Dag lieve poes, dag Jamie...

Ons verblijf in Nederland is totaal anders verlopen dan dat we gehoopt hadden. Vrijdagavond kregen wij een telefoontje welke we eigenlijk niet verwacht hadden. Het ging niet goed met Jamie. Ze kon niet meer op haar pootjes staan en was heel rillerig. Petra heeft haar daarom mee naar huis genomen. Ook at en dronk ze niet meer. Daar schrokken we van. Maandag was er nog niets aan de hand. Oké, het is een oude poes en de laatste maanden was ze veel afgevallen. Maar de spirit zat er nog wel in. Woensdag kreeg ik nog van Yolanda door dat alles goed ging met de poezen. Het kon toch niet zo zijn dat Jamie er 'tussenuit' zou knijpen op het moment dat wij in Nederland zaten. Zo had ik het me niet voorgesteld!

Petra zei dat ze Jamie lekker ging vertroetelen en er goed voor zou zorgen. Die gedachte was een enorme troost. Maar toch...het liefst was ik gelijk naar huis gevlogen. Ook voor Esmee, want die was onrustig en merkte natuurlijk ook dat er iets gaande was. Zaterdagmiddag kregen we weer een telefoontje. Ditmaal van Jos. Jamie ging snel achteruit. Wat we wilden doen...naar de dierenarts of wachten tot ze zou inslapen. Hij vroeg wat wij gedaan zouden hebben. Wij zouden tot het einde bij haar zijn gebleven en haar hebben geknuffeld. Dat was dan ook wat zij gingen doen. Zichtbaar leed ze geen pijn en knorde ze soms nog even als ze werd geaaid. Ze stuurde ons wat foto's door en het deed ons veel pijn om haar zo te zien terwijl wij niet die laatste knuffel konden geven en bij haar konden zijn in haar laatste uren/dagen.

's Avonds zijn we naar Roland en Monique geweest. Daar zouden we gaan eten. Hoewel je het even probeert om er niet aan te denken, blijft het door je hoofd spoken. Toen belde Jos weer en we wisten op dat moment al genoeg....Jamie was rustig ingeslapen. Het verdriet wat je dan kan hebben... Er zullen genoeg mensen zijn die zeggen...ach, het is maar een kat. Maar voor ons was ze meer dan dat. Het was ons maatje voor 15 jaar, een kat met een eigen karakter. Geen buitenkat, maar altijd gezellig binnen bij ons. Zat ik achter de computer aan de keukentafel dan kwam ze er bij liggen. Toen John voor een half jaar was uitgezonde, was het Jamie en ik. Kwam ze bij me liggen als ik even een dip had. Ik vergeet nooit meer toen we ze net hadden opgehaald bij de fokker. Zo'n lief klein wollig poesje. De eerste tijd sliep ze bij ons op de slaapkamer, nou ja, eigenlijk op mijn kussen en ik met mijn hoofd ernaast. Natuurlijk had ze soms ook haar nukken. Zeker toen we Esmee in huis haalden. Na 4 jaar de enige kat in huis te zijn geweest, werd Esmee niet gelijk geaccepteerd. Gelukkig veranderde dat wel...na een jaar! Daar waar wij waren, daar was ook Jamie. Liepen we naar boven, dan liep ze achter ons aan. Ging ik naar het toilet dan zat Jamie naast me op het kleine kamertje.

Jamie kreeg 3 jaar geleden wat klachten, maar met medicijnen kon ze nog makkelijk een paar jaar mee. Vanaf dat moment kreeg ze trouw van mij elke dag haar twee tabletjes en pasta (een extra toevoeging op haar dagelijkse eten). Het ging weer prima met haar. Daarom is ze ook vorig jaar mee verhuisd naar Amerika. Toen we de poezen ophaalden op de luchthaven was het even schrikken, want de vlucht had op Jamie een behoorlijke impact gehad. Toch krabbelde ze snel weer op. Ja, het was een kranige tante. Het ging weer goed. Het laatste jaar van haar leventje heeft ze helemaal kunnen genieten. Daar waar ik in Nederland naar mijn werk moest was ik hier elke dag thuis. Ze kreeg yoghurt, mocht de kuipjes van de toetjes uitlikken, ze kreeg kaas en ze was zelfs een liefhebster van kruidenboter. Ze kwam niets tekort bij ons. Wat een heerlijk leventje had ze. Tot 6 november.... Dat ze een mooie leeftijd heeft bereikt beseffen we maar al te goed. Ook de realiteit dat er een keer een moment zou komen dat we afscheid van haar moesten gaan nemen. Het knaagt wel aan ons dat wij er zelf niet bij waren. Onze lieve vrienden hebben haar zo goed verzorgd en daar zijn we ze enorm dankbaar voor. Maar wij hadden degene moeten zijn die de laatste aai over haar bolletje zouden geven, haar onder een warm dekentje hadden moeten leggen en wij hadden het moeten zijn bij wie ze haar laatste adem uit zou blazen. Helaas is dat niet zo en dat doet pijn!

Op de dag van onze aankomst in Great Falls hebben we haar begraven. Zo blijft ze toch een beetje bij ons. Dag lieve poes, dag Jamie! We missen je nu al.....