Op zoek naar een huurhuis in Texas....

Oké, onze toekomstige verhuizing naar Texas is niet zonder slag of stoot gegaan. Helaas, want we zijn flink teleurgesteld in DCIOD (diensten centrum Internationale ondersteuning defensie). Ik ga niet in details treden, want dan heb ik A. niet genoeg aan deze blog en B. ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Waar het kort op neer komt is dat het huurbedrag wat is vastgesteld voor Fort Worth erg laag is. We zijn de eerste die voor Defensie zich daar gaan vestigen, dus ze hebben werkelijk geen idee waar ze het over hebben. En dan krijg je een belachelijk laag huurplafond. Ik was al vanaf vorig jaar aan het kijken naar huurhuizen in de Fort Worth area. Mijn bevindingen waren toen al dat het huurbedrag veel te weinig zou zijn om daar iets goeds voor te huren. Oké, je kunt er een huis voor vinden, maar dan heb je zo’n beetje de tolweg achter in je tuin. Een hoogspanningmast in je achtertuin. Of je woont in een wijk waar niemand zijn vrouw wilt achterlaten. Of het huis is te klein voor de meubels. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Nog een probleem waar wij tegen aan liepen was het feit dat niet iedere huurbaas een huisdier toelaat. Dus al met al vielen er al veel huizen af. Dat de huurprijzen daar zo hoog zijn, verbaasde ik me ook over. Maar de logische verklaring is dat de koopmarkt is gestegen en het aanbod van huurhuizen kleiner is geworden. Dus de prijzen zijn flink omhoog gegaan. Je kunt het vergelijken met de huurprijzen in Great Falls/McLean in Virginia, waar we gewoond hebben. Belachelijk maar wij zaten er maar mooi mee. Het gat tussen het vastgestelde huurbedrag en de daadwerkelijk huurprijzen van de huizen was niet zo maar een paar honderd dollar, nee, het ging om veel meer geld. Na eindeloze discussies zonder resultaat zijn we toch maar op bezichtigingsreis gegaan. We hadden in totaal 5 huizen om te bezichtigen. Meer was er niet of ze lieten geen katten toe of het was echt veel te duur. Dan kom je er ook weer achter dat de foto’s op de website niet helemaal matchen met de werkelijkheid. Al met al viel het dus tegen. We hadden bijvoorbeeld een mooi huis in Southlake gezien. Maar de indeling sloeg nergens op en het gasfornuis had maar 2 kookpitten. Ik weet niet wat die mensen al die jaren gegeten hebben, maar nu begrijp ik wel waarom de restaurants altijd zo vol zitten. Het zijn kleine dingen misschien, maar als je er een paar jaar moet gaan wonen dan moet het ook gewoon goed zijn. Je moet een klik hebben met een huis. Die hadden we dus niet. De moed zakte in onze schoenen. De tijd begon te dringen. Twee weken voorafgaande aan een verhuizing en dan nog geen huis hebben is niet echt geruststellend.

Ik had op internet nog wel een huis gezien in Cedar Hill. Ooit had ik aan John gevraagd waar dat het lag en of het niet te ver van Fort Worth lag en hij zei toen dat het te lang rijden was naar zijn werk. Toch, omdat het huis me aansprak, had ik het bij mijn favorieten gezet. Toen we ergens wat gingen eten, besloot ik er toch nog maar eens naar te kijken. Ik liet John de foto’s zien en we werden allebei toch wel enthousiast. Ook een beetje bij gebrek aan beter. Met nog twee dagen in Fort Worth en geen huizen meer op het lijstje, hebben we toch maar een afspraak gemaakt om het huis te bezichtigen.

Cedar Hill was inderdaad wel een eindje rijden van Fort Worth, waar John komt te werken. Maar we gaven het huis nog wel een kans. De makelaar deed open en toen ik binnen stapte had ik gelijk een goed gevoel. Er was al meer klik met het huis dan met die andere huizen die we bezocht hadden. De woonkamer was groot genoeg om onze meubels in kwijt te kunnen. Het huis heeft een ‘open floor plan’, dus aansluiten was er een dining room, de keuken met daaraan weer ruimte voor een keukentafel met stoelen. Op de begane grond liepen we ook naar een studiekamer, een slaapkamer, een sportruimte en twee badkamers. Oh ja en een washok, ook handig. Ik was inmiddels benieuwd geworden naar de bovenverdieping dus dat was de volgende stop. De gastenkamer was lekker ruim met een openhaard, twee inloopkasten, twee toiletten, twee badkamers. Vraag me niet waarom, maar het is wel handig! Ook is er een deur die toegang geeft tot het balkon.

  

De tweede slaapkamer had ook een badkamer en een inloopkast. Ook daar een deur naar het balkon, van waar je een mooi uitzicht hebt op bomen en als je naar rechts kijkt dan zie je in de verte Arlington liggen. We zijn weer naar beneden gelopen en hebben de garage bekeken en toen door naar de tuin. Het huis heeft een terras, een zwembad, privacy en vooral bomen. Niet zoals in Great Falls, want ze staan wat verder weg van het zwembad. Maar dat is een luxe probleem. We zagen wel dat het huis niet in een al te beste staat was. Hier en daar wat scheuren (het huis is wat verzakt), terras wat verzakt was, deuren die niet open gingen zonder enig geweld te gebruiken etc. Nogmaals, op de foto’s zag het er allemaal perfect uit, haha. Maar het feit dat het huis in Cedar Hill staat en misschien door deze gebreken een lager huurbedrag had dan menig huis in de Fort Worth Area. Maar nog altijd veel te hoog.

Na heel wat uren nadenken en vooral veel gereken hebben we besloten om voor dit huis te gaan. Het was eigenlijk zo, dit huis of naar huis. Wat we heel vervelend vinden is dat we elke maand zelf geld bij moeten leggen. Toch raar hè. Defensie wil in Fort Worth de juiste man (John dus) en wij moeten daarvoor betalen. Vergeet niet dat we standaard al een bepaald percentage van het salaris aan de huur betalen en nu dan nog eens extra per maand. Dat is wel wrang! Maar goed, genoeg over mijn klaagzang over defensie en vooral DCIOD. We gaan het avontuur aan in Texas. Yeehaw!