Een dagje Mount Vernon

Zondagochtend waren de gasten al op tijd wakker. Hun interne klok staat nog een beetje op de Nederlandse tijd en dat is te merken. Wij kwamen er dan ook als laatste uit. Nog wel op tijd hoor….voor onze doen…! Ik ben gauw de tafel gaan dekken en binnen een mum van tijd stond alles op tafel. Broodjes, beleg, een glaasje jus ‘d orange, een bakje koffie, kortom, genoeg om een lege maag te vullen. We hebben gezellig met zijn allen ontbeten. Zo wordt de ‘dining room’ tenminste ook eens gebruikt. Wij eten namelijk altijd in de keuken. Met 6 mensen wordt dat te krap, dus de extra lange tafel komt nu weer goed van pas. Ne een kort beraad werd er besloten om er een relaxdag van te maken. Na de lange reis van zaterdag waren ze daar wel aan toe. Ze hadden tijdschriften meegenomen en al gauw had iedereen een plek gevonden. De één op het deck bij de keuken, de ander op het ligbed bij het zwembad. Ik moest nog wel even naar de Safeway om brood en natuurlijk wilden mijn ouders en schoonmoeder mee naar de supermarkt. Ze hebben er even rondgelopen en ondertussen haalden ik de boodschappen. Daarna zijn we weer naar huis gereden. Na de tapas van zaterdagavond, moest ik ook gaan bedenken wat we gingen eten. Het is uiteindelijk Sweet & Sour chicken geworden met rijst. Onder het eten hebben we besproken wat we maandag zouden gaan doen. Na een rustdag was het wel leuk om iets actiefs te gaan doen. We hadden een paar opties waaruit ze konden kiezen en het was Mount Vernon geworden. Het was een heerlijke dag. Lekker chillen met zijn allen, een wijntje erbij, een gin tonic; we hebben nog de hele avond buiten gezeten. De vaatwasser draait op het moment op volle toeren. Deze gaat zo’n 2 keer per dag aan en ook de wasmachine zal deze week vaker gebruikt gaan worden. Het is best even wennen om zoveel mensen in huis te hebben. Vooral het eten klaarmaken vind ik soms best moeilijk. Wat moeten we toch elke keer eten. Zondag had John alvast de Beef Bulgogi voorbereid. Dit vlees moest de hele nacht en dag in de marinade staan, want zo konden de kruiden goed in het vlees trekken. Maandagavond zouden we dus Beef Bulgogi eten, brocolli met knoflook en oestersaus en rijst. Maar goed, dat was pas voor ’s avonds.

De dag moest nog beginnen en dat doen we tegenwoordig met een gezamenlijk ontbijt. Nadat we allemaal genoeg gegeten hadden en de nodige koffie tot ons hadden genomen, was het tijd om te gaan. We moesten met twee auto’s rijden, want er passen geen zes personen in de auto. Dat is wel een beetje jammer. Als we met zijn allen op pad gaan zijn we altijd gebonden aan twee auto’s. Maar ja, het is niet anders. We hebben er toch ruim een uur over gedaan, maar uiteindelijk reden we de parkeerplaats op van Mount Vernon. Mount Vernon is het huis waar George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten, voor een belangrijk deel van zijn leven woonde. We hadden al gauw twee plekken gevonden en het was niet ver lopen naar de ingang. Bij de kassa was er een korte rij met mensen, maar het ging vrij vlotjes. We besloten eerst het huis te gaan bezoeken en als laatste het museum. Bij het huis stond er geen rij en we konden zo naar binnen lopen. Ik had op internet gelezen dat het er erg druk kon zijn en je rekening moest houden met een uur wachttijd. Gelukkig was dat bij ons niet het geval. Misschien omdat het een doordeweekse dag was? Het huis is onder Georgiaanse architectuur gebouwd en staat op een landgoed dat aan de Potomac River ligt. Dit landgoed kwam in 1674 in handen van John Washington, de overgrootvader van de latere president. George Washington erfde het landgoed in 1754. Een grappig detail over het huis is dat de stenen geen stenen zijn, maar hout is. Dit zie je pas goed als je dichtbij het huis staat. Altijd gedacht dat het een stenen huis was, niet dus. George Washington heeft twee maal bijgebouwd aan wat een zeer bescheiden huis was toen hij het erfde. Hij bouwde ook aparte verblijven voor een paar honderd slaven en arbeiders die op zijn landgoed werkten; een plantage-gemeenschap die zijn eigen voedsel, wol en kleding produceerde en extra inkomsten haalde uit tabak, vis en andere produkten.

