Zo maar een update en o ja....een aardbeving

De dagen verstrijken en ik begin het een beetje beu te worden om hier alleen te zitten. Ik zit al vanaf 6 oktober alleen hier in Texas. John moest voor verschillende meetings naar Nederland. Hij was eerst een week naar DC, op zaterdag met zijn verjaardag gelukkig thuis en daarna dus bijna twee weken in Nederland. Hij komt a.s. zaterdag weer thuis. Gelukkig, want de dagen duren best lang en het is soms best raar om een dag helemaal niet te praten. Heb ik tenminste weer gezelligheid en iemand in huis tegen wie ik iets kan zeggen en ook iets terug zegt. Een paar dagen hebben we samen. Volgende week woensdag vertrek ik namelijk naar Nederland. We hebben hier geen oppas voor Esmée, dus moeten we apart. Ik kom dan zondag 3 november weer terug. Ik heb er ontzettend veel zin in. Even naar de beschaafde wereld en bijtanken. Ik ben toe aan het zien van familie en vrienden. Wel jammer dat we niet met z'n tweetjes konden gaan.  

De kat kijkt af en toe wel op als ik tegen haar praat, maar gaat vervolgens gewoon weer door met slapen. Dan kroel ik maar met haar, wat ze natuurlijk helemaal niet erg vind. De eerste week dat John weg was, was het nog steeds heerlijk warm weer. Ik heb dan ook wat uurtjes aan het zwembad gelegen. In de tweede week, deze week dus, zat het weer niet echt mee. We hadden hier te maken met een koudfrontje…nummer 2 al weer. Iedereen hier in Texas is ontzettend blij met de koele temperaturen, maar ik zit er niet op te wachten. Ik wil genieten van de zon en een milde temperatuur. Het was gisterenochtend zelfs maar 11 graden buiten en het werd niet warmer dan 15 graden… Ik mis trouwens de herfst in Virginia. De prachtige kleuren van de bomen die nu langzaam veranderen in geel, oranje en rood. Dat is toch altijd zo mooi. Hier is het nu nog redelijk groen en de blaadjes zien er een beetje droog uit.

O ja, en om het nog even te melden; ik heb zelf een vogelspin van het balkon geveegd. Ja, dat heb ik weer. John was net een paar uur weg en ineens zat ie daar… Op het balkon, een metertje bij mij vandaan. Mijn hart ging sneller kloppen en ik ben zo snel als ik kon naar beneden gegaan om een bezem te halen. Gelukkig met een lange steel, zodat ik de spin op veilige afstand een duwtje kon geven. Met trillende handjes, dat dan weer wel. Ik hoorde de spin ook op de grond terecht komen. Oh, ook dat gaf me weer de kriebels. Ik ben naar beneden gegaan en heb de spin naar het gras begeleid… Ik was best trots op mezelf, want als je weet hoe bang ik voor die vogelspinnen ben… Schouderklopje!

Over gisteren gesproken. Ik werd hier gisterochtend goed wakker geschud. Letterlijk! Ik had om 8 uur de wekker gezet. Ik werd wakker en meestal kijk ik dan op mijn iPhone, check mijn mail, lees de krant etc. Ik was daarmee bezig en toen… Ineens een gebulder, echt ik dacht aan een explosie ergens, daarna begon alles te trillen. Ik lag gewoon te schudden in bed. Ik stond gelijk op, heb me snel aangekleed en ben naar beneden gegaan. Alles hing en stond nog op zijn plek. Esmée was ook wat onrustig.

 

Ik had werkelijk geen idee wat er gebeurd was. Ik gelijk googlen, maar de berichten bleven uit. De overheid had toen nog steeds met de shutdown te maken en de website van de overheid lag plat. Pas na een paar uur werd duidelijk dat het om een aardbeving ging. Ik wist ook niet dat daar geluid bij voorkomt, maar soms blijkt dat dus het geval. In mijn beleving leek het net alsof er 4 trucks tegen het huis aanreden. Er waren schijnbaar toch wel veel telefoontjes bij 911 en de brandweerkazerne binnen gekomen van mensen die het geluid van een explosie hadden gehoord. Het centrum van de aardbeving was in Ovilla, 9 kilometer verderop. Ach, never a dull moment in Texas, haha.  

