Van alles wat...

Ik heb het gevoel dat het nog met net januari is geworden, maar we zitten al weer halverwege de maand. Afgelopen woensdag heb ik John naar de luchthaven gebracht. Hij moest voor zijn werk weer naar Fort Worth. Later die ochtend ben ik op de koffie geweest bij Petra. Dat was weer een tijdje geleden en we moesten natuurlijk even bijkletsen. Yolanda kwam ook nog en we hebben een gezellige ochtend gehad. ’s Middags had ik me voorgenomen om de kast op te ruimen. Niet mijn kledingkast, maar de kast in de kamer. Het is een mooie grote antieke Franse kast. Een plaatje om te zien en er kan ook nog eens heel veel in. Het mooie verdwijnt als snel als je de kast open doet. Wat je ziet is een lichte chaos. De afgelopen maanden is de inrichting (door ons eigen toedoen, weliswaar) lichtelijk veranderd. Zo had ik een ander leuk antiek kastje met kleine laatjes, waar de CD’s precies in konden. Die hebben daar ook lang ingezeten en ook nog eens gesorteerd op genre. Op de één of andere manier zijn ze ‘verhuisd’ naar de antieke kast. De stapel met CD’s werd steeds groter. Je weet wel, als je iets moet pakken dat dan de toren bijna naar beneden komt vallen. Het antieke kastje is echter bijna leeg. De CD’s heb ik daarom weer naar hun eigen verblijfplaats gebracht. Goh, de bovenste plank is al voor de helft leeg. Dat schiet lekker op. Op de twee onderste planken staan wat mappen die we uit Nederland hebben meegenomen. Daarnaast liggen allemaal lossen blaadjes. Zoals bijvoorbeeld recepten die ik uit de Allerhande heb gescheurd, printjes van John zijn werk en nog veel meer. De reden dat alles los in de kast ligt heeft ook te maken met het feit dat het A4 formaat niet het A4 formaat is die we in Nederland kennen. Het wijkt af en past dus niet in de plastic hoesjes en mappen. Zo is eigenlijk de stapel langzaam groter geworden. Ik heb nu dozen gepakt en ga daar alles in doen. De doos met het papierwerk van John heb ik al klaar. Nu nog zo’n handige Post-It erop met wat er in zit en dan is het helemaal af. Wat je allemaal niet tegenkomt tijdens het opruimen. Foto’s, briefjes, kassabonnen, tekeningen die we gekregen hebben, oude kerstkaarten. Ja, ik ben duidelijk niet de persoon die snel iets wegdoet.

Op de begane grond hebben we nog een extra kamer die af te sluiten is met een deur….thank god! De diningroom en andere kamer staan namelijk in open verbinding met de hal. Maar deze kamer heeft dus een deur en dat is maar goed ook. In het begin stonden daar alleen maar 3 kratten waar onze grote bloempotten in hebben gezeten voor de verhuizing. Inmiddels is het een opslagplaats geworden. Dozen met, ja…nog meer papierwerk, decoratiemateriaal die ik even niet gebruik zet ik daar neer en heel veel lege dozen. Die lege dozen zijn verpakkingsmateriaal waar lampen, de beertender, de kitchenaid blender in hebben gezeten. Op zich goed om dit te bewaren, want we moeten natuurlijk de oversteek terug nog eens maken. Dan zijn de spullen enigszins beschermd. Maar ja, in de loop der tijd hebben we het één en ander aangeschaft en staat het inmiddels lekker vol. John wilde er in het begin een kantoor van maken, maar met alleen een bureaustoel en geen tafel is de keukentafel zijn uiteindelijk zijn werkplek geworden. Ook veel gezelliger natuurlijk. Zodoende is deze kamer het hok geworden van ‘ach zet het daar maar in’. Deze moet ik dus ook nog gaan aanpakken. First things first, dus de kast is deze week mijn project. Soms word ik wel afgeleid tijdens het opruimen, want dan kom ik weer een leuk boekje tegen die ik dan weer ga doorbladeren en zo gaat er weer een kwartier voorbij… Maar het begint al ergens op te lijken en er is weer overzicht in de kast. Waarschijnlijk zal ik het opruimen over een half jaar moeten herhalen, want zo gaat dat nu eenmaal….

