Verhuizers en schoonmaken...

Op zondag, de dag na het afscheidsfeest, kwam de familie van den Berg langs. We moesten met hun het huis doorlopen en alles checken op eventuele gebreken die wij zouden kunnen hebben aangebracht. Niet dat dit het geval was, want wij hebben al die jaren het huis in goede staat gehouden. Sterker nog, John heeft hier en daar wat verbeteringen aangebracht en klusjes uitgevoerd voor de huurbaas. Erik, collega van John en tevens de nieuwe bewoner van het huis, moet namelijk aan de huurbaas doorgeven dat alles in orde is, zodat wij de borg (2 maanden huur) weer terugkrijgen. Om het dus officieel te maken, kwamen zij die dag langs. Er waren heel wat kamers te checken en na een tijdje waren John en Erik klaar. Ze hadden ook nog wat vragen over het huis. Hoewel we er eigenlijk helemaal geen tijd voor hadden, hebben we ze toch het één en ander kunnen vertellen over het huis. John moest zijn koffer ook nog pakken en zou ’s middags weer naar Fort Worth vertrekken. Ja, de week voor de verhuizing. Ik zei al dat het een hectische periode zou worden, haha.

 

De familie van de Berg vertrokken weer, John heeft gauw zijn koffer gepakt en voordat ik het wist zat ik weer in de auto richting Dulles. De laatste keer dat ik hem zou wegbrengen. Nadat ik John had afgezet ben ik weer naar huis gereden. Ik was moe en heb die avond niets meer gedaan. Even relaxen was ook wel even lekker. Op maandag ben ik maar weer verder gegaan met de voorbereidingen voor de verhuizing. Ik merkte dat de vermoeidheid een beetje in mijn lijf bleef hangen. Mijn rug speelde weer op en ik zag dat ik weinig meer kon doen. Ik moest mijn rust proberen te pakken en de dagen erna heb ik het rustig aan gedaan. John zou in eerste instantie op woensdag weer terugkomen. Maar de acceptatie werd elke keer uitgesteld. In overleg met mij is hij nog één dag langer gebleven in Fort Worth. Op donderdag kwam hij weer thuis. Hij is daarop gelijk weer aan de slag gegaan. Mannenklusjes, die ik dus niet kon doen. ’s Avonds hebben we lekker in de jaccuzi gezeten. Even de spieren ontspannen. Met natuurlijk een prosecco. Genieten van de avond, voordat de verhuizers op vrijdag zouden komen.

Vrijdag ging om 9 uur de deurbel. Daar waren ze, de verhuizers. 3 mannen en een meisje. Nadat we met hun een rondje door het huis waren gelopen, zijn ze van start gegaan. Het meisje begon in de keuken. Ze vertelde me dat ze dit werk als vakantiebaantje deed. Niet om onaardig te doen, maar dat ze dit nog niet zo vaak had gedaan bleek wel met de snelheid waarmee ze te werk ging. Zo traag. Alle kastjes bekijken. Dan pakte ze hier wat uit, dan weer iets uit een ander kastje. Er zat geen logica in! Twee mannen waren in de basement alles aan het inpakken en de derde man was in de dining room bezig. Er kwamen overal steeds meer dozen te staan. Ik liep wat onwennig rond, je moet alles uit handen geven en je hoopt dan maar dat ze voorzichtig te werk gaan. Ik ben even buiten gaan zitten. John was wat aan het werken. Na een tijdje was ik heel benieuwd hoever het meisje met de keuken was. Toen ik binnenkwam zag ik weinig verschil. Mijn plan om de keuken schoon te maken na de eerste inpakdag zag ik langzaam verdwijnen. Er was nog geen één kastje helemaal leeg.

