Huizenjacht deel 2

De huizenjacht ging verder. Alle huizensites werden weer bekeken. Maar wederom viel er veel af omdat huisdieren niet waren toegestaan of de leasetermijn niet toereikend was. Positief blijven werd steeds moeilijker. De tijd begon immers te dringen, want de verhuizers zouden 11, 12 en 13 juli komen. We keken ook weer naar koophuizen die we zouden kunnen benaderen voor verhuur. Maar dan moesten de huizen al wel een tijdje te koop staan want anders had dat ook geen zin. Ook moesten we een beslissing nemen. Wanneer nog een keer richting Washington om huizen te gaan bekijken? We planden een datum. John zou onze makelaar Joel inlichten over de het volgende bezoek. Het is namelijk wel handig om zeker weten dat je makelaar in die periode tijd heeft. Het antwoord van Joel was verrassend. Hij vroeg ons om nog even te wachten met het boeken van de tickets, want de eigenaar van het huis in Great Falls (ja, die zich had teruggetrokken) had contact opgenomen met Joel om te vragen of wij het huis nog wilden huren. Ja dat wilden we zeker. 

We zaten nog wel met een probleem. De 25 kilometer eis. Blijkbaar mag de afstand van woning naar plaats van tewerkstelling niet meer bedragen dan 25 kilometer. En ons huis in Great Falls lag op 35 kilometer. Een huis dat we in april op het oog hadden was om die reden ook al afgewezen. Met deze eis werd het niet bepaald eenvoudiger om een huis te vinden. Hoe dichter bij Washington, hoe hoger de huurbedragen werden. Dus minder huis voor meer geld. Een regel waar ik me niet goed in kan vinden. Ik snap ook wel dat ze liever niet hebben dat je op meer dan 50 kilometer van je werk woont, maar in ons geval ging het om 35 kilometer. 10 kilometer verder dus en dat is in Amerika niets. In 2009 was het geen probleem toen we in Great Falls gingen wonen. In Texas woonde we zelfs op 62 kilometer van het werk....ja echt! Maar nu, regels zijn regels....zucht. 

Afin, eerst moest de beste man van het huis nog overstag gaan. Hij moest met zijn accountant bespreken en alle eisen op papier zetten. De tijd tikte langzaam weg. De tickets werden met de dag duurder. Omdat er nog niets zeker was en wij genoodzaakt waren om een keuze te maken, besloten we om toch maar die kant op te gaan. De tickets werden geboekt. Van 20 t/m 28 juni stond een nieuwe trip gepland. 

Op zondag 10 juni kregen we van onze makelaar te horen dat Tom de eigenaar definitief wilden verhuren. De bal lag bij ons. John belde maandag met defensie. John hield een pleidooi hoe lastig het was om een huis te vinden, voor 4 jaar, maar dat we toch iets hadden gevonden buiten de 25 kilometer zone. Werd al gelijk niet geaccepteerd. Volgens de beste meneer zou er genoeg te huur staan binnen de 25 kilometer zone. Dan wist hij meer dan wij, want een intensieve zoektocht had ons na twee maanden nog niets opgeleverd. We moesten maar een rekest indienen om af te mogen wijken van de 25 kilometer eis. Er zat dus niets anders op dan een rekest te schrijven. Alsof je geen andere dingen te doen hebt voor zo’n verhuizing. Een avond werken werd ingeruild voor het schrijven van een rekest. Nadat we het rekest hadden verzonden kregen we gelijk een automatisch bericht terug dat de behandeling van het rekest zorgvuldig ging gebeuren en afhandeling van het rekest 4 tot 6 weken zou gaan duren!! Tja zo veel tijd hadden natuurlijk we niet. Maar we moesten afwachten. John schakelde wat hulptroepen in. In de hoop dat ze het rekest zo snel mogelijk zouden behandelen. Het is namelijk niet alleen die 25 kilometer zone waar ze zich druk om maken. Ook hoe het huis er uit ziet. Het moet vooral sober zijn. Niemand maakt zich druk over hoe je in Nederland woont, maar voor Amerika gelden er blijkbaar andere regels. In Nederland hebben we ook een ruim huis. Genoeg ruimte voor onze meubels zoals een lange eetkamer tafel met 8 stoelen. Dan is het wel fijn dat deze ook in het huis past in Amerika. Ook de 7 slaapkamers die hier gevuld zijn met spullen zal daar in het huis moeten passen. Het feit dat wij heel goedkoop zijn voor defensie om naar Amerika te gaan maakt ze allemaal niets uit. Wij krijgen geen extra geld per kind voor de huur van het huis. Ze hoeven geen school te betalen en ook geen extra vliegtickets voor kids (die we 1 keer per twee jaar krijgen). Het enige dat wij vragen is om buiten de 25 kilometer zone te mogen wonen. We zitten zelfs onder het huurbedrag dat we krijgen van defensie! Maar regels zijn regels....ja ja. 

