Afscheidsfeest...

Met het uitzwaaien van de Moosdijkjes, kwam er gelijk een einde aan relaxen en genieten. De komende weken zouden in het teken staan van de verhuizing. Er moest nog veel gebeuren. Het huis was ook best groot, lees woonkamer, dining room, keuken met een eetgedeelte, 5 badkamers, 6 slaapkamers, een bar in de basement, nog een kamer die als rommelhok diende en nog een opslagruimte in de basement. Heel fijn, maar als je alles in één keer moet gaan schoonmaken met zijn tweetjes dan is het toch best veel, haha. Een collega zou het huis na ons gaan huren en je wilt het toch wel netjes achterlaten. Daarom hebben we zo veel mogelijk in de week voordat de inpakkers zouden aangepakt. Maar ja, toen kwam de acceptatie van het eerste vliegtuig in the picture en dat betekende dat John naar Fort Worth moest gaan. Ik stond er alleen voor. Ik heb zo veel mogelijk schoongemaakt. De gastenbadkamers boven en de gastenkamers heb ik zelf leeg gehaald, zodat ik deze kon schoonmaken. Een hoop gesjouw, maar later zou ik er profijt van hebben. Jammer genoeg vond de acceptatie toch nog niet plaats in de week dat John in Fort Worth zat. Hij kwam op zaterdag 20 juli weer terug…om vervolgens op zondag weer naar Fort Worth te vertrekken. Ik kreeg zo’n vermoeden dat het een hectische week zou worden…gek hè…

Op zaterdag 20 juli kwam John weer thuis. Even bijkomen was er niet bij, want we moesten gelijk weer door. In de zomer vinden meestal de wisselingen plaats. Zo gaan Joost en Karen en Tuur en Aagje weer terug naar Nederland. Wij gaan niet naar Nederland, maar naar Texas. Vanwege het vertrek van 3 stellen, waaronder wij dus, hebben we een gezamenlijk afscheidsfeest gekregen. Op deze zaterdag zijn we eerst gaan kleiduiven schieten. Ik had dat nog nooit gedaan. Nadat iedereen was gearriveerd kregen we eerst een uitleg. Er werd benadrukt dat veiligheid het belangrijkste is. Daarom kregen we oordopjes en een veiligheidsbril. Er werd uitgelegd hoe kleiduiven schieten precies in zijn werk gaat. De kleiduiven worden afgeschoten door een apparaat dat wordt geactiveerd met een afstandbediening. Als een kleiduif wordt afgeschoten dan moet je deze met je geweer ‘volgen’ en op het juiste moment je schot aflossen.
 

Na de uitleg zijn we naar het veld gewandeld. Gelukkig was het een bosrijk gebied en we kwamen uiteindelijk op een plek aan waar tussen de bomen een open ruimte was gecreëerd. Ook was er een overkapping zodat we niet in de zon hoefden te staan. Met het warme weer van die dag was dat wel fijn. Er werd uitgelegd hoe je het geweer precies moest vasthouden. Als je dit goed doet dan heb je geen last van de terugslag. Je kon kiezen tussen verschillende geweren. Een geweer voor ‘meisjes’ of een geweer voor de echte stoere man. De één is wat zwaarder dan de andere of geeft meer terugslag. Nadat we allemaal aandachtig naar de instructies hadden geluisterd, kon het oefenen beginnen. Iedereen kreeg een paar beurten om zo’n kleiduif neer te schieten. De eerste kleiduif was het makkelijkst, vertelde de man, want deze ging bijna recht omhoog. Makkie zou je denken, maar na mijn eerste schot bleek toch wel dat het best moeilijk is. De vriendelijke meneer zei dat hij bijna raak was. Volgens mij was dat meer om mij een bemoedigend woord toe te spreken. Poging nummer twee dan maar….en raak! Meer geluk dan wijsheid, maar met mijn tweede schot had ik mijn eerste kleiduif weten neer te schieten. Whoohoo!

Zo kwam iedereen aan de beurt en bij de tweede ronde werd het al wat moeilijker. Toen werden ze van verschillende richtingen afgeschoten. Links, rechts…de kleiduiven vlogen om je oren. Mijn geweer ging alle kanten op en hoeveel ik er precies raak had weet ik nog steeds niet maar ik had het idee dat ik er meer feeling voor begon te krijgen. De laatste, de zogenaamde ‘haas’ was een lastige. Hierbij wordt de kleiduif over de rollend over de grond afgeschoten. Die was moeilijk hoor. Volgens mij was ik nog steeds naar rechts aan het richten met mijn geweer, terwijl de 'haas' allang aan de overkant was. Dat zal een lachwekkend gezicht zijn geweest, ach...iemand moet voor de entertaintment zorgen, haha.

 

Iedereen had inmiddels flink geoefend en toen begonnen we aan een toernooi. De strijd was losgebarsten tussen de mannen en de vrouwen…ach, die deden een beetje voor spek en bonen mee, haha. Inmiddels begon ik mijn schouder toch wel te voelen van de terugslag van het geweer. Kleiduiven schieten klinkt misschien als een sport voor mietjes, maar het is nog best even bikkelen. En laten we eerlijk zijn, staat toch best stoer hè, met zo'n geweer in mijn handen. Wie weet is het alvast een goede oefening voor Texas, haha.

Het tweede deel van de dag en tevens de afsluiting van ons afscheidsfeest werd gehouden bij Erik Rab. Hij had zijn huis beschikbaar gesteld voor een gezellige avond met bbq. Het was zo warm die dag dat iedereen even wat te drinken nam. Ook kwamen op deze avond de vrouwen die niet mee waren gegaan met het kleiduiven schieten. Het was een leuke club en er werd gezellig gekletst en gelachen natuurlijk. Voor het eten heeft Han een speech gehouden voor de mensen die afscheid namen, waaronder wij dus. Hij haalde leuke anekdotes aan en vertelde hoe men ons heeft meegemaakt de afgelopen jaren. We kregen een schaalvliegtuig cadeau (de F-35 met een plaatje met inscriptie), een mooi fotoboek over Washington, een persoonlijk fotoboek, gemaakt door de vrouwen. Dat was ontzettend attent, want toen ik er even snel in keek zag ik toch weer leuke herinneringen voorbij komen. Voor ons hadden ze nog een extra cadeau. Omdat wij niet naar Nederland gaan, maar naar Texas hadden ze een soort van schilderij gemaakt. Zo lief van ze.

De magen begonnen zo langzamerhand te knorren bij iedereen en het was tijd om de bbq aan te zwengelen. Tuur kon nog één keer zijn bbq kunsten aan iedereen vertonen en ging gelijk aan de slag. Niet veel later waren we saté aan het eten, broodjes hamburger, de lekkere salades van Tine… Het was allemaal heerlijk. De avond naderde zijn einde en we namen afscheid van iedereen. Nou ja, we bleven nog wel met de ‘vaste kern’ een afzakkertje nemen, die bij ons gemiddeld iets langer duurt dan wat men normaal onder een afzakkertje verstaat. Diep in de nacht kwam er dan toch een eind aan het afscheidsfeest. Iedereen ontzettend bedankt voor deze mooie dag, de cadeaus en jullie aanwezigheid. Voor alle foto's van deze dag, klik hier.