Four more years...

Na ruim een jaar, vijf miljard aan televisiespotjes en eindeloze mailtjes naar mij gestuurd te hebben, was het dinsdag dan zo ver. Election Day. Eindelijk, want in het begin was het nog grappig om mailtjes te ontvangen. Maar na een tijdje dagelijks gevraagd te worden of je wilt doneren, dat je moet gaan stemmen, je vrienden moet aansporen om te stemmen etc. werd ik het wel een beetje beu. Ik denk dat ze via Facebook bij mij terecht zijn gekomen, want op een gegeven werd er aan mij gevraagd of ik aan Petra, Joost, Yolanda en anderen wilde vragen om te gaan stemmen. Terwijl wij geen van allen mogen stemmen hier in Amerika. We zijn tenslotte geen Amerikaanse staatsburgers. 

Dinsdag was iedereen in de ban van de verkiezing. Op televisie non-stop verslaggeving, discussies en polls. Wie zou het gaan worden, Barack Obama voor de Democraten of Mitt Romney voor de Republikeinen. Het zou een spannende race gaan worden, volgens de polls in de voorafgaande weken. Ik hield het nieuws die dag een beetje bij en was verbaasd over de organisatie van het stemmen. Ongelooflijk, maar er waren plaatsen bij waar mensen in de rij stonden en de wachttijd 7 uur was. Onbegrijpelijk. In sommige grote plaatsen werkten de stemmachines niet optimaal en verhoudingsgewijs te weinig stemmachines voor de hoeveelheid mensen. Daar mogen ze in de toekomst nog wel iets aan doen.

Het verkiezingssysteem is hier anders dan in Nederland. Hier draait het maar om één ding. Kiesmannen, ofwel the winner takes it all. Ik zal het even uitleggen. Degene die meer dan 50% van de staat achter zich heeft wint de hele staat en haar kiesmannen. De kleine staten van het land (bijvoorbeeld Wyoming) hebben 3 kiesmannen, de grotere staten hebben er meer, Californië heeft de meeste met 55 kiesmannen. Het kan dus zijn dat een kandidaat meer staten gewonnen heeft en toch geen president wordt omdat zijn tegenstander meer kiesmannen heeft. Er werd dinsdag trouwens niet alleen beslist wie de nieuwe president zou worden, in alle staten werd ook gestemd voor het Huis van Afgevaardigden en in een aantal staten voor de Senaat. Er werden ook referenda gehouden over tal van andere zaken. Opvallend is dat voorstellen voor homorechten en het legaliseren van softdrugs. Je kunt dus wel zeggen dat het voor heel veel mensen een belangrijke dag was.

Het werd pas spannend toen het avond was. Stembussen werden gesloten en de telling ging van start. De eerste die 270 kiesmannen had, zou de nieuwe president worden. Ik had geen idee hoe lang dit allemaal ging duren. Want de stembussen sloten in Virginia al eerder dan in bijvoorbeeld aan de westkust van Amerika. Door het tijdsverschil. Ik had me wel voorgenomen om op te blijven, want ik wilde het live meemaken wie de nieuwe president zou worden. De resultaten in drie cruciale staten - Florida, Ohio en Virginia - gingen op en neer. Het ene halfuur leek Romney te winnen, het andere Obama.De tijd vorderde en om 11 uur 's avonds kwam het verlossende bericht. Obama was herkozen tot president. Yes!! Als ik had mogen stemmen dan was ik ook voor Obama gegaan. Het wachten was nu op Mitt Romney die zijn speech ging houden. Het bleef een hele tijd stil vanuit het kamp van Romney. Er kwamen berichten dat hij weigerde om de uitslag te erkennen en dat hij niet klaar was om zijn concessietoespraak te geven. Hij had enkel een overwinningsspeech voorbereid. Ik weet niet of ik dat moet geloven. Om 1 uur 's nachts gaf hij dan eindelijk publiekelijk toe dat hij verloren had. Romney feliciteerde president Obama, de first lady en hun dochters. Hij zei o.a. ‘ik bid dat de president succesrijk wordt in het leiden van onze natie.’

Hoewel ik ondertussen wel wat slaap had gekregen, bleef ik toch zitten om de speech van Obama te zien. Dat heeft ook nog een uur geduurd. Het was het wachten waard, want rond half twee kwam Obama met zijn victory speech. Dat vond ik het mooiste moment van de avond. Ik vond het echt een kippenvel moment! Obama sprak over plannen voor de komende jaren, hij uitte zijn dank naar zijn vrouw en kinderen, de campagnemedewerkers en de stemmers. en maakte hier en daar een grapje. De speech van Obama werd afgesloten met het lied van Bruce Springsteen, “we take care of our own”. En zo kwam er ook een eind aan mijn avond. Met een tevreden gevoel ben ik naar bed gegaan. Het was inmiddels al half 3... 

De volgende dag kwamen er op internet allerlei grappige foto's voorbij. Zoals deze hiernaast die ik wel erg grappig vond. Obama zal over twee maanden op maandag 21 januari worden geïnaugureerd. Misschien gaan we wel naar de National Mall om dit moment live mee te maken. Het lijkt me toch best bijzonder...