Showcase op Bolling Airforce Base

Laatst vroeg Sandra me of ik zin had om mee te gaan naar de showcase op Bolling Airforce Base in Washington. De showcase is een evenement, waarbij veel landen vertegenwoordigd zijn. Eén keer per jaar word dit internationale buffet georganiseerd. Het is de bedoeling dat de vrouwen van de landen die aanwezig zijn, de specialiteiten tonen uit hun land. Sandra vond het ontzettend leuk als ik mee zou gaan. Ik hoefde niets te doen. Zij zou alles meebrengen. Dus zo gezegd zo gedaan. Nadat ik de route naar Bolling Airforce Base de avond ervoor uitvoerig had doorgenomen met John, ben ik de volgende dag die kant opgereden. Het was erg simpel en ik heb mijn TomTom haast niet nodig gehad. Ik was lekker op tijd. Sandra was er ook al en druk bezig met het decoreren van de tafel. Het zag er al vrolijk uit met de tulpen, Delftsblauwe tafelkleedjes en de lekkernijen. Ze had het meeste zelf gemaakt, zoals de banketstaaf, gevulde speculaas en dadels met chocolade en amandelschaafsel. Wow, ik was er van onder de indruk, want ik weet niet of mij dat ook gelukt was. Natuurlijk mochten de flesjes Heineken ook niet ontbreken en kaas en Wilhelminapepermuntjes. Ook een schaaltje met drop stond op tafel. Er lagen boekjes over Nederland op tafel, die mochten we uitdelen. Ik was blij dat ik niet in klederdracht hoefde te komen, maar we hadden wel een hip schortje aan in natuurlijk Delftsblauwe kleuren en een molen erop. Lekker Hollands natuurlijk. Om half 11 begon het. De zaal liep al snel vol. De ensen die dit evenement bezochten moesten $10 dollar betalen en dat geld zou naar een goed doel gaan. Mensen kwamen proeven, stelden vragen over Nederland en waren verbaasd dat Heineken uit Nederland kwam. Er waren een hoop mensen die dachten dat ons bier uit Duitsland kwam....nou ja zeg!

We hebben natuurlijk zelf ook nog een rondje gelopen door de zaal. Overal stonden specialiteiten op tafel en informatie over het land. Spanje ging zelfs nog een dans opvoeren. De klompoendans van Nederland hebben we maar gelaten voor wat het is, haha. Gelukkig! We waren ook erg blij met onze 'buren', Japan. De dames waren ontzettend aardig, maar de sushi die ze hadden gemaakt was nog beter. Smullen! De vrouwen die langs onze tafel kwamen waren heel erg aardig. Ze vroegen of wij al champagne hadden gehad van de champagnefontein... Nee zegt Sandra, waarop die mevrouw gelijk een glaasje ging halen. Sandra riep ze nog na met 'doe er maar twee'.... De aardige mevrouw kwam weer terug en Sandra en ik hebben de glazen geproost op een gezellige dag... We namen een slok en..... Oef...Champagne...?? Ik weet niet wat het was, maar yuk.... Niet lekker dus! Het tweede glas hebben we maar laten staan... Ook wilden de mensen continue met me op de foto. Blijkbaar zag ik eruit als een typische Hollandse meid en het schortje maakte het natuurlijk af. Voelde me net een beroemdheid. Zeker als ik weer hoorde, 'Hi darling, can I take a picture of you'....

Om één uur was het weer afgelopen. Toon, de man van Sandra was er ook weer op tijd en nadat we alles in de auto hadden geladen nam ik afscheid van Sandra en Toon. Het was ontzettend leuk om dit eens mee te maken.

Voor alle foto's klik hier.

Verjaardagsfeestje

Inmiddels heb ik mijn verjaardagsfeestje al gevierd. Zoals jullie al konden lezen gaf ik een discoparty. We hadden onze voorbereidingen getroffen en de bar omgebouwd tot een ware discotheek. Met een nieuwe lichtinstallatie en natuurlijk onze discobol was het net echt. De muziek hadden we al uitgezocht. Ik had nog wat foto's van artiesten uit die tijd opgehangen. Ook lagen er overal top 40 lijsten. Vroeger, ja dat kan ik nu wel zeggen met mijn 40 jaar, gingen we de lijsten op vrijdag halen bij de locale platenzaak. Kochten we gelijk de single die op nummer 1 stond. Het was bij de gasten dan ook een herkenning toen ze die lijsten zagen. Die deden dat ook.

