Nieuwe omgeving, nieuwe beesten

Genoeg over de verhuizing. Laten we het eens over de beestjes van deze omgeving hebben. We beginnen met de ‘house lizzard’ oftewel de kleine huis hagedis. Deze kleine hagedisjes kom je dus overal tegen in huis. In je slaapkamer, in de voorraadkast, op de trap, in de woonkamer…nou ja, eigenlijk overal dus. In het begin schrok ik er enorm van. Ik zag er één in de voorraadkast. Ik schrok zo, dat ik de deur gelijk weer dicht smeet. Niet dat dat iets uit zou hebben gemaakt, want de spleet onder de deur is zo groot dat de kleine hagedis er zo onderdoor had kunnen lopen. Ik riep John en verzocht hem het beestje uit de voorraadkast te halen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want ze zijn snel, heel snel. Maar na een paar pogingen had hij het beestje te pakken. Dierenvrienden als wij zijn, werd het hagedisje buiten weer vrijgelaten. Dat die beestjes ook overal inkruipen ondervond ik bij de Homedepot, de bouwmarkt hier. We stonden bij de kassa en we moesten afrekenen. Ik moest mijn militaire pasje (voor de militaire discount ofcourse) uit mijn portemonnee pakken. Het is zo’n grote portemonnee die je uit kan klappen. Toen ik dat deed zag ik toch een kleine hagedis in mijn portemonnee. Whaaahhh! Ik heb niet gegild in de winkel, maar in mijn interne ik gilde ik het uit. Ik stootte John aan en wees naar het kleine beestje, die niet van mij onder de indruk was. Hij sloeg hem uit mijn portemonnee. Voordat jullie dat zielig gaan vinden, ze springen ook van de trap af zo naar beneden dus ze kunnen wel tegen een stootje. Het moet niet gekker worden. Dat hagedisje had dus al die tijd in mijn tas en portemonnee gezeten.

Tegen de avond komen ze ook op het balkon. Tegen de muur weliswaar, dus ik heb daar niet zo veel problemen mee. Ze zitten buiten, dar waar ze horen. In het begin waren ze nog met vier, maar bij de telling van de laatste keer hadden we er 18. Blijkbaar vinden ze het wel gezellig bij ons. Ze zitten soms bij elkaar of gaan hun eigen weg. Overdag zie je ze niet op het balkon. Het zijn grappige beestjes, zo lang ze maar buiten blijven.

We hebben in de tuin ook een grotere variant van de hagedisjes. Laatst zat er één onder het raam. Ik keek naar buiten en keek het beestje recht in de ogen aan. Best een flinkerd hoor. Vervolgens liep hij naar de rand van het zwembad en bleef daar even zitten. Ik heb van binnenuit een foto genomen. Niet helemaal scherp, maar jullie krijgen een idee. Voor de hagedissen ben ik niet bang. Ze lopen weg als je in de buurt komt en doen niks. Alleen van die kleintjes schrik ik af en toe, omdat ze dan net voor je voeten weglopen.

 

Kennen jullie trouwens die serie van de roadrunner nog? Miep miep….zoefffff! Nou, die hebben we hier ook. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik deze roadrunner zag. Wat een grappig beest is dat zeg. Best groot en zoals in de serie loopt hij ook heel snel. Vliegen kan ie natuurlijk ook, maar hij is meer bekend van zijn snelheid over de grond. De roadrunner fotograferen is lastig, want ze hebben je snel in de gaten en zijn daarna vliegensvlug er van tussen gepiept. Van dit soort beesten kan ik echt genieten. Gewoon omdat ze zo grappig zijn.

 

 Op een avond liep ik nietsvermoedend naar de keuken totdat ik iets op de grond zag zitten. Het was een beetje donker in de keuken dus ik deed wat meer licht aan en…. Mijn adem stokte even… Een schorpioen! Een kleintje, maar het blijft een schorpioen! In mijn huis! Ik zette het glas neer, rende naar boven naar het balkon waar John zat, riep heel snel dat hij moest komen want er zat een schorpioen in de keuken. Hij volgde me meteen en daar stonden we dan. Oog in oog met een schorpioen. Wat te doen? Onze Nederlandse vliegenmepper is geschikt voor vliegjes van normaal formaat, maar een schorpioen ermee dood meppen…dat zou niet gaan lukken. John pakt zijn slipper en tjakkaa! Oh, nog een keer… Tjakkaa! Dood? Ja…. Pfff, ik kon weer ademhalen. Ik weet dat dit wat tegenstrijdig is, omdat ik eerder schreef dat wij dierenvrienden zijn, maar een schorpioen in huis en dat voor het eerst… Tja dit was dus de meest logische eerste reactie van ons. Ik hoop niet dat ik nog eens een schorpioen tegenkom. In ieder geval niet als ik alleen thuis ben. Krijg er de kriebels van!

