Oppassen, supermarkten en stinkbugs...

Dinsdag ben ik bij Petra op bezoek geweest in het ziekenhuis. Ze lag in het Virginia Hospital in Arlington. Samen met mijn beste vriend Tom(Tom) ben ik die kant op gereden. Toen ik op de kamer kwam, zag ik gelukkig een hele andere Petra. Ze had wat meer kleur en een glimlach op haar gezicht. Ze had geen uitstraling meer naar haar been en voelde zich beduidend beter, dan na de eerste operatie. Dat is een goed teken. Nicole was er ook en we hebben gezellig gekletst over onder andere het ziekenhuis. Het bezoekuur is helemaal super; van 11 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. De kamer zag er netjes uit. Geen zaal, waar je met nog 3 andere patiënten ligt. Nee, ze had een privé kamer. De wanden niet steriel wit, maar een kleurtje. Dat doet toch al wat huiselijker aan. Het gordijn om het bed had een print en de bank bij het raam was een fijne plek voor ons om te zitten. Wat een luxe. Over luxe gesproken…het eten wat je daar krijgt is onvoorstelbaar. Het begint al bij de ‘menukaart’. Die ziet er, in tegenstelling van het papiertje wat ik in Nederland in moest vullen, net zo uit zoals je die in een restaurant krijgt. Je kunt kiezen uit tal van mogelijkheden. Ik heb er eens even in gekeken en begon spontaan te watertanden. Als ontbijt een ‘fruit and cheese plate’ of wat dacht je van een omelet met bacon. Chickenwraps, vers fruit (en dan geen klein schaaltje) en soep als lunch, om vervolgens ’s avonds iets van de grill te kiezen. Een broodje hamburger, frietjes, chickentenders en ga zo maar door. Toen ik voor mijn rug in Nederland in het ziekenhuis lag, moest ik het doen met een zeer beperkte keuze aan maaltijden. Alles zeer zoutloos. Ik heb één keer een kabeljauw besteld. Een groot bord met een deksel werd er voor me gezet. De verwachting was groot, maar toen het deksel eraf ging, was mijn eetlust spontaan verdwenen. Wat lag daar nu op mijn bord? Het leek wel een gebruikt wit keukendoekje…jakkes. Dat nodigde niet uit om te gaan eten, maar ik moest wel. Het smaakte zoals het er uit zag. Naar niets, dus. Nog een voorbeeld; ik kon een keer kiezen voor een worstenbroodje. Ik dacht, hé dat is lekker. Ik doe een boterham minder en dan neem ik een worstenbroodje. Na dagen van slecht eten, keek ik daar erg naar uit. Wederom kwam daar het bord met deksel en elke keer weer een verassing wat eronder zat. Met een worstenbroodje kon niet veel fout gaan, toch? Tádááá, daar lag het, mijn worstenbroodje, ware het niet dat het maar 1/4 van een heel broodje was. Het was ook te mooi om waar te zijn. Ik vind het ook wel raar, hoor. Dat je hier in een ziekenhuis cheeseburgers, hamburgers en chickentenders kunt bestellen, inclusief mayo, ketchup en BBQ saus. Een ziekenhuis hoort toch een gezond instituut te zijn of zie ik dat nu verkeerd?

Afin, het was goed om Petra te zien en na een tijdje ben ik weer weggegaan. Onderweg kwam ik door Falls Church. Daar zit zowel de Whole Food Market (ook wel de Whole Paycheck genoemd) en Trader’s Joe. Beiden zijn supermarktketens. Het was al weer een tijdje geleden dat ik er geweest was, dus ik besloot eerst naar de Whole Food Market te gaan. Dit is echt een fijne winkel. De spullen die ze er hebben zien er altijd goed uit en veel produkten vind je niet in andere supermarkten. Ik vind het al leuk om er rond te lopen en te neuzen wat ze er allemaal hebben. De winkel is erg geordend. Neem bijvoorbeeld de groente en fruitafdeling. Het ligt zo mooi in het schap, dat je er bijna niets uit durft te pakken. Als een waar kunstwerk ligt alles opgestapeld. Zo zie je dat niet bij de Safeway. Daar ligt het in bakken en je moet goed kijken wat je pakt, omdat het er niet altijd evengoed uitziet. Kijk eens naar de foto. Ligt dat er niet mooi bij? Ik had een klein boodschappenkarretje gepakt en heb wat produkten meegenomen. Jammer van die buitenlandtoelage, anders zou ik hier veel vaker komen. Daarna heb ik nog wat boodschappen bij de Trader’s Joe gehaald.

