skip to main |
skip to sidebar
Amerika, the land of stars and stripes . The land of promise. The land of freedom. Voor ons…gewoon een geweldig vakantieland. Al vanaf 1993 komen we jaarlijks in Amerika. We hebben al vele rondreizen gemaakt en hebben ondertussen onze favoriete plekken waar we graag komen. Het ‘kriebelde’ al jaren….hoe zou het zijn om voor een paar jaar in Amerika te wonen? Nu, na zo veel jaar, is daar onze kans .
Daar waar wij al die jaren van hebben gedroomd is werkelijk geworden. Op 27 oktober 2009 zijn wij verhuisd naar Great Falls, Virginia. Een voorstad van Washington DC. We hebben daar bijna 4 jaar met veel plezier gewoond. Wat we echter niet hadden voorzien, is dat we naar Texas zouden verhuizen. Van een city life style naar een country life style... Our journey continues...
....en het gaat maar door! Vanaf half juli 2018 zullen wij wederom naar Amerika verhuizen voor een periode van 4 jaar. Back where we started...in the Washington DC area!
Deze site is bedoeld voor familie, vrienden, bekenden en andere geïnteresseerden. Op deze blog kunnen jullie vanaf nu alles lezen over ons leven aan de andere kant van de oceaan; oftewel 'Our life overseas'! Wij zouden het leuk vinden als je een berichtje of een reactie achterlaat.
Waar blijft de lente....
Zeg. Die sneeuw. Daar komt geen eind aan hè. Alhoewel, het geeft wel iedereen weer een onderwerp om over te zaniken in de rij bij de bakker, slager, supermarkt, kapper. Maar toch. Het is goed geweest zeg, kom op, de lente is begonnen. De LENTE. Vorig jaar was het om deze tijd al lekker warm. 20 graden minstens en nu... Nu gaat het zondag weer sneeuwen. Pffff! In december, zo drie dagen rond de kerst, dan vind ik het wel leuk. Daarna moet het gewoon ophouden. Ik bedoel, kom op, je hebt gewoon zonlicht nodig. En terrasjes. Terrasjes, vooral. Mensen die buiten lekker aan het eten zijn. Dat is toch op zijn minst een eerste levensbehoefte! Gewoon zonder jas naar buiten kunnen lopen ook. En in de privacy van je achtertuin je melkflessen van wit naar melkchocolade laten kleuren, ook. Dat hebben we toch allemaal nodig? Zon! Warmte! Terwijl ik dit schrijf kijk ik nog eens naar buiten en zie al wat kleine blaadjes aan de bomen, maar het wil nog niet echt vlotten. Geduld is een schone zaak zeggen ze, maar die wordt nu bij mij wel erg getest. Ik wil de bloemen zien bloeien, de vlinders die fladderen in de lucht.. Eens zal het toch wel lente worden....toch?
Inmiddels ben ik alweer een jaartje ouder geworden, maar liefst 41 om precies te zijn. Waar blijft de tijd. Niet dat ik daar moeite mee heb, maar het lijkt wel alsof elk jaar sneller omgaat of heeft dit met het ouder worden te maken? Vorig jaar heb ik mijn verjaardag groots gevierd en dit jaar vond ik dat niet nodig. Een borrel heb ik wel gegeven. Gewoon op de dag zelf, doordeweek. We hadden wel genoeg mensen om de bar een beetje te vullen, dus daar hebben we gezellig een hapje en een drankje gedaan. Alhoewel het me wat moeite heeft gekost. Ik was grieperig, nou ja...ik had gewoon de griep. Een paar dagen daarvoor heeft John het moeten ondervinden en heeft een paar dagen op bed en op de bank gelegen. Het kon dus niet uitbijven dat ik het ook kreeg. Ik heb me door de avond heen geworsteld, maar de dag erna was het tien keer niks. Jeetje, wat voelde ik mij beroerd. Het ergste is dat ik het nu nog steeds merk. Snel moe en we blijven allebei lekker hoesten. Gaat lekker zo. Ook daarom hebben we al wat meer zonlicht en warmte nodig, gezonde vitamine!
Verder heb ik de dagen gevuld met...nou ja...niets doen en me rustig houden. Myrthe is gezellig op de koffie geweest en samen zijn we naar Michaels gereden. Michaels is die leuke winkel waar je allerlei hobbyspullen, decoratiemateriaal kunt vinden. Ik had niets nodig maar nu liep ik weer tegen leuke gekleurde flesjes aan. Tja, die staan wel erg gezellig op tafel in de gazebo. Vrolijke kleurtjes, echt zomers. Ik had ook nog een bon voor één artikel van 50% korting. Nou, helemaal leuk! Myrthe had een glazen stolp gevonden en we gingen tevreden met onze aankopen weer naar huis. Van dit eventjes winkelen was ik wel moe geworden. Die griep is echt een ware uitputtingsslag op mijn lichaam.
Gisteren zijn we met Petrick en Roos (collega's van John) gaan eten. Roos gaat een andere functie doen en dit was de laatste keer dat ze naar Amerika moest voor haar werk. Dit konden we natuurlijk niet zo maar voorbij laten gaan. We zijn ze gaan ophalen in het hotel en daarna naar Old Alexandria gereden. Daar zag Roos een Tapas restaurant en daar had ze wel trek in. La Tasca heet het restaurant. We hebben er al eens gegeten, maar toen op een andere locatie. Er zit namelijk ook een La Tasca in Chinatown in DC. We bestelden de tapas met voor Roos wat vegatarische hapjes. Roos aan de sangria en ik een Cosmootje. De mannen namen een biertje. Terwijl we aan het eten waren, kwamen er twee dames die de Spaanse dans uitvoerden. Een man met een gitaar zorgde voor de muzikale omlijsting. We waanden ons bijna in Spanje. We hebben heerlijk gegeten en we hebben de avond afgesloten in Murphy's Irish Pub. Ook daar was livemuziek, dus de sfeer was prima. Om één uur lagen we weer in bed. Zo voor een doordeweekse dag een latertje. Zondag vertrekt John weer naar Fort Worth. Maar voor het zo ver is, gaan we eerst nog van de vrijdagavond en zaterdag genieten. Fijn weekend allemaal!