En dan zit je op een avond op het balkon. Ik was wat op mijn iPhone bezig en John had zijn ogen even gesloten. We hebben sfeerverlichting op het balkon, maar mijn ogen werden naar rechts getrokken. En omhoog… Ik zag wat bewegen. Mijn ogen moesten even focussen, maar wat ik toen zag… Ik kon alleen maar: Oh my god, oh my god, oh my god uitbrengen. Ik tikte John aan en zei ‘daar, tegen de muur… Doe iets. Hij zag nog niet wat ik zag en ik wees, op een veilige afstand, naar het beest tegen de muur. Een mega grote spin! Ik wist het gelijk. Dit was een tarantula (vogelspin). Met haren op de poten en een heel dik lijf! Ik ben bang van spinnen. Kleintjes kan ik nog wel handelen, maar deze grote jongens gaat mijn boekje te buiten. Ik riep tegen John, vang hem, vang hem…nog net niet hysterisch. Maar ja, hoe? Ik glipte naar binnen, zo snel al ik maar kon. John ging op zoek naar iets waarmee hij de spin kon vangen. Een schoenendoos moest volstaan. Ook de trap werd erbij gepakt, want de spin zat te hoog. De eerste poging om de spin in de doos te krijgen mislukte, maar John herpakte zich snel en probeerde het nog een keer. Ja! Hebbes! Deksel dicht, hoppa! Dat beest moest natuurlijk wel even nader bekeken worden. In de garage vonden we een transparante box. Met een geïmproviseerde deksel probeerde John de spin erin te krijgen. Laat ie er nou net naast vallen, waarop ik weer een gil liet horen en een meter terugsprong. Hij had de spin weer snel in de doos en kon hem daarna in de transparante box doen. Ook al zit dat beest ergens in, ik bleef het eng vinden om ook maar in de buurt van de spin te komen. Met mijn armen helemaal gestrekt vooruit en mijn lichaam voorovergebogen heb ik zo goed en kwaad als het kan wat foto’s gemaakt van de vogelspin. Jemig, wat was deze groot. Die poten zo harig…iew! Daarna heeft John de spin naast het huis bij de bosrand weer vrijgelaten.

Ik ging er van uit dat deze spin gewoon een keer verdwaald was en per ongeluk bij ons op het balkon terecht was gekomen. Helaas… de volgende dag zat er één overdag op de houten vloer van het balkon. Ik gooide de deur dicht, riep John en hij kwam weer met de schoenendoos naar boven. Hij had de spin deze keer zo te pakken. Ik hoefde de spin niet nog een keer te zien. Ik krijg daar zo de kriebels van, nog meer als van de schorpioen. Afin, als je nu denkt dat het wel klaar is met de spinnen, dan heb je het mis. Voor een derde keer zat er een spin op het balkon. John wist inmiddels hoe laat dat het was en stond binnen een mum van tijd met een trap en schoenendoos op het balkon. De dagen erna heb ik telkens alles gecheckt op het balkon voordat ik rustig kon gaan zitten.

De laatste keer dat ik een Texas Brown Tarantula zag was buiten. John kwam mij halen en ik had al zo’n voorgevoel waarvoor. Ja hoor, daar zat de spin. Op de grond naast het zwembad. Ik heb er foto’s van durven te nemen. Wel met mijn hart in mijn keel en de angst dat de spin ineens mijn kant op zou komen, maar hij staat er op. Weet je, ik hou van wollige harige beestjes. Hondjes, konijntjes, katten… maar geen harige beestjes zoals deze spinnen. Het gegeven dat ik nog wel eens oog in oog kom te staan met de vogelspin en dat John dan niet thuis is om deze te vangen heb ik nog maar even uit mijn gedachte geblokt. Niet aan denken! En heel erg hopen dat het ook niet gaat gebeuren! Ineens vind ik al die hagedisjes helemaal niet meer erg, gek hè… Jullie begrijpen nu wel dat het voor mij even omschakelen is van de beestjes die ik in Virginia om me heen had en de beestjes waar ik nu mee te maken heb. Ja, ik mis mijn eekhoorntjes, chipmunks en hertjes...

