Gearriveerd!

Ik heb eindelijk even tijd kunnen vrijmaken om weer eens iets op mijn blog te schrijven. We zijn inmiddels gearriveerd in de USA. Afgelopen dinsdag was de dag van vertrek. Samen met de ouders en 4 koffers, 2 kennels met onze katten Jamie en Esmee, rolkoffertjes als handbagage op naar schiphol. Na het inchecken en 'inleveren' van de katten...jeetje, dat was best heftig, die arme poezen, wat doen we ze aan..., zijn we koffie gaan drinken met mijn oudes en de moeder van John. Iedereen zag tegen het afscheid op, maar het moest er een keer van komen. Het afscheid was heftig. Iedereen was in tranen en het gaat ons aan het hart om ze 'achter te laten'. We hebben net zo lang naar elkaar gezwaaid, totdat we door de paspoortcontrole waren en toen was het afscheid definitief. Nou ja, voor even dan. Ons eerste bezoekje aan Nederland staat gepland in februari of maart. Maar toch, het blijft afscheid nemen, want je bent 8 uur vliegen van elkaar verwijderd.

De vlucht was zo anders, dan we gewend zijn, want je gaat met een andere intentie weg. We hebben een boekje meegekregen en die mochten we pas in het vliegtuig lezen. Familie en vrienden hebben allemaal iets liefs geschreven, dus ja hoor...daar kwamen ze weer; de tranen. Jeetje, wat een impact heeft dit zeg.

Eenmaal aangekomen hebben we de koffers opgehaald en natuurlijk gelijk naar de balie waar we de poezen op konden halen. Jamie (de oudste van 14 jaar) zag er erg slecht uit. Ze was helemaal uitgedroogd en zat te hijgen van de stress. Ze had er duidelijk zichtbaar moeite mee en was helemaal van streek. Ze was zwak en viel steeds om. We kregen allebei weer een schuldgevoel, omdat wij zonodig naar Amerika moeten is het beestje helemaal de weg kwijt. Wij dachten echt dat ze de nacht niet ging halen. Zo erg zag ze er uit. Esmee was ook uit haar doen, maar ik had het gevoel dat dat wel goed ging komen. We hebben ze gelijk naar het huis gebracht en zijn spullen voor de poezen gaan halen. Een kattenbak, mandjes, voer, etc. Daarna weer terug naar het huis. We hebben ze uit de kennels gehaald en natuurlijk was het allemaal vreemd voor ze, dus echt rustig waren ze nog niet. Wij zijn uiteindelijk weggegaan, want wij zitten voor twee weken in een hotel. Ik vond het niet makkelijk om ze daar achter te laten, zeker niet met de conditie van Jamie. Maar ja; ik denk dat rust toch even het beste is voor ze.

Nu gaan we elke dag naar de poezen en gisteren vond ik Jamie al een stuk opgeknapt. Ze is en blijft een oude poes en ze is mager en snel moe, maar dat was ze thuis (in Nederland) ook. We laten ze rustig wennen aan de omgeving en geluiden van het huis. Voor ons is het ook allemaal een beetje vreemd. We slapen in een hotel en zijn nu druk op zoek naar een auto. We hebben voorlopig voor twee weken een auto gehuurd, maar het zou fijn zijn, als we op korte termijn een geschikte auto kunnen vinden. John zit nu in het huis. Hij zit te wachten op iemand die het gas weer komt aansluiten. De elektriciteit is ook al geregeld. Ach, we hebben nog zo veel te doen.

Vanavond zijn we uitgenodigd bij Patty en Timo (een collega van John) voor een Halloween Party. Daar heb ik zin in; zie ik eindelijk de club die hier momenteel zit. Sommige heb ik al eens gezien en sommige zijn nieuw voor mij. Een leuke gezellige afleiding, want in een hotel zitten omdat het moet is toch een ander verhaal dan in een hotel zitten als je op vakantie bent.

Update...

