Goodbye weekend, hello monday!

Nadat John vrijdagmiddag weer was teruggekeerd van een weekje Fort Worth, kon het weekend beginnen! Zaterdag hebben we eerst lekker uitgeslapen. We hadden al besloten om het lekker rustig aan te doen. Alleen 's avonds hadden we iets op de planning staan, namelijk ons derde concert dit jaar....Rascal Flatts. Om half 6 zijn we weer richting Bristow gereden, want alle drie de concerten werden daar gehouden. Ook ditmaal hadden we weer goede plaatsen. In het voorprogramma stonden Chris Young (een opkomende zanger, met wel een paar bekende nummers) en Kelly Pickler. Van die laatste ben ik geen grote fan, maar ja, wat doe je eraan? Het ergste was, dat ze veel tijd kreeg en dat als voorprogramma. Jeetje, van mij mocht het concert wel beginnen. Gelukkig werd mijn gebed verhoord en was het tijd voor Rascal Flatts en hoe...wow, met vuurwerk een concert beginnen....dat voorspelde veel goeds. Het concert begon dus super, maar helaas zakte het op een gegeven moment een beetje in. Begrijp me niet verkeerd hoor, het concert was super...velen malen leuker dan Brooks & Dunn, maar er werd (te) veel gepraat... Een beetje interactie met het publiek vind ik prima, maar het moet ook niet te lang gaan duren. Er werd in ieder geval verteld dat ze zouden proberen zo veel mogelijk nummers te zingen, om iedereen als een tevreden persoon naar huis te laten gaan. Wij dachten dat ze nog wel even door zouden gaan. Bij Tim McGraw duurde het concert zo'n 1 uur en 3 kwartier. Rascal Flatts was nog maar 50 minuten bezig en wij keken elkaar blij aan, want wij hadden het gevoel nog maar op de helft te zijn. Maar helaas, na een uur riepen ze...Thank you, guys...have a great night en de gitaren werden weggelegd en weg waren ze. Hé...dit was het dan? Een uurtje en dan is het klaar? Natuurlijk weet iedereen dat er nog een toegift komt, maar toch. Dat duurde trouwens ook best lang voordat ze terugkwamen. Sterker nog, er werd een soort tekenfilm gedraaid... Euhh, dit was toch wel een beetje een domper op de avond. Ze zongen goed, mooi podium, schitterende lichteffecten, confetti in het publiek etc... Maar wel erg kort. Tja, wat doen we; naar de auto om de grote menigte weer voor te zijn of de toegift afwachten. We zijn in ieder geval naar de zijkant gelopen, waar we nog steeds goed zicht op het podium hadden. Ik wilde zo graag nog het nummer Summernights horen en dat werd tevens hun laatste nummer van de toegift, die trouwens uit 2 nummers bestond! Een toegift van 2 liedjes...kom op zeg, dat kan toch beter... Al met al, een leuk concert, maar erg kort!


Toen we thuis kwamen, hebben we nog lekker onder de gazebo gezeten. Op een gegeven moment hoorden we allebei iets...het leek wel gesnurk en nog even goed luisteren en jawel hoor; Sammie of Guus lag te snurken! Hahaha, zo grappig! We genoten van de heerlijke avond en gingen pas om half 2 naar bed. We lagen er zaterdag laat in, dus we hadden geen wekker gezet en we zouden wel zien hoe laat we zondag wakker zouden worden. Heerlijk is dat soms; dat je nergens naar hoeft te kijken. Eenmaal uit bed, begonnen we onze brunch (qua tijdstip was het ontbijt niet meer van toepassing) klaar te maken. Ineens zag ik in mijn ooghoek iets bewegen, ik keek naar buiten en daar stonden ze...2 herten, heerlijk te grazen op ons grasveld. Een beetje knabbelen aan de bladeren die aan de bomen hingen, ze waren superrelaxt...in tegenstelling tot ons. Ik riep; 'John...een hert!'. Die speerde zich snel naar het raam. Wow, waar is de camera, we moeten een foto maken. Wij waren helemaal druk, tewijl die beesten gewoon rustig aan hun brunch bezig waren. Heel voorzichtig, ik ondertussen de luxaflex openhouden, heeft John foto's gemaakt. Kijk de eekhoorntjes, Guus en Sammie, de chipmunks...daar ben ik inmiddels aan gewend, maar als er herten in onze tuin staan, dan vind ik dat zo bijzonder...echt geweldig. We hebben ze lekker laten eten en ineens waren ze verdwenen. Toen zijn we aan onze eigen brunch begonnen.


Het was zondag een beetje een regenachtige dag, dus hebben eerst wat TV gekeken. Wij moesten nog steeds de laatste afleveringen van Lost zien. Ja, dankzij het mooie weer, is er dat niet van gekomen. We hebben het altijd gevolgd en hebben de laatste afleveringen opgenomen, dus ik wilde nu ook wel weten hoe het af zou lopen. Met een bakje koffie en een sneetje (zelfgebakken) appelcake hebben we een inhaalslag gemaakt. Tot en met de laatste aflevering. Ik vond het einde een beetje tegenvallen, maar hé..., we hebben nu wel vanaf het begin tot het eind gezien. Op naar een nieuwe serie. Wij verwachten veel van 'The Event'. In september gaat deze serie op televisie in première. We hebben al wat promofilmpjes gezien en het lijkt veelbelovend te gaan worden. Ik ben benieuwd! Hieronder een preview van The Event...

Vanochtend werd ik wakker en wat ik 's ochtends altijd doe, is even door het raam van de badkamer naar buiten kijken. Meestal zie je de squirrels al achter elkaar aan lopen, de chipmunks die over het deck wandelen of onze groundhog die ergens lekker ligt te slapen. Deze keer lag dikke Guus lekker op het muurtje bij het zwembad te relaxen. Ik kon duidelijk zien dat het Guus was, want dit is de grotere groundhog en zijn vetrolletjes hingen bijna naast het muurtje. Ik had de twee groundhogs nog nooit samen gezien. Maar daar kwam deze ochtend verandering in. Terwijl ik Guus aan het observeren was, kwam Sammie er ook aan gelopen. Schijnbaar had Guus een ochtendhumeur, want die stond op en rende achter Sammie aan. Oké, don't mess with Guus. Nadat Sammie in geen velden of wegen meer te bekennen was, ging Guus weer terug naar zijn plekje. Alhoewel ik Guus (en Sammie) al genoeg heb gefotografeerd, pakte ik toch mijn camera. Ik bedacht me dat ik vanaf de logeerkamer beter zicht zou hebben, dus ik naar het raam. De luxaflex was naar beneden, dus ik trek aan het koordje en voordat ik het wist, kwam dat hele ding naar beneden. Er was een stukje plastic afgebroken en in plaats van de luxaflex omhoog ging, lag deze nu op de grond. Het resultaat bleef hetzelfde; ik had nu vrij zicht. Gauw maar een foto gemaakt, zodat de 'schade' toch niet voor niets is geweest.