Terug naar huis...

Dinsdag was de dag van ons vertrek naar huis. We gingen naar beneden, voor onze laatste ontbijt in het hotel. Eenmaal terug op de kamer, zagen we een gemiste oproep op de telefoon. United Airlines had gebeld. Onze vlucht was geannuleerd. Hè, daar zaten we nu niet op te wachten. Eeven later kregen we weer bericht, dat ze ons op een andere vlucht hadden gezet. In plaats van de avondvlucht, zouden we nu 's middags vertrekken. Prima, we konden in ieder geval naar huis. Niet, voordat ik nog even langs de Ralph Lauren winkel was gegaan. Buiten merkten we dat de sneeuw aan het smelten was. Er lag nog steeds veel, maar op veel plaatsen was het meer drab dan sneeuw. Zo was het niet leuk meer en we vonden het dan ook niet erg om weer naar huis te gaan. Het was mooi geweest. Via een korte wandeling door Central Park kwamen we bij de winkel op Madison Avenue. Gelukkig was de winkel gewoon open en met onze modderige natte laarzen/schoenen, kwamen we de winkel binnen. We voelden ons al snel underdressed. De verkoopsters hadden allemaal een mooi zwart jurkje aan met 'high heels' (Manolo's...?) en zagen er allemaal goed uit. Daar sta je dan met je muts op en met onelegante Uggs aan. Ik was volgens mij al een paar minuten bezig om mijn voeten te vegen, voordat ik de glanzende vloer betrad. Afin, ik was hier voor de poncho en gelukkig hing deze er nog. De poncho was al twee keer afgeprijsd en kreeg je ook nog eens 20% extra korting. Ik helemaal blij en de poncho werd door de medewerker netjes ingepakt. We zijn daarna gelijk weer naar het hotel gelopen. We wilden geen enkel risico nemen en op tijd naar de luchthaven gaan. We wisten immers niet hoe het onderweg er aan toe was en of we makkelijk een taxi konden krijgen. Dat laatste was geen enkel probleem, want de taxi's stonden klaar bij de ingang van het hotel.

Eenmaal de stad uit en de wegen werden beter begaanbaar. Het verliep allemaal voorspoedig. We genoten van de rit en waren blij dat we naar huis konden. We waren inmiddels voorbij LaGuardia gereden en bijna bij de luchthaven (JFK). Op dat moment kreeg ik weer een telefoontje. De vlucht was wederom geannuleerd. Nééé! Balen! Op de luchthaven was het uitgestorven. Niet zo gek, want er werd bijna niet gevlogen. John heeft gelijk weer met United gebeld en er werd hem verteld dat er wel vluchten vanaf LaGuardia vertrokken. Handig, daar waren we net aan voorbij gereden. Dus met de koffers naar buiten en maar in de rij voor een taxi gaan staan. Alleen waren er bijna geen taxi's. Normaal staan er lange rijen met yellow cabs, maar deze keer dus niet. Wachten duurt dan best lang, zeker als je buiten staat met een temperatuur van onder nul. Geduldig hebben we gewacht en uiteindelijk hadden we een taxi te pakken. Op naar LaGuardia dan maar. Toen we in de buurt waren van deze luchthaven, zagen we in de lucht vliegtuigen. Gelukkig, dat gaf ons weer wat hoop dat we toch nog naar huis zouden vliegen.