Wat komt er toch veel bij kijken als je naar het buitenland vertrekt. Verzekeringen opzeggen/ aanpassen, medische dossiers opvragen, afspraak maken bij de dierenarts voor de katten etc. Vanavond hebben we een 'relax avondje'. We gaan met mijn broer en zijn vriendin Roos en mijn ouders uit eten. Heerlijk, ik kijk er nu al naar uit. Zeker als je weet dat we de afgelopen dagen 'makkelijk' hebben gedaan met eten. Onze potten en pannen zijn op weg naar Amerika, dus we hebben wel wat kunnen lenen, maar het is toch anders. De spareribs lijn, soepje en ga zo maar door. Alles wat maar snel klaar is en makkelijk te bereiden is. Koop je een blikje tonijn voor bij de huzarensalade en dan kom je erachter dat je geen blikopener hebt. Dat levert soms hilarische momenten op. Net Expeditie Robinson, maar dan anders. Voor straks even geen geregel en soep uit een blik, maar genieten van een dineetje en ons gezelschap.

We hebben ook bericht gehad van het verhuisbedrijf en de aankomst van de container staat (voorlopig) gepland op 9 november. Eerst zien, dan geloven, maar het vooruitzicht ziet er goed uit. Het valt ons nog mee. We hebben voor de eerste twee weken in Amerika vervangende woonruimte. Dat is wel erg fijn, want we hebben natuurlijk helemaal niets in het huis. Daar beginnen we dan alvast met schoonmaken.

Morgenochtend nog even een bezoekje aan de tandarts, halfjaarlijkse controle. Ik kan gelukkig bij mijn tandarts in Nederland blijven. Ik heb gebeld met de zorgverzekering en die hebben daar geen problemen mee. Ik kom toch een aantal keer per jaar naar Nederland, dus dan maar even langs bij mijn eigen tandarts. Daar ben ik wel blij om, want dat scheelt me weer een zoektocht naar een geschikte tandarts in Great Falls of omgeving.

Morgenavond ga ik met mijn vriendinnen Monique en Désirée naar Breda. Gezellig een avondje winkelen en borrelen. Vrijdag mijn laatste bezoek aan de kapper (tevens mijn vriendin Désirée), tenminste totdat ik weer eens in Nederland ben. Dan ga ik gewoon weer naar haar toe. Ik ga haar missen; het meeste als vriendin, maar ook haar vakkundigheid. Ik hoop dat ik daar een goede kapper kan vinden. Ik ga proberen een kapper te vinden die dezelfde haarverf gebruikt. Ik heb al gezocht en er zitten er een paar bij mij in de buurt. We zullen wel zien. Zaterdagavond hebben we een mosselavond bij vrienden (Monique, Roland, Jaap, Désirée en the kids). Daar kijk ik ook al naar uit! Eigenlijk wisselen we het regelen af met leuke dingen. Langzaam komt de datum dichterbij....het afscheid nemen op Schiphol en dan....opnieuw beginnen in Great Falls. De drukke tijden zijn nog niet voorbij, maar we laten het allemaal maar op ons af komen.

Werkloos...

Sinds vrijdag 16 oktober 17:00 uur ben ik werkloos! Die dag was mijn laatste dag op het werk. Goh, wat heb ik er tegenop gezien. De vaste club was 's avonds helemaal compleet. Zo lang dat ik er gewerkt heb, hadden we elke vrijdagmiddag om vijf uur een borrel. 'Kantelen' zo werd het ook wel genoemd. Deze traditie heb ik altijd gewaardeerd en het was ook altijd gezellig. We hebben wat afgelachen. Maar goed, nadat ik mijn rondje had gedaan om afscheid van collega's te nemen, bleven we met de vaste club over. Zoals gewoonlijk met een biertje, wijntje, nootjes en deze keer als extra met bitterballen. Ik ben zo slecht in afscheid nemen en hecht me nogal snel aan mensen, dus menig traantje heb ik gelaten die avond. In het begin is het natuurlijk kletsen over de leuke tijd die we met elkaar hebben gehad, maar ja uiteindelijk is het moment toch daar. Eén voor één gingen de collega's weg en elke keer met een traan in mijn ogen. Ik kijk terug op een tijd (bijna 12 jaar) met een lach (vooral veel gelachen) en af en toe een traantje. Ook dat laatste kon, want we hadden een hechte band met elkaar. Ik kijk terug op een onvergetelijke mooie tijd. Als ik er voor kon tekenen om na drie jaar mijn baan weer op te pakken, dan had ik dit zeker gedaan. Maar ja, zo werkt het niet en het is een hoofdstuk die ik moet afsluiten. Collega's, bedankt voor alles en ook voor de mooie cadeau's die ik heb gekregen. Het ga jullie goed. We hebben afgesproken dat we contact houden en ik ga dat ook zeker doen. Ik kom zeker een bezoekje brengen als ik weer eens in Nederland ben. Wat ga ik jullie missen!

