Nieuwe omgeving, nieuwe beesten

Genoeg over de verhuizing. Laten we het eens over de beestjes van deze omgeving hebben. We beginnen met de ‘house lizzard’ oftewel de kleine huis hagedis. Deze kleine hagedisjes kom je dus overal tegen in huis. In je slaapkamer, in de voorraadkast, op de trap, in de woonkamer…nou ja, eigenlijk overal dus. In het begin schrok ik er enorm van. Ik zag er één in de voorraadkast. Ik schrok zo, dat ik de deur gelijk weer dicht smeet. Niet dat dat iets uit zou hebben gemaakt, want de spleet onder de deur is zo groot dat de kleine hagedis er zo onderdoor had kunnen lopen. Ik riep John en verzocht hem het beestje uit de voorraadkast te halen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want ze zijn snel, heel snel. Maar na een paar pogingen had hij het beestje te pakken. Dierenvrienden als wij zijn, werd het hagedisje buiten weer vrijgelaten. Dat die beestjes ook overal inkruipen ondervond ik bij de Homedepot, de bouwmarkt hier. We stonden bij de kassa en we moesten afrekenen. Ik moest mijn militaire pasje (voor de militaire discount ofcourse) uit mijn portemonnee pakken. Het is zo’n grote portemonnee die je uit kan klappen. Toen ik dat deed zag ik toch een kleine hagedis in mijn portemonnee. Whaaahhh! Ik heb niet gegild in de winkel, maar in mijn interne ik gilde ik het uit. Ik stootte John aan en wees naar het kleine beestje, die niet van mij onder de indruk was. Hij sloeg hem uit mijn portemonnee. Voordat jullie dat zielig gaan vinden, ze springen ook van de trap af zo naar beneden dus ze kunnen wel tegen een stootje. Het moet niet gekker worden. Dat hagedisje had dus al die tijd in mijn tas en portemonnee gezeten.

Tegen de avond komen ze ook op het balkon. Tegen de muur weliswaar, dus ik heb daar niet zo veel problemen mee. Ze zitten buiten, dar waar ze horen. In het begin waren ze nog met vier, maar bij de telling van de laatste keer hadden we er 18. Blijkbaar vinden ze het wel gezellig bij ons. Ze zitten soms bij elkaar of gaan hun eigen weg. Overdag zie je ze niet op het balkon. Het zijn grappige beestjes, zo lang ze maar buiten blijven.

We hebben in de tuin ook een grotere variant van de hagedisjes. Laatst zat er één onder het raam. Ik keek naar buiten en keek het beestje recht in de ogen aan. Best een flinkerd hoor. Vervolgens liep hij naar de rand van het zwembad en bleef daar even zitten. Ik heb van binnenuit een foto genomen. Niet helemaal scherp, maar jullie krijgen een idee. Voor de hagedissen ben ik niet bang. Ze lopen weg als je in de buurt komt en doen niks. Alleen van die kleintjes schrik ik af en toe, omdat ze dan net voor je voeten weglopen.

 

Kennen jullie trouwens die serie van de roadrunner nog? Miep miep….zoefffff! Nou, die hebben we hier ook. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik deze roadrunner zag. Wat een grappig beest is dat zeg. Best groot en zoals in de serie loopt hij ook heel snel. Vliegen kan ie natuurlijk ook, maar hij is meer bekend van zijn snelheid over de grond. De roadrunner fotograferen is lastig, want ze hebben je snel in de gaten en zijn daarna vliegensvlug er van tussen gepiept. Van dit soort beesten kan ik echt genieten. Gewoon omdat ze zo grappig zijn.

 

 Op een avond liep ik nietsvermoedend naar de keuken totdat ik iets op de grond zag zitten. Het was een beetje donker in de keuken dus ik deed wat meer licht aan en…. Mijn adem stokte even… Een schorpioen! Een kleintje, maar het blijft een schorpioen! In mijn huis! Ik zette het glas neer, rende naar boven naar het balkon waar John zat, riep heel snel dat hij moest komen want er zat een schorpioen in de keuken. Hij volgde me meteen en daar stonden we dan. Oog in oog met een schorpioen. Wat te doen? Onze Nederlandse vliegenmepper is geschikt voor vliegjes van normaal formaat, maar een schorpioen ermee dood meppen…dat zou niet gaan lukken. John pakt zijn slipper en tjakkaa! Oh, nog een keer… Tjakkaa! Dood? Ja…. Pfff, ik kon weer ademhalen. Ik weet dat dit wat tegenstrijdig is, omdat ik eerder schreef dat wij dierenvrienden zijn, maar een schorpioen in huis en dat voor het eerst… Tja dit was dus de meest logische eerste reactie van ons. Ik hoop niet dat ik nog eens een schorpioen tegenkom. In ieder geval niet als ik alleen thuis ben. Krijg er de kriebels van!

