Huizenjacht deel 2

De huizenjacht ging verder. Alle huizensites werden weer bekeken. Maar wederom viel er veel af omdat huisdieren niet waren toegestaan of de leasetermijn niet toereikend was. Positief blijven werd steeds moeilijker. De tijd begon immers te dringen, want de verhuizers zouden 11, 12 en 13 juli komen. We keken ook weer naar koophuizen die we zouden kunnen benaderen voor verhuur. Maar dan moesten de huizen al wel een tijdje te koop staan want anders had dat ook geen zin. Ook moesten we een beslissing nemen. Wanneer nog een keer richting Washington om huizen te gaan bekijken? We planden een datum. John zou onze makelaar Joel inlichten over de het volgende bezoek. Het is namelijk wel handig om zeker weten dat je makelaar in die periode tijd heeft. Het antwoord van Joel was verrassend. Hij vroeg ons om nog even te wachten met het boeken van de tickets, want de eigenaar van het huis in Great Falls (ja, die zich had teruggetrokken) had contact opgenomen met Joel om te vragen of wij het huis nog wilden huren. Ja dat wilden we zeker. 

We zaten nog wel met een probleem. De 25 kilometer eis. Blijkbaar mag de afstand van woning naar plaats van tewerkstelling niet meer bedragen dan 25 kilometer. En ons huis in Great Falls lag op 35 kilometer. Een huis dat we in april op het oog hadden was om die reden ook al afgewezen. Met deze eis werd het niet bepaald eenvoudiger om een huis te vinden. Hoe dichter bij Washington, hoe hoger de huurbedragen werden. Dus minder huis voor meer geld. Een regel waar ik me niet goed in kan vinden. Ik snap ook wel dat ze liever niet hebben dat je op meer dan 50 kilometer van je werk woont, maar in ons geval ging het om 35 kilometer. 10 kilometer verder dus en dat is in Amerika niets. In 2009 was het geen probleem toen we in Great Falls gingen wonen. In Texas woonde we zelfs op 62 kilometer van het werk....ja echt! Maar nu, regels zijn regels....zucht. 

Afin, eerst moest de beste man van het huis nog overstag gaan. Hij moest met zijn accountant bespreken en alle eisen op papier zetten. De tijd tikte langzaam weg. De tickets werden met de dag duurder. Omdat er nog niets zeker was en wij genoodzaakt waren om een keuze te maken, besloten we om toch maar die kant op te gaan. De tickets werden geboekt. Van 20 t/m 28 juni stond een nieuwe trip gepland. 

Op zondag 10 juni kregen we van onze makelaar te horen dat Tom de eigenaar definitief wilden verhuren. De bal lag bij ons. John belde maandag met defensie. John hield een pleidooi hoe lastig het was om een huis te vinden, voor 4 jaar, maar dat we toch iets hadden gevonden buiten de 25 kilometer zone. Werd al gelijk niet geaccepteerd. Volgens de beste meneer zou er genoeg te huur staan binnen de 25 kilometer zone. Dan wist hij meer dan wij, want een intensieve zoektocht had ons na twee maanden nog niets opgeleverd. We moesten maar een rekest indienen om af te mogen wijken van de 25 kilometer eis. Er zat dus niets anders op dan een rekest te schrijven. Alsof je geen andere dingen te doen hebt voor zo’n verhuizing. Een avond werken werd ingeruild voor het schrijven van een rekest. Nadat we het rekest hadden verzonden kregen we gelijk een automatisch bericht terug dat de behandeling van het rekest zorgvuldig ging gebeuren en afhandeling van het rekest 4 tot 6 weken zou gaan duren!! Tja zo veel tijd hadden natuurlijk we niet. Maar we moesten afwachten. John schakelde wat hulptroepen in. In de hoop dat ze het rekest zo snel mogelijk zouden behandelen. Het is namelijk niet alleen die 25 kilometer zone waar ze zich druk om maken. Ook hoe het huis er uit ziet. Het moet vooral sober zijn. Niemand maakt zich druk over hoe je in Nederland woont, maar voor Amerika gelden er blijkbaar andere regels. In Nederland hebben we ook een ruim huis. Genoeg ruimte voor onze meubels zoals een lange eetkamer tafel met 8 stoelen. Dan is het wel fijn dat deze ook in het huis past in Amerika. Ook de 7 slaapkamers die hier gevuld zijn met spullen zal daar in het huis moeten passen. Het feit dat wij heel goedkoop zijn voor defensie om naar Amerika te gaan maakt ze allemaal niets uit. Wij krijgen geen extra geld per kind voor de huur van het huis. Ze hoeven geen school te betalen en ook geen extra vliegtickets voor kids (die we 1 keer per twee jaar krijgen). Het enige dat wij vragen is om buiten de 25 kilometer zone te mogen wonen. We zitten zelfs onder het huurbedrag dat we krijgen van defensie! Maar regels zijn regels....ja ja. 

De dagen gingen aan ons voorbij en we raakten een beetje gefrustreerd van de situatie waar we nu in zaten. Afhankelijk zijn van anderen en niets kunnen doen. De dag van vertrek was aangebroken. Woensdag 20 juni vertrokken we wederom naar DC. De eerste twee nachten bleven we bij Marty en Claudia slapen. Zo fijn dat er ook mensen zijn die wel met je meedenken. We hadden extra spullen meegenomen die we bij Marty en Claudia konden stallen. Zoals alvast wat kleding etc. We moeten straks uit koffers leven totdat de container daar arriveert. Dan is het toch fijn als je wat extra kleding en schoenen daar hebt staan.