 

Voor alle foto's klik hier.

....en weer tussen de dozen

Op zondag zijn we weer naar het huis gereden. Ons lieve Esmeetje zat daar natuurlijk en ik was erg benieuwd hoe het met haar ging. Ook wilden we nog even de belangrijkste kamers schoonmaken en de vloer beneden dweilen. Stofzuigen konden we nog niet, want die zat in de vrachtwagen met al onze andere spullen. Op maandag zou deze gelukkig arriveren. We maakten ook een plan van waar alles moest komen te staan. Met het huis in daglicht zagen we ook meteen de gebreken van het huis. Hier en daar was er een scheur in de muur bijgekomen. Het huis is namelijk wat verzakt en heeft een funderingsprobleem. Daardoor ontstaan er scheuren in huis, is het terras verzakt en krijgen we sommige ramen niet meer open. Binnenkort komen ze daarvoor lans en gaan ze het huis stabiliseren. Toen we huis het aan het bezichtigen waren, een paar weken terug, zagen we wat stukjes verf van de muur. De makelaar vertelde dat er een ‘touch up’ zou plaatsvinden. Dus met andere woorden; men zou de plekjes bijwerken. Dat ze dat hadden gedaan was ook wel te zien. Helaas met een tint lichter dan de originele verf. Met als gevolg dat we nu met grote lichte plekken op de muur zitten. Werkelijk geen gezicht! Maar ja, het is een huurhuis, laat het gaan. Alhoewel het voor ons toch een irritatiepuntje is, proberen we er maar doorheen te kijken.

We wisten al dat de keuken overgeschilderd was. Dat was al het geval met de bezichtigingsreis. Toen zag het er op zich best redelijk uit. Maar het bezichtigen van een huis gaat eigenlijk best snel. Bij nader inzien was dit ook met de Franse slag gedaan. Hier en daar druipers, de zijkant van de gloednieuwe magnetron was voor het gemak ook maar mee geschilderd en bij het opendoen van menig laatje en deurtje bleef er verf aan mijn handen plakken. Een geval van niet schuren en ontvetten voordat je gaat verven. Zo slecht! John heeft het opgelost door er tape overheen te plakken, maar het is eigenlijk van de zotte! Met het schoonmaken van kastjes kwamen we ook verrassende dingen tegen. De vorige bewoners of die daarvoor waren vergeten iets mee te nemen, namelijk….kogels! Haha, ja echt. Sta je wel even raar te kijken hoor. Welcome to Texas! Afin, de dag ging snel voorbij en we namen weer afscheid van Esmée.

Op maandag kwamen de verhuizers met onze spullen. De kermis ging weer beginnen. John stond in de woonkamer met een geïmproviseerde bureau. Elke verhuisdoos had een nummer en John had een lijst met al die nummers. Zo kon hij bij binnenkomst de nummers van de dozen afvinken. Wel zo belangrijk, want je moet wel zeker weten dat alles is meegegaan. Wat gaat het dan snel. De ene doos na de andere. Afvinken en gelijk aangeven naar welke kamer ze het moeten brengen. Zo ging het de hele dag door. Helaas moesten we ook constateren dat de verhuizers in Great Falls niet helemaal zorgvuldig te werk zijn gegaan. We kwamen veel beschadigingen tegen. De lederen stoelen van de eetkamer waren beschadigd (krassen etc), op het glas van de buffetkast zat ineens een kras. De poot van de antieke kast zat los, de ligbedden voor bij het zwembad waren zonder enige bescherming op elkaar gestapeld en nu zitten er flinke krassen op. De beschermlaas is eraf dus dit gaat roesten. Zo zonde, want je bent zelf altijd heel erg zuinig geweest op je spullen. De lamp die in Great Falls boven de keukentafel hing hadden ze gewoon in een zak gedaan. Die kwam er dus bijna zo plat als een dubbeltje uit. Kunnen we dus weggooien. Deuk in de wasmachine, stuk van een dienblad af, scheur in een ladekast etc etc. Dit is nog maar een klein gedeelte van de lijst met beschadigingen. Natuurlijk was alles verzekerd, maar je krijgt er altijd minder voor terug. Plus de tijd die je daar weer in moet stoppen. We hebben overal foto’s van gemaakt.

