...en het is weer vrijdag

Afgelopen zondag zijn we naar het concert geweest van Brooks and Dunn. Het is hun laatste toernee voordat ze uit elkaar gaan. We hadden ze al wel eens gezien bij een concert van Kenny Chesney, dus het leek ons wel leuk om daar naar toe te gaan. Ik kon nog kaarten krijgen en het waren geen verkeerde plaatsen, alhoewel we vorige keer bij Tim McGraw betere plaatsen hadden. In het voorprogramma stond Gary Allan. Ook hem hadden we bij het concert van Kenny Chesney gezien. We waren er dit keer wat later en dat viel niet verkeerd uit. We stonden nu beter geparkeerd en tevens konden gelijk het terrein op, want de poorten waren inmiddels al open. We hebben eerst nog wat gedronken en zijn daarna naar onze plaatsen gelopen.

Eerst kwam er een duo, Thompson Square...nooit van gehoord en ook hun muziek sprak me niet aan. Dan maar wachten op Gary Allan. Het duurde niet lang of hij begon te zingen. Hij zong precies de goede nummers en kreeg het publiek goed mee. Een leuke opwarmer voor de hoofdact. De 'Last Rodeo', zo hadden ze hun concert genoemd. Ik had hoge verwachtingen, maar die zijn helaas niet waargemaakt. Op een paar nummers na waren het voornamelijk langzame nummers. Zo af en toe een langzaam nummer vind ik niet erg, maar als 80% van het concert uit langzame nummers bestaat wordt het voor mij al snel saai. Tja, de tijd uitzitten dan maar. Bij het nummer 'Only in America' gingen de mensen uit hun dak. Dit nummer doet het altijd goed. Op de grote schermen achter het podium werd natuurlijk de Amerikaanse vlag vertoond en ook de vertegenwoordigers van alle krijgsmachtdelen (Air Force, Army, Navy en Marine Corps) kwamen het podium opgelopen. Ik dacht dat er gedurende het concert al aardig werd gegild door het publiek, maar nu ging het gegil met nog een paar decibellen omhoog. Er is hier meer respect voor militairen dan in Nederland. Dat heeft John ook al een paar keer ervaren. Er is al menig keer 'thank you for your service' tegen hem gezegd. Nou, dat zul je nooit uit de mond van een Nederlander horen. Vaak is er juist weerstand tegen defensie, i.p.v. het respect wat je hier in Amerika krijgt.
Na dit nummer ging het weer bergafwaarts met het concert. We zijn dan ook weer voor de toegift naar de auto gelopen. Ik had geen zin om in de file te staan om het terrein af te komen. We hebben toch ruim anderhalf uur van het concert meegekregen.

Woensdag ben ik naar Petra gegaan, tenminste naar de kinderen van Petra. Zij heeft namelijk heel erg veel pijn aan haar rug en zou die dan een injectie (pijnbestrijding) krijgen. De kinderen zouden dan alleen thuis zijn en ik had aangeboden om bij ze langs te gaan. Het leek mij wel leuk om ze mee te nemen naar de film. Dat vonden ze natuurlijk een goed plan. Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later zaten we op onze plaatsen te wachten totdat Toy Story zou beginnen. Het was een leuke film, maar echt wel voor kinderen. Geen verborgen volwassen grapjes, zoals Disney weleens in een film heeft. Maar, de kinderen hebben genoten en daar ging het mij om. Daarna zijn we weer teruggereden. Petra was ook inmiddels thuis. Het had erg veel pijn gedaan. Ik kon me dat van mijn injectie niet meer herinneren. Ik had wel een paar uur na de injectie en de dag erna veel last. Ik hoop dat het gaat werken voor haar, want zo door blijven lopen is geen optie.

Gisteren was John een dagje vrij. We zijn naar Woodbridge gereden waar een grote outlet en de Ikea zit. Twee vliegen in één klap dus. Eerst naar de outlet. De Victoria Secret winkel....check, Abercrombie and Fitch...check, Esprit...check, Ralph Lauren....check! Ik ben goed geslaagd en ook John heeft een blouse gekocht en een petje. Leuk shoppen hoor, want bij A&F ging er voor de dames nog eens extra 50% van de al lage prijs af en ook bij Esprit een extra korting van 30%. Kijk, dat is nog eens leuk shoppen. Daarna naar de Ikea gereden. Deze zit naast de outlet maar is net te ver om te lopen. We moesten nog wat schalen, diepvriesbakjes etc. hebben. Ook daar zijn we goed geslaagd. Het was inmiddels 19:30 uur en we waren moe van het slenteren. Op naar huis waar we heerlijk vlees uit de crockpot en aardappeltjes met rozemarijn uit de oven hebben gegeten.

Vandaag is John weer werken, maar dit is maar één dag en dan is het weer weekend. Volgende week vertrekt hij naar Fort Worth. Ik moet hem maandag al heel vroeg wegbrengen, want hij heeft de eerste vlucht. Het kon niet anders, dus dan maar vroeg eruit. En met vroeg bedoel ik zo rond 4 uur...aahhh! Ik hoop ook dat Jamie het nog een weekje goed blijft doen. Deze week is ze best hard achteruit gegaan. Ze is momenteel heel zwakjes en ze ligt de hele dag maar wat. Ze springt niet meer op tafel of op de aanrecht. Iets wat ze voorheen wel deed. Gelukkig drinkt ze nog wel melk en water en eet ze haar hapje en kattensnoepjes ook nog op. Ook vindt ze het nog steeds leuk om aangehaald te worden. Tja, ze wordt volgende week ook al weer 15 jaar! Ik hoop dat ze het nog haalt.......