Deze is voor jullie:

Feestje!

Na de hectiek van de afgelopen dagen was het dan zo ver...ons afscheidsfeestje. We hadden dit op zaterdag 10 oktober gepland, omdat de oorspronkelijke vertrekdatum op de 19e zou zijn. Nu is dit naar de 27e verplaatst. De meeste mensen zullen wij na het feestje nog wel een paar keer zien. Maar goed, we hadden geen zin in de rommel thuis en wilden het in ons stamcafeetje houden; 'de Burgemeester op de Markt'. Wij zijn 's middags naar het cafe gegaan om de boel te versieren. Natuurlijk mocht de Amerikaanse en nederlandse vlag niet ontbreken. Ook hadden we kleine Amerikaanse vlaggetjes gekocht die hier en daar op de bar stonden. Die zijn 's avonds als souveniers meegenomen door de partygangers. Hebben ze nog een aandenken aan het feestje.

Het was heel erg gezellig! Op een paar afzeggingen na, was iedereen er. Vrienden, collega's, buurtbewoners etc. We hebben prachtige cadeaus gehad, waarbij een paar mensen zeer creatief zijn geweest. Mooie cadeaus, zoals een map, waar iedereen een persoonlijk bericht heeft achtergelaten. Die gaat zeker mee naar Amerika, zodat ik het nog eens kan lezen als ik heimwee heb. Ook het cadeau van Jaap, Désirée, Monique en Roland....dit had ik niet verwacht en wij vinden het zo bijzonder. Hoe we het allemaal mee gaan krijgen weet ik nog niet, maar dit doek met de handjes van jullie kinderen er op moet gewoon mee en krijgt daar een speciaal plekje!

Op een gegeven moment werden we verzocht om op twee stoelen te gaan plaatsnemen en de muziek werd gestart. Op de melodie van YMCA van de Village People werd ons een toepasselijke tekst toegezongen. Geweldig!! Wat een mooi gezicht om je vrienden daar tegenover je te zien. Lieve vrienden, bedankt voor het mooie lied wat jullie ons hebben toegezongen.

Al met al een zeer geslaagde avond. we hebben veel lol gehad (met af en toe...ja daar is ie weer....een traantje). Ik heb zondag op mijn gemak de foto's zitten bekijken van ons feestje. Wat hebben we toch bijzondere vrienden....vrienden voor het leven. Mijn collega's....zo'n leuke groep...ik ga ze missen. Het liefst zou ik na 3 jaar weer terugkomen op mijn werk met die fijne collega's, maar de realiteit zal anders zijn. Iedereen is vervangbaar, dus ik ook. Ik ben tenslotte al mijn opvolgster aan het inwerken. Er zijn nog veel meer foto's van ons afscheidsfeest. Zie linkerkolom bij foto's op afscheidsfeest.

De verhuizing!

Dag 1 van de verhuizing had ik al eerder beschreven. Die mannen werken snel en erg netjes. Niet bij te houden. Op de tweede dag werd de bovenverdieping onder handen genomen. Ik moest die dag werken en John stond er alleen voor. Ik vond het helemaal niets om te gaan werken, maar het ging niet anders (vakantie en mijn opvolgster moest ik inwerken). Ik heb die hele dag een onrustig gevoel gehad. Eigenlijk moesten we nog veel uitzoeken en bij mij kwam toch even de gedachte voorbij, dat ik misschien niet zo vaak op het terras had moeten zitten, maar meer had moeten uitzoeken en inpakken. Maar ja, dat is achteraf gepraat en daar hebben we niets aan.


