Zaterdag...

Vandaag hebben we met Petrick afgesproken om de dag in DC door te brengen. Alhoewel het voor ons het tweede weekend achtereenvolgend is dat we naar DC gaan, is het voor Petrick wel zo gezellig. Alleen is ook maar alleen, nietwaar? Wij vinden het ook niet erg, want vandaag wordt het een mooie dag met zo’n 25 graden. We hebben om half 11 afgesproken op de National Mall. Het loopt echter iets uit, want er zijn werkzaamheden aan de weg. Het is ook nog eens ontzettend druk, dus we komen er al snel achter dat we 11 uur niet gaan redden. We zetten de auto in de parkeergarage bij het kantoor van John. Vandaaruit lopen we naar de metro, waar we met de volgende vertraging te maken krijgen. Wat wordt er toch hard gewerkt, want ook hier werkzaamheden aan de metro. Logisch dat dit in het weekend gebeurd, want op een doordeweekse dag is het veel te druk. Nou ja, dan maar wat later. We bellen Petrick om te vertellen dat we zijn aangekomen op de National Mall. Petrick is naar een museum geweest en komt net buiten. Ook hij loopt op de Mall en niet veel later komen we elkaar tegen. Het is zo lekker buiten, dat we even op een bankje gaan ziten. Petrick haalt nog even iets voor de lunch. Wij hebben echter al een goed ontbijtje op, dus wij slaan deze ronde over. We lopen daarna naar het Witte Huis. Daar is Petrick nog niet geweest, dus wij nemen hem mee. Eerst naar de achterkant van het Witte Huis. Hier maken Petrick en John wat foto’s. We kijken met bewondering naar dit gebouw. Petrick zegt dat hij daar ook best zou willen wonen. Ik geloof niet dat zijn vrouw daar blij mee zou zijn, want dat betekent het schoonmaken van 35 badkamers, 147 ramen, 132 kamers, 412 deuren, 28 openhaarden, 6 verdiepingen (waarvan 2 ondergronds)…gelukkig zijn er wel 3 liften in het gebouw. Als ze daar mee klaar is kan ze wel naar de filmzaal, gaan bowlen, zwemmen of tennissen. Ja, dit zit allemaal in het Witte Huis. Waarschijnlijk zou zij, net als Obama, wel een huishoudelijke hulp in dienst nemen, denk je niet. Afin, we lopen vervolgens naar de voorkant. Daar staan zoals gewoonlijk allerlei mensen te demonstreren tegen de oorlog etc. Zo zit er een vrouw 24/7 voor het Witte Huis te demonstreren tegen nucleare bommen. Haar man begon hier 29 jaar geleden mee. William Thomas, ook wel de President’s Neighbor genoemd, zette er een tent en borden met anti-bomteksten weg en besloot er niet meer weg te gaan. Hij overleed in 2009, maar zijn vrouw zit er nog elke dag. Verder lopen er veel toeristen rond. Ik zie alleen maar camera’s en hoor geklik. Ik vraag me af hoeveel foto’s per dag er van het Witte Huis worden gemaakt…

We wandelen verder richting het World War II memorial. Het World War II Memorial herdenkt de Amerikaanse burgers die zowel overzees als op het thuisfront in de Tweede Wereldoorlog hebben gediend. Deze keer waren er weer veel veteranen. Er was zelfs een herdenking. Indrukwekkend om te zien, hoor. Oude mannen, die het hebben overleefd, herdenken en eren hier hun maten. Sommige lopen in hun oude uniform, anderen worden in een rolstoel voortgeduwd. Omstanders spreken de mannen aan of geven ze een schouderklopje. Heel aandoenlijk om te zien. Na dit mooie tafereel, lopen we verder langs de Pool of Reflection. Aan het einde van de vijver ligt het Lincoln Monument. Natuurlijk ploffen we halverwege de wandeling op een bankje. Even zitten, mensen kijken en onze voeten wat rust gunnen.

Bij het Lincoln Monument aangekomen zien we hoe druk het is. De trap naar boven zit vol met mensen. In het monument zelf is het niet veel anders. Het weerhoudt ons er niet van om naar binnen te gaan. Petrick neemt wat foto’s en ik ga even luisteren wat de ranger te vertellen heeft. Bij elk monument staan namelijk rangers. Op bepaalde tijden vertellen zij over het monument/memorial. Heel interessant, want ze vertellen altijd wel iets wat ik nog weet. Zo ook de ranger bij het Lincoln Monument. In tekst (Lincoln’s Second Inaugural Address) die geëtst is op de muur is een fout gemaakt. Halverwege de tekst staat het woord ‘future’. In plaats van de F was er een E geëtst. Ze hebben het nog geprobeerd om het onderste streepje weg te halen, maar dat is niet helemaal gelukt. Het is nog altijd zichtbaar. Kijk maar op de foto die we gemaakt hebben.

We zijn nog niet klaar met de monumenten, want we lopen naar de Vietnam Veterans Memorial. Hier is het aansluiten aan een lange rij mensen die langs de Wall lopen. De Wall was een ontwerp van Maya Lin, een studente met het vak architectuur. Ze kreeg een onvoldoende op school voor dit ontwerp. Later werd er een wedstrijd gehouden om een memorial te ontwerpen. Haar ontwerp werd als beste uitgekozen en is gerealiseerd. Helaas dat het bestaat, maar ik vind het een prachtig memorial. We lopen door naar de andere kant waar we het Korean War Veteran Memorial bezoeken. Ook hier is het druk, te druk eigenlijk om het in alle rust te bekijken. We lopen er doorheen en gaan richting het Washington Monument. Hier gaan we even zitten en nemen de omgeving in ons op. Petrick zal weten dat hij met ons op pad is geweest. We hebben hem de ‘grand tour’ gegeven. Na al die kilometers lopen, gaan we een hapje eten bij een restaurant niet ver van The White House. Een leuke en heerlijke afsluiting na een gezellige dag in DC.

Voor alle foto van vandaag, klik hier