Ik kon niet veel doen, dus ik ben in de keuken maar begonnen met uitpakken. Kruidenpotjes in de voorraadkast. Bestek in de lades. Zo was ik lekker bezig. Ik pakte op een gegeven moment weer iets uit de doos en wist niet wat er in zat. Ik pakte het uit. Na 6 lagen vloeipapier zag ik eindelijk wat er in zat…. Lege waxinelichtjes!! Werkelijk! Mijn verbazing was groot, dat kan ik je wel vertellen. Wie pakt er nu gebruikte (en helemaal opgebrande) waxinelichtjes in? Het stomme is dat deze in 6 lagen vloeipapier verpakt waren, terwijl de lamp waar ik het eerder over had gewoon in een zak is gegooid!! Hier kan ik woest om worden. Behandel toch eens andermans spullen met een beetje respect.

We hebben de verhuizers het bed in elkaar laten zetten, zodat we weer in ons eigen bedje konden slapen. Daarmee kwam aan de verhuizing een eind. Het was al in de avond dat ze klaar waren. Deze mannen hebben echt hard gewerkt. Het papierwerk kon ik orde gemaakt worden. Na enig gepuzzel omdat er toch wat dingen niet klopte op de lijst, hebben we de verhuizers bedankt en uitgezwaaid. Daar stonden we dan weer. Tussen al onze spullen, her en der verspreid. Het uitpakken kon weer beginnen. Maar dat was iets voor de volgende dag.

 

Hier nog een paar foto's van deze dag. Klik hier.

De rit naar Cedar Hill, Texas

Als bedankje voor het mogen blijven slapen bij Myrthe en Dennis, hebben wij ze op donderdag mee uit eten genomen. We besloten om in Reston bij een Italiaan te gaan eten. Het was een heerlijke avond en natuurlijk vroegen we om een tafel buiten. We hebben er lekker gegeten en veel herinneringen opgehaald. Onze laatste avond in Virginia hadden we niet beter kunnen afsluiten dan met Myrthe en Dennis. Bij hun thuis hebben we nog een afzakkertje genomen en zijn daarna naar bed gegaan. Op vrijdag zijn we de dag begonnen met een heerlijk ontbijt. Croissantjes, verse jus, gekookt eitje… zo ontzettend lief van Myrthe. Dennis bleef voor de gelegenheid thuis totdat wij vertrokken.

We moesten de auto nog inladen en dat was nog een hele uitdaging. We hadden stiekem toch best veel bij ons. John had donderdag al even gekeken hoe alles er ongeveer in moest. De bench in het midden, tussen onze stoelen. De rest van de spullen er omheen, erop en eronder. Ik zag best tegen de reis op. Vooral hoe Esmee het zou ervaren. Normaal gesproken is het ritje naar de dierenarts van 10 minuten een drama. Een luid gemiauw en een kat die enorm gestresst is. We zouden 2180 kilometer gaan afleggen over twee dagen. Met een miauwende achterin zouden dat twee hele lange dagen kunnen gaan worden. Maar goed, de rest van de spullen werden door John in de auto geladen, zoals de koffers, tassen, dozen wijn (ook heel belangrijk haha), poets spullen etc. Uiteindelijk is bijna alles in de auto gegaan. We waren klaar voor het vertrek.

We hebben afscheid genomen van Myrthe en Dennis en zijn vertrokken richting Texas. We zouden een tussenstop maken vlakbij Nashville. Het hotel hadden we voor de zekerheid maar van te voren geboekt. We wilden niet het risico lopen om ’s avonds eindeloos op zoek te moeten gaan naar een hotel waarbij een huisdier op de kamer mocht. We waren de bocht nog niet om en Esmée liet zich horen. Ojee…daar gaan we dan. Ik kan daar zo slecht tegen, want ik heb dan zo’n medelijden met het beestje. Want is ze bang of is ze misselijk? De muziek maar wat harder zetten hielp er ook niet echt aan. Op zo’n moment zou je wel willen dat er een tijdmachine bestond. Waarbij je met één klik op de knop in Texas zou staan. Het gemiauw ging nog even door tot we op de snelweg kwamen. Het werd stil in de bench. Ik moest wel even achterom kijken of alles goed ging. Esmée is tenslotte al 14 jaar, je weet het nooit hè… Nog niet helemaal in de relax mode maar wel half liggend zat ze vooruit te kijken. Ik denk dat ze zelf ook het vermoeden had dat de rit nog best een tijdje kon gaan duren. Ik moet zeggen dat je dan zelf ook wat rustiger in de auto zit. We hadden alles bij de hand. Water, Redbull, chips, M&M’s en dropjes. Alles om de autorit maar zo comfortabel mogelijk te maken.

 

De autorit verliep prima. Ik wisselde John af met rijden, aten een hamburger in de auto. Want ja, we zaten natuurlijk met Esmée. Die konden we niet zo maar in een bloedhete auto achterlaten. Dus met een beetje camping gevoel hebben we geluncht in de auto. Wederom kwam ik tot de conclusie dat kamperen niet echt mijn ding is. Daarna ging John weer rijden. Esmée was voorbeeldig tijdens het rijden. Ze ging zelfs al languit liggen. Ik was ontzettend trots op haar. Good job, Esmée! Rond 7 uur kwamen we bij het hotel aan. Daar begon de volksverhuizing weer opnieuw. Met onze spullen op het karretje en een poes die zich logisch weer even liet horen gingen we naar de kamer. Die werd door Esmée even grondig geïnspecteerd. Nadat ik alles voor Esmée op de kamer had gezet, zijn we gaan eten.  We hadden best honger gekregen en lieten het ons dan ook goed smaken. Nadat we gegeten hadden zijn we weer terug naar het hotel gegaan en hebben nog wat televisie gekeken. Na de eerste lange autorit hadden we geen moeite om in slaap te komen.

De zaterdag brak aan en we gingen naar de lounge om wat te eten. Terug op de kamer ging John, bij gebrek aan karretjes, een paar keer op en neer naar de auto met de spullen. Uiteindelijk heeft hij iemand van het hotel kunnen overhalen om iets te gaan halen waarop wij met onze spullen naar de auto konden. Daar begon het inladen weer. Maar John werd er al handig in en we waren al snel ready to go. Het kwam Esmée allemaal bekend voor, die ging maar weer gelijk in de relax mode. Daar gingen we weer. Vanavond zouden we in Cedar Hill aankomen met aansluitend de sleuteloverdracht met de huurbaas. Het was best nog een afstand die we moesten rijden en we hadden geen idee hoe laat we aan zouden komen.

De rit verliep ook deze dag prima. Af en toe even stoppen om te benen te strekken, ik een tijdje achter het stuur zodat John uit kon rusten en zo kachelden we lekker door. Om 1 uur reden we voorbij Memphis, staken de Mississippi River over en reden de staat Arkansas binnen. Het heeft zo’n 4 uur geduurd voordat we een andere staat bereikte… Namelijk de staat waar we gaan wonen, Texas! Het was inmiddels 5 uur geweest. Pfff, we moesten nog 186 miles. Na twee dagen in een auto zitten, keek ik uit naar de eindebestemming.

Maar om half 8 zagen we de skyline van Dallas, het zou nu niet lang meer duren. John mailde naar de huurbaas dat we er bijna waren zodat ook zij richting Cedar Hill konden gaan. We hadden inmiddels honger gekregen, maar we moesten eerst nog even de sleutel in ontvangst nemen. Garreth, onze huurbaas mailde terug dat ze in de buurt een hapje aan het eten waren en dat de voordeur van het slot was. We konden bij aankomst gelijk naar binnen. Voor de tweede keer kwam ik de straat ingereden. Nog allemaal onwerkelijk parkeerde we de auto voor het huis. Het is toch altijd weer spannend als je voor de tweede keer het huis binnen stapt. Is die klik er nog steeds? Hoe ziet het eruit nu het leeg staat? John had me naar aanleiding van zijn tweede bezoek aan het huis, al wat voorbereid dat er toch wel wat achterstallig onderhoud was aan het huis. Hier en daar scheuren door verzakking/funderingsprobleem van het huis. Ik zag het nu ook, maar ja. We hadden immers al getekend en nog steeds had ik een redelijk goed gevoel bij het huis. De huurbaas en zijn vriendin kwamen rond een uur half 9. Het was leuk ze te ontmoeten. Nog vrij jonge mensen. De sleuteloverdracht duurde wel wat langer dan wij gepland hadden. We moesten nog steeds gaan eten. Onze magen begonnen te knorren.

Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij zijn ze rond 10 uur weggegaan. Daarna hebben we alles voor Esmée weggezet. Die zou in het huis blijven slapen en wij in een hotel. Nadat alles klaar stond voor de poes zijn we naar het hotel gereden en hebben ons ingecheckt. Er lag een restaurant naast het hotel en daar zijn we maar naar toe gegaan. John had inmiddels erg dorst gekregen en wel zin in een biertje. Hij bestelde een ‘tall one’. Het is altijd afwachten wat ze onder een klein of een groot glas bier verstaan. De big, bigger, biggest regel kwam hier duidelijk weer naar voren. Jemig, wat een glas, vaas, kelk, pint…hoe je het ook wilt noemen. Naast het bier en een Cosmootje hebben we ook wat gegeten en daarna terug naar het hotel gegaan. Het was wel weer mooi geweest voor die dag. Moe, maar blij dat we de lange reis achter ons hadden.

Voor alle foto's klik hier.

Verhuizers en schoonmaken...

Op zondag, de dag na het afscheidsfeest, kwam de familie van den Berg langs. We moesten met hun het huis doorlopen en alles checken op eventuele gebreken die wij zouden kunnen hebben aangebracht. Niet dat dit het geval was, want wij hebben al die jaren het huis in goede staat gehouden. Sterker nog, John heeft hier en daar wat verbeteringen aangebracht en klusjes uitgevoerd voor de huurbaas. Erik, collega van John en tevens de nieuwe bewoner van het huis, moet namelijk aan de huurbaas doorgeven dat alles in orde is, zodat wij de borg (2 maanden huur) weer terugkrijgen. Om het dus officieel te maken, kwamen zij die dag langs. Er waren heel wat kamers te checken en na een tijdje waren John en Erik klaar. Ze hadden ook nog wat vragen over het huis. Hoewel we er eigenlijk helemaal geen tijd voor hadden, hebben we ze toch het één en ander kunnen vertellen over het huis. John moest zijn koffer ook nog pakken en zou ’s middags weer naar Fort Worth vertrekken. Ja, de week voor de verhuizing. Ik zei al dat het een hectische periode zou worden, haha.

 

De familie van de Berg vertrokken weer, John heeft gauw zijn koffer gepakt en voordat ik het wist zat ik weer in de auto richting Dulles. De laatste keer dat ik hem zou wegbrengen. Nadat ik John had afgezet ben ik weer naar huis gereden. Ik was moe en heb die avond niets meer gedaan. Even relaxen was ook wel even lekker. Op maandag ben ik maar weer verder gegaan met de voorbereidingen voor de verhuizing. Ik merkte dat de vermoeidheid een beetje in mijn lijf bleef hangen. Mijn rug speelde weer op en ik zag dat ik weinig meer kon doen. Ik moest mijn rust proberen te pakken en de dagen erna heb ik het rustig aan gedaan. John zou in eerste instantie op woensdag weer terugkomen. Maar de acceptatie werd elke keer uitgesteld. In overleg met mij is hij nog één dag langer gebleven in Fort Worth. Op donderdag kwam hij weer thuis. Hij is daarop gelijk weer aan de slag gegaan. Mannenklusjes, die ik dus niet kon doen. ’s Avonds hebben we lekker in de jaccuzi gezeten. Even de spieren ontspannen. Met natuurlijk een prosecco. Genieten van de avond, voordat de verhuizers op vrijdag zouden komen.

Vrijdag ging om 9 uur de deurbel. Daar waren ze, de verhuizers. 3 mannen en een meisje. Nadat we met hun een rondje door het huis waren gelopen, zijn ze van start gegaan. Het meisje begon in de keuken. Ze vertelde me dat ze dit werk als vakantiebaantje deed. Niet om onaardig te doen, maar dat ze dit nog niet zo vaak had gedaan bleek wel met de snelheid waarmee ze te werk ging. Zo traag. Alle kastjes bekijken. Dan pakte ze hier wat uit, dan weer iets uit een ander kastje. Er zat geen logica in! Twee mannen waren in de basement alles aan het inpakken en de derde man was in de dining room bezig. Er kwamen overal steeds meer dozen te staan. Ik liep wat onwennig rond, je moet alles uit handen geven en je hoopt dan maar dat ze voorzichtig te werk gaan. Ik ben even buiten gaan zitten. John was wat aan het werken. Na een tijdje was ik heel benieuwd hoever het meisje met de keuken was. Toen ik binnenkwam zag ik weinig verschil. Mijn plan om de keuken schoon te maken na de eerste inpakdag zag ik langzaam verdwijnen. Er was nog geen één kastje helemaal leeg.

 

Na de lunch hoopte ik dat ze wat meer power had gekregen, maar helaas. Daarop heb ikzelf maar de handen uit mouwen gestoken. Ik ben naar de leidinggevende van het stel gegaan en aangegeven dat ik wilde helpen door mee in te pakken. In ieder geval de niet breekbare spullen. Want als ik zelf iets inpak is het namelijk niet verzekerd. Ik begon met de voorraadkast. Met zakjes kruiden en met de nasipakketten kon niets fout gaan. Binnen een mum van tijd had ik een doos vol. Volgende! Ik was zo lekker bezig. Ook heb ik tijdschriften  en boeken ingepakt. De dag naderde zijn einde en het was voor de verhuizers tijd om te gaan. Ik keek zo eens rond en er moest nog heel veel gedaan worden. Wat een verschil met de verhuizers in Nederland zeg. Die waren snel en logisch bezig. Op maandag zouden ze terugkomen. We vroegen de leidinggevende of het op maandag allemaal wel zou lukken. Want op die dag zouden de laatste dozen ingepakt worden en ook de vrachtwagen geladen worden. Hij gaf al aan dat er waarschijnlijk wat extra mensen zouden komen helpen. We hadden ook gevraagd of ze het bed pas maandag wilde afbreken en inpakken. Zo konden we in ieder geval het weekend in ons huis slapen.

Het weekend hebben we gebruikt om toch alvast wat te gaan schoonmaken. Ik heb maar wat keukenkasten leeggehaald zodat ik daar tenminste aan de slag kon gaan. John heeft de ramen buiten gezeemd. Hoewel dit bij ons niet in het contract (bij andere Nederlanders was dit wel het geval) stond dat we deze moesten schoonmaken vonden we het wel zo netjes om ze schoon achter te laten. Kadootje voor de van den Bergjes zullen we maar zeggen.

Op maandag stonden ze wederom met 4 man sterk voor de deur. Ik vroeg of er nog meer mannen kwamen, maar de leidinggevende zei dat dit het was. Oke…, ik vroeg daarop of ze het wel zouden redden met zijn vieren. Er was immers nog een hoop te doen. Het was geen probleem en het zou gaan lukken. We keken naar buiten en zagen daar een containervrachtwagen staan. Van 20ft… We vroegen de leidinggevende of dat dit de vrachtwagen was waar alles in zou moeten of dat ze elders een 40ft container hadden taan waar ze alles naar toe zouden brengen. Nee, zei hij, hier gaat alles in. Pardon?? Al onze spullen moeten in dat vrachtwagentje? No way, dat gaat never nooit niet lukken zeiden we tegen hem. Maar degene die een paar weken terug bij ons was geweest en de inventarisatie had gemaakt, zat al 30 jaar in het vak en had gezegd dat deze vrachtwagen groot genoeg was. We zeiden nogmaals tegen hem dat het er niet in zou gaan passen. We hadden namelijk bij vertrek vanuit Nederland een 40ft container die net over de helft vol was. Tijdens ons verblijf in Great Falls hebben we het één en ander aangeschaft. Zoals 2 stoelen op de slaapkamer, 4 zonnebedden met 2 tafels, tuintafel, parasol. Een televisie, bbq, wasmachine en droger, lampen etc. Als we toen al over de 20ft kwamen, zonder deze spullen, dan zou het er toch nooit inpassen. Maar de leidinggevende geloofd er heilig in en zei dat het goed zou komen. Een verdere discussie was kansloos, dus we besloten er maar over op te houden en het moment af te wachten waarop ze er achter zouden komen dat ze ruimte tekort zouden hebben.

Op maandag werd ook de Ford Escape opgehaald voor transport. 1 auto voor transport zou namelijk door defensie betaald worden. Nu was dit natuurlijk ook niet zonder enig discussie verlopen. Bij een buitenlandplaatsing heb je recht op het vervoer van 1 auto. Een collega van John had ook transport gekregen voor zijn auto vanwege de verhuizing van Utah naar Virginia. In ons geval zouden wij niet in aanmerking komen voor het vervoer van 1 auto. Ze zagen onze verhuizing namelijk als een lokale verhuizing. Euh?!? Zo’n 2200 kilometer verder gaan wonen noem ik niet echt een lokale verhuizing. Lokaal is als je in dezelfde staat blijft, zoiets….toch? Afin, Uiteindelijk, na heel veel discussies over en weer hebben we de transport van 1 auto vergoed gekregen. Er kwam ’s middags een meneer die de auto kwam ophalen. Alles werd gecheckt en daar ging de Ford. Hij werd op de vrachtwagen gehesen, papieren werden ondertekend en niet veel later zagen we de vrachtwagen met onze auto wegrijden. Toch best raar om dit soort dingen uit handen te geven. Je moet er maar op vertrouwen dat het allemaal goed komt.