Wat is er nog meer gebeurd deze week… O ja, ik kreeg een mail van Thijs van de Berg. Geen idee wie het was. Op de één of andere manier heeft hij mij (en zoals ik later begrepen heb nog meer bloggende Nederlanders in Amerika) gevonden op het internet en benaderd in opdracht van ‘Met het oog op morgen’ van Radio 1. Ze wilden een item maken over het schietincident in Tucson, Arizona. Ze wilden weten of de Amerikaanse samenleving steeds meer segmenteert. Of ik dit kon bevestigen en het om mij heen zag gebeuren. Ik kon daar niet echt een oordeel over geven, dus ben er verder niet op in gegaan. Medeblogster Petra was er wel op in gegaan en zei heeft telefonisch contact gehad met Radio 1. Uiteindelijk hebben ze toch niets met het item gedaan. Wel grappig dat ze je weten te vinden.

Ook ben ik een week geleden benaderd door iemand die een foto had gezien op mijn fotosite (Flickr.com). Het was een foto van de baseliek in Oudenbosch (Nederland). Er schijnt licht door het raam op een kerkbankje. Deze foto wilden ze graag gebruiken voor een boek, Spiritus Journal. De managing editor van Loyola Marymount University in Los Angeles had dus contact met mij opgenomen. Ze hadden geen groot budget, maar wilden er $50 voor betalen. Ik zou tevens een exemplaar krijgen van het boek. Voor mij was dit prima. Ik moest vervolgens een korte biografie, factuur en een ondergetekende ‘permission form’ naar ze opsturen. Ik hoop dat de foto kwalitatief goed genoeg is om te publiceren, want de foto is destijds met de Canon G3 gemaakt. We zullen zien wat hier uit komt. Het feit dat je wordt benaderd om een foto, vind ik al een hele eer.

De week kunnen we ook afsluiten met twee meevallers. De eerste meevaller is dat we van de reisverzekering onze extra dag in New York vergoed krijgen. Ze betalen de extra overnachting en de bijkomende kosten die we hebben moeten maken (bijv. eten en taxi). Goed hè! De tweede meevaller is dat we toch nieuwe ramen met blinds (luxaflex) tussen het glas krijgen van de schuifdeuren. Hier had ik jullie een tijdje geleden over verteld en het probleem wordt nu opgelost. We hadden het bedrijf ook nog laten weten dat we niet tevreden waren over de ramen. Er zat veel stof en vingerafdrukken (geen idee hoe het er komt) tussen het dubbele glas. Ook zat de strip tussen het dubbele glas er niet netjes in. Op sommige plaatsen zit het er strak in, maar elders weer met een golvende beweging. Better Windows gaf de volgende uitleg; ‘It’s designed to wobble. Euh…excuse me…, hoor ik dit nu goed. Sorry, maar dat is natuurlijk onzin. Zo kregen we nog meer wazige verklaringen over de punten die in onze ogen niet goed waren. Nu is het bedrijf samen met de leverancier van de ramen deze week komen kijken en zij zagen ook dat het niet helemaal in orde was. We krijgen dus nieuwe ramen. De leverancier heeft ook nog boven op de slaapkamer naar onze ramen gekeken en zag al gelijk dat deze ook niet goed waren. Zelfs punten die wij niet eens hadden gezien. Heel erg eerlijk van de leverancier. Dus ook daar nieuwe ramen. Blij dat we deze bevestiging hebben gekregen, want ik kreeg het idee dat Better Windows ons maar een zeur vonden. De afwerking met betrekking tot de kitranden zal ik nooit aan wennen denk. Ik zou dit in Nederland nooit geaccepteerd hebben, zeker niet als het mijn eigen huis was geweest. Om te janken zo erg ziet het er uit. De uitleg van Better Windows is dat je juist dikke hopen met kit tegen de naden wilt hebben, zodat het goed geïsoleerd is. Sorry, maar wat is er mis met afgestreken kitranden. In Nederland werkt dit prima hoor. De foto links is de afwerking binnen en de twee andere foto's zijn van de afwerking buiten. Zo ziet elk raam er uit... Erg hè!