We waren lekker op tijd en hebben ons gesetteld bij de gate. Nog steeds geen annulering en na een paar uur begon het boarden. We waren nu al blij, maar helemaal opgelucht waren we als we zouden opstijgen. Dat gebeurde dan ook. Op naar huis! Het is een korte vlucht van New York naar Washington. We kregen wat te drinken en je moest snel zijn om je glas leeg te hebben. Ik had mijn colaatje dan ook nog niet op, toen ze alles weer kwamen ophalen. De steward vroeg naar mijn (nog halfvolle) bekertje cola en ik zei dat ik nog niet klaar was. Maar zonder pardon moest ik het toch in de vuilniszak gooien, want de landing was al ingezet. Niet veel later voelden we weer grond aan onze voeten en zijn we naar de bagageband gelopen om onze koffers op te halen. Dat duurde erg lang, maar na een piepend signaal kwamen daar dan toch de eerste koffers van de band. Mijn koffer zag ik al en was happy. Het is altijd maar de vraag of je koffer ook is meegevlogen. Die van John bleef achterwege. Het was trouwens toch best een chaos daar, want er was een vak gecreëerd met koffers van andere vluchten die nog opgehaald moesten worden. Geen idee waar de eigenaren waren... Ook was er een televisieploeg aanwezig. Zij liepen rond en stelden vragen aan de reizigers. Er werden wat opnamens gemaakt. John ging ondertussen naar de informatiebalie om te vragen of dat zijn koffer nog zou komen. Hij was net weg, toen de reporter naar mij toe kwam. Ze waren van Fox News en hij wilden wat vragen stellen. Of ik er een probleem mee had dat het opgenomen zou worden. Euhhh, nee, geen probleem. Dus hoppa...spotlight aan (beetje fel)en actie! Een poedertje en even een check-up voor de spiegel was niet verkeerd geweest. Maar ach, mij gaan ze toch niet gebruiken. Ik moest mijn naam spellen en toen begon hij met vragen te stellen. Hij wilden weten hoe ik het allemaal ervaren had en of we veel vertraging had opgelopen. Ook vroeg hij naar de koffer die nog niet was aangekomen. John was er nog steeds niet en ik baalde een beetje, want het was toch wel een grappig momentje om op de foto te zetten. Het interview liep ten einde en daar kwam John weer aangelopen. De band ging weer rollen en ook zijn koffer was gearriveerd. We hebben een taxi gepakt en zijn naar huis gereden. Esmée was ook weer blij om ons te zien en stond al voor de deur te wachten.

Moe, maar blij dat we thuis waren hebben we 's avonds televisie gekeken. Hoewel ik niet het idee had, dat ze mij zouden gebruiken in het nieuws item, namen we het 10 uur journaal van Fox News toch maar op. Het was al tegen half 12 en we wilden naar bed gaan. John keek toch nog even naar het journaal wat we opgenomen hadden. Ik was al boven, toen John mij riep. Ik was op TV. Ze hadden toch een kort stukje van mijn interview gebruikt. Met een kort stukje bedoel ik ook echt kort! Een paar seconden weliswaar, maar daar was ik dan hoor. Met wat gestamel vertelde ik dat we nog één koffer miste, maar dat we blij waren dat we weer thuis waren. Ook zie je John nog in beeld. Als je goed kijkt dan zie je bij het fragment waar de koffers gefilmd wordt John voorbij lopen. Hij heeft een donkere jas aan en een petje op. Terug naar de studio, vertelde de nieuwslezer mijn verhaal. Zo grappig om hem mijn naam te horen noemen. Het verhaal wat hij vertelde klopte niet helemaal. Het was correct dat onze vluchten geannuleerd waren en dat we van JFK naar LaGuardia moesten. De nieuwslezer vertelde dat wij 12 uur vertraging hadden gehad en dat was niet zo. Sterker nog, we waren ondanks de annuleringen nu zelfs eerder thuis dan oorspronkelijk de bedoeling was. Maar ja, dan is mijn verhaal voor het nieuws niet zo interessant meer. Dus het werd wat aangedikt... Het maakt mij niet uit. Het was gewoon een hele grappige afsluiting van een superfijne vakantie in New York.

Hieronder het filmpje van de nieuwsuitzending. Ik kom na 2.19 minuten in beeld en daarna noemt de nieuwslezer nog mijn naam.

Voor de overige foto's van onze vakantie, klik hier.