John belde af en toe om te vragen wat hij met bepaalde spullen moest doen; mee of niet mee? Gelukkig waren de hulptroepen (de moeders) ook weer aanwezig. Het tuinmeubilair moest helemaal schoon de container in, dus zonder zandkorreltjes etc. Die zijn superschoon de container ingegaan. Als het niet schoon is, dan kan de douane daar nogal moeilijk over doen. Het verhuisbedrijf heeft dat al een paar keer bij klanten meegemaakt.






Dag drie was inmiddels aangebroken. De dag dat de container werd voorgereden om alles in te laden. Nou ja, er was één probleempje, de container kon niet in de straat komen. We hebben nogal veel korte scherpe bochten in de straat met op ieder hoek een paaltje. De vrachtwagen had geen meedraaiende achteras, dus dat werd lastig. De container is een paar straten verder blijven staan. Voor de mannen zat er dus niets anders op dan alles in te laden in de kleine bus en naar de container te rijden om het daar vervolgens weer over te laden. Extra werk dus. Ik was natuurlijk ook van de catering en de mannen zijn niets te kort gekomen. Van appelflappen tot worstenbroodjes, van tompoucen tot menig bakje koffie of frisdrank.

Beetje bij beetje raakte ons huis leeg, tot het moment dat ze de laatste doos naar buiten droegen. Dat was het dan. Met nog een keukentafel, wat oude meubels en een bed (speciaal gekocht, zodat we hier altijd een slaapplaats hebben) was het huis leeg. Vanaf nu is onze slaapkamer tevens onze woonkamer geworden en we hebben kleding die in twee koffers kan en dat is het dan. 's Avonds had ik iets uit de vriezer gelegd, wat we konden eten...alleen waarmee? Dan kom je tot het besef dat echt alles is ingepakt. Ik had al een oud servies gepakt, maar niet aan het bestek gedacht. Dus snel naar mijn ouders om wat bestek te lenen. Het is net of we aan het camperen zijn in ons eigen huis. Ach, het is maar voor 2 weken. De 27e vertrekken we naar Great Falls. Het is dus te overzien. Hieronder een impressie van de verhuizing. Wil je alle foto's van de verhuizing zien, klik dan in de linkerkolom op 'de Verhuizing'

Foto's trouwdag

Zoals beloofd nog een kleine selectie van de foto's van onze trouwdag. Gewoon zoals wij zijn; geen jurk, geen bloemen, gewoon wij....en met onze dierbaren. Het was een speciale dag en we hebben genoten! Om 16:00 zijn we getrouwd. Heel bijzonder en speciaal moment. Het maakt niet uit of je het groots uitpakt of het juist kleinschalig houdt. Het ja woord geven blijft het mooiste en belangrijkste moment!

Daarna hebben we een borrel gedronken met onze gasten en de mensen die kwamen kijken. Daarvoor zijn we naar onze 'stamcafé' (het is een grand café) gegaan. Daar had de eigenaar de champagneflessen al klaar staan. Als cadeau voor ons. Super attent toch! Daar kregen we prachtige cadeau's van onze vrienden. Het was ontroerend en ik heb wel een traantje gelaten, hoor! Maar gelukkig was ik niet de enige....hè Monique! Daar heb je vrienden voor; samen lachen, samen huilen. Na een paar gezellige uurtjes zijn we met onze gasten naar het restaurant gelopen om de dag af te sluiten met een heerlijk diner. Dit kregen we aangeboden door mijn vader, moeder en schoonmoeder. Helemaal top! We hebben allemaal heerlijk gegeten, gelachen, herinneringen opgehaald...kortom; een prachtige dag om nog vaak op terug te kijken!

Trouwen, verhuizen...druk, druk, druk!

Het zijn hectische tijden. We zijn inmiddels getrouwd....op 25 september hebben wij elkaar het ja-woord gegeven. We hebben er voor gekozen om nu voor de wet te trouwen en als we terugkomen over 3 jaar voor de kerk. Dan houden we een groot feest met alles erop en eraan. Nu was dit niet mogelijk omdat we niet zo veel tijd hadden. Het was overigens wel een bijzondere dag. Het was een select gezelschap met vrienden en familie. We hebben er echt van genoten. Ik ga nu voortaan als Natasja Valentijn door het leven. De foto's volgen nog. Nu zijn we druk met de verhuizing bezig.

