Zo maar een update en o ja....een aardbeving

De dagen verstrijken en ik begin het een beetje beu te worden om hier alleen te zitten. Ik zit al vanaf 6 oktober alleen hier in Texas. John moest voor verschillende meetings naar Nederland. Hij was eerst een week naar DC, op zaterdag met zijn verjaardag gelukkig thuis en daarna dus bijna twee weken in Nederland. Hij komt a.s. zaterdag weer thuis. Gelukkig, want de dagen duren best lang en het is soms best raar om een dag helemaal niet te praten. Heb ik tenminste weer gezelligheid en iemand in huis tegen wie ik iets kan zeggen en ook iets terug zegt. Een paar dagen hebben we samen. Volgende week woensdag vertrek ik namelijk naar Nederland. We hebben hier geen oppas voor Esmée, dus moeten we apart. Ik kom dan zondag 3 november weer terug. Ik heb er ontzettend veel zin in. Even naar de beschaafde wereld en bijtanken. Ik ben toe aan het zien van familie en vrienden. Wel jammer dat we niet met z'n tweetjes konden gaan.  

De kat kijkt af en toe wel op als ik tegen haar praat, maar gaat vervolgens gewoon weer door met slapen. Dan kroel ik maar met haar, wat ze natuurlijk helemaal niet erg vind. De eerste week dat John weg was, was het nog steeds heerlijk warm weer. Ik heb dan ook wat uurtjes aan het zwembad gelegen. In de tweede week, deze week dus, zat het weer niet echt mee. We hadden hier te maken met een koudfrontje…nummer 2 al weer. Iedereen hier in Texas is ontzettend blij met de koele temperaturen, maar ik zit er niet op te wachten. Ik wil genieten van de zon en een milde temperatuur. Het was gisterenochtend zelfs maar 11 graden buiten en het werd niet warmer dan 15 graden… Ik mis trouwens de herfst in Virginia. De prachtige kleuren van de bomen die nu langzaam veranderen in geel, oranje en rood. Dat is toch altijd zo mooi. Hier is het nu nog redelijk groen en de blaadjes zien er een beetje droog uit.

O ja, en om het nog even te melden; ik heb zelf een vogelspin van het balkon geveegd. Ja, dat heb ik weer. John was net een paar uur weg en ineens zat ie daar… Op het balkon, een metertje bij mij vandaan. Mijn hart ging sneller kloppen en ik ben zo snel als ik kon naar beneden gegaan om een bezem te halen. Gelukkig met een lange steel, zodat ik de spin op veilige afstand een duwtje kon geven. Met trillende handjes, dat dan weer wel. Ik hoorde de spin ook op de grond terecht komen. Oh, ook dat gaf me weer de kriebels. Ik ben naar beneden gegaan en heb de spin naar het gras begeleid… Ik was best trots op mezelf, want als je weet hoe bang ik voor die vogelspinnen ben… Schouderklopje!

Over gisteren gesproken. Ik werd hier gisterochtend goed wakker geschud. Letterlijk! Ik had om 8 uur de wekker gezet. Ik werd wakker en meestal kijk ik dan op mijn iPhone, check mijn mail, lees de krant etc. Ik was daarmee bezig en toen… Ineens een gebulder, echt ik dacht aan een explosie ergens, daarna begon alles te trillen. Ik lag gewoon te schudden in bed. Ik stond gelijk op, heb me snel aangekleed en ben naar beneden gegaan. Alles hing en stond nog op zijn plek. Esmée was ook wat onrustig.

 

Ik had werkelijk geen idee wat er gebeurd was. Ik gelijk googlen, maar de berichten bleven uit. De overheid had toen nog steeds met de shutdown te maken en de website van de overheid lag plat. Pas na een paar uur werd duidelijk dat het om een aardbeving ging. Ik wist ook niet dat daar geluid bij voorkomt, maar soms blijkt dat dus het geval. In mijn beleving leek het net alsof er 4 trucks tegen het huis aanreden. Er waren schijnbaar toch wel veel telefoontjes bij 911 en de brandweerkazerne binnen gekomen van mensen die het geluid van een explosie hadden gehoord. Het centrum van de aardbeving was in Ovilla, 9 kilometer verderop. Ach, never a dull moment in Texas, haha.