De rondleiding werd gegeven door verschillende vrijwilligers van de Mount Vernon Ladies Association. Zij hebben het huis in 1858 van de ondergang gered. In elke ruimte van het huis stond een gids die ons over de kamer vertelde. Binnen mocht er niet gefotografeerd worden. Ik heb toch stiekem met mijn iPhone geprobeerd om de inrichting van de kamers vast te leggen. Ik vond het interessant om de verhalen van de gidsen aan te horen. Zo kregen we een goed beeld hoe George Washington er geleefd heeft. Ook de slaapkamer en het bed waarin hij gestorven is (in 1799) hebben we mogen zien. Nog een leuke kamer was zijn studeerkamer. Daar stond niet alleen een bureau, een grote boekenkast, een telescoop etc., maar ook een ingenieuze leesstoel met een pedaal om een houten propeller aan te jagen om de klamme zomerlucht in beweging te zetten en de vliegen te verjagen. De rondleiding ging overigens wel in een rap tempo en we hadden het gevoel dat we soms uit de kamers werden gejaagd. Dat vond ik wel jammer. Eenmaal weer buiten merkten we dat de temperatuur al aardig opgelopen was. Ik zag al menig rode kopjes in onze groep. Op zijn tijd hebben we even op een bankje gezeten en de omgeving op ons in laten werken. Vanuit het huis zijn we naar de bijgebouwen gelopen. Ook wel de dienstgebouwen genoemd. In elk gebouw was er wel iets ze zien. Bijvoorbeeld het washuis, het rookhuis, koetshuis, spinhuis, keuken, de stallen, etc. Al wandelend over het landgoed kwamen bij de aanlegsteiger aan. Hier heb je een mooi uitzicht op de Potomac River. We zijn nog een stukje doorgelopen en kwamen toen bij de fruit/landbouwtuin aan. Vandaar uit zijn we naar de graftombe van de slaven gelopen. De graven liggen her en der verspreid op dat stukje landgoed. Er staat een monument ter ere van de slaven die er hebben gewerkt en gewoond. Over de jaren heen zijn de graven van de slaven verdwenen, maar de schatting is dat er ongeveer 75 slaven begraven liggen. Over de identiteit is weinig bekend. Na een korte klim kwamen we op een heuvel waar het graf van Martha en George Washington gesitueerd is. Het is een eenvoudig bakstenen ‘huisje’ met twee marmeren grafstenen. George Washington had in zijn testament immers laten vastleggen dat hij op het landgoed begraven wilde worden. Ook had hij laten vastleggen dat na zijn dood de slaven hun vrijheid terug zouden krijgen en niet meer als slaaf hoefden te werken. We zijn verder gewandeld en kwamen toen weer aan de voorkant van het huis aan. We waren vergeten om naar de achterkant van het huis te gaan, dus dat hebben we toen ook nog even gedaan. Het uitzicht aan de achterkant van het huis is adembenemend mooi. Er staan een soort van ‘schommelstoelen’ op een rij onder de veranda. Ik zei een soort van, want er is geen beweging in te krijgen, maar het geeft wel een goed beeld hoe het er toen uit moet hebben gezien. Ik kan me goed voorstellen dat hij daar zo lang gewoond heeft. We hebben een tijdje in de schommelstoelen gezeten en genoten allemaal van de omgeving. Menig fotootje werd gemaakt en na deze zeer welkome pauze zijn we naar het museum gelopen.

In waren verscheidene attributen te vinden die onder speciale omstandigheden (klimaat) bewaard moesten blijven. Hier kregen we een goed beeld van het leven van George Washington. Ook stonden er een paar wassen beelden (à la madam Tussaud) tentoongesteld. Het museum is erg overzichtelijk en je kunt er best lang vertoeven. De laatste stop van de dag was de souvenierswinkel. Je kunt hier niet omheen, want ze leiden je er gewoon naar toe. Veel kitch, weinig pracht en praal. We hebben wel even gekeken, maar besloten al snel om naar huis te gaan. Het was inmiddels al laat en waarschijnlijk zouden we in de file komen. Ik ben achter John aangereden en hij heeft de drukke wegen ontweken en zo kwamen we slechts met een lichte vertraging weer thuis. Moe, maar voldaan. Ik ben even snel gaan zitten en heb wat te drinken genomen. De familie werd even zoet gehouden met een toastje en kruidenboter (zij hadden al honger). Samen met John ben ik niet lang daarna maar begonnen met koken, want de magen knorden. Het was een heerlijke maaltijd, al zeggen we het zelf. Nou ja, de gasten zeiden ook dat ze het lekker vonden. We hebben nog even buiten gezeten en nagenoten van een mooie

Een deel van de foto's zijn hier te bewonderen. De rest voeg ik morgen toe aan het album.