Bezoekje aan de Cherry Blossoms in DC

Na een rustige week is John vrijdag weer thuis gekomen. Het vliegtuig was weer lekker op tijd, dus rond een uur of 4 stond hij bij de voordeur. Het was even omschakelen voor John, want hij was afgelopen een temperatuur van 28 graden gewend. Dat lijkt hier nog heel ver weg. De lente heeft zich even laten zien, maar het is op het moment best koud! Dat heeft ons echter niet tegen gehouden om naar de cherry blossoms te gaan kijken. Op zaterdag zijn we naar het metrostation in Falls Church gereden. In het weekend kun je daar gratis parkeren. Ideaal dus! Met de oranje lijn zijn we richting Smithsonian gereden. Een perfecte halte om uit te stappen, want het ligt vrij centraal t.o.v. de bezienswaardigheden. Het zonnetje scheen lekker, maar eenmaal op de Mall was het toch best frisjes. Niet gek, want het is een open ruimte en weinig bebouwing. Op ons gemak zijn we naar Tidal Basin gelopen. De cherry blossoms staan rond dit basin. We zagen dat veel knoppen nog uit moeten komen. De piek is dan ook nog niet bereikt, maar het zal niet lang meer duren, denk ik. Tenminste als het koude weer en regen geen roet in het eten gooit. Ondanks dat was het weer prachtig om te zien. Het was natuurlijk ontzettend druk. Kan ook niet anders, want het was tenslotte zaterdag en de bloesems trekken veel mensen aan. We hadden ons fototoestel meegenomen. Vorig jaar hebben we al heel veel foto’s gemaakt, dus de drang om alles vast te leggen was er dit jaar niet. Maar ja, als je daar rondloopt dan gaat het toch weer kriebelen en hupsakee, camera toch maar uit de tas gehaald. Niet alleen de bloesems zijn erg mooi om te fotograferen, maar ook alles wat daarmee samenhangt. De mensen op het gras, schilders aan het werk…. Ondanks dat het koud was, hadden we het geluk van een strak blauwe lucht. Dat steekt mooi af tegen de bloesems.

De diversiteit aan mensen is op zo’n dag geweldig. Van klein tot groot, van jong tot oud…iedereen geniet van de bloesems. Er werd dan ook vaak geposeerd voor, onder of achter een kersenbloesemboom. We zijn langs Tidal Basin richting het Jefferson Monument gelopen. Onderweg kwamen we een groepje nonnen tegen. Wat hadden die een lol samen. Ik kon het niet laten om er een paar foto’s van te nemen. Ik heb altijd een gevoel van gêne om mensen te fotograferen. Niet iedereen stelt het namelijk op prijs als je een foto van ze maakt. Dus ik probeerde het zo onopgemerkt mogelijk te doen. Nadat ze zelf foto’s van de bloesems hadden genomen, liepen ze door. Ik ook, want ik was nog niet helemaal tevreden en wilde nog een paar foto’s van ze maken. Je begrijpt het al; ik in de achtervolging! Ik leek wel een stalker, hahaha. We waren inmiddels bij het grasveld achter Jefferson Memorial aangekomen toen ze zelf weer foto’s gingen nemen. Ik ook, maar dan van de nonnen. Op een gegeven moment zag ik John naar de nonnen toelopen en hij vroeg of hij een foto van ze moest maken, zodat ze er allemaal op stonden. Geniaal natuurlijk, want niet alleen was het erg galant, maar ook meedenkend. Zo kon ik ze namelijk ook goed fotograferen. Toch fijn zo’n man met goede ideëen! Ze gingen voor hem staan met de rug naar hem toe. Eén en al gegiechel en John wist niet goed wat hij moest verwachten. Er werd afgeteld, 3,2,1….en toen draaiden ze hun hoofd richting John. Gelukkig, want je weet maar nooit waar nonnen nog meer toe in staat zijn. Toen ik dit tafereel zag moest ik gelijk aan de film Sisters Act denken. John werd bedankt en ik kreeg een paar lachende blikken naar mij toegeworpen, want ze hadden wel door dat ik ook foto’s aan het maken was. We gingen verder met onze wandeling rond de Tidal Basin.

Niet alleen de bloesems zijn mooi om te zien, maar ook de mensen. Zo ook een jongen met een klein hondje in zijn stylish verantwoorde handtas. De hond scheen het allemaal wel prima te vinden. Het hele plaatje klopte wel, want alles was op elkaar afgestemd. Het hondje zat er dan ook trendy bij. Ook was er een bruiloft gaande, wat natuurlijk veel bekijks trok. Niet veel verder zaten er mensen op een bankje, kinderen waren aan het spelen en iedereen genoot van deze mooie dag.

Afin, we liepen verder en we kwamen bij een ranger uitgelopen die niet veel later wat ging vertellen over de Cherry Blossoms. Zo leerden we dat bij het planten van de eerste boom slechts 5 mensen aanwezig waren. Op 6 januari 1910 arriveerden 2000 cherry blossoms in Washington DC. Helaas werd er een paar dagen later geconcludeerd dat de bomen geïnfecteerd waren. Om de rest van de fauna in stand te houden moesten deze bomen vernietigd worden. Maar ja, het was een gift van Japan. Het zou erg onvriendelijk overkomen om hun gift te vernietigen. Na wat brieven over weer tussen de Secretary of State en de Japanse Ambassadeur werd er een beslissing genomen. De bomen werden verbrand en er zouden nieuwe bomen verscheept worden. Deze keer werden het ook meer, maar liefst 3020 cherry blossoms. Op 26 maart 1912 kwamen de bomen aan in Washington DC. Een andere anekdote ging over de bouw van het Jefferson Memorial in 1938 waarvoor de nodige cherry blossoms bomen moesten wijken. Een groepje vrouwen was het daar niet mee eens en ketenden zich vast aan de bomen. Het was een politiek standpunt tegen President Franklin D. Roosevelt. Er waren o.a. vrouwen bij van de ambassade. Deze dames laten arresteren was geen optie, dus de werkmannen gaven ze koffie, eten en nog meer koffie. Maar na het drinken van zo veel koffie, moesten de vrouwen op een gegeven moment naar het toilet en tja, ze zaten nog steeds vast aan de boom. De vrouwen vroegen of de werkmannen hun konden bevrijden en daarmee kwam ook gelijk een einde aan hun actie. Er werd beloofd om de bomen langs de Tidal Basin te herplanten. Zo werden de bomen een natuurlijke omlijsting van het Jefferson Memorial.

Na dit stukje geschiedenis zijn we verder gelopen. De zon werd minder sterk en het werd kouder. We hebben onze wandeling wel afgemaakt. Het rondje zat erop en zijn toen naar het Washington Monument gelopen. Daar was een band aan het spelen op het podium. Gedurende het festival zullen hier optredens plaatsvinden van dansers, zangers, muzikanten. Uiteindelijk hebben we nog wat gegeten in de stad en zijn daarna met de metro weer terug naar Falls Church gegaan. We hebben de auto opgepikt en zijn naar huis gereden. Hiermee kwam een einde aan een mooie dag in DC!

Zondagochtend bij het opstaan was ik erg benieuwd hoe het er buiten uitzag. Er was namelijk sneeuw verwacht. Tot mijn verbazing lag er helemaal niets. Gelukkig! Hoewel de sneeuwval minimaal zou zijn, ik zit er niet meer op te wachten. Zondag hebben we lekker thuis doorgebracht. John in de tuin en ik achter de laptop. Mijn foto’s moesten natuurlijk bewerkt worden. Deze week hebben we ons voorgenomen om een keer heel vroeg naar DC te rijden en te gaan fotograferen met zonsopgang. Vorig jaar had ik een fotosafari cadeau gekregen, maar het was toen erg bewolkt. Nu gaan we het voor de tweede keer proberen. Niet met een professionele gids, maar gewoon met zijn tweetjes. Zoals het er nu naar uitziet, wordt dinsdag de beste dag om dit te gaan doen. Weinig bewolking, dus ik ben benieuwd. Het wordt in ieder geval vroeg opstaan, want de zon komt rond zeven uur op. Aiai, dat wordt even doorbijten als de wekker gaat….

Voor alle foto's, klik hier.