Afscheidsfeest...

Met het uitzwaaien van de Moosdijkjes, kwam er gelijk een einde aan relaxen en genieten. De komende weken zouden in het teken staan van de verhuizing. Er moest nog veel gebeuren. Het huis was ook best groot, lees woonkamer, dining room, keuken met een eetgedeelte, 5 badkamers, 6 slaapkamers, een bar in de basement, nog een kamer die als rommelhok diende en nog een opslagruimte in de basement. Heel fijn, maar als je alles in één keer moet gaan schoonmaken met zijn tweetjes dan is het toch best veel, haha. Een collega zou het huis na ons gaan huren en je wilt het toch wel netjes achterlaten. Daarom hebben we zo veel mogelijk in de week voordat de inpakkers zouden aangepakt. Maar ja, toen kwam de acceptatie van het eerste vliegtuig in the picture en dat betekende dat John naar Fort Worth moest gaan. Ik stond er alleen voor. Ik heb zo veel mogelijk schoongemaakt. De gastenbadkamers boven en de gastenkamers heb ik zelf leeg gehaald, zodat ik deze kon schoonmaken. Een hoop gesjouw, maar later zou ik er profijt van hebben. Jammer genoeg vond de acceptatie toch nog niet plaats in de week dat John in Fort Worth zat. Hij kwam op zaterdag 20 juli weer terug…om vervolgens op zondag weer naar Fort Worth te vertrekken. Ik kreeg zo’n vermoeden dat het een hectische week zou worden…gek hè…

Op zaterdag 20 juli kwam John weer thuis. Even bijkomen was er niet bij, want we moesten gelijk weer door. In de zomer vinden meestal de wisselingen plaats. Zo gaan Joost en Karen en Tuur en Aagje weer terug naar Nederland. Wij gaan niet naar Nederland, maar naar Texas. Vanwege het vertrek van 3 stellen, waaronder wij dus, hebben we een gezamenlijk afscheidsfeest gekregen. Op deze zaterdag zijn we eerst gaan kleiduiven schieten. Ik had dat nog nooit gedaan. Nadat iedereen was gearriveerd kregen we eerst een uitleg. Er werd benadrukt dat veiligheid het belangrijkste is. Daarom kregen we oordopjes en een veiligheidsbril. Er werd uitgelegd hoe kleiduiven schieten precies in zijn werk gaat. De kleiduiven worden afgeschoten door een apparaat dat wordt geactiveerd met een afstandbediening. Als een kleiduif wordt afgeschoten dan moet je deze met je geweer ‘volgen’ en op het juiste moment je schot aflossen.
 

Na de uitleg zijn we naar het veld gewandeld. Gelukkig was het een bosrijk gebied en we kwamen uiteindelijk op een plek aan waar tussen de bomen een open ruimte was gecreëerd. Ook was er een overkapping zodat we niet in de zon hoefden te staan. Met het warme weer van die dag was dat wel fijn. Er werd uitgelegd hoe je het geweer precies moest vasthouden. Als je dit goed doet dan heb je geen last van de terugslag. Je kon kiezen tussen verschillende geweren. Een geweer voor ‘meisjes’ of een geweer voor de echte stoere man. De één is wat zwaarder dan de andere of geeft meer terugslag. Nadat we allemaal aandachtig naar de instructies hadden geluisterd, kon het oefenen beginnen. Iedereen kreeg een paar beurten om zo’n kleiduif neer te schieten. De eerste kleiduif was het makkelijkst, vertelde de man, want deze ging bijna recht omhoog. Makkie zou je denken, maar na mijn eerste schot bleek toch wel dat het best moeilijk is. De vriendelijke meneer zei dat hij bijna raak was. Volgens mij was dat meer om mij een bemoedigend woord toe te spreken. Poging nummer twee dan maar….en raak! Meer geluk dan wijsheid, maar met mijn tweede schot had ik mijn eerste kleiduif weten neer te schieten. Whoohoo!

Zo kwam iedereen aan de beurt en bij de tweede ronde werd het al wat moeilijker. Toen werden ze van verschillende richtingen afgeschoten. Links, rechts…de kleiduiven vlogen om je oren. Mijn geweer ging alle kanten op en hoeveel ik er precies raak had weet ik nog steeds niet maar ik had het idee dat ik er meer feeling voor begon te krijgen. De laatste, de zogenaamde ‘haas’ was een lastige. Hierbij wordt de kleiduif over de rollend over de grond afgeschoten. Die was moeilijk hoor. Volgens mij was ik nog steeds naar rechts aan het richten met mijn geweer, terwijl de 'haas' allang aan de overkant was. Dat zal een lachwekkend gezicht zijn geweest, ach...iemand moet voor de entertaintment zorgen, haha.