John had in die week nog even een discjockey tafel gebouwd. Het was even wat werk maar het resultaat mocht er zijn. De avond voor het feest heeft John het meubel nog een likje verf gegeven. De dag van het feest was redelijk relaxt. We hadden er deze keer geen eten bij, dus dat scheelde een hoop. Wel hapjes natuurlijk. Om 8 uur begon het. Iedereen kwam lekker op tijd en de sfeer zat er al goed in. Veel bekende nummers waarop we nog gedanst hebben. Nou ja, de dames dan. De mannen bleven aan de 'kant' staan. Net als vroeger, haha. Daarna kwam Yo met het brilliante idee (not!) om het dansje aan de heren te laten zien, wat wij bij het country linedancen hadden geleerd... Hup, de dames op de dansvloer en 3,2,1...go..... Nou, het leek helemaal nergens op... Yo was volgens mij de enige die er nog wat van bakte, maar de overige dames waaronder ik natuurlijk liepen alle kanten op behalve de goede... Daarna werd het nog gezellig op de dansvloer, zo gezellig dat Yo er onderuit ging. Tja, met een borrel op sta je niet zo stevig meer in je schoenen.... Nicole kreeg ineens zin om te paaldansen, maar we hadden geen paal. John even zoeken in het rommelhoek en voilá.... Beetje aan de hoekige kant, maar Nicole wist er wel raad mee. Dat heeft ze vaker gedaan, haha.

Het bleef nog lang gezellig. Arthur en Aagje kwamen pas laat, want die hadden eerst nog een concert. Ze bleven uiteindelijk tot kwart over drie. Toen was het feestje afgelopen. Ik kijk terug op een zeer gezellige geslaagde avond en iedereen bedankt voor de mooie kado's!

Voor alle foto's (geen superkwaliteit overigens) klik hier.

Country Line Dancing

Was het bijna vergeten, maar afgelopen vrijdag ben ik met de meiden op stap geweest. Aagje had het idee geopperd om te gaan country line dancen. Ook de lokatie waar we dit konden gaan doen had ze uitgezocht. Nick's Nightclub in Alexandria. Een country bar dus. We zouden verzamelen bij Yo. John was zo aardig om mij weg te brengen en Petra en Nicole op te halen. We waren er klaar voor. Genoeg geruite blousjes en stoere laarzen. Met z'n allen in de auto richting Alexandria. Voor de les moesten we $5 dollar betalen. Nou, daar kun je toch een hoop lol voor hebben. Om kwart voor acht begon de les en iedereen werd verzocht om op de dansvloer te komen staan. Netjes in een rij, zoals dat bij country line dancen hoort. We werden welkom geheten door een jongedame. Daar begon het dan, stap voor stap... Steeds een paar pasjes erbij... Oef, dit viel nog niet mee. Het lijkt vaak zo simpel, maar als je het nog nooit gedaan hebt, dan is het toch even concentreren. Tja en als je dan met die meiden op de dansvloer staat dan is het lastig om je koppie erbij te houden. We hebben vaak moeten lachen, om onze eigen fouten en die van een ander. Maar goed, uiteindelijk hadden we het eerste dansje onder de knie. Tenminste dat dachten we. We gingen het nu op muziek doen. Dat gaat iets sneller... et af en toe een beetje smokkelen konden we iedereen goed bijhouden... Daarna kwam dans 2. Ze ging het even voordoen. Nou, we stonden met grote ogen te kijken en keken elkaar eens aan. Maar goed, ook nu weer stap voor stap. Pasjes tellen en ook nog eens in een vloeiende beweging. Want ja, we moesten met de heupen schudden. Dat was niet zo moeilijk, haha. Afin, ook deze hebben we overleefd. Later die avond zouden we deze twee dansjes in de praktijk kunnen gaan brengen. We konden haast niet wachten. We zijn na de les wat gaan drinken. Dat was wel nodig, want het was nog best vermoeiend. We hadden allemaal al aardige rode wangen en dat kwam niet door de drank. De bar was inmiddels al volgelopen.Het was er aardig druk. Het was ontzettend gezellig en we stonden een beetje op onze plaats te dansen. We werden af en toe wel gevraagd of we wilden dansen met een jongen. Ik heb ze vriendelijk bedankt en bleef fijn op mijn plaats staan. Totdat ze het liedje draaiden waarop we ons dansje konden doen. We speerden de dansvloer op. Nou ik kan je zeggen...we hadden er nog mpoeite mee. En het leek allemaal zo simpel...Ach een beetje huppelen, schudden met die heupen, been naar voor, been naar achter...effe draaien en hoppa... We hebben in ieder geval veel plezier gehad. Er was ook een liveband, dus dat bracht ook wel sfeer. De bar had een hoog 'yeehaw' gehalte, maar ja, daar is het ook een country bar voor. Na de nodige dansjes en wijntjes was het tijd om naar huis te gaan. We hebben ons voorgenomen om dit nog een keer te gaan doen.

Laatste dag als een dertiger...