Counrty day on the Hill in cedar Hill

Vandaag ben ik naar het evenement van het jaar geweest in Cedar Hill. Helaas moest ik alleen gaan, want John zit nog in Nederland. Ik had geen idee wat ik er van moest verwachten. Om niet helemaal uit de toon te vallen had ik mijn cowboylaarzen aangetrokken, ach wat kon mij het schelen, een geruite blouse moest het geheel afmaken. Ik nam mijn fototoestel mee. Ik hoopte namelijk karakteristieke mensen te kunnen fotograferen. Ik vond al gauw een parkeerplaatsje en hoefde alleen maar over te steken en ik was in het bruisende ‘historic downtown’ van Cedar Hill. In de straat stonden aan beide kanten kraampjes. Sommige kraampjes waren gehuurd door plaatselijke winkeliers, maar ook instanties stonden hun doel te ‘verkopen’. Hetgeen wat aangeboden werd had niet echt mijn interesse. Beetje veel prullaria en kitsch. Maar ach, wel leuk om te zien.

Ik haalde mijn fototoestel tevoorschijn, want ik wilde nog wel wat leuke plaatjes schieten. Nou, zodra je met een camera om je nek loopt word je ineens aangekeken. Dat werd ik toch al een beetje, schijnbaar zie ik er anders uit dan de gemiddelde Texaan. Mensen gingen ineens recht lopen en glimlachen naar mij toen ik met mijn camera liep. Waarschijnlijk in de hoop vastgelegd te worden op de gevoelige plaat. Ik kreeg zo’n vermoeden dat men dacht dat ik van een krant was ofzo, haha. Hier en daar fotografeerde ik wat. Ik was vooral op zoek naar bijzondere mensen. Mooie ‘story telling faces’… Al gauw kwam ik er een paar tegen. Klik, klik klik…hebbes. Op naar de volgende. De grootte van de braderie viel me niet tegen. Er waren genoeg kramen en zeker zo veel eettentjes. Van worsten op een stok tot stukken beenham. Zo uit het vuistje hè…we zijn wel in Texas.

Er was veel vertier voor de kinderen. Ze konden hun gezicht laten schminken,  paardrijden, een rondje downtown in een treintje en spelletjes doen. Voor de volwassenen was er livemuziek en dat bracht wel wat sfeer. Ik liep verder en ik merkte wel dat er soms naar mij gekeken werd. Volgens mij werd er wat afgesmoesd…. In de trant van ‘wie is zij’…’die is niet van hier hoor’… Zoiets. Ik kwam uit bij een veld waar ze bezig waren met hoefijzer werpen. Sterker nog het bleek een kampioenschap te zijn. Nou, dat pikte ik toch even mee. Ik stond te kijken en maakte wat foto’s. Er kwam een mevrouw naar me toe en ik moest even meekomen. Ze wilde me namelijk voorstellen aan iemand. Nou prima, ik liep mee en ik zag een meneer op een koelbox zitten. Hij ging staan en de mevrouw zei dat hij de kampioen van vorig jaar was. Sta je dan….euh… Nice to meet you… De mevrouw zei dat ik maar een foto moest maken en ik kon hem wat vragen stellen zodat ik een goed verhaal had. Juist! Die dacht ook dat ik van de plaatselijke krant was. De man ging staan en begon te vertellen. Maar al snel kreeg ik de vragen. Ik had een accent. Dus waar kwam ik vandaan. Ik legde hem uit dat ik Nederlandse was en sinds twee maanden in Texas woonde.

 

Nou dan ben je een succes hoor. Er werden meer mensen bij gehaald en oh, wat vonden ze mijn accent fantastisch! Zo verfrissend zei er één. Ik werd zo langzamerhand een attractie. Mensen wilden op de foto met me. Echt, ik wist ook niet wat me overkwam. Toen de rust weer wat terugkwam vroeg hij me nog wel voor welke krant ik werkte. Ik legde hem uit dat ik gewoon voor mezelf foto’s aan het nemen was. Ik zag toch wel een kleine teleurstelling in zijn ogen. Hij maakte een grapje, waarop ik zei…sorry, there goes your one minute of fame… Gelukkig kon hij mijn opmerking wel waarderen en moest er hartelijk om lachen. Ik wenste hem en zijn gevolg van een man of 15 nog een prettige dag en ging verder.