De dagen gingen aan ons voorbij en we raakten een beetje gefrustreerd van de situatie waar we nu in zaten. Afhankelijk zijn van anderen en niets kunnen doen. De dag van vertrek was aangebroken. Woensdag 20 juni vertrokken we wederom naar DC. De eerste twee nachten bleven we bij Marty en Claudia slapen. Zo fijn dat er ook mensen zijn die wel met je meedenken. We hadden extra spullen meegenomen die we bij Marty en Claudia konden stallen. Zoals alvast wat kleding etc. We moeten straks uit koffers leven totdat de container daar arriveert. Dan is het toch fijn als je wat extra kleding en schoenen daar hebt staan.

We waren gezellig aan het kletsen met Claudia toen ik een stel herten in hun tuin zag lopen. Heerlijk om dit tafereel te zien. Zo vaak ook het geval tijdens ons eerste verblijf Amerika in 2009 tot 2013. Ik kon daar altijd zo van genieten. We zouden ook deze woensdag antwoord krijgen op het rekest. Maar helaas, geen beslissing. Ze moesten meer onderzoek doen naar het huis, de ligging, de mogelijkheden en de huurmarkt in de Washington area. Ze stelden het uit naar vrijdagochtend. Wij baalden daar natuurlijk van, want Tom de eigenaar van het huis werd door onze makelaar aan het lijntje gehouden, maar hoe geduldig was hij nog? Het risico was dat hij het te lang vond duren en misschien wel met anderen in zee zou gaan. Of dat het huis alsnog zou worden verkocht. Het stond immers nog te koop. Een machteloos gevoel kregen we hiervan. We zijn daarna gaan eten en niet lang na het eten zijn we naar bed gegaan. De lange reisdag en de stress hakte er in.

De volgende dag zijn we naar de ligging van twee huizen gaan kijken. Voor het geval Great Falls niet door zou gaan. Een huis in Fairfax. Een prachtig huis in een verkeerde wijk. Het enige nieuwbouwhuis wat daar staat. Verder een ‘shabby’ wijk, zoals wij dat zeggen. Geen prettig gevoel bij. Dus een no-go. Het tweede huis stond in Alexandria. Toen we er aankwamen viel ons de vuilnisbelt van de buren op. Wat een puinhoop daar, tig oude auto’s waarvan de meeste zonder wielen in de achtertuin geparkeerd. Je ziet het al aankomen, precies in het zicht. Het huis was op de foto’s mooier dan nu we er voor stonden. Ik werd er droevig van, de uitstraling, de straat, de puinzooi van de buren. Nee, hier zou ik voor geen goud willen wonen. De rest van de dag werd ingevuld door Frappuccino te drinken bij de Starbucks en alle scenario’s door te nemen voor als het huis niet door gaat. Daarna zijn we weer naar Marty en Claudia gereden. Claudia was weer zo aardig om een lekkere maaltijd klaar te maken. We hebben nog een gezellige avond gehad. Voordat we naar bed gingen hebben we de wekker om 4 uur gezet. Want in Nederland zou dan de beslissing zijn genomen of we het huis mochten huren of niet. Een kort nachtje dus. ‘s nachts hoorde ik John uit bed gaan. Tijd om te gaan bellen. Ik was me daar een partijtje zenuwachtig! Het duurde en het duurde maar. Op een gegeven moment dacht ik dat John in discussie was omdat ze nee hadden gezegd. Waarom moest het anders zo lang duren? John kwam terug op de kamer. Mijn hartslag tikte lekker snel... maar John liet me al gauw weten dat ze akkoord hadden gegeven....!! Nog nauwelijks tot me doorgedrongen omhelsde ik John. Oh wat waren we blij. Man man man, wat een opluchting! Zie dan maar weer eens in slaap te komen.