 

Iedereen had inmiddels flink geoefend en toen begonnen we aan een toernooi. De strijd was losgebarsten tussen de mannen en de vrouwen…ach, die deden een beetje voor spek en bonen mee, haha. Inmiddels begon ik mijn schouder toch wel te voelen van de terugslag van het geweer. Kleiduiven schieten klinkt misschien als een sport voor mietjes, maar het is nog best even bikkelen. En laten we eerlijk zijn, staat toch best stoer hè, met zo'n geweer in mijn handen. Wie weet is het alvast een goede oefening voor Texas, haha.

Het tweede deel van de dag en tevens de afsluiting van ons afscheidsfeest werd gehouden bij Erik Rab. Hij had zijn huis beschikbaar gesteld voor een gezellige avond met bbq. Het was zo warm die dag dat iedereen even wat te drinken nam. Ook kwamen op deze avond de vrouwen die niet mee waren gegaan met het kleiduiven schieten. Het was een leuke club en er werd gezellig gekletst en gelachen natuurlijk. Voor het eten heeft Han een speech gehouden voor de mensen die afscheid namen, waaronder wij dus. Hij haalde leuke anekdotes aan en vertelde hoe men ons heeft meegemaakt de afgelopen jaren. We kregen een schaalvliegtuig cadeau (de F-35 met een plaatje met inscriptie), een mooi fotoboek over Washington, een persoonlijk fotoboek, gemaakt door de vrouwen. Dat was ontzettend attent, want toen ik er even snel in keek zag ik toch weer leuke herinneringen voorbij komen. Voor ons hadden ze nog een extra cadeau. Omdat wij niet naar Nederland gaan, maar naar Texas hadden ze een soort van schilderij gemaakt. Zo lief van ze.

De magen begonnen zo langzamerhand te knorren bij iedereen en het was tijd om de bbq aan te zwengelen. Tuur kon nog één keer zijn bbq kunsten aan iedereen vertonen en ging gelijk aan de slag. Niet veel later waren we saté aan het eten, broodjes hamburger, de lekkere salades van Tine… Het was allemaal heerlijk. De avond naderde zijn einde en we namen afscheid van iedereen. Nou ja, we bleven nog wel met de ‘vaste kern’ een afzakkertje nemen, die bij ons gemiddeld iets langer duurt dan wat men normaal onder een afzakkertje verstaat. Diep in de nacht kwam er dan toch een eind aan het afscheidsfeest. Iedereen ontzettend bedankt voor deze mooie dag, de cadeaus en jullie aanwezigheid. Voor alle foto's van deze dag, klik hier.

Bezoek!

Na de vermoeiende bezichtigingsreis kwamen Jos, Petra, Femke en Britt van de Moosdijk een weekje bij ons op bezoek. Zij hebben ook in Amerika gewoond (in McLean) en het was een ontzettend leuk weerzien met de van de Moosdijkjes. John had ze opgehaald op de luchthaven en ik was thuis toen de deurbel ging. Ja hoor, daar stonden ze. Zo raar dat ze weer in Great Falls waren. Het voelde weer even als vanouds, alsof ze niet weg waren geweest. Nadat we de koffers op de kamers hadden gezet en ze hadden laten zien waar iedereen de komende tijd zou slapen hebben we gezellig geborreld. Het weer was heerlijk. De kids natuurlijk in het water. Na het eten zijn we vrolijk doorgegaan met borrelen. Wat een heerlijke afleiding was dat, na alle sores rondom ons vertrek naar Texas.

De dagen erna hebben we gevuld met shoppen, vooral veel shoppen. Het scheelt natuurlijk dat zij ook 3 jaar in deze omgeving hebben gewoond. Ze hoefden niet meer zo nodig naar DC en andere bezienswaardigheden. Dus onder het motto ‘shop till you drop’ hebben we de bekende malls aangedaan, outlet centers etc. En dat was na een hele dag winkel in, winkel uit best vermoeiend, haha. Nog een voordeel dat je mensen in huis hebt is dat ze voor je gaan koken. Wat een luxe. Zo hebben zij een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt. Zo fijn om weer wat bedrijvigheid in huis te hebben. Met zijn allen in de keuken staan…koken, kletsen…onder het genot van een glaasje wijn natuurlijk.