Het hele 'circus' is nu volop aan de gang. Gisteren was de eerste dag dat de verhuizers alles kwamen inpakken. Ze waren met twee man, vandaag met drie en morgen komen er vier mannen. Gisteren om acht uur zijn we eerst door het huis gelopen en moesten we aangeven wat er ingepakt moest worden. Daarna, na een bakje koffie gingen ze aan de slag. Jeetje, wat werken die mannen snel. Het is hun vak, maar wij konden ze niet bijhouden. Alles wat los en vast zat (of lag) werd ingepakt. Natuurlijk had ik voor worstenbroodjes gezorgd en hebben we tussendoor even koffie gedronken met de mannen. Daarna gingen ze weer volop aan de slag. Voordat ik het wist hadden ze om 12 uur bijna alles al in de woonkamer al ingepakt. Ons bankstel, de buffetkast inclusief inhoud etc.

Na de lunchpauze gingen ze weer verder. De één in de woonkamer en de ander in de keuken. Nu had ik wel het één en ander uitgezocht, maar ik kwam nu wel tot de conclusie dat in wat minder op het terras had moeten zitten en wat meer voorbereidend werk had moeten doen. Maar goed, ik heb snel de keukenkastjes opengetrokken en gekeken wat mee moest. Ik kreeg nog niet de kans om te zeggen dat er in de la ook scherpe messen lagen, want die was inmiddels ook al ingepakt. Ik had nog een oud servies die ik van zolder had gehaald en dat gebruiken we nu. 's Avonds heb ik nog wel bestek opgehaald bij mijn moeder, want we dat had ik niet meer. Alles zat al in dozen.

Onze slaapkamer doen ze het laatst. Daar staat nog wel een bed wat mee moet. we hebben van de week nog wel een Ikea bed gekocht en die blijft achter in Nederland. Onze slaapkamer wordt nu ook onze woonkamer. De TV hebben de mannen ook al boven gezet. Echt, ik kan niet anders zeggen dan dat ze super hun best doen. heel vriendelijk en ze werken ontzettend snel. Ik hoop dat de locals in Amerika ook zo werken, want dan zijn we zo klaar. Het is de vraag hoe lang dat de container erover doet. De één zegt 4 to 6 weken, de ander zegt juist minimaal 6 weken. Ik hoop natuurlijk op het eerste. We zullen zien. Morgen komt de zeecontainer van 40 feet bij ons in de straat. Ik ben beniuewd of dat de vrachtwagen makkelijk de straat in kan komen. Anders moeten ze gaan pendelen met busjes.

Gisteravond stonden John en ik naar onze ingepakte spullen te kijken. Daar gaat je leven, dachten wij. De realiteit (waar wij nog steeds voor de volle 100% achter staan) komt nu toch wel heel dichtbij. Vandaag moest ik werken. Ik baalde natuurlijk wel, want ik was er het liefst bij geweest vandaag. Het ging niet anders op mijn werk. Mijn collega die mij normaal gesproken vervangd is op vakantie en ik heb een opvolgster die ik moet inwerken. Ik sta standby, voor als John mij nodig heeft. Het geeft me wel een onrustig gevoel. ik ben op het werk, maar mijn gedachte is thuis...bij John en de verhuizers. Ik kan niet wachten om vanavond naar huis te gaan. Ben benieuwd wat ik aantref. Waarschijnlijk weer heel veel kartonen dozen!

Zaterdag hebben we een afscheidsfeest georganiseerd. Een beetje vroeg, als je weet dat wij pas op 27 oktober vetrekken. Het komt omdat we in eerste instantie op 19 oktober weg zouden gaan. De datum is veranderd in de 27e. Zaterdag kunnen wel de meeste mensen die wij er in ieder geval bij willen hebben en dat vond ik het belangrijkste. Wij geven ons feest in het café waar wij vaak komen. Overdag gaan we alvast naar het café om de boel te versieren; Amerikaanse en Nederlandse vlaggen ophangen etc. Ik heb er erg veel zin in!

Hieronder de uitnodiging die ik heb gemaakt: