Inauguration Obama

Maandag was het zo ver. Inauguration day. De beëdiging van Obama. Een once in a lifetime moment. Voor ons dan. Want wanneer maak je nu zoiets mee. John had zijn vlucht naar Fort Worth bewust op dinsdag gepland, zodat we maandag naar DC konden gaan. We zijn op tijd die kant op gegaan. We hadden verschillende opties om de stad in te komen. Aangezien er meer dan 800.000 mensen werden verwacht, besloten we maar om de auto in de parkeergarage bij John zijn werk te zetten en vandaar uit naar de stad te wandelen. We hadden geen idee of het erg druk bij de metro zou zijn en het was op zich best lekker weer. De zon scheen, dus we begonnen aan onze wandeling. We hebben er 1 uur en een kwartier over gedaan, maar toen stonden we in het centrum. Het was al lekker druk. We beseften ons dat we misschien nog eerder onze bed uit hadden moeten komen. Maar ja, het was niet anders en we liepen naar de National Mall. Er zouden twee ingangen zijn. Bij de zevende straat en de twaalfde straat. We wilden eerst de zevende straat proberen, maar halverwege werd ons al verteld dat daar geen mensen meer werden toegelaten omdat het vol was. Dan maar het 'vak' daarachter. We liepen de mall op en aan beide kanten stonden er mensen opgesteld die aan het joelen waren en 'welcome to the inauguration whoohoo' naar ons riepen. Ik vond het wel grappig. Je kwam zo wel in  de stemming.

We konden redelijk doorlopen en we zochten een plekje uit die ons wel goed leek. We zoeken altijd kleine mensen op aangezien wij ook niet erg lang zijn. We hadden een groepje gevonden waar we achter zijn gaan staan. we hadden goed zicht op het Capitol. De vlaggen die er hingen waren voor ons nog zichtbaar, maar de mensen niet. Ach, het ging ons om de sfeer. Bij dit bijzondere moment aanwezig zijn was voor ons al voldoende. Er stonden overal grote schermen zodat er wel te zien was wat er zich daar afspeelde. We waren er twee uur van te voren, dus het wachten begon. Het zonnetje scheen nog steeds, dus het was goed vol te houden. Op een gegeven moment werden er vlaggetjes uitgedeeld. Wij vonden het een beetje geregiseerd allemaal, maar aan de andere kant zag het er ook mooi uit. We zagen op het scherm en hoorde door de luidsprekers dat de gasten arriveerden. De meest belangrijke gasten werden aangekondigd. Het publiek begon te joelen en met de vlaggen te zwaaien. Dat was elke keer wel leuk.
 


Nadat de gasten gearriveerd waren, werd Obama aangekondigd. Nou, je kunt je voorstellen hoe de mensen reageerden. Uit hun dak, de vlaggen in de lucht en er heerste blijdschap. Op het moment dat de inauration begon ging de zon weg. Het werd ineens een stuk frisser. Ik begon mijn rug al te voelen van het lange stilstaan, maar ik had het er wel voor over. Eerst was Joe Biden aan de beurt. Daarna Obama. De mensen begonnen te juichen nadat hij de laatste woorden van de beëding had uitgesproken. Wat een geweldig moment om Obama live te horen spreken. Het was fantastisch om hier bij te zijn. Obama ging nog een speech houden. het was voor ons soms moeilijk te verstaan vanwege de echo's. Ik heb er wel wat van meegekregen, maar ik heb niet alles kunnen horen. Dat vond ik wel jammer.
 


Ze lieten op een gegeven moment de National Mall van bovenaf zien. Jeetje, wat een mensen massa en daar stonden wij gewoon tussen. wederom een kippenvelmoment. Er waren ook artiesten aanwezig die een lied zongen. James Taylor, die ik overigens niet ken, Kelly Clarkson en niemand minder dan Beyoncé. Zij zong het volkslied. Achteraf blijkt dat zij niet live heeft gezonnen, wat weer erg jammer is. Zeker bij zo'n gelegenheid zou je wel wat meer verwachten. tussendoor was er ook een man die een gedicht voorlas. Ik moet zeggen dat ik dat wel wat aan de lange kant vond. Zeker omdat het zo koud was. Hij zat nog voor Beyoncé en die wilden we het volkslied horen zingen, dus we moesten wel wachten.

Daarna was het afgelopen. Je zag al mensen vertrekken. Sommige naar huis en sommige richting de route van de parade. Wij besloten om weer weg te gaan. we hadden tenslotte nog een flinke wandeling voor de boeg. Mijn rug ging ook al opspelen en mijn voeten deden zeer. Achteraf bleek dat ik een paar blaren had opgelopen. De wandeling terug was dus best pijnlijk. Ik was zo blij dat we weer bij het kantoor van John zijn werk was. Daarna zijn we nog een hapje gaan eten. Het was een bijzondere dag die ik nooit zal vergeten.

Voor alle foto's klik hier. Hieronder een fragment van Beyoncé die het volkslied zingt.