We waren gezellig aan het kletsen met Claudia toen ik een stel herten in hun tuin zag lopen. Heerlijk om dit tafereel te zien. Zo vaak ook het geval tijdens ons eerste verblijf Amerika in 2009 tot 2013. Ik kon daar altijd zo van genieten. We zouden ook deze woensdag antwoord krijgen op het rekest. Maar helaas, geen beslissing. Ze moesten meer onderzoek doen naar het huis, de ligging, de mogelijkheden en de huurmarkt in de Washington area. Ze stelden het uit naar vrijdagochtend. Wij baalden daar natuurlijk van, want Tom de eigenaar van het huis werd door onze makelaar aan het lijntje gehouden, maar hoe geduldig was hij nog? Het risico was dat hij het te lang vond duren en misschien wel met anderen in zee zou gaan. Of dat het huis alsnog zou worden verkocht. Het stond immers nog te koop. Een machteloos gevoel kregen we hiervan. We zijn daarna gaan eten en niet lang na het eten zijn we naar bed gegaan. De lange reisdag en de stress hakte er in.

De volgende dag zijn we naar de ligging van twee huizen gaan kijken. Voor het geval Great Falls niet door zou gaan. Een huis in Fairfax. Een prachtig huis in een verkeerde wijk. Het enige nieuwbouwhuis wat daar staat. Verder een ‘shabby’ wijk, zoals wij dat zeggen. Geen prettig gevoel bij. Dus een no-go. Het tweede huis stond in Alexandria. Toen we er aankwamen viel ons de vuilnisbelt van de buren op. Wat een puinhoop daar, tig oude auto’s waarvan de meeste zonder wielen in de achtertuin geparkeerd. Je ziet het al aankomen, precies in het zicht. Het huis was op de foto’s mooier dan nu we er voor stonden. Ik werd er droevig van, de uitstraling, de straat, de puinzooi van de buren. Nee, hier zou ik voor geen goud willen wonen. De rest van de dag werd ingevuld door Frappuccino te drinken bij de Starbucks en alle scenario’s door te nemen voor als het huis niet door gaat. Daarna zijn we weer naar Marty en Claudia gereden. Claudia was weer zo aardig om een lekkere maaltijd klaar te maken. We hebben nog een gezellige avond gehad. Voordat we naar bed gingen hebben we de wekker om 4 uur gezet. Want in Nederland zou dan de beslissing zijn genomen of we het huis mochten huren of niet. Een kort nachtje dus. ‘s nachts hoorde ik John uit bed gaan. Tijd om te gaan bellen. Ik was me daar een partijtje zenuwachtig! Het duurde en het duurde maar. Op een gegeven moment dacht ik dat John in discussie was omdat ze nee hadden gezegd. Waarom moest het anders zo lang duren? John kwam terug op de kamer. Mijn hartslag tikte lekker snel... maar John liet me al gauw weten dat ze akkoord hadden gegeven....!! Nog nauwelijks tot me doorgedrongen omhelsde ik John. Oh wat waren we blij. Man man man, wat een opluchting! Zie dan maar weer eens in slaap te komen.

