Sneeuwruimen....

Gisteren hadden we hem weer te pakken. Een Winter Storm Warning. Een waarschuwing voor hevige sneeuwval. De dag begon nog vrij rustig. Toen ik wakker werd en naar buiten keek, lag er een dun laagje sneeuw. Het sneeuwde gelukkig niet meer en omdat het maar een dun laagje was, was de oprit vrij snel ‘schoon’. Die ochtend zat ik te wachten op iemand van Pond Roofing. Het dakraam in de badkamer moet ook vervangen worden en het bedrijf die alle andere ramen vervangt hebben dat niet in hun assortiment. Om half 11 zou er dus iemand komen. Het duurde niet lang of ik kreeg een telefoontje van John. Door de weersomstandigheden konden ze niet komen. Ik keek nog eens naar buiten en zag het probleem niet. Ik kon echter ook gewoon naar de supermarkt rijden, wat ik dan ook daarna heb gedaan. Het zou ’s middags gaan sneeuwen, dus het leek me verstandig om maar even wat boodschappen te gaan halen. De wegen waren toen prima berijdbaar. Nadat ik mijn kar volgeladen had en bij de kassa had afgerekend, ben ik weer naar huis gereden. Eenmaal thuis ben ik de nieuwszenders afgegaan op meer informatie over wat we nu werkelijk konden verwachten. Soms wordt er een warning afgegeven en blijkt het achteraf mee te vallen. Ik heb echter zo’n vermoeden, dat het deze keer wel serieus is.

Op een gegeven moment hoorde ik getik en keek naar buiten. Het begon te regenen…ijsregen. Vervolgens ging het flink hagelen en er ontstond een flinke laag met ijs op het deck en oprit. Niet veel later ging het over op sneeuw. Eerst nog kleine vlokjes, maar binnen een mum van tijd werden de kleine vlokjes grote vlokken. Daar gaan we dan, dacht ik. Het kwam in een rap tempo naar beneden vallen en in plaats van een houten deck had ik nu een wit tapijtje. Het ziet er altijd weer mooi uit, maar ik begon me ook zorgen te maken. John zit namelijk in Fort Worth, Texas. Ja, daar waar de zon schijnt en het 15 graden is. Dat betekende dat ik aan de bak moest om de oprit sneeuwvrij te maken. Ik kon het niet laten om wat foto's te maken van de sneeuw. Op elk takje kwam een kwam een wit laagje en het was wederom prachtig om te zien. Er kwamen regelmatig auto's die de weg sneeuwvrij moesten maken. Na mijn 'fotosessie' moest ik toch echt aan de slag. Handschoenen...check, dikke das...check, muts...check, laarzen...check, sneeuwschep...check en de zaklamp, want je weet immers nooit of de stroom uit gaat vallen...check! Ik was er klaar voor!

Ik begon de sneeuw weg te schuiven, maar kwam niet echt ver. Onder de sneeuw lag een ijslaag (door de hagel en ijsregen) en dat maakte het erg zwaar. Er zat dus niets anders op, dan het weg te scheppen in plaat van weg te schuiven. Ik moest ergens naartoe met de sneeuw en gooi het telkens aan de zijkant. Maar ja, doordat er zoveel sneeuw lag, werd dat muurtje steeds hoger en hoger. Ik moest nu alle krachten bij zetten om de sneeuw over het door mij zelf gemaakte muurtje te gooien. Ik kan jullie verzekeren, de ‘kipfiletjes’ onder mijn armen zijn weer eens flink getraind… Hoewel ik normaal gesproken erg blij ben met mijn ruime oprit, heb ik hem gisteren echt vervloekt. Op een gegeven moment dacht ik al best veel sneeuw had weggeschept. Maar één blik opzij en de moed zonk me in de schoenen. Nee, had ik nog maar zo’n klein stukje gedaan? Oké, dacht…verstand op nul en gewoon doorgaan! Daar ging ik weer. Ik baalde dat ik me rug al begon te voelen. Zeker het gesjouw met sneeuw en het zijwaarts weggooien deed niet veel goeds. Ik was echter niet uit het veld te slaan en ging gewoon door. Halverwege heb ik mezelf even opgewarmd, maar ben toch weer snel verder gegaan. Ik wilde het af hebben. Terwijl ik bezig was, flikkerde het licht regelmatig en ik kon alleen maar hopen dat we geen stroomuitval zouden krijgen. Ook lichte de lucht soms helemaal op, vanwege de bliksem. Soms hoorde ik gekraak en dan kwam er weer een tak naar beneden vallen. De sneeuw werd zo zwaar, dat menig boom bij ons in de tuin, veranderde in een struik. De takken hingen tot op de grond.

Na 2,5 uur was ik klaar…tenminste dat dacht ik. Ik stond bovenaan op de weg en keek naar mijn oprit. Er was weer zo veel gevallen, dat ik opnieuw kon beginnen. Dus, nog maar een keer. Het ging al iets makkelijker, maar ik moest de sneeuw ergens kwijt. De muurtjes van sneeuw rond de oprit was al best hoog. Het was erg zwaar om de sneeuw daar weer overheen te krijgen. Na mijn tweede ronde was ik er klaar mee. Mijn rug deed pijn en mijn knie ook. Om kracht te zetten, had ik mijn knie gebruikt om de sneeuwschep te ondersteunen. Ik heb me snel omgekleed en ben languit op de bank gaan liggen. Ik kon geen stap meer verzetten. Het was al laat, dus heb ik het 10 uur journaal zitten kijken. Wat ik toen allemaal voorbij heb zien komen. Eén en al chaos op de wegen. Zelfs Obama heeft vast gezeten met zijn stoet van auto’s. Een uur heeft hij vastgezeten. Daarmee had hij nog geluk, want er waren mensen die uren hebben vastgezeten. Zo was het op de weg bij Tysons Corner een grote puinhoop. Een automobilist zei op het nieuws, dat de weg was veranderd in een parkeerplaats. Zo zag het er uit. Auto’s stonden geparkeerd op de normaal zo’n drukke weg. Ze konden geen kant meer op en zo was de situatie op vele wegen. Ook waren de luchthavens gesloten en was er geen vliegverkeer mogelijk. Zo’n 250.000 mensen hebben zonder stroom gezeten, waaronder ook Arnoud en Yolanda. Ik mag dan wel van geluk spreken dat ik wel de hele avond stroom heb gehad.

Vanochtend werd ik gebroken wakker. Elke beweging die ik maakte deed pijn. Ik was zo stijf en voelde elke spier in mijn lichaam. Ik schrok van mijn knie, want die was letterlijk bont en blauw. Ik heb er ook nog eens veel last van. Hopelijk trekt de pijn snel weg. Ik was natuurlijk erg benieuwd of er nog veel sneeuw op de oprit was gevallen. Dat bleek gelukkig mee te vallen, ander was al het harde werken van gisteren voor niets geweest. Het was wel erg glad, maar de zon schijnt zo af en toe. De ijsplaat zal wel snel weg smelten. John komt vandaag weer naar huis. Gelukkig heeft hij een middagvlucht, want de vroege vlucht was vanochtend gecanceld. Nu maar hopen dat zijn vlucht wel doorgaat of weinig vertraging gaat opleveren. We wachten maar af. Ik ga zo nog even naar buiten om het padje naar de brievenbus vrij te maken. De postbode kan ik nu niet bij, vanwege de muur die de sneeuwschuifwagens hebben gecreëerd. Dankzij het ploeteren in de sneeuw gisteren, weet ik het zeker…ik ben een zomermens!

Hieronder foto's die ik van het internet geplukt hebt om een impressie te geven, hoe het gisteren was.