Ik was net goed en wel thuis, toen Jos mij belde. Of ik alsjeblieft nog een keertje wilde komen oppassen. Natuurlijk geen probleem en zo zaten we om half 7 bij de van Moosdijkjes. Britt had haar collectie spelletjes tevoorschijn gehaald. Na lang twijfelen, denken en bij mijn '1-2-3 en dan kiezen methode' kon ze een keus maken. Het werd het Suske en Wiske spel. Met haar eigen spelregels werd het een bijzonder spel en natuurlijk verloor ik weer. Hoe zou dat nou komen? Ik snapte ook niets van de ‘spelregels’, hahaha. De routine begon er aardig in te komen. Na natuurlijk even een poging tot tijdrekken, ging ze mee naar boven om haar tandjes te poetsen en een verhaaltje voor te lezen. Ik wilde het boek al pakken, maar ze had het idee om een verhaaltje aan mij voor te lezen. Ze pakte een Engelstalig boekje en begon te lezen. Dat is zo grappig gezicht. Zo’n kleintje die Engels leest en het voor haar leeftijd redelijk goed kan uitspreken. Nadat het boek uit was ging ze heel braaf slapen. Weliswaar niet voordat John de stinkbug uit haar kamer had verwijderd. ‘Die John kan toch ook alles hè’, zei ze, en gelijk daar achteraan…’maar papa ook hoor’. Ik hoorde beneden al wat stemmen, dus gauw naar beneden want het goede nieuws was dat Petra ontslagen was uit het ziekenhuis. Nog een beetje strompelend, maar wel op eigen benen kwam ze aangelopen. Ik hoop dat het nu echt goed komt en ze snel weer de oude is. Natuurlijk trok Jos weer een fles rosé open en het werd weer een latertje. Om één uur lagen we in bed.

Ik vertelde net over een stinkbug die Britt op haar kamer had. Ze zijn weer terug van weggeweest. Deze diertjes doen hun naam eer aan, want zodra dat ze zich bedreigd voelen of je ze dood mept, dan komt er een hele vieze geur vrij. In het voorjaar en zomer duiken ze op. Het is wel een tijdje stil eweest rond de stinkbug, maar het lijkt wel of ze zich verdubbeld hebben. Het is nog net geen invasie. Terwijl ik dit schrijf, zie ik er in de keuken al weer 3 rondvliegen. Waar komen ze vandaan, dat vraag ik me af. We hebben overal screens voor de ramen en toch presteren ze het om binnen te dringen. Schijnbaar hebben ze maar een klein kiertje nodig. Dood meppen is door de stank dus geen optie. Opstofzuigen kan, maar dan moet je gelijk de stofzuigerzak verwijderen, omdat je anders middels de stofzuiger een doordringende geur door je huis verspreid. Zo hebben deze kleine beestjes immuniteit van de vliegenmepper. We pakken ze met een keukentissue of zetten ze buiten weg. Het is dweilen met de kraan open, want zo heb je er één buiten gezet en zo weet een soortgenoot ons huis binnen te dringen. Ze doen niets (nou ja, behalve erg stinken), maar ik vind ze zo vies en irritant. Als ze vliegen maken ze een zoemend geluid en als ze landen dan hoor je 'pok'. Ze zitten ook niet echt stil, dus het is een hele dag pok, pok, pok, pok.... Af en toe hebben ze een zachte geluidloze landing, maar dat komt omdat ze dan op mij landen. Op mijn t-shirt of op mijn hoofd...om kippenvel van te krijgen.