Met dit akkoord op zak konden we een terugkoppeling geven aan onze makelaar. Die was natuurlijk ook blij. Maar we waren er nog niet want nu moesten we zorgen dat we een huurcontract kregen omdat deze ook door defensie moet worden goedgekeurd. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nadat we het contract hadden ontvangen hebben we dit gelijk doorgestuurd. John ging ook gelijk bellen om te vragen of ze er gelijk naar konden kijken. Maar het was inmiddels 4 uur in NL, en de persoon die het contract moest beoordelen was al naar huis. We moesten dus wachten tot volgende dag. Toen we 's ochtends wakker werden hadden we nog geen terugkoppeling ontvangen. John ging dus nog maar een keer bellen...zoals bijna altijd het geval is. Het contract was nog niet beoordeeld, maar ze zouden er gelijk mee beginnen. Wederom moesten we dus weer wachten. Het voordeel was wel dat we op deze manier alle WK voetbalwedstrijden hebben kunnen kijken. Na een tijdje kregen we uitsluitsel. Het was goedgekeurd! Yeah. We moesten nog wel goed checken of alles correct was. We zouden namelijk het huurcontract opgestuurd krijgen om het digitaal te kunnen tekenen. Nou, daar zaten toch weer de nodige fouten in. Onze namen verkeerd gespeld, zaken die er in moesten staan stonden er niet in. Dus begonnen we aan een lange reeks van over en weer appen met Joel en die weer met de andere makelaar. Het schijnt nogal moeilijk te zijn om een naam over te typen van een document dat wij aangeleverd hadden want mijn naam was inmiddels goed geschreven, maar die van John nog niet. Ook de andere fouten waren niet gecorrigeerd. Alles moest ook eerst ingezien worden door Tom, de eigenaar. En die ging ook nog even op een roadtrip... om gek van te worden. Dus het duurde en duurde maar. Joel en John kwamen zelfs op een punt dat ze dachten dat ze tijd aan het rekken waren. Was er dan misschien toch een koper voor het huis? Nou het stress level schoot weer naar het plafond bij mij. Het zou toch niet waar zijn, maar aan de andere kant waarom konden ze die simpele fouten niet oplossen? Joel zei dat het 5 minuten werk was. Ons geduld werd aardig getest. De tijd begon nu toch echt te dringen. Het was inmiddels dinsdag, de dag voor het vertrek naar NL. We hadden om 17:00 bij Marty en Claudia afgesproken om te borrelen en eten. Dat konden we al niet halen want we zaten op de hotelkamer te wachten op dat ene belangrijke contract. Het duurde echter zo lang dat we om 18:15 naar ze toe zijn gereden. Laptop mee, want dat contract hè.... eenmaal daar hadden we weer een contract ontvangen. Maar bij nader inzien zag het contract er nu wel heel anders uit. Er klopte werkelijk niets van. Bedragen klopten niet, namen....aaarghhh!! John zei tegen mij; Natasja, ik denk niet dat dit nog goed komt. Het gaat stuklopen. Toen had ik het even niet meer. Niet zo gek toch? Er waren inmiddels ook al wat spanningen tussen de verhurende partij en onze makelaar Joel. Dus advies van Joel was dat John zelf maar even moest bellen met de eigenaar. Dat was tevens ook ons laatste sprankje hoop. Ik was op van de zenuwen en ging maar maar buiten, waar de rest zat. Even een slok wijn. Niet dat dat helpt maar wel lekker! Ik kreeg al snel te horen van John dat Tom bij de bouwmarkt stond en later zou bellen. Gelukkig werden alle misverstanden op die avond weggenomen en was het een goed gesprek. John heeft maar niet gezegd dat zijn zoon maar beter verder kan oefenen om een goede makelaar te worden. Maar de beste man had er zelf ook wat schuld aan want ze luisteren maar met een half oor. We zaten nu nog op de handtekening van Tom te wachten. Het was 21:30 toen het contract eindelijk rond was. Pfffff..., wat een rollercoaster ride was dit zeg. Na een maand hier mee bezig te zijn geweest hadden we het huis! Whoopwhoop!

Op de dag van vertrek zijn we ‘s ochtends nog naar het huis gegaan. Tom en zijn vrouw Barbara waren er ook. Ik had stroopwafels uit NL meegenomen en nog een doos chocolade voor ze gekocht. Daar scoorden we weer punten mee. Tom legde uit hoe alles in het huis werkt. Waar de meterkast zat, hoe de jacuzzi werkt etc. Ook wilde we nog wat ruimtes bekijken want we waren na de eerste bezichtiging toch wel het één en ander vergeten. Even checken of al onze meubels zouden passen. Ook bood hij nog aan om de ‘mooie grand father’s clock’ te laten staan. Oeh, hoe moest ik heel correct gaan zeggen dat ik die spuuglelijke klok niet hoefde te hebben. Maar ik geloof dat hij aan mijn gezicht al zag dat ik liever had dat ze de klok meenamen, haha. Na een tijdje namen we weer afscheid. Ik kreeg een hug van Tom, jaja de hug fase hadden we bereikt. Een goed teken! We keerden terug naar het hotel om onszelf op te frissen. Daarna moesten we naar de luchthaven. Onze missie was volbracht!

P.S. Voor alle foto's van het huis, ga naar item foto's, in de linkerkolom. We found a house!

Huizenjacht deel 1

Een huis zoeken in de omgeving van Washington DC. Lijkt gemakkelijk, maar dat is het vaak niet. Je moet een portie geluk hebben. Van defensie krijg je een bezichtigingsreis. Die is vrij kort, dus wij hebben er op eigen kosten een paar dagen aangeplakt. Na maanden van surfen op het internet, hadden we een kleine lijst met huizen die we wilden en konden bezichtigingen. 

Het eerste huis was een koophuis. Via onze plaatselijke makelaar Joel hadden we gevraagd of ze misschien toch niet wilden gaan verhuren. Dat wilde de eigenaar wel. Nou, het was een paradijsje. Wat een mooi en leuk huis. We voelden ons al gelijk thuis. Dat is best belangrijk als je er voor 4 jaar moet gaan wonen. Ja we zagen het ons al helemaal voor. 

Maar goed, die dag hadden we nog 3 huizen op de planning staan. Het volgende huis zou het niet gaan worden. De avond daarvoor waren we namelijk al naar het huis toegereden en zagen we dat je vanaf de weg zo in de achtertuin kon kijken. Inkijk dus en niet zo’n beetje ook. Hallo buren! Want die keken zo de tuin in. Wij zochten toch echt een huis met iets meer privacy. Dat zijn we immers in Nederland ook gewend. Toch voor de zekerheid maar even gaan kijken met Joel. Tja, van binnen was het echt oud! Ik kan het niet eens retro chique noemen. Of vintage... nee, we hadden er totaal geen klik mee. Het was trouwens ook heel erg klein van binnen. De helft van onze meubels zou er niet inpassen. Dus...next. Het volgende huis dat we zouden bekijken was misschien wel een kanshebber. De wijk kennen we, want daar hebben vrienden van ons gewoond. Prima locatie! Bij binnenkomst zagen we dat het huis kleine kamers had. Vooral de woonkamer. In de ene kamer konden we onze bank kwijt en wellicht nog een salontafel, maar dat was het dan ook wel. Onze twee stoelen met hockers die bij de bank horen konden er niet staan. Die zouden in een andere ruimte moeten staan. Niet zo handig als je visite krijgt. En samen TV wilt kijken. De bank is namelijk John zijn domein, dus waar blijf ik dan....juist, in de andere kamer haha. Dat werkt natuurlijk niet. Ook dit huis had geen privacy. Achter het huis was een park, met een pad naast het huis dat naar het park leidt. Mensen kunnen zo in je achtertuin kijken. Dus ook dit huis konden we van onze lijst schrappen. Next! Tja, wat kan ik zeggen. Werkelijk een meer dan prachtig huis. Ook weer een koophuis waarvan de eigenaren bereid waren om het te verhuren. We kwamen al snel tot de conclusie dat deze ver boven het budget zou zijn. Maar man man man, wat kun je toch prachtig wonen in die omgeving. Als je de centen maar hebt! 

