Als bedankje voor het mogen blijven slapen bij Myrthe en
Dennis, hebben wij ze op donderdag mee uit eten genomen. We besloten om in
Reston bij een Italiaan te gaan eten. Het was een heerlijke avond en natuurlijk
vroegen we om een tafel buiten. We hebben er lekker gegeten en veel
herinneringen opgehaald. Onze laatste avond in Virginia hadden we niet beter
kunnen afsluiten dan met Myrthe en Dennis. Bij hun thuis hebben we nog een
afzakkertje genomen en zijn daarna naar bed gegaan. Op vrijdag zijn we de dag
begonnen met een heerlijk ontbijt. Croissantjes, verse jus, gekookt eitje… zo
ontzettend lief van Myrthe. Dennis bleef voor de gelegenheid thuis totdat wij
vertrokken. 
We moesten de auto nog inladen en dat was nog een hele uitdaging. We
hadden stiekem toch best veel bij ons. John had donderdag al even gekeken hoe
alles er ongeveer in moest. De bench in het midden, tussen onze stoelen. De
rest van de spullen er omheen, erop en eronder. Ik zag best tegen de reis op.
Vooral hoe Esmee het zou ervaren. Normaal gesproken is het ritje naar de
dierenarts van 10 minuten een drama. Een luid gemiauw en een kat die enorm
gestresst is. We zouden 
We hebben afscheid genomen van Myrthe en Dennis en zijn
vertrokken richting Texas. We zouden een tussenstop maken vlakbij Nashville.
Het hotel hadden we voor de zekerheid maar van te voren geboekt. We wilden niet
het risico lopen om ’s avonds eindeloos op zoek te moeten gaan naar een hotel
waarbij een huisdier op de kamer mocht. We waren de bocht nog niet om en Esmée
liet zich horen. Ojee…daar gaan we dan. Ik kan daar zo slecht tegen, want ik
heb dan zo’n medelijden met het beestje. Want is ze bang of is ze misselijk? De
muziek maar wat harder zetten hielp er ook niet echt aan. Op zo’n moment zou je
wel willen dat er een tijdmachine bestond. Waarbij je met één klik op de knop
in Texas zou staan. Het gemiauw ging nog even door tot we op de snelweg kwamen.
Het werd stil in de bench. Ik moest wel even achterom kijken of alles goed
ging. Esmée is tenslotte al 14 jaar, je weet het nooit hè… Nog niet helemaal in
de relax mode maar wel half liggend zat ze vooruit te kijken. Ik denk dat ze
zelf ook het vermoeden had dat de rit nog best een tijdje kon gaan duren. Ik
moet zeggen dat je dan zelf ook wat rustiger in de auto zit. We hadden alles
bij de hand. Water, Redbull, chips, M&M’s en dropjes. Alles om de autorit
maar zo comfortabel mogelijk te maken. 
De autorit verliep prima. Ik wisselde
John af met rijden, aten een hamburger in de auto. Want ja, we zaten natuurlijk
met Esmée. Die konden we niet zo maar in een bloedhete auto achterlaten. Dus
met een beetje camping gevoel hebben we geluncht in de auto. Wederom kwam ik
tot de conclusie dat kamperen niet echt mijn ding is. Daarna ging John weer
rijden. Esmée was voorbeeldig tijdens het rijden. Ze ging zelfs al languit
liggen. Ik was ontzettend trots op haar. Good job, Esmée! Rond 7 uur kwamen we
bij het hotel aan. Daar begon de volksverhuizing weer opnieuw. Met onze spullen
op het karretje en een poes die zich logisch weer even liet horen gingen we
naar de kamer. Die werd door Esmée even grondig geïnspecteerd. Nadat ik alles
voor Esmée op de kamer had gezet, zijn we gaan eten. We hadden best honger gekregen en lieten het
ons dan ook goed smaken. Nadat we gegeten hadden zijn we weer terug naar het
hotel gegaan en hebben nog wat televisie gekeken. Na de eerste lange autorit
hadden we geen moeite om in slaap te komen. 