Het leek ons ook leuk om tijdens hun verblijf een pool party te geven. Er zaten hier nog steeds mensen die zij ook kenden. Een leuk weerzien van beide partijen in dit geval. Het weer zat ook erg mee. Het was weer bloedje heet. We hadden gyros klaargemaakt en natuurlijk John’s befaamde toetjes. Ook hadden we de nieuwe mensen uitgenodigd. De familie van de Berg, die het huis na ons gaan huren, konden zo kennismaken met de rest van de Nederlanders. Het was weer helemaal in stijl, Tiki kleding en vrolijke kleuren. Ik besefte me ook dat dit onze laaste pool party zou zijn die wij in Great Falls hadden. Het werd nog gezellig tot in de late uurtjes.
 

Ook zijn we door de van de Moosdijkjes nog mee uit eten genomen. We zijn bij Clyde’s gaan eten in Reston. Lekker buiten op het terras. We hebben natuurlijk veel herinneringen opgehaald en zoals altijd veel gelachen. Als je dan zo weer bij elkaar bent, merk je wel dat je de oude club hebt gemist. Dat wist ik natuurlijk wel, maar toch. We hebben toch 3 jaar lief en leed met elkaar gedeeld. Dat schept een band. Na het eten zijn we weer naar huis gereden, waar we nog een afzakkertje hebben genomen.

Het zijn echt schatten, want ze hadden voor ons een afscheidscadeau gekocht. Omdat wij langer bleven hebben wij natuurlijk iedereen uitgezwaaid. Ook hadden wij een fotoboek gemaakt voor de drie gezinnen. Ze vonden het daarom op zijn plaats dat ze ons ook iets gaven. Zo lief… en ja, de waterlanders kwamen ook weer tevoorschijn. Ik was ontroert door hun gebaar en ik kan dat nu eenmaal niet verbergen. Dank jullie wel! Voor de gezelligheid en natuurlijk het cadeau. Dat krijgt een mooi plaatsje in ons nieuwe huis.

De dag erna moesten we weer afscheid nemen van ze. Zij zouden hun vakantie voortzetten in Florida. We kunnen terugkijken op een leuke tijd. We zien jullie wel weer in Nederland!

 

Voor alle foto's klik hier.

Op zoek naar een huurhuis in Texas....

Oké, onze toekomstige verhuizing naar Texas is niet zonder slag of stoot gegaan. Helaas, want we zijn flink teleurgesteld in DCIOD (diensten centrum Internationale ondersteuning defensie). Ik ga niet in details treden, want dan heb ik A. niet genoeg aan deze blog en B. ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Waar het kort op neer komt is dat het huurbedrag wat is vastgesteld voor Fort Worth erg laag is. We zijn de eerste die voor Defensie zich daar gaan vestigen, dus ze hebben werkelijk geen idee waar ze het over hebben. En dan krijg je een belachelijk laag huurplafond. Ik was al vanaf vorig jaar aan het kijken naar huurhuizen in de Fort Worth area. Mijn bevindingen waren toen al dat het huurbedrag veel te weinig zou zijn om daar iets goeds voor te huren. Oké, je kunt er een huis voor vinden, maar dan heb je zo’n beetje de tolweg achter in je tuin. Een hoogspanningmast in je achtertuin. Of je woont in een wijk waar niemand zijn vrouw wilt achterlaten. Of het huis is te klein voor de meubels. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Nog een probleem waar wij tegen aan liepen was het feit dat niet iedere huurbaas een huisdier toelaat. Dus al met al vielen er al veel huizen af. Dat de huurprijzen daar zo hoog zijn, verbaasde ik me ook over. Maar de logische verklaring is dat de koopmarkt is gestegen en het aanbod van huurhuizen kleiner is geworden. Dus de prijzen zijn flink omhoog gegaan. Je kunt het vergelijken met de huurprijzen in Great Falls/McLean in Virginia, waar we gewoond hebben. Belachelijk maar wij zaten er maar mooi mee. Het gat tussen het vastgestelde huurbedrag en de daadwerkelijk huurprijzen van de huizen was niet zo maar een paar honderd dollar, nee, het ging om veel meer geld. Na eindeloze discussies zonder resultaat zijn we toch maar op bezichtigingsreis gegaan. We hadden in totaal 5 huizen om te bezichtigen. Meer was er niet of ze lieten geen katten toe of het was echt veel te duur. Dan kom je er ook weer achter dat de foto’s op de website niet helemaal matchen met de werkelijkheid. Al met al viel het dus tegen. We hadden bijvoorbeeld een mooi huis in Southlake gezien. Maar de indeling sloeg nergens op en het gasfornuis had maar 2 kookpitten. Ik weet niet wat die mensen al die jaren gegeten hebben, maar nu begrijp ik wel waarom de restaurants altijd zo vol zitten. Het zijn kleine dingen misschien, maar als je er een paar jaar moet gaan wonen dan moet het ook gewoon goed zijn. Je moet een klik hebben met een huis. Die hadden we dus niet. De moed zakte in onze schoenen. De tijd begon te dringen. Twee weken voorafgaande aan een verhuizing en dan nog geen huis hebben is niet echt geruststellend.