Een huis dat we op het oog hadden in Great Falls was helaas al verhuurd. Dus die bezichtiging ging niet door. Het gaat soms razendsnel met de huizen hier. Dat bedoelde ik dus met geluk hebben... 

De volgende dag zou Joel met de makelaar bellen van het eerste bezichtingshuis. Helaas had hij geen goed nieuws voor ons. Twee dagen eerder waren er mensen komen kijken en die hebben een bod gedaan. Aangezien het te koop stond ging de voorkeur van de eigenaar uit naar het bod wat hij had gekregen. Logisch, maar wel balen. Nou, dat was het dan. Meer stond er niet op onze lijst. Bij terugkomst in het hotel zijn we weer verder gaan zoeken. Die avond popte er een huis op. Een huis dat ik al eerder had gezien, maar dan in de verkoop. Deze mensen hadden het nu te huur gezet. Het sprak ons gelijk aan. We hebben gelijk Joel weer ingeschakeld om een bezichtiging te regelen. Dat kon op woensdagavond. De eigenaren zouden dan ook thuis zijn zodat we die gelijk konden ontmoeten. 

Woensdagavond reden we die kant op. De dag ervoor waren we er al naar toe gereden om de wijk en het huis te bekijken. Ja mooi! Een dikke prima dus. We werden verwelkomd door de eigenaar. Er was meteen een klik. De man op leeftijd vertelde veel over het huis. Er kwam soms geen einde aan haha. Nadat we ook de vrouw des huize hadden ontmoet zijn we door het huis gelopen. Prima ruimtes. Hier konden we onze meubels wel kwijt. Ook hier en daar wat gedateerd, maar hé, je kan er altijd iets van maken. De woonkamer....niet helemaal onze stijl. De buitenboel maakte veel goed. Alles wat we wilden was er te vinden. Ja we werden heel erg enthousiast! De bovenverdieping was ook prima. Genoeg kamers en een ruime master bedroom. Wat ik niet begreep was dat rondom het bad tapijt lag. Ik blijf dat erg raar vinden. Vloerbedekking in een badkamer of zelfs toilet. Gelukkig lagen er wel tegels bij de wastafels. Ja dit huis had zeker onze goedkeuring. Nadat we nog eindeloze verhalen van de eigenaar hadden aangehoord (ja, je moet er wat voor over hebben) namen we afscheid. Onze makelaar zou de volgende dag contact opnemen met hun makelaar. 

De dag erna gingen we winkelen, in afwachting van Joel. Ik liep lekker te shoppen totdat John naar mij toe kwam. Zijn gezicht sprak boekdelen. De eigenaar was aan het twijfelen en wilden het toch liever verkopen....?!! Nee hè! Mijn zin om te shoppen was gelijk over! De moed zonk ons in de schoenen want we hadden verder geen huis meer op ons lijstje staan. Ja, nog wel een huis dat ver boven het budget zat. En in Alexandria, wat niet onze voorkeur heeft om te wonen.  Verderop in die week besloten we om toch maar te gaan kijken. Wie weet zouden we aangenaam worden verrast. Je weet het nooit. 

Het huis lag in de wijk Beverly Hills. Ja ook daar bestaat een wijk met die naam. Het schijnt een dure wijk te zijn. Ook vanwege de locatie. Het huis zag er van de buitenkant mooi uit, maar we zagen ook al gelijk een nadeel. De oprit loopt wat naar boven en ondanks dat er twee garages zijn kon je er maar van 1 garage makkelijk gebruik maken. Voor de andere garage stond een schuine muur. John zou mijn auto in zijn achteruit er wel in kunnen rijden. Maar dan kom ik in de picture. In zijn achteruit, schuin oplopend en met precisie werk de auto in de garage manoeuvreren. Nou, jullie zien het al voor je waarschijnlijk. Dat gaat ‘m niet worden haha. Binnen was het op zich wel aardig. Alleen de woonkamer grensde aan de keuken. Mijn bank zou zo wat tegen de barstoelen aankomen. Erg klein dus. Wel een mooie keuken. De tuin ook prima met zwembad en jacuzzi. Maar gezien het grote minpunt en het huurbedrag zagen we in dat ook dit huis van onze lijst geschrapt kon worden. 

En zo kwam er een eind aan onze bezichtigingsreis. We hebben nog lekker geborreld en gegeten bij Marty en Claudia in Fairfax, wat gewinkeld en vooral nog naar huizen gekeken. Maar toen moesten we toch echt weer terug naar Nederland. De stress level was inmiddels flink gestegen. Eenmaal thuis begon de zoektocht overnieuw. Wordt vervolgd....