De verhuizers waren al een tijdje bezig, totdat er toch versterking kwam. De leidinggevende had toch ingezien dat het niet ging lukken met 4 man. Ook kreeg hij zo langzaam in de gaten dat het toch niet helemaal ging passen in de 20ft vrachtwagen… Nee! Echt niet?!? De uitspraak ‘de tijd zal het leren’ was hier duidelijk aan de orde. Er zou een extra vrachtwagen komen. Ondertussen werd de vrachtwagen geladen en raakten de kamers leeg. Het begon weer hol te klinken in huis. Ze waren bijna klaar en ik checkte de keuken alvast. In twee laatjes lag gewoon nog bestek! Werkelijk, hoe moeilijk kan het zijn om laatje voor laatje in te pakken. Ook op het toilet stonden nog spullen. Buiten hadden ze de tuintafel even over het ‘hoofd’ gezien. En op de vraag of het buitenkacheltje en de bbq ook mee moesten, tja ik kon alleen maar knikken. Van verbazing kon ik even niets uitbrengen.

En toen was het zover… alles werd nog éénmaal gecheckt, de stapel papierwerk werd ondertekend. Dat duurde wel even, want het was zo veel. We hebben de mannen nog een biertje gegeven en daarna gekeken hoe de vrachtwagen met onze spullen wegreed. Daar sta je dan in een leeg huis. Geen bed meer om op te slapen. Gelukkig waren Myrthe en Dennis zo lief dat we een paar nachten bij hun konden slapen. Ze heeft die avond ook heerlijk voor ons gekookt. Wat een luxe na deze vermoeiende dagen. Maar we waren er nog niet, de dagen erna zouden in het teken staan van poetsen, schrobben en schoonmaken. We hadden twee dagen om alles picobello in orde te maken voor de sleuteloverdracht. We konden gelukkig ook een stofzuiger lenen van Wouter en Lia. We zijn dinsdag gelijk aan de slag gegaan. Elk plintje, elk hoekje… we hebben alles in huis schoongemaakt. Gestofzuigd, gedweild, de ramen binnen verder afgezeemd. Na deze eerste dag waren we ontzettend moe. Onze gastvrouw Myrthe was een engel! Ze had wederom heerlijk gekookt en de avonden werden gevuld met gezellig borrelen. Op woensdag weer terug naar het huis gereden om alles verder af te maken. Wat een werk gaat er in zitten. We hadden van Erik, de nieuwe bewoner, al begrepen dat zij niet gingen schoonmaken. Nou, dan hadden ze geluk met ons. Opleveringsklaar en schoon kun je op verschillende manieren opvatten. De meningen over hoe schoon het bij de oplevering moet zijn, lopen nogal uiteen. Maar wij zijn wij en willen het spik en span achterlaten. Met als gevolg dat we ’s avonds om 9 uur pas klaar waren. Zo schoon was het niet toen wij de sleutel kregen. We konden trots zijn op het werk wat wij de afgelopen dagen hadden verricht.

Op donderdagochtend hadden we de overdracht met de familie van den Berg. Om 9 uur (ze wilden eerst 8 uur) zouden ze aan de deur staan. Helaas wilden ze niet een uurtje later afspreken, dus met kleine oogjes en vermoeiende lichamen waren we op tijd in het huis. Ik zette de fles champagne klaar, want een attentie voor de nieuwe bewoners vond ik wel leuk. Ook had ik een briefje geschreven met een persoonlijke noot en gelukwensen. Ze waren stipt op tijd en de overdracht kon beginnen. Nog één keer alle kamers nagelopen. De sleutels werden overhandigd. Ik voelde al een brok in mijn keel, maar ik hield me sterk. Nou ja, tot de we in de auto zaten dan… De tranen biggelden over mijn wangen. Ik ben zo slecht in afscheid nemen, en ja…ook van een huis waar ik met heel veel plezier heb gewoond.

Na 4 jaar, 14 feestjes, vele borrels en etentjes, gezelligheid en mooie herinneringen zeggen we; dag huis, dag Great Falls. De ziel is uit het huis en het is aan de nieuwe bewoners om er weer leven in te blazen. Wij beginnen aan een nieuw avontuur… Texas, here we come!

 



 

Voor alle foto's klik hier.