Met dit akkoord op zak konden we een terugkoppeling geven aan onze makelaar. Die was natuurlijk ook blij. Maar we waren er nog niet want nu moesten we zorgen dat we een huurcontract kregen omdat deze ook door defensie moet worden goedgekeurd. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nadat we het contract hadden ontvangen hebben we dit gelijk doorgestuurd. John ging ook gelijk bellen om te vragen of ze er gelijk naar konden kijken. Maar het was inmiddels 4 uur in NL, en de persoon die het contract moest beoordelen was al naar huis. We moesten dus wachten tot volgende dag. Toen we 's ochtends wakker werden hadden we nog geen terugkoppeling ontvangen. John ging dus nog maar een keer bellen...zoals bijna altijd het geval is. Het contract was nog niet beoordeeld, maar ze zouden er gelijk mee beginnen. Wederom moesten we dus weer wachten. Het voordeel was wel dat we op deze manier alle WK voetbalwedstrijden hebben kunnen kijken. Na een tijdje kregen we uitsluitsel. Het was goedgekeurd! Yeah. We moesten nog wel goed checken of alles correct was. We zouden namelijk het huurcontract opgestuurd krijgen om het digitaal te kunnen tekenen. Nou, daar zaten toch weer de nodige fouten in. Onze namen verkeerd gespeld, zaken die er in moesten staan stonden er niet in. Dus begonnen we aan een lange reeks van over en weer appen met Joel en die weer met de andere makelaar. Het schijnt nogal moeilijk te zijn om een naam over te typen van een document dat wij aangeleverd hadden want mijn naam was inmiddels goed geschreven, maar die van John nog niet. Ook de andere fouten waren niet gecorrigeerd. Alles moest ook eerst ingezien worden door Tom, de eigenaar. En die ging ook nog even op een roadtrip... om gek van te worden. Dus het duurde en duurde maar. Joel en John kwamen zelfs op een punt dat ze dachten dat ze tijd aan het rekken waren. Was er dan misschien toch een koper voor het huis? Nou het stress level schoot weer naar het plafond bij mij. Het zou toch niet waar zijn, maar aan de andere kant waarom konden ze die simpele fouten niet oplossen? Joel zei dat het 5 minuten werk was. Ons geduld werd aardig getest. De tijd begon nu toch echt te dringen. Het was inmiddels dinsdag, de dag voor het vertrek naar NL. We hadden om 17:00 bij Marty en Claudia afgesproken om te borrelen en eten. Dat konden we al niet halen want we zaten op de hotelkamer te wachten op dat ene belangrijke contract. Het duurde echter zo lang dat we om 18:15 naar ze toe zijn gereden. Laptop mee, want dat contract hè.... eenmaal daar hadden we weer een contract ontvangen. Maar bij nader inzien zag het contract er nu wel heel anders uit. Er klopte werkelijk niets van. Bedragen klopten niet, namen....aaarghhh!! John zei tegen mij; Natasja, ik denk niet dat dit nog goed komt. Het gaat stuklopen. Toen had ik het even niet meer. Niet zo gek toch? Er waren inmiddels ook al wat spanningen tussen de verhurende partij en onze makelaar Joel. Dus advies van Joel was dat John zelf maar even moest bellen met de eigenaar. Dat was tevens ook ons laatste sprankje hoop. Ik was op van de zenuwen en ging maar maar buiten, waar de rest zat. Even een slok wijn. Niet dat dat helpt maar wel lekker! Ik kreeg al snel te horen van John dat Tom bij de bouwmarkt stond en later zou bellen. Gelukkig werden alle misverstanden op die avond weggenomen en was het een goed gesprek. John heeft maar niet gezegd dat zijn zoon maar beter verder kan oefenen om een goede makelaar te worden. Maar de beste man had er zelf ook wat schuld aan want ze luisteren maar met een half oor. We zaten nu nog op de handtekening van Tom te wachten. Het was 21:30 toen het contract eindelijk rond was. Pfffff..., wat een rollercoaster ride was dit zeg. Na een maand hier mee bezig te zijn geweest hadden we het huis! Whoopwhoop!

Op de dag van vertrek zijn we ‘s ochtends nog naar het huis gegaan. Tom en zijn vrouw Barbara waren er ook. Ik had stroopwafels uit NL meegenomen en nog een doos chocolade voor ze gekocht. Daar scoorden we weer punten mee. Tom legde uit hoe alles in het huis werkt. Waar de meterkast zat, hoe de jacuzzi werkt etc. Ook wilde we nog wat ruimtes bekijken want we waren na de eerste bezichtiging toch wel het één en ander vergeten. Even checken of al onze meubels zouden passen. Ook bood hij nog aan om de ‘mooie grand father’s clock’ te laten staan. Oeh, hoe moest ik heel correct gaan zeggen dat ik die spuuglelijke klok niet hoefde te hebben. Maar ik geloof dat hij aan mijn gezicht al zag dat ik liever had dat ze de klok meenamen, haha. Na een tijdje namen we weer afscheid. Ik kreeg een hug van Tom, jaja de hug fase hadden we bereikt. Een goed teken! We keerden terug naar het hotel om onszelf op te frissen. Daarna moesten we naar de luchthaven. Onze missie was volbracht!

P.S. Voor alle foto's van het huis, ga naar item foto's, in de linkerkolom. We found a house!