 

Na de lunch hoopte ik dat ze wat meer power had gekregen, maar helaas. Daarop heb ikzelf maar de handen uit mouwen gestoken. Ik ben naar de leidinggevende van het stel gegaan en aangegeven dat ik wilde helpen door mee in te pakken. In ieder geval de niet breekbare spullen. Want als ik zelf iets inpak is het namelijk niet verzekerd. Ik begon met de voorraadkast. Met zakjes kruiden en met de nasipakketten kon niets fout gaan. Binnen een mum van tijd had ik een doos vol. Volgende! Ik was zo lekker bezig. Ook heb ik tijdschriften  en boeken ingepakt. De dag naderde zijn einde en het was voor de verhuizers tijd om te gaan. Ik keek zo eens rond en er moest nog heel veel gedaan worden. Wat een verschil met de verhuizers in Nederland zeg. Die waren snel en logisch bezig. Op maandag zouden ze terugkomen. We vroegen de leidinggevende of het op maandag allemaal wel zou lukken. Want op die dag zouden de laatste dozen ingepakt worden en ook de vrachtwagen geladen worden. Hij gaf al aan dat er waarschijnlijk wat extra mensen zouden komen helpen. We hadden ook gevraagd of ze het bed pas maandag wilde afbreken en inpakken. Zo konden we in ieder geval het weekend in ons huis slapen.

Het weekend hebben we gebruikt om toch alvast wat te gaan schoonmaken. Ik heb maar wat keukenkasten leeggehaald zodat ik daar tenminste aan de slag kon gaan. John heeft de ramen buiten gezeemd. Hoewel dit bij ons niet in het contract (bij andere Nederlanders was dit wel het geval) stond dat we deze moesten schoonmaken vonden we het wel zo netjes om ze schoon achter te laten. Kadootje voor de van den Bergjes zullen we maar zeggen.

Op maandag stonden ze wederom met 4 man sterk voor de deur. Ik vroeg of er nog meer mannen kwamen, maar de leidinggevende zei dat dit het was. Oke…, ik vroeg daarop of ze het wel zouden redden met zijn vieren. Er was immers nog een hoop te doen. Het was geen probleem en het zou gaan lukken. We keken naar buiten en zagen daar een containervrachtwagen staan. Van 20ft… We vroegen de leidinggevende of dat dit de vrachtwagen was waar alles in zou moeten of dat ze elders een 40ft container hadden taan waar ze alles naar toe zouden brengen. Nee, zei hij, hier gaat alles in. Pardon?? Al onze spullen moeten in dat vrachtwagentje? No way, dat gaat never nooit niet lukken zeiden we tegen hem. Maar degene die een paar weken terug bij ons was geweest en de inventarisatie had gemaakt, zat al 30 jaar in het vak en had gezegd dat deze vrachtwagen groot genoeg was. We zeiden nogmaals tegen hem dat het er niet in zou gaan passen. We hadden namelijk bij vertrek vanuit Nederland een 40ft container die net over de helft vol was. Tijdens ons verblijf in Great Falls hebben we het één en ander aangeschaft. Zoals 2 stoelen op de slaapkamer, 4 zonnebedden met 2 tafels, tuintafel, parasol. Een televisie, bbq, wasmachine en droger, lampen etc. Als we toen al over de 20ft kwamen, zonder deze spullen, dan zou het er toch nooit inpassen. Maar de leidinggevende geloofd er heilig in en zei dat het goed zou komen. Een verdere discussie was kansloos, dus we besloten er maar over op te houden en het moment af te wachten waarop ze er achter zouden komen dat ze ruimte tekort zouden hebben.

Op maandag werd ook de Ford Escape opgehaald voor transport. 1 auto voor transport zou namelijk door defensie betaald worden. Nu was dit natuurlijk ook niet zonder enig discussie verlopen. Bij een buitenlandplaatsing heb je recht op het vervoer van 1 auto. Een collega van John had ook transport gekregen voor zijn auto vanwege de verhuizing van Utah naar Virginia. In ons geval zouden wij niet in aanmerking komen voor het vervoer van 1 auto. Ze zagen onze verhuizing namelijk als een lokale verhuizing. Euh?!? Zo’n 2200 kilometer verder gaan wonen noem ik niet echt een lokale verhuizing. Lokaal is als je in dezelfde staat blijft, zoiets….toch? Afin, Uiteindelijk, na heel veel discussies over en weer hebben we de transport van 1 auto vergoed gekregen. Er kwam ’s middags een meneer die de auto kwam ophalen. Alles werd gecheckt en daar ging de Ford. Hij werd op de vrachtwagen gehesen, papieren werden ondertekend en niet veel later zagen we de vrachtwagen met onze auto wegrijden. Toch best raar om dit soort dingen uit handen te geven. Je moet er maar op vertrouwen dat het allemaal goed komt.