En dan zit je op een avond op het balkon. Ik was wat op mijn iPhone bezig en John had zijn ogen even gesloten. We hebben sfeerverlichting op het balkon, maar mijn ogen werden naar rechts getrokken. En omhoog… Ik zag wat bewegen. Mijn ogen moesten even focussen, maar wat ik toen zag… Ik kon alleen maar: Oh my god, oh my god, oh my god uitbrengen. Ik tikte John aan en zei ‘daar, tegen de muur… Doe iets. Hij zag nog niet wat ik zag en ik wees, op een veilige afstand, naar het beest tegen de muur. Een mega grote spin! Ik wist het gelijk. Dit was een tarantula (vogelspin). Met haren op de poten en een heel dik lijf! Ik ben bang van spinnen. Kleintjes kan ik nog wel handelen, maar deze grote jongens gaat mijn boekje te buiten. Ik riep tegen John, vang hem, vang hem…nog net niet hysterisch. Maar ja, hoe? Ik glipte naar binnen, zo snel al ik maar kon. John ging op zoek naar iets waarmee hij de spin kon vangen. Een schoenendoos moest volstaan. Ook de trap werd erbij gepakt, want de spin zat te hoog. De eerste poging om de spin in de doos te krijgen mislukte, maar John herpakte zich snel en probeerde het nog een keer. Ja! Hebbes! Deksel dicht, hoppa! Dat beest moest natuurlijk wel even nader bekeken worden. In de garage vonden we een transparante box. Met een geïmproviseerde deksel probeerde John de spin erin te krijgen. Laat ie er nou net naast vallen, waarop ik weer een gil liet horen en een meter terugsprong. Hij had de spin weer snel in de doos en kon hem daarna in de transparante box doen. Ook al zit dat beest ergens in, ik bleef het eng vinden om ook maar in de buurt van de spin te komen. Met mijn armen helemaal gestrekt vooruit en mijn lichaam voorovergebogen heb ik zo goed en kwaad als het kan wat foto’s gemaakt van de vogelspin. Jemig, wat was deze groot. Die poten zo harig…iew! Daarna heeft John de spin naast het huis bij de bosrand weer vrijgelaten.

Ik ging er van uit dat deze spin gewoon een keer verdwaald was en per ongeluk bij ons op het balkon terecht was gekomen. Helaas… de volgende dag zat er één overdag op de houten vloer van het balkon. Ik gooide de deur dicht, riep John en hij kwam weer met de schoenendoos naar boven. Hij had de spin deze keer zo te pakken. Ik hoefde de spin niet nog een keer te zien. Ik krijg daar zo de kriebels van, nog meer als van de schorpioen. Afin, als je nu denkt dat het wel klaar is met de spinnen, dan heb je het mis. Voor een derde keer zat er een spin op het balkon. John wist inmiddels hoe laat dat het was en stond binnen een mum van tijd met een trap en schoenendoos op het balkon. De dagen erna heb ik telkens alles gecheckt op het balkon voordat ik rustig kon gaan zitten.

De laatste keer dat ik een Texas Brown Tarantula zag was buiten. John kwam mij halen en ik had al zo’n voorgevoel waarvoor. Ja hoor, daar zat de spin. Op de grond naast het zwembad. Ik heb er foto’s van durven te nemen. Wel met mijn hart in mijn keel en de angst dat de spin ineens mijn kant op zou komen, maar hij staat er op. Weet je, ik hou van wollige harige beestjes. Hondjes, konijntjes, katten… maar geen harige beestjes zoals deze spinnen. Het gegeven dat ik nog wel eens oog in oog kom te staan met de vogelspin en dat John dan niet thuis is om deze te vangen heb ik nog maar even uit mijn gedachte geblokt. Niet aan denken! En heel erg hopen dat het ook niet gaat gebeuren! Ineens vind ik al die hagedisjes helemaal niet meer erg, gek hè… Jullie begrijpen nu wel dat het voor mij even omschakelen is van de beestjes die ik in Virginia om me heen had en de beestjes waar ik nu mee te maken heb. Ja, ik mis mijn eekhoorntjes, chipmunks en hertjes...

 

Voor alle foto's klik hier.