Say what...?!?

Say what?!? De kans krijgen om nog een keer (third time’s a charm) naar Amerika te verhuizen...ja natuurlijk! Heel graag! Zo ging het balletje rollen. Phoenix of Washington DC, de omgeving waar wij al eens 4 jaar hebben gewoond. Wij kozen voor de laatste. Tja en dan begint heel de riedel weer. Spullen uitzoeken, dozen die meeverhuisd zijn in 2009 en na 7 jaar ongeopend weer mee teruggekomen zijn... ja werkelijk. Die gaan dus niet meer mee. Afspraak met verhuisbedrijf. Familie inlichten. Die waren blij voor ons, maar voor hun is het natuurlijk minder leuk. Dat snappen wij heel goed. Dus ook maar gelijk whatsapp video call uitgelegd ;-).

De weken gingen aan ons voorbij. Het verhuisbedrijf kwam en maakte een inschatting hoeveel wij mee zouden nemen. Eigenlijk alles waar wij mee teruggekomen zijn en dat is nu ineens te veel. Uhm... maar dat komt wel goed. Houten producten blijken nu ook plotseling een issue te zijn. Zelfs bij de kransen van hout die we in Amerika bij Restoration Hardware hebben gekocht had hij zijn twijfels. Wederom een uhm...?! De deckchairs die buiten nogal groen en zwart uitgeslagen waren (tja in Nederland schijnt niet zo heel vaak de zon) moesten helemaal schoon zijn. Net als in 2009, hetzelfde verhaal. Na een week van boenen, schrobben en een lamme arm zijn ze nu weer als nieuw. Op het werk ook inmiddels het nieuws gebracht en oh wat ga ik die meiden, mijn fijne gezellige en grappige collega’s missen. Afin, zo zijn we lekker bezig met de voorbereidingen van onze verhuizing naar de USA. De volgende stap is natuurlijk een huis zoeken. Dat gaat ook nog een uitdaging worden. Waar komen we deze keer terecht? Het zal ons in ieder geval meer rust geven als we een huis hebben. De deadline van het inpakken zit er ook aan te komen. Ook heb ik zin om mijn blog een nieuw leven in te blazen. Texas heb ik wat verwaarloosd, I know. Maar met goede voornemens is dit de kickoff van Our life overseas, part 3. Lezen jullie gezellig mee?

Stormachtig dagje...

De dag begon lekker rustig gisteren. Hoewel het buiten een beetje drukkend en vochtig was, heb ik toch op het balkon mijn ontbijt genuttigd. Daarna heb ik gelopen op de loopband. Oefeningen gedaan. Gewoon mijn ochtend ritueel afgewerkt. Er werd wel onweer voorspelt, maar dat zou pas in de namiddag komen. Het is nog steeds lekker weer hier, daarom heb ik nog even aan het zwembad gelegen. Toen het bewolkt werd, ben ik op het balkon gaan zitten. Even mails checken, Facebook etc. Het duurde niet lang of het werd steeds donkerder. Op Facebook zag ik berichten voorbij komen over het verloop van het weer. Foto's van hagelsteen als golfballen zo groot. Dat was dus nog niet bij mij gaande. Maar de wolken veranderden snel. Een dreigende lucht was zich aan het ontwikkelen. Ik ben toen maar snel naar beneden gegaan, om buiten spullen in veiligheid te brengen. Stoelen van de tuintafel tegen de muur onder het balkon gezet. 2 ligbedden die daar in de buurt stonden kon ik er zo onder schuiven. De (zware) potten met de palmboompjes verschoven. Daarna het tafeltje met het glazen blad die bij het zwembad tussen twee ligbedden stond. Toen ik naar de lucht keek schrok ik. Mijn god, dat zag er angstaanjagend uit.

Het begon op dat moment ook te onweren en bliksemen. Gauw naar binnen dacht ik. Die twee ligbedden heb ik laten staan. Ik had pijn in mijn rug van het gesjouw van de andere spullen en ik wilde geen risico lopen. Na al heel wat ervaringen met het weer in Amerika neem ik het erg serieus. Ik ben terug naar het balkon gegaan. Inmiddels was het pikkedonker. Het waaide ontzettend hard. Ik nog gauw wat losse spullen die op het balkon stonden naar binnen gebracht. Het werd steeds enger met die wind. Ik hoorde geknap van bomen. Ik zag takken voorbij komen.

Op een gegeven moment zag ik het vogelvoeder die aan de boom hangt horizontaal hangen... zo hard waaide het! Dit alles deed me gelijk weer aan de Derecho denken die we in Virginia een paar jaar geleden hebben meegemaakt. Op de slaapkamer hoorde ik bomen tegen het huis aan klappen. Het ging als een gek tekeer! Ik bedacht me geen moment en ik ben naar beneden gegaan. Ik had trillende benen en het zweet liep over mijn lijf. Ja, ik kan wel zeggen dat ik best een beetje bang was. Het was zelfs zo erg dat ik ruimte heb gemaakt in de voorraadkast om eventueel te kunnen schuilen. Ik ben weer naar ben weer naar boven gegaan. Heb snel een een spijkerbroek en een vest gepakt. Mijn handtas met belangrijke spullen erin. Gewoon voor als er bliksem in zou slaan en er zou brand uitbreken (wat onlangs bij ons n de buurt nu 2 huizen is gebeurd), dan zou ik in ieder geval bankpassen, paspoort etc. bij me hebben.

Ik zag toen ik weer op de bank zat een grote tak van een boom afbreken. Ik miste ook ineens een ligbed. Die lag 3 meter verderop! Die wind, het was ongelooflijk, zo erg hard! Ik kon niets anders doen dan zitten, trillen, zweten en afwachten. Ik kan je vertellen, dat het op zo'n moment niet fijn is om alleen thuis te zijn, haha. John zit namelijk in Nederland. Na een tijdje nam de wind wat af. Het werd iets luchten maar het regende hard gepaard met stevig onweer. Hoe lang het precies heeft geduurd weet ik niet meer, maar het begon wat rustiger te worden buiten. Totdat het eindelijk ophield met regenen.

Op dat moment belde John mij. Ik was daar best blij om, want ik kon gelijk mijn hart luchten. Ik heb natuurlijk gelijk mijn verhaal gedaan. Met hem aan de lijn ben ik naar buiten naar de zijkant van het huis gelopen. Daar zag ik veel takken liggen en een boom de half afgeknakt was. Flinke stam, maar de wind was blijkbaar te sterk. Ik keek toen naar de muur van het huis en zag tot mijn verbazing er takken instaken. In de muur!! Nu stellen die muren van de huizen hier niet veel voor, maar toch. Het moet met enige kracht gaan wil zo'n tak een muur doorboren. Wow! Zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik heb het huis helemaal gecheckt. Ook binnen, maar zag verder niets raars. Ik keek daarna naar buiten en zag weer blauwe lucht en zelfs de zon begon te schijnen...alsof er niets gebeurd was.

Later die avond zag ik op televisie wat een ravage deze storm in de omgeving heeft aangericht. Bomen op huizen, muren instort, daken van gebouwen afgeblazen en overal takken. Ik heb geluk gehad met het stroom. Na de storm zaten er zo'n 230.000 huishoudens zonder stroom. Ook las ik dat bij de zendmasten hier in Cedar Hill een windsnelheid van 100m/h is gemeten, dat is dus 160km/u!! Ongelooflijk gewoon! De schrik zat er goed in, maar achteraf opgelucht dat dit de enige schade was en dat ik uiteindelijk niet in de kast heb moeten kruipen. John heeft alles aan de huurbaas doorgegeven en die komt een keer met een inspecteur het huis bekijken. In verband met de vele aanmeldingen kon dat wel een paar dagen duren.

Voor alle foto's klik hier .

Hoe heftig het was? Klik hieronder:
Filmpje van een nieuwsploeg tijdens de storm

Mijn haat/liefde verhouding met de Walmart...

De Walmart is een supermarkt waar ze food en nonfood artikelen verkopen. Zoals alles zo'n beetje in Amerika zijn deze supermarkten erg groot. Ik noem het eigenlijk liever ongezellig. Ja, ongezellig... De Walmart is voor mij de dichtstbijzijnde supermarkt. In een klein kwartiertje ben ik er. Dus jullie begrijpen het, ik kom hier elke week wel een keer (of 2). Een plekje op de parkeerplaats zoeken is niet nodig. Zo groot de supermarkt is, is ook het parkeerterrein eromheen. Bij binnenkomst word je begroet door de 'peoplegreeter' van de Walmart. Een vriendelijke manier om te laten zien dat zij of hij je wel gezien heeft, mocht je met andere bedoelingen de winkel in gaan. 

Het is altijd weer de vraag wat je die dag gaat zien. Er is een site, 'people of the Walmart'. Daar moet je eens op kijken. Je weet niet wat je ziet. Zo extreem heb ik het (gelukkig) nog niet gezien. Maar dat er genoeg mensen zonder schaamte rondlopen heb ik wel ondervonden. Bijvoorbeeld de dames met de krulspelden nog in. Tja, misschien hebben ze het ontzettend druk, maar dat betwijfel ik als ik zie in wat voor tempo zij hun boodschappen doen. Daar komt gelijk ergernis nr 2 om te hoek kijken, maar daarover later meer. Hoewel ik dacht dat de te strakke legging uit het straatbeeld verdwenen was, kom ik ze in de Walmart nog vaak tegen. Wel gecombineerd met een veel te kort truitje, want dat kan nog best...ahum.