Ik had op internet nog wel een huis gezien in Cedar Hill. Ooit had ik aan John gevraagd waar dat het lag en of het niet te ver van Fort Worth lag en hij zei toen dat het te lang rijden was naar zijn werk. Toch, omdat het huis me aansprak, had ik het bij mijn favorieten gezet. Toen we ergens wat gingen eten, besloot ik er toch nog maar eens naar te kijken. Ik liet John de foto’s zien en we werden allebei toch wel enthousiast. Ook een beetje bij gebrek aan beter. Met nog twee dagen in Fort Worth en geen huizen meer op het lijstje, hebben we toch maar een afspraak gemaakt om het huis te bezichtigen.

Cedar Hill was inderdaad wel een eindje rijden van Fort Worth, waar John komt te werken. Maar we gaven het huis nog wel een kans. De makelaar deed open en toen ik binnen stapte had ik gelijk een goed gevoel. Er was al meer klik met het huis dan met die andere huizen die we bezocht hadden. De woonkamer was groot genoeg om onze meubels in kwijt te kunnen. Het huis heeft een ‘open floor plan’, dus aansluiten was er een dining room, de keuken met daaraan weer ruimte voor een keukentafel met stoelen. Op de begane grond liepen we ook naar een studiekamer, een slaapkamer, een sportruimte en twee badkamers. Oh ja en een washok, ook handig. Ik was inmiddels benieuwd geworden naar de bovenverdieping dus dat was de volgende stop. De gastenkamer was lekker ruim met een openhaard, twee inloopkasten, twee toiletten, twee badkamers. Vraag me niet waarom, maar het is wel handig! Ook is er een deur die toegang geeft tot het balkon.

  

De tweede slaapkamer had ook een badkamer en een inloopkast. Ook daar een deur naar het balkon, van waar je een mooi uitzicht hebt op bomen en als je naar rechts kijkt dan zie je in de verte Arlington liggen. We zijn weer naar beneden gelopen en hebben de garage bekeken en toen door naar de tuin. Het huis heeft een terras, een zwembad, privacy en vooral bomen. Niet zoals in Great Falls, want ze staan wat verder weg van het zwembad. Maar dat is een luxe probleem. We zagen wel dat het huis niet in een al te beste staat was. Hier en daar wat scheuren (het huis is wat verzakt), terras wat verzakt was, deuren die niet open gingen zonder enig geweld te gebruiken etc. Nogmaals, op de foto’s zag het er allemaal perfect uit, haha. Maar het feit dat het huis in Cedar Hill staat en misschien door deze gebreken een lager huurbedrag had dan menig huis in de Fort Worth Area. Maar nog altijd veel te hoog.

Na heel wat uren nadenken en vooral veel gereken hebben we besloten om voor dit huis te gaan. Het was eigenlijk zo, dit huis of naar huis. Wat we heel vervelend vinden is dat we elke maand zelf geld bij moeten leggen. Toch raar hè. Defensie wil in Fort Worth de juiste man (John dus) en wij moeten daarvoor betalen. Vergeet niet dat we standaard al een bepaald percentage van het salaris aan de huur betalen en nu dan nog eens extra per maand. Dat is wel wrang! Maar goed, genoeg over mijn klaagzang over defensie en vooral DCIOD. We gaan het avontuur aan in Texas. Yeehaw!

Oeps.....

Mei... Staat er nu echt mei? Tja, het is toch echt zo. Ik heb mijn blog een beetje (veel) verwaarloosd. Ik moest me schamen. Maar soms lopen dingen zoals ze lopen. Druk gehad, andere dingen aan mijn hoofd en eigenlijk gewoon niet zo veel zin om te schrijven. Ondertussen is er weer veel gebeurd. Vanaf nu ga ik jullie weer op de hoogte houden. We maken even een sprong naar juli...