Voor dag en dauw...

Ik schrok me rot toen de wekker ging. Normaal gesproken vind ik het fijn als ik de krekeltjes op mijn Iphone hoor (dat is het geluid van mijn wekker), maar deze keer werd ik er niet blij van. Ik zat namelijk nog in een diepe slaap. Het was immers nog maar half 5! Tja, het was moeilijk om uit mijn bed te komen, maar er was werk aan de winkel. Samen met John naar de zonsopgang in Washington. John was er inmiddels al uit en toen hij klaar was kon ik gaan douchen. Daar werd ik lekker wakker van. We hadden alle spullen opgezocht en konden vertrekken. Het ritje naar DC liep voorspoedig. Wat wil je ook zo vroeg...er was nog geen kip op de weg. Behalve die paar dode beesten langs de kant van de weg, maar dat terzijde. We hadden de auto geparkeerd en zagen al veel fotografen lopen. Inclusief rugzakken en statieven. Op ons gemak zijn we richting Tidal Basin gelopen. Het was gisteren behoorlijk koud, dus de keuze om mijn winterjas aan te doen was geen overbodige luxe. De temperatuur gaf -1 aan, maar de gevoelswaarde was -6. Het fototoestel werd tevoorschijn gehaald en toen was het wachten op de zon. Het was een heldere lucht, dus in tegenstelling tot vorig jaar zouden we een mooie zonsopgang krijgen. Over vorig jaar gesproken, ik zag dezelfde gids die ons vorig jaar mee op sleeptouw heeft genomen. Ook nu had hij weer een groepje bij zich en was druk met tips te geven aan zijn volgers. Ook was het nu drukker met fotografen dan vorig jaar. Niet gek als je weet dat dinsdag de mooiste dag van de week zou worden. Je zag ze overal staan. De statieven werden op de juiste plaats gezet en er werd al veel gefotografeerd. Het Jefferson Memorial is altijd mooi uitgelicht, dus er werden al plaatjes geschoten. Om de tijd te doden deed ik ook nog maar eens een poging. Kansloos natuurlijk, want zonder statief is het erg lastig om scherpe foto's te krijgen. We moeten er toch echt één gaan aanschaffen.

De zon kwam langzaam op en er ontstond een warme gloed over Tidal Basin. Wat zag het er toch anders uit in vergelijking met zaterdag. Toen was het zo ontzettend druk en nu is het lekker rustig. Nadat ik een paar foto's had gemaakt van het Jefferson Memorial met de warme gloed van de zon, liepen we verder. De cherry blossoms kleurden mooi op. Hoewel ik al zo veel foto's heb van deze mooie bloesems, vind ik dat ik er nog wel een paar kan toevoegen aan de collectie. Met af en toe een stop, wandelen we op deze rustige dinsdagochtend langs het Tidal Basin. Het valt ons op dat er alleen maar fotografen op pad zijn. Voor de toeristen is het waarschijnlijk iets te vroeg. Die komen later pas. Ik heb soms moeite gehad met fotograferen, want mijn handen waren bevroren. Ik had er niet meer aan gedacht om mijn handschoenen mee te nemen. Stom, want dan had ik mijn handen even op kunnen warmen. We kwamen op een stuk waar het minder hard waaide. Gelukkig, want zie maar eens een goede foto te maken met bewegende takken in beeld. Een scherpe foto maken wordt dan een hele uitdaging, kan ik je zeggen. We zijn zelfs op een bankje gaan zitten. Met de zon in ons gezicht was het even een verademing. Het enige wat ontbrak was een lekker bakje koffie. Volgende keer maar de thermoskan mee... Na deze korte pauze gingen we weer verder met fotograferen. Waar je ook kijkt, je zou van alles wel een foto willen maken.De warme gloed was inmiddels al verdwenen en de zon werd wat feller. Ook kwam er bewolking binnendrijven. Op sommige plaatsen zaten de cherry blossoms nog in knop en op andere plaatsen had ik het idee dat ze op hun piek waren. Waarschijn de locatie waar ze staan. Op sommige punten staan ze langer in de zon. We zijn verder gelopen en we hebben genoten van deze mooie, maar erg vroege ochtend in Washington.

Het rondje langs Tidal Basin was gemaakt en mijn kaart was ondertussen ook al vol geraakt. Ik had natuurlijk nog een geheugenkaart bij, dus het was geen probleem. We besloten hierop maar terug naar huis te gaan. Tenminste ik dan, want John moest naar zijn werk. Ik heb hem daar afgezet en ben richting Great Falls gereden. Eerst moest ik nog even langs de supermarkt. Ik ging namelijk lasagna maken, want Petrick en Farid kwamen die avond eten. Vooraf heerlijk vers brood met olie en kruiden van Oil & Vinegar. Die hadden we laatst uit Nederland meegenomen en kwam nu goed van pas. Als dessert zou John aardbeien in Mascarpone maken. Het duurde even voordat de mannen arriveerden. John belde me op, dat ze nog even bij de cherry blossoms gingen kijken. Petrick en Farid hadden dit in Washington nog nooit gezien, dus een bezoekje mocht niet uitblijven. Voor John was het een tweede rondje langs Tidal Basin. Hij had zijn work-out voor die dag wel gehad. In 3 kwartier waren ze rond. Het was meer een rondje van...been there, done that...vink! Om half 7 kwamen ze dan toch thuis en hebben we eerst een drankje gedaan en gesmikkeld van het brood met de verschillende sausjes. De lasagna stond in de oven en niet veel later konden we daar aan beginnen. Met John's dessert was het een smakelijke afsluiter van het etentje. Om half 10 zijn Petrick en Farid weer weggegaan. Het vroege opstaan begon zijn tol te eisen, want ik hield niet meer op met geeuwen. Om 10 uur vond ik het dan ook welletjes en ben mijn bed ingedoken.

Klik hier voor alle foto's.