Wat een dag...

Het leek een vrij rustige dag te worden. Ik had ’s middags om 3 uur met Petra afgesproken. Zij zou mijn haar weer verven en John zou na het werk ook daar naar toe komen. We waren namelijk uitgenodigd om te blijven eten. ’s Ochtends was ik al naar de winkel gereden voor haarverf. Ondertussen wat wasjes gedraaid en besloot nog een bakje koffie te drinken voordat ik naar Petra zou gaan. Ik zat onder de gazebo heerlijk te genieten van mijn bakje koffie en de allernieuwste Linda. Zo af en toe een Nederlands magazine is ook wel eens leuk voor de afwisseling. Ik had net mijn koffie op, toen ik een raar gevoel kreeg. Het leek net of er een zware truck voorbij reed en dat het gedreun in mijn lijf te voelen was. Ik keek nog om, wetende dat ik geen truck zou zien, want ik hoorde immers geen geluid van een vrachtwagen of auto. De trillingen werden ineens heftiger. Alles begon te rammelen. Het glas van mijn windlichten rinkelden, ik zat op de stoel te trillen, alles bewoog! Ik stond van schrik op, want ik wist niet wat er gebeurde. Ik keek naar het water van het zwembad en dat was ook aan het trillen. Jeetje, wat is dit, dacht ik. In eerste instantie dacht ik aan de septic tank die naast de gazebo onder de grond ligt. Ik had het er niet op en liep de trap op richting het terras bij de keuken. Zelfs de trap was aan het shaken. Niet alleen de trap, maar ook mijn benen inmiddels. Ik liep snel naar boven en toen was het weer rustig. Ik kon dat niet over mezelf zeggen, want mijn benen leken wel elastiek. Ik besefte niet echt wat er zojuist gebeurd was....

Het was tijd om naar Petra te gaan. In de auto hoorde ik van de aardbeving. Aha, dus geen septictank die op ontploffen stond. Wie verwacht nu ook zoiets hier. In Californië is het zo wat de normaalste zaak van de wereld. Hier aan de oost kust is het eerder zeldzaam. Ik hoorde dat de aardbeving een kracht van 5.9 op de schaal van Richter had. Voordat ik naar Petra reed, maakte ik ook nog een stop bij de bank. Ik moest van dingen afhandelen. Daar ging het alleen maar over de aardbeving. De eerste mail van het thuisfront kwam al binnen. De zus van John had het op teletekst gelezen en wilde weten of alles oké was. Ik probeerde ondertussen John te bellen, maar het telefoonverkeer lag helemaal plat. Hij werkt in Washington en was natuurlijk benieuwd hoe het met hem ging. Nou ja, het was nog even afwachten voor mij. Ik vervolgden mijn weg naar Petra. Daar aangekomen zag ik Jos zitten. Hij vertelde mij dat het gebouw ontruimd was en dat iedereen naar huis gestuurd was. John zou ook al onderweg zijn. Het gebouw zou tot nader bericht gesloten blijven. Eerst moest er een inspectie plaatsvinden. Daarna kon het gebouw pas vrijgegeven worden. Niet veel later kwam ook John aangereden. Iedereen moest natuurlijk even zijn/haar verhaal vertellen. Op Facebook, internet, TV….het ging alleen nog maar over de earthquake. Logisch, want dat komt hier aan de oostkust niet vaak voor. Tenminste niet zo sterke als gisteren. Dit is de ergste sinds 1897. Nou, deze kunnen we ook weer afvinken van het lijstje.

Het gebouw van het Amerikaanse ministerie van Defensie, het Pentagon en het Capitool zijn allemaal ontruimd. Net als vele kantoorgebouwen. Met als gevolg dat het enorm druk op straat was. Ook diverse nationale monumenten en gedenkplekken zijn ontruimd. De Nationale Kathedraal heeft ook schade opgelopen. Er zijn torenspitsen afgebroken. Twee kernreactoren in de buurt van het epicentrum van de beving werden door de trillingen automatisch uitgeschakeld. Op luchthavens in New York en Washington werden vluchten uitgesteld. De verkeerstoren moest ook ontruimd worden. Daarom was er geen vliegverkeer mogelijk. In het Washington Monument zijn scheuren ontdenkt. Het monument blijft voor onbepaalde tijd gesloten en ingenieurs onderzoeken momenteel de schade aan het monument. Wij hebben gelukkig geen schade. Het was wel een vreemde gewaarwording zo’n aardbeving, maar we zijn weer een ervaring rijker…

Hieronder een impressie van de aardbeving:

Dan denk je dat je alles gehad hebt, maar nee hoor. Nu moeten we ons weer gaan focussen op orkaan Irene. Wat wij dit weekend kunnen verwachten blijft onzeker. Volgens de weermannen kan het halfbewolkt zijn met een briesje of hevige regenval met een stevige wind (die schade aan kan richten). Daar worden we niet veel wijzer van, maar het is natuurlijk lastig om een orkaan te voorspellen. Orkaan Irene wint volgens verwachtingen nog aan kracht, voordat ze in het weekeinde de kust van de Amerikaanse staat North Carolina bereikt. Het mag duidelijk zijn dat deze orkaan een grote bedreiging is voor de oostkust, met name New England en North Carolina. Wat te doen met ons feest…? Het wordt een ‘close call’ en de beslissing zal denk ik pas vrijdag worden genomen. Het zit ons niet mee dit jaar! Ik ga in ieder geval deze week rekening houden met een stroomuitval dit weekend. We hebben al een volle gasfles voor de BBQ, batterijen voor de zaklampen en genoeg kaarsjes. Nu nog wat muesli repen, fruit en blikken soep inslaan. Je weet het maar nooit en je kunt beter goed voorbereid zijn.