Vandaag geniet ik nog even van mijn laatste dag als een dertiger. Morgen is namelijk de grote dag, dan word ik veertig jaar. Het leven begint bij 40, tenminste dat zeggen ze. Ja, ik spreek mezelf maar moed in. De eerste rimpels zijn er al langzaam ingeslopen. Ik kan smeren wat ik wil, maar het helpt er niets meer aan. Ik ben ook ietwat suffer na een avondje met te veel wijn dan tien jaar geleden. Als ik nu eens een avondje lekker ga doorzakken lig ik de volgende dag op de bank in te kakken. Toen ik klein was, vond ik 40 jaar OUD!! Oh, dat was zo erg oud. En nu...nu heb ik zelf bijna deze leeftijd bereikt. Het getal 40… Wat me opvalt, is dat er wel erg veel boeken en programma's zijn die een periode van veertig jaar kennelijk het moment vinden om terug te blikken. Veertig jaar ruimtevaart, veertig jaar Rolling Stones en wat al niet meer. En waarom is de top 40 eigenlijk een top 40? Misschien is het getal 40 nog niet eens zo verkeerd. En laten we wel wezen… Ik word morgen 40, maar ben maar dan maar een dag ouder als gisteren. Volgens de Sunday Times, blijken de meeste veertigers veel beter in hun vel te zitten en veel aangenamer door het leven te gaan dan vaak wordt gedacht. Nou, wat zit ik dan moeilijk te doen. Er is nog hoop na de veertig...

Veertig worden is ook weer een mooie reden om weer eens een feestje te geven. Aankomende zaterdag gaan we terug in de tijd. Muziek van 1985 tot 1995... Mijn disco tijd gaan we weer eens dunnetjes over doen...en dan zondag lekker voor pampus liggen, want ja, dat heb je als je net veertig bent geworden.

Daar is ze weer...

Wat gaat de tijd toch snel. Hoog tijd om weer eens wat op mijn blog te schrijven. John is in tussentijd naar Nederland geweest en naar Fort Worth. Toen hij weg was heb ik voor Misty gezorgd, zoals jullie al eerder konden lezen. Het was weer leuk om een hond in huis te hebben. Wel vermoeiend, omdat ik er alleen voor stond. Ik heb fijn met haar gewandeld en gezellig in de bank gelegen naast Misty. Ja, ze wist haar plekje gauw te vinden en ik moest haar soms een beetje opzij duwen wilde ik er ook nog bij liggen. Natuurlijk volgde ze me trouw. Zelfs op de toilet waakte ze over mij. In het weekend dat John dat thuis was zijn we naar Great Falls National Park gegaan. Lekker een grote wandeling gemaakt. Misty vond dat ook erg leuk. Zeker de ontmoetingen met andere honden. Zodra ze een hond tegenkwam ging ze op haar rug liggen. In mensenland noemen we zo iemand een slettebak, haha. Ach, het hondje geniet van het leven zullen we maar zeggen. Maar op een gegeven moment werd het wel genant. Natuurlijk moest ze ook de grootste tak meenemen. Niet altijd makkelijk, maar hé...gewoon volhouden. Ze was mijn schaduw voor twee weken. Nu is ze weer bij haar baasjes. Het was mooi geweest. Je bent toch een beetje beperkt in je vrijheid.

Het winterse weer lijkt voorbij. We hebben een ontzettend milde winter gehad. Ik heb nog nooit zo vaak buiten gezeten in de wintermaanden als dit jaar. Zelfs in februari is het een paar keer rond de 20 graden geweest. Kon gewoon in een t-shirt buiten zitten. Bizar eigenlijk, maar je hoort mij niet klagen. Liever dat dan een dik pak sneeuw. Gisteren was het ook weer zo'n mooie dag. De zon die een hele dag schijnt, de warmte....daar wordt een mens toch vrolijk van? Ik in ieder geval wel! De weersvoorspellingen zijn ook goed, dus lente...je bent van harte welkom!

Ik ben nu bezig om mijn verjaardagsfeestje vorm te geven. Ik word veertig! Niet dat het me veel doet (ahum...). Ik wil deze mijlpaal niet zo maar aan me voorbij laten gaan. Daarom op zaterdag 17 maart een feestje. Dan gaan we even terug in de tijd. De tijd van de disco. Ja, daar gingen wij vroeger heen. Om 9 uur al voor de deur staan en om 2 uur weer naar huis. De jeugd van tegenwoordig kennen dit niet. Die gaan pas tegen 12 uur weg en komen om 6 uur thuis. Mijn ouders mogen van geluk spreken dat dit toen nog niet aan de orde was. Anders waren het zware nachten voor ze. Ze konden pas slapen als hun meisje weer thuis was. We zijn nu muziek aan het verzamelen van die periode. Eind jaren tachtig en de jaren negentig. Zo leuk om die nummers weer te horen. Ik heb heel vaak van die 'o ja' momenten. Nummers die je vergeten bent of gewoon ver weg hebt gestopt omdat ze eigenlijk niet om aan te horen zijn. Maar goed, disco it is. Nu nog wat decoratie kopen in het thema 40 jaar. Uitnodiging is ook al klaar om verstuurd te worden. Ik heb mezelf ook een nieuwe iPhone kado gedaan. Jawel, de iPhone 4S in de kleur wit. Kan niet wachten totdat de telefoon bezorgd wordt. Ach, je word maar één keer veertig hè! Nog even en ik hoor bij die club. tot die tijd geniet ik nog even als een dertiger...