De zaterdag brak aan en we gingen naar de lounge om wat te
eten. Terug op de kamer ging John, bij gebrek aan karretjes, een paar keer op
en neer naar de auto met de spullen. Uiteindelijk heeft hij iemand van het hotel kunnen overhalen
om iets te gaan halen waarop wij met onze spullen naar de auto konden. Daar
begon het inladen weer. Maar John werd er al handig in en we waren al snel
ready to go. Het kwam Esmée allemaal bekend voor, die ging maar weer gelijk in
de relax mode. Daar gingen we weer. Vanavond zouden we in Cedar Hill aankomen
met aansluitend de sleuteloverdracht met de huurbaas. Het was best nog een
afstand die we moesten rijden en we hadden geen idee hoe laat we aan zouden
komen. 
De rit verliep ook deze dag prima. Af en toe even stoppen om te benen te
strekken, ik een tijdje achter het stuur zodat John uit kon rusten en zo
kachelden we lekker door. Om 1 uur reden we voorbij Memphis, staken de
Mississippi River over en reden de staat Arkansas binnen. Het heeft zo’n 4 uur
geduurd voordat we een andere staat bereikte… Namelijk de staat waar we gaan
wonen, Texas! Het was inmiddels 5 uur geweest. Pfff, we moesten nog 
Maar om half 8 zagen
we de skyline van Dallas, het zou nu niet lang meer duren. John mailde naar de
huurbaas dat we er bijna waren zodat ook zij richting Cedar Hill konden gaan.
We hadden inmiddels honger gekregen, maar we moesten eerst nog even de sleutel
in ontvangst nemen. Garreth, onze huurbaas mailde terug dat ze in de buurt een
hapje aan het eten waren en dat de voordeur van het slot was. We konden bij
aankomst gelijk naar binnen. Voor de tweede keer kwam ik de straat ingereden.
Nog allemaal onwerkelijk parkeerde we de auto voor het huis. Het is toch altijd
weer spannend als je voor de tweede keer het huis binnen stapt. Is die klik er
nog steeds? Hoe ziet het eruit nu het leeg staat? John had me naar aanleiding
van zijn tweede bezoek aan het huis, al wat voorbereid dat er toch wel wat
achterstallig onderhoud was aan het huis. Hier en daar scheuren door
verzakking/funderingsprobleem van het huis. Ik zag het nu ook, maar ja. We
hadden immers al getekend en nog steeds had ik een redelijk goed gevoel bij het huis. De
huurbaas en zijn vriendin kwamen rond een uur half 9. Het was leuk ze te
ontmoeten. Nog vrij jonge mensen. De sleuteloverdracht duurde wel wat langer
dan wij gepland hadden. We moesten nog steeds gaan eten. Onze magen begonnen te
knorren. 
Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij zijn ze rond 10 uur weggegaan.
Daarna hebben we alles voor Esmée weggezet. Die zou in het huis blijven slapen
en wij in een hotel. Nadat alles klaar stond voor de poes zijn we naar het
hotel gereden en hebben ons ingecheckt. Er lag een restaurant naast het hotel
en daar zijn we maar naar toe gegaan. John had inmiddels erg dorst gekregen en
wel zin in een biertje. Hij bestelde een ‘tall one’. Het is altijd afwachten
wat ze onder een klein of een groot glas bier verstaan. De big, bigger, biggest
regel kwam hier duidelijk weer naar voren. Jemig, wat een glas, vaas, kelk,
pint…hoe je het ook wilt noemen. Naast het bier en een Cosmootje hebben we ook
wat gegeten en daarna terug naar het hotel gegaan. Het was wel weer mooi
geweest voor die dag. Moe, maar blij dat we de lange reis achter ons hadden. Voor alle foto's klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten