Grenzen verleggen....

Vrijdag hadden we een saamhorigheidsdag van John zijn werk. Het plan was om met zijn allen het Witte Huis te bezoeken. Helaas is dit niet gelukt, dus kwam plan B tevoorschijn. Een wandeltocht door Shenandoah. Ik keek naar de lijst met namen en zag bij de meeste een tweetje achter de naam staan. Ik dacht dat er best veel vrouwen meegingen. Aangezien ik fysiek niet helemaal ‘up to date’ ben, had ik in eerste instantie mijn twijfels of het wel verstandig was om mee te gaan. Maar als al die vrouwen meegaan, dan zou ik het ook wel vol kunnen houden…dacht ik. We moesten goede loopschoenen aan, veel water meenemen en een rugzak met lunch en andere benodigheden. We moesten er thuis even naar zoeken, want wij hiken nooit. Afin, na een zoektocht hadden we alles gevonden. We werden om half negen bij Arnoud en Yolanda verwacht voor een licht ontbijt. Eenmaal aangekomen, zag ik tot mijn verbazing bijna alleen maar mannen staan. Waar waren Petra, Tine en Nicole? Uhm, van de dames waren er Yolanda, Aagje en Myrthe. Allemaal sportievelingen die wel wat gewend zijn. Ik begon me al een beetje zorgen te maken. Het was tijd om te vertrekken en met 3 auto’s zijn we richting Shenandoah gereden. Het was een lange rit en naar mate we steeds dichter op de plaats van bestemming kwamen, werd me steeds duidelijker dat dit geen gewone wandeling zou worden. De trail die we zouden gaan lopen, was schijnbaar erg pittig. Ik begon me steeds meer zorgen te maken. Na meer dan een uur rijden, kwamen we op de parkeerplaats aan. De kaart werd gepakt en we waren klaar voor de grote tocht. Tenminste ‘zij’, ik kon dat nog niet van mezelf zeggen. Maar ik schraapte alle moed bij elkaar en ging het avontuur aan.

Het begon al gelijk ‘bergopwaarts’, maar het was nog een normaal pad waar we op liepen. De kleuren van de bladeren waren prachtig. Van oranje tot rood, van groen tot geel. Je kon wel zien dat de piek van mooie kleuren al voorbij was. Veel bladeren waren er al afgevallen, door orkaan Irene. John vroeg of ik het vol ging houden. Hij gaf me nog de optie om terug te gaan. We hadden namelijk ook een wijngaard in de buurt gezien en daar zouden we dan naartoe kunnen gaan. Hoewel dat aanbod heel aanlokkelijk klonk, besloot ik om met de groep mee te gaan. We wandelden en wandelden en wandelden… steeds verder omhoog. Na een tijdje lopen hadden we onze eerste stop. Thank god… Ik dronk wat water, nam wat krachtvoer in de vorm van een Sultana. Iedereen ging even zitten en nam wat te eten en te drinken. Ik had daar nog wel een tijdje kunnen zitten, maar er werd besloten om verder te lopen. De break had me goed gedaan en ik had weer energie om verder te lopen. Het pad werd steeds moeilijker begaanbaar. Er lagen veel kleine stenen op het pad, die bedekt waren met een laag bladeren. Het was lastig lopen, maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik vroeg me wel af hoe lang we nog omhoog moesten lopen. We liepen nog steeds in het bos. Het werd steeds zwaarder en ik had geen oog meer voor de mooie blaadjes aan de bomen. Ik begon mijn benen al te voelen en sprak mezelf moed in. Kom op Natas, je kunt het…