De haardracht van menig vrouw in de Walmart is ook bijzonder te noemen. Van dood gekruld haar tot grote strikken ala jaren 80. Te erg en ik kan het niet eens retro chique noemen. Pluspunt is wel dat ik ongeneerd met een iets te grote uitgroei door de Walmart kan lopen. Het valt toch niet op tussen de rest van het winkelend publiek. Ik verbaas me ook hoeveel moeders van 'iets' te dikke kinderen nog steeds hun winkelwagen vullen met vette snacks en ongezond eten. Zoals de moeder van dit prinsesje op de foto hieronder. Kan ik gewoon niet begrijpen! 
Er lopen trouwens ook veel Remy's (alleen op de wereld) rond. Werkelijk. We zetten onze kar gewoon in het midden van de gang zodat er links of rechts niemand meer langs kan. Een geïrriteerde blik word mij toegeworpen als ik 'excuse me' zeg... Met een houding van liever niet dan wel wordt de kar een een klein stukje verzet, zodat ik er net langs kan. Ik zwiep die kar dan nog een eind eerder weg, zodat ook het 'tegenliggend verkeer' er langs kan. Kom op mensen, hou een beetje rekening met elkaar. Ik kan voor de basis boodschappen redelijk goed slagen bij de Walmart. Maar voor specifieke producten moet ik toch echt elders mijn boodschappen doen. Ook het fruit ziet er niet altijd goed uit. Dat vind ik wel jammer. Voor gesneden brood moet ik in de ochtend naar de Walmart. Kom ik later dan ligt er alleen ongesneden brood en geen mens te vinden die het kan snijden voor mij. Zo irritant! Om er even een pluspunt in te gooien, de Walmart is wel goedkoop. Veel goedkoper dan Tom Thumb, wat dezelfde keten als Safeway is, alleen in Texas heet de supermarkt dus anders. Mijn safeway pasje kan ik er gewoon gebruiken. Het publiek van beide supermarkten is ook erg verschillend. Van upscale bij de safeway tot...tja, vul het zelf maar in :-)!

Ik schreef eerder al dat ze ook nonfood producten verkopen. Denk aan televisies, fietsen, tuinspullen, kleding, schoenen, telefoons, geweren etc. Ik moet bekennen dat ik we menig leuk korte jeans heb gekocht...voor 12 dollar! Dat is de full price hè! Later nog een paar gekocht in de uitverkoop...9 dollar! En mijn laatste score in the final sale was een korte jeans voor 5 dollar, omgerekend is dat €3,90... Lachwekkend toch. Het feit dat er waarschijnlijk heel veel kleine kindjes in een arm land er aan hebben gewerkt wuif ik maar even weg. Niet goed, maar hoe kunnen ze het anders voor 5 dollar verkopen.

Als je dan alles in je kar geladen hebt is het tijd om naar de kassa te gaan. Waarom heeft de Walmart zo'n 30 kassa's aangeschaft en doen ze er maar 4 open? Dat begrijp ik nooit. Maar we schuiven aan, achter de rest in de rij. Het afrekenen gaat bij sommige zo tergend langzaam. Er moet vaak nog beslist worden of ze dat ene truitje wel of niet nemen. Ja, Remy's, ook bij de kassa. Of beslissen nadat het gescand is, dat ze toch maar 3 jumbo zakken chips willen ipv 5. Over het betalen zal ik maar niet beginnen. 2 verschillende creditcards, cheques die ingevuld moeten worden. Kortingsbonnen die ze vergeten waren te geven nog snel uit hun tas vissen. Tik tak tik tak... En wij maar wachten, geeft niet hoor. Alle tijd van de wereld, maar stoomt wel lichtelijk bij mij van binnen. Eindelijk bij de kassa aangekomen, gaat het bij mij natuurlijk van een leien dakje. De boodschappen lagen al op de band zodra ik de mogelijkheid had. Ook de betaalkaart is al door het apparaat gehaald, pincode ingevoerd en nu is het wachten op de caissière.

De liefde heb ik voor de caissières, die mijn boodschappen gelijk in het plastic tasje doen. Die tasjes hangen aan een carrousel. Er wordt af en toe een draai aan gegeven zodat de volle tasje voor jou makkelijk te pakken is. Ik controleer altijd goed of ik alle tassen heb, want met zo'n systeem vergeten mensen nog wel eens een tas. De caissières kijken me vaak opgelucht aan dat er eindelijk iemand aan de kassa staat die gewoon op tijd de betaalhandeling heeft uitgevoerd. Ook de lieflijke woorden als thanks sweety en god bless neem ik tot mij toe. Op naar de uitgang, waar de peoplegreeter haar mooiste glimlach laat zien. Sommige mensen moeten hun kassabon tonen en de inhoud van de kar. Ze houden af en toe een steekproef. Ik heb nog nooit een bon hoeven laten zien. Wat mij opvalt is dat ze wel vaak Afro-Americans aanhouden. Toch wel een vorm van discriminatie. Of wellicht is het nodig, armoede is in sommige wijken duidelijk zichtbaar... Met een volle kar steek ik het zebrabad voor de winkel over. Een zebrapad van wel 20 meter breed en waar automobilisten wel voor je stoppen! Ja, autorijders in Nederland, daar mogen jullie wel eens een voorbeeld aan nemen!

O ja, en nog wat laatste positieve punten: geen muntje nodig voor je winkelwagen en er zijn toiletten aanwezig in de winkel. Oh, de Starbucks verzorgt je koffie als je wilt en de McDonalds je avondeten, als je een hamburger wilt eten tenminste. Allemaal in één winkel. Super toch!

