4th of July in DC

Gisteren was het 4th of July. In Nederland is dat gewoon een dag als elk ander, maar in Amerika is het een nationale feestdag. Het wordt ook wel Independence Day (Onafhankelijkheidsdag) genoemd. Independence Day eert de verjaardag van de Verenigde Staten van Amerika en de goedkeuring van de verklaring van Onafhankelijkheid op 4 juli 1776. Het is een dag van picknicks, barbecues, parades, concerten en vuurwerk. Onze dag begon lekker rustig. We hebben eerst wat uitgeslapen en hebben daarna een ontbijtje gepakt. Het was weer lekker warm, dus we hebben 's middags aan het zwembad gelegen. We zochten al gauw de schaduw op, want in de zon was het bijna niet uit te houden. Dat was ook de reden, waarom wij pas tegen de avond naar DC zouden gaan. Er was ook een concert op de National Mall voor het Capitol, maar daarvoor moest je er al vroeg bij zijn. Om half drie zou het terrein open gaan en dat zou betekenen dat we daar zo'n 6 uur in de brandende zon moesten zitten. Het vuurwerk zou om kwart over 9 beginnen en het concert om 8 uur geloof ik. No way! Dat had ik er echt niet voor over.

Wij zijn om 6 uur van huis vertrokken en hebben de auto in de parkeergarage op John zijn werk gezet. Vandaaruit zijn we naar de metro gelopen (Pentagon City) en zijn richting McPherson station gegaan. Deze stop ligt dicht bij het Witte Huis en je staat dus zo in het hart van Washington DC. Het was al flink druk, maar overal nog wel genoeg plaats om te zitten. Wij wilden graag op de National Mall zitten. Voordat we daar het terrein op konden, moesten we eerst langs de security. Er werd een tassencontrole gehouden. Degene die geen tas bij zich had, mocht er zo doorheen lopen. Niet echt een waterdichte veiligheidscontrole, maar dat is mijn mening. Eenmaal op het terrein zijn we een plek gaan zoeken. Het was al lekker druk. Mensen waren aan het picknicken, volleyballen of gewoon aan het relaxen. Ondanks de drukte, kon je overal nog makkelijk zitten. Uiteindelijk hebben we een goede spot gevonden; met uitzicht op het Washington Monument. Het was inmiddels half 9. Dat schoot lekker op, want om kwart over 9 zou het vuurwerk beginnen. Ondertussen had ik al wat SMS-jes van Petra ontvangen en ik wilde er nog één terugsturen, maar dat ging dus niet. Al het dataverkeer hadden ze vanwege veiligheidsmaatregelen helemaal platgelegd. Er was dus geen mogelijkheid om te mailen, bellen of wat dan ook. Ik kan het me wel voorstellen. Dit zijn toch 'heilige' dagen voor de Amerikanen en er zijn zo veel mensen op de been...dus als je kwaad wilt doen... Maar goed, er waren geen calamiteiten, voor zo ver ik heb meegekregen.

Om kwart over 9 begon het vuurwerk. Zonder enige aankondiging, hoorde we de eerste knal. Ik had eigenlijk wel verwacht dat men eerst het Amerikaanse volkslied zou draaien, maar niets van dat. Gewoon gelijk beginnen. De Amerikanen waren zelfs stil tijdens het vuurwerk. Normaal kunnen ze nogal schreeuwen, juichen en joelen, maar nee hoor. Ik stond daar echt van te kijken. Het vuurwerk was prachtig en er zaten hele bijzondere 'klappers' tussen. Toen er een hartje in de lucht tevoorschijn kwam, hoorden we wel veel oeh's en aah's. Het ging een half uur door en de finale was schitterend. Toen kwamen de Amerikanen los en werd er flink gejuichd.

Na het vuurwerk zijn we gelijk opgestaan en richting de metro gelopen. Net als alle andere duizenden toeschouwers. Zo veel mensen; ik vroeg me af of die allemaal met de metro naar huis zouden gaan. Als dat het geval was, dan zou het nog wel eens heel lang kunnen duren voordat wij thuis zouden zijn. Wij hadden er flink de pas in en waren vrij snel bij McPherson Station. Er stonden geen rijen voor het station en ook binnen was het nog vrij rustig. We moesten zo'n 10 minuten wachten op onze metro. Voordat deze kwam, zagen we bij een andere lijn al dat het erg druk was. De metro was helemaal vol en mensen zaten tegen de deur 'aangeplakt'. In de laatste wagon was er echter wat meer ruimte. Ok, we stonden toen nog in het midden, maar zijn gelijk naar achteren gelopen, in de hoop dat het bij onze trein ook zo zou zijn. Euh...niet dus. Stampvol en tja, zie er dan nog maar eens bij te komen. Het is ons wel gelukt, omdat wij maar met ons tweetjes waren. Het kon nét, gewoon een beetje doorduwen. Gelukkig, we hadden de eerste trein terug en dat was al heel wat. Bij elk station stapten wel wat mensen uit, maar voor de 5 die er uit gingen, kwamen er 10 voor terug. Je kunt je voorstellen hoe iedereen tegen elkaar aan stond geplakt. Met de armpjes omhoog om je vast te houden en met in de trein een temperatuur van boven de 30 graden... Lekker fris allemaal...niet dus! Er hing een heel apart geurtje, hahaha. Op dat moment kon het ons niet schelen. Om half 11 waren we terug bij het kantoor van John, waar onze auto stond. Niet slecht gedaan. Thuis hebben we nog een biertje gepakt ter afsluitng van een heerlijke dag! Op dit soort momenten besef je toch weer, hoe bevoorrecht wij zijn om hier voor een paar jaar te mogen wonen en dit allemaal mee te maken.