De verhuizers waren al een tijdje bezig, totdat er toch versterking kwam. De leidinggevende had toch ingezien dat het niet ging lukken met 4 man. Ook kreeg hij zo langzaam in de gaten dat het toch niet helemaal ging passen in de 20ft vrachtwagen… Nee! Echt niet?!? De uitspraak ‘de tijd zal het leren’ was hier duidelijk aan de orde. Er zou een extra vrachtwagen komen. Ondertussen werd de vrachtwagen geladen en raakten de kamers leeg. Het begon weer hol te klinken in huis. Ze waren bijna klaar en ik checkte de keuken alvast. In twee laatjes lag gewoon nog bestek! Werkelijk, hoe moeilijk kan het zijn om laatje voor laatje in te pakken. Ook op het toilet stonden nog spullen. Buiten hadden ze de tuintafel even over het ‘hoofd’ gezien. En op de vraag of het buitenkacheltje en de bbq ook mee moesten, tja ik kon alleen maar knikken. Van verbazing kon ik even niets uitbrengen.

En toen was het zover… alles werd nog éénmaal gecheckt, de stapel papierwerk werd ondertekend. Dat duurde wel even, want het was zo veel. We hebben de mannen nog een biertje gegeven en daarna gekeken hoe de vrachtwagen met onze spullen wegreed. Daar sta je dan in een leeg huis. Geen bed meer om op te slapen. Gelukkig waren Myrthe en Dennis zo lief dat we een paar nachten bij hun konden slapen. Ze heeft die avond ook heerlijk voor ons gekookt. Wat een luxe na deze vermoeiende dagen. Maar we waren er nog niet, de dagen erna zouden in het teken staan van poetsen, schrobben en schoonmaken. We hadden twee dagen om alles picobello in orde te maken voor de sleuteloverdracht. We konden gelukkig ook een stofzuiger lenen van Wouter en Lia. We zijn dinsdag gelijk aan de slag gegaan. Elk plintje, elk hoekje… we hebben alles in huis schoongemaakt. Gestofzuigd, gedweild, de ramen binnen verder afgezeemd. Na deze eerste dag waren we ontzettend moe. Onze gastvrouw Myrthe was een engel! Ze had wederom heerlijk gekookt en de avonden werden gevuld met gezellig borrelen. Op woensdag weer terug naar het huis gereden om alles verder af te maken. Wat een werk gaat er in zitten. We hadden van Erik, de nieuwe bewoner, al begrepen dat zij niet gingen schoonmaken. Nou, dan hadden ze geluk met ons. Opleveringsklaar en schoon kun je op verschillende manieren opvatten. De meningen over hoe schoon het bij de oplevering moet zijn, lopen nogal uiteen. Maar wij zijn wij en willen het spik en span achterlaten. Met als gevolg dat we ’s avonds om 9 uur pas klaar waren. Zo schoon was het niet toen wij de sleutel kregen. We konden trots zijn op het werk wat wij de afgelopen dagen hadden verricht.

Op donderdagochtend hadden we de overdracht met de familie van den Berg. Om 9 uur (ze wilden eerst 8 uur) zouden ze aan de deur staan. Helaas wilden ze niet een uurtje later afspreken, dus met kleine oogjes en vermoeiende lichamen waren we op tijd in het huis. Ik zette de fles champagne klaar, want een attentie voor de nieuwe bewoners vond ik wel leuk. Ook had ik een briefje geschreven met een persoonlijke noot en gelukwensen. Ze waren stipt op tijd en de overdracht kon beginnen. Nog één keer alle kamers nagelopen. De sleutels werden overhandigd. Ik voelde al een brok in mijn keel, maar ik hield me sterk. Nou ja, tot de we in de auto zaten dan… De tranen biggelden over mijn wangen. Ik ben zo slecht in afscheid nemen, en ja…ook van een huis waar ik met heel veel plezier heb gewoond.

Na 4 jaar, 14 feestjes, vele borrels en etentjes, gezelligheid en mooie herinneringen zeggen we; dag huis, dag Great Falls. De ziel is uit het huis en het is aan de nieuwe bewoners om er weer leven in te blazen. Wij beginnen aan een nieuw avontuur… Texas, here we come!

 



 

Voor alle foto's klik hier.