditioneel ten huwelijk gevraagd moest worden. Dat hoort er gewoon bij. We doen het al anders zoals de meeste stellen, dus hij gunde mij mijn huwelijksaanzoek. Ik, zo naïef had helemaal niets door. We zaten op Key West in onze favoriete B&B The Paradise Inn. Zoals gewoonlijk in onze 'eigen vertrouwde' kamer. Ik was druk bezig met mijn haar te föhnen en me op te doffen voor een avondje in Key West. Toen ik de badkamer uitkwam, stond John mij op te wachten. Hij had ons nummer opgezet van Edwin McCain ~ I could not ask for more. Hij pakte mijn beide handen vast en nam me mee naar buiten. Eenmaal buiten stonden er op de tafel 21 theelichtjes te branden. Elk lichtje stond symbool aan één jaar relatie. Dan zijn 21 theelichtjes best veel hoor. Een fles champagne stond in een koeler met twee glazen. Klaar om geopend te worden, maar eerst heeft hij me heel lief toegesproken (wat ik lekker voor onszelf houd) en daarna op zijn kniëen met de vraag: Wil je met me trouwen?


Daar sta je dan, met de liefde van je leven op zijn knieën, in een prachtige tropische tuin, met de kikkers van de achterburen op de achtergrond en hier en daar een krekel die zich ook lieten horen.... Ondertussen kon ik het al niet droog houden en heb natuurlijk geantwoord met: Ja, ik wil! (met een dikke uitroepteken) Het was allemaal zo mooi, romantisch en intiem. Met alleen ons tweetjes; met onze song op de achtergrond; met die prachtige omgeving zal ik deze avond, maandag 17 augustus, nooit vergeten! De champagne werd geopend en we hebben nog lang genoten van deze bijzondere avond.

John had overigens twee opties; hij had me ook willen vragen in Washington, voor het Lincoln Monument. Daar ligt boven aan de trap een marmeren steen, waar Martin Luther King ooit heeft gestaan. Zijn befaamde woorden I have a dream staat daar in geëtst. Daar had hij willen vragen wat mijn droom was. Afgaande van het antwoord wat ik hem gegeven zou hebben, zou hij daar op doorgegaan zijn en mij daar ten huwelijk hebben gevraagd. Nu was het die dag heel erg druk, ontzettend warm en ik had de steen ook al gezien, maar liep vervolgens weer door. Tja, daar stond John dan...weg moment! Daarnaast besefte hij zich ook wel, dat als hij daar op zijn knieën mij had gevraagd er een boel hysterische Amerikanen getuigen zouden zijn. Jullie weten hoe zij zich kunnen uiten...met een hoop gegil en geklap en daar had hij ook niet zoveel zin in. Hij kent mij zo goed en weet dat het mij om het moment gaat en niet wie er omheen staat. Geen poeha, gewoon wij. Ons mooie moment, waar alleen de krekels en de gecko's getuigen van waren.