Beestenboel

Van het verhaal van het hert naar andere beestjes is maar een klein sprongetje. Ja, dat deed dat hert ook maar met een vervelende afloop. Afin... Dat alles groter is in Amerika hebben we laatst wel gezien. John zat te werken en ik zat buiten toen er iets tegen het raam aanvloog. Het kwam nogal hard aan, wat John deed beslissen in maar eens te kijken wat het nou was. Bleek het een kever te zijn. Niet zo maar een kever, maar een mega grote kever. John riep mij om naar boven te komen, want dit moest ik echt even zien.

Ik kwam boven op het deck bij de keuken en kreeg spontaan kippenvel bij het zien van de kever. Niet omdat ik ontroerd was, maar meer omdat ik er de kriebels van kreeg. Het 'beestje' zat nog tegen de schuifdeur aan. Ja, die moest daar natuurlijk weg. John pakte de kever op en zette het op het hek. Toen kon ik de kever nader bestuderen, wel van een veilige afstand. Ik had nog nooit zo'n grote kever gezien. Het had ook een uitsteeksels. Brrr, dat die beestjes gewoon bij ons in de tuin lopen. Daar moet ik maar niet te veel over nadenken.

Dan hebben we ook nog het verhaal van het konijntje. Niet het grote konijn, nee... Een heel lief klein wollig konijntje. Die zat altijd op het gras in het zonnetje. Zo zat ik onlangs onder de gazebo toen ik wat gekrijs hoorde. Nu hoor je dat hier wel vaker. Er lopen tenslotte vossen rond en soms hebben de eekhoorns ruzie met elkaar. Op de één of andere manier zat het me niet lekker en ben toch maar eens gaan kijken. Ik liep voorbij het zwembad naar achter in de tuin. Ineens zag ik een grote roofvogel wegvliegen. In eerste instantie dacht ik dat hij een vogel te pakken had. Totdat ik het konijntje zag liggen. Ze (even voor het gemak maak ik er een vrouwelijk geslacht van) lag op haar zij. Oh nee... Ik vond het verschrikkelijk om te zien. Ze rilde... Ik zag ook dat er plukken uit haar vachtje waren. Die roofvogel had natuurlijk zitten pikken. Wat moest ik doen. John zegt altijd dat als een beestje lijdt je dan de nek om moet draaien. Maar dat kan ik dus niet hè. Dit is de natuur zei ik tegen mezelf. Ik ben toen maar weggelopen... Na twee minuten ben ik toch maar weer gaan kijken. De toestand van het konijntje zat toch aan mij te knagen, om maar in de termen van knaagdieren te blijven. Ze lag nog steeds op haar zij, maar toen ik dichterbij kwam sprong ze ineens op en huppelde snel weg. Ik kon niet goed zien waar ze was, maar aangezien ze weer kon lopen dacht ik dat het wel goed zat. Ik ben weer teruggegaan naar de gazebo waar ik mijn koffie verder op dronk.

Het konijntje bleef in mijn hoofd zitten. Misschien had ze wel wat verzorging nodig. Dus daar ging ik weer. Toen ik weer op de plek der onheil kwam vloog de roofvogel, die blijkbaar terug was gekomen, weer weg. Wel potverdorie. En weer zag ik het konijntje wegspringen. De vogel had ze dus niet voor de tweede keer te pakken. Gelukkig. Maar de vogel zou vast terugkomen. Ik ben de wacht gaan houden. Ik zie mezelf niet als een vogelverschrikker, maar een leuke variant daarvan dan, haha. Na een tijdje de wacht te hebben gehouden besefte ik me dat ik daar natuurlijk niet eeuwig kon blijven staan. Op hoop van zegen ben ik maar weer teruggelopen.

De volgende dag ben ik gelijk naar buiten gegaan om te kijken of het konijntje op haar oude stekkie zat. Jawel hoor, daar zat ze... Weliswaar wat gehavend, maar levend. Ik was helemaal blij. Nu we weer een tijdje verder zijn moet ik jullie wel mededelen dat ik het konijntje al een tijd niet heb gezien. De roofvogel zie ik nog regelmatig vliegen. Blijkbaar is deze omgeving het territorium van de vogel. Of het konijntje aan haar verwondingen is overleden of alsnog opgepeuzeld is door de roofvogel blijft een vraag. Hoe dan ook. De natuur kun je niet tegenhouden.

Stinkbugs! Ja, daar moet ik het ook nog even over hebben. Bijna de gehele zomer hebben we er geen last van gehad, tot vorige week. Ineens kwamen ze weer tevoorschijn. Niet zo maar een paar, nee tientallen....als het er al niet meer waren. Ik heb niet snel haatgevoelens, maar als het over stinkbugs gaat, nou.... Het was zelfs zo erg dat ik niet meer normaal onder de gazebo kon zitten. Ze kwamen van alle kanten aangevlogen en moesten zonodig op mij landen. Tegen mijn wang, in mijn haar, op mijn been... ja overal eigenlijk. Nu hebben ze zo veel mogelijkheden om ergens te landen, maar waarom nu juist op mij. Ik heb het dan ook niet lang volgehouden. Ondanks dat het een heerlijke temperatuur was om buiten te zitten ben ik toch maar naar binnen gegaan.

Vanwegen deze invasie, zijn we afgelopen weekend naar de homedepot gereden. Er moest toch wel iets bestaan tegen deze beestjes. Eenmaal aangekomen bij de bouwmarkt vroeg ik een medewerker naar de 'stinkbug trap (val)'. Ze hadden ook nog één of ander giftig goedje, maar dat zagen we niet zo zitten. Dus we hebben de val voor de stinkbugs meegenomen. John heeft de val in elkaar gezet. Zie foto... Het ziet eruit als een raket. Heb nu al mijn twijfels of daar een stinkbug in gaat kruipen. Tot nu toe nog geen één. Maar ik moet ook zeggen dat doordat het de afgelopen dagen wat koeler is geweest, ze niet echt tevoorschijn zijn gekomen. Morgen wordt het een warme dag, dus dan zullen ze er weer zijn. Wordt vervolgd.... Gelukkig komen er ook nog mooie beesten voor in onze tuin. Zoals de rode kardinaals, de hummingbird en schitterende vlinders...