Zeg. Die sneeuw. Daar komt geen eind aan hè. Alhoewel, het geeft wel iedereen weer een onderwerp om over te zaniken in de rij bij de bakker, slager, supermarkt, kapper. Maar toch. Het is goed geweest zeg, kom op, de lente is begonnen. De LENTE. Vorig jaar was het om deze tijd al lekker warm. 20 graden minstens en nu... Nu gaat het zondag weer sneeuwen. Pffff! In december, zo drie dagen rond de kerst, dan vind ik het wel leuk. Daarna moet het gewoon ophouden. Ik bedoel, kom op, je hebt gewoon zonlicht nodig. En terrasjes. Terrasjes, vooral. Mensen die buiten lekker aan het eten zijn. Dat is toch op zijn minst een eerste levensbehoefte! Gewoon zonder jas naar buiten kunnen lopen ook. En in de privacy van je achtertuin je melkflessen van wit naar melkchocolade laten kleuren, ook. Dat hebben we toch allemaal nodig? Zon! Warmte! Terwijl ik dit schrijf kijk ik nog eens naar buiten en zie al wat kleine blaadjes aan de bomen, maar het wil nog niet echt vlotten. Geduld is een schone zaak zeggen ze, maar die wordt nu bij mij wel erg getest. Ik wil de bloemen zien bloeien, de vlinders die fladderen in de lucht.. Eens zal het toch wel lente worden....toch?
Inmiddels ben ik alweer een jaartje ouder geworden, maar liefst 41 om precies te zijn. Waar blijft de tijd. Niet dat ik daar moeite mee heb, maar het lijkt wel alsof elk jaar sneller omgaat of heeft dit met het ouder worden te maken? Vorig jaar heb ik mijn verjaardag groots gevierd en dit jaar vond ik dat niet nodig. Een borrel heb ik wel gegeven. Gewoon op de dag zelf, doordeweek. We hadden wel genoeg mensen om de bar een beetje te vullen, dus daar hebben we gezellig een hapje en een drankje gedaan. Alhoewel het me wat moeite heeft gekost. Ik was grieperig, nou ja...ik had gewoon de griep. Een paar dagen daarvoor heeft John het moeten ondervinden en heeft een paar dagen op bed en op de bank gelegen. Het kon dus niet uitbijven dat ik het ook kreeg. Ik heb me door de avond heen geworsteld, maar de dag erna was het tien keer niks. Jeetje, wat voelde ik mij beroerd. Het ergste is dat ik het nu nog steeds merk. Snel moe en we blijven allebei lekker hoesten. Gaat lekker zo. Ook daarom hebben we al wat meer zonlicht en warmte nodig, gezonde vitamine! 
Verder heb ik de dagen gevuld met...nou ja...niets doen en me rustig houden. Myrthe is gezellig op de koffie geweest en samen zijn we naar Michaels gereden. Michaels is die leuke winkel waar je allerlei hobbyspullen, decoratiemateriaal kunt vinden. Ik had niets nodig maar nu liep ik weer tegen leuke gekleurde flesjes aan. Tja, die staan wel erg gezellig op tafel in de gazebo. Vrolijke kleurtjes, echt zomers. Ik had ook nog een bon voor één artikel van 50% korting. Nou, helemaal leuk! Myrthe had een glazen stolp gevonden en we gingen tevreden met onze aankopen weer naar huis. Van dit eventjes winkelen was ik wel moe geworden. Die griep is echt een ware uitputtingsslag op mijn lichaam. 
Gisteren zijn we met Petrick en Roos (collega's van John) gaan eten. Roos gaat een andere functie doen en dit was de laatste keer dat ze naar Amerika moest voor haar werk. Dit konden we natuurlijk niet zo maar voorbij laten gaan. We zijn ze gaan ophalen in het hotel en daarna naar Old Alexandria gereden. Daar zag Roos een Tapas restaurant en daar had ze wel trek in. La Tasca heet het restaurant. We hebben er al eens gegeten, maar toen op een andere locatie. Er zit namelijk ook een La Tasca in Chinatown in DC. We bestelden de tapas met voor Roos wat vegatarische hapjes. Roos aan de sangria en ik een Cosmootje. De mannen namen een biertje. Terwijl we aan het eten waren, kwamen er twee dames die de Spaanse dans uitvoerden. Een man met een gitaar zorgde voor de muzikale omlijsting. We waanden ons bijna in Spanje. We hebben heerlijk gegeten en we hebben de avond afgesloten in Murphy's Irish Pub. Ook daar was livemuziek, dus de sfeer was prima. Om één uur lagen we weer in bed. Zo voor een doordeweekse dag een latertje. Zondag vertrekt John weer naar Fort Worth. Maar voor het zo ver is, gaan we eerst nog van de vrijdagavond en zaterdag genieten. Fijn weekend allemaal!
1 opmerking:
Het is angstvallig stil. Is alles oké met jullie?? Hope so..
afz. Een fan van je blog.
Een reactie posten