Tripje naar DC

Een tijdje terug zijn we naar Washington DC geweest. Nou ja, We logeerden in het Hilton bij Tysons Corner. Maar dat zegt jullie waarschijnlijk niet zo veel. John moest daar voor zijn werk zijn en ik ben meegegaan. Noodgedwongen, maar dat vond ik niet zo erg. De reden dat ik mee ben gegaan was het feit dat mijn paspoort in september zou verlopen. Toen ik een paar maanden terug nin Nederland was, wilde ik naar de gemeente om het te laten vernieuwen. Wij zijn uitgeschreven in de gemeente Etten-Leur en ondanks dat ons huis daar nog wel staat kan je dus niet in je eigen gemeente terecht voor een nieuw paspoort. Ik heb contact opgenomen met de gemeente en zij schreven mij dat er een paar randgemeentes zijn waar je als expat terecht kan. De dichtsbijzijnde gemeente was voor mij Bergen op Zoom. Prima te doen dus. Ik had voor de zekerheid gebeld en bij navraag bleek dat er een wachttijd was van 6 weken! Ja, 6 weken. Belachelijk. Een andere optie om aan een paspoort te komen was naar de consulaat gaan in Houston. Alleen die afdeling is opgehevn. Tja, dan blijft er maar 1 optie over. Naar de Ambassade in Washington.

We zijn van maandag tot vrijdag gegaan. We zijn geland op Dulles Airport en vanaf het moment dat we daar wegreden voelde het weer als thuiskomen. Zo heerlijk om daar rond te rijden. En wat rijden ze daar braaf in tegenstelling tot Texas. (maar daarover schrijf ik een andere keer). We zijn binnendoor naar ons hotel gereden. De weg die ik altijd reed als ik John naar de luchthaven moest brengen. Natuurlijk zijn we even langs 'ons' huis gereden. Het zag er toch wel anders uit. Met name de tuin. Wat was het gegroeid, inclusief onkruid, haha... John was natuurlijk vaak in de tuin aan het werk om het allemaal netjes te houden. zo gek om weer even in mijn oude straat te zijn. Logisch, want ik heb er tenslotte 4 jaar gewoond. We reden verder richting het hotel, terwijl ik genoot van al het herkenbare om mij heen.

Het hotel was prima. Het zag er netjes uit. Dankzij een scherpe aanbieding konden wij hier verblijven. Normaal is het veel te duur voor de vergoeding die John voor een hotel krijgt. Mooie entree, nette kamers en een leuk restaurant waar 's ochtends ook het ontbijt werd geserveerd. 's avonds zijn we nog lekker ergens gaan eten. De volgende dag stond in het teken van een bezoekje aan de fotograaf (voor een pasfoto voor het visum) en aan de Ambassade. Altijd leuk om weer even terug te zijn op plaatsen waar je vaak bent geweest. Menig leuk feestje gehad op de Ambassade, maar nu moest gewoon mijn paspoort geregeld worden.
Daarna hebben we nog even rondgereden door Washington. Wat blijft het een mooie stad. Ook de weg terug naar huis, al het groen, de hoge bomen. Ik mis dat wel in Texas, waar het dor, droog en vlak is.

Ik ben ook nog met Myrthe en kleine Alex gaan lunchen. Het Ritz Carlton in Tysons Corner had een nieuw restaurant geopend. America Eats. Een superleuk restaurant. Heel mooi aangekleed. Een leuke gezellige sfeer.

We namen allebei een soort van Filet American. Het was niet helemaal zoals wij dat in Nederland eten, maar best wel lekker. Een wijntje mocht natuurlijk niet ontbreken. Daarna zijn we naar Myrthe gereden waar we de gezelligheid hebben voortgezet. John kwam me daar ophalen en later zijn we weer richting het hotel gegaan. Ik ben natuurlijk ook nog gaan winkelen in Tysons Corner. John moest toch werken, dus ik heb me door de shuttle van het hotel bij de mall af laten zetten. Ik heb een middagje heerlijk genoten en geshopt. Later kwam John mij weer ophalen.

In die week hebben we ook nog 's avonds bij Myrthe en Dennis gegeten. Het was weer als vanouds. Ik besefte me des te meer dat ik de gezelligheid van Nederlanders erg mis in Texas. Ik ben blij dat er zo'n leuke vriendschap is gebleven en we hebben die avond veel herinneringen opgehaald, gepraat over het heden en natuurlijk veel gelachen. Dat doet een mens goed!

Zo kwam er aan die week al snel een eind en zijn we op vrijdag weer terug naar Texas gevlogen. Gelukkig heb ik een military spouse (echtegenoot) pas, zodat ik daarmee mocht vliegen. Ik heb mijn paspoort natuurlijk achter moeten laten. Thuis was Esmée ook weer blij dat we er waren. Wat mij betreft mogen dit soort tripjes vaker plaatsvinden. Ik heb genoten.

Voor meer foto's klik hier.

Lange afwezigheid

Hallo allemaal,

Dat is even schrikken hè. Na een zeer lange afwezigheid weer een bericht op mijn blog. Waarom ik zo lang niets geschreven heb? Ik was het gewoon even beu. Kon me er niet toe zetten om iets te schrijven. Op Facebook heb ik wel af en toe een bericht geplaatst. Dat gaat ook allemaal veel sneller. Hier moet je weer een verhaal verzinnen. Ik kreeg steeds meer vragen of ik nog iets zou gaan doen met mijn blog. Dus vandaar deze comeback. Ik zal proberen om mijn blog weer up to date te houden. Schrijven over mijn leven hier, soms met terugwerkende kracht. Kan soms best saai zijn, maar ik heb  begrepen dat zelfs dat al leuk is om te lezen. Soms zou ik willen dat de mensen thuis in Nederland ook een blog zouden bijhouden. Dat is voor ons tenslotte ook best leuk om te lezen. Afin, ik ga maar eens bedenken wat ik hierna ga schrijven...