Het pad waar we op liepen veranderde steeds meer in een rotspartij. Ik keek naar de trail en zag op een gegeven moment helemaal geen pad meer. Euh… moet ik hier overeen klimmen? Ja dus… Het zweet brak me uit. Ik merkte dat ik weinig profiel meer had onder de schoenen die ik ooit 10 jaar geleden had gekocht. Ik gleed continue weg en daar raakte ik mijn vertrouwen kwijt. Het zweet brak me uit. Stilletjes begon ik te verlangen naar zitten, een warm bakje koffie en met de beentjes omhoog. Helaas was de realiteit anders en kwamen we bij een kloof. Ik keek er naar en kon me niet voorstellen dat ik daar doorheen moest klauteren. Een gevoel van onmacht kwam over me heen. Ik kreeg het nog meer benauwd en merkte dat mijn lijf niet echt mee wilde werken. Ik zei tegen de rest dat me dat niet ging lukken. Ah, Natasja…we helpen je er wel doorheen. Nou, het saamhorigheidsgevoel werd nu duidelijk zichtbaar. Met 3 man sterk hebben ze me geholpen. Ik was op het punt gekomen dat ik het niet meer zag zitten. Gleed continue weg over de gladde rotsen. Ik merkte dat John alles op de gevoelige plaat aan het vastleggen was…. Als mijn blik kon doden, viel hij daar terplekke neer. Het resultaat was dan ook dat ik uit frustratie mijn twee middelvingers opstak… Ik besefte me ook dat dit geklauter nog maar het begin was. Op dit punt ben ik mezelf tegengekomen. Ik had een angstig gevoel, die ik nog nooit eerder heb gehad. Het was een gevecht tegen mezelf. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten, maar ja, ik was nu al te ver….ik moest door! Mijn rug ging tegenwerken, ik had schaafplekken op mijn handen van het geklauter…. Nee, hiken is niet mijn ding! Daar ik dacht dat ik het ergste had gehad, kwamen er nog meer pittige uitdagingen. Ik moest keer op keer mijn angst overwinnen. Ik voelde ondertussen elke spier in mijn lichaam. We kwamen steeds hoger en hoger. Af en toe hadden we uitzicht op de vallei. Dat was dan wel weer een prachtig moment. Even uitrusten en van het uitzicht genieten. Telkens als we weer verder moesten zonk de moed me in de schoenen. Maar ja, gewoon doorgaan hè. Ik merkte ook dat ik blaren op mijn voeten had. Elke stap werd steeds pijnlijker en begon me serieus af te vragen waarom ik dat aanbod om naar de wijngaard te gaan, had afgeslagen. Ik moet wel zeggen dat we tussendoor ook veel gelachen hebben. Het was best gezellig, zolang ik maar niet hoefde te klauteren en klimmen. Michel was mijn steun en toeverlaat. Hij heeft me door alle kloven, rotspartijen heen geloosd en daar ben ik hem erg dankbaar voor. Ik heb me tijdens de tocht erg kwetsbaar gevoeld. Was soms ook kwaad op mezelf. Sprak mezelf dan toe… Natasja, stel je niet aan. Maar ja, mijn gevoel kon ik niet zo maar uitschakelen. Het was mijn inziens een helse tocht, hahaha.

We hadden het hoogste punt bereikt en ook daar genoten we van het uitzicht. We namen allemaal nog wat te drinken en de nootjes, snickers en kaas werden aan elkaar uitgewisseld. Vanaf dat punt ging het weer bergafwaarts. Niet dat het makkelijker werd, want nog steeds was er geen normaal pad zichtbaar. Na nog wat klim en klauterwerk kwam dan eindelijk een normaal pad in zicht. Hè hè… Het ergste had ik gehad. Niet dat dit pad zo makkelijk liep, want het liep aardig af. Daardoor kwam er druk te staan op mijn voeten. De blaren waren duidelijk voelbaar. Aiaiai… Inmiddels waren we al ruim 5 uur aan het lopen. Ik vroeg aan Han hoe ver het nog was naar de auto. Nou, zei hij, nog zo’n anderhalf uur lopen en dan zijn we er. Slik…. Tanden op elkaar en doorlopen maar. Na 6,5 uur kwam het einde in zicht. Ik herkende de omgeving, want dat was het punt waar we de tocht begonnen waren. Een gevoel van opluchting kwam over me heen. Jullie begrijpen wel dat ik niet in woorden uit kan drukken hoe blij ik was…

Op de terugweg zijn we bij de Outback (restaurant) gestopt waar we allemaal genoten hebben van een welverdiende maaltijd. Na het eten zijn we naar Arnoud en Yolanda gegaan, waar we nog een afzakkertje hebben genomen. Nou ja, een paar dan. Om 2 uur waren we thuis,
moe….doodmoe….!