De variatie aan het soort mensen liep erg uiteen. Veel boots, weinig hakken, veel jeans, weinig jurkjes. Mijn oog viel op een meisje en ik moest twee keer kijken. Oké, ik heb van mijn moeder geleerd om mensen niet op hun uiterlijk te beoordelen, maar deze kan ik jullie echt niet onthouden. Misschien zit ik er helemaal naast, maar in mijn ogen was dit een typisch gevalletje van een redneck. Een redneck is een niet zo aardige Amerikaanse benaming voor niet-rijke, blanke (meestal) boeren uit wat minder ontwikkeld gebied. In het nederlands zouden we vermoedelijk - al even onaardig- boerenkinkel zeggen. Of gewoon boer. Rednecks hebben een aparte levensstijl zeg maar. Qua uiterlijk zou ze er best één kunnen zijn. Ze had een mega uitgroei en om het helemaal compleet te maken had ze aan één kant haar haar flink getoupeerd. Nou a, kijk naar de foto en oordeel zelf. Ik had even het gevoel of ik terug in de jaren tachtig was.

Met het zien van deze bijzondere verschijning vond ik het wel welletjes. Met een graad of dertig had ik het ondertussen erg warm gekregen. En dorst… ik maakte nog een klein rondje en besloot maar weer huiswaarts te gaan. Thuis nam ik een heerlijk een koud biertje, dat had ik wel verdiend vond ik zelf.

 

Voor alle foto's van deze dag klik hier.

Over Texas, Texanen, de omgeving en waar wij wonen…

Texas is een wereld op zichzelf. Op Alaska na is het de grootste staat in de VS, maar in Texas wonen dertig maal zoveel mensen. Texas heeft een hoge dunk van zichzelf en als je hier bent zal je ook ontdekken dat Texas een aparte wereld is. Texas is de belangrijkste mijnbouwstaat van de Verenigde Staten (aardolie, aardgas, voorts cement, zout, helium, gips), maar tevens een van de belangrijkste agrarische staten. De belangrijkste gewassen zijn katoen, granen, pecannoten en fruit.

Als je 4 jaar lang bomen, groen en veel natuur om je heen gewend bent, dan is het wel even omschakelen hier. Ik kan wel zeggen dat het een kleine cultuurshock was voor mij. Het is dat wij in Cedar Hill wonen, waar het nog enigszins heuvelachtig en groen is, maar de rest van de omgeving is vlak, droog en best wel saai eigenlijk. Elk plaatsje ziet er een beetje hetzelfde uit. Weinig karakter, veel gated communities. Gated communities zijn woonwijken met een hoge muur of hek om de wijk. Je komt alleen maar in de wijk met een code van de poort. Wij wonen gewoon in een open wijk. Geen poort, geen hek en dat vind ik eigenlijk wel prima. Cedar Hill ligt ongeveer 26 kilometer van Downtown Dallas. Wij vallen dan ook onder Dallas County. Dallas is de op twee na grootste stad van Texas en de negende grootste stad in de VS. van 2010 had de stad een bevolking van 1.197.816 inwoners. Hoe de stand nu is weet ik niet, maar dat er heel veel mensen wonen is wel duidelijk. Dallas is leuk en je merkt gelijk aan de mensen en hoe ze gekleed zijn dat je in een stad bent. De meer beschaafde wereld wat wij gewend zijn.

We wonen vlakbij een meer. Genaamd Joe Pool Lake. Dit meer werd in 1989 geopend. Joe Pool Lake is een favoriete bestemming van de inwoners van de Dallas – Fort Worth Metroplex. Je kunt er camperen, vissen, wandelen, zwemmen. Er is een kleine jachthaven en een restaurant met bar. Schijnbaar the place to be op vrijdagavond, maar dat moeten we nog ontdekken. Om water in je omgeving te hebben is wel leuk. De zonsondergang ziet er mooier uit en je krijgt er een soort van vakantiegevoel van. Voor 10 minuten, want dan ben je er voorbij gereden.

Verder heb je veel plaatsen hier die wat vervallen zijn en waar je liever niet wilt wonen. Achterstallig onderhoud aan huizen, leegstand en een vreemde atmosfeer. Gelukkig hoef ik niet door dit soort plaatsen heen om ergens naar toe te gaan. Het kan wel leuke plaatjes opleveren. Maar dan wel vanuit de auto, al rijdende, haha.

Texanen…wat zal ik daar eens over zeggen. Er werd mij verteld dat Texanen supervriendelijk, open en hartelijk zijn. Ik heb eerder ondervonden dat de Texanen een gereserveerde vriendelijkheid hebben. Ik kan er eigenlijk nog weinig over zeggen, want we wonen hier nog maar 2 maanden en zo veel mensen hebben we nog niet ontmoet. Dat de kerk een zeer centrale plaats inneemt in het leven van een Texaan, daar zijn we ook al achter gekomen. Bij de kerk ontmoeten ze hun vrienden, gaan ze sporten, avondjes uit, gaan de kleine kinderen naar de kleuterschool en de grote kinderen naar de scouting. Je krijgt bijna het gevoel in een jarenvijftig film te zijn beland. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik respecteer ieders geloof. Maar ik word er zo onderhand niet goed van. Reclames op TV, reclamefolders…allemaal met betrekking op het geloof. Ook al messengers van God aan de deur gehad. Ik zit daar helemaal niet op de wachten. Even iets tussendoor…wij hebben ons al voorgesteld aan de buurman. Zijn toekomstige vrouw (inmiddels al getrouwd) woonde toen nog niet bij hem. Ja, zij zijn ook erg gelovig en trouwden op de meest traditionele manier. Hij zei toen nog eens langs te komen met zijn vrouw om haar aan ons voor te stellen. Maar nadat we de messengers van God vriendelijk hebben verteld dat we geen interesse hebben in het geloof, hebben we de buurman nooit meer gezien met zijn vrouw. Zou onze afwijzing ermee te maken hebben, wie zal het zeggen? God in ieder geval niet… Waar ze wel heel vriendelijk zijn is in de winkels, waar de verkoopsters hun enthousiaste 'Hi how are you? How can I help you?' naar je schreeuwen, in de hoop hun commissie binnen te slepen. Al dan niet gemeend, ik vind het wel prettig dat iedereen in ieder geval doet alsof hij/zij blij is dat je als klant binnenkomt. Dat is in Nederland wel eens anders.

Nog een groot verschil met Virginia is de manier waarop de vrouw hier gekleed gaat. De gemiddelde vrouw draagt yoga pants (ja, ook vrouwen met maat xxl en een veel te kort truitje), sportschoenen en een T-shirt als ze boodschappen gaat doen, bijvoorbeeld bij de Walmart. Dat is een grote winkel waar ze food en non-food produkten verkopen. Met groot bedoel ik echt groot. Je weet wel, daar waar ze omroepen of er iemand zo snel mogelijk kan helpen in gangpad tweeenveertig. Een gedeelte elektronica veel groter dan een grote mediamarkt, kleding, rijen en rijen make-up, chipszakken drie keer zo groot als de onze en drie liter flessen cola. Je begrijpt zo wel een beetje wat ik bedoel hè? Afin, terug naar de geklede vrouw… Dames in jurkjes en hoge hakken zie je hier bijna niet. Als Europeaan voel je je hier vlug overdressed. Maar het heeft ook zijn voordelen. Je wordt er zo uitgepikt als ‘buitenlander’ en voordat je het weet sta je een paar minuten (aan de kassa) vragen te beantwoorden over Nederland. En dat ik de volgende keer toch echt foto’s van Nederland moet meebrengen. Aan de andere kant neem ik het de vrouwen ook niet kwalijk hoor. Want als je met hoge hakken je vervolgens in een pick-up truck moet hijsen, naast je cowboy inclusief hoed en vaak nog met een hond ertussen moet plaatsnemen, dan is een yogapant wel de meest makkelijke outfit. Of een jeans, geruite overhemd en stoere boots, dan is het plaatje helemaal compleet.

Volgens mij is het wel duidelijk hè, we moeten allebei nog erg wennen aan de Texanen en de omgeving. Maar ik ga me inleven in de Texas way of living… Wie